Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Moederziel

"Ik vecht door om zo lang mogelijk te behouden wat zo waardevol is. En dus laat ik het lijntje met man niet helemaal knappen. Maar ik ben niet meer in een liefdesrelatie met hem. Dat kan niet in je eentje. Helaas..."

Maar lieverd, zie je dan niet dat vechten om te behouden wat waardevol is, vechten om het lijntje niet te laten knappen ook niet in je eentje kan?

Hoe zou het zijn om hem liefdevol los te laten? Er op te vertrouwen dat als er een lijntje is, dat lijntje ook blijft bestaan als jij niet vecht? Hoe zou het zijn als jij gewoon net zo veel van hem mag houden als je doet, al jullie waardevols mag voelen, maar dan zonder gevecht? Jij mag dat allemaal willen en doen, jij kan alles voor elkaar krijgen wat je zelf wil. Wat je niet voor elkaar kunt krijgen, is of man ook blijft houden van jou, of man ook een lijntje ervaart, of man ook waardevols koestert. Dus het vechten van (alleen) jouw kant is zinloos. Niet het voelen, ervaren, op waarde schatten. Ik schreef dat al eerder: dat is van jou en in jou en blijft voor altijd van jou, bij jou. Jij hoeft niet je liefde, je trouw, je zijn op te zeggen. Maar leef het niet voor twee. Dat gaat niet. Ook niet als alles 'goed' is. En dat is het verre van.

eens

met roosje, maar nog een vraag, puur uit belangstelling hoe divers oplossingen zijn: wanneer is het wél genoeg voor jou? Wanneer geef je het vechten voor twee personen wél op?
Wat moet er voor jou nog meer gebeuren wil je zeggen: met hem is het klaar?
Daarmee bedoel ik niet sarcastisch: wanneer vallen de schellen van je ogen, maar echt of jij een punt voor ogen hebt wanneer het voor jou duidelijk klaar is met deze man.

Ik snap niet zo goed hoe ik moet doen wat jullie zeggen

Ik ben blij met al jullie bijdragen, maar ik heb heel veel moeite met het concreet maken van jullie suggesties. Ik mag/moet de juiste prioriteiten stellen. Maar hoe dan? Heb momenteel nergens energie voor, ook niet om na te denken .

'Het is mooi om te weten dat als je de verantwoordelijkheden op een voor jou juiste manier draagt en de voor jou juiste prioriteiten stelt, het opladen 'vanzelf' gaat.'
Blijkbaar doe ik iets heel erg fout, want dat lukt me dus niet. Ik loop alleen maar meer leeg. Maar ik weet echt niet wat ik dan zou moeten doen om dat te veranderen. Welke grenzen moet ik stellen? Wat zijn de juiste prioriteiten? En hoe ziet dat er in de praktijk dan uit?

' Maar jullie knokken door. IN een relatie waarin de ander uitgestapt is.'
Nou, dat was misschien zo, maar nu proberen we er samen wat van te maken. En dat kost ook heel veel energie. Die ik niet heb. Waar moeten nu mijn prioriteiten liggen?

'En ja, ik weet waarover ik het heb. Ik zat heel veel maanden in die verkeerde auto. En meteen toen ik van plek wisselde voelde het zo veel beter. Nog steeds intens verdriet. Nog steeds ongeloof. Maar met zelfvertrouwen en de basisrust van het stuur in handen.'
Mooie metafoor, maar ik kan hem niet vertalen naar mijzelf. Wat deed je dan concreet, wat veranderde er dan precies? Het klinkt alsof er een moment was waarop de dingen veranderden. Maar bij mij gaan de veranderingen tergend langzaam. En nu merk ik dat ik door vermoeidheid weer terugval in oude patronen. Dus die veranderingen zijn niet eens echt goed verankerd in mijn systeem.

En Mirreke, natuurlijk, voor mij zijn alle jaren van onze relatie mooi en waardevol geweest, en de kinderen natuurlijk al helemaal. Maar daarom juist ben ik zo boos op man, omdat hij met zijn opmerking eigenlijk zegt dat het allemaal niet waar was, dat ik in een luchtkasteel heb geleefd. En dat beïnvloedt zeker mijn herinneringen. Bovendien is het gewoon niet waar. Dat hij zich niet kan herinneren dat hij van mij hield wil nog niet zeggen dat hij dat ook niet deed. Dat is voor mij een belangrijk punt. En ik denk voor hem ook. Want als hij zelf gelooft dat die liefde er überhaupt nooit was lijkt het me een stuk lastiger om dat gevoel terug te krijgen. Als hij gelooft dat die liefde wel echt was, maar dat hij om een of andere reden niet meer bij dat gevoel kan, dan kan dat een stuk makkelijker weer terugkomen lijkt mij.

Hoge eisen

Ik vind, dames, dat jullie ook best gewoon lief voor jezelf mogen zijn. Je mag pas op de plaats maken, even zorgen dat je weer bijslaapt, de recente situatie even ergens parkeren, en het later weer oppakken.

Pennestreek, dit is de weerslag van het afgelopen jaar. Net zoals mensen vaak ziek worden in het weekeinde of de vakantie. je hebt gestreden en feitelijk gekregen wat je wilde, namelijk een soort toezegging van je partner dat hij het toch wel weer met jou wil proberen.

En nu zak je in. Forceer je niet. Ik denk dat je lichaam aangeeft dat de grens is bereikt. Slaap bij. Ga anders een paar dagen ergens logeren of zo als dat zou kunnen. Of, misschien beter zelfs, laat de kinderen een paar dagen ergens logeren.

Als jij jezelf weer minder uitgeput voelt, ga je vanzelf weer anders naar de zaken kijken.

Je hoeft helemaal niet: nu knopen door te hakken, grenzen te trekken

En nog wat, Pennestreek

Jouw waarheid hoeft niet van zijn waarheid af te hangen. Jij weet hoe het was, voor jou. En zo was het dus. Dat hij het (nu) anders ziet, doet daar niets aan af.
Ja, het voelt gewoon rot en naar. Ik vind het ook niet helemaal eerlijk van je man om dat te zeggen. Maar laat het je niet neersabelen. Jij weet/voelt/herinnert hoe het was.

Pennestreek

Ik lees dit draadje steeds mee. Heb nooit gereageerd, maar je laatste berichtje #215 raakt me. Ik kan me zo goed voorstellen dat je je "leeg" voelt.

Ik heb nooit meegeschreven, omdat ik bang ben om je te kwetsen. Omdat ik denk dat heel veel goedbedoelde adviezen je sterker maken, maar omdat ik tegelijkertijd denk dat heel veel goedbedoelde adviezen je misschien wel onzeker maken. Iedere situatie is anders en ieder persoon is anders. De stappen die je neemt moeten bij je passen en volgens mij bewandel je tot nu toe -tegen wil en dank- de weg die bij je past.

Advies heb ik niet, ik wil je wel heel veel sterkte wensen. En ik wens je toe dat het je lukt om de oude patronen, waar je zo graag vanaf wil, definitief overboord te zetten. Zodat je straks echt vol zelfvertrouwen kan zeggen dat je het stuur in handen hebt.

Pennenstreek, en Mirreke

Eens met jou, Mirreke. Er hoeft niets. Het gaat niet om 'actie', scheiden of wat ook. Het gaat om een geestestoestand. Al dat geknok, geanalyseer, het plaatsvervangend leven en voelen (namelijk op de plek van man) dat jij, Pennenstreek, en ook Moederziel, doen, dát mag stoppen. Moet stoppen, in mijn ogen. Omdat dát niets oplevert én uitput.

En Pennenstreek, ik ga iets heel hards zeggen en iets vreselijks, maar zo zie ik het en ik wil het je nu toch meegeven: volgens mij is het totaal ondermijnend voor iemands bestaan als haar/zijn levenspartner zegt dat zij/hij nooit van je heeft gehouden. Ik denk dan: hoe kun jij verbaasd zijn over op zijn, leeg zijn, uitgeput zijn? Liefde ziet er anders uit dan dit. Al wat er op afgedongen wordt, doet afbreuk aan die liefde. Jouw man is dan ook nog eens geneigd jou 'de schuld te geven' van zijn niet-liefde door je te wijzen op hoe je in elkaar zit. Hoe wezenlijk word je dan afgewezen? Hoe kun je dan van jezelf verwachten dat je dat loslaat en in liefde en verbondenheid bij elkaar bent, no matter what? Het IS immers geen 'no matter what'? Als dat willen, houden van, hoe dan ook verder gaan met elkaar een vraagstuk is, waar haal jij dan de kracht vandaan 'daar boven te gaan staan'? Of daar buiten? Of wat? Sorry. Maar zo zie ik het. En ik weet inmiddels dat liefde er anders uitziet. Dit vind ik letterlijk geen doen.

eens

Zo erg eens met Roosjeroos. Ik heb het ook al eens gezegd in een post, hoe erg ik deze 'eerlijke' opmerking van je man vind. Het is totaal geen wonder dat jij je 'leeg' voelt. En ook ik vind het geen doen om met zo'n uitgangspunt te vechten voor je relatie. En dan moet jij ook nog veranderen om hem 'weer' van je te laten houden en dan weet hij heel eerlijk ook niet of hij het geduld heeft om daarop te wachten, ook al zo'n fijne eerlijke opmerking. De pot op met hem. Zeg ik dan als totale buitenstaander. En zo niet de pot op, in hemelsnaam wees dan heel lief voor jezelf, en zorg goed voor jezelf.

de pot op

Met 'de pot op met hem' bedoel ik niet doe m weg, ga scheiden of zo. Ik weet dat je heel veel van deze man houdt en je gezin wilt behouden. Ik zou je alleen gunnen om zo langzamerhand een houding te hebben en echt te voelen ook van 'take it or leave it'. Al dat gevecht, geanalyseer, en dan het (al dan niet verborgen) verbale geweld wat over je heen komt, uitputtend. Zet 'm op.

'Waarom hij niet meer bj zijn gevoel kan'

Ik heb ook een man die geregeld buitenshuis werkt en niet thuis kan slapen vanwege de afstanden. Dat betekent dat man in een hotelkamer geen rekening hoeft te houden met de activiteiten van de andere gezinsleden, zijn eigen tijd leeft en gewend kan raken aan een 'best' egocentrisch a-sociaal leefstijl waarin alles mogelijk is.
Zelfs als ik aangeef dat X weken in Y weken niet thuis,te veel van het goede is dat de opvoding/begeleiding rond huiswerk/examen twijfelachtig verloopt, mag ik een uiters egocentrisch antwoord aanhoren. Tenenkrommend, die nevensymptonen van een partner die niet dagelijks thuis slaapt maar wel gebruik maakt van het gemak dat de wederhelft klaar staat.
Op de vraag ' waarom hij niet meer bij zijn gevoel kan' zou ik het antwoord zoeken in het leven dat deze buitenhuis werkende partners leiden, een iets wat egocentrisch, op zichzelf staand leven die ze naar gelieve kunnen invullen.

Je ziet het bij de man van Pennestreek; het ligt niet aan hem. Of aan de man van Moederziel; kiest liever voor een eigen stek dan voor een afstand van het leventje dat hij leidt. M.i puur aangewend egocentrisch leefstijl.

Aan zo'n leven zit een gevaarlijk haakje; hoeveel ruimte geeft een thuisblijver aan de vanzelfsprekendheid waarmee de partner gaat en staat. Wanneer en hoe communiceer je zodat de onderlinge band gezond blijft.
Ik ben er ook nog niet helemaal uit; de woorden van Mirreke over de waarde van mooie jaren samen, zijn in ieder geval een steun in de rug.

Zorgen op je pad, vragen om een nieuw evenwicht in je leven; wat is echt belangrijk voor je en hoe belangrijk zijn reacties, acties of momenten uit egocentrisch gedrag. Nu is het hier geen truus. Maar het probleem ' niet meer bij gevoel kunnen' komt niet altijd door het bestaan van truus maar door m.i. door het werk en het daarbij behorende leventje buitenhuis en de uitwerking binnen het gezin/ relatie.

Ps. En als ik dan aan het huwelijk van mijn ouders terug denk, en hoe zijn uit meerdere dalen omhoog wisten te kriuipen, soms door een lange adem soms door een dikke eeltlaag of door wat geestelijke afstand, dat weet ik dat in de herfst de bladeren vallen maar in de lente weer groene knoppen verschijnen. Ook al is het vroeger wel eens anders geweest, toch zijn mijn ouders blij dat ze samen zijn. Een voorbeeld voor mij.

Flanagan, zo zit het niet hoor

Man heeft de opdracht in Verweggistan aangenomen juist omdat we in de relatie in zwaar weer zaten/zitten en we beiden verwachtten dat de afstand (letterlijk en figuurlijk) ons goed zou doen. En dat werkte dus ook wel. Inmiddels is hij weer thuis en pendelt hij iedere dag. Ook verre van ideaal. Gelukkig is de opdracht nog maar tot 1/1/17, dus dan is dat helemaal voorbij. En er heeft zich alweer een nieuwe klus aangediend op een half uur reisafstand, dus dan wordt alles weer zoals voorheen, wat werk/reistijd betreft.
Wat wel waar is, is dat man heel veel tijd en energie in zijn werk stopt (zelfstandig ondernemer) en ook thuis nog veel tijd daaraan kwijt is (administratie en zo). Daarnaast heeft hij een tijdrovende hobby, waarvoor hij ook vaak de deur uit is.

Wat jij schrijft, over de dalen waaruit je ouders omhoog wisten te klimmen, dat is precies wat ik eerder al schreef, en wat ook in de TED-talk aangehaald werd, denk ik. Dat mensen tegenwoordig vaak denken dat het beter, mooier, fijner KAN. Zeker op momenten dat het in je relatie wat minder lekker loopt is dat natuurlijk een verleidelijke gedachte. En in plaats van dan de problemen die er eventueel zijn aan te pakken, kiezen mensen er vaker dan vroeger voor om te scheiden. Denk ik, weet ik niet, maar zou zomaar zo kunnen zijn.

Maar nogmaals, de problemen hier werden dus zeker niet veroorzaakt doordat man ver weg werkte en doordeweeks elders verbleef. Dat is pas van recente datum, na de problemen.

Pennenstreek

Dit moet mij even van het hart.
Als je man na zo'n crisis weer thuis komt wonen. En vervolgens al zijn tijd besteedt aan zijn eigen bedrijf. En aan zijn hobby buitenshuis.
Waar vecht jij dan nog voor?

Zo was het, nu niet meer

Tenminste, hij werkt nog steeds veel en heeft dus veel reistijd. Maar zijn hobby heeft hij op een laag pitje staan. Niet omdat er gewoon weinig tijd voor is, maar vooral omdat hij de tijd die hij hier is ook echt aan de kinderen en mij wil besteden. De situatie is echt wel veranderd. Hij doet echt zijn best. En wat hij zegt, zegt hij niet om mij pijn te doen, maar omdat hij juist volkomen eerlijk en open wil zijn over zijn gevoelens. En daar ben ik op zich heel blij mee, omdat dat zo anders is dan het was. Alleen kan hij sommige dingen misschien beter anders zeggen, of gewoon toch maar niet .
We zitten allebei in een leerproces, en we doen allebei ons best. Meer zit er op dit moment ook niet in, omdat we allebei moe zijn. En overgevoelig, wat ook logisch is. Dus we gaan op deze weg door, maar we zullen geduld met elkaar moeten hebben, en met onszelf. Vooral met onszelf.

Welke kiezen

Er zijn drie soorten relaties.

– De Ik-relatie,
– De Ik- en Jij-relatie
– De Wij-relatie
Welke van de drie zou jij kiezen?

In mijn beleving zijn P en M zichzelf helemaal kwijt geraakt in de relatie onder het mom van de liefde , toewijding, verbinding, adoratie, een symbiose die geleidelijk aan is ontstaan.

Mensen groeien in de relatie en als de ene partner niet mee groeit dan ontstaat er een emotionele verwijdering.
Voor de ene een proces dat geleidelijk aan is ontstaan voor de ander een totale verrassing.

En dan ontstaat er paniek, overlevingsmechanismen, om de breuk te herstellen.
De "slapende" partner wordt in eens wakker en beseft dat haar wereldje is ingestort.

Ik bedoel dit niet kwetsend of belerond verwijtend of cynisch. Het is realiteit. En daarbij spelen allerlei oude patronen mee en oude trauma's.

Truus of kees is geen oplossing vind ik, maar geeft aan wat bij die partner speelt, tekort aan aandacht, spanning, genegenheid ...kees en truus is niet de oplossing maar ik begrijp dat , pas als beiden binnen de relatie van alles en nog wat hebben uitgeprobeerd om de breuk te herstellen, dan kun je zeggen de koek is op en t werkt niet meer

En de man heeft geproefd aan t worstje van een ander en ja dat smaakt ook....moeilijk voor hem om te kiezen

Tjonge

Al die analyses over 'hoe het komt dat'. Heel grof gezegd: wat boeit dat? Wat in mijn ogen belangrijk is, is of de liefde zuiver is. Of twee mensen IN de relatie willen omgaan met al wat moeilijk is in het leven (en de relatie), en dat kan veel zijn. Oorzaken zoeken, schuldigen aanwijzen, stellen welke factoren maken dat er niet genoeg van iemand gehouden kan worden: ik realiseer me dat het arrogant klinkt, maar ik ben blij dat ik me inmiddels realiseer dat ik NOOIT meer met iemand in een liefdesrelatie wil zijn die niet honderd procent aan die relatie gecommitteerd is. En ook niet mijn (ex)partner mijn gezin/kinderen pijn wil laten doen.

Ik zie aan alles dat jullie 'genoegen nemen met minder' en daar dan redenen bij zoeken (heel legitieme hoor, zoals 'het gezin mag niet stuk'), maar in feite neem je in mijn ogen dan dus echt 'genoegen met minder'. En dat mag! Daarvoor hoef je tegenover NIEMAND behalve jezelf verantwoording af te leggen. Maar dan is er geen dilemma! Dan kies voor je voor dit hele pakket, dan weet je wat je hebt en wat je krijgt. Dan leef je daar mee.

Maar als het streven is een zuivere, mooie, exclusieve liefdesrelatie, dan doet vreemdgaan en/of de oh zo eerlijke opmerking krijgen dat er nooit van je gehouden is hieraan het nodige af.

Je mag wachten tot alles weer beter wordt. Je mag ook zeggen: ik ga nu voor mezelf zorgen en dat betekent dat ik het 'uitmaak' met mijn partner. Je hoeft niet te scheiden om dat te doen. Je mag ook zeggen dat jij uit de (liefdes)relatie stapt, ook al is dat niet jouw keuze, maar de consequentie van al wat er is en wat jij niet wil dat er is.

Als je wilt gaan voor de volle, wederzijdse liefde, als je daar in gelooft, begrens je het voortdurend pijn verduren, lijkt mij. Als je met minder genoegen neemt, prima, maar dan weet je dat je moet verduren en verduren.

Heel hard gezegd: je doet het jezelf aan. Als je vaststelt dat je partner niet met jou IN de relatie is. Als hij er uit is gestapt, met of zonder een ander. Als hij niet gefocust is op jullie geluk en liefde, maar op andere zaken. Als hij jou en de kinderen niet (goed) ziet. Niet gezien worden is zo kwetsend en pijnlijk. Je bent zo alleen. Vreselijk.

Je doet het jezelf aan

Wat ik daar mee bedoel is: leef in en met je keuze.

Yep

Ik ben het volledig eens met RoosjeRaas. Punt.

Impasse

Tijd nodig om de impasse waarin je zit te doorbreken.

Andere reactie

Ik kijk er zo anders naar.
Het gaat niet snel- maar ik zie geen impasse. Man gaat binnenkort op zichzelf wonen, Moederziel krijgt begeleiding en wordt sterker. Dat dat met vallen en opstaan gebeurt vind ik niet meer dan logisch.

Dat de reden van gedrag van man niet boeit vind ik enorm kort door de bocht. Dat jij en je partner altijd 100% gecommitteerd moeten zijn- dat is nogal wat. Mag iemand geen crisis doormaken? Verward raken?Twijfelen? En wat is dan de tijd die daarvoor staat?
Ik kijk echt naar een groter geheel- In een huwelijk zijn er hele mooie, mooie en minder mooie jaren. En dus ook soms echt klotejaren. Dan kun je eruit stappen- is ieders eigen beslissing of je kunt het uitzitten, investeren en zien wat er dan gebeurt. Beide zijn moeilijke beslissingen. En beide kan jaren kosten- jaren waarin je diep ongelukkig kunt zijn; jaren waarin je veel leert.

" Ik zie aan alles dat jullie 'genoegen nemen met minder' en daar dan redenen bij zoeken (heel legitieme hoor, zoals 'het gezin mag niet stuk'), maar in feite neem je in mijn ogen dan dus echt 'genoegen met minder'. En dat mag! Daarvoor hoef je tegenover NIEMAND behalve jezelf verantwoording af te leggen. Maar dan is er geen dilemma! Dan kies voor je voor dit hele pakket, dan weet je wat je hebt en wat je krijgt. Dan leef je daar mee."

Nogmaals kort door de bocht; als je genoegen neemt met minder moet je het hele pakket nemen en anders niet zeuren. Als je genoegen neemt met minder kan dat veel verdriet doen, misschien doe je jezelf geen recht- Raak je in de knoop. Alles is menselijk. Zo ook dit. Voor je kinderen of je man waar je van houdt tijdelijk een stap terug doen is ,mijns inziens, niks mis mee. Ik geloof niet in het feit dat vooral alleen ik gelukkig moet zijn. En nogmaals- wie bepaalt de tijd die daarvoor staat?
Niemand hier- behalve degene waar 't om gaat. Alleen Moederziel (of Pennestreek) kunnen bepalen wanneer het moet stoppen. En wat is dan 1 of 2 jaar op een mensen leven?
Waarom moet er snel grote stappen gezet worden? Omdat Moederziel t niet volhoudt? Ik krijg die indruk niet- het is alleen donders pijnlijk. Dat mag toch doorleeft worden?
Ja, blijven is een keus. Een keus om de schade mogelijk te beperken. En misschien ook niet. Wie zal 't zeggen. En ja voor nu en ik ben bang nog een lange tijd zal dat betekenen dat Moederziel nog veel te verduren krijgt. Dat is een keus- ik heb respect voor deze keuze en hoop dat Moederziel real life steun krijgt in de keuzes die ze maakt. En dan niet in de vorm van : het is je keus en that's it. Ik begrijp wel dat ieders handen hier jeuken- als je denkt dat het zo duidelijk is. Als je erin zit is het niet zo duidelijk- is het complex. Maar iedereen maakt z'n eigen proces door.
Niet gezien worden is inderdaad zo pijnlijk en kwetsend.
Ik ben nu blij dat ik het doorstaan heb.

Oorzaak

Om te werken aan herstel is de oorzaak relevant, anders verval je in de oude situatie. Daarom besprak ik het voordoen van egocentrisch gedrag. In een egocentrisch gedrag, plaats diegene zichzelf op de eerste plaats.
Dat kan ontstaan bij situaties van vaak van huis maar ook lang van huiselijk leven door lange werkdagen of gewoon zo zelfverzekerd zijn dat er te weinig oog is voor hetgene je partner doet voor het gezin.
Zolang daar te weinig waardering voor is, kan dit gaan knagen aan de relatie. Knagen aan het vertrouwen in elkaar.
Als ik geen waardering voel, doet dat pijn. En dan komen er dagen dat de stekels overeind gaan staan. Stekels als die van een stekelvarken. Stekels om aan te geven dat de grenzen zijn overtreden. Dat werkt hier.
Iedereen wilt gewaardeerd worden.

Mooi Stip

Ik zie het precies zo als jij.

Moederziel: ik ben juist heel erg onder de indruk van je kracht in deze situatie. Ik vind dat je een mooie instelling hebt, je brandt je man niet af (zo gemakkelijk in zo'n situatie), en toch bewaak je je grenzen. Ik vind je heel krachtig overkomen, ondanks alle verdriet en verbijstering. Vooral je drang om te proberen te begrijpen wat er aan het gebeuren is met man, kan ik me goed voorstellen. Je kunt het wellicht niet veranderen, maar wel (beter) begrijpen, wat rust kan geven en je volgens mij ook weer sterker maakt.

Blijf je eigen koers varen (hoef ik je niet te zeggen denk ik), ik heb veel bewondering voor je.

In mijn omgeving heb ik te maken met iemand die al jaren niet leeft zoals ze werkelijk is, die voortdurend haar best doet om zichzelf te ontkennen om zo pijn uit het verleden uit de weg te gaan. Je ziet het gebeuren, maar erover praten is niet/nauwelijks mogelijk, omdat dat juist raakt aan die pijn, haar confronteert met datgene waar ze juist voor op de loop is. Je ziet het gebeuren, en toch kun je niets doen. Pas als die ander zover is, en dat gaat in hele kleine stapjes, komt het inzicht. Tegelijkertijd denk ik ook dat uiteindelijk, als je zelf niet wil, het verleden je op een bepaald moment met een grote klap inhaalt, als een dijkdoorbraak...

De situatie van jouw man lijkt herkenbaar. Als je dingen uit je verleden niet echt, goed, grondig 'aanpakt', onder ogen wil zien, dan komt het op een gegeven moment vanzelf. En als je het dan nog wilt ontkennen, ga je denk ik gekke dingen doen, om die pijn te ontlopen, laat je je meeslepen, hou je jezelf voor de gek.

Pennestreek, wat jij zegt over je man, dat hij aangeeft geen gevoelens te hebben, niet te (kunnen?) voelen, doet bij mij ook een alarmbel afgaan. Juist dat, niet kunnen voelen, is wat veel overlevers van een (jeugd)trauma aangeven. Het is zelfbescherming. Betrek het niet op jezelf, het heeft te maken met hem!

Oh, moederziel

waarmee ik niet wil zeggen dat jouw man jaren niet leefde hoe hij was, zo bedoel ik het niet. Het is eerder dat je soms, zoals jij nu bij jouw man, kunt zien dat iets niet klopt, dat het wegloop- of onderdrukkingsgedrag is. Tegelijkertijd kun je niets, want die ander moet het zelf doen en ontdekken. Frustrerend. Pijnlijk. En ook wel moedeloosmakend soms.

En, er zijn natuurlijk geen garanties voor de toekomst...

Pijn ontlopen, egocentrisch gedrag

Lieve Moederziel en Pennenstreek, ik merk dat mijn woorden gezien worden als hard. Ik merk dat gedacht wordt dat ik jullie mannen egocentrisch gedrag verwijt. En ergens ís dat ook zo, want ik zie dat gedrag ook zo. Er kunnen heel goede verklaringen zijn: pijn ontlopen, je niet kunnen uiten, dingen uit je jeugd. Nee, die zíjn er. Dus beide bestaat: verklaringen/redenen én egocentrisch gedrag.

Ik vind ook dat het heel lang de moeite meer dan waard is niet op te geven wat er is. Wat er is opgebouwd. Wat je waardevol vindt aan je huwelijk en je gezin. En ja, een van de twee (nee, eigenlijk alle gezinsleden) hebben 'recht' op moeilijke kwesties, gevoelens, verwarring, persoonlijke crises, etcetera. Het zou wat zijn als je meteen als je dat 'hebt' verlaten wordt door de ander(en)! Ik denk alleen dat op het moment dat de moeilijkheden, de verwarring búiten het gezin en de relatie geplaatst worden, als iemand zich niet wendt tot haar/zijn geliefde(n), sowieso niet meer behouden is wat waardevol is. Consequent met en bij een ander buiten die liefde en dat gezin zijn, met lijf, hart en ziel, is ondermijnend voor wat je met je levenspartner en met je gezin hebt. Zo zie ik dat. Ik wou dat ik kon zeggen dat dat niet zo is, dat het weer goed kan komen, maar ik denk dat oprecht niet.

Dat je je eigen tijd neemt en je eigen normen en waarden om met alles om te gaan, dat is logisch en nodig en kan ook eigenlijk niet anders. Dat je dat doet met de verwachting dat de ander keert, zal veranderen, weer ín de liefdesrelatie met jou stapt, haar/zijn verantwoordelijkheden voor het gezin, de kinderen, weer neemt, blijft nemen, dáár heb ik meer kritische gedachten bij. Wegloop- of onderdrukkingsgedrag is - als het niet wordt 'beetgepakt' door degene die het vertoont - naar mijn idee altijd ondermijnend voor de liefde en het gezinsleven. Je mag daar anders over denken natuurlijk. Dit is niet DE waarheid, dit is MIJN waarheid.

Wanneer het voor JOU dan anders moet dan het op dat moment gaat, bepaal je alleen zelf. Daar staat geen tijd voor. En zoals gezegd: zelfs áls je het anders wilt gaan doen (alleen wonen, niet meer rekenen op man) hoeft het 'houden van' en het 'meeleven met' niet te stoppen. Niet in jouw hart. Misschien wel in de dagelijkse praktijk, omdat in mijn ogen het nu eenmaal niet zo is dat je belangeloos in de relatie zit. Als iemand té grof omgaat met jouw grenzen, jouw zekerheden, kwetst dat nu eenmaal. Als je op een plek bent/komt waar je niet uitgeput raakt, je jezelf kunt zijn, je goed voor je kinderen kunt zorgen, is dat de goede plek. Die bedoel ik nu niet (alleen) fysiek. Als het probleem van de ander continu bepaalt hoe jij je voelt (beroerd) en hoe de kinderen functioneren, is dat in mijn ogen GEEN goede plek. Sterker nog, dan wordt zo'n plek heel snel een schadelijke plek.

Ik ben er te lang gebleven en zie nog elke dag de consequenties daar van. Nu ben ik op die andere plek, waar het me lukt goed voor de kinderen te zorgen (en dus niet (alleen) 'te kiezen voor mijn eigen geluk', zoals hierboven genoemd wordt), en waar ik en mijn kinderen zich veilig voelen. Nee, veilig weten. Zo lang daar op dit moment niet aan afgedaan wordt in jouw/jullie ogen, zít je op die goede plek. Ik wil jullie gewoon meegeven dat stilstaan bij de ellende en verwarring van jullie mannen heel mooi en liefdevol is, maar dat kijken naar hoe het met JOU gaat net zo belangrijk is. En uiteindelijk weet ik ook hoe pijnlijk het toch is dat je man iemand anders verkiest boven jou, al is het tijdelijk en 'alleen voor de seks' of om 'weg te zijn waar het moeilijk gaat'. Waar dat dan ook uit voortkomt of vandaan komt. Het is verlaten worden. En dat zei ik al eerder: dat is afschuwelijk.

En lieve Stip

Mag ik nog een keer zeggen hoe indrukwekkend ik het in jouw situatie vind dat jouw man meteen wist dat hij met en bij jou wilde zijn? Dat hij in jouw gezelschap en aanwezigheid zijn moeilijke dingen ging aanpakken? Ik weet het, het was niet 'meteen' als in "er was al heel wat tijd voorbij met geheimen, spanning en 'buiten jullie relatie om'", maar toen het uitkwam, jij letterlijk betrokken raakte, keerde hij. Keerde hij zich naar jou toe, liet jou binnen, jij liet hem binnen en alles mocht daarna bestaan. Dat is hartstikke zwaar, maar dat geeft jou, hem en jullie huwelijk (en gezin!) de liefde, ruimte en mogelijkheid om samen te bouwen. De relatie voortgezet én vernieuwd, kan ik me voorstellen!