Hoe om te gaan met een moeder die lijdt aan verborgen narcisme
Na vele gesprekken en therapieën moet ik onder ogen zien en gaan accepteren dat mijn moeder hoogstwaarschijnlijk lijdt aan een vorm van het nps
(Narcistisch persoonlijkheidssyndroom). Ik weet, het is een modewoord en aangezien mijn moeder nooit hulp heeft gezocht voor de vele problemen waarin ze (hopelijk ongewild) is beland, is ze ook nooit gediagnosticeerd met deze persoonlijkheidsstoornis.
De diverse therapeuten die ik tot nu toe heb gezien, spreken bijna allemaal over het onzichtbare narcisme. Mijn moeder is niet in staat zichzelf even opzij te zetten, wanneer dat nodig is. Sterker nog, op het moment dat ik hulp zocht bij haar of bij een dokter, werd ze opeens heel zielig en vooral in bijzijn van anderen slachtofferig stil, zodat zij de aandacht kreeg. Wanneer ze merkt dat anderen haar tactiek doorhadden, verdraait ze feiten, vergroot haar leed en verkleint of bagatelliseert haar aandeel.
Op dit moment ben ik zover dat ik me moet realiseren dat ze nooit de moeder zal zijn die ik nodig heb. Ik moet afstand nemen en kamp nu met een enorm schuldgevoel.
Mijn vraag: wie van jullie is hier bekend mee en weet mij te helpen om met dat nare schuldgevoel om te gaan?
Details vertel ik stapsgewijs. Voor mij en voor jullie beter te behappen
Alvast bedankt,
Maria
Ongelukkige jeugd
Ik weet alleen dat ze zelf uit een gebroken gezin komt en diverse pleeggezinnen heeft gezeten. Dat heette vroeger kindertehuizen. Een groot gebrek aan aandacht dus.
Haar houding naar mij lijkt te maken te hebben met tekort aan aandacht. Mijn kinderen zijn haar jongste kleinkinderen. Nu ook deze minder vaak langs komen, valt ze in een gat. En ziet ze des te duidelijker hoe leeg haar relatie is. Eens was ze jaloers op mijn ouders omdat die wel met elkaar musea bezochten. Eerder een uiting van doorgeslagen jaloezie en eenzaamheid.
Zo stom van haar, ze heeft een heel aardig iemand een rotschop gegeven. Mijn moeder daarentegen geniet van onze wandelingen en hoe bedreven ik haar voeten en handen masseer.
Nu moet ik wel bevestigen dat zijn broer en zus vroeger vonden dat hun moeder hun broer meer aandacht gaf. Ik dacht dat dat door kinderleukemie kwam; tijdelijke extra zorg. Niets bijzonders. Wel wat man het lievelingetje van zijn opa, haar vader.
Maar dat was toen; ik heb te dealen met nu. Haar frustratie vanwege de leegte in haar leven.
Beste maria
Wees bewust ervan dat een narcist niet te veranderen is, dat jij slachtoffer bent daarvan. Ik weet precies wat je bedoeld en wat je voelt, ik ben het zwarte schaap van mijn moeder omdat ik diegene ben die het gevoeligst is en in opstand altijd kwam. Ik ben zelf hoog sensitief gevoelig en heb haar altijd door gehad met veel dingen. Ze heeft mijn halve leven verwoest. En maakte mij zwart achter mijn rug om... doet ze nu nog steeds terwijl ik haar volledig negeer. Maar nu zien andere in mijn familie het ook en sta ik niet meer alleen ervoor. Je kunt alleen maar 1 ding doen wat t beste is, er van weg blijven..want zij zullen alleen maar erger worden..nooit beter. mits jij dit zelf stopt. Ik ga zelf nu regressie/reïncarnatie therapie nemen om los te komen van mijn moeder.
Misschien moet je daar even naar Google of het wat voor je kan betekenen.
Veel liefs Daya
Daya
"Ik ben zelf hoog sensitief gevoelig en heb haar altijd door gehad met veel dingen."
Mmmm...
"Ik ga zelf nu regressie/reïncarnatie therapie nemen om los te komen van mijn moeder."
Zo te lezen heb je (ook) andere problemen.
nou Ad
dat is geen opmerkingen die opbouwend is.... laat hem dan achterwege joh.
nuffanie
sorry maar overduidelijk zwevend gezwets mag zeker weten bestreden worden, er wordt al veel te makkelijk geroepen dat wetenschap ook maar een mening is.
gr Angela
Angela
Mwaoh, de wetenschap is er anders nog nauwelijks in geslaagd narcisme te identificeren bij cliënten, maar veelal wel foutief te diagnosticeren. Laat staan dat men afdoende interventies inzake narcisme heeft gegenereerd.
Mari
Angela had het over regressie/reïncarnatie therapie en hoogsensitieve gevoeligheid.
Narcisme
Dat soort terminologie heeft nmm ook iets manipulerends, dus misschien is er bij Danya ook wel sprake van enig narcistisme o.i.d.
Emma
Angela schrijft "er wordt al veel te makkelijk geroepen dat wetenschap ook maar een mening is." in een draadje over narcisme
Emma
Angela schrijft "er wordt al veel te makkelijk geroepen dat wetenschap ook maar een mening is." in een draadje over narcisme
Ja natuurlijk heeft Danya ook iets narcistisch, ik ook, jij ook. Ik heb het over de narcistische persoonlijkheidsstoornis in #127, zoals het is gedefinieerd in de DSM IV en de DSM V.
Mari
Ik ben er wel eens van beschuldigd. 
Narcisme uitbannen uit je leven
Eens met Daya dat narcisme niet te veranderen is. Contact verbreken, waar mogelijk. Niet meer ingaan op pogingen van die zijde. Het gemanipuleer blijft doorgaan. Het is niet oprecht en goed bedoeld. Heb het zelf ook meegemaakt.
Ik denk altijd maar zo: iemand die zijn/haar kinderen) lief heeft, er echt van houdt, geeft zijn/haar kind(eren) geen schuldgevoel, die manipuleert zijn/haar kind(eren) niet via de kleinkinderen. Dat deed bij mij de spreekwoordelijke deur dicht en die is na jaren nog altijd potdicht!
Maria
Maria
“Contact verbreken zou ik waarschijnlijk niet trekken, vanwege dat schuldgevoel naar mijn kinderen toe en, heel eerlijk, ook naar mijn moeder. Wel wil ik wat meer afstand. Maar ja, daar voel ik me ook schuldig over.”
Ten eerste is het je moeder die jou en je zus dat schuldgevoel geeft. Dat is heel handig voor iemand met een NPS, want je kunt zo de ander makkelijk manipuleren. Door dat schuldgevoel krijgt ze altijd wat ze wil. Ze haalt daar haar narcistische voeding uit.
Ik vind het zorgwekkend dat je je kinderen überhaupt bij je moeder in de buurt laat. Natuurlijk lijkt ze als Oma grappig naar je jongste. Maar zoals je zelf al zegt, merk je dat ze tegelijkertijd je oudste negeert. langzamer zeker gaat je oudste voelen dat hij/zij iets niet goed doet.....lees ,gaat zich schuldig voelen,. Dat spel van oma gaat gewoon door. Is dat wat je voor je kinderen wilt? Want denk maar niet dat je moeder opeens heel anders is naar je kinderen hoor. De geschiedenis herhaalt zich gewoon.
Dat was voor mij ook het punt om definitief niet meer naar die oma te gaan.
Je wilt het allerbeste voor je kind toch? Geloof me, dat is geen contact met een oma die aan NPS lijdt. Dit soort mensen spaart niemand. Denken alleen aan zichzelf en voelen geen empathie; kleinkind of niet.
Maria1611
“Hoe ga jij om met het schuldgevoel of de eeuwige twijfel bij al dan niet "ff bellen" of langsgaan? Is een appje ok of ben ik dan terecht te onverschillig? Die eeuwige afweging, onzekerheid en angst om het fout te doen. Ik wil daar van af...”
Ten eerste geniet iemand met een NPS hiervan. Dit is precies wat diegene wil....dat jij je schuldig voelt en ‘gek’ wordt van al die gedachten, die angsten.....Daar halen ze hun narcistische voeding juist uit!
Wil je daarvan af? zeker aan te raden omdat je zegt kinderen te hebben....
Alle contacten verbreken! Echt, dat is de enige manier om uitvezel ellende te komen en je kinderen vooral te beschermen, want als dit door blijft gaaf zijn zij het volgende slachtoffer.
Jessa
De vraag is of Maria hier nog leest. Ik weet ook niet of haar moeder wel een diagnose heeft. Heb je dat ergens gelezen? Had jouw moeder een diagnose?
Ik denk niet dat je door meer berichtjes te plaatsen ts meer overtuigt trouwens. Hoewel je best gelijk kan hebben, is ieders situatie anders en is het aan henzelf daarin te kiezen. Er is inmiddels genoeg over narcisme bekend om voor een ieder haar pad hierin te kiezen gebaseerd op afgewogen keuzes.
Mari
Nee, niet mijn moeder. Ik las dit topic en herken zo ontzettend veel. Ook veel nieuwe zeer herkenbare dingen gelezen waar ik nog niet eens de link had gelegd met NPS maar die ik zeker wel herken.
Het was aan de ene kant zo triest en frustrerend om te lezen hoe anderen er zo verstrikt en verstikt in een dergelijke toxische relatie raakten. Misschien leest Marie1611 het nog, hoewel ik denk van niet. Ik moest het gewoon even kwijt.
Wat een herkenning en leestip
Wat een herkenning! Naast professionele hulp heb ik veel gehad aan het boek Zal ik ooit goed genoeg zijn van Karyl McBride
Ik heb het contact niet verbroken, maar ga nu met mijn moeder om als een tante die ik niet laat vallen. Beleefd en tot op zekere hoogte ook wel zorgzaam maar zonder verwachtingen. Dat bevalt haar niet echt. En daar krijg ik ook wel verwijten over, maar als ik bij haar deur uit ben of na afloop van een telefoongesprek, kan ik daar nu mijn schouders over ophalen.
@Flanagan
Ik zou u willen vragen uit te kijken met het bevragen van iemand zijn beoordeling in deze situatie dat TO aan geeft te maken te hebben met een narcistische ouder. Hoe goed bedoeld de aangedragen "oplossingen" ook zijn een narcistische ouder heeft het beoordelingsvermogen van een kind helemaal kapot gemaakt. Een kind van een verborgen narcistische ouder kampt door de opvoeding met twijfel en verwarring. Zo'n ouder laat je namelijk aan alles twijfelen omdat ze inspelen op schuld en schaamte door je (publiekelijk) te vernederen en kleineren. Een kind leert daardoor dat het niet kan vertrouwen op de eigen waarnemingen en zal zelf waarschijnlijk al genoeg grensoverschrijdend gedrag van de narcistische ouder hebben goed gepraat voor zichzelf en ten aanzien van anderen. Doorr te vragen 'maar kwam het niet gewoon omdat je moeder er in de opvoeding alleen voor stond en was het niet gewoon een overlevingsstrategie van je moeder?' trek je het beoordelingsvermogen van een kind dat opgevoed is door een narcistische ouder in twijfel. Een tactiek die een narcistische ouder dagelijks gebruikt heeft in de opvoeding van het kind.
@Flanagan
Vandaar de vraag om uit te kijken met dat soort vragen want je bevraagd (zet vraagtekens bij) het beoordelingsvermogen van iemand die daar dus al genoeg problemen mee heeft.
Ik zie dat jouw eerste post waarin je die vraag stelt van meer dan een jaar geleden is; dat zag ik te laat. Maar ik zag het en wilde dit toch graag even zeggen want het zijn dit soort vragen waarmee ik zelf ook geconfronteerd wordt als ik over mijn jeugd en opvoeding praat. En dit soort vragen worden door mij (ik ben zelf ook kind van verborgen narcistische ouders) altijd ervaren alsof mijn oordeel over de situatie niet klopt waardoor ik mezelf moet gaan verdedigen omdat mensen mijn ouders toch het voordeel van de twijfel willen blijven geven want ze kunnen het zich niet voorstellen dat zo'n lieve, zorgzame, empathische moeder, vader en zus zoveel leed kunnen veroorzaken
Bubblelicious
Goede bijdrage.
Hoewel goed bedoeld, kunnen adviezen van mensen die niet zijn ingevoerd in de dynamiek van een narcistische opvoeding juist de plank misslaan.
Een ander vaak gehoord advies: ja maar je moet die ander vergeven, zij zullen ook hun trauma gehad hebben. Een waarheid als een koe natuurlijk en zeker geldig als het om volwassenen gaat.
Maar als kinderen van narcisten zelf geen narcist zijn geworden hebben ze niets anders gedaan dan vergeven en de pijn van de ander zien. Ten koste van zichzelf. Ze moesten wel, kwaad worden of zelfs maar zichzelf zijn werd niet getolereerd. Therapeuten die te vroeg over vergeving beginnen maken imho een grove vergissing: het kind van de narcist moet juist de mogelijkheid hebben kwaad te mogen zijn op het onrecht wat haar/hem is aangedaan. Daarbij gaat het er niet om de ander te straffen of haatdragende gedachten te koesteren. Het gaat er om op die manier het zelf terug te voelen en te vinden wat er al die jaren niet mocht zijn.
Bevrijdend
De vraag is niet bedoeld als twijfeling aan de mate waarin iemand die nare tijd ondergaat. Meer een zoektocht naar openingen die voor jezelf als bevrijdend kunnen uitpakken.
Ik heb lange tijd ook mogen worstelen met het gegeven dat anderen mij niet serieus namen. Juist deze week na besprekingen van die pijn en onzekerheid, veel bereikt
Daardoor durf ik mijn man weer te vertrouwen, wetende dat hij mij nu niet meer negeert uit misverstand of eigen belang. Het bereiken van die herwonnen vertrouwen in elkaar, voelt als een bevrijding.
Even uit the picture
Hoi allemaal,
Ik wil jullie laten weten dat ik er weer ben. Was mijn inloggegevens kwijt...
De laatste tijd heb ik sprongen gemaakt, hoewel ik toch weer in De Valkuil ben gevallen.
Ik beperk nu de bezoekjes tot hooguit een half uur.
De kinderen zijn inmiddels wat ouder en zeker door corona niet meer zo geneigd naar oma te gaan. Hoe ongepast het ook mag klinken... de maatregelen pakken voor mij positief uit: ik zie ze een stuk minder dan daarvoor.
Ook veel gelezen oa Mama liegt niet. Die hakt er in. Soms voelde het verhaal "erger" dan mijn situatie en soms ook niet.
Ben benieuwd hoe het met jullie gaat.
Maria1611: ”Hoe ongepast het ook mag klinken... de maatregelen pakken voor mij positief uit”. Ongepast? Geweldig toch?
Maak het zelf ook mee met een oma van mijn kinderen die precies hetzelfde heeft. Lekker rustig zo. Heerlijk toch?
Hoe is het nu met je voor zover je dit topic nog leest?
Hallo,
Vanavond heb ik de hele thread doorgelezen. Wat een feest van herkenning. Het is zo'n troost dat ik niet de enige ben die kampt met narcistische ouders. Ik had al een heel goed boek gelezen hierover 'ongemerkt opgegroeid'. Maar hoe herkenbaar het ook is, toch tob ik iedere dag met schuldgevoelens, omdat ik helemaal geen zin meer heb in contact met mijn ouders. Dat is toch gek, sowieso dat ik al bijna 50 ben en hierover pieker. Ik vermoed dat ik een hoogsensitief persoon ben, wat het ook erger maakt. Het komt op het moment dat mijn kinderen een leeftijd hebben bereikt dat ze bijna zelfstandig zijn. Ik voelde me zo leeg op een gegeven moment, niemand meer om te pleasen. Toen werd alles me duidelijk, vooral toen ik erover ging lezen op internet. Ik vind het vervelend, dat ik mezelf weer moet ontdekken, want blijkbaar was ik degene die zich uit een overlevingsstrategie op een bepaalde manier had ontwikkeld (veel schuldgevoel, veel pleasen, conflicten uit de weg gaan). Zelfs tot op de dag van vandaag hebben mijn moeder en vader een golden child, een zwart schaap (ik dus, degene die het minst ambitieus is), heel triest allemaal.
Ik probeer het contact tot een minimum te beperken maar dus niet zonder schuldgevoel. Ik probeer ook alleen over koetjes en kalfjes te praten. Tot nu toe lukt dat aardig.
Als ze gebrekkig worden, mogen de golden children de zorg op zich nemen. Ik pieker er niet over om ook maar één keer voor hun karretje gespannen te worden. Toen ik kwetsbaar was, in mijn kinderjaren, werd ik geschopt en geslagen voor allerlei onbenulligheden. Als zij kwetsbaar en afhankelijk worden, zal ik het laten afweten.
Veer sterkte aan alle lotgenoten.
Hoi
Even weg geweest. Allereerst bedankt voor al jullie tips, het delen van herkenbare ervaringen, confronterende opmerkingen die mij weer aan het denken hebben gezet.
@Ildika, Hoe het nu is? Het is een beetje hobbelig. Mijn man is met pensioen, dus ik heb een stressfactor erbij. Klinkt wat slachtofferig, maar ik kan er echt niets meer van maken. Het voordeel is wel dat hij nu nog meer ziet hoe mijn moeder kan reageren op oa mijn vader. Mijn man zet haar dan gerust op haar plek. Dat vindt ze zachtgezegd niet leuk, waardoor het via de periferique weer op mijn bordje kot te liggen.
Ik dacht heel even een beetje verbinding te kunnen vinden met haar, toen twee goede vriendinnen vrij kort na elkaar waren overleden. Ze had toen veel verdriet en ik probeerde met vragen te stellen haar gevoelens te verwoorden. Ik heb haar zelfs nog een knuffel kunnen geven. Je krijgt dan toch weer hoop. Die snel weer de kop werd ingedrukt, toen een gezamenlijke activiteit waar we beiden een aandeel in hebben, door haar werd toegeëigend. Ik had het geregeld en zij ging met de veren strijken. Van een moeder verwacht je dan ook een gezamenlijk delen van het succes. Nee, dat feestje ging niet door. En dat terug van je "stille-hoop-wolk" vallen is weer zo pijnlijk, dat ik op dit moment het contact tot het meest noodzakelijke heb teruggebracht.
Iemand van jullie het interview in Margriet gelezen met Esther Groenewegen-Jonker?
heftig dat zeker .Ik herken zoveel .wist het al zo lang .maar toch had je hoop dat je idd een moeder kreeg als Nog. Nee. Is liegen niet toegegeven jaloerzie je pijn doen .steken geven. En altijd met hunzelf bezig zijn. Alles draait om hun. Ergste wat zo verdrietig is .veel mensen zien idd een zielige vrouw en heel rustig en idd het slachtoffer zijn. Als je moeder op leeftijd is is het heel lastig .als je met ze probeerd te praten heeft geen zin .kost heel veel energie .al ben je er niet of spreek je ze niet eens. Wat als dit wat als dat .levenslang ben je er mee verdergegaan zelf er wel hulp voor gehad vaak zeggen ze los laten .begrijp ik maar niemand in de famillie wil nog contact met haar ben de enige hou vast .als ik dat los laat draaid ze compleet door zoals vaker in me leven is gebeurd .zelf dus ook geen famillie contact. Alles breekt ze .toen ik kind was al vriendinnen vriendjes .jullie zullen het vast herkennen . .kan wel en boek schrijven. .
Sandra..linn schreef op 27-07-2022 om 08:24:
heftig dat zeker .Ik herken zoveel .wist het al zo lang .maar toch had je hoop dat je idd een moeder kreeg als Nog. Nee. Is liegen niet toegegeven jaloerzie je pijn doen .steken geven. En altijd met hunzelf bezig zijn. Alles draait om hun. Ergste wat zo verdrietig is .veel mensen zien idd een zielige vrouw en heel rustig en idd het slachtoffer zijn. Als je moeder op leeftijd is is het heel lastig .als je met ze probeerd te praten heeft geen zin .kost heel veel energie .al ben je er niet of spreek je ze niet eens. Wat als dit wat als dat .levenslang ben je er mee verdergegaan zelf er wel hulp voor gehad vaak zeggen ze los laten .begrijp ik maar niemand in de famillie wil nog contact met haar ben de enige hou vast .als ik dat los laat draaid ze compleet door zoals vaker in me leven is gebeurd .zelf dus ook geen famillie contact. Alles breekt ze .toen ik kind was al vriendinnen vriendjes .jullie zullen het vast herkennen . .kan wel en boek schrijven. .
Ja heel rot. veel sterkte
