Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Hmm ...

Nu wordt het allemaal wel erg ingewikkeld, want ... welke man nu trouwt en krijgt kinderen met een vrouw van wie hij niet houdt? Laat me eens raden: eentje die niet echt zichzelf is en slechts toneel speelt?

Rode krullenbol

Zijn er meer dan je denkt

Ik zie een rol voor ouders weggelegd vwb communicatie. Gelijk niemand meer uithuwelijken of verstandshuwelijken aangaan.
Waarom zou je die rol willen spelen, niet communiceren, meewerken aan verstandshuwelijken of uithuwelijken.

Of eentje die slecht bij zijn eigen gevoel kan?

Dat is denk ik bij man het geval. Hij twijfelt erg over zijn gevoel voor mij nu, maar projecteert dat volgens mij ook op vroeger. Hij kan zich bijvoorbeeld ook niet meer herinneren hoe hij zich voelde toen zijn moeder overleed. Hij WEET dat hij erg verdrietig was, hij kan het beeld wel naar voren halen van zijn eigen tranen en wat het hem deed, maar het invoelen kan hij niet meer. Ik kan geen andere verklaring bedenken, hij is echt niet iemand die iets doet omdat 'de buitenwereld' dat van hem verwacht. Daarom vind ik het ook zo pijnlijk dat hij zegt dat hij twijfelt aan zijn liefde toen. Ik weet wel dat hij het niet zegt om mij pijn te doen, maar omdat hij nu juist heel open en eerlijk wil zijn, maar toch is het wel pijnlijk. Zelfs al weet ik dat het niet waar is.

En ja, jullie hebben gelijk, ik moet niet willen veranderen om een ander maar alleen maar voor mezelf. Maar zo is het ook hoor. Ik zit mezelf heel erg in de weg, maar realiseer me pas nu hoeveel ik mezelf en de mensen om me heen daarmee tekort heb gedaan mijn hele leven. Dat is confronterend en zorgt ook voor een soort rouwproces waar ik doorheen moet. Gemiste kansen, als ik eerder had ingezien wat er gaande was had ik mezelf ook veel verdriet kunnen besparen. Ik zou heel graag steun van man krijgen tijdens deze storm, maar toen ik vroeg of hij me de kans en tijd wilde geven om hier doorheen te komen was zijn (eerlijke) reactie dat hij niet weet of hij dat kan. Tja. Ik kan me voorstellen dat je als man die toch al twijfelt al helemaal niet zit te wachten op zo'n getroubleerde vrouw. Ook al weet ik en weet hij dat ik hier beter uit ga komen, en dat ik het aankan en sterk ben. Maar voor mij werkt die onzekerheid, die tijdsdruk die er op die manier toch een beetje op komt te liggen, erg contraproductief. Dus. Vanavond maar weer eens een goed gesprek...

Verdeling van taken

Pennestreek haalde de term prioriteiten aan. En hoe ze geen energie over had voor de begeleiding van de kinderen. Hier merkte ik ook dat een samenwerking met scholier stug verliep. Zodoende is die taak doorgeschoven naar man zodat de samenwerking beter verloopt. Dat geeft mij rust.
Igv Pennestreek ( en haar man die meer met de kinderen wilt doen) een prima oplossing als ze die taak ook overhevelt zodat haar bord minder vol is.

Voor Moederziel speelt meer een verdeling van belangen. Wat is het belangrijkst, laat dan de andere hersenspinsels los.

pennestreek

Lieve pennestreek, bah bah bah bah bah wat een situatie. Als je laatste berichten nou eens geschreven waren door iemand anders, welke conclusie zou jij trekken en welk advies zou jij diegene geven? Ik vind jouw bijdragen voor anderen altijd heel waardevol, misschien kan het helpen om eens van een afstandje naar je eigen situatie te kijken. Je haalt jezelf zo enorm door de mangel, bent zo vreselijk streng voor jezelf, en doet zo ongelofelijk je best, en hebt dan een man naast je die het vast helemaal goed bedoelt met z'n eerlijkheid maar werkelijk, wat voor 'goeds' kan er voortkomen uit de constatering dat hij misschien wel nooit van je gehouden heeft? Wat wil hij daarmee zeggen dan? En wat moet jij daar nou mee? Wat een kul eerlijkheid, wat een nonsens opmerking, echt, ik zit me gewoon kwaad te maken hier. Als hij werkelijk, werkelijk wil proberen jullie relatie vlot te trekken, moet hij 'gewoon' van je houden, houden van je met alles erop en eraan. En tuurlijk kun je dan praten over patronen die erin gesleten zijn en wat anders moeten, maar je moet je geliefd, veilig voelen in je relatie, dat zijn toch de voorwaarden om jezelf te kunnen zijn? Houden van is ergens ook een keuze, daar ga je niet op zitten wachten, of kijken of iemand zo verandert dat je oh wow ineens toch van iemand kunt houden. Je bent zoveel meer waard dan dat.Sterkte.

Dankjewel knor

Je hebt gelijk hoor, ik vind ook dat hij 'gewoon' van me moet houden. Moet ook niet zo moeilijk zijn, toch .

Ik heb nog steeds het gevoel dat alle twijfels bij man uiteindelijk twijfels over zichzelf zijn, maar dat hij net als de man van moederziel erg veel moeite heeft met naar zichzelf kijken. En dan dus voor zijn eigen gemak maar naar mij kijkt als oorzaak van.
Ik voel net als moederziel heel diep dat we bij elkaar horen. Ik wil nog steeds niet zelf degene zijn die het genoeg vindt. En ik merk dat hij ook hard werkt om weer bij elkaar te komen, hij heeft heel veel spijt van alle pijn en verdriet die hij mij en de kinderen heeft bezorgd. We zijn allebei aan het leren. Hij leert vooral veel meer open te zijn, en daar schiet hij dan misschien wat in door. Net zoals dat ik doorschiet in het zelfstandig willen zijn, niet willen leunen op. Dat moet allemaal een beetje slijten. En dat geduld kan ik zeker wel opbrengen, als ik maar weet dat hij dat ook kan en wil. Het kan niet allemaal van 1 kant komen natuurlijk. Dus dat wil ik graag helder krijgen. Dat oh wow van jou, ja, dat is natuurlijk heel onrealistisch om zoiets te verwachten. Ik wil van hem weten hoe hij dat ziet. Is er gevoel ja of nee. It's that simple, eigenlijk.

wat ik er van leer, vroeg je toch?

dit dus.. Moederziel. Zo'n post voor Pennestreek daar kan ik ook wat mee. Hier nog veel liefde van beide kanten maar wel een disfunctioneel communicatiepatroon van veel invullen voor elkaar. Ik probeer dat nu anders te doen en leer heel erg veel van hoe anderen dat doenen waarom het nou zo schadelijk was hoe we het deden. (En dus waarom we er zo hard aan werken, wat best een eng proces is... ). Het lastigste is stoppen met voor man denken en bij mezelf blijven. Onder deze nick ben ik hier heel herkenbaar dus ik laat het hieerbij...... Maar bedankt voor het delen dus..

Zo heb ik er nog niet tegenaan gekeken

Heel helpend, dankjewel. Is inderdaad echt wat ik doe, altijd alles vanuit de ander bekijken en daarmee mezelf niet op de eerste plaats zetten. Dat is waaraan ik nu werk met mijn coach, maar dat is zo fundamenteel bij mij dat het echt op alles in mijn hele leven ingrijpt. Daarom ook kost het me zoveel energie. En het doet me verdriet dat ik mezelf dit al mijn hele leven aan doe. Wil dat echt veranderen. Daar kan ik de hulp en steun van man goed bij gebruiken, maar alleen als met hem zijn me niet meer energie kost dan het oplevert. En nu is dat nog wel het geval...

Dat boek spreekt me niet zo aan. Hij komt zeker niet uit een gezin waar van misbruik in welke vorm dan ook sprake was. Bij mij valt daarover te discussiëren, al was wat er gebeurde allemaal zeker niet bewust. Wel kan ik me voorstellen dat er iets depressie-achtigs ten grondslag ligt aan het gedrag van man. Maar hij ziet dat anders.

Dank voor je inzicht weer. Het is hier een beetje de lamme helpt de blinde, vind je niet ?

Heel goed!

Inderdaad, jij hebt duidelijk laten weten wat de spelregels zijn, en daar heeft hij zich maar aan te houden. ZEKER als het om de kinderen gaat.
En zo zetten we iedere dag weer stappen/stapjes in ons proces. De ene dag zie ik dat beter dan de andere maar in ieder geval ben ik blij met de vooruitgang die ik zelf boek. Al gaat het me meestal veel te langzaam... Maar ja, ik heb 45 jaar in een spoor gelopen, het is niet raar dat dat spoor omleggen ook veel tijd kost. Nog los van wellicht ook aanwezige genetische problemen, die waarschijnlijk ook een rol spelen bij mij.

Excuses

Het valt mij op dat er zoveel excuses worden gezocht voor het gedrag van jullie mannen (Moederziel en Pennestreek en ook sommige anderen). Ik begrijp dat niet zo goed. Ze zijn volwassen (althans, ze horen dat te zijn) en jullie blijven maar herhalen dat ze zo worstelen met hun gevoel, dat het door hun jeugd komt, etc.
Waarom die excuses? Ze gedragen zich gewoon als eersteklas eikels. Mijn ex vertoont enorme overeenkomsten met die van Moederziel, hoewel zijn 'Truus'al snel weer verleden tijd was en hij nu heel erg zielig doet en het zo moeilijk heeft. Het is voor mij nu een opluchting dat ik de scheiding razendsnel heb doorgezet en ik verlost ben van de aandachttrekkerij van ex-man.
in retrospect zie ik dat hij altijd erg veel aandacht nodig had, maar deze niet kon geven (net zoals de man van Pennestreek dan weer). Kortom, de kinderen en ik zijn er vaak bij ingeschoten.

Ik ben zeer direct naar hem en het interesseert me niet wat hij daarvan vindt, heb vroeger te vaak 'voor de lieve vrede' op mijn tong gebeten.
Dit soort mannen zijn vooral met zichzelf bezig en hebben narcistische trekjes. Jullie zijn echt beter af zonder jullie mannen, geloof me, en na hun respectloze houding zal het nooit meer goed kunnen komen, tenzij je als vrouw alles maar wil slikken en bang bent om er alleen voor te staan. Maar dan blijf je hangen vanuit angst.
Als je man je niet zo accepteert zoals je bent is hij geen knip voor de neus waard, Pennestreek. Hoe kun je toch blijven volhouden dat jij, ten koste van jezelf, aan jezelf moet werken en dat hij gewoon de l*l mag blijven die hij is. Daar kan ik me echt kwaad over maken. Daarmee maak je hem nog steeds veel belangrijker dan jezelf.
Misschien vinden jullie dit veel te hard, maar het is m.i. beter en ook veel duidelijker voor de kinderen (en voor jezelf) om een beslissing te nemen i.p.v. veel te lang door te modderen in de hoop dat het ooit goed komt. Wat ik uit jullie berichten destilleer is dat het niet meer goed kan komen.
Ik begrijp hoe moeilijk het allemaal is, zat/zit in dezelfde situatie. Maar die mannen van jullie (en mij) zijn geen mannen waar je wat aan hebt of op kunt bouwen. Ze zijn respectloos bezig. Je kunt het een midlifecrisis noemen, maar zelf zie ik dat niet zo, weet ook niet of dat echt bestaat. Ik weet alleen dat ik er klaar mee ben en zie dat ex nu een vreemde voor me is geworden door zijn gedrag. Het zij zo, ik heb nog een leven voor me (ben 48).

Het leven bestaat uit keuzes, en die mannen maken de keuze om ontrouw te zijn of om weg te gaan of om altijd te twijfelen aan hun liefde voor je en om dus respectloos met je om te gaan. Het is niet zielig, het overkomt ze niet zonder dat ze er iets aan kunnen doen, het is een keuze. Het zijn geen kleuters. Ze hoeven niet beschermd te worden. Bescherm jezelf en je kinderen.

Sterkte allemaal.

Kleuters

Victoria ze zijn geen kleuters maar gedragen zich WEL ALS kleuters.

En wat doen die "mammies"? Weer bemoederen. Ach wat zielig mijn kindje, wat naar voor je. Kom maar bij mammie. Ik snap heel goed dat je gepest bent hoor. Ga maar even dat en dat doen en denk eraan l, mammie staat voor je klaar. Want mammie houdt zoveel van je.

Qeet t niet hoor. Grow up ladies.
Zoals die mannen zich als kleuters gedragen en onbeholpen zo gedragen jullie vrouwen zich ; afhankelijk en respectloos

Ik begrijp heel goed dat t leven iets zwaarder wordt als je relatie op springen staat of net kapot is.
Met enige inspanning kun je weer nieuwe levensdoelen formuleren en je daarop focussen.

Hij heeft zn tijd gehad en jij hebt alles gegeven. Dat wat je gegeven hebt is niet gewaardeerd. Ligt t nu aan de mammies dat de mannen t moeilijk hebben? NEE.

Die mannen moeten hun eigen shit opruimen en de vrouwen, met of zonder kinderen, moeten verder en ervoor zorgen dat ze t naar hun zin hebben.

Qeet t niet

Wat zie ik het toch vaak, op dit forum, maar ook wel in zijn algemeenheid, dat iedereen die gedrag vertoont wat inderdaad misschien niet altijd even opbouwend en sociaal is, wordt weggezet als kinderachtig.
Een neerbuigende toon voor iedereen, voor ieders rol in die situaties die zo moeilijk zijn voor zo veel mensen. Het is blijkbaar zo moeilijk om iedereen in zijn waarde te laten. Ik zeg zeker niet dat ik altjd de juiste toon kan vinden in het aanspreken van anderen. Ik vindhet zelf ook vaak moeilijk om mensen op de goede toon an te spreken.
maar het bericht hier boven; de mannen worden als kleuters neergezet, maar ook de vrouwen worden als mammies neergezet en ook tegelijkertijd wordt het advies erbij gezet; grow up'alsof dat zo opbouwend is.

Wat zijn we soms toch hard voor elkaar, terwijl we toch echt zelf ook tegen allerhande problemen aanlopen in ons eigen leven. Zaken waar we ook niet direct altijd een goed en adequaat antwoord op hebben, waar we ons ook van alles afvragen en onze eigen blinde vlekken hebben. Maakt dat ons tot minderwaardige burgers?

Minderwaardige

Burgers zijn mijn woorden niet.

Er zit verschil tussen jezelf minderwaardig vinden of dat iemand jou minderwaardig vindt.

Ik vind deze moedige dappere vrouwen helemaal niet minderwaardig. Integendeel.

Wat uit hun gedrag wel afdruipt is totale opoffering tegen beter weten in. Zichzelf verliezen in de ander
zoals een moeder zichzelf verliest in haar devotie voor haar kind.

De man is helaas geen kind van de vrouw maar een partner.

Kristallen bol

Soms weet je niet hoe het gaat verlopen en neem je geen ovehaaste beslissingen.

precies moederziel

dat bedoel ik. Er wordt vaak best hard geoordeeld. mensen als onvolwassen weggezet.

En Qeet t niet....je hebt het nu ineens over moedige dappere vrouwen. maar dat is echt niet de toon van je eerdere bericht.

Wat in mij opkomt

Als ik de 'harde' reacties lees die gaan over grow up, kleuters, mammies, totale devotie dan vraag ik mij af of degene die dit posten mensen zijn met een (heel) langdurende relatie. Of zijn dit toevallig (?) ook degenen die inmiddels een ex-man of -vrouw hebben? Al dan niet met vechtscheiding.
Compassie, elkaar helpen te groeien, juist als een van beiden enorm in de knoop zit met zichzelf en zelfs enorme soms kwetsende fouten maakt kan toch nodig zijn om een langdurige relatie in stand te houden; een relatie die meer is dan als volwassenen samen leven, een relatie met diepgang?

Schade

Ik voel me niet aangesproken, want de post over mammies en totale devotie was niet van mij. Ook heb ik geen vechtscheiding achter de rug, ben nog op normale speaking terms met ex.

Maar wel nog even dit:
Heel veel mensen hebben flinke schade opgelopen in hun kindertijd. Dat bleek mij gisteren maar weer eens tijdens een etentje met oude vriendinnen, waarvan er welgeteld maar 1 een redelijk onbezorgde jeugd heeft gehad.
Als je echter volwassen bent heb je een keuze; Je kunt alles wegstoppen en proberen door te leven, je kunt als beschadigd mens leven met alle problemen van dien, of je probeert iets te doen aan de problemen waar je mee worstelt.
Dat mensen beschadigd zijn vrijwaart hen niet van verantwoordelijkheden. Wanneer je een gezin bent gestart, heb je verantwoordelijkheden; zowel naar je partner als naar je kinderen toe.
Wanneer je partner het af laat weten, kun je hier allemaal redenen voor verzinnen, je kunt menen te weten wat zich in diens hoofd afspeelt, maar eigenlijk weet je niet waarom iemand vreemd gaat of vertrekt of zegt dat hij/zij nooit van je heeft gehouden. De vreemdgaande/vertrekkende partner komt vaak met allerlei uitspraken, die laten niet correct/waar blijken te zijn. Je kunt werkelijk alles gaan psychologiseren, maar kijk naar de daden van iemand, woorden zijn vaak verraderlijk, in emotie gesproken en bezijden de waarheid.
En de daden zijn doorgaans vreemd gaan/weggaan en liegen. Hangt met elkaar samen uiteraard. Het is verraad naar het gezin en vaak overziet de vreemdgaande/vertrekkende partner de consequenties van zijn/haar daden niet.
Dat betekent wat mij betreft niet dat ik de deur open moet houden, want ik zie en ervaar wel de consequenties van het gedrag van die partner.
Je kunt wel een wreckonciliation willen (term afkomstig van chumplady.com), maar vertrouwen komt te voet, maar gaat te paard.
Ik heb mijn eigenwaarde, en die laat ik me niet afnemen door een partner die het nodig vindt er stiekem een 'Truus' op na te houden en mij voor te liegen.
Ik heb enorm veel compassie (Els) naar mijn partner toe gehad. Er was ook vaak iets met hem. Maar die compassie was er niet voor mij, toen ik het een keer moeilijk had. Toen kwam Truus in beeld, die hem aandacht gaf, want ik kon hem op dat moment minder aandacht geven. Hij had echter geen zin om mij aandacht te geven, een Truus is dan makkelijker, want die staat emotioneel gezien veel verder van je af. En dat noem ik vluchtgedrag/onvolwassen gedrag.
Dan komt er echt een einde aan mijn compassie. Iemand die niet in staat is naar zijn eigen gedrag te kijken en/of dat niet wil, daar heb je echt niets aan. Dat is trekken aan een dood paard.

Je hoopt

Dat iemand tijdig tot bezinning komt. Dan is er blijkbaar nog wel wat van te maken met veel inzet van beide kanten. Maar je hebt geen invloed op die beslissing helaas en kunt het alleen maar afwachten en je eigen plan trekken.
Ik heb een vriendin die getrouwd was met een man waar beiden uit een gebroken gezin kwamen. Ze waren vastbesloten om dat hun kinderen niet aan te doen.
Helaas kon de man dat niet volhouden. Hij begon stiekum een relatie met iemand die prompt zwanger van hem werd. Ze kregen een zwaar gehandicapt kind.
Vriendin heeft prompt een einde gemaakt aan de relatie en heeft jaren in haar eentje, meer dan fulltime werkend, de drie kinderen grootgebracht.
Dat viel niet mee, eentje werd zelfs vader op tienerleeftijd. Maar ze heeft zich er manmoedig doorheen geslagen. En alle kinderen zijn heel goed terechtgekomen.
Exman wilde echter al snel weer terug in het huwelijk, maar die kans was verkeken.
Jaren van therapie volgden en het kwam zelfs zover dat de psychiater vriendin opbelde om te vragen of exman 'please' terug mocht, maar dat wilde ze echt niet meer.
Ze heeft gewoon haar eigen leven leuk gemaakt, we vierden al haar feesten groots. Ze is nu grootmoeder en afgekeurd van het vele werken, maar geniet van haar leven en is nooit meer getrouwd.

ziende blind of ogen dicht

"Hij heeft geen idee dat er te kiezen is. Hij ziet totaal geen keuze en daarmee houdt hij zichzelf ontzettend voor de gek. Daar schiet ik geen zak mee op, dat weet ik ook wel, maar ik weet ook dat je niet boos op een blinde kunt worden omdat hij niet kan zien."

Dat heeft hij wel, hij weet het wel, alleen hij verkiest ervoor een andere keuze te maken. Zou hij er helemaal niets van snappen dan had hij dat nooit gesnapt. Het is ook niet zo dat je als volwassene dingen gaat "ontsnappen" en langzaam kinds wordt, nee, je gaat het juist beter begrijpen.
Hij is ook niet dom anders had je dat al eerder gemerkt.

Je mag ook wel boos zijn, want hij is niet ziende blind, hij heeft ervoor gekozen om zijn ogen stevig dicht te knijpen.
Ik begrijp overigens wel wat je bedoelt en hoe je verkiest daarmee om te gaan. Ik denk alleen dat je in je eigen vingers gaat snijden en dat dit je niet gelukkig gaat maken.

De vrouwen die gebleven zijn, zijn dat ook niet echt, al roepen ze soms (met respect, ik ben hier niet gemeen) nog zo hard van niet.
Als je ze heel diep van binnen zou zien, dan zie je hoe ze zich werkelijk voelen. Ze zijn gebleven en het is gewoon nog steeds kapot en niks niet "beter dan ooit".(ik lees het in elke post die startte met wat een partner had misdaan en het is niet waar. )
Dat zie je nu aan Pennenstreek die daar kortgeleden heel open en eerlijk over was, gelukkig.
Ik denk dat de anderen dat ook hebben.
Ze zijn gebleven, de storm is gaan liggen, maar de zon schijnt echt niet zoals ooit in het begin. Er is stormschade en er is geen verzekering die vergoeden zal.
Alleen niet iedereen wil dat zien en probeert daar krampachtig overheen te kijken. Dat je verder kunt, dat neem ik gelijk aan. Maar ik vraag me oprecht af of het je zal brengen wat je had en of de tijd het waard is om te wachten tot hij het licht zal zien.
Of je dat jezelf (en de kinderen) moet aandoen.
Als je maar weet dat er een uitweg is

Gevoelens

Moederziel, volgens mij ben je echt een schat van een vrouw en beseft jouw man totaal niet wat hij aanricht (precies zoals mijn ex).

Gevoelens van boosheid, teleurstelling e.d. vind ik persoonlijk heel normaal wanneer je bedrogen wordt door de man waarmee je bijna 25 jaar bent getrouwd en heel veel van hebt gehouden. Bitterheid heb ik eigenlijk niet, maar zeker boosheid (nu alweer veel minder dan een half jaar geleden, maar bij tijd en wijle steekt het de kop op) en teleurstelling. En veel verdriet, it comes and goes.

Mijn ex begint nu een beetje te beseffen in welke shit hij zit. De reactie van mijn ex-zwager op de scheiding vond ik ook zo treffend, hij zei tegen mij:"Maar de hele familie ziet jou als zijn rots in de branding". Dat klopte inderdaad. Mijn reactie was dan ook dat hier nu een einde aan is gekomen. Hij zal zijn eigen rots moeten zijn en dat is ook veel beter. Of hij zoekt een nieuwe Truus die zijn rots moet spelen zodat hij zichzelf kan laten blijven leiden door de getijden. Dat is aan hem. De kinderen zijn de dupe uiteraard, want hij vindt het erg moeilijk hen aandacht te geven. Dat is dan ook het enige waar ik hem nog op aanspreek, want dat is belangrijk. Hoe hij zijn leven verder invulling gaat geven is aan hem. Momenteel is hij redelijk de weg kwijt wat dat betreft. Gelukkig nog wel zijn fulltime goedverdienende baan, dat houdt hem nog enigszins op aarde.

Ik heb hem losgelaten, ik denk nu namelijk aan wat voor mijzelf het beste is. Ik ben niet verantwoordelijk voor zijn, door hemzelf veroorzaakte, problemen en hij zal moeten uitzoeken waarom hij door het leven gaat zoals hij doet. Of hij zoekt dat niet uit. Ik moet mijn eigen leven leiden en er zijn voor de kinderen.
Wat mij enorm heeft geholpen is de website van chumplady.com. (leave a cheater, gain a life) Hier wordt alles met helderheid benaderd, alles bij de naam genoemd, gelardeerd met veel humor. In de moeilijkste dagen kon ik hardop lachen om artikelen en reacties daarop op deze website.

liedje

Ik moest er even naar zoeken, het is alweer even terug, maar ik was toendertijd erg onder de indruk van dit liedje.
Alle emoties komen voorbij van pure wanhoop, verdriet, woede, enz.
Het werd gezongen in: op zoek naar Evita. Vertolkt door Brigitte Heitzer en het heet: Het is over.

Oh ja, Tops!

Van de geweldige Annie M. G.!

Volgens mij heeft die ook het één en ander meegemaakt op dit gebied. Sommige teksten zijn zo ráák... Met name deze.

Als tegenhanger kun je ook "Ik leef niet meer voor jou" (Marco Borsato) en "Ik ben gelukkig zonder jou" (Conny van den Bosch) spelen, maar dan moet je er wel aan toe zijn. Dat is voor dit topic nu nog geen issue. Victoria heeft er meer aan