Is monogamie achterhaald of juist niet
Gewoon een topic om meningen te posten, ervaringen en wie weet ook nog resultaten van onderzoeken. Aanleiding is het ontlasten van een ander topic maar het is misschien ook gewoon interessant om het hier eens over te hebben.
Izza schreef op 17-10-2023 om 11:58:
Ik denk dat monogamie zeker niet achterhaald is. Voor heel veel mensen is dat een fijne en veilige keuze. Waar het om gaat is dat het een bewuste keuze zou moeten zijn. En dat is het nu vaak niet. Mensen gaan er automatisch vanuit dat de ander er ook zo over denkt en blijft denken. Het taboe op andere relatievormen (of het bewust kiezen geen relatie te willen) zou moeten verdwijnen. En daarover praten zou niet langer als een bedreiging gezien moeten worden.
Voor heel veel mensen in monogame relaties staat het openen (en daar zijn zoveel vormen van) gelijk aan een soort bedreiging. Heeft de ander niet genoeg aan mij? Is de ander niet meer gelukkig? Terwijl je door openstaan voor dit soort ideeën of ermee te experimenteren (in overleg) kunt kijken of het daadwerkelijk wat voor jou is. En soms kan een periode uitproberen ook voldoende zijn om daarna weer te stoppen.
Ik ben van mening dat een goede en sterke relatie dit soort dingen aankan. Vormt het toch een probleem voor de relatie dan kan je je afvragen hoe sterk die daadwerkelijk was. In een goede relatie is de communicatie goed genoeg om hierover in gesprek te kunnen gaan en problemen op te lossen.
Ik kan je meestal over heel de lijn volgen Izza, behalve als je waarde-oordelen geeft. Zoals ook nu weer … mensen die voor monogamie kiezen doen dat uit onzekerheid. Uit een zucht naar veiligheid. Omdat ze schrik hebben. Of iets niet durven. Dat klopt gewoon niet. Mensen die voor (terug) monogamie kiezen, hebben geen goede relatie? Waarom komt dat er altijd zo uit bij jou? Je kan het precies niet vatten dat mensen dat echt willen?
MRI schreef op 17-10-2023 om 11:17:
[..]
Misschien is het wat semantisch maar is het niet zo dat mensen eerder worstelen met eerlijkheid dan met monogamie? In die zin dat als ze niet monogaam willen zijn, staat dat aan een ieder vrij natuurlijk. Maar er zijn nogal veel mensen die doen alsof ze kiezen voor monogamie, maar vervolgens stiekem vreemd gaan. Als degene die bedrogen wordt had geweten dat die ander niet monogaam wilde of kon zijn, dus als hij eerlijk was geweest, had het probleem anders gelegen: niet in "wij zijn monogaam maar hij kon dat even, een keer, tien jaar niet" en nu volgen er jaren van verwerking om weer in die monogame staat terug te keren Maar: oh ik wil een monogame relatie, hij wil dat niet zegt hij me eerlijk, nu kan ik me herbezinnen of ik nog bij hem wil zijn of niet.
Mee eens
Theekannetje schreef op 17-10-2023 om 15:48:
[..]
Met kiezen is verliezen bedoel ik dat je automatisch dingen uitsluit (de dingen waar je niet voor kiest). Je kan best gelukkig zijn met je keuze, maar we kunnen het er toch over eens zijn dat niemand alles kan hebben. Dat gaat niet alleen in relaties zo, maar eigenlijk voor alle levenskeuzes. Het is niet eens negatief bedoeld. En ik vind wel dat elke keuze voor- en nadelen heeft. Dat is toch geen probleem?
Tuurlijk, geen probleem. Ik zat alleen echt even serieus na te denken of kiezen altijd verliezen inhoudt, en ik voelde dat even niet zo. Dat een keuze voor het 1, het andere uitsluit - daar ben ik het natuurlijk wel mee eens!
Thera schreef op 17-10-2023 om 13:00:
[..]
Bedoel je met dit soort dingen het praten erover of ook het uitproberen?
En stel dat een stel er over praat (kunnen ze aan) en besluiten dat ze het niet gaan uitproberen omdat ze denken dat hun relatie dar niet aan zal kunnen, zou jij dan de conclusie trekken dat hun relatie dan niet goed en sterk is?
Ik zeg zeker niet dat je het ook moet uitproberen. Je moet alleen dingen doen waar jij je zelf prettig bij voelt. Als een ander het dan wel wil proberen kan dit natuurlijk voor problemen zorgen. Ik vind namelijk dat je in de basis een ander vrij zou moeten laten (mijn zeggenschap gaat over mijzelf niet over jou). Natuurlijk in alle openheid en in gesprek. Stel ik zou echt bepaalde dingen willen uitproberen en mijn partner zou aangeven dat niet te willen dan is het aan mij om daarin een keuze te maken mbt de relatie. Ik heb er bijvoorbeeld in gezamenlijk overleg eens voor gekozen de relatie weer te sluiten (dus weer terug te gaan naar monogamie). Maar andersom kan natuurlijk ook.
Als een stel het beiden niet willen zie ik geen probleem. Vraag is dan waarom niet. Als er totaal geen behoefte is is dat natuurlijk wat anders dan dat je geen vertrouwen hebt in de ander of bang bent dat hij verliefd gaat worden (wat ook weer met vertrouwen en communicatie te maken heeft). Dat laatste is wat mij betreft geen teken van een zeer sterke relatie want verliefd worden kan bijvoorbeeld altijd. Puur theoretisch want als beiden tevreden zijn en blijven komen die vragen er niet. Dat speelt pas als iemand eigenlijk toch wil (en zijn gevoelens dus moet onderdrukken).
Wat mij betreft is communicatie de basis voor alles in relaties.
Theekannetje schreef op 17-10-2023 om 15:52:
[..]
Ik kan je meestal over heel de lijn volgen Izza, behalve als je waarde-oordelen geeft. Zoals ook nu weer … mensen die voor monogamie kiezen doen dat uit onzekerheid. Uit een zucht naar veiligheid. Omdat ze schrik hebben. Of iets niet durven. Dat klopt gewoon niet. Mensen die voor (terug) monogamie kiezen, hebben geen goede relatie? Waarom komt dat er altijd zo uit bij jou? Je kan het precies niet vatten dat mensen dat echt willen?
Ik bedoel het niet als waardeoordeel monogamie is, voor mij persoonlijk, ook veiliger en makkelijker. Ik heb maar met 1 persoon te maken. Die ken ik goed en het is duidelijk wat iemand wil. Je weet wat je aan elkaar hebt. Het openen is, voor mij, ingewikkelder en kan zorgen voor zaken als onzekerheid en jaloezie. Ook voor zeer positieve zaken (anders deed ik het niet (en velen met mij). Maar ik begrijp heel goed dat er tal van mensen zijn die monogaam willen zijn. Ik ben het zelf jarenlang geweest en voelde mij daar prima bij.
Izza denk je dat als mensen voor monogamie kiezen ze dat alleen doen omdat het veiliger en makkelijker is of denk je dat ze er ook om een andere reden voor kunnen kiezen? En dan bedoel ik ook nog weer een andere reden dan een vanuit de traditie?
Izza schreef op 17-10-2023 om 17:48:
[..]
Ik zeg zeker niet dat je het ook moet uitproberen. Je moet alleen dingen doen waar jij je zelf prettig bij voelt. Als een ander het dan wel wil proberen kan dit natuurlijk voor problemen zorgen. Ik vind namelijk dat je in de basis een ander vrij zou moeten laten (mijn zeggenschap gaat over mijzelf niet over jou). Natuurlijk in alle openheid en in gesprek. Stel ik zou echt bepaalde dingen willen uitproberen en mijn partner zou aangeven dat niet te willen dan is het aan mij om daarin een keuze te maken mbt de relatie. Ik heb er bijvoorbeeld in gezamenlijk overleg eens voor gekozen de relatie weer te sluiten (dus weer terug te gaan naar monogamie). Maar andersom kan natuurlijk ook.
Als een stel het beiden niet willen zie ik geen probleem. Vraag is dan waarom niet. Als er totaal geen behoefte is is dat natuurlijk wat anders dan dat je geen vertrouwen hebt in de ander of bang bent dat hij verliefd gaat worden (wat ook weer met vertrouwen en communicatie te maken heeft). Dat laatste is wat mij betreft geen teken van een zeer sterke relatie want verliefd worden kan bijvoorbeeld altijd. Puur theoretisch want als beiden tevreden zijn en blijven komen die vragen er niet. Dat speelt pas als iemand eigenlijk toch wil (en zijn gevoelens dus moet onderdrukken).
Wat mij betreft is communicatie de basis voor alles in relaties.
Ik denk dat ik hieruit kan concluderen dat je antwoord op mijn vraag (mijn eerder gestelde vraag) bevestigend is. Ik ben het daar zelf niet mee eens. Ik denk wel dat een stel kan besprekem of ze wel of niet monogaam zullen zijn en in een goede en sterke relatie zitten en toch kiezen hun huwelijk niet te openen om onder andere de reden dat ze dan verwachten dat hun relatie dan zal mislukken). Ik denk zelf dus dat dat laatste helemaal niet hoeft te betekenen dat hun relatie niet sterk en goed is.
ik denk dat communicatie en dan bedoel ik open en eerlijk zijn en over alles maar praten in een relatie soms wat overschat wordt. Sommige dingen hoeven in mijn ogen uit liefde niet gezegd te worden. Het kan dat een partner wel een monogame relatie wil en de ander dat minder belangrijk vind. Het dan aan beide kanten opengooien is dan geen optie. Mijn man heeft een vrijbrief in de weekenden dat ik weg ben maar ik hoef er niks over te horen. Hij blij, ik blij dat hij het leuk heeft gehad en ik een vrolijke man heb. Ik heb op dit moment in mijn leven geen behoefte aan andere partners dus voor ons werkt het.
Als hij alles maar open eerlijk gaat vertellen ga ik toch vergelijken en vervolgens ergens mij toch onzeker over voelen. Ik denk dat dat menseigen is. Terwijl ik weet uit ervaring dat de andere partijen los kunnen staan van de relatie en een mooie toevoeging kunnen zijn.
Izza schreef op 13-10-2023 om 18:03:
[..]
Dit is hetzelfde als mensen die zich niets kunnen voorstellen bij discriminatie of zeggen dat het wel meevalt of het niet bestaat omdat ze daar zelf niet mee in aanraking komen.
Zo ben ik altijd verbijsterd als ik hoor wat dikke mensen aan commentaar krijgen, maar ik geloof ze op hun woord. Het idee dat je zomaar vreemden aanspreekt op de vorm van hun lichaam is mij totaal vreemd maar er lopen rare kostgangers rond. En zelf ben ik op andere punten waarschijnlijk onwetend en onbedoeld lomp, en wie weet hoeveel mensen daar weer over klagen.
Izza schreef op 17-10-2023 om 17:48:
[..]
Ik zeg zeker niet dat je het ook moet uitproberen. Je moet alleen dingen doen waar jij je zelf prettig bij voelt. Als een ander het dan wel wil proberen kan dit natuurlijk voor problemen zorgen. Ik vind namelijk dat je in de basis een ander vrij zou moeten laten (mijn zeggenschap gaat over mijzelf niet over jou). Natuurlijk in alle openheid en in gesprek. Stel ik zou echt bepaalde dingen willen uitproberen en mijn partner zou aangeven dat niet te willen dan is het aan mij om daarin een keuze te maken mbt de relatie. Ik heb er bijvoorbeeld in gezamenlijk overleg eens voor gekozen de relatie weer te sluiten (dus weer terug te gaan naar monogamie). Maar andersom kan natuurlijk ook.
Als een stel het beiden niet willen zie ik geen probleem. Vraag is dan waarom niet. Als er totaal geen behoefte is is dat natuurlijk wat anders dan dat je geen vertrouwen hebt in de ander of bang bent dat hij verliefd gaat worden (wat ook weer met vertrouwen en communicatie te maken heeft). Dat laatste is wat mij betreft geen teken van een zeer sterke relatie want verliefd worden kan bijvoorbeeld altijd. Puur theoretisch want als beiden tevreden zijn en blijven komen die vragen er niet. Dat speelt pas als iemand eigenlijk toch wil (en zijn gevoelens dus moet onderdrukken).
Wat mij betreft is communicatie de basis voor alles in relaties.
Communicatie is inderdaad de basis voor alles , maar nog altijd niet heiligmakend! Je kan je suf communiceren, in alle openheid en eerlijkheid… zonder oordeel en toch niet tot een gelijkgestelde uitkomst komen. In een vorige post zeg je een goede sterke relatie kan dat aan (het openen van de relatie). Ik ben ik niet akkoord.
Je kan op alle fronten in je relatie sterk zijn, open gesprekken hebben, begrip hebben, elkaar aanvaarden en toch niet alles aankunnen. Ik begrijp rationeel non-monogamie, ex begrijpt rationeel monogamie…. Echter het VOELT niet goed! Non-monogamie voelt niet goed voor mij en monogamie voelt niet goed voor hem. Voor de breuk hebben we het wel maanden over gehad, hebben we allebei onze grenzen trachten te verschuiven, hij trouw monogaam blijven ik me meer en meer open stellen, praten, praten praten…. En toch botst het.
Vorm van relatie en seksualiteit zijn denk ik elementen die belangrijk zijn binnen een relatie en waar er ‘enigheid’ moet zijn, net zoals bvb een kinderwens. Bij verschillen in kinderwens kan je zoveel praten als je wilt als de verschillen er zijn zijn die moeilijk te overbruggen. (Ja die leuke heb ik ook meegemaakt, na jaren bleek dat papa van mijn zoon geen kinderen wou, het lij gegund heeft om mij niet te verliezen… we zijn alledrie verloren 9 jaar terug)
Iemand vinden die gelijkgestemd is is belangrijk! Tuurlijk kan je goed communiceren en uiteraard kan je compromissen sluiten, je aanpassen, aanvaarden…. Maar de fundamentele zaken, persoonlijke waardes en normen kan je moeilijk veranderen. In mijn opinie aanvaarden mensen te vaak zaken die indruist tegen hun diepgewortelde waarden uit angst de andere die ze liefhebben te verliezen… echter ik blijf erbij op termijn verliezen ze en zichzelf en de relatie.
In mijn geval met de niet monogame ex… geen angst om hem te verliezen, we hebben nl. een punt achter de relatie gezet. Ik wil geen niet-monogame relatie uit angst hem te verliezen… gewoon omdat dat een diepgewortelde waarde is voor mij, en omdat monogamie me idd het veilige gevoel geeft waardoor ik vrij van mijn partner kan houden. Ik ga nu heel ‘raar’ klinken… ik geef nog om hem, mijn liefde als romantische partner is aan het wegebben, net omdat hij niet monogaam is… raar hè!
Zijn monogame mensen dan mensen die monogamie willen uit angst of gewoon omdat dat de constructie is in dewelke ze zichzelf zijn, waarin zij liefde kunnen voelen en laten stromen? Zoals je ze aangeeft hierboven: ik voel nul komma nul behoefte om meerdere fysieke intieme relaties te onderhouden als ik een liefdesrelatie heb. Is persoonlijk natuurlijk.
Communiceer me suf, aanvaard, heb geen angst de andere te verliezen en voel geen behoeft in meerdere intieme relaties, ik ben monogaam ☺️
Moederkareltje schreef op 17-10-2023 om 18:46:
ik denk dat communicatie en dan bedoel ik open en eerlijk zijn en over alles maar praten in een relatie soms wat overschat wordt. Sommige dingen hoeven in mijn ogen uit liefde niet gezegd te worden. Het kan dat een partner wel een monogame relatie wil en de ander dat minder belangrijk vind. Het dan aan beide kanten opengooien is dan geen optie. Mijn man heeft een vrijbrief in de weekenden dat ik weg ben maar ik hoef er niks over te horen. Hij blij, ik blij dat hij het leuk heeft gehad en ik een vrolijke man heb. Ik heb op dit moment in mijn leven geen behoefte aan andere partners dus voor ons werkt het.
Als hij alles maar open eerlijk gaat vertellen ga ik toch vergelijken en vervolgens ergens mij toch onzeker over voelen. Ik denk dat dat menseigen is. Terwijl ik weet uit ervaring dat de andere partijen los kunnen staan van de relatie en een mooie toevoeging kunnen zijn.
Oh zo bedoel ik het niet hoor. Ik hoef ook niet alle details te weten van een open relatie (wat en hoe etc). Open communicatie bedoel ik dat je bespreekt wat je wilt doen en beiden grenzen kunt aangeven. Dus dat geen sprake is van vreemdgaan. Per persoon ook verschillend. Maar ik wil weten dat er iemand is en of het een vaste persoon is. Maar hoef echt geen details. Zo heeft iedereen zijn afspraken.
Hoorde laatst een podcast van iemand die al jarenlang een affaire heeft en iemand in een open relatie. Beiden op een wat oudere leeftijd en veel stellen om zich heen waar de relatie behoorlijk uitgeblust of gewoon slecht was. Een contact buiten de deur blijft langdurig spannend omdat je elkaar niet zoveel ziet. Er komt bijna geen sleur en je blijft die extra moeite doen omdat de momenten veel minder zijn. Ook heb je geen ruzie of problemen die gemiddelde stellen wel hebben omdat je geen huishouden/kinderen/sociaal leven of financiën hoeft te delen. De tijd samen blijft daardoor vaak langer leuk en volledig op elkaar gericht. Dat maakt het makkelijker. En wil het echt niet meer dan is stoppen en verder gaan ook makkelijker omdat je die verbintenissen niet hebt.
Beiden beschreven ook dat ze volkomen tevreden waren met de regeling en de nadelen accepteerden. De minnares wilde bijvoorbeeld absoluut niet dat hij zou scheiden om met haar verder te gaan. En de open relatie zag hem als aanvulling op een verder gelukkig huwelijk. Die was tevreden met het contract en wilde ook niet meer.
Veel mensen zien de relatieladder als ideaal (samenwonen, trouwen, oud worden). Maar voor tal van mensen werkt dat heel anders.
Ik denk dat een deel van de mensen die monogaam zijn samen oud willen worden niet vanwege het willen stijgen op de telatieladder als doel in zichzelf maar om de andere persoon.
Izza schreef op 18-10-2023 om 13:45:
Hoorde laatst een podcast van iemand die al jarenlang een affaire heeft en iemand in een open relatie. Beiden op een wat oudere leeftijd en veel stellen om zich heen waar de relatie behoorlijk uitgeblust of gewoon slecht was. Een contact buiten de deur blijft langdurig spannend omdat je elkaar niet zoveel ziet. Er komt bijna geen sleur en je blijft die extra moeite doen omdat de momenten veel minder zijn. Ook heb je geen ruzie of problemen die gemiddelde stellen wel hebben omdat je geen huishouden/kinderen/sociaal leven of financiën hoeft te delen. De tijd samen blijft daardoor vaak langer leuk en volledig op elkaar gericht. Dat maakt het makkelijker. En wil het echt niet meer dan is stoppen en verder gaan ook makkelijker omdat je die verbintenissen niet hebt.
Beiden beschreven ook dat ze volkomen tevreden waren met de regeling en de nadelen accepteerden. De minnares wilde bijvoorbeeld absoluut niet dat hij zou scheiden om met haar verder te gaan. En de open relatie zag hem als aanvulling op een verder gelukkig huwelijk. Die was tevreden met het contract en wilde ook niet meer.
Veel mensen zien de relatieladder als ideaal (samenwonen, trouwen, oud worden). Maar voor tal van mensen werkt dat heel anders.
Je neemt voortdurend dingen aan over monogame relaties die niet (hoeven te) kloppen. Mensen zijn niet per se in monogame relaties omdat dat veilig is, of omdat het zo hoort, of omdat hun relatie niet sterk genoeg is om een open relatie te kunnen verdragen. Dat kan allemaal, maar voor mij persoonlijk is het veel simpeler: ik wil geen ander dan mijn man en ik hoef geen spanning te zoeken.
Mensen zijn allemaal anders. Relaties ook. Zolang het legaal is en alle partijen het ermee eens zijn interesseert het me werkelijk niets hoe anderen hun liefdesleven indelen, en waarom.
Is monogamie uit de tijd? Dat kun je niet sls feit stellen. Ook niet dat het niet zo is.
Izza schreef op 18-10-2023 om 13:45:
Hoorde laatst een podcast van iemand die al jarenlang een affaire heeft en iemand in een open relatie. Beiden op een wat oudere leeftijd en veel stellen om zich heen waar de relatie behoorlijk uitgeblust of gewoon slecht was. Een contact buiten de deur blijft langdurig spannend omdat je elkaar niet zoveel ziet. Er komt bijna geen sleur en je blijft die extra moeite doen omdat de momenten veel minder zijn. Ook heb je geen ruzie of problemen die gemiddelde stellen wel hebben omdat je geen huishouden/kinderen/sociaal leven of financiën hoeft te delen. De tijd samen blijft daardoor vaak langer leuk en volledig op elkaar gericht. Dat maakt het makkelijker. En wil het echt niet meer dan is stoppen en verder gaan ook makkelijker omdat je die verbintenissen niet hebt.
Beiden beschreven ook dat ze volkomen tevreden waren met de regeling en de nadelen accepteerden. De minnares wilde bijvoorbeeld absoluut niet dat hij zou scheiden om met haar verder te gaan. En de open relatie zag hem als aanvulling op een verder gelukkig huwelijk. Die was tevreden met het contract en wilde ook niet meer.
Veel mensen zien de relatieladder als ideaal (samenwonen, trouwen, oud worden). Maar voor tal van mensen werkt dat heel anders.
Al wat je hier schrijft betwist niemand en dat die mensen uit die podcast content zijn met hun eigen keuzes, is nogal logisch, ik hoop het voor hen. Geen probleem mee. Maar dat zegt niets over monogame relaties. Zoals ik al eerder schreef, het is een non-issue. Veel mensen vinden monogamie waardevol en veel anderen niet. Zo simpel is het. Deze relatievormen staan niet tegenover elkaar, maar naast elkaar. En elk handelt naar eigen gevoel.
Ik heb het alleen lastig met leugenaars. En de affaire-hebbers vallen daaronder 😄
