Hoe om te gaan met een moeder die lijdt aan verborgen narcisme

Maria,

Zo te lezen, schoot je weer in een kind-moeder relatie. Kwam dat door de te hooggespannen verwachtingen daar ze met je zus wel goed omging? En was die dag bij je zus wel zo gezellig als je zus beweerde? Je moeder kan niet van één op andere dag veranderen. Misschien was je zus positief omdat je moeder die dag, naaar de mening van je zus, iets minder vervelend tegen haar deed.
Nu gaat het er niet om hoe je zus haar ervaren had. Jij hebt zelf die ‘professionele’ houding als thuiszorg, mantelverzorger, tot psycholoog laten varen. Je hebt haar de plek van moeder geven ( stille wens dat ze net zo lief is als bij je zus.) en je daardoor afhankelijk gemaakt van haar goedkeuren.
Hou die professionele status in acht.

En ga voor koffie voorlopig eerst naar neutraal terrein.

Maria

Als jouw moeder echt behoorlijk veel narcistische trekken heeft kan en zal ze niet veranderen. Dat ze even lief is tegen je zus hoeft niets te zeggen over een verandering. Narcistische moeders kunnen lief-zijn ook inzetten als manipulatie middel (en zo bijvoorbeeld brussen tegen elkaar opzetten, ik zeg niet dat dat hier het geval is).
Het is een harde waarheid: ze zal nooit de moeder zijn waar je diep naar verlangt: iemand die jou ook ziet, die redelijk en empathisch is. Daar mag je best verdrietig om zijn en om rouwen maar het minst gunstige wat je voor jezelf kunt doen, is er maar op blijven hopen dat ze dat wel wordt. Dan zal je steeds weer gekwetst en teleurgesteld worden. Bovendien ben je dan veel vatbaarder voor manipulaties.
Als je de band niet helemaal wilt verbreken, kan je misschien het beste met je therapeut er aan werken dat je afscheid neemt van die hoop en het verwerken van de pijn die dat doet.
In het contact dat je met haar hebt, kun je dan doen wat Flanagan zegt: het heel strak en wat zakelijk houden. Een observerende en geen participerende houding aannemen. Niet ingaan op (bedekte) verwijten. Een koetjes en kalfjes houding hebben. Zeggen wat jouw grens is "Ma ik ga je een keer in de twee weken zien, gezellig op een terrasje of in een koffiehuis" en niet uitleggen waarom, jezelf niet verdedigen maar de naald in de groef laten hangen en steeds jouw standpunt herhalen. Een soort houding van "dit is het en daar moet je het mee doen". Vriendelijk doch beslist. En de rest van je koude kleren af laten glijden

Illusie

Laatst had ik de illusie ( taak) iemand te kunnen veranderen zodat ik minder last had van diens gedrag. Voor de duidelijkheid; een snurkende bedgenoot. Ik hoopte door de snurker steeds even aan de voet te schudden of een andere manier om het snurken te stoppen, het snurken te verminderen (zoals mij dat voorheen wel lukte). Nu werkte het averechts, de snurker kwam juist nog minder snel in een slaapritme, wat mijn nachtrust nog meer beïnvloedde.
Het liep zo hoog op, dat ik besloot oordoppen aan te schaffen. Hèt stomme was dat ik vanaf dat moment door het gesnurk heen kon slapen! Ik wilde geen energie meer in die taak steken. Mijn hersenen waren al die tijd blijkbaar zo geobsedeerd van de wens succesvol iemand te kunnen veranderen. Toen dat niet meer mijn doel was, viel een last van mij af en was ik wel in staat het te negeren.

Vraag aan Maria:
Daar iemand dergelijke doel vaak ongemerkt tot een zware last laat toenemen, heb ik aan Maria de volgende vraag: ‘ Zou je diep in je hart je moeder willen veranderen en knaagt het soms aan je dat je daarin niet slaagt?’
In mijn voorbeeld, geef ik aan hoe verrast ik was totaal geen last meer te hebben, nadat ik dat doel naast mij neer legde. En dat terwijl de oordoppen nog in de maak waren.

Ik snap dat je dochter met haar kan lachen, haar band is anders; geen verstoorde moeder-dochter relatie. Je dochter ondergaat die behandeling niet. Daarnaast heeft haar moeder haar heeft een veilige jeugd meegegeven.

Maria

Fijn dat je er iets aan hebt. Natuurlijk mag je me mailen. emailadres: [email protected]
Het zal misschien even duren voordat ik antwoord want ik ga op vakantie, kijk af en toe wel maar veel minder dan anders.

even stoom afblazen

Ik ben toegelaten voor een nieuwe opleiding. Mijn vaders reactie (geen felicitaties ofzo): "Wat ga je verdienen?" "Het is een opleiding pa...." (weet hij drommels goed, ik loop al lang met die plannen rond). "Wat, moet je daar ook nog geld op toeleggen. Mooi stom."

Gelukkig was mijn moeder wel blij voor me.....

Enna

Wat fijn voor je dat je bent toegelaten! Gefeliciteerd.

Ja dat doet pijn, van je vader, erg bot. Hopelijk kan je snel je enthousiasme weer terugvinden.

Kortzichtig

@Enna M., als de opleiding afgerond is en je een baan vindt waarbij je meer verdient of meer groei ervaart dan in je huidige baan, kan je hem wijzen op die kortzichtigheid van hem.
Je kunt natuurlijk ook over die domheid heen stappen.

Oef

Hoi

ik heb net mijn moeder van donderdag tot vandaag op bezoek gehad (wel inclusief city-trip die ze van vrijdag tot zondagavond met dochter maakte). Ik moet het gewoon van me afschrijven. Haar bezoek brengt me telkens van streek.
Ze heeft gewoon geen gevoelens, ze is een bikkelharde en erg verbitterde vrouw en ik vind dat zij erg negatief in het leven staat. Ik geef hierbij een paar voorbeelden.

Ze is hier donderdagmiddag toegekomen. Al snel besefte ze dat ze later had moeten komen, want ze zei steeds dat ze zich verveelde en vroeg zelfs om 5u 's middags of ze al mocht gaan slapen. Vroeger zou ik me dat aangetrokken hebben, maar nu denk ik 'je kan dat mens niet entertainen, want praten kan ze niet, een conversatie staande houden, daar heeft ze geen verstand van'.

Op voorhand was ik al bang, want wij hebben in huis niet veel ruimte en voorheen eiste ze dan telkens mijn bed op. Dus nu ook weer, ze wou in mijn bed slapen en ik moest maar zien dat ik elders kon slapen in huis, de bank dus. Het probleem is dat ze zoooo vroeg gaat slapen dat ze ook zooooo vroeg wakker is en als zij wakker is, dan maakt ze met opzet lawaai (5 u 's ochtends) zodat iedereen het hoort.

Ik heb haar gedurende de tijd dat ze hier was zitten observeren. Eigenlijk praat ze niet met me, ze commandeert me voortdurend en ze praat me toe in de gebiedende wijs. Ik ben 40 plus, mijn moeder heeft het recht niet me zo toe te spreken en toch laat ik het toe. Als ik met haar praat antwoordt ze altijd met een bevel 'doe dit!!', 'zit zo!!', 'doe niet zo belachelijk!!!', 'stel je niet zo aan!!!'. Ik voel gewoon geen liefde van haar.
Vanmiddag hebben we samen gegeten en het ging zo 'pak de frietketel', 'kuis die mosselen', 'doe die mosselen in de kom'. Ik zei haar 'is het je al opgevallen dat je steeds in de gebiedende wijs tegen me praat'? Toen zei ze iets dat me kwetste. Ze zei 'ik doe dat omdat ik voel dat je een leidende hand nodig hebt'. Dat kwetste me zo hard, ik ben 40 plus, ik run mijn huishouden helemaal alleen en dat loopt steeds gesmeerd en dan zo'n commentaar van je moeder krijgen?

Soms ben ik zo enthousiast over iets en denk ik 'ik wil dit met iedereen delen, behalve met jou'. Maar dan denk ik, ik zal het maar delen maar dan kom ik er altijd teleurgesteld uit. Als ik met iets blij ben, is het net of ik haar dan teleurstel, dan kijkt ze ofwel de andere kant uit, ofwel antwoordt ze niet en ofwel begint ze gewoon over wat anders. Ze gunt me gewoon geen enkel geluk.

We zijn dan ook samen (ik, moeder en mijn dochter) naar een paar winkels geweest en zij vindt het heerlijk om al voorop weg te lopen terwijl ik nog iets in de koffer van de auto of zo aan het opbergen ben. Dan loopt ze bewust wat harder zodat ik haar niet meer kan volgen en zij dan alleen met mijn dochter weg is. Dat is genieten voor haar, mij kwetsen. Ik doe ook nooit wat goed voor haar.

Mijn dochter is dus met mijn moeder op citytrip geweest en na afloop zei ze me:
1) ik vind het niet fijn dat oma vaak niet antwoord.
2) ik vind het niet fijn dat oma me vaak negeert.
3) ik vind het niet fijn dat oma me vaak onderbreekt.
4) ik vind het niet fijn dat oma snauwt als ik haar niet begrepen heb. Mijn dochter is bang omdat ze soms iets niet goed gehoord heeft, want dan moet mijn moeder het herhalen en dan schreeuwt mijn moeder alsof je een debiel bent. Dus - en dat heb ik ook - dan hebben we het nog liever niet begrepen dan dat je moet vragen of ze het wil herhalen, je gaat je er alleen maar slechter door voelen.

MIjn moeder vond het een leuk tripje en mijn dochter durfde niet zeggen dat ze het wel leuk vond maar dat de bovenste punten hier opgesomd haar kwetsen. Mijn moeder gaat dus kijken om nog eens weg te gaan met mijn dochter, maar mijn dochter weet niet hoe ze zonder mijn moeder te kwetsen, haar kan afschepen.

Ik vraag me gewoon af hoe ik mijn moeder duidelijk kan maken dat ze echt geen aardig persoon is en dat ze kan gemist worden als kiespijn. Ik ben overigens niet de enige van de familie die mijn moeder een vreselijk mens vindt. Wat scheelt er toch met haar?

Dus wel zeggen

Mij lijkt dit dus een heel mooi moment om je moeder te zeggen (jij dus) dat je dochter het niet ziet zitten om nog eens met haar weg te gaan. Om de punten die je dochter genoemd heeft. En dan kun je er in 1 adem bij zeggen dat jij die punten helemaal herkent en dat je daarom geen zin meer hebt in logeerpartijen.

Dat zeg ik nu heel stoer, maar ik weet dat zoiets heel moeilijk is. Maar ik denk echt dat dit een mooi natuurlijk moment is om duidelijk te maken dat ze met haar gedrag ervoor zorgt dat jij (en je dochter) geen zin (meer) hebben in haar gezelschap.

Ik ben 1 keer zo hard tegen mijn eigen moeder in gegaan. Dat was toen ze, zonder reden, mijn vriend verbood nog bij ons thuis te komen. Daar was echt geen aanleiding voor, hij was juist altijd erg correct en beleefd. Ik heb haar toen gezegd dat dit misschien wel de vader van haar toekomstige kleinkinderen was, en dat als hij niet welkom was, ik ook niet meer over de vloer zou komen. Ze bond niet in, dus ik heb toen de daad bij het woord gevoegd. Dat was heel lastig, want daardoor zag ik ook mijn toen nog thuiswonende brussen en de honden niet meer. Mijn vader zocht mij op op mijn kamertje. Dit vriendje is inderdaad later mijn man geworden, en de vader van mijn kinderen. Ik ben blij dat ik voor hem heb gekozen.

Het heeft in zoverre geholpen dat mijn moeder nu weet dat ook ik grenzen heb, en die kan verdedigen. En dat ze zelf ook zal moeten slikken af en toe. Overigens heeft ze nooit haar woorden teruggenomen of excuses aangeboden. Het is gewoon, volgens haar, nooit gebeurd. Tja, dan ben je snel uitgepraat natuurlijk.

Zolang we de tijd samen beperkt houden, en we het over koetjes en kalfjes hebben, is ze best te pruimen. Dat elke zin begint met het woord 'moeten' neem ik maar op de koop toe. Af en toe gooi ik er tussendoor dat ik niks 'moet' en dat ik al 30 jaar prima in staat ben voor mezelf en mijn gezin te zorgen. De kinderen doen het goed, man en ik hebben het goed, ook in materieel opzicht, dus ze heeft wat dat betreft ook niet iets om echt over te zeuren. En zo af en toe zeg ik haar dat het leuk zou zijn als ze eens iets positiefs zegt. Ze heeft altijd over iedereen iets naars te zeggen. Daar luister ik liever niet naar. Tegenwoordig zeg ik dat dus gewoon. Mam, graag een ander onderwerp, want ik wil niet alleen maar gezeur. Of dat gekat op mijn vader. Het is nooit goed wat die man doet of zegt. Hij is 81, dus veranderen gaat hij niet meer. Negeer dat gedrag wat je niet aanstaat, maar blijf niet mekkeren. Niet tegen hem, maar vooral niet tegen mij. Het is mijn vader en ik hou van hem.

Sorry voor de lange post, maar het is allemaal heel herkenbaar . Je kunt tegen haar ingaan, dat is goed voor je zelfvertrouwen. Het ergste dat er kan gebeuren is dat ze zelf boos het contact verbreekt. Dat is haar verlies, jou geeft het rust. Dan hoef je niet meer aan haar denkbeelden te voldoen en kun je pas echt zelfstandig worden.

Niet elk

Niet elk naar mens is natuurlijk een narcist.

" Ze zei 'ik doe dat omdat ik voel dat je een leidende hand nodig hebt'."
Dan zeg je toch: dan had je me minder moeten manipuleren vroeger/ of : dat kan niet want jij hebt me opgevoed.

Waarom laat je haar binnen of zet je haar niet buiten als ze zich misdraagt?

Inkorten

Wow, Mariet, vier dagen in teken van je moeder. Dat is ook best lang. Nu dus ook voor je dochter.

Kort de bezoeken in tot één dag en laat haar niet meer in je bed slapen.

Sta zelf op tegen je moeder, zodat je dochter weet dat ze dat niet voor jou hoeft te doen.

Ik heb het zwaar hommeles met de moeder van mijn man. Laatst, na jaren, een poging gedaan tot een gesprek waarin ik aangaf hoe dit in ons gezin doorsuddert en waar ook de twee kinderen ( jongvolwassenen ondertussen) moeite mee hebben. Haar reactie was negeren; over die mededeling heen stappen en haar eigen boosheid aankaarten als zijnde belangrijker. Dat was de druppel.
Ik ben opgestapt en heb gezegd dat ik daar geen voet meer over de drempel zet en ook dat ze een vuile rat is. (Mijn man was erbij en probeerde de boel te sussen door te zeggen dat ik het niet meende.)

Een week later was ze jarig en ik ben niet gegaan zodat de boodschap geen losse flodder was. Paar weken later had mijn man haar uitgenodigd voor een viering bij ons. Hij durfde mij pas tijdens de inkopen te vertellen dat ze ook zou komen.
Ze reikte mij bloemen aan zonder te zeggen waarvoor. Dus ik vroeg waarom ik bloemen kreeg terwijl ik niet jarig was. Ipv zeggen uit dankbaarheid voor de uitnodiging, kaatste ze de bal terug door te zeggen dat naar haar mening alle verjaardagen reeds geweest waren. Het gaf mij het gevoel of ik bloemen aangereikt had gekregen als een soort opdracht aan de bediende om de bloemen even in het water te zetten. De toon was gezet.
Ze probeerde zich later tegenover de rest van de visite van haar beste kant te laten zien en sprong op om de deur te openen toen ik met een blad vol spullen kwam aanlopen. Zo opzichtig. Ik heb gezegd dat het niet nodig was omdat ik dat ook alleen af kon. Toen viel ze uit haar rol en snibde ‘wat een venijn’. Zo wilde ze mij naar de anderen negatief neerzetten. Mijn dochter had haar door en vertelde mij later hoe oma haar ware gezicht had laten zien nadat ik de tuin was ingelopen. Schoonzus zei tegen haar moeder dat ze zich ook niet zo moest opdringen.
Het verhaal zal nog wel een staartje krijgen. Maar de hele familie beseft nu het gedaan is met de hoop op herstel.

Mariet, het is beter om zelf tegen je moeder te zeggen dat de de bezoeken van kortere duur gaan worden; laat je dochter niet de boodschapper worden. Dat is namelijk een bevestiging van het minachtende beeld wat je moeder over jou heeft, daarom meent ze jou te kunnen koeioneren.
Dat is ook gemakkelijker voor je dochter. Nu wordt er aan twee kanten aan haar getrokken. Je kunt die bom niet uit de weg gaan. Eens gaat die af.

Mariet

Je wilt nog een band met haar, dat is haar macht.
"Ik vraag me gewoon af hoe ik mijn moeder duidelijk kan maken dat ze echt geen aardig persoon is en dat ze kan gemist worden als kiespijn"
Dat hoef je haar niet duidelijk te maken, niet in de zin dat zij dat op zal pakken om te veranderen. Zij vindt gewoon dat ze gelijk heeft waarschijnlijk.
Ik zou je aanraden -als je het contact niet wil verbreken- om haar te zien als een beetje lastig speelvriendje van een van je kinderen toen ze een jaar of vier, vijf waren. Dus gewoon een beetje streng zeggen "Zo, en nu een beetje lief doen graag, dat is gezelliger' . En voor de rest de hele boel langs je koude kleren af laten glijden. Ik weet het, haast niet te doen als het je moeder is. Maar... vier dagen met haar optrekken is ook wel veel voor jou met zo iemand die zo onder je huid gaat zitten.
(ik had zelf zo'n moeder, ben intussen nogal ingevoerd in de omgang met cluster-b gedrag -narcisme, borderline etc- Niet dat we hier een etiketje op hoeven te plakken maar haar gedrag is wel zodanig. Misschien kan je mijn antwoorden aan Maria in dit draadje even lezen, want vrijwel alles gaat regelrecht ook voor jou op. Sterkte

geef de hoop op

Het is vreselijk moeilijk en ik loop er zelf ook steeds tegenaan, maar geef de hoop op dat je moeder ooit normaal en aardig tegen je gaat zijn. Vreselijk moeilijk, ik weet er alles van. Mijn vader is minder erg, die wordt alleen totaal onhebbelijk als er iets gebeurt dat hem niet zint. Soms ook heel pijnlijk, dat wel. Inmiddels ben ik al zover dat mijn kinderen daar niet meer gaan logeren. Ik heb hem nog niet kunnen betrappen op kwetsende opmerkingen tegen de kinderen, maar wel in ons bijzijn tegen mijn moeder. Geen voorbeeld, zeg maar. En hij is gewoon vre-se-lijk negatief. Hij heeft het talent om in werkelijk alles een slechte bedoeling of een gevaarlijke situatie te zien.

Geweldig Flanagan, dat je je schoonmoeder een vuile rat hebt durven noemen! Echt geniaal (al voelt het misschien niet zo, en is het 'slechts' je schoonmoeder...je eigen moeder op die manier de waarheid zeggen is wel wat moeilijker).

Enna M.

‘Slechts’ je schoonmoeder? Zo simpel ligt dat niet; man is nogal loyaal naar haar toe.

Vroeger tegen mijn vader gezegd dat als hij alleen maar over het welzijn van de kinderen van mijn zus sprak en niet luisterde als ik over mijn kinderen vertelde, ik weer naar huis ging. Zo heb ik idd een keer mijn tas gepakt zodat hij wist dat het geen bluf was. Thuis begreep mijn man mij volkomen. Gelukkig was mijn vader niet blind en draaide hij wat bij.

Het tegen mijn ouders richten was toch een stuk simpeler want dan heb je niet ook nog eens met de gevoelens van je man te maken. Dan kom je niet alleen tegen de schoonmoeder in opstand, maar ook tegen haar dierbaren. Jammergenoeg is men daar wel blind en vooral arrogant.
Maar als je echt klaar bent, kunnen ook zij hoog en laag springen. Dan breekt er iets af en ga je verder met wat overblijft.

Flanagan

Je vertelt niet vaak over wat je schoonmoeder doet, alleen dat jullie een langlopend conflict hebben wat erg naar is. Wat is er in het verleden gebeurd wat jou doet denken dat ze narcistisch is?

Flanagan

Daarom ook 'slechts' tussen aanhalingstekens. Wel erg vervelend dat je man dan weer zo loyaal naar haar toe is, dat maakt het niet makkelijker kan ik me voorstellen.

Mari

Zo al en toe laat ik wat los en dan in verschillende draadjes om zo traceren door nieuwsgierige familieleden te verhinderen. Dat klinkt heel ver gaan, maar ik heb ook geen andere klankbord en moet het soms even kwijt. De klankborden die er zijn, zien haar op verjaardagen of komen andere familieleden elders tegen. Mijn kleine familie vindt het ook lastig om neutraal te blijven terwijl er achter de schermen zoveel speelt.

Directe acties zoals bij Mariet, het commentaar op haar werkwijze, vinden hier niet plaats. Het is meer in de lijn van achter je rug om je zwart maken als je geen tijd meer voor haar maakt. Het klagen bij mijn man dat ik ondankbaar was en haar gekwetst heb terwijl zij niets fout doet, zodat mijn man in tweestrijd komt te staan. Ik heb ook aangegeven dat ik wilde dat ik gesprekken had opgenomen zodat te horen was hoe ze werkelijk tegen mij praat, en op welke toon. Maar ze is zo geraffineerd dat ze er wel voor zorgt dat er geen getuige of bewijs is.
En haar kinderen willen geen ruzie met haar want zij is wel degene die voor hun vader zorgt zodat het niet hun pakkie-aan is.

Maar het begon met het gehuichel van haar man waarbij hij de schoonzussen tegen elkaar uitspeelde om er zelf beter van te worden. Nu kwamen wij er snel achter maar ik was niet blij met zijn gelieg in mijn gezicht. Bedenk dat het gelovige mensen zijn die een sterke mening hebben over de fouten van anderen en over hoe niets voor God onzichtbaar is. Ik verwachtte een verontschuldiging en mijn man gaf mij daarin gelijk.
Die bleef uit en zodoende zei ik een intiem etentje met hen af. Ik wist niet of zijn vrouw op de hoogte was en legde uit dat er iets had plaatsgevallen tussen hem toen zij een paar dagen weg was. Oh, daar wist zij al alles van, ze wilde mijn kant niet horen. Ook zij had een aantal dagen het gehuichel gesteund. Ik boos want zo wens ik niet behandeld te worden. Zij boos want nu was toch de waarheid aan het licht en ging haar etentje niet door. Ze vroeg of er iets was waardoor ik haar de laatste maanden weinig bij haar langs kwam. Zo probeerde ze de aandacht te verschuiven van het gehuichel. De afstand klopte, maar dat was omdat ze de gesprekken die we voorheen hadden, doorkletste als zijnde ‘ wat ik nu weer gehoord heb’. Dat vond ze niet leuk te horen. En ze gaf aan zo boos te worden dat ze acuut hartklachten bemerkte en de telefoon op de hoorn gooide maar nog wel even aangeven hoe ze teleurgesteld in mij was want zij was altijd zo goed voor mij..
Ik heb mijn man verteld over het verloop van het gesprek en hij gaf aan dat als zijn moeder moeite had met de waarheid, het haar probleem was.

Daarna is zijn moeder hem gaan benaderen en heeft haar beklag over mij gedaan. Een ander verhaal. Jammergenoeg durfde mijn man haar niet tegen te spreken uit angst voor haar toorn. Het gaf haar de ‘macht’ om tussen ons te komen. Klagen dat ik zou bellen en nog niet gebeld had, klagen bij schoonzus dat ze vroeger wel naar het verblijf in buitenland was gekomen toen ik mogelijk een medisch probleem had terwijl mijn moeder geen zin had, en ondertussen mijn kinderen hartelijk welkom heten en haar ‘rechten’ als oma opeisen en mij uiterst koud behandelen als niemand het zag.
En wel poeslief doen als anderen erbij waren.
Of in de groep vragen wat ik wil drinken maar iedere keer moeite hebben met mij verstaan zodat ik het nog een keer kan zeggen en dan verbaasd doen waarom ik het harder dan anders herhaal; zo van je mag wel vriendelijk blijven.. terwijl ze anderen wel direct kan verstaan.
Haar opstelling naar mij toe is puur persoonlijk; achterbaks getreiter en in aanwezigheid van anderen de vriendelijkheid zelve.

Maar zo gaat ze met mensen om die voor haar voeten lopen; ik ben nr zoveel en haar kinderen houden hun kaken stijf op elkaar.
Nu wens ik niet onheus behandeld te worden en heeft ze aan mij de verkeerde. Ik ben wel van bewust dat dit zo heeft kunnen ontwikkelen doordat mijn man te laf was om tegen haar in te gaan waardoor onze relatie onder spanning kwam. (Hij dacht daar verstandig aan te doen.)
Zelf heeft die vrouw vroeger te maken gehad met een idem dito schoonmoeder. Dus ze weet hoe een dergelijke impact in een relatie door ettert. Tijdens het recente gesprek gaf ik aan hoe de onrust tussen man en mij ons gezin kwetste. (Een bekentenis die ik altijd voor mij hield omdat ik niet wilde dat ze wist hoeveel ‘macht’ ze op haar zoon had en hoeveel pijn het mij deed te ervarende we geen team meer waren.) ze reageerde er niet eens op. Ze wilde mij vooral duidelijk maken dat ik mij ondankbaar opstelde. Ze had juist mij wat te verwijten.

De narcistische trekjes zitten hem vooral in het achter je rug om zwart maken, in het mensen tegen je op zetten, in het poeslief doen als er anderen getuige van zijn om zo maar aan te tonen dat het niet aan haar ligt, in het manipuleren van mijn man, in het verbouwereerd zijn wanneer ze geen aandacht krijgt. Allemaal met als doel haar eenzame leven te vullen met roddelen, in de picture staan en het op de borst slaan hoe geweldig ze is zodat ze straalt als ze komplimenten krijgt. Het klinkt alsof ik jaloers ben. Dat is niet het geval. Mij gaat het vooral om de geslonken vertrouwen in mijn relatie.

Ik wil haar ver uit mijn buurt, haar stem en haar gekonkel niet horen. Maar dat is niet eenvoudig want ze is nu eenmaal zijn moeder en omringt door familie. Het verbaasd mij dat de andere familieleden haar zo’n podium geven. Maar ze heeft een stem als een klok, en weet zoveel nieuwtjes te vertellen.

Één keer heb ik een wederzijdse vriendin gesproken; ze snapte meteen wat ik besprek. Ze had dat opeisende gedrag van zijn moeder in gezelschappen zelf ook al gemerkt maar hield uit respect voor de vriendschap haar mond.
En de vriendin van mijn broer prikte ook door die komedie heen. Maar ja, daar zit je dan met twee kinderen, die een stabiele jeugd verdienen als basis voor hun toekomst.
Het enige wat ik hen nu kan meegeven is hoe belangrijk eerlijkheid is en hoe negatief gehuichel uitwerkt.

Gisteren gaf mijn man aan iemand anders benaderd te hebben voor de post tijdens onze vakantie. Voorheen deed zij dat. Beetje bij beetje lijkt het of hij is gaan begrijpen dat hij de oogkleppen dicht had want zijn moeder betreft. Dat een relatie uiteen drijft als je elkaar uit het oog verliest.

Sorry, Mari, voor het lange relaas. Geen overduidelijke narcistische grey stone gebeuren maar juist sneaky gewroet waarbij iemand buiten spel gezet wordt door zichzelf maar heel erg als slachtoffer op te stellen. Ik denk dat ze niet eens ziet hoe ze het manipulerende gedrag van haar schoonmoeder aan het kopiëren is. In het recente gesprek heb ik haar op het laatste zodoende maar even aan die tijd herinnerd.

Tja

Af en toe komt er iets in me op als ik dit draadje lees en ik weet dat t me niet in dank zal worden afgenomen als ik het zeg maar wil het toch noemen.
Als je toch zo enorm bezig bent met je schoonmoeder, keer op keer, maand na maand, met hoe zij JOU behandelt, met hoe zij zich gedraagt to JOU, met hoe je man zich daarin opstelt en JOU niet steunt, ben je dan niet een beetje in een spiegel aan het kijken en zelf bijna wat ehhhh....narcistisch?
Waarom kan jouw schoonmoeder jou zo raken in je ego?

In je ego?

Het gaat niet om mijn ego. Het gaat om herstel van vertrouwen tussen man en mij.
Dat is geen uiting van narcistische trekjes. Dat is meer in de lijn met grenzen aangeven om de harmonie te bewaren.
Een van de grenzen is openhartig en eerlijk tegen elkaar zijn, niet verzwijgen. Alleen verkiest man het voor zich te houden als hij hele middag bij haar op visite is. Het boeit mij niet dat hij daar is want ik ben ook regelmatig middagen bij mijn moeder op visite ( al dan wel als mantelzorger dus ook uit noodzaak).
Het stoort mij dat over zoiets simpels gezwegen wordt. Dergelijk gedrag haalt de wond steeds open. Hoe graag had ik niet gehad dat we op normale manier elkaar konden vertellen wat ons bezig hield.

Hoe graag had ik niet gehad willen hebben dat ik die bewuste ochtend dat zijn vader het nodig vond om te huigelen, niet thuis was geweest. Het gebeuren erna maakt dat ik mij zelfs heb moeten afvragen wat ons huwelijk eigenlijk voorstelde. Ik probeer niets naar mijn hand te zetten, ik probeer herhaling te voorkomen. Het is alleen alsof ik wel eens tegen een muur spreek.

Daarnaast had ik de afgelopen jaren genoeg andere zorgen aan mijn hoofd. Dergelijk zinloze strijd met mijn man over de kou tussen zijn ouders en mij, kon ik niet ook nog eens erbij kon hebben. Ik had daarnaast ook graag over die andere zorgen met man willen praten. Maar nu kon dat niet want ik had gemerkt dat hij die ook met haar besprak. En hoe zij daar graag haar plasje over deed.

Ik ben gewoon te zacht geweest. En dan lopen mensen over je heen.

dat is dus verborgen narcisme

"Geen overduidelijke narcistische grey stone gebeuren maar juist sneaky gewroet waarbij iemand buiten spel gezet wordt door zichzelf maar heel erg als slachtoffer op te stellen."
Dacht ik. Niet heel openlijk zoals Donald Trump zeg maar, maar een vorm waarbij vooral het minderwaardigheidscomplex duidelijk naar voren komt.

En Knor... nouja. Dat is wel een bijzondere opmerking.

Vier dagen logeren

Ik heb een goede band met mijn moeder, maar het komt bij ons beide niet op om vier dagen bij elkaar te logeren. Wat maakt dat je niet gewoon kunt zeggen: prima dat je even langs komt en iets met dochter gaat ondernemen, maar ik wil niet dat je blijft logeren. Of zelfs: niet prima dat je langskomt. Maar ik snap dat dat een brug te ver is

Gewoon uit interesse, omdat het voor mij als buitenstaander zo eenvoudig lijkt om hier duidelijk je grenzen aan te geven. Het gedrag van je moeder zou bij mij de reactie oproepen om voorlopig geen contact meer te hebben. Je kunt je tijd beter steken in relaties die je energie geven dan die je energie kosten.

Eh...

Ik dacht dat juist het gewroet, of zoals je het ook kan lezen, verdeel en heers, zo typisch hoort bij narcisme?

Forum

Normaal ben ik best wat voorzichtig want tja, openbaar forum. Maar dit draadje was vooral een draadje van lotgenoten en Mari, die hier ook al gerruime tijd meeschrijft, vroeg wat er in het verleden gebeurd was. Om die losse flodders wat aan elkaar te breien, een wat uitvoeriger relaas. Zou ik normaal niet doen.
De reactie van Knor verraste mij wel, maar ja forum. Toch vroeg ik mij waar de opmerking over de spiegel vandaan kwam en zo kwam ik terecht bij een vader/puberdraadje. Ik had daarin een tip gegeven over spiegel. Ik snap nu ook de vraag waarom schoonmoeder mij zo kan raken.

Het is meer de vraag waarom sowieso een dierbare je zo kan raken. Ik denk dat een dierbare je dieper kan grieven wanneer je kinderen nog thuiswonen. Als ze uitwonend zijn, is het minder bedreigend. Zolang ze thuis wonen, zijn ze ongewenst bewust van de spanning.
Zo had ik in het begin op verzoek van kind schoonmoeder opgebeld nadat ze envelopjes met geld voor de kinderen door de brievenbus had gegooid. Ik gaf aan dat als ze aangebeld had, ze koffie zou krijgen. Een soort handreiking. Ze gaf aan niet binnen te willen komen en ze vond dat ik maar naar haar moest komen. Daar kon ik het mee doen. Ik vond dit zo kwetsend voor kind. Kind wilde zo graag dat het goed kwam en die gespannen sfeer opklaarde. Ik wist dat ik het met een ware manipulator te doen had.

En de spiegel; jammer genoeg heeft een spiegel voorhouden niet altijd het gewenste effect.

Spiegel bij narcisten

Spiegel voorhouden levert een charmant compliment op als het leuk, lief, aardig bedoeld is en zoniet een diepgewortelde haat naar diegene die de spiegel vast heeft. In mijn ervaring dan.

Flanagan

Ik weet wat je bedoelt Flanagan. Zo geniepig, en je voelt je zo machteloos. T makkelijkste is het voor omstanders om jou te overtuigen het anders te zien. Maar dat heb je al te lang gedaan. Je bent te lang te mild geweest. Dat je t nu anders doet daar schrikken mensen van. Is niet jouw probleem. Weet dat ik het begrijp.

Waarom zo lang zo mild

Voor de kou ontstond, hadden we strijd met school vanwege de begeleiding van een van de kinderen. Dat ging ver met valse melding en gesprek met bjz als gevolg.
Ook al was dit afgesloten, toch blijft zo’n melding met je meeliften tot de jongste 18 is. Ik had gewoon geen ruimte om het anders aan te pakken. Eerst de kinderen door school loodsen. Nu zijn ze in bezit van diploma en 18plus. Als we alsnog uit elkaar gaan, zijn de kinderen in ieder geval ‘veilig’.

Het is niet wat ik voor ogen heb. En mijn broer drukte mij ook op het hart het niet op het scherpst te spelen. Ook zo’n drukmiddel waarbij mijn gevoel ondersneeuwd wordt. Maar de periode heeft wel iets kapot gemaakt. Ik heb ook te maken gehad met steken in de hart. Dergelijke momenten waren als waarcshuwingssignalen.

En dat alles omdat een ander blind is voor de gevolgen bij ons gezin. Zo egocentrisch, zo koud. Dan moet je je richten op een doel. Dat is hier de zekerheid bij de kinderen bewerkstelligen dmv begeleiding bij de studie en jezelf te deel wegcijferen.
Dus niet moeilijk om te beseffen welke walging ik voor haar voel.

Flanagan,

Bedankt voor het uitgebreide verhaal over je schoonmoeder. Klinkt inderdaad als 'covert narcissism', hoewel de grens tussen de officiële diagnose nps of bps en gewoon 'een naar karakter' natuurlijk heel dun is. Hebben haar kinderen, je man of zijn broers/zussen er niet iets aan overgehouden? Veelal kiezen narcisten een 'golden child' die dan vreselijk verwend wordt (en later daardoor wellicht narcist) en wat black sheeps