Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Met mij ...

.... gaat het best goed.

Afgelopen weken veel ingelezen en veel wordt er duidelijk. Dat geeft rust en daarmee kan ik dingen vanuit de jeugd ook accepteren en naast me neer leggen, althans met zijn ups en downs.

Ben terug bij mijn vrouw. We praten veel over jeugd en gevoel nu.
Voor mij worden de zaken vanuit de jeugd wel duidelijker en ook in de invloed hierop op relaties.
Daarin merk ik dat ik, wat ik al eerder schreef, vast zit in mijn gevoel.
Wat wil ik nu eigelijk, waar word ik blij van, hoe ontdek ik mij mezelf hoe ik ben. Klinkt zwaar op de hand mss.

Dit is het punt waar ik dus vastloop. Heb inmiddels een afspraak gepland bij een coach/peut in hechtingsstoornissen en met name op het gebied waar ik in vast loop. Althans dat denk ik dat ik daar vast loop.

Wat ik wel merk is dat ik op dit moment nog niet weet hoe relatie met vrouw zich gaat ontwikkelen. Ik hoop dat ik samen met de peut bij mijn gevoel kan komen en zo ook ga ontdekken wat ik nu precies wil.

Zaadje

Is al 12 jaar geleden gepland waardoor ik toen al in een MLC terecht kwam.
Laatste anderhalf jaar met Truus.

moederziel

Moederziel, ik ben benieuwd of je nog met de gedachte speelt om direct contact op te nemen met Truus?

Ja zielig

Ik zou het toch ook gewoon zielig gedrag vinden. Dat ge app met Truus waar de kinderen bij zijn. Maar ik mis er dan ook de emotie bij dat je je door je partner verlaten voelt.
Probeer wel zelf zo min mogelijk de kinderen uit te horen of te 'voeren' met negatieve oordelen. Jou zware gevoel is ook lastig voor de kinderen.
Terwijl als jij er wat luchtiger op probeert te reageren kunnen de kinderen het ook makkelijker loslaten.
Vervelend? Wacht maar tot je zelf verliefd bent. Kan een kind ook begrijpen misschien. Wat moet je nou met een verliefde vader? Best gek wel.

Zeggen wat ze vinden

Als volwassene vind ik het niet leuk als mensen zitten te appen als we eigenlijk iets samen aan het doen zijn, al is het maar koffiedrinken. Ik zou het daarom ook heel normaal vinden als je kinderen aangeven dat ze dat ge-app in hun spaarzame uurtjes met vader niet fijn vinden. Zo leren ze, ook voor de toekomst, hun mening te geven. Dat moet natuurlijk op een respectvolle manier, maar aageven dat je iets vervelend vindt, dat mag.

Onderschatting

Wow, je man lijkt wel erg de boel te onderschatten door, zo het lijkt, te denken dat zijn band met de kinderen onverwoestbaar is.

Misschien toch goed om hem te schrijven zodat hij hiervan bewust wordt. Het kan zijn dat hij dan minder gaat appen vanwege de kinderen, het kan ook zijn dat hij minder vaak langs komt, zijn keus. Maar hij moet het wel lezen. We doen allemaal wel eens dingen waar een ander ons op wijst omdat we het zelf niet zien.

Intiem en onfatsoenlijk

Bah bah bah. Wat gaat dat truus aan, jullie kinderen? Ik vind het veel te intiem, en (daardoor) onfatsoen. Je schreef eerder dat je hem wel helemaal uit je leven zou willen bannen momenteel. Volgens mij kun je hem dat zeggen. Dat je appen waar de kinderen bij zijn heel ongezond vindt in het (weinige) contact dat vader en kinderen momenteel hebben. Dat je appen óver de kinderen mét truus zodanig intiem vindt dat je heel graag wilt dat dat stopt zo lang jullie huwelijk en gezinsleven niet een andere vorm dan deze ongemakkelijke en 'niet geformaliseerde' heeft gekregen. Dat je het onfatsoenlijk vindt dat hij de gezins- en kinderdingen met haar deelt. En dat dat alles maakt dat je het idee hebt dat jullie niet een goede vorm hebben gevonden nu, met deze 'informele' vorm van 'hij niet aanwezig' en dat jij aan het overdenken bent of dit anders regelen beter is voor jou en vooral voor de kinderen. Hij neemt steeds meer 'terrein' met de andere vrouw, maar regelt niets. Ik vind het zoals gezegd veel te intiem om dat in jouw en jullie buurt te doen, onfatsoenlijk en eerlijk gezegd lijkt het me onverdraaglijk voor jou. Hij gedraagt zich grenzeloos; jij mag je grenzen voelen, stellen en aangeven. Echt.

maar kunnen jullie niet afspreken

dat man meer/vaker voor de kinderen zorgt?
Ik kan me zo voorstellen dat hij niet vaker komt, dat hij jou wellicht ook niet extra wil belasten/ verwarren met zijn aanwezigheid.
Lijkt me dat je niet te lang moet wachten met structurele afspraken mbt meer contact, nu went iedereen aan deze situatie die natuurlijk niet zo gewenst is.

P.S.

Ik merk dat je nog helemaal vanuit hem denkt en kijkt. Verwachtingsvol, in afwachting op meer, beter. Het is zo moeilijk om dat anders te doen, ik herinner me dat nog. Maar zodra je de focus op jezélf legt, gaat het zo veel beter met je. En het verandert niets aan wat jij voelt en wilt voelen: liefde, hoop. Helaas verandert het ook niets aan het handelen van man. Hij doet wat hij doet, ongeacht wat jij doet. Dat is nu juist het pijnlijke. En daarom is het zo belangrijk dat je leert om de focus op jezelf te brengen. Goed voor jezelf te zorgen. En je kinderen. Helaas heb je geen invloed. Je weet namelijk dat hij weet heeft van jullie historie, de grootheid van jullie liefde. Het houdt hem niet tegen te doen wat hij doet. Jij kunt alleen (bij) jezelf zijn.

Ja, slappe zak

Moederziel, je kunt ook aan je kinderen aangeven dat je dit op deze manier met man wilt delen, en of ze dat oké vinden. Ik vind hierover niet communiceren heel onhelder. Deze man is op rampkoers en dat kan mij niet zo veel schelen voor hém maar wel voor jou en de kinderen. Je schrijft: ik kan niet wachten tot hij een eigen woonplek heeft. Is dat aan het gebeuren? En wat betreft slappe zak en vrienden: spreekt niemand hem er op aan als hij die smoesjes uit? Ik mag toch hopen van wel. Enne... dat ik zo kan formuleren, is door schade en schande ontstaan. En na maanden, jaren doorvoelen. Niet om jaloers op te zijn, maar omdat jij dezelfde route moet belopen wil ik het wél graag met je delen.

Aannames

Mijn ervaring met aannames (want ook in mijn situatie werd alles diep geheim gehouden) is dat ze vaak kloppen, en helaas nog vaker nog veel 'erger' zijn. Dat je maar het puntje van de ijsberg ziet van wat hij doet, wie hij nu is. Omdat het functioneel is voor zijn 'niet hoeven bewegen, een slappe zak zijn' dat jij niet alles ziet. Dat hij de dingen strikt gescheiden houdt. Dat maakt liegen en bedriegen, geen verantwoordelijkheid nemen, heel wat makkelijker.

Ik denk dat je stil moet gaan staan bij hoe je graag wilt dat de kinderen hem en jou zien. En bij de kinderen kunt bevragen hoe zíj dat graag willen. Die eigen woonplek kan nog even duren, maar de verantwoordelijkheid naar de kinderen toe, hoort er nu ook te zijn. Door een 'regeling' kun jij in ieder geval laten weten dat hij díe verantwoordelijkheid van jou moet nemen.

Vader gaat op stap

lijm/mediator

Toen ik uit huis was liepen de kinderen als vanzelf tegen de problemen aan waar ik tegenaan was gelopen. Heel verhelderend voor hen en een bevestiging voor mij. Ze konden het een en ander wel goed scheiden van hun liefde voor hem.
Om die in stand te houden heb ik vaak de lijm, de buffer, mediator gespeeld en nog.
Via omweggetjes in communicatie weet ik steeds de ene te informeren wat misschien beter zou kunnen, anders zou kunnen, of iemand ergens mee zit enz.
De stem van de kinderen zijn bedoel ik, zelfs al zijn de oudsten misschien oud genoeg.
Het kost wat energie, maar het is het waard.
Bv door man wel degelijk aan te spreken op zijn appgedrag, maar dat niet als eis te stellen, je hebt immers nul controle over hem.
"hoorde dat je...., begreep van de kinderen dat dat voor hen...., misschien een optie om...zodat je erna weer kunt ........"

Zo heb ik al een hoop glad kunnen strijken tussen ex en de kinderen. Door uit te leggen, te erkennen, te sturen indien mogelijk, kun je sommige dingen makkelijker maken voor ze.
En dan in je eigen tijd vervloek je m gewoon als je die behoefte voelt

En de kinderen?

Kinderen die vertellen wat ze meemaken willen daar commentaar op. Ze willen dat jij voor hen verklaart wat er gebeurt en ze willen van jou weten wat ze er zelf van moeten vinden.

Ik krijg de indruk dat jij maar wat op de vlakte blijft om niet onaardig te zijn over man.
Het gaat niet over man.
Het gaat over de kinderen.

Appen in gezelschap is altijd onbeschoft.
Appen terwijl je er voor de kinderen bent grenst aan emotionele verwaarlozing.
Appen met die andere vrouw die niet hun moeder is en dan ook nog laten weten wat, is domweg bedreigend.

Ik zou met je kinderen samen op man afstappen en zeggen dat hij te ver gaat.
Dat hij hen beledigt, verdriet doet, in de war brengt.
Je hoeft zelf niet in de wapens te klimmen om jezelf te verdedigen.
Dat moet je wel voor je kinderen doen.

Appen

Helemaal eens met M. Lavell, tenzij de kinderen oud en emotioneel sterk genoeg zijn om het zelf te doen.

truus gedrag

Het feit dat man vroeger zo'n attente, leuke en zorgzame vader was ontslaat hem toch niet van zijn huidige verantwoordelijkheid? Ik begrijp dat het moeilijk is om afstand te doen van het verleden, maar daarom hoeven jullie als gezin toch niet aan de zijlijn te blijven staan wachten dat hij weer bij zinnen komt?
Je blijft maar hopen dat hij weer tot inkeer komt en dan alles weer terug bij het oude zal zijn. Maar er is zoveel stuk gegaan in deze periode dat dat zijn weerslag zal blijven hebben op jou, maar ook op je kinderen. Die zijn een groot deel van hun vertrouwen en geborgenheid kwijtgeraakt en dat zal littekens achterlaten. De relatie met je man is blijvend veranderd, ongeacht of jullie weer samen komen of niet.
Wordt het niet eens tijd, Moederziel, dat je zelf actie gaat ondernemen? Je zit al 8 maanden in deze ellende en je blijft maar kijken naar de situatie in de hoop dat het overgaat. Je kunt je man ook een ultimatum stellen. Je geeft hem tot een exacte datum de tijd waarop hij voor zichzelf moet duidelijk maken of hij voor een toekomst met jou kiest of dat hij voor Truus kiest. Geef ook aan dat als hij voor jou kiest, jullie samen alles zullen proberen om het huwelijk weer op de rails te krijgen, inclusief relatietherapie. Maak ook duidelijk dat als hij geen keuze maakt op die datum, dat jij dan over jullie toekomst zal beslissen. En dat kan inderdaad betekenen dat je van hem gaat scheiden. Op deze manier leg je de druk en verantwoordelijk bij hem om na te denken wat hij nou eigenlijk wil, want de onzekerheid en slappe gedrag van zijn kant op dit moment is killing voor jou en de kinderen.
Wees dan ook niet bang om die keuze echt te maken als de datum voorbij is. Hij heeft dan zijn kans gehad om zelf over zijn toekomst te beslissen en als hij niets heeft besloten is dat ook een keuze.
Persoonlijk was ik allang klaar met iemand die zolang een ander erop na houdt, depressief, in de war of MLC hebbend. Jij en je kinderen gaan er zelf aan stuk.
Alle andere zaken ten aanzien van zijn demonen zijn op dit moment minder relevant om de simpele reden dat jij daarop nu geen invloed kan uitoefenen en hij daar zelf aan zal moeten werken. Echter, voor de respectloze wijze waarop hij nu met jou en met je kinderen omgaat heb je wel invloed.

Nou nee

Er rijst wat mij betreft een beeld op van een moeder die haar verantwoordelijkheid niet neemt.
Die eigenlijk zit te wachten tot vader dat eens eindelijk gaat doen en die een soort van 'als hij niet, dan ik ook niet' ruil lijkt te willen maken.

Wat nou 'je hebt het al tegen hem gezegd?'
Zo werkt dat niet bij kinderen.
Je moet ze pro-actief van dit soort gedoe weghouden.