Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Tja

Ik denk dat je jezelf toch nog eens terug moet lezen.
Wat je kinderen overkomt met pa, met dat appen als voorbeeld, zou ze niet moeten overkomen.

M Lavell

Duidelijk dat wil je niet dat een kind dat overkomt.

Maar een verliefd persoon doet gekke dingen. En een verliefd persoon in een crisis denkt helemaal niet na over de gevolgen van zijn/haar daden op zijn/haar naasten.

Wat Moederziel al schrijft, ze kan het aankaarten bij haar as. ex, maar hij zal zijn gedrag moeten aanpassen.
Vanaf een bepaalde leeftijd mag je dit ook direct door de kinderen laten doen. Maar dat moet je ze wel leren. Daar zijn deze kinderen nog helemaal niet aan toe. Die staan in standje "overleven."

maar...

Moederziel, je schrijft zelf steeds dat er grote behoefte is aan RUST. je schrijft dat jullie als gezin al een afslag genomen hebben. Welke dan? Wat zijn jullie anders gaan doen?
En is dat niet jouw afslag? Want gaat het niet vooral om jouw relatie met deze man die niet wil kiezen?

Je bent niet de schooljuf van man. m.a.w. je spreekt hem niet aan op zijn gedrag. Misschien benoem je wel zijn gedrag en het verdriet wat hij jullie aandoet, maar hij neemt het niet erg serieus. Daar heb je hem dan blijkbaar weinig reden toe gegeven in de afgelopen 20 jaar, of luisterde hij eerst wel naar jou, voor dat Truus in zijn leven kwam?

Volgens mij moet je wat harder worden en eisen gaan stellen. Volgens mij creer je zo pas echt de rust die iedereen nodig heeft. En ook je man. Misschien wel juist hij lijkt behoefte te hebben aan iemand die zegt waar het op staat.
Kun jij dat? Durf jij dat?

Moeder van je kinderen

Nee, je bent niet de juf van je man.
Je bent de moeder van je kinderen.
Met hen moet je solidair zijn no matter what.

Dat ben je niet op dit moment. Op dit moment gedraag je als een juf naar hen toe. Een onmachtige juf die hooguit een standje uitdeelt aan een pestkop, maar die het verder allemaal gewoon laat gebeuren.
Ik vrees dat je niet begrijpt welke krachten er van dit gedogen door jou uitgaan.

Zij denken dat jij instemt met zijn gedrag.
Zelfs hij denkt dat.

Zet hem buiten. Vanavond nog. Met de vuilnisbakken.
Het moet klaar zijn.

wat hard, M Lavell

Wat bedoel je in godsnaam met solidair? Volgens mij is Moederziel er juist wel voor de kinderen ondanks dat man haar totaal in de shit heeft gestort (sorry voor de woorden Moederziel)
Man is toch er uit gezet, hij woont er niet meer.
Waarom denk je dat de kinderen denken dat zij instemt? Kinderen voelen dingen haarfijn aan, Moederziel stemt totaal niet in met zijn gedrag- volgens mij weten ze dat heel goed.
Of niet Moederziel.

Hij is allang de deur uit Miriam

Wel even opletten! Moederziel heeft wel wat stappen gemaakt de afgelopen tijd hoor...

Mijk

Hardere aanpak?

Met harder worden omdat het niet tot haar man wilt doordringen, loopt Moederziel wel het risico dat een dergelijk gesprek uitmondt in een pijnlijke conflict met harde woorden waar de kinderen getuige van zijn. Ik denk dat moederziel juist wilt voorkmen dat haar kinderen dit moeten meemaken want rhet beeld van uziënde ouders, dat vergeet je niet.
Dan liever de tijd uitzingen totdat hij 'op een prettige' manier en zonder wrok verhuist. Dat is ook ten behoeve van de band tussen vader en de kinderen.
Ik lees zo dat de kinderen het app-gedrag stom vinden, maar niet de moeite waard vinden om daar een lelijke ruzie van de maken. Waarom zouden ze, over een paar weken is hij toch weg.

ik leef mee

Maar ik heb verder niet veel zinnigs te zeggen. Maar ik leer er ook veel van.

Mijk

afwachten

Ik heb wel degelijk beide draadjes gelezen hoor, maar blijf het op dit moment niet begrijpelijk vinden, waarom je de deur bewust nog op een kier houdt.
Je man beweegt zich steeds meer van je af, heeft meer contact met truus, appt in bijzijn van kinderen en jou met haar, heeft in een gesprek laten weten dat hij eigenlijk niet meer van je houdt zoals man en vrouw en toch houdt je vast aan wat het was.
Al 8 maanden leven je kinderen tussen hoop en vrees, omdat ze enerzijds hun vader raar zien doen en anderzijds hun moeder zien die niet op wil geven voor iets wat niet meer is. Je houdt zelf deze deur op een kier en laat jullie gezin hierdoor zichzelf gijzelen in zijn besluiteloosheid.
Je hebt hele waardevolle adviezen gehad van Pennestreek en Stip, maar in hun verhaal zat een duidelijk verschil; hun mannen wilden wel proberen hun huwelijk te redden en er alles aan doen om het te proberen, inclusief (relatie-) therapie. Jij hoopt dat dat moment ooit nog komt, maar moet jezelf niet afvragen of je loopt te trekken aan een dood paard? Hoelang laat je jezelf en je kinderen nog kwetsen door zijn gedrag? Ja, hij heeft het moeilijk en ja hij is in de war en heeft ongetwijfeld demonen uit het verleden, maar daarmee praat je alleen maar zijn vreemde gedrag "goed". Hij is echter een volwassen man en verantwoordelijk voor zijn eigen daden. En als hij kennelijk niet in staat is om deze te nemen, moet jij dat doen ter bescherming van de kinderen. En die laat je nu bungelen door het geven van valse hoop. Hoop dat het ooit weer goed komt tussen jullie en dat hij truus zal loslaten als hij maar ooit tot inzicht komt. En dat laatste gaat denk ik niet meer gebeuren. Hij doet toch helemaal geen poging om zich naar jou toe te bewegen? Hij geeft toch niet aan dat hij graag wil proberen het huwelijk nieuw leven in te blazen?
Je had gehoopt door hem de deur te wijzen, dat hij zijn gedrag zou gaan veranderen. Dat heeft duidelijk niet het gewenste resultaat opgeleverd. Waarom blijf je dan toch zo graag aan hem verbonden als hij met een ander gaat. In mijn optiek is jullie huwelijk niet te redden, zolang hij om welke reden dan ook truus nog ziet. Dus of je trekt de stekker eruit en vraagt de scheiding aan of hij laat truus los en jullie gaan samen aan de slag on jullie relatie weer op de rit te krijgen. Andere opties zijn er volgens mij niet om de rust te creëren, die je kinderen nodig hebben. En dat is denk ik wat Miriam bedoelde met gedogen, je laat deze situatie op dit moment toe en wacht maar af in de hoop dat hij het licht gaat zien en terugkeert naar jullie.
Sorry voor mijn harde woorden, maar een man die zo lang respectloos met jouw en de kinderen om gaat heeft zijn kansen wel gehad.

Plus

In aanvulling op muts: leuk vader kind contact is er alleen nog maar zonder telefoon (of lijntjes met truus).
Of helemaal niet.
Dat is een makkelijke keus voor vader.

Om te begrijpen wat je kinderen doormaken zou je toch eens wat moeten lezen over misbruikte of mishandelde kinderen en of pestslachtoffers.
Hou voor ogen dat kinderen denken dat volwassenen, vooral hun vader en moeder maar ook juffen en meesters, de wereld kunnen maken. Daarmee is wat er is in de ogen van kinderen er met toestemming of op zijn minst instemming van die volwassenen.
Eenmaal volwassen begrijpen deze kinderen nog niet hoe het kon dat "iedereen" de situatie liet bestaan.

Dat is wat jij doet. De situatie laten bestaan.
Stop daarmee.

Dag dagelijks

Het papierwerk is voor de kinderen volstrekt oninteressant.
Het gaat om de gewone dingen. De dag dagelijkse dingen.
Niet jij maar hun vader moet een harde keuze maken in de omgang met zijn kinderen.
Jij moet hem tot die keuze dwingen.

Zoek hulp

....

Ik hoop dat je man dan weer meer vader kan zijn

Lijkt me ook moeilijk voor hem op dit moment, zo als nomade. En even een parallel met mezelf trekkend: het gaat op dit moment met mij niet goed, en ik merk dat ik daardoor echt niet genoeg betrokken ben bij de kinderen. Ik vind dat vreselijk, maar ik breng het echt niet op. En het lijkt me dat man van moederziel een beetje in dezelfde zit. Als je zo in de ellende zit, zelf, heb je geen ruimte en energie over voor je kinderen. Al helemaal niet als je zo op afstand staat, letterlijk. Daarmee praat ik niet goed dat hij truus zit te appen als hij bij de kinderen is, daarmee gaat hij echt vet over alle mogelijke grenzen. Maar dat hij zich niet echt met de kinderen kan verbinden op dit moment, zijn verantwoordelijkheden als vader niet (goed) kan nemen, dat snap ik wel. Bovendien ziet hij (denk ik) dat moederziel het in haar eentje prima doet. Zal voor hem waarschijnlijk dubbel voelen: fijn dat de kinderen in vertrouwde handen zijn, heel naar dat ze hem niet nodig lijken te hebben. Ook alweer iets waarin hij dus blijkbaar faalt (dit zijn natuurlijk alleen maar aannames he?!).

Ik hoop dat als hij straks zijn eigen plek heeft, en dus zelf meer rust ervaart, en er een ritme komt waarbij hij ook met de kinderen in zijn eigen huis is, hij die rol van vader weer beter kan pakken. Maar dat zal tijd kosten. En energie. Waarvan ik niet weet of hij die heeft.

Ik zit op dit moment weer een beetje in dezelfde situatie als moederziel. Ja, man heeft gekozen om te bekijken of we ons huwelijk weer vlot kunnen trekken, en wil daar hard aan werken, maar hij heeft destijds duidelijk aangegeven dat hij niet (meer) van me houdt en nu wil hij kijken of dat gevoel terug kan komen, nu we allebei zo veranderd zijn het afgelopen jaar. Ik ga steeds meer twijfelen aan deze insteek. Om verschillende redenen.

Om te beginnen zit ik dus in een flinke dip. Dit jaar heeft bij mij van binnen enorm veel overhoop gehaald, en ik kom nog steeds nieuwe dingen tegen, waar ik nu met mijn coach hard aan werk. Maar iemand in zo'n traject is geen leuke vrolijke opgewekte vrouw, tenminste, ik niet. Dus het lijkt me eerlijk gezegd een utopie om te denken dat in zo'n situatie de liefde weer op kan bloeien.
Verder houdt hij vol dat hij twijfelt of hij ooit wel van me gehouden heeft. Behalve dat ik dat vreselijk pijnlijk vind om te horen, geeft dat nou ook niet echt vertrouwen in dat zijn gevoel ooit zal veranderen. Dus de vraag is, buffel ik door, met een hele grote kans dat het uiteindelijk toch niet blijkt te werken, of ga ik daar niet op zitten wachten en besluit ik nu zelf dat ik niet verwacht dat hij mij ooit gaat geven wat ik graag wil? Ook voor de kinderen. Want we zitten natuurlijk nog steeds in een soort schemertoestand, en al praten ze er niet over, het is niet goed voor ze.

Begrijp me niet verkeerd, man doet echt wel zijn best, en ik ben op zich heel blij dat hij zo open en eerlijk is over zijn gevoelens (of over het gebrek eraan), maar ik vraag me steeds meer af of dit is wat ik wil? Ik denk dat ik meer van hem vraag/wil dan hij te bieden heeft. Daar worstel ik al 28 jaar mee. Hij geeft steeds aan dat hij gewoon niet zoveel emoties/gevoel heeft. Waar ik een teveel aan emoties en gevoel heb. Kan ik dat verschil tussen ons accepteren? Kan ik genoegen nemen met wat hij wel te bieden heeft? Ik weet het niet. Ik heb heel lang gedacht van wel. Als ik nu opgeef heb ik eigenlijk al die jaren weggegooid.

En ik worstel enorm met mezelf. Heb mezelf nog weer wat beter leren kennen en begrijpen de afgelopen maanden, en ik word niet blij van die kennis. Voor mezelf en voor de kinderen moet ik nog zoveel veranderen. Dat gaat me heel veel energie kosten. Daarbij zou ik heel graag de steun krijgen van man, die geeft hij me op dit moment ook, maar tegelijkertijd kost de relatie met hem, de zorgen daarover, me ook heel veel energie. Tel daarbij op dat het met zoon op school weer/nog totaal niet lekker loopt en het op mijn werk te druk is, en je snapt dat ik lichtelijk in paniek raak. Waar moet mijn prioriteit liggen? Hoe zorg ik ervoor dat ik al deze ballen in de lucht hou, dat de kinderen en ikzelf de aandacht krijgen die we nodig hebben? Ik zie even niet hoe ik dat voor elkaar moet boksen.

En over al deze gevoelens heen ligt dus nog eens mijn eigen sausje, dat ik eigenlijk niet op man wil/kan/mag leunen (omdat hij destijds heeft aangegeven dat hij dat niet meer wil). Aan de andere kant wil hij mij wel graag steunen in mijn proces en wil hij meer verantwoordelijkheid voor de kinderen en het huishouden nemen. Hij is sinds deze week ook weer gewoon thuis. Maar ik wil hem vooral een sterke, zelfverzekerde, opgewekte vrouw laten zien, die lol heeft in het leven, en niet een tobbend oververmoeid en emotioneel wrak, want dat is nou precies wat hij niet wil. Pfff...

Sorry moederziel, toen ik eenmaal begon met typen kon ik niet meer stoppen. Het zit me allemaal nogal hoog...

Dat.
Fijn dat je het begrijpt.
Je kunt niet blijven modderen met je kinderen.
Daar moet een hek omheen.
Als je niet in staat bent om zelf dat hek te plaatsen, zorg dan dat anderen het doen.

Eerder schreef je "Dat dit de kinderen niet zou moeten overkomen, ben ik met je eens. Maar ik ben niet de schooljuf van man."

Laat het perspectief van die man los, of zorg dat anderen voor het perspectief van de kinderen kunnen zorgen. Jij doet dat niet blijkt uit alles wat je hier schrijft.

Nou nou Miriam

Vanaf de zijlijn is het makkelijk (ver)oordelen. Moederziel knokt al 8 maanden, en heeft daarbij met veel partijen rekening gehouden. Met haar man die duidelijk de weg kwijt is, met haar kinderen, met zichzelf. Dit is een proces, man glijdt steeds verder weg, zij probeert te redden wat er te redden valt. Want zij wil niet alleen niet de man kwijt die ze had, ze wil ook niet dat haar kinderen hun vader kwijtraken. Dus stelt ze alles in het werk om man bij te laten draaien, houdt ze de deur open omdat ze hoopt dat hij 'wakker wordt' en er dan aan herstel kan worden gewerkt. Nu, na maanden, wordt steeds duidelijker dat man niet wakker wordt, maar steeds meer van zijn gezin afdrijft. En nu moet ze daarmee dealen, en dat doet ze. En goed ook! Dat de kinderen beschadigd raken of misschien al wel zijn, ja, dat is waar. Daar is zij niet verantwoordelijk voor hoor. Ze doet haar best de schade te beperken. Jij kent niet het hele verhaal, dat doen we geen van allen, maar moederziel veroordelen omdat ze niet goed voor haar kinderen zou zorgen, daarmee ga je echt veel te ver.

Moederziel laat zien dat ze steeds meer afstand neemt van man, en dus steeds meer aanstuurt op een feitelijke scheiding, omdat hij niet de kant van het gezin op beweegt. Lijkt me het enige dat ze kan doen op dit moment. En dat het misschien beter was geweest als ze dat al eerder had gedaan, tja achteraf is het altijd makkelijk praten. In ieder geval heeft ze er alles aan gedaan om het gezin bij elkaar te houden, en nu dat niet mogelijk lijkt doet ze er alles aan om in ieder geval voor de kinderen een veilige basis te bieden. Binnen de grenzen die man stelt door zijn gedrag.

k ben er niet zo van overtuigd, zoals jij blijkbaar bent, dat het voor de kinderen beter is als iemand anders voor het perspectief van de kinderen zorgt. Wat stel je je daarbij voor? Een melding bij Veilig Thuis of zo? Doe toch even normaal.

Pennestreek

Lieve Pennestreek, ik zou graag een arm om je heen slaan. Wat heb je het zwaar en al zo lang. Bij deze twee virtuele armen om je heen van mij {{{{{ }}}}}}.

"Dit jaar heeft bij mij van binnen enorm veel overhoop gehaald, en ik kom nog steeds nieuwe dingen tegen, waar ik nu met mijn coach hard aan werk. Maar iemand in zo'n traject is geen leuke vrolijke opgewekte vrouw, tenminste, ik niet. Dus het lijkt me eerlijk gezegd een utopie om te denken dat in zo'n situatie de liefde weer op kan bloeien."

Ik kan alleen maar zeggen: maak je geen zorgen om wat je man van jou denkt. Laat het los wat je denkt dat anderen van je denken en verwachten. Richt je op jezelf (en natuurlijk datgene wat je kinderen echt nodig hebben). Dat is nu al zwaar genoeg.

Als het zo moet zijn, komt het goed met jou en je man. Zo niet dan niet. Als het erin zit, komt het goed, ook als je nu in een dip zit. Dan accepteert hij dat..

"En ik worstel enorm met mezelf. Heb mezelf nog weer wat beter leren kennen en begrijpen de afgelopen maanden, en ik word niet blij van die kennis."

Ach lieverd, wat ben je toch streng voor jezelf. Weest wat milder voor jezelf. Je doet je best in deze situatie met hoe je bent geworden door genen, opvoeding, school, vrienden, werk, man en kinderen. Heb begrip voor jezelf als je doet zoals je doet. Wees niet streng. Het leven is al zwaar genoeg. Dus wees lief voor jezelf. Is echt superbelangrijk!

Heb je het boek Zelfcompassie van Kristin Neff al gelezen? Zo niet, dan zou ik je echt aanraden dat te lezen. Zodat je wat milder voor jezelf wordt.

"Voor mezelf en voor de kinderen moet ik nog zoveel veranderen." Je moet helemaal niets. En als je al iets moet, zou ik zeggen dat je wat milder voor jezelf moet worden .

Misschien dat je wel WILT veranderen? Dat kan natuurlijk, maar wees daar ook mild voor jezelf. Wil niet teveel in te korte tijd. Het lijkt me dan dat je de lat te hoog legt voor jezelf, zeker in de gegeven omstandigheden.

En wil je jezelf echt veranderen? Misschien is het juist goed dat je begint om jezelf te accepteren zoals je bent. Met al je goede bedoelingen. Misschien dat je wel wat handige vaardigheden kunt bijleren, dus je gedrag wilt veranderen. Maar accepteer vooral jezelf zoals je bent. Je bent goed zoals je bent.

Pennestreek (vervolg)

"en je snapt dat ik lichtelijk in paniek raak. Waar moet mijn prioriteit liggen? Hoe zorg ik ervoor dat ik al deze ballen in de lucht hou, dat de kinderen en ikzelf de aandacht krijgen die we nodig hebben? Ik zie even niet hoe ik dat voor elkaar moet boksen.

En over al deze gevoelens heen ligt dus nog eens mijn eigen sausje, dat ik eigenlijk niet op man wil/kan/mag leunen (omdat hij destijds heeft aangegeven dat hij dat niet meer wil)."

Wees toch niet zo hard voor jezelf. Het verbaast mij niet, en vast ook heel veel anderen hier niet dat jij helemaal op bent door de situatie. Als je helemaal op hebt, heb je - vanzelfsprekend - niet veel energie om alle ballen in de lucht te houden. Dus doe niet alsof dit een gewone situatie is waarin je geen (niet teveel) op man mag steunen. Als het nu je nu teveel is, je energie weg is, dan is dat zo. En als je het daarom nu niet alleen redt, dan lijkt jouw man me de aangewezen persoon om in elk geval met de kinderen te helpen. Zodat jij de broodnodige rust meer krijgt en sneller weer meer energie hebt om te doen (met de kinderen) wat jij wilt doen.

Ik zou het zo ook bespreken met je man. Jij trekt het nu niet. Klaar. Dan moet hij als goed ouder helpen. Als je echt ziek ("erkend" ziek) zou zijn, zou je ook niet zeggen dat je het toch zelf moet doen. Daarmee ben jij, gezien je situatie, te vergelijken (nou ja, bij wijze van spreken).

Volgens mij weet jij dat je onder normale omstandigheden inmiddels veel meer aankan met de kinderen, heb je dat ook aangetoond, dus twijfel niet en vraag nu de noodzakelijke hulp aan je man.

"Maar ik wil hem vooral een sterke, zelfverzekerde, opgewekte vrouw laten zien, die lol heeft in het leven, en niet een tobbend oververmoeid en emotioneel wrak, want dat is nou precies wat hij niet wil. Pfff..."
Dodelijk vermoeiend iets te willen zijn/tonen wat je niet voelt. Ik zou als ik jou was echt stoppen met toneelspelen, maar vooral proberen meer jezelf te zijn. Dat gaat je vast tonnen energie schelen.

Heel veel liefs en sterkte.

Pennenstreek

Je verdient beter dan te zijn bij iemand die je nooit gewild heeft. Wat valt er nog te fixen...hij moet uitzoeken of hij wat voor je kan voelen bij de gratie?
Je blijft zo maar wachten tot je goed genoeg bevonden wordt..
Ga jezelf alleen goed genoeg vinden..leer dat je hem niet nodig hebt. Dat houdt echt niet per se in dat het nooit zo Jan worden...maar dat moet hij dan maar bewijzen.
Je kinderen verdienen niet dat je stukgaat om een ander mens.

Pennestreek - jezelf zijn.

En laten we wel wezen: je wilt toch alleen maar dat je man van je houdt om wie je BENT, niet om hoe je je VOORDOET (dus toneelspeelt en daar keihard je best voor doet)?

Echt, of je bent jezelf en hij houdt van je (of gaat alsnog van je houden) of je speelt toneel, past je aan, doet je best anders te zijn dan je bent. En de vraag is of je man van je houdt (van je gaat houden) als je toneelspeelt. Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen dat dat gaat gebeuren.

En belangrijker: ik kan me niet voorstellen dat jij gelukkig bent als je toneelspeelt, je best doet anders te zijn dan je bent.

Oftewel: voel wat je voelt en handel daarnaar. Wees jezelf. Dat is echt het beste voor jou (en voor iedereen).