man delen met een ander?

Mirreke,

Ik vind de metafoor ook goed omdat het aangeeft dat ze ondanks alles liever samen wilt blijven.
Ik zie haar ook niet als een zielige vrouw, maar wel een vrouw die ook moeilijke momenten meemaakt. En dan zijn in het algemeen de aanwezige dochters die hun arm om haar schouders slaan en de zonen die afstand voelen naar hun vader.

Drie dagen

Ik snap niet hoe het principe van '3 dagen hij dan ook 3 dagen zij' gaat werken.

Ook al is hij er 3 dagen niet, dan nog ben je gewend om 7 dagen deel te maken uit een gezin. Dat ben je door de jaren gewend en dat wil je, blijven doen, ongeacht wat hij doet.

Ze zijn niet gescheiden en Vera woont daar. Wie weet, wilt ze niet eens 3 dagen het heft uit handen geven.
En 1 dag met een vriendin op pad, kan ook zonder papa-dag. Daar zijn haar kinderen oud genoeg voor.

The wisdom to know the difference

Toen ik onlangs mijn verzet opgaf, heb ik me voorgehouden dat ik dan maar de wijste van ons tweeën moet zijn, dat ik zo wijs moet zijn het verschil te zien tussen dingen die je wel kunt veranderen en dingen die je maar moet accepteren. Velen onder jullie zijn van mening dat ik de situatie niet hoef te accepteren. Nee, dat klopt, dat hoeft ook niet, en misschien hebben jullie gelijk; maar ik heb ervoor gekozen het wel te doen. Ik waardeer jullie bezorgdheid, begrijp jullie onbegrip, maar ik hoop dat jullie kunnen respecteren dat ik om allerlei redenen hiertoe besloten heb en daar zo goed mogelijk mijn weg in probeer te vinden. (Ik heb er tot nu toe niet op gereageerd, maar ik heb de indruk dat sommigen onder jullie nogal grote en heftige woorden gebruiken waarvan ik in ieder geval niet het gevoel hebben dat die iets te maken met mijn situatie of met mijn man.) Enkelen onder jullie snappen, van een afstand, wel zo'n beetje wat ik bedoel en wat de achtergrond van mijn vraag hier was.
Even in concreto: we hebben het de kinderen in algemene termen verteld (daarbij benadrukkend dat we nog veel van elkaar houden, en van hen, en niet uit elkaar gaan). Ze reageerden wisselend maar minder heftig dan ik had verwacht. Sindsdien is mijn man (bewust) nog niet naar haar toe geweest (nou ja, 1x onder werktijd), de kinderen hebben het er niet meer over gehad, wilden er niet meer over praten, dus het dringt nog niet zo goed tot ze door. Hoe dat verder loopt moeten we afwachten, en uiteraard bijsturen. We (allebei!) houden ze goed in de gaten, maak je daar geen zorgen over. (Natuurlijk ben ik er niet gerust op; wie die ongerustheid deelt: lees de laatste alinea.)
Hij is ook nog niet bij haar ingetrokken, ik weet ook niet of het iedere week over drie aaneengesloten dagen zou gaan, dat is in ieder geval niet de opzet, maar hij (en zij) wil meer dan alleen een 'affaire' waarbij ze elkaar 1x per week op gestolen momenten zien. Ook daar kan ik van alles van vinden, en dat doe ik ook, maar Het Is Niet Anders, hij houdt van haar (en van mij, en ik van hem). Ik heb me heel lang tegen deze optie verzet, gepraat als Brugman voor 1x per week zodat ons gezinsleven er niet onder zou hoeven lijden, maar dat leidde alleen maar tot dramatisch moeilijke gesprekken. Hoe we het precies gaan invullen weet ik nog niet; stom van me, ik weet het, maar ik schrik er een beetje voor terug om het heel concreet in te vullen, maar er moet wel meer helderheid komen, dat weet ik. Ik heb in ieder geval al gezegd dat ik niet op mijn/onze vakantie ga beknibbelen, dat ik niet met oud en nieuw alleen ga zitten, niet dit jaar en ook niet volgend jaar, en dat ik ook mijn eigen avonden ga 'claimen'.
Tot slot (voor nu) nog even ter toelichting en misschien geruststelling: ze hebben, als ik de periode dat ik van niks wist niet mee reken, drie periodes een relatie gehad. Eerst in de weken nadat ik erachter gekomen was. Heftige toestanden natuurlijk, en na een maand of twee heeft mijn man besloten dat ze elkaar twee maanden niet moesten zien zodat hij kon nadenken. In die periode heb ik gezegd: wat er ook gebeurt, zolang wij nog basisschoolkinderen hebben ga jij hier sowieso niet weg. Hij heeft toen besloten: ik wíl ook helemaal niet weg, maar ga ook die andere vrouw niet opgeven. Toen hebben ze een kleine vier weken de draad weer opgepakt, hij blij, maar zij kwam al snel tot de conclusie dat ze alles of niets wilde. Drama. Mijn man was zo intens verdrietig, ik kon niet eens blij zijn. Dat heeft een maand of acht geduurd; hij kon er maar geen punt achter zetten, en eind vorig jaar heeft hij bijna voor haar gekozen, maar is daar op het laatste moment van teruggekomen, hij wil(de) écht niet bij me weg.
Toen hebben ze opnieuw de draad weer opgepakt, min of meer in overleg ook met mij. Ik was zó blij dat hij de twijfels van die acht maanden achter zich had gelaten en hij was zó blij dat hij weer contact met haar had, dat dat in het begin redelijk goed ging (hoewel ik uiteraard mijn moeilijke momenten had). Tot mevrouw na een week of zes meer duidelijkheid wilde, meer echt een relatie. Ik had daarop gegokt, maar het kwam voor mijn man veel te snel, hij was er nog niet aan toe om in te zien dat het te veel gevraagd was, van mij in ieder geval, en dat het niet zou gaan werken. Enfin, ze hebben het weer uitgemaakt, weer drama natuurlijk. Maar hij was er opnieuw gewoon niet klaar voor om er een punt achter te zetten, het had na die verschrikkelijke acht maanden van vorig jaar gewoon te kort geduurd en we (ja, we) hadden het ook niet goed aangepakt: niet duidelijk alles besproken, deels ook om elkaars gevoelens te sparen. Dus op enig moment dit voorjaar heeft hij in overleg met mij toch weer contact met haar opgenomen om te zien of er toch een werkbare variant uit zou kunnen rollen, waarbij er voor alle partijen meer duidelijkheid is. Ik snapte zijn behoefte daarin, maar heb me, toen het er inderdaad op uit ging draaien, natuurlijk toch tegen verzet, maar inmiddels heb ik na veel (niet alleen innerlijke) strijd dat verzet maar opgegeven. En ik voel me er nu eigenlijk wel rustig onder. Maar, en dat wil ik eigenlijk zeggen met dit al te lange verhaal: ik heb hem wel gezegd dat dit de derde en laatste keer is. Het gaat nu, opnieuw, zoals hij het wil, maar als het nu weer misgaat tussen hen, is het definitief over en uit, en als de kinderen of ik het écht niet trekken idem dito; dan wil ik ook geen gezeur meer dat hij zoveel van haar houdt en niet zonder haar kan, dan heeft hij zijn kans gehad en dan gaat het zoals ik het bepaal. (Overigens gaat het nu in heel veel dingen ook al zoals ik het bepaal, ik ben echt geen zielig willoos poppetje, maak je geen zorgen.)
Enfin, veel te lang verhaal weer. Wie geen zin heeft moet het vooral niet lezen. Dank maar weer aan degenen die 'constructief' meelezen!

Een constructief bedoelde bijdrage

De zwabber die claimt met zijn gedrag slechts modern te zijn, plaatst zijn vaste partner voor een keuze uit twee opties: ofwel zij voegt zich en is ook modern, of zij accepteert het niet en is ... ouderwets. Ik wil eerlijk gezegd niet eens weten hoe vaak deze chantagetruc al met succes is toegepast om vrouwen plat te krijgen. Of die vrouwen er veel profijt van hadden? Ik waag het te betwijfelen.

Het is eenzelfde beheersingsstrategie als toegepast, voordat de vrouwenemancipatie van de grond kwam. Wilde een vrouw eerzaam zijn, dan diende zij zich te voegen naar de toenmalige heersende normen en waarden. Van echte keuzevrijheid was geen sprake.

Inmiddels zijn die normen en waarden danig veranderd. Over het algemeen is het hebben van seks als zodanig minder beladen geraakt. De publieke aandacht is overduidelijk verschoven naar de voorwaarden waaronder het plaatsheeft.

Op basis van verhalen op dit forum zou je bijna gaan denken, dat duurzame relaties als bij donderslag ineens kunnen imploderen dan wel exploderen. – Voorwaar een angstaanjagende, maar tegelijkertijd onzinnige gedachte. – Dit draadje in het bijzonder zou bovendien de indruk kunnen wekken, dat duurzame relaties niet duurzaam zijn om goede redenen, maar om achterhaalde noties uit het verleden, als ‘eeuwige trouw’.

Zelf ben ik van mening dat alleen goede relaties het verdienen stand te houden. Maar wat is een goede relatie? Die vraag moet uiteraard ieder voor zichzelf beantwoorden. Ook jij, Vera.

Rode krullenbol

Ik zou het ook zo doen

Zelfs met mijn eerdere ervaring... Ik kan je redenatie prima volgen. Ik zou ook tegen mijn man zeggen: laten we niet kapot maken wat er nog over is, maar laten we dat koesteren. Ik zou ook hopen op een nieuw evenwicht waarmee ik zou kunnen leven.
Noem het zwak, noem het sterk... Ik zit blijkbaar zo in mekaar.
Door mijn ervaring zou ik wel een psycholoog of coach zoeken. De kans dat je jezelf voorbij loopt en uitholt is best groot en vrienden en familie kunnen vaak niet helpen.
En ik zou ook aangeven waar mijn grens zou liggen... maar dan maar dan... "dan gaat het zoals ik het bepaal" schrijf jij. En dat is.... hoe?

Joh. Echt?

Dus op het moment dat jij of een van je kinderen eraan onderdoor gaat (en dat gaat sluipend, wanneer is het erg genoeg?), dan zeg jij: en nu is het over en uit met die madam, en dan luistert hij? Echt? Jij denkt dat echt? En waarom luistert hij dan nu niet en al die vorige keren niet? Waarom moeten jullie eerst kapot voordat hij luistert?

Zijn jullie er al uit hoe jullie het financieel gaan regelen? Dat vind ik ook een zorgelijk punt.

Testfase

Ik denk dat de man op een gegeven moment gaat kiezen of dat een van de dames de stekker eruit trekt. Dit gaat niet werken op de lange termijn.

Zelf geen knoop doorhakken

Ik vrees dat ook. Hij durft de knoop niet door te hakken dus wacht hij rustig af tot een van de dames het niet meer trekt. Ondertussen geniet hij lekker van de situatie. De desbetrefende vrouw ligt dan in puin, maar hij heeft de relatie dan niet verbroken, dat wilde zij zelf.
Bravo, hoor.

Hij moet wel een ontzettend lieve, leuke, gezellige man zijn, dat Vera dit pikt. Ik zou hem, zeker na de laatste uitleg van Vera over wat ze al met hem te stellen heeft gehad, fijn naar zijn drama-queen laten vertrekken.

Koesteren?

Ik weet het niet..ik heb moeite met zulke woorden in dit soort situaties. Dat hoort bij liefde, bij een volledig pakket. Niet bij kruimels en bulldozers.

Ik krijg als beelddenker een apart beeld bij dat woord of zulke woorden in deze context gebruikt. Alsof je intens en gelukzalig glimlachend een kip aait die men vervangt voor een dooie theemuts en je hebt het niet door. Maar dat is mijn afwijking, ik weet het.

Vera had liever constructieve bijdrages. Je bent vrij om te lezen wat je wilt. Maar het wil niet zeggen dat die bijdrages ( de mijne ook niet uiteraard) zo constructief uitpakken. Misschien geschreven door mensen met soortgelijke ervaringen, kunnen die bijdrages jou de vernieling inhelpen, plus de kinderen en je gezondheid, je zelfbeeld enz. Het kan namelijk zo zijn dat ze door het "alles moet kunnen-karakter" ver over jouw grenzen gaan.
Dat zal de tijd keren.

Ik heb overigens nergens sterk of zwak gebruikt. Ik denk dat je hiervoor namelijk heel sterk moet zijn om voorbij jezelf te gaan om te houden wat je nog denkt te hebben. Ik denk wel dat je meer voor jezelf je grenzen aan mag geven.

Zij gaat weer trekken, we gaan het hier misschien niet meemaken, maar dat gaat ze wel doen. Er gaan koppen rollen en ik vind dat jij en je kinderen het waard zijn dat dat niet die van jullie zijn.

Zielig en triest

Ik probeer dit onbevooroordeeld te lezen - want wie weet ben ik wel een suffe burgertrut - maar ik vind het heel moeilijk om iemand die "smeekt, bakzeil haalt, zich gedwongen ziet, haar relatie ziet als een chronische ziekte niet zielig te vinden".

Ik lees ook niet dat Emmeken open staat voor een spannend, grensverleggend polyamorie bestaan. Wat ik voorzie is dat Emmeken dadelijk krampachtig opgewekt haar kinderen probeert voor te houden dat echte liefde de ander alles gunnen is terwijl man de bloemetjes buiten zet. De mijne zouden daar niet intrappen.

Ik heb het met Emmeken te doen. En ik snap niet, waarom je denkt dat iets waar je al twee jaar (!) onder gebukt gaat, wel zou gaan werken als man nog verder over jouw gevoelsmatige grens heen gaat.

Sterkte ermaar mee.

Enigszins met jou instemmng

Oeps, dat is wel erg ruim. Dan wordt het bijna moeilijk om nu moeilijk te gaan doen.
Hopenlijk komt hij snel tot inzicht, misschien wel door een gesprek met een familielid die hem wel duidelijk kan maken dat dit tot teleurstellingen kan leiden. Misschien toch tijd om met directe familie dit te bespreken.
En mogelijk inschakelen van een relatiecoach om te zien hoe jullie zelf jullie huwelijk kunnen verbeteren.

Jemig (en dit is een serieuze, constructieve reactie)

Jemig vrouw, zie je wel wat je schrijft?

", de kinderen hebben het er niet meer over gehad, wilden er niet meer over praten, dus het dringt nog niet zo goed tot ze door."

Hoe kom je op zó'n gevolgtrekking: ze hebben het er niet meer over gehad, wilden er niet over praten, DUS het dringt nog niet zo goed tot ze door.

Wat vind je er van als ik er een andere gevolgtrekking uit haal? Ze hebben het er niet meer over gehad, wilden er niet over praten, DUS het dringt vreselijk tot ze door.

Ik weet niet wie 'gelijk' heeft, ik weet wél dat ik nooit zo maar van dit soort gevolgtrekkingen als waarheid aanneem als het mijn kinderen betreft.

Ik heb wel een mening bij jóuw gevolgtrekking. Je kinderen zien een moeder die kan leven met deze constructie. Waarover zul je dan praten als kind? Als vader het wil en moeder er mee gaat leven, verwacht je dan kinderen die een veto gaan uitspreken of zo?

Loyaliteit is sterker dan de sterkste lijm ter wereld. Trek nooit zo maar conclusies uit het feit dat kinderen niet praten. Of wel praten.

Hoe meer ouders er een potje van maken, hoe loyaler de kinderen. Dat is bekend uit de psychologie. Onveiligheid levert meer trouw op. Juist omdát kinderen geen vetostem hebben. Vaak helemaal geen stem in hoe hun ouders zich tot elkaar wensen te verhouden. Dan kun je ook stil zijn.

Roosjeraas

' Hoe meer ouders er een potje van maken, hoe loyaler de kinderen. Dat is bekend uit de psychologie. Onveiligheid levert meer trouw op. Juist omdát kinderen geen vetostem hebben. Vaak helemaal geen stem in hoe hun ouders zich tot elkaar wensen te verhouden. Dan kun je ook stil zijn'

Interessant gegeven. Vanuit mijn eigen situatie ben ik hier wel benieuwd naar hoe dit werkt. Heb je wat meer info over dit psychologisch gegeven?

Eigenlijk

Zie je die trouw ook vanuit sommige van de vrouwen/partners die in een onveilige/negatieve situatie juist nog meer vastklampen aan een partner.

driehoek

Als jij echt, echt vrede kunt hebben met deze constructie, zou je eigenlijk ook helemaal geen negatieve gevoelens moeten hebben voor de andere vrouw. Jullie delen dezelfde leuke man, houden allebei zoveel van hem, en slapen allebei met hem, en zo is het dan. In jouw berichten lees ik dat je haar 'mevrouw' noemt, en voel ik (heel logisch) dat ze een concurrente is. Alleen daar al om gaat het volgens mij niet werken, dit is een negatieve situatie waarbij jij van alles slikt om je man waar je veel van houdt niet kwijt te raken. Dat gaat vroeg of laat aan je vreten en je opbreken. Wees eerlijk tegen jezelf zou ik zeggen en kijk of je zo'n mindswitch kunt maken dat je echt achter deze situatie kunt staan.

Manipulatieve spelletjes

Ik ben echt niet tegen extramaritale seks, maar ik heb een grote afschuw van dit soort gespeel met andermans emoties (en die van de gezamenlijke kinderen). Als je van iemand houdt laat je het niet zover komen met een ander. Als je van die ander houdt breek je met je vorige partner. Dit soort spelletjes zijn alleen leuk voor centrale figuur.

Tenminste als die centrale figuur ook nog een persoonlijkheidsstoornis hebben om ervan te genieten. Een echte vent zou dit nooit doen. De OP is een slachtoffer en gedraagt zich hier als een slachtoffer.

Knor,

Misschien is dat ook wel gevoed door de 'alles of niets' houding van die andere vrouw, die niet eens met hem getrouwd is.

Jij hebt meer regie dan je denkt

Lieve Vera/Emmeken, ik herken het een en ander in wat je schrijft. Ik herken je gevoel dat je liefde voor je man zo oneindig groot en onvoorwaardelijk is dat je zelfs bereid bent om iets moeilijk als een extra relatie te aanvaarden. Dat is sterk van je. Je blijft daarin dicht bij jezelf.

Ik kan je wel uit eigen ervaring vertellen dat je liefde voor je man wel zo groot en onvoorwaardelijk kan zijn, maar dat het voor jou niet de meest geschikte weg hoeft te zijn naar je geluk. Je mag voor jezelf besluiten dat je genoegen neemt met een gedeelde plaats, maar je mag ook voelen dat dit niet jouw keuze is. Besef dat jij zelf de 'macht' hebt om de driehoek op te breken. Misschien niet nu, misschien nooit, maar het kan wel als het moet.

Driehoeksverhoudingen duiden op een complexe behoefte bij jouw man. Lees daarover, ik heb het al eerder gezegd. Je hoeft geen slachtoffer van de situatie te zijn, maar weten welke emotionele en psychologische dynamiek hier bij speelt, behoedt jou voor pijn en schade. En wellicht ook je kinderen.
Zorg ontzettend goed voor jezelf, want ja man kan dat op dit moment niet. Die heeft zijn eigen sores. Want ook al lijkt het nu allemaal blij en gewenst, het is voor geen van de 3 hoeken in de driehoek een oplossing.

En op de radio in de auto speelt

Exchanging worlds
Arranging days
To suit a lover
Who'll never want to stay
Breakfast skies bring curtains down
Upon a crumbling lacquered gown
A crumbling lacquered gown

het is voor geen van de 3 hoeken in de driehoek een oplossing

Ik quote hier moederziel. En ik denk dat ze helemaal gelijk heeft. De enige die hier nog een beetje positiviteit uit haalt is je man. Maar zowel jij als die andere mevrouw willen hem eigenlijk helemaal niet delen. En de kinderen, tja, jouw conclusie dat ze er niet meer over praten en dat het *dus* niet zo tot ze door dringt, die klopt naar mijn idee van geen kanten. Integendeel.

In mijn situatie gaat het iets anders, de jongste verzet zich hevig tegen alles en iedereen, is dwars en moeilijk, en laat regelmatig weten dat kind liever heeft dat we uit elkaar gaan dan het niemandsland waar we zo lang in zaten. Nu het weer de goede kant op lijkt te gaan blijft er een groot wantrouwen, ik heb het idee dat kind verwacht dat het toch wel weer mis zal gaan en dat kind daarom niet aan de nieuwe situatie wil wennen.
Oudste is een heel ander verhaal. Heeft er nooit veel over gezegd, wel vaak een arm om mij heen geslagen, spontaan, als ik het moeilijk had. Maar ik had van de week een gesprek met mentor op school, en tegen die man is oudste heel open geweest. Over hoe zwaar het afgelopen jaar was vanwege onze trubbels, en over dat oudste zo hoopt dat het allemaal weer goed komt. Dingen die hij tegen mij of man nooit heeft gezegd, maar dus wel tegen mentor. Waaruit ik concludeer dat oudste ons niet wil lastig vallen met die problemen.
Ik had ook kunnen concluderen dat het kind allemaal niets doet, dat kind er geen problemen mee heeft, het zich allemaal niet zo realiseert. Maar dat is dus absoluut niet waar, alleen wil kind dat niet met ons delen/ons ermee belasten. Ik denk dat dat ook is wat er bij jullie kinderen speelt. Inderdaad, zij kunnen niets doen aan wat jullie besluiten, hoe jullie je leven en je huwelijk inrichten. Maar ze hebben er wel mee te dealen.

Hierboven werd jou al aangeraden professionele hulp te zoeken, ik zou dat ook voor je kinderen aanraden. Dit is geen 'normale' situatie, ze zullen bij vrienden en vriendinnen niet terecht kunnen, want die maken dit ook allemaal niet mee, en waarschijnlijk schamen ze zich er zelfs voor. Dus ja, zorg vooral goed voor jezelf en je kinderen, en laat je man een knoop doorhakken. Hier zijn straks anders alleen maar verliezers. Als dat niet nu al het geval is.

Pff

Ik lees al even mee in dit draadje, maar had tot nu toe nog niet gereageerd omdat hier al veel zinnigs is gezegd. Maar van je laatste reactie kreeg ik de tranen in mijn ogen. Pennestreek zegt het hierboven heel goed: bedenk wat je je kinderen hiermee aandoet.

Jij, je man en die andere mevrouw zijn volwassenen, gepokt en gemazeld in het leven en de liefde. Maar je kinderen hebben dit soort verdedigingsmechanismen niet (of veel minder). Je kunt ze in dit geval niet sparen of er buiten houden, alleen maar beschadigen. Sorry als dit hard klinkt, maar zo zie ik het.

emmeken, heb jij ook contact met vrouw (gehad)?

Wat mij in een door jou geschetste situatie essentieel lijkt, en ik schreef het al, is openheid, vertrouwen, commitment, eerlijkheid.

Maar jij schrijft eigenlijk dat jij en de andere vrouw beiden hier niet gelukkig mee zijn, en dat het voor jullie allebei een keuze uit twee kwaden is... Allebei willen jullie hem eigenlijk voor jezelf. Jij bent trouwens wel verder, want jij komt uit een exclusieve relatie en hebt gemerkt dat dat voor hem niet (meer) voldoende is. Dus jij hebt al iets losgelaten hierin. Maar de andere vrouw echter zit in de situatie: nieuwe relatie met iemand die zij uiteindelijk voor zichzelf wil. Althans, daar lijkt het op.

Zoals je het vertelt, zie jij jezelf als de hoofdvrouw, jullie als de hoofdrelatie, die de grootste claim heeft. Je ziet jezelf ook als degene die hierin het heft in handen heeft, want als het niet werkt, trek jij de stekker eruit...

Jij kent je man het beste (althans, dat hoop je dan) dus jij kunt inschatten hoe reëel dit is als het gaat om je man.
Maar ik vraag me echt af in hoeverre zo'n andere vrouw dit accepteert... Of stieken toch een eigen agenda heeft.

Mijn vraag: hebben jullie elkaar al wel eens ontmoet, en dan ook echt hierover gepraat? Of met zijn drieën? Heb jij jouw man en die andere vrouw al wel eens samen gezien, hoe zij met elkaar omgaan en zo?

Het lijkt mij echt dat als je deze situatie wil laten werken, jullie drieën samen afspraken zouden moeten maken. Elkaar moeten zien en respecteren. Ik zou dus echt meer willen weten, die persoon willen kennen om voor mezelf een gevoel te krijgen over hoe zij hierin staat. Want echt, als zij een andere agenda heeft dan jij, dan loopt dit mis, ben ik bang. En dan even los van jouw gevoelens en hoe het verhaal zich bij jou ontwikkelt.

Over je kinderen: dat zie ik niet hetzelfde als iedereen hier. Als jullie dit als een positieve keuze kunnen presenteren en het ook voor jezelf positief houden denk ik dat kinderen zoiets gewoon accepteren als bij hun ouders horend.
Je zou altijd nog psychologische begeleiding kunnen zoeken hiervoor, als je zeker wilt zijn dat je het goed aanpakt.

Positieve keuze

dat zijn de kernwoorden van Mirreke's post naar mijn idee. En dan komen we ook weer bij die voorbeelden die Mirreke gaf van situaties waar het wel werkte, zo'n driehoek.
Als het een positieve keuze is, dan draag je die openlijk uit. Dan is het inderdaad een volwaardige driehoeksrelatie. Maar dat is het in jullie geval niet. Je man wil letterlijk van twee walletjes eten, in twee gezinnen verblijven, maar die wel gescheiden houden. En daar gaat het naar mijn idee altijd mis.
Want dan blijven zowel jij als zij aan hem trekken, vinden jullie allebei dat je recht hebt op meer, vinden de kinderen aan beide zijden dat ze tekort wordt gedaan. Er ontstaan conflicten op belangrijke momenten. Er doen twee kinderen tegelijk eindexamen. Dikke kans dat de diploma-uitreiking op dezelfde avond is. Voor wie kiest man? Er zijn er 2 bij elkaar in de buurt jarig, en jij en die ander willen in hetzelfde weekend de verjaardag vieren. Hoe spreek je dat dan af?

Nee, hoe langer ik erover nadenk, hoe helderder het voor mij wordt: twee aparte leefwerelden kan niet. Niet als je van elkaars bestaan weet. Er moeten in alle openheid en eerlijkheid afspraken gemaakt (kunnen) worden. Over al die praktische zaken, en over de financiën, en over de kinderen. Het lijkt mij niet te doen, het is een heel andere situatie dan die sisterwives waar dat samen-leven soort van organisch gegroeid is, en het echt een grote familie is, waar alles samen wordt gedaan. In jullie beoogde constructie blijven jij en die andere vrouw elkaars concurrenten.

Concurrenten

Dat is dan ook een van de belangrijke functies van de driehoek die de man van Vera creeert: beide vrouwen zijn nodig om hem ' overeind' te houden. Maar vraag is of beide vrouwen zich bewust zijn van de rol die ze gewild of ongewild in dit driehoeksdrama spelen? Waarom heeft de man van Vera niet genoeg aan de vaste relatie? waarom is het voor hem zo moeilijk om te kiezen - wil hij niet kiezen?
Jullie vullen samen een tekort bij hem op dat hij bij zichzelf moet zien te helen. Dat is een gebed zonder eind, want zolang je man niet gedwongen wordt om bij zichzelf te rade te gaan, blijven jullie extern zijn probleem onder het tapijt schuiven. Door jullie rol te vervullen, houd je de situatie in stand en ontneem je hem de mogelijkheid om de driehoek op te lossen. Lijkt nu acceptabel, maar is het niet omdat het uitgangspunt niet gelijkwaardig is. Zijn belang is een andere dan dat van de 2 vrouwen.

Is het mogelijk dat je man op zichzelf gaat wonen? Dus zonder vrouw? Dan krijgt hij de kans om aan de slag te gaan. Als hij durft, tenminste, want meestal ligt daar het probleem.

Mooi gezegd, moederziel

Maar ook vraag ik mezelf wel eens af: waarom moet iemand dan genoeg hebben aan een vaste relatie, één relatie? Waarom mag je dan wel meer vrienden hebben?

Is de monogame relatie die volledige invulling moet geven aan 'iets' wat je blijkbaar zoekt in een emotionele en fysieke partnerrelatie niet een bedenksel van onze modernere tijd en van deze cultuur?

Voor hetzelfde geld kun je stellen dat deze partner altijd wat gemist heeft en nu eindelijk heeft ontdekt wat hij nodig heeft in dit leven: twee relaties...

Ik weet het niet: als je een prachtige relatie hebt op seksueel, emotioneel en ook geestelijk vlak, en er is één minpuntje (ik chargeer), want de ander heeft er nog een relatie bij, moet je dan om dat minpuntje alles opgeven wat er verder wel is?

En ook, kan het niet zo zijn dat een dergelijke situatie (twee relaties) tijdelijk wel lukt en goed gaat, maar op den duur niet meer voldoet, bijvoorbeeld omdat vera/emmeken in dit geval in een andere fase van haar leven toch uniciteit wil?

Daarnaast krijg ik uit de bijdragen van emmeken de indruk dat zij de fase "een keuze maken tussen de twee vrouwen" al voorbij zijn. Ze hebben al van alles geprobeerd (behalve idd alleen zitten), maar deze man wil haar niet kwijt en zijn andere geliefde niet...

Tja, dit lijkt mij emotioneel inderdaad slopend, maar ik kan mij goed voorstellen dat emmeken dit (vooralsnog?) een goede oplossing vindt. Inderdaad zou het idealiter zo moeten zijn dat je een dergelijke keuze vooraf maakt, voordat iemand een tweede in zijn leven blijkt te hebben. Maar dat gebeurt hier nou eenmaal niet.

Mijn advies blijft echt: blijf bij jezelf, laat je niet gek maken door wat de heersende opinie is. Jij kent jezelf en je man het beste, emmeken. Jij weet hoe oprecht (of niet) hij hierin staat. Het enige andere wat ik zou aanraden: maak kennis met die andere vrouw. Ga het overleg aan, met z'n drieën maar ook met haar alleen. Mocht zij dat bijvoorbeeld niet willen, of je partner niet, dan zou dat voor mij wel een heel duidelijk signaal zijn...

Ze willen hem beide voor zichzelf

Vera/Emmeken en de andere vrouw willen man beide voor zichzelf. Vera heeft hem tot nu toe voor zichzelf gehad en wil hem niet verliezen. De andere vrouw heeft het ook al proberen af te dwingen dat man voor haar koos, zij wil ook een monogame relatie.

Dit wordt geen driehoek, dit wordt een drama. Beide vrouwen willen geen derde en als niet alle drie personen in de driehoek hier achter staan wordt het niets. Man is de enige die een driehoeksrelatie wil.

Vera/Emmeken, probeer de schade voor jezelf en je kinderen te beperken en maak goede afspraken over de financien want als hij twee gezinnen wil gaan onderhouden, gaat jouw gezin er zeker onder leiden.

mirreke

Jij laat ook geen gelegenheid voorbijgaan om de zegeningen van de driehoeksrelatie te bezingen, he? Of alle drie de hoeken daar blij mee zijn (zo te zien zijn er hier alleen al minstens twee ongelukkige hoeken) en wat de diverse kinderen er van vinden, dat lijkt van minder belang.

Delen

Delen hoeft geen probleem te zijn. Als iedereen er maar achter staat. Dat is hier niet, volgens mij, dus de kans dat het slaagt is zeer klein.

Maar hoe is het nu met je Vera/Emmeken?

Zegeningen bezingen

Oftewel: bewieroken, prijzen, ophemelen...

Een goede lezer ziet in dat ik dat helemaal niet doe.

Ik probeer tegenwicht te bieden tegen de heersende meningen. Emmeken zegt in het begin dat iedereen in haar omgeving de standaardkritiek al geeft, dat ze die heus wel kent, en dat ze daar niet naar op zoek is nu. Verder geef ik aan: ja, ik ken enkele 'succesverhalen' (dat was tenslotte de oorspronkelijke vraag), en ookdat ze vooral haar eigen keuzes moet maken, niet geleid door de heersende moraal, eigen ervaring van anderen, angst voor wat anderen zullen gaan zeggen, en zo meer.

Ik ben wel iemand van eigen keuzes maken, bij jezelf blijven, eerlijk zijn tegen jezelf en anderen, ja.