Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Moederziel

Fijn dat je meer helder hebt gekregen.

Het helpt om milder naar jezelf en naar anderen (in dit geval je man) te kijken. Dingen gaan zoals ze gaan, zoals ze gebeuren door mensen die geworden zijn zoals ze zijn door alle omstandigheden.

Net als jij denk ik dat niet alles een echt vrije keuze is. Dat meen ik tenminste in jouw posts te lezen dat jij dat zo ziet. Anders gezegd, niet elke persoon kan dezelfde keuze maken als een ander, juist omdat iedereen verschilt en dus ook verschillend reageert op bepaalde omstandigheden.

Ook jij zult de weg gaan die bij jou past. En dat is goed.

Sterkte.

Fijn, rust en positiviteit zijn je van harte gegund!

Inderdaad, dat maakt allemaal het verdriet niet minder, en wat er gebeurt niet minder erg, maar je kunt er beter mee omgaan en beter zien wat er op dit moment voor jou goed is. Heel fijn, hou dat vast!

Je vroeg hoe het met 'de rest' is. Ik neem aan dat ik daarbij hoor . Wisselend. Ik ben de afgelopen weken steeds een beetje afgegleden. Voel me somber en neerslachtig. Merk dat ik in denken, voelen en gedrag weer een beetje terug bij af ben geraakt. En daardoor gaat het tussen man en mij minder goed dan we hadden gehoopt. Hij trekt zich dat erg aan. Heeft het gevoel dat hij continu faalt, het voor mij nooit goed kan doen. En daar heeft hij wel een punt. Ik weet alles wel naar het negatieve te draaien. Ik kan dat allemaal alleen maar verklaren uit dat ik heel veel emoties heb opgekropt, toch, het afgelopen jaar, en dat nu er enige ontspanning is tussen ons dat allemaal aan de oppervlakte komt.
Ik doe mijn best om dit proces weer om te keren. Deze week heb ik vakantie, daar probeer ik echt een rustmoment van te maken. Hoewel de to-do-list weer een paar kantjes omvat laat ik dat allemaal lekker gaan. Eerst bijtanken, want dat heb ik nodig. Hopelijk lukt het me dan ook weer om al die oude patronen weer los te laten, waar je zo makkelijk naar terug grijpt als je moe en kwetsbaar bent.

En we moeten denk ik gewoon geduld hebben. We zijn al een ruim jaar onderweg, we kunnen niet verwachten dat dat binnen een paar weken allemaal glad is gestreken...

Pennestreek,

In#143 gaf je aan je ook zorgen te maken om de leerprestaties van je zoon. Dergelijke zorgen kunnen heel veel energie uit je leegzuigen. Kan je met je man afspreken dat hij de begeleiding op zich neemt zodat jij die zorg, welke normaal gesproken al zoveel van een mens vraagt, kan overdragen. Als je man die taak op zich neemt, is dat voor hem ook een gevoel van waardering en van waarde zijn, als het deel uitmaken van een gezin.
Door het werk, en de taken als centraal spil en ook nog de taak als begeleider, loop je vast. Ik schreef al eerder, verdeel wat taken. Dat is echt geen teken van zwakte maar eerder van wijsheid en scherpte.

Als je man kookt, dan is dat fijn. Maar jij wint er meer bij als hij de begeleiding op zich neemt want daar kan je pas echt moe en leeg van raken.

Flanagan

Dat doet hij al hoor. Ik heb daar sowieso niet het geduld voor . En ik heb een studente geregeld om zoon door deze eerste toetsweek heen te helpen. Hij heeft nu in VWO nauwelijks nog toetsen of SO'tjes tussendoor om zijn cijfers een beetje op te kunnen krikken, eigenlijk tellen alleen de toetsweken nog. Maakt het voor zoon extra moeilijk om de concentratie op te brengen om te kunnen leren. Hopelijk werkt het!

En verder is het lastig voor man om taken over te nemen. Hij werkt op 1,5 uur reizen afstand en maakt lange dagen, dus hij is vroeg weg en laat thuis. Trekt op hemzelf dus ook al een wissel. Niet handig op dit moment, maar ja. Het is dit of toch weer/nog die paar dagen doordeweeks blijven slapen in de plaats waar hij werkt. En dat is ook niet ideaal. Nou ja, zoals ik al zei, we zullen geduld en doorzettingsvermogen moeten hebben. Allebei.

Maar het maakt toch niet zoveel uit of je het depressie, MLC of klootzakkerigheid noemt? Het komt wel vaak voor.

Heel herkenbaar ja

Dat het vaak voorkomt weet ik inmiddels ook. En ook dat het meestal niet meer goed komt. Vreselijk. Al die gezinnen die uit elkaar vallen, al die kinderen die op moeten groeien met gescheiden ouders, al die vrouwen die min of meer hulpeloos en machteloos moeten toezien hoe hun man zoveel kapot maakt. Ik krijg het er koud van. Geen lekker begin van mijn dag...

Moederziel, je bent een stuk fanatieker in het vinden en lezen van informatie over dit fenomeen. Kom je af en toe ook wat tegen waar iets in staat over hoe je het aan moet pakken, als echtpaar? Ik blijf tegen man herhalen dat ik vind dat hij moet zien uit te vinden waarom hij 'niet meer bij zijn gevoel kan', maar hij hoort me niet.

En ja, moeilijk straks lijkt me

als hij bij je in de buurt woont en truus straks door je blikveld loopt. Loslaten loslaten loslaten. Dat het geen thuis wordt voor de kinderen: kun je niks aan veranderen, dus loslaten. Dat truus een rol in hun leven gaat spelen: kun je niet tegenhouden, dus loslaten. Anders vreet het jou van binnen op. Je móet eelt op je ziel kweken, anders ga jij eraan onderdoor.
Kom hier maar praten huilen en schreeuwen als het je hoog zit allemaal.

vesper

Ik denk wel dat het verschil maakt of het uit klootzakkerigheid voortkomt dan wel MLC of depressie. Bij die laatste twee oorzaken kan de verlaten vrouw nog het beeld enigszins heel houden van de man waarvan zij houdt, hij kan er immers 'niets' aan doen. Bovendien biedt dat nog perspectief op een eventuele terugkeer van de man in kwestie als hij weer 'zichzelf' wordt.
Klootzakkerigheid of liefde die gewoon helemaal over is dat is heel definitief en kan best moeilijk te aanvaarden zijn lijkt mij zo.

goed artikel

Over de verborgen depressie. Maar is dit voorbehouden aan mannen? Zijn vrouwen niet net zo goed in staat om te vluchten en op die manier niet toe te hoeven geven aan de neerslachtigheid?
Het deed mij trouwens ook denken aan een psychose die soms veroorzaakt wordt door een depressie. Alsof die psychose ook een soort vlucht is uit de werkelijkheid vandaan, weg naar een fantasiewereld. Waar je uiteindelijk zelf ook je greep helemaal op verliest, waardoor je eigenlijk niets meer echt helder kan zien en echt niet normaal kan functioneren. Maar ik zie er toch veel overeenkomsten in met de vlucht in een nieuwe liefde en/of de beslissing weg te gaan bij je partner zonder helder te kunnen zien dat je niet meer van de ander houdt, de zogenoemde midle life crisses zo je wilt.
Vaak wordt dat aan een bepaalde leeftijd gekoppeld, maar ik kan me zo voorstellen dat dat meer te maken heeft waarop de meeste mensen met kinderen en het gezinsleven starten, dat er dan een bepaald moment komt dat je ineens denkt 'is dit het nou'en langzamerhand depressief raakt en dan een vlucht zoekt.

Donkere wolken

Moederziel, al eerder schreef je dat die vriendin een alles of niets houding had, waardoor hun relatie even verbrak.
In je laatste post schrijf je dat je aanneemt dat die vriendin bij hem langs gaat.
Van de week hebben we een vriend helpen verhuizen, zijn nieuwe zwangere vriendin trok bij hem in omdat ze ver weg wilde van haar ex. Ik lees je post en moet hier meteen aan denken. Wilt hij daarom niet naar jou terug? Is hij allang van plan haar een veilg huis te bieden en doet hij daarom zo 'lief' tegen jou door jou in jullie huis te laten wonen ( hoe humaan).
Ik was in mijn post altijd behoudend, afwachtend; kappen kan altijd nog. Maar nu denk ik dat jij vooral moet weten hoe de agenda van je man eruit ziet om zo niet voor onaangename verrassingen te komen staan. (Want als zij daadwerkelijk komt, hadden ze beter naar een ander dorp kunnen gaan.)

Time to face

Reality/treuth staat zeker bij jou een keer op de stoep.
Staat in feite al om de hoek om intrede te doen. Zoals ik jouw laatste post begrijp.

Ik heb op een andere wijze hiermee te maken gehad omdat we volwassen kinderen hebben.
Dan spelen er andere dingen, geboorte/doop kleinkinderen, verjaardagen, buluitreiking,huwelijk - allemail gebeurtenissen die niet zo frequent voorkomen

Andere posters kunnen je concretere informatie geven maar denk hierbij aan school, ziekte, op en afhalen, verjaardagen, vakanties, ...als je jonge kinderen hebt dan ben je intensiever met elkaar betrokken.....

Hoe ga je die verandering inburgeren in jouw leven als je je nog zo verbonden voelt met man? Time will tell dat is ook zo.......t komt steeds dichterbij...wat doet t met jou?

Dankjewel moederziel

voor de boeksuggesties. Maar weet je, ik ben al in 3 zelfhulpboeken tegelijk bezig, en ik ben moe, heb de kinderen om voor te zorgen en ik heb gewoon de energie niet om er nog iets bij te pakken. Bovendien, ik kan het allemaal nog zo helder zien, het gaat niet (alleen) om mij. Hij moet willen en kunnen. Net als jouw man. Soms zie ik daar een glimp van, de wil om naar zichzelf te kijken. Hij is ook al aardig op weg als het gaat om opener en eerlijker zijn, we hebben betere gesprekken dan ooit. Maar we komen toch niet dichter bij elkaar, helaas. Ik denk dat we hulp nodig hebben, of in ieder geval heel erg veel geduld en mildheid en wijsheid. En op dit moment zijn die er allemaal even niet, wegens gebrek aan energie aan beide kanten.

Ik wou dat er iemand was die ons allebei even bij de hand nam en de weg wees. Die ons de juiste prioriteiten weet te vertellen. Aan wie we even de verantwoordelijkheid kunnen overdragen. Die ervoor zorgt dat we allebei weer op kunnen laden, bij kunnen tanken. Maar helaas, zo werkt het niet in het leven.

Die heb ik al

en dat helpt mij zeker.

Ik snap je motivatie voor het lezen en het hier schrijven. Ik deed dat ook, en dat schrijven doe ik dus nog. En ja, die conclusie 'klootzak' is vanaf de zijlijn makkelijk te trekken. Dat gebeurde in mijn draadjes ook. Inderdaad, was het maar zo simpel, dat zou een hoop gepieker en geworstel schelen. Net als wanneer de liefde 'gewoon' over zou zijn. Ik geloof best dat dat kan, en ik geloof ook dat je als stel uit elkaar kan groeien - door jonge kinderen, stressvolle banen, bagage uit je verleden - maar ik geloof niet dat je dat maar gewoon hoeft te accepteren, dat je er niets meer aan zou kunnen doen. Die TED-talk die hier een tijdje terug voorbij kwam ging daar ook deels over. Dat mensen tegenwoordig niet meer zozeer scheiden om een slecht huwelijk, maar omdat ze dénken dat het misschien nog beter kan. Dat men tegenwoordig (de facebook-generatie) vindt dat gewoon goed niet goed genoeg meer is. Het moet altijd beter, mooier, geweldiger.

Ik heb dat ook man wel eens verweten, dat hij bij anderen alleen maar de mooie buitenkant ziet, maar dat overal wel eens iets is. Dat er maar weinig gezinnen zijn waar het altijd alleen maar leuk is. Maar dat zie je niet aan de buitenkant, daar zie je alleen maar wat men je wil laten zien, en dat is over het algemeen niet de strijd, ruzie, stress, irritatie.

Maar ja, zelfs al zou hij dat van mij aannemen, en dat doet hij niet, dan nog verandert dat nu niets aan zijn gevoel. Nou ja, genoeg gesomberd, ik ga weer verder met mijn afzuigkap. Uit de categorie leuke klusjes voor het draadje Kastje-per-dag.

Pennenstreek en Moederziel

"Ik wou dat er iemand was die ons allebei even bij de hand nam en de weg wees. Die ons de juiste prioriteiten weet te vertellen. Aan wie we even de verantwoordelijkheid kunnen overdragen. Die ervoor zorgt dat we allebei weer op kunnen laden, bij kunnen tanken. Maar helaas, zo werkt het niet in het leven."

Die iemand is er!

Dat ben je zelf!

De verantwoordelijkheid kun je niet overdragen. Nooit. Maar hoe die te nemen, hoe die te dragen, daarover kun je zelf beslissingen nemen.

De juiste prioriteiten mag je stellen.

Je weer opladen kan. Als je er voor kunt zorgen dat wat je er 'in laadt', bijtankt, er niet aan de andere kant weer uit loopt. Het is mooi om te weten dat als je de verantwoordelijkheden op een voor jou juiste manier draagt en de voor jou juiste prioriteiten stelt, het opladen 'vanzelf' gaat. Niet als in 'even een saunaatje doen', maar als in 'voor altijd heel goed voor jezelf zorgen'.

Hoe?

Door grenzen te stellen!

Jullie mannen zijn geen klootzakken omdat er dieper gelegen oorzaken zijn waardoor ze zich zo gedragen als ze doen. Dat wil niet zeggen dat JULLIE dan niet je eigen ruimte 'schoon' moeten houden! Goed voor jezelf en je kinderen moeten zorgen! Het kan niet zo zijn dat alles maar gebeurt. Man die nooit van je gehouden heeft. Man die om de hoek gaat wonen en waarbij het maar afwachten is hoe hij zal omgaan met truus en de kinderen. Hé! Dat zijn geen natuurverschijnselen of zo! Dat zijn jullie mannen, van wie je veel houdt, van wie je veel begrijpt, maar die wél jullie geweld aandoen! Niet 'expres', maar door hoe het nu gaat. Doordat ze wel of geen verantwoordelijkheid nemen. Doordat ze woorden en daden door elkaar halen. Waar dan ook door. Maar wat er vervolgens bij en met jullie gebeurt? En met jullie kinderen? Daar heb je INVLOED op! Je mag stellen hoe je de dingen voor jezelf wel en niet wilt! Dat is verantwoordelijkheid nemen en prioriteiten stellen in één! En moet je kijken hoe veel energie er dan naar jezelf en de kinderen kan, in plaats van naar een onvoorspelbare, onbetrouwbare (waar dat dan ook door komt, feit ligt er!) man!

Ik denk dat veel mensen dit steeds tegen jullie zeggen. Maar jullie knokken door. IN een relatie waarin de ander uitgestapt is. De spelregels heeft veranderd. Dat is tegen de bierkaai. Dan gaat het mis met verantwoordelijkheid, prioriteiten én energie. Dat is logisch. Alsof je benzine in de ene auto gooit en dan met de andere probeert te gaan rijden. En er zit niemand meer op de bijrijdersstoel. Zelfs niet achterin. Laat het niet gebeuren. Wend je invloed aan. Dat kan liefdevol, zacht en helder, maar niet grenzeloos en wegkijkend, -denkend of -dromend.

En ja, ik weet waarover ik het heb. Ik zat heel veel maanden in die verkeerde auto. En meteen toen ik van plek wisselde voelde het zo veel beter. Nog steeds intens verdriet. Nog steeds ongeloof. Maar met zelfvertrouwen en de basisrust van het stuur in handen.

RoosjeRaas

Legt de vinger op de zere plek/blinde vlek.;
Ik denk dat veel mensen dit steeds tegen jullie zeggen. Maar jullie knokken door. IN een relatie waarin de ander uitgestapt is. De spelregels heeft veranderd. Dat is tegen de bierkaai.

Mi dus bezig zijn de ander te begrijpen en te behoeden voor ipv jezelf op de rails te krijgen.

Lezen en theoretische kennis opdoen heeft mij zeker geholpen destijds. Nu nog lees ik over diverse psychologische processen niet om de ander te begrijpen maar om mijn eigen proces beter te begrijpen. En als je dat kunt, jezelf begrijpen, dan hang je niet zo aan/in t proces van de ander. Dan begrijp je de ander zijn/haar proces ook beter. Lodmaken is inherent aan onafhankelijkheid.

Mijn vriendin zei net tegen mij... als Dat is wie hij is, dan is het moeilijk zo niet onmogelijk om dat te veranderen.
Hij is niet bezig jou buiten te sluiten, hij is bezig te zijn wie hij is

Moederziel

Snel je draadje bij gelezen. Maar geen tijd voor een echte inhoudelijke reactie.

Wat ik wel snel kwijt wil. Zoals jij het beschrijft, zoals jij erin staat, dat vind ik niet raar, escapisme-achtig of onzelfstandig of wat dan ook. Ik begrijp het juist heel goed, ook je behoefte om toch een soort inzicht te krijgen. Je wil om een harde breuk te voorkomen. Je zoeken naar redenen voor het gedrag van je man om het proberen te duiden, je weigering om hem nu meteen als een boeman te zien, terwijl je wel degelijk inziet wat hij nu veroorzaakt en dat zijn gedrag niet door de beugel kan, en ook stappen zet om niet te worden meegesleurd in zijn crisis.

Ik vind je korte beschrijving: vrouwen internaliseren en worden stil, mannen rennen weg voor hun gevoel en gaan gekke dingen doen... heel herkenbaar eigenlijk. Gelukkig niet persoonlijk, maar wel bij stellen om ons heen...

Pennestreek

Iets van het snel lezen van net is bij me blijven hangen. Ergens schrijf je dat je man iets niet (wil) inzien (of zoiets) en dat jij dat zo jammer vindt omdat al die eerdere jaren dan als het ware voor niets zijn geweest.

NIET DOEN! Niet zo denken. Het is niet zo. Toen was het waardevol, en de herinnering en de gevolgen zijn nog steeds waardevol. Dit is het leven Pennestreek. Je doet wat je doet vanuit jouw eigen beweegredenen, je stopt er het beste in van jezelf, en hoopt er het beste uit te krijgen. Maar leef ook met de dag. Toen was je gelukkig, toen voelde je je geborgen. Nu is het anders en sta je er anders in, maar dat maakt toen niet minder waardevol.

Het leven is geen investering met de hoop op later rendement. Het leven is! NU!

Dikke knuffel!

Sorry Moederziel

Was inderdaad een perssonsverwisseling met Vera uit, delen met een ander.
Een moment liepen de twee draadjes tegelijk, vergissing van mij.

Pennestreek

Ik sluit me bij Mirreke aan. "Toen was het waardevol, en de herinnering en de gevolgen zijn nog steeds waardevol"

Hoewel ik dus wel gescheiden ben kan ik samen met mijn ex bv nog met veel plezier terug kijken op onze trouwdag. Dat was gewoon een heel leuke feestelijke dag. Hetzelfde over vakanties en de geboorte van onze dochter. Ook nu na de scheiding bouwen we weer waardevolle herinneringen op, belangrijk voor onze dochter om ook dingen samen te doen met haar beide ouders tegelijk.

Het wordt niet meer zoals het was, ook dit stuk zul je mee nemen in de rest van je levensreis, met of zonder je man.