Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Goh

Jeetje, wegens grote belangstelling wordt vervolgd!

Wel super zoveel reacties, maar kom je er uit met zo ongelooflijk veel verschillende reacties en dito meningen?
Zie je door de bomen het bos nog wel? (sorry, gekke vraag met dit thema...)

Misschien al een gepasseerd station voor jullie (en vergeef me als je het er eerder al over hebt gehad maar ik heb niet alle 999 berichten gelezen), maar is therapie niets voor jullie. Zowel individueel als samen, bij een goede relatie therapeut?
Deze zou wellicht wat structuur kunnen aanbrengen aan de chaos in de hoofdjes.
Moederziel, jij bent inmiddels ook heel erg toe aan je gedachten op een rijtje te zetten onder begeleiding en dat stomme gemaal (herkenbaar) structuur te geven!

Pennestreek:
"Nee, onvoorwaardelijk is liefde nooit. Maar je hoopt toch iemand te treffen waarbij je jezelf kunt zijn die gewoon van je houdt, met al je slechte buien en niet-zo-fraaie karaktertrekjes, zonder dat je dan bang hoeft te zijn dat de ander je bij het grofvuil zet of er een truus (of henk) op na gaat houden"

Dat bedoel ik inderdaad met onvoorwaardelijk. Maar dat houdt niet in dat je allebei kunt achterover leunen en wenst dat alles vanzelf gaat.
Je moet in elkaar blijven investeren, iets dat ik de afgelopen 9 jaar in de kinderen heb gedaan en niet in mijn man. En daar was Truus...

Voor mij was dit een (achteraf) heel begrijpelijke actie.
Hij is nota bene niet verliefd geworden op Truus, terwijl hij er (naar mijn mening achteraf) alle reden toe had, maar hij wilde juist nooit bij mij weg. Hij miste zo ongelooflijk onze intimiteit, heeft hij vaak aangegeven, niks mee gedaan, ik kon het niet, ik zat jarenlang op slot.
Maar ook mede door mijn verwachtingen naar man toe en de communicatie verschillen.

Door heel goed naar mezelf en ons te kijken en veel te praten zijn we er samen uitgekomen zonder therapie.
Wat we allebei zooo graag wilden is gewoon van elkaar houden zonder al die volwassen gecompliceerd heden en dat is een soort "onvoorwaardelijk"...
Eigenlijk zoals inderdaad een kind van zijn vader of moeder houdt.
De omgekeerde versie is soms inderdaad niet onvoorwaardelijk, zoals Mannetje aangeeft.

Het boek Houdt Me Vast, Pennestreek, heb ik gekocht uit pure interesse en ook om ons te helpen.
Het is gebaseerd op de EFT relatie therapie:

http://www.eft.nl/eft-relatietherapie/eft-relatietherapie/

Komt bij de kern van de manier waarop we met elkaar communiceren en dat dat vaak anders overkomt, dan we eigenlijk bedoelen daar door in "Duivelse dialogen" belanden.

oja

Oja, of in helemaal geen dialogen....
En dan krijg de "verstijf en vlucht houding" in mijn geval.

Hoop doet leven!

Ik ken een stel waarvan zij een half jaar lang in de armen van een Henk is gevlucht, mede door stress afleiding gezocht en gevonden bij Henk, notabene een gemeenschappelijke vriend van hen...

Zij wilde zelfs scheiden van haar man. Ze hadden toen nog 1 kindje.
Henk was zeker geen goede partij voor haar en vrienden om haar man heen en man zelf hebben haar teruggefloten en ze zijn samen een jaar lang in therapie geweest.
Dit is alweer 11 jaar geleden.
Nu zijn ze nog steeds heel gelukkig bij elkaar en hebben inmiddels allang weer een 2e spruit rondlopen.

Zo zie je maar het kan altijd weer goed komen!
Het kost allemaal ongelooooflijk veel tijd....
Wie weet waar jullie over 5 jaar staan. Lijkt nu nog ver weg maar behoud je hoop (doet leven)..

Zoek hulp!

Sterkte xxx

Ik ga nu denk ik mensen 'over me heen krijgen'

Maar ik zie in mijn omgeving verschil tussen vrouwen met een henk en mannen met een truus. Vrouwen met een henk zoeken in mijn ogen vaak letterlijk contact, troost en warmte (eerst al heel lang bij man) die ze tijdelijk vinden bij henk, totdat ze weer in contact kunnen zijn met man en dan focussen ze zich weer op man (en vooral - als er kinderen zijn - gezin). Mannen met een truus lijken meer open te staan voor het idee van een ander leven, met of zonder truus, alleen of uiteindelijk met nog weer iemand anders, maar in ieder geval 'buiten het huwelijk en het gezin'. En dan met name, wederom in mijn ogen, buiten de verantwoordelijkheden die liggen binnen huwelijk en gezin. Het lijkt, oh jee, hoe durf ik het te zeggen, toch zo te zijn dat vrouwen vooral naar de kinderen toe meer verantwoordelijkheid nemen in de zin van dagelijkse zorg en opvoeding. Ik zie dat nu ook bij de man van Moederziel. Hij heeft zich nog niet druk gemaakt om structurele afspraken in verband met zijn kinderen. Hij kookt eens een keer en ziet dan kinderen die een beetje ontdooien; Moederziel ziet kinderen wiens hart overhoop ligt en voor wie zij dag in dag uit zorg draagt, ondanks haar verdriet en haar gekwetstheid. Nou ja. Ik denk dat ik me hier niet geliefd mee maak, met deze subjectieve en persoonlijke analyse, maar ik wilde het toch even kwijt na het hoop doet leven berichtje van hierboven. Waar hoop je dan op? Dat alles weer helemaal goed komt? Dat het vertrouwen terug zal zijn? Dat vrijen weer opnieuw fijn, intiem en lekker is? Dat ieder zich weer voegt in haar en zijn rol? Ik kan me nauwelijks voorstellen dat dat zo werkt, na zo veel maanden uit contact, leugens en bedrog. En ontlopen van verantwoordelijkheden. Het spijt me. Ik vind ook: hoop doet leven. Maar hopen op een relatie waarin zo veel is gebeurd, kan gebeuren? Ik ben blij dat ik dat niet hoef(de) te volbrengen. Ik lees nu ook de woorden van Pennestreek en denk: wat vreselijk dat je nooit meer onbekommerd kan bestaan. Naast man kan staan. Dat er altijd 'bijgedachten' zijn. Die bij mij geen 'bijgedachten' zouden zijn maar overheersende gedachten, en bijbehorende gevoelens. En nee, ik praat niemand een scheiding aan. Maar ook niet zonder meer hopen en wachten tot de ander zich weer naar jou toe keert. Dan begint een nieuwe route, die vast de eenvoudigste niet is. Juist vanwege het wachten, wachten tot hij/zij alsjeblieft weer bij jou wil zijn. Sorry. Geen hoopvol bericht achter het wel hoopvolle bericht.

Roosje

inderdaad, dat soort gedachten grijpt mij ook enorm bij de strot. Maar ik heb er lang en diep over nagedacht. Ik denk dat het niet anders zou voelen in een andere relatie. Het vertrouwen dat ik had, dat iemand anders mij net zo zou behandelen als ik hem, dat mensen elkaar behandelen zoals ze zelf behandeld willen worden, dat is weg. Blijvend, ben ik bang. En onafhankelijk van wie 'de ander' is. Maar dat weet ik niet zeker. Daar worstel ik nog mee.
Het zijn gelukkig geen altijd overheersende gedachten. Maar ze poppen inderdaad wel regelmatig op. Ik hoop dat dat slijt. Volgens Stip wordt het minder, uiteindelijk, dus daar ga ik dan maar vanuit.
We weten nog niet of het gaat werken. We hopen het wel, en we doen er allebei ons best voor. Ik denk nog steeds: scheiden kan altijd nog. Ik heb nu tenminste het idee dat we aan onze relatie werken. Dat is voor mij belangrijk, dat we er samen voor vechten. Mocht het dan alsnog niet werken, van mijn kant of zijn kant, dan is dat maar zo.

Nee

Nee niet hoopvol zitten wachten totdat de ander zich weer naar jou toekeert;
hem bij de haren grijpen en meenemen maar therapie en eisen dat Truus voor een jaar uit beeld verwijnt. Want zo kan er niks helen.
Dan heb je het in elk geval geprobeerd.

En echt, echt, echt ik geloof er in dat vertrouwen weer hersteld kan worden na het leven weer samen te leven.
We maken allemaal fasen door in ons leven waarin we fouten maken en de dingen niet helder zien en daar (onbewust) mensen heel ongelukkig mee kunnen maken. Dat wil niet zeggen dat we na zo'n fase 'slechte' mensen blijven die niet van hun fouten hebben geleerd.
Het is ook de kunst om niet in de bitterheid te blijven hangen.
Maar te vergeven.
Vergeten zou mooi zijn, maar iedereen heeft in zijn leven met pijn te maken. Je moet er mee leren omgaan met de opgedane pijn.

Zoveel is mij duidelijk geworden na mijn ervaringen.

En al die negativiteit gaat Moederziel niet helpen om vooruit te kijken!

het kan

RoosjeRaas, je generaliseert en ik kan me er in vinden. Het lijkt inderdaad dat vrouwen toch meer verantwoordelijkheid nemen mbt hun kinderen dan mannen. Alhoewel ; vrouwen die vreemd gaan gooien ook het welzijn van hun kinderen overhoop. Ik zag bij man , en later ook bij andere mannen in relaties, dat wanneer persoonlijke problemen, gemis aan contact en intimiteit, niet meer gezien worden door vrouw, ondersneeuwen in gezin te groot wordt man een knop om kan zetten. Al dan niet in gang gezet door verliefdheid op truus.
Blijkbaar werkt dat zo; een nieuw leven kunnen beginnen waarin het eerste gezin niet meer/ minder van belang is.

Waar hoop je dan op, dat alles goed komt?
Ja, daar hoopte ik op. Ook al zag ik heel scherp dat ik niet wist hoe dat eruit moest zien. Hoe zou ik ooit weer naar man kunnen kijken zonder zijn verleden op de voorgrond te zien? Hoe zou ik zijn goede, mooie en leuke kanten kunnen zien zonder dat die schaduw daar is?

Het was een moeilijk proces, en soms nog, maar ik heb gezien dat het kan. Ik kan van hem houden, met hem lachen, plezier maken, gevoelens delen, ruzie maken, zorgen delen, een gezin runnen, plannen maken en intiem zijn zonder dat zijn verleden op de voorgrond staat. Seks is oké, maar misschien ook makkelijker voor mij omdat man in die zin niet daadwerkelijk vreemd ging; zover kwam het niet. Dat maakt het voor mij makkelijker denk ik; dat was nog van ons. Was ook het enige wat nog van ons was denk ik. De rest had hij te grabbel gegooid.

Het heeft mij geholpen dat ik inzicht kreeg in mezelf, hem en hoe dit zo gekomen was. Dat man een heel nare copingstijl erop nahield. Dat het zijn zwakte was. Vervolgens werd mij weer duidelijk wat mijn dopingstijl was- ook niet fraai, ben ik niet trots op. Daarmee kon ik zijn gedrag loskoppelen van mij. Het was zijn probleem, zijn oplossing voor z'n problemen. Dat het zo escaleerde kwam doordat onze relatie niet bood wat hij n nodig had. En achteraf gezien; ook niet wat ik nodig had.

Dus ja, het kan. Ik denk niet dat scheiden of blijven makkelijker was. Het was (en is soms nog) een strijd. Ik heb er megaveel van geleerd. En nog steeds doet het soms pijn, ben ik gekwetst. De basisveiligheid die ik had is weg. Komt ook niet meer terug. Niet bij deze man, ook niet bij een ander. Mijn vertrouwen in mensen in het algemeen is weg. Dat neem ik man kwalijk- maar ik zie ook dat de wereld zo in elkaar zit. Schellen zijn van m'n ogen gevallen- ik zie 't overal om mij heen. Ik was naïef voorheen. Ik vind het beroerd dat ik er zo in sta, maar het voelt als ' volwassen worden'.
Meest belangrijk vind ik nog steeds dat onze kinderen opgroeien in een intact, liefdevol gezin.

Ik zie ook dat dat wel van twee kanten moet komen. Als man zich niet ingezet had had ik hoog en laag kunnen springen maar dan was 't niet gelukt.

Moederziel; wat een belangen spelen er mee; zoals je over jullie kinderen schrijft. Wat akelig dat zij nu al ervaren dat mensen niet zijn wat je verwacht. Wat ik vervaarde op leeftijd, krijgen zij nu al voor de kiezen. Nog zonder veel levenservaring. Ik kan me voorstellen dat dat weegt in al je daden.

Herkenbaar moederziel

Dat gevoel dat je bij elkaar hoort, ondanks alles. Dat is precies waarom ik het op heb kunnen brengen om het een jaar vol te houden, ondanks de meeste adviezen hier om het anders te doen. En inderdaad, ik loop een enorm risico, de kans dat het alsnog misgaat is nog steeds heel groot. En dan moet ik weer door zo'n moeilijke periode. Maar ik weet nu wel dat ik dat kan. Dat ik ook een goed leven kan hebben zonder man. Ik weet nu van mezelf dat ik enorm sterk ben, en alles kan dat hij deed/regelde in ons gezin. Dat scheelt al enorm.
Ik wens je weer sterkte en wijsheid.

Moederziel

"Er is wat mij betreft ook alleen een nieuwe weg mogelijk als man een stap heeft emaakt, groei heeft doorgemaakt die hem in staat stelt om op een andere, rijpere manier in de relatie te staan."

Moederziel, hoe ga jij veranderen?
Ik merk dat mannen vaak als incompetente kleuters worden neergezet en vrouwen de wijsheid in pacht hebben.
Nu ben ik erg confronterend om te stellen dat in een hoop gevallen de schuld niet bij 1 partij ligt. Dus vraag aan Moederziel, welke groei ga jij tentoonspreiden om rijper in de relatie te staan.

Sorry als ik erg bot overkom, maar waar twee kijven hebben er twee schuld. En ja de oplossing van man is niet de juiste.

Kern

Juist.
In het begin schreef je al eens dat je jullie kinderen wilde besparen wat jij of hij meegemaakt heeft. Afwijzing ervaren ze nu. Daar ligt mogelijk de kern van zijn probleem. Het is intens verdrietig dat de geschiedenis zich herhaalt.

Met 1 wezenlijk verschil; er is een liefdevolle moeder stabiel op de achtergrond. Dat vraagt veel van je maar kan de schade beperken. Zwaar; maar een groot doel; je kinderen met zo min mogelijk kleerscheuren door deze situatie loodsen.

Bij elkaar horen

Dat gevoel had ik ook heel sterk; wij horen bij elkaar. Zijn zo vertrouwd met elkaar. Iemand zei in die tijd tegen mij; het is tekenend dat hij telkens weer bij jou uitkomt. Hij had al lang z'n biezen kunnen pakken, er was al zoveel stuk. Toch kwam hij weer bij mij uit. Dat gaf mij het inzicht dat hij uiteindelijk net zo vast aan mij zat als ik aan hem. We moesten alleen nog heel meemaken en leren om dat goed vorm te geven. Dat was het waard.

Je man zit nog niet op de bodem, Moederziel. Hij blijft vluchten, blijft om zich heen zoeken, kijkt vooral niet naar zichzelf. Ik ben bang dat dat zonder hulp ook niet gaat lukken. Kan nog wel een poos duren en misschien komt hij er nooit. Dat is de reden dat jij niet kunt wachten en de regie moet nemen- zoals je nu doet.

Nog even hoe het kwam dat ik verder wilde; houden van en de gedacht: ik heb niets meer te verliezen. Er was al zoveel stuk. Het was het proberen waard. Alleen m'n laatste beetje eigenwaarde nog. Heel ver weg. En juist dat is door ons proces enorm gegroeid.

Mannetje; kort door de bocht- mannen worden soms neergezet als incompetente kleuters omdat ze zich soms zo gedragen. Ik moest erom lachen. Maar kijk om je heen- al die midlife mannen met een jong ding, hippe kleding en de sportschool is toch een wat zielige vertoning? Maar vlak vrouwen ook niet uit- kunnen ook domme dingen doen. Maar lijken toch het grote geheel beter voor ogen te houden. (zeer persoonlijke mening

Moederziel

Heb je met je man eens over gehad over de veranderingen die jij bent doorgegaan?
Demonen die jij hebt overwonnen?

Bedoel het niet verwijtend hoor. Maar soms triggeren opmerkingen me.

Vrouw en ik hebben tijdje geleden met elkaar gesproken over dingen die ons vanuit jeugd bezig hielden en hoe deze impact hebben gehad op de relatie.
Het was een verhelderend gesprek waarin vernieuwde inzichten naar boven kwamen maar ook aantoonde dat we elkaar niet echt goed kende. En dat is een schokkende gewaarwording....

Moederziel

Snap dat je afstand wil houden....

Ik weet niet of hij zijn trauma's negeert of er gewoon nog niet van bewust is.
En als hij er al van bewust is, kan hij er dan ergens mee heen.

Denk niet dat hij zich spiegelt aan jou. Denk wel dat het voor hem belangrijk is om te weten dat hij niet de enige is die in de knoop zit. Vandaar ook zijn reactie op jou ervaring.
Hij weet (denk ik) goed dat zijn 'redding' bij jou ligt en niet bij Truus. Hoe langer hij ook afstand blijft houden hoe moeilijker het wordt voor hem om tot inkeer te komen.

Weer wat gedachten

"Moederziel; wat een belangen spelen er mee; zoals je over jullie kinderen schrijft. Wat akelig dat zij nu al ervaren dat mensen niet zijn wat je verwacht. Wat ik ervaarde op leeftijd, krijgen zij nu al voor de kiezen. Nog zonder veel levenservaring. Ik kan me voorstellen dat dat weegt in al je daden."

Stip, ik denk dat de vergelijk niet eens opgaat; dat het voor kinderen nog veel erger is, verlaten worden, in de steek gelaten worden, door je vader. In feite 'mag' een volwassene een andere volwassene 'laten zitten'. Ik vind dat een ouder een kind nooit mag laten zitten. Het maakt me niet uit wat die volwassene bezielt! Echt niet. Het is schadelijk, schandelijk, pijnlijk en niet (in alle diepte) te herstellen.

Het kan dat man van jou, Moederziel, precies dát gat in zich heeft en niet weet te 'vullen'. Hoe mooi zou het zijn als hij het zou uitschreeuwen, dat hij daar hulp bij nodig heeft. In feite is het een rouwproces, en dat kan heel goed begeleid worden. Maar als je je niet wendt tot hulp, als je jezelf buiten het gezin plaatst, buiten je huwelijk, is er 'geen redden aan' op den duur.

Dan wordt waar wat Stip steeds schrijft: in je eentje vechten gaat niet opleveren wat je wilt. Daar zijn er twee voor nodig.

En mannetje, dit vind je waarschijnlijk niet leuk om te horen, maar in mijn ogen sta ook jij aan de zijlijn. Ben je geen deelnemer maar toeschouwer. Commentator. Naar je vrouw toe, en naar mensen hier op het forum. Je geeft prachtige beschouwingen, stelt kritische vragen en/maar laat de situatie met je vrouw voortduren. Je gaat niet naar haar terug en je gaat niet bij haar weg. Waarop wacht jij? Wat maakt dat je kunt beslissen wat je wel en wat je niet nodig hebt? Hoe ga ook jij beter voor jezelf zorgen? En voor haar?

Want, mannetje

Ik vind truus loslaten geen heldendaad. Ik vind dat een noodzakelijke voorwaarde om de volgende stappen te kunnen zetten, welke dat ook zijn.

RoosjeRaas; door je vader/ouders verlaten worden is ongetwijfeld vele malen erger dan mijn situatie destijds. Die vergelijking wilde ik ook niet maken. Wel het verliezen van vertrouwen in mensen in het algemeen. Dat je al zo jong leert dat de wereld zoveel anders in elkaar steekt dan je dacht. Ik ben nog in de gelukkige omstandigheid geweest dat ik dat basisvertrouwen pas verloor op volwassen leeftijd.
Dat kinderen/ jongeren deze basisveiligheid al zo jong moeten missen is destructief. Kan grote gevolgen hebben.

" Hoe mooi zou het zijn als hij het zou uitschreeuwen,"
Ik zie door deze draad een man die het uitschreeuwt, de man van Moederziel. Zijn gedrag is een grote wanhoopschreeuw.
Alleen kan niemand er wat mee, behalve hij. Hij loopt nog steeds weg. En pas wanneer hij durft zal hij het onder ogen zien. En pas dan zal er ruimte komen voor herstel. (voor hem, en misschien voor hen samen). Ik begrijp daarom zo goed dat Moederziel de deur niet helemaal dichtgooit. Misschien is het het enige wat hem helpen kan- en misschien zakt hij alleen maar verder weg. Hij schreeuwt het uit en hij hoort zichzelf niet.

Mannetje

Het is maar hoe je er naar kijkt:

" Vrouw en ik hebben tijdje geleden met elkaar gesproken over dingen die ons vanuit jeugd bezig hielden en hoe deze impact hebben gehad op de relatie.
Het was een verhelderend gesprek waarin vernieuwde inzichten naar boven kwamen maar ook aantoonde dat we elkaar niet echt goed kende. En dat is een schokkende gewaarwording...."

Ik herken dit. We leerden elkaar opnieuw kennen. We hadden blijkbaar zoveel niet gedeeld. Ik heb daar nooit naar gekeken als iets schokkends (wel zijn geheimen, niet zijn oorspronkelijke gevoelens en interne problematiek) maar het maakte dat we nieuwsgierig werden naar elkaar. Het gaf een band, een enorm vertrouwen in elkaar dat we dit konden delen. Dit is de start geweest van ons nieuwe 'samen'. Het gaf juist nieuwe energie, verliefde gevoelens, zin om samen te zijn en elkaar op te zoeken. Dit gebeurde naast een hoop verdriet, verwijten en schuldgevoelens. Dus enorm verwarrend.

Maar juist het elkaar ontdekken was zo fijn. Als je ernaar kijkt dat 't schokkend is dat je elkaar zo slecht kende bekijk je het zo negatief- we hebben zoveel gemist. Kun je het zelfs elkaar verwijten. Je kunt het ook zien als een nieuwe uitdaging; spannend toch dat je dit samen ontdekken mag?

RoosjeRaas

"Je gaat niet naar haar terug en je gaat niet bij haar weg."

Waar baseer je dit op?
Momenteel ben ik weer terug bij vrouw om de start opnieuw te maken. Met alle gesprekken die er bij horen.

Snap dat je door alle postings de bomen door het bos niet ziet . Heb het toch wel aangegeven maar niet expliciet uitgemeten omdat het nog erg broos is.

ook hier...

ik lees al even mee...jammer genoeg omdat ook hier dit verhaal speelt.
Nu al 6 maanden geleden dat de bom barstte.
Net als jullie, denk ik, had ik mezelf gezworen hem nooit een tweede kans te geven mocht dit zich ooit voordoen. dat was ook mijn eerst reactie.
Maar toen we later weer samen kwamen om te praten ( ik wou al direct huis, kinders etc...regelen) begonnen we te praten en plots waren we dichter bij elkaar dan we ooit geweest waren in 15 jaar. Al vanaf avond 1...Dat de emoties heftig waren en nog zijn hoef ik niet uit te leggen.
We zijn er wel in geslaagd om direct naar de oorzaak achter de affaire tegen kijken, oorzaak bij hem, bij mij, bij ons.
En Truus zoals jullie het hier noemen ( zo grappig) was een symptoom...alleen erg jammer in de vorm van een levend persoon. die ik niet ken, misschien maar best ( al ben ik daar nog niet uit)

Het was nooit een kwestie om weg te gaan bij mij, het was voor hem een evidentie om te blijven bij mij, wou me nooit kwijt. Ik had een erg gespannen man en toen alles uitkwam zag ik een last van zijn schouders vallen. Voor mij heeft het nog enkele maanden geduurd voor ik echt bewust kon kiezen om te blijven.

Maar toch, die pijn, zo rouwe, diepe, versmachtende pijn...ik wist niet dat het bestond. Ik trek me op aan het feit dat we eigenlijk al 6 maand beter zijn samen dan we ooit waren ( en we waren best een gelukkig koppel) dus het is mooi, intens en fijn. Alleen die emoties, de pijn...de tijd die er traag over gaat...maar ik voel wel vooruitgang, werk hard aan mezelf, hij aan zichzelf, wij aan ons. Niet voor het huis, de prachtige kinders, zekerheden of wat dan ook...Maar omdat we elkaar willen. Hij mij en ik hem. Zo gek dat dit kan ondanks alles....heel verwarrend soms. Ik moet zoveel patronen en gedachten los laten... Maar ik groei en leer er veel van.

Miertje; jouw optimisme raakt me, ik denk dat ik hoop kan halen uit jouw verhaal. Misschien wil je het wel doen, zonder moederziel haar verhaal daarom te verwaarlozen. zeker niet de bedoeling!

Moederziel en alle anderen; hier heb ik zo veel aan gehad. Het duurt 20 minuutjes of zo maar echt een aanrader, ik kon hier zoveel mee. misschien jullie ook...ik kan het maar delen

Zeker haar laatste zinnen zijn hoopvol, een tweede huwelijk.

sterkte

moederziel / actielijstje

wat zou er gebeuren als je een planning + actielijst bij man neerlegt en weggaat van vrijdagavond tot zondagochtend?
je zegt zdat het 'een week goed ging' dat hij zich 100% moest inzetten. Ik weet niet hoe praktisch en plannend je man altijd is geweest voor het gezmain, maar wellicht kun je jezelf, de kinderen én hem helpen om het gewoon concreet te maken. En dan bedoel ik niet een briefje op het aanrecht met het bericht erbij hoe lang de ovenschotel er in moet en dat de kat moet eten en dat de was nog opgehangen moet wordne.
maar iets meer van: ik verwacht dat je vrijdagavond 19 uur na na het eten komt en tot en met zondag`12 uur in het huis bent en voor en met de kinderen zorgt en regelt. En dan wat actuele feitjes (sporttijden, feestjes, toetsweek whatever). En dan met de kinderen dit ook afspreekt, met voldoende ruimte dat ze zich met z'n vijven verder gaan redden.
en dan ga jij weg natuurlijk
gr Angela

Herkenbaar

de Ted talk die Zwaluw aanhaalt.
Ze gaat niet in op interne problematiek die ook ten grondslag kan liggen aan het vreemdgaan maar geeft zo feilloos weer hoe het kan werken rond het thema 'vreemdgaan'.
Rake inzichten. Ik ben er stil van- ze verhaalt zoveel gespreksonderwerpen waar man en ik het over gehad hebben destijds.

Pennestreek, laat man dit eens zien.

Mooi

Heel mooi inderdaad die TED talk van Esther Perel. Voor iedereen goed om eens te bekijken.

Zwaluw

Hoi Zwaluw,

Bedoel je mijn verhaal delen in deze draad?
Ik zal dat niet hier doen.

Wel mooi dat ik een 'voorbeeld' kan zijn.
Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen betekenen voor iemand
Ik heb zelf nog zoveel voorbeelden nodig (gehad).

Ik hoor wel van je...