man delen met een ander?

On topic

Ik vond het wel een on topic reactie. Vanaf de andere kant bezien.

Corrie

Jij en je vriend zijn trouw in jullie zorg aan een zieke partner. Dat lijkt me heel zwaar, en haast niet vol te houden als er niet ook wat lichpuntjes in je leven tegenover staan.

Ik vind dat een totaal andere situatie dan in OP. Sterker nog, mocht mij ooit hetzelfde lot als je vriends vrouw treffen, dan gun ik hem een Corrie.

Bij een man die mij sexueel 5 jaar zou verwaarlozen, was ik al veel eerder overstag gegaan. Een man die gaat proberen zin te maken klinkt ook niet erg aanlokkelijk.

nou rode krullebol

Die filmpjes van jou slaan 9 van de 10 keer als een tang op een varken...

Aan Vera

Vera, je relaas trof mij, omdat ik ook geconfronteerd werd met het feit dat mijn levensgezel, waar ik én zielsveel van hou en samen ook maatjes mee ben, dacht ik, tot de overtuiging was gekomen dat een tweede vrouw geoorloofd was, ook volgens qua levensovertuiging (geen islam). Ik schrijf het erg platonisch neer, maar de schok en de emoties waren niet te verwoorden zo verschrikkelijk verdrietig, temeer daar ik van hem hou.Voor man was er ruimte gegroeid (zou et ook midlife kunnen zijn?) die ik hem blijkbaar onbewust gegeven had, ik weet nu dat dat geen reden mag zijn,maar toch in ons geval gebeurde dat wél.Het is een heel proces geworden en ik ben erachter gekomen dat ik het niet verdragen kan dat hij een tweede erbij zou willen hebben. Dat maakte dat ik heb overwogen hem zijn vrijheid te geven en zelf alleen verder te gaan. Voor mijn levensovertuiging pleegde man overspel, dus zou ik vrij zijn.Maar het verscheurde mijn hart als ik aan zo'n uitkomst dacht. Niet voor en niet naar achter kunnen.Ik ben niet iemand die dan zegt "de deur uit jij",zolang ik van man hou. Stap voor stap door het proces gegaan. Hij kon zowel van mij als van haar houden zei hij, ook niet te begrijpen voor mij.Situatie meegemaakt dat hij naar die veel jongere vrouw ging om haar te vragen, want zij kon man waarschijnlijk helpen met kinderwens, gezelschap etc. Haar antwoord was volmondig "nee", waar hij eerst geen genoegen mee nam, maar het nee bleef nee. Mijn isolement heb ik na een jaar verbroken door echte hulp te zoeken en mezelf te laten "screenen", zodat ik begreep waar ik stond.Dat heeft me zowel bevestigd als sterk gemaakt. Anderhalf jaar verder heb ik mn ega weer volledig terug, omdat hij er in ons gezamelijk leven vanaf ziet. We hebben heel veel gepraat,maar het meisjesgevoel dat er een manspersoon is die altijd voor een vrouw zal gaan, die zelf een monogame levensrelatie aangaat, is mij bij verdwenen.Het gevoel tweedehands te zijn,afgedankt en overbodig heeft ook danig meegespeeld.Dat is t resultaat van de recente diepe levenservaring. Hoop heb ik wel, maar zekerheid vind ik in mijn geloof. En feiten helpen ook...als we de gelegenheid hebben terug te kijken.Diep gelukkig ben ik ook met man, inclusief de verdwenen argeloosheid.Dat zal ik een plaatsje moeten geven. Vera, hoe gaat het op dit moment met jou?

Lang geleden alweer

Dag Jennie,

Grappig, na lange tijd kijk ik weer eens op dit forum, en zowaar heeft onlangs iemand iets aan dit draadje toegevoegd...
Ik ben hier toentertijd eerlijk gezegd vrij snel teleurgesteld afgehaakt. Ik was op zoek naar verhalen van mensen in een vergelijkbare situatie, mensen die misschien vanuit eigen ervaring konden getuigen dat het wél zou kunnen, je man delen met een andere vrouw, hoe moeilijk ook, niet omdat ik dat zelf zo graag wil, maar omdat ik weet dat het voor hem belangrijk is. Maar ik kreeg vooral preken over me uitgestort, en dat was wel het laatste waar ik behoefte aan had.
Tja, hoe is het nu. Niet lang na mijn teleurgestelde afhaken hier heeft mijn man de relatie met zijn geliefde beëindigd (niet voor het eerst), min of meer in een opwelling, na een paar moeilijke dagen tussen ons. Inmiddels zijn we bijna een halfjaar verder. Hij wil nog steeds niets liever dan met twee vrouwen verder, ik heb in het afgelopen halfjaar een aantal keren gezegd dat ik hem niet wil en mag claimen, dat ik niet het recht heb hem te dwarsbomen in wat voor hem belangrijk is, dat ik bereid ben te proberen me (beter) te schikken in de situatie, maar tot op heden heeft hij het niet aangedurfd met haar de draad weer op te pakken, hoe graag hij het ook zo willen.
Ik vlei mezelf niet met de gedachte dat dat alleen uit liefde voor mij is. Het heeft vooral te maken met het feit dat hij moeilijk kon omgaan met mijn boosheid en verdriet (die ik ondanks al mijn goede voornemens niet altijd kon onderdrukken). Bovendien wil hij, denk ik, de mogelijke gemoedsrust van zijn (ex?-)geliefde niet verstoren; misschien is hij zich inmiddels ook gaan afvragen wat hij haar echt te bieden heeft, als zij weet dat hij nooit bij mij weg wil. Of hij haar wel aan zich mag binden, als hij tegelijkertijd aan mij gebonden blijft. En last but not least denk ik dat hij, zolang hij niet opnieuw met haar contact opneemt voor een laatste kans en mogelijk een keihard en definitief ‘nee’ te horen krijgt, kan blijven dromen van een nieuw begin met haar.
Hij heeft tot op heden niet durven uitspreken dat het echt definitief voorbij is. Dus is het dat ook niet, niet voor hem en ook niet voor mij. Hij is vaak somber en stil, hoewel dat de laatste tijd iets beter lijkt te gaan. Op het moment gaat het eigenlijk wel redelijk met/tussen ons. We hebben het er maar niet te veel over, kop in het zand, niet verstandig, ik weet het. Wat de toekomst zal brengen? Ik weet het werkelijk niet.
Enfin, lang verhaal, te lang, sorry.

Ik begrijp dat jij in een soortgelijke situatie-maar-dan-anders hebt verkeerd, maar dat je man echt definitief met zijn andere geliefde gebroken heeft en dat je hem volledig terug hebt. Heerlijk. Maar ik begrijp ook dat daar veel aan vooraf is gegaan en dat je wel nooit meer helemaal de oude zult worden. Maar fijn voor je dat je jezelf diep gelukkig met je man kunt noemen. Geniet ervan en houd elkaar vast, letterlijk en figuurlijk, het is uiteindelijk het enige wat we hebben – elkaar.

Dank voor je belangstelling voor mijn verhaal en het ga je goed!

Vera, vraag

Ik heb het gelezen, het lijkt me best zwaar zo. Dan heb je hem, maar toch heb je hem niet... Damned if you do, damned if you don't... zoiets.

Ik vraag me wel een ding af: hebben jij en de andere vrouw ooit met elkaar gesproken? Weet je zeker dat zij exclusiviteit wil, op den duur? Is dat met jou besproken? Wat ik eigenlijk bedoel: weten jullie van elkaar wat jullie van hem willen? En is daar ook al met zijn drieën over gesproken, samen?

Nu is het eigenlijk nogal bizar. Man zegt te houden van twee vrouwen, dus hij wil jullie allebei als liefdespartner in zijn leven. Terwijl de vrouwen hem feitelijk voor zich alleen willen. Jij doet wel concessies omdat je het voor hem wilt proberen om hem niet te verliezen en omdat jij ziet dat hij ongelukkig is zonder haar, maar je vindt het zo onverdraaglijk dat hij voor jou telkens weer met de andere vrouw breekt, ook omdat zij hem eigenlijk ook alleen voor haarzelf wil.

Maar dan willen jullie dus allebei iets waar je man ongelukkig van wordt. Dat zie je nou ook... Dus dan heb je wat je eigenlijk wilt, maar dan heb je het dus toch ook weer niet. Jij hebt hem alleen, maar hij is niet gelukkig... (maar goed, het gaat langzaam beter, zeg je).

En ik vraag me dus af of jullie al eens in alle openheid met elkaar hierover hebben gesproken. En of jullie (de vrouwen) überhaupt elkaar al wel eens hebben ontmoet. Ik denk dat zoiets (ook als je man uiteindelijk voor één van jullie zou kiezen) vooral staat of valt met respect voor en eerlijkheid naar elkaar. Wellicht zou het touwtrekken aan hem verminderen als jullie elkaar beter zouden kennen?

Het lijkt me zwaar hoor, ik kan me voorstellen dat het voortslepen van deze situatie, zonder dat er een echt stabiele situatie ontstaat, enorm slopend is...

Oh trouwens,

ik weet helemaal of je nog verder wilt met deze draad, of dat je vanaf nu afgehaakt blijft. Ik hoop in ieder geval dat de situatie stabiliseert (hoe dan ook) en dat er ook weer uitzicht komt op blijdschap. Het leven is te mooi om niet blij te zijn...

Mirreke

Dag Mirreke,
dank voor je reactie. Jij was een van degenen die zich ook vorig najaar niet zo veroordelend en belerend opstelden maar met een open blik mijn verhaal (en vraag) lazen, dat heb ik zeer gewaardeerd.
Nee, ik heb de vrouw in kwestie niet ontmoet. Sterker nog: het is tussen haar en mijn man nu al een half jaar uit, zij het dat hij nog steeds niet definitief afstand wil doen van het idee dat ze mogelijk weer verder gaan. Ik heb hem al zo vaak gezegd dat hij daar snel een knoop over moet doorhakken, maar hij kan zich er niet toe zetten, zucht...
En ja, ik realiseer me dat als ze verder gaan (wat ik natuurlijk niet hoop, maar een verdrietige man is ook geen feest) en ik het hem echt probeer te 'gunnen' (mijn hoofd weet wel dat ik het hem uiteindelijk niet kan en mag 'verbieden', maar mijn hart spreekt andere taal, ik ben ook maar een mens) we vroeg of laat wel met z'n drieën 'om tafel' zullen moeten.
We zullen zien hoe het verder gaat. Maar inderdaad: het duurt al zo lang, dat is zo zonde; het leven is te mooi en te kort om zoveel tijd te verspillen...
Dank intussen voor je betrokkenheid en meelevende woorden.
Mocht er duidelijkheid komen, van welke aard dan ook, dan zal ik dat hier nog wel eens melden.

belerend en veroordelend?

Ik lees dat helemaal niet zo, ik lees wel in heel veel reacties de zorg dat het niet zal werken als er geen gelijkwaardigheid is. Dat jij het opvat als belerend en veroordelend heeft denk ik meer met jouw gevoel hierbij te maken dan met dat van degenen die reageerden...

En feit is: het wèrkt dus ook niet op deze manier: er zijn helaas nog altijd alleen maar verliezers, zo te lezen...

Nee

Niet veroordelend, wel opmerkend dat dat jij meent te denken dat je onder hem staat(of in elk geval zo handelt) Je voelt iets maar stelt geen grens. Dat zie ik bij veel vrouwen gebeuren.
Ook bij mezelf voor lange tijd hoor, maar daar kunnen de vrouwen van nu van leren, zodat ze niet door hetzelfde hoeven gaan

Geen onder of boven

Het is geen kwestie van onder of boven iemand staan. We houden van elkaar, maar hij houdt ook van iemand anders, die hij eigenlijk niet kan missen.
Natuurlijk geloof ik zelf ook niet echt dat zo'n driehoeksrelatie op langere termijn kan werken, nog afgezien van het feit dat ik het ook eigenlijk niet wil. Maar we willen ook echt niet uit elkaar, en niet alleen vanwege de kinderen. Alleen: mijn man is (of was) zo vastbesloten dat hij haar niet wil opgeven, dat ik wanhopig op zoek was (ben) naar succesverhalen, mensen die bevestigen dat het misschien wel kan; dat het went, dat je met zo’n situatie kunt leren leven, dat het niet ideaal en niet fijn is, maar geldt dat niet voor meer dingen in het leven? Sommige dingen kun je nou eenmaal niet veranderen, daar moet je je maar in schikken en er dan het beste van proberen te maken (vandaar die metafoor van een chronische ziekte).
Ik zou zo graag eens met iemand willen praten die in een dergelijke situatie verkeert (of verkeerd heeft) en kan zeggen: ja, het was pijnlijk en moeilijk, maar nu het stof is neergedaald en we allemaal (ja oké, ik vooral) wat inschikken en geven en nemen, blijkt het toch ‘werkbaar’ en leefbaar te zijn. Ik kan me niet voorstellen dat wij de enigen zijn die dit overkomt. Er moeten toch meer stellen zijn die in zo'n situatie niet uit elkaar gaan en niet uit elkaar willen en bij wie de ‘bij-relatie’ (laat ik het zo maar even noemen) voor kortere of langere tijd blijft bestaan, met ieders medeweten en meer of minder hartelijke instemming. Ik kan me niet voorstellen dat die mensen er níet zijn, en op dit forum hoopte ik ze te vinden. Dat is alles.

Jawel maar

Je noemde postingen veroordelend en belerend.
Iedereen kon lezen dat jij er niet achter stond en naar manieren zocht om je naar hem te schikken.

Een chronische ziekte, daar heb je geen keuze in.
Hierin wel en aangezien jouw stem net zo telt, maar je die nauwelijks liet/ laat horen valt dat niet te vergelijken.

Ik ken mensen met de vreemdste mogelijke relatievormen, maar dan zijn alle betrokkenen het er op hetzelfde niveau mee eens, anders werkt het niet en zelfs dan gaat het nog vak mis..

Vera

In je eerste post sta je er niet echt achter, ik had al eerder gereageerd dat het best kan, maar dat je er achter moet staan. Wij hebben vrienden die met zijn 3en zijn. Zij heeft een man en een vriendin. Al ruim 20 jaar, gaan samen op vakantie ed. Vriendin en man hebben niets samen. Maar ze staan er alle 3 achter en zijn naar elkaar toe open. En dat lijkt mij het belangrijkste.

Maar ik kan me niet indenken dat je binnen zo'n korte tijd helemaal omgedraaid bent en er nu helemaal achter staat. Maar goed, daarin kan ik me vergissen.

ik ken wel iemand die zo'n relatie had, maar dat was wel een islamitisch huwelijk. Hij leerde haar hier kennen en zei meteen eerlijk dat er nog een vrouw en kinderen in zijn geboorteland zaten (gearrangeerd huwelijk) en dat hij ze niet in de steek wilde laten. Zij begreep dat en vond het eigenlijk ook wel mooi van hem. Vrouw en kinderen kwamen naar Nederland en de drie volwassenen hebben de kinderen samen opgevoed. Maar dat was dus geen kwestie van allebei trekken aan één man. De vrouwen mochten elkaar, zorgden voor elkaar en hadden ieder een eigen plaats in het huishouden.

Lastig

Ik begrijp jullie situatie. Mijn huwelijk is een toneelstuk dwz we kunnen heel goed met elkaar maar de liefde en seks is weg. Doordat wij allebei financieel er behoorlijk op achteruit gaan hebben we besloten er het beste van te maken.
Toc mis ik de aandacht en liefde/seks. Daarom ga ik af en toe naar een erotsche masseuse waar ik mn ei kwijt kan en zij erg lief doet. Dat ze het misschien voor het geld doet maakt mij niet uit. Ik hou er een fijn gevoel aan over.
Je moet het zelf willen natuurlijk maar is dit niet iets voor jou? Een andere man puur voor de aandacht/seks?

Vera

Kan je even een teken van leven geven svp? Ik zit in een soortgelijke situatie. Ben even de wanhoop nabij.

Vera of Regis ik ben op zoek naar jullie wegens zelfde soort situatie.  hoe vergaat het jullie nu?