Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!
Dit was mijn oorspronkelijke OP:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
weer in niemandsland
De afgelopen dagen waren stil van het front van man. Na het blije 'ik help je met plezier' viel er een stilte. Afstand. Alleen praktische informtie wordt uitgewisseld. Ik wéét dat hij bij truus is geweest. Aannames, ja, maar er zit zo'n ijzeren regelmaat in, dat ik het inmiddels zeker weet. Tot nog toe klopte het alle keren.
Ik blijf op afstand, heb geen behoefte aan nabij contact. Zelfs het idee om nu een uur met man in een ruimte te moeten zitten, benauwt me. Ik ben boos, verward, verdrietig en wil niet mijn kracht weer zien afbrokkelen. Tegelijk is er soms dat schokkende besef dat het gewoon niet kán dat hij uit mijn leven verdwijnt. Ik haat hem en mis hem tegelijk. Zo verwarrend.
En ik worstel met hoe ik dit moet aanpakken. Een lijstje maken met praktische afspraken, zoals hierboven geopperd? Ik heb er geen zin in. Ik ben het beu om hem steeds bij de les te houden. Ik ben zijn gedrag zo ontzettend zat. Iedereen beweegt maar mee, maar ik wil dat niet. Ik wil dat hij tot inzicht komt. Maar niets van dat alles.
Snap ik
Lieve Moederziel, hoewel de tip goed is omdat het helpend kan zijn zo'n lijst te maken (vaak vind je dan rust, zeker als je er regelmaat in aanbrengt en er dan niet meer over hoeft 'na te denken' hoe en wat), begrijp ik zo jouw weerstand er tegen.
Je schrijft: "Iedereen beweegt maar mee, maar ik wil dat niet. Ik wil dat hij tot inzicht komt. Maar niets van dat alles.". In feite is het protest van je. Alsof je met dingen structureler regelen zegt dat je accepteert wat er gebeurt. Doe het als je er aan toe bent. En realiseer je dat het je ook helpt volgende stappen te zetten richting je weer beter voelen en sterker staan. Kijk waar voor jou dat moment ontstaat waarop je het zo kunt doen.
Wie bedoel je eigenlijk met 'iedereen' in "Iedereen beweegt maar mee?". Zoals je het hier beschrijft, zijn dat niet je kinderen? Wie dan wel? En wie doet er in deze echt 'terzake'? Of vind/voel je dat ook als verraad van de mensen om je heen, dat ze deze status quo, die jij zo terecht zo verschrikkelijk vindt, 'zo maar' als normaal en als uitgangspunt gaan beschouwen? Ik vond dat destijds afschuwelijk. Het lijkt op wat er gebeurt als iemand die je liefhebt doodgaat. Ook dan kun je dat gevoel hebben van: hoe kan de wereld nu doordraaien en doen alsof alles 'normaal' is terwijl er een wereldschok aan de gang is?
Voel goed hoe een mooi mens je bent. Want dat schijnt door alle berichten heen.
Sterkte.
In
In je protest, zo zie ik het ook, zie ik een moederziel alleen klein meisje: als ik maar lang genoeg wacht....als ik maar vasthoud aan, als ik dit blijf doen dan...ik wil dit en dus moet er.....en hij zal toch wel...ziet hij dan niet...weet hij niet dat...dit kan toch niet?
Jouw wereld staat stil en op de kop en jij hebt geen, geen controle over zijn wereld en jullie wereld is er niet. Nu niet. Misschien ooit, misschien nooit. Je haar blauw verven, stampvoeten, gillen, praten als Brugman, liever en mooier worden, het helpt niet. Daar ligt het ook niet aan. Hij loopt vast en laat jou niet binnen.
Je kunt het niet begrijpen en dat is zwaar. Want dat wil je. Je wilt duidelijkheid en antwoorden, want daarmee kun je iets. Met niets kun je niet in actie komen.
Ik wilde dat ook en wat ik al eerder zei, het antwoord was totaal niet bevredigend. Het enige voordeel was dat ik hiermee zelf kon kiezen voor duidelijkheid. Hij wilde en kon dat niet geven, maar ik mijzelf wel.
Hij deed het niet..ik wel.
Een mooie tekst uit Eat, pray and love vind ik deze..
You’re like a dog at the dump, baby – you’re just lickin’ at the empty tin can, trying to get more nutrition out of it. And if you’re not careful, that can’s gonna get stuck on your snout forever and make your life miserable. So drop it.“But I love him.”
“So love him.” “But I miss him.” “So miss him. Send him some love and light every time you think about him, then drop it. You’re just afraid to let go of the last bits of David because then you’ll be really alone, and Liz Gilbert is scared to death of what will happen if she’s really alone. But here’s what you gotta understand, Groceries. If you clear out all that space in your mind that you’re using right now to obsess about this guy, you’ll have a vacuum there, an open spot – a doorway. And guess what the universe will do with the doorway? It will rush in – God will rush in – and fill you with more love than you ever dreamed. So stop using David to block that door. Let it go.”
De rekening
@Moederziel, heb je al eens met een juridisch adviseur berekend was er zo bij komt kijken als 1) je man een verblijf huurt EN de kosten heeft wat jullie gezin betreft plus verzekeringen etc. EN de reiskosten naar Timboektoe plus de uitgaven die hij daar maakt want zijn vriendin vind het vast fijn als hij wat mee betaalt wanneer hij daar is OF 2) een kostenplaatje vanwege de alimentatie en de schulden vanwege een hypotheek etc.
Natuurlijk moet een gebrek aan geld niet de reden zijn dat hij naar jou toe rent maar ik ben wel verbaasd hoe iemand het voor elkaar krijgt, zo te kunnen leven.
Je man had in het begin gedacht dat twee relaties te combineren was. Als hij straks in de huurwoning leeft, zal hij pas echt merken waar hij mee bezig is als hij wilt tanken en te weinig op de rekening staat. pas dan gaat hij zijn neus stoten.
Pas op dat hij jou niet meeneemt. Laat je informeren en neem voorzorgsmaatregelen.
miertje
Hoi Miertje,
nee, snap ik wel dat dat hier niet gaat.
Zie je een andere weg? Ik denk dat het helpt, verhalen delen als dat van jou.
Moederziel, mijn hart gaat uit naar jou....het is het zo moeilijk, je hart open houden terwijl het breekt. je bent een sterke vrouw!
Kil
De laatste regels van mijn post komen wel erg kil over, kil zakelijk en koud. Ik wil je niet verdriet doen, het komt meer door het niet kunnen bevatten waarom hij blijft doorgaan met hoe hij doet en denkt dat dat kan.
Ook jij hebt je trots
Als hij toch bij je terug komt, dan voelt dat goed maar wel anders, geremd. Helemaal als hij voor het werk op stap is.
Zelf zijn we hier uit een dal opgeklommen. Geen truus wel een stokende familielid. Juist op die dagen dat man voor werk op pad is, voel ik de achtergebleven littekens trekken en man is van mening dat ik eroverheen moet stappen.. Ik hecht ook veel waarde aan mijn huwelijk, de band en het gezin, vrij van volgorde.
Maar de herinneringen voel ik soms zo intens erin hakken en weet ik dat het tijd nodig heeft om te helen.
Wat mij overeind houdt, is de respect die ik voor mijzelf voel. In moeilijke momenten is reapect voor jezelf een fundament om verder te gaan.
Net als bij Pennestreek, niet jij bent op de proef ( of hij weer verliefd kan wordn op jou) maar hij is op de proef. ( of hij het waard is om de deur voor op een kier te houden).
Ik hoop dat je familie je grote steun is.
nieuwe hobbel op de weg
Kreeg gisteren een berichtje van man: er zijn problemen op zijn werk. Hij is er niet zeker van of die opgelost gaan worden en wil nu zsm ander werk zoeken. Heeft het gevoel dat zijn dagen zijn geteld daar.
Ik ben totaal niet verbaasd. In het grote 'chaos-maken' was zijn werk het enige onderdeel dat nog overeind stond. Tot nu. Ik ben ongerust (verlies van werk betekent onmiddellijk een enorm probleem voor het hele gezin), maar voel ook dat dit dan maar moet gebeuren. De gifbeker moet leeg voor hij op de bodem kan komen. Ik wens hem die bodem niet toe, begrijp me goed, maar het begint allemaal onafwendbaar te lijken. Pfffff..... wat een ongelooflijke aanhoudende ellende veroorzaakt man.
pas alsjeblieft op
Wat Flanagan schrijft klinkt misschien hard en kil, maar met jouw laatste berichtje neig ik ernaar hetzelfde te zeggen. Het is afschuwelijk, gifbeker, bodem, dat soort dingen, maar het helpt niemand als jij wordt meegesleurd richting bodem en ook die gifbeker moet leegdrinken.
Dan denk ik ook aan het financiële plaatje.
Afschuwelijk dat zijn wereld zo aan het instorten is. Maar in hoeverre laat jij je, uit liefde of een ander ideaal, meesleuren? Inclusief het hele gezin?
He, wat een ellende weer
Want ik ga ervan uit dat hij je op deze manier aan het idee wil laten wennen, maar dat het eigenlijk al erger is... Maar misschien zie ik het te zwart hoor, dat kan natuurlijk ook.
Snel om de tafel dus om de financiën te bespreken, hoe lastig ook. En inderdaad zoveel mogelijk je eigen plan trekken, zorgen dat je hoe dan ook zelf financieel overeind blijft.
Ik vind overigens dat hij zich heel erg bewust moet zijn van zijn verantwoordelijkheden, en dus zeker niet op zijn werk moet gaan roepen dat hij wat anders aan het zoeken is. Maar ja, hij heeft tot nu toe nog niet veel blijk gegeven van verantwoordelijkheidsgevoel he. Ik hoop er maar het beste van...
Oh, ik wou dat ik je even live een knuffel kon geven!
Financien
"Snel om de tafel dus om de financiën te bespreken, hoe lastig ook. En inderdaad zoveel mogelijk je eigen plan trekken, zorgen dat je hoe dan ook zelf financieel overeind blijft."
Dit is nobel streven, maar zolang er nog geen aanvraag voor scheiding is ingediend blijven beiden verantwoordelijk dus kan de ene de andere meesleuren.
Financiën bespreken...
... hoeft niet in de scheidingscontext! Heb jij zelf werk? Kun je meer uren werken, zodat je zelf meer verdient? Dat is altijd goed, in de scheidingscontext én in de context van 'uit de schulden komen' én 'voor jezelf en je kinderen kunnen zorgen'. Dit is volgens mij de denkrichting waarin jij kunt gaan zitten zonder dat je bezig bent met gifbekers, bodems, etcetera. Ik zei het al: ik kan niet in je leven kijken, maar je richten op waar jíj invloed op hebt (werk, geld verdienen, voor de kinderen zorgen, heel goed voor jezelf zorgen) is ALTIJD de best bestede energie. Of die nu uiteindelijk ook 'benut wordt' IN je huwelijk of niet. Je blik is totaal op man. Ik zou proberen je focus te gaan verplaatsen op de factoren waarop JIJ invloed hebt. Sterkte!
heb de regie
dank voor jullie lieve reacties. Geen zorgen, de regie in administratie en financiën ligt voor het allergrootste deel bij mij. Ja, ik heb betaald werk en kan daar weliswaar ons kostbare familiehuis niet alleen van dragen, maar kan er zeker een net leven mee leiden. Ik beheer de financiën, die de belastingaangiftes, overleg met de bank en doe dat alles al enige jaren. Gaat prima.
Op dit moment geef ik aan wat er financieel wel en niet kan, en dat zal voorlopig ook niet veranderen. Maar.... er stort wederom een dele van het kaartenhuis in. daar maak ik me wel zorgen over.
precies wat Pennestreek zegt: ik denk dat het al veel erger is.
xxx
Dat is wel een geruststelling!
Maar ik zou dan toch voorzichtig incalculeren dat je niet in dit huis kunt blijven... En het verbaast mij toch regelmatig dat mensen zich ook als ze getrouwd zijn in allerlei schulden blijken te kunnen steken, waar dan de partner (ook als dat een toekomstige ex-partner is) mee opgezadeld wordt. Dus ik zou er niet erg gerust op zijn.
Ik wil je natuurlijk niet nog meer kopzorgen aanpraten, maar ik heb er geen goed gevoel bij...
In hoeverre heb je zicht op zijn financiën en inkomsten? Kan hij gekke dingen doen/hebben gedaan zonder jouw medeweten? Pfff, ik krijg het plaatsvervangend benauwd hier 
.
Jeetje Moederziel
Ja, aan alle kanten stort het kaartenhuis in...
Sowieso natuurlijk een dramatische situatie, maar dat het dan ook financieel bedreigend wordt, daar zou ik wel erg van balen, dus los van alle emotionele gevoelens die je alle kanten op slingeren.
Ik denk dat ik hier wel zo duidelijk mogelijk met man over zou willen spreken, echt concreet: hoe staat het nu, wat moet ik me hierbij voorstellen? En hoe zit het met zijn kansen op de arbeidsmarkt? In zijn huidige gemoedstoestand?
Als man zichzelf nog steeds moet vinden en daar langer tijd voor opeist, dan zou het toch niet zo mogen zijn dat jullie ongepland meegezogen worden. Dan zou ik inderdaad toch gaan kijken of je wellicht zou kunnen verhuizen... Ik las dat de huizenverkoop enorm in de lift zit, dus dat is voor jou nu misschien wel een geluk bij ongeluk.
Maar misschien schrikt man wel wakker nu...
...
Ik weet niet wat ik allemaal moet toevoegen aan alle tips die je hier krijgt van al je forum vrienden (zo'n beetje geworden 
)
Het enige wat ik kan zeggen is dat ik aan je denk en je sterkte wens.
Het zal niet veel helpen, maar het is beter dan nix..
xxx
Forum vrienden
Ja, zo voelt het zeker! Ik kijk stiekem elke dag wel even een paar keer wat er wordt geschreven. En echt: het helpt zo ontzettend veel!!!
@Pennestreek, je schrijft 'n hoeverre heb je zicht op zijn financiën en inkomsten? Kan hij gekke dingen doen/hebben gedaan zonder jouw medeweten?'
Ik kan er kort over zijn: nee, dat kan gelukkig niet. Het salaris komt binnen op een gezamenlijke rekening en als er andere inkomsten zijn, dan moet dat recent zijn. Lijkt me stug, hoor. Ik heb gelukkig goed zicht op de financien.
Mijn zorg zit in het instortende kaartenhuis. Wat gaat er nu gebeuren? Man heeft zojuist spullen opgehaald om sollicitaties te kunnen gaan schrijven. Ik ben met opzet even een extra rondje omgereden op weg naar huis. Had geen zin om hem te zien, laat staan begripvol te helpen. Laat het maar even instorten, het moet maar. Joost mag weten wat daar wellicht nog voor inzicht uit voortkomt...
Vraag is kan hij lenen?
Want daar is natuurlijk waar het echt wanhopig mis zou kunnen gaan.. Heel pessimistisch misschien maar hier heb ik wel wat mensen voor lang de ellende inzien gaan.
Mijk
aanvulling mijk
En als je in gemeenschap van goederen bent getrouwd word jij daar ook in mee gezogen.
nee, dat gaat niet
Ik weet precies wat onze kredietwaardigheid is (nul 
en ik heb inzage in wijzigingen bij het bkr. Nee, daar op dat front gebeurt echt niets, gelukkig. Ik heb geen reden om man te wantrouwen in dat opzicht. We overleggen wekelijks over de financien en dat verloopt prima.
Nogmaals, mijn zorg zit niet in de centjes. Mijn zorg zit in de ultieme teleurstelling die man kan gaan meemaken als zijn laatste strohalm (werk) wegvalt. Daar zie ik tegenop. Wat gebeurt er dan? De vorige keer triggerde ontslag echt heel veel ellende.
regie
Ik dacht al dat jij de regie had over jullie centen
Dat garandeert niet alles, maar 't is fijn dat je 't overzicht hebt. Ja, dat ontslag- de chaos wordt alleen maar groter. Niet verwonderlijk; je man komt in de knel.
Ontzettend verdrietig - en beangstigend denk ik- dat je je man zo z'n hoofd ziet stoten. De bodem komt in zicht. Hoe het verder zal gaan is gissen. Wie weet- brengt het hem tot besef dat hij er wat mee moet. Misschien wordt de ellende alleen maar groter. Of truus hem nog aan boord houdt is dan ook maar de vraag. Afwijzing op afwijzing. Ik denk me voor te kunnen stellen dat je dat naar de keel grijpt. Hij zal niet de eerste zijn die aan lager wal raakt op deze manier. En hoe kun je je kinderen beschermen voor dit verdriet.
Ik weet het niet. Niks kunnen doen maakt zo machteloos. En gaat- als ik je zo een beetje 'ken' uit deze draad- zo in tegen jouw natuur. Je hebt altijd veel voor hem geregeld en gezorgd. En nu moet hij 't zelf gaan doen. Je moet 'm loslaten- hij moet z'n eigen proces door. Hoe moeilijk ook.
Ik denk aan je.
bodem in zicht
Ja, Stip, dat is ook mijn gevoel. De weg gaat steeds dieper naar de afgrond. Maar het kan nog best een hele tijd duren voor de durf er ook is om zaken in de ogen te zien. Wie weet, lukt het hem het tij te keren en de zaken op te lossen. Maar ook nu gaat hij het conflict op het werk niet aan of lost hij de problemen op, maar gaat solliciteren. Weer weglopen, weer vluchten.
truus zal van dit alles geen notie hebben, stel ik me zo voor. Hij wil zn ideeen over de sollicitaties wel met mij delen, maar ik voel daar niks voor.
Normaal gesproken stond ik altijd pal achter hem, ik ben nooit teleurgesteld geweest maar heb altijd heilig in hem geloofd. Tot nu. Doet zeer. Mijn respect voor hem brokkelt snel af. Verschrikkelijk.
Peter K. Gerlach
Peter K. Gerlach, een Amerikaanse gezinstherapeut, pleitte ervoor om een onderscheid te maken tussen gedrag en persoon. Wangedrag keur je uiteraard af; voor personen breng je maar beter compassie op (hoe slecht hun gedrag ook is).
Wie geïnteresseerd is in zijn ideeën en aanpak, kan zijn website raadplegen: http://sfhelp.org/site/intro.htm
En/of zijn filmpjes op YouTube.
Rode krullenbol
Volgens mij is moederziel bij uitstek iemand die die theorie in praktijk brengt. Heeft ze de inzichten van dhr Gerlach niet voor nodig...
Moederziel, ik geef je alvast weer een knuffel voor deze dag. Onze forum-vrienden hebben mij door heel wat dalen en dalletjes geholpen (en nog hoir, al meelezend) en eentje in het bijzonder. Mooi he. Dat forum is zoveel waard, is er altijd, altijd geduldig 'luisterend', altijd inzichten paraat. Fantastisch.
Sterkte weer vandaag.
dankjewel!
Hoe het komt weet ik niet, maar juist vandaag voel ik me lichter dan anders. Er valt steeds meer van mijn schouders af. Ja, ik maak me zorgen over man en nee, ik heb geen idee hoe en wanneer we uit deze donkere periode komen. Maar ik voel me sterk en stabiel en dat voelt fijn voor nu.
Mede dankzij de lieve, mooie en waardevolle inzichten hier
cyclus (bij mij dan)
Oooh, goed om te horen Moederziel!
Misschien werkt het helemaal niet bij jullie zo hoor, maar ik vind het nogal opmerkelijk hoe het voor mij werkt (denk ik en ik hou me er heel graag aan vast):
Ik hobbel ontzettend mee op mijn maandelijkse cyclus, wat gemoedstoestanden en relativering betreft.
Vroeger kon ik mij natuurlijk ook wel eens wiebelig voelen en verdrietig 'om niks', maar sinds 'mijn situatie' komt deze extra heftig en scherp binnen als ik óf rond de ovulatie zit óf ongesteld moet worden.
Dan kan alles echt inktzwart zijn en denk ik dat ik er nooooit overheen zal komen.
Je mist dan (denk ik, bij mij dan) totaal het relativeringsstofje in je hersenen.
Maar eenmaal weer in de oestrogeen lift is het --pats-- weer allemaal crystal clear: "Ja, ik zít op de goede weg"... en elke nieuwe periode voelt steeds beter en elke dip periode voelt steeds zwakker.
In de goede periode is de situatie "out of focus" op de achtergrond en elke dip periode is de situatie messcherp aanwezig en staat alles op de voorgrond in mijn gedachten.
Dus heb ik voor mezelf verzonnen dat de goede periodes mijn echte waarheid zijn en niet die vreselijke dips.
Het is dan zo moeilijk om je te bedenken dat dat ook maar tijdelijk is.
Whaaa, wat een gedoe allemaal hè!
Doei, fijn weekend allemaal!
Dat klopt Miertje
Nou ja, in zoverre, ik ben door Mirena-spiraal meestal niet meer ongesteld, dus of het echt gelijk opgaat met mijn cyclus weet ik niet, maar ik heb wel ervaren dat de dips steeds minder diep en steeds korter worden. Hoewel, de laatste paar weken geldt dat niet, maar ik heb wel heel sterk het gevoel dat het nu gewoon echt bepaald is door mijn enorme vermoeidheid, dat mijn lijf letterlijk op de rem is gaan staan en dat daardoor mijn hoofd en emoties ook niet meer zo willen. In plaats van andersom zoals voorheen.
Maar ik hou me hoe dan ook vast aan de gedachte dat het altijd weer beter wordt, dat die dip echt wel weer over gaat en dat ik dan weer wat sterker ben geworden. Dat helpt ook de dip bestrijden .
En moederziel, ik ben heel blij dat je je zo voelt. Hou vast!
Het is
Het is ook eigenlijk een natuurlijke reactie van je lichaam. Alle processen gaan langzamer als er roofbouw gepleegd wordt. Je lijf gaat spaarzaam om met alles zodat er ergens anders iets beschermd wordt.
Hier spelen hormonen zeker ook een rol. Kwetsbaarder, sneller somber en meer tranen.
En dan ineens weer vol kracht vooruit en alles aankunnen.
Hier sinds maart een dip en merk die schommelingen extra op omdat ik schrijf. Jankdag? Kijk maar in je agenda
Hou je taai weer!
Jankdagen
Tsja, kan de cyclus zijn, kan ook de volgende fase in de verwerking zijn. Ik realiseer me steeds vaker dat hoe langer dit duurt, hoe meer er bij mij stuk is. Ik mis man verschrikkelijk. Ik vind het vreselijk dat hij mijn leven in en uit gaat, zo vriendelijke en zorgzaam is, en tegelijk mij afwijst. Ik vind het verschrikkelijk en voel zo vaak ongeloof over wat er gebeurt. Ondanks dat het in mijn hoofd steeds rustiger is. Ik begrijp gewoon een groot deel nog steeds niet.
Gisteren was ik overdag weg. Bij thuiskomst trof ik onverwacht man in huis. Onaangekondigd. Dat irriteerde me, maar ik wilde geen ruzie maken. Wel wilde ik dat hij wegging, maar ik heb niets gezegd. Ik kon het niet, want tegelijk schreeuwt elke vezel in me dat hij moet blijven.
We hebben even bijgepraat, ik wilde vooral dat hij snel wegging. Ik was niet voorbereid en voelde de open zenuw van de hartenpijn aan alle kanten. We hebben gesproken over praktische zaken, alles wat neigde naar gevoel heb ik vermeden. Staand, ik de keuken. Hij aan het ene einde van het aanrecht, ik aan het andere. Ter plekke voel ik dan zo sterk het absurd verdrietige van de situatie. Dit is de man met wie ik meer dan 20 jaar letterlijk alles heb gedeeld. Mijn hart, mijn ziel, mijn lijf, mijn dromen, ons gezin, ons verdriet en geluk. En nu staat er 5 meter tussen ons in. Ik haat het. En ik snap het niet.
Ik ben zogenaamd iets anders gaan doen om zijn vertrek niet te hoeven zien. En daarna knapt er dan iets. Ik heb ontzettend gehuild. Waarom, waarom, waarom, wil hij dit?
Ik heb hem later een berichtje gestuurd dat ik dit te moeilijk vind, zo'n onaagekondigd bezoek. En me verontschuldigd dat ik zo'n zeur ben. nee, schreef hij terug, je bent geen zeur. Ik zal het de volgende keer vragen. En ik voel de hele avond en nacht alleen maar een gat in mijn hart. Hou van mij, dat is alles. Alleen maar van me houden. Eitje, toch?
Meisje
Ik blijf wel een zeur al weet ik niet of het doorkomt...stop met willen begrijpen want het antwoord komt niet, je snapt het antwoord waarschijnlijk niet, het is onbevredigend, een leugen, een antwoord om er vanaf te zijn, hij weet het zelf niet.
Probeer het als feit te zien en als zijn onvermogen tot praktisch oplossen en open communicatie.
Weet daarnaast dat het niet aan jou ligt. Niet aan jouw imperfectie, niet aan jou als mens en vrouw. Laat het bij hem liggen en neem jullie twee niet op je schouders. Hij ontwikkelt zichzelf momenteel achterstevoren. Van volwassenheid af.
Mijn gekregen antwoord was te bizar om te snappen en tot op de dag van vandaag begrijp ik het niet en het heeft me kleiner gemaakt dan nodig. Als je hem begrijpt, zo was mijn redenering, betekent dat dat je er begrip voor hebt. Dat weiger ik, want het was niet eerlijk.
Maar Tops
Rationeel wéét ik wat je schrijft, ook al hoop ik nog steeds op antwoorden, verklaringen, een doorbraak. Vooral omdat man zelf steeds aangeeft dat hij er idd een chaos van heeft gemaakt en dat hij aan het werk wil met zichzelf. En toch gaat hij door op de ingeslagen weg. Onnadenkend, levend van dag tot dag, maar ondertussen nog steeds destructief.
Weten is nog geen voelen. Ik weet dat ik het moet laten rusten, maar mijn gevoel is zo tegenovergesteld. Ik krijg het niet uitgeschakeld. Ik hou gewoon te veel van hem.
Ik fantaseer inmiddels weer over een brief schrijven naar truus, smeken hem met rust te laten en tot zichzelf te laten komen tot hij weer is wie hij is. En ik fantaseer over een leven ver weg van hier, ver weg van man. Om de pijn maar niet meer te hoeven voelen.
