Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Moederziel

Dikke knuffel voor jou. Jouw liefde ontroert mij.

Ook nog een voor jou omdat er zo veel oude pijn is, in jou (en in jouw man).

Moederziel

Allemaal herkenbaar. Ook de eigen beerput. Juist daarom wens ik je die veilige plek. En weet ik dat je die van man niet kan 'verzorgen'. En weet ik dat jij dat weet, dat is heel duidelijk leesbaar. Sterkte. En geniet van deze zonnige (zon)dag!

Behoefte aan waardering

In mijn post over oorzaak en egocentrisch gedrag was ik getriggerd door de post van Pennestreek die aangaf blijkbaar ergens iets fouts te doen. #215. Dat stak. Ze is positief over haar man want hij doet zijn best, alleen is bij hem het gevoel nog niet terug. Ergens las ik dit als; de oorzaak ligt bij zijn vrouw en niet bij hem. Dat is een vorm van ontkenning en legt het zwaktebod bij haar, onterecht m.i.
Al eerder schreef ik :' niet zij, maar hij is op de proef.' Hij zal meer waardering moeten tonen voor wie ze is. Een bevestiging zodat de wonden verzachten.

Die waardering speelt bij moederziel net zo goed. De teleurstelling en afwijzing na ontslag kan aan een man vreten. Als zijn vrouw wel 'succesvol' is in haar baan, kan hij daar waardering voor opbrengen. Hij kan ook waardering tonen voor hoe ze dat weet te combineren. Maar iemand die door afwijzing gaat leven uit eigen gevoel en niet verder, komt in een luchtbel terecht. Misschien komt het woord luchtbel wat minder scherp over dan het woord egocentrisch.

Ik zie het uiten van waardering ook als een bijdrage aan herstel van goed contact. Al dan niet tezamen. Er is vaak over grenzen aangeven geschreven. Grenzen om niet gekwetst te worden.
Terwijl waardering ontvangen of het aangeven dat zeer op prijs te stellen, helpt om het mogelijk te maken voor elkaar klaar te staan.

Dan komen we weer bij evenwicht. Hoe scherp stel je de grenzen en hoe geef je de andere partij aan dat het tijd is om blijk te geven van waardering. In een ideale situatie, hoef je er niet eens on te vragen, grr.
De post was puur om na te denken wat er nu ontbreekt, trouw of waardering. Als je partner wel bij je blijft maar het schort aan waardering, dan is het glas half leeg.

Dank voor je waarschuwing/tip

Ik ben het met je eens hoor, niet (meer) kunnen voelen klopt niet. Staat op mijn lijstje om met man te bespreken, maar wacht nog op een goed moment. Afgelopen weekend was te druk, deze week is hij weer in Verweggistan omdat het forenzen hem teveel energie kost en ons als gezin dus te weinig oplevert. Dus in goed overleg toe besloten. Maar volgend weekend moet er wel een avondje voor ons tweetjes te regelen zijn, dan gooi ik weer eens een balletje op.

Tip 2

Eens op tv. Een stel in de dip. Van de peut moetsen ze tegenover elkaar zitten en moesten/mochten elkaar vertellen waar ze waardering voor hadden in de ander. Dat benoemen werd steeds diepgaander en bracht hen steeds meer naar elkaar toe, als gevolg van de positieve insteek.

Geen idee,

Het betrof een Engels programma of stellen waarbij het sexleven was ingedut en de seksuologen constateerden dat ze sowieso niet veel met elkaar spraken en zo ook niet aangaven wat ze wilden en voor elkaar voelden.

Ach

Ach arme jij, wat een ellende veroorzaakt die man toch. Ik voel zo met je mee. Ik sla een virtuele arm om je heen.
En het is helaas heel herkenbaar. Ik had ook zo'n exemplaar. Daarom zeg ik, schop die vent er uit. Beter gezegd, laat hem er niet meer in. Dat ie het zich uitzoekt. Beschouw jezelf als gescheiden. Hij heeft zoveel schade aangericht, dat is nooit meer te repareren.
Dikke knuffel voor jou en hou vol. Gebruik je woede nu om kordaat en standvastig te zijn. Zorg goed voor jezelf.

Moederziel

Lieve Moederziel.

Wat een vreselijke gesprekken zijn dat geweest. Je man laat je weten dat hij echt niet meer bij jou en jullie gezin terugkomt. Dat is the bottom line. En ergens heb jij die boodschap toch anders gedacht, gehoopt. Hij durft het niet hardop te zeggen, hoewel dit aardig in de buurt komt. Het is zo laf. Langskomen en beleefd zijn. En pas als jij app, over kind in nood, krijg je inhoud. En als die inhoud bij jou zo aankomt dat je er iets van zegt, je emotie laat zien, krijg je DE inhoud.

En dit zinnetje geeft jou dan weer hoop. "[Veel berichten over en weer met als besluit] dat man zegt te hopen dat we de weg kunnen hervatten zodat we in elk geval kunnen behouden wat er was?!?"

Ik denk dat hij met 'behouden wat er was' bedoelt de status quo van de afgelopen maanden. Jij niet boos en verdrietig (althans, graag niet zichtbaar voor hem), jij zorgend en begeleidend voor de kinderen, hij niet echt hoeven kiezen, veel in het buitenland en de snoepnachtjes bij truus. Ik ben zo bang dat jij denkt dat hij bedoelt: terug naar jou en het gezin.

Kun jij voelen of JIJ nog wel terug naar HEM zou willen? Hoe zou het zijn in een liefdesrelatie en gezinssituatie met hem te zijn na al deze maanden en vooral nadat je gezien hebt hoe hij omgaat met eigen emoties, frustraties en oude pijn? En eerlijk gezegd ook: hoe hij omgaat met zijn behoefte aan spannende seks, oppompen van zijn ego?

Als hij zegt 'ik wil scheiden/de scheiding doorzetten', betekent dat dan dat hij zich niet zo druk maakt om het financiële aspect daar van? Jij spreekt vanuit de financiën best wel vaak over 'onmogelijk', maar hij lijkt dat anders te zien?

Je zegt: ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik denk dat wat je moet doen - als je het niet weet - maar een heel klein stapje af ligt van hoe je het al doet: goed voor jezelf en je kinderen zorgen. In jullie geval betekent dit wat mij betreft nu wel dat er niet meer onbedoeld, per ongeluk, onverwacht zo maar in eens 'een uurtje met man/vader doorgebracht kan worden'. Met andere woorden: hij komt niet meer in jullie huis. Zelfmutilatie en 'knappen' zijn zeer schadelijke gebeurtenissen en je moet gewoon voorkomen dat deze weer voorkomen. Dit moet je ook delen met je kinderen, in mijn ogen. Dit bedoelde ik eerder met 'voorkomen dat je nog meer klappen krijgt'. Je mag jezelf en je kinderen beschermen tegen dit soort pijn. Pijn is er toch al. Ik heb dit in ons jarenlange verhaal twee of drie keer tegen de kinderen gezegd; nu ga ik jullie beschermen want nu vind ik dat deze manier van omgaan met jullie té schadelijk is, en dat is geen boosdoenerij tegen papa, maar dat is omdat ik jullie tegen iedereen die zo handelt zou beschermen, en ze konden dat goed begrijpen en er ook rust in vinden. Ik nam het over, als het ware. Dat is een goede boodschap om te geven wat mij betreft als een ouder die ze zo vertrouwen hen geweld aan doet.

Dat is toch een kleine stap? Als hij daarvoor nog even in jullie huis moet om spullen te pakken, regel dat moment dan als er niemand is en geef een eindtijd. Of zet zijn spullen in de garage of schuur zodat hij ze daar, ook weer op een bepaald tijdstip waarop er niemand is, kan pakken. En dan ga jij je even helemaal niet bezighouden met waar hij zijn was doet, en al die dingen. Hij regelt het maar. Hij regelt het nu ook voor zichzelf, en totaal niet voor jullie.

En dan jouw pijn om het feit dat hij ook zijn kind niet ziet. Het kind dat zichzelf pijn doet om de andere pijn minder te voelen en om een weg te geven aan pijn van binnen. Dat is hartverscheurend lieverd. Kijk er goed naar, want dat is hoe het nu is. En daarop kun je maar één besluit nemen, en dat is, ja, weer, goed voor je kind(eren) en jezelf zorgen. Maak het vredig, rustig, gezellig. Praat en huil. Laat woede bestaan. Los dingen niet op, maar open je naar je kinderen toe zodat ze weten dat al die emoties in jullie huis en hart mogen bestaan. Het is zo pijnlijk als het is. Jij kunt maar één ouder zijn, en dat is de liefhebbende moeder. Je kunt niet ook nog de vader zijn, of de weg wijzen aan die vader. Dat moet hij zelf doen. En hij doet het nu niet. Waarschijnlijk omdat kinderen met pijn te confronterend zijn bij dit sluimerende geweld dat hij pleegt op zijn huwelijk en gezin. Dat zou 'wakker worden' betekenen, en dat past niet in zijn handelswijze nu. Besteed er geen aandacht, geen gedachte aan. Probeer niet te vatten, niet te begrijpen. Ga in je eigen schoenen staan en wandel jouw route. Die is goed. En misschien is het voor kind goed een hulpverlener te gaan bezoeken? Misschien via school? Misschien via de huisarts? Die laatste wil je denk ik sowieso betrokken hebben?

Moederziel, alles wat je niet wilt, gebeurt. Omdat jij niet aan het roer zit in deze. Hij vaart zijn eigen koers. Vaar jij de jouwe. Met je prachtige kinderen, want dat lees ik in je berichten. Dat jullie een prachtige eenheid zijn. Vertrouw daarop. En weet dat je op een woeste zee zit. Als jullie elkaar dan vast kunnen houden, en de zee kalmeert, is jullie band en jullie eenheid ook klaar voor rustiger, mooiere tijden. Die komen dan.

lieve Moederziel

Ja, dat doet pijn; je kinderen ernstig gebukt zien gaan onder deze situatie. Ook al is veel warmte en openheid tussen de kinderen en jou; het gezin ligt in puin, hun vader kennen ze niet meer en hun moeder kan er niet volledig voor hen zijn. Dat laatste is geen verwijt maar een gevolg van zoveel spanning en verdriet.

"Waarom moet er snel grote stappen gezet worden? Omdat Moederziel t niet volhoudt? Ik krijg die indruk niet- het is alleen donders pijnlijk. Dat mag toch doorleeft worden?"

Dit is wat ik eerder deze week schreef. Hier vond en vind ik dat je de tijd mag nemen en geen grote stappen hoeft te zetten omdat je het uiteindelijk nog volhoudt en hem ruimte geeft. Maar het gaat niet alleen om jou; je zult jullie kinderen moeten beschermen en over moeten gaan op stappen ondernemen ter bescherming van hen. Emotioneel kun je net zo verbonden blijven als je maar wil met man. Je zorg om hem zal er niet minder om worden. Maar jullie kinderen hebben recht op duidelijkheid. En 2 ouders die er voor ze zijn- 1 laat t afweten, er is veel onzekerheid.

Wat maakt dat man wil scheiden en het toch niet gebeurt? Hij zoekt misschien de grens. Passend bij z'n andere gedrag.
Nu wordt het tijd om jouw grens te stellen, ter bescherming van de kinderen. Neem afstand van hem- laat hem z'n leven leiden- ook al zie je dat het mis loopt. Hij heeft de bodem nog niet bereikt- je kind inmiddels wel. Man loslaten betekent niet dat er zeker niets van jullie over blijft- je kunt niet in de toekomst kijken- weet niet wat hij door gaat maken en welke strategieën hij kiest. Je verwacht nu nog dingen van hem die hij niet inlost. Je kunt niet anders dan hem loslaten- misschien nu nog uit liefde. Wanneer je uit haat gaat loslaten kom je in een strijd- weer over het hoofd van de kinderen.
Hulp inschakelen voor kind en daar je energie op richten heeft nu prioriteit. het is al vreselijk dat het zover gekomen is.
Lieve Moederziel; er wordt veel van je gevraagd- je bent een sterke vrouw; je kunt dit echt. Je kunt voor je kinderen gaan staan-

sterkte

Graag wil ik laten weten dat ik nog steeds mee lees een nog meer mee leef!!!
Ik zat hier met tranen in mijn ogen, ook bij het lezen van de fantastische reacties van Roosje en Stip.
Wat een ervaringsdeskundigheid spreekt hier!
Hopelijk kun je je hier aan optrekken. Ik kan alleen maar beamen waar de kern op neer komt: kies voor je kinderen en voor jezelf.

Ooit komt er een dag dat je gaat merken na het verwerken en praktisch regelen van alles dat de scherpe kanten er af gaan en breken er lichtere tijden aan. Dat zal pas over een hele poos zijn, maar hou dat in het vizier.

Heel veel sterkte! Dikke knuffels, ook voor je Bloedjes <3

Wat triest

Lieve moederziel, wat snijdt dat je door je ziel - je kind zo in de kreukels door dit hele gebeuren. Ik zit hier met tranen in mijn ogen. Roosje en Stip hebben volgens mij alles al zo'n beetje gezegd. Ik weet niet waar je de kracht nog vandaan moet halen, maar ik hoop dat je ergens nog een voorraadje hebt zitten om je kind(eren) te steunen. Inderdaad zou ik professionele hulp voor kind inzetten nu.

Hoe moeilijk ook, je moet proberen te accepteren dat je man nu alleen maar met zichzelf bezig is, en dus geen aandacht voor de kinderen heeft. Als je ziet hoe heftig het proces is waar hij blijkbaar in zit, is dat ook wel logisch. Het enige dat je kunt doen is dat zo naar je kinderen uitleggen. Het ligt niet aan hen, hij houdt vast nog steeds heel veel van ze, maar hij zit momenteel zo met zichzelf in de knoop dat daar al zijn energie in gaat zitten. Dat maakt het niet okee, maar het is een verklaring. En de reden ligt dus NIET bij hen. Hamer daarop. Blijf dat herhalen. Het ligt NIET aan hen.

Je man geeft aan nu de scheiding door te willen zetten. Ga dat vooral niet voor hem regelen, zou ik zeggen. Jij hebt al je energie nodig voor jezelf en je kinderen. Laat hem het maar allemaal zelf regelen, en als hij dat al doet kun jij reageren op zijn voorstellen. Neem de tijd, laat je niet opjagen. En nogmaals, laat het initiatief en het regelen bij hem. En maak hem inderdaad duidelijk dat hij niet meer welkom is. Alleen als jullie er niet zijn.

Ik wens je heel veel sterkte, weer, nog steeds. En kracht en wijsheid. Dikke knuffel.

Ik snap iets niet

Het advies om de ander de scheiding te laten regelen ligt blijkbaar nogal voor de hand.
Toch heb je er zelf veel meer controle over en geeft het je ook een gevoel zelf meer invloed te hebben en geeft het ook je eigen wankele besluit om ook zelf de scheiding te accepteren meer vanzelfsprekendheid.
Neem de tijd, zeker. Maar zoek iemand om het proces mee te bespreken en begin gewoon zelf. Anders blijf je maar 'hangen' en afwachten wat er nu weer komt. Dat vreet veel meer energie. En geeft je ook een machtelozer gevoel.
Zet de zaak op papier. Stel een realistisch convenant op en leg dat voor aan je a.s. expartner en werk dat uit.
Zoek een advocaat en zet de scheiding in.
Los de problemen op die zich voordoen. De zaak aanpakken geeft je uiteindelijk meer energie.
Je kunt de hoop, misschien komt hij wel op zijn besluit terug, in je hoofd parkeren: je kunt altijd weer gaan trouwen, of op zijn minst weer samen toenadering zoeken, latten of hoe dan ook een relatie opbouwen.
Maar die scheiding komt er gewoon. Zie dat los daarvan.
Dat geeft ruimte.

inderdaad

regel de scheiding zelf, vanuit praktische overwegingen naar jezelf en je kinderen en je man.
het is 'maar' een praktisch ding, want het verdriet en de emoties zijn al langer bezig en gaan er niet mee weg. maar het helpt wel enorm dat je zaken niet meer hoeft te bespreken met hem, te regelen met hem, op hem te wachten.
koppel het geregel los van hoe je met hem om wilt gaan (in de praktijk en in je hoofd/hart).
laat dat ook aan de kinderen zien, dat voor alle partijen - ook voor je man - het prettig is om een nieuw startpunt te hebben. Kinderen hoeven niet te weten dat hij misschien niets zou doen als jij het niet zou doen.
gr Angela

AnneJ

Het is een kwestie van prioriteiten stellen. En die liggen op dit moment, lijkt mij, niet bij het regelen van een scheiding. Ook al kan het heel goed zijn dat de touwtjes in handen nemen en zelf beginnen uiteindelijk minder energie kost. Vandaar mijn advies aan moederziel om, als man graag nu de scheiding in gang wil zetten, dat proces niet naar zich toe te trekken. Niet nu.

Ja Pennestreek

Vraag jezelf wel af hoe realistisch het is dat man de koe bij de horens gaat vatten of alleen even duidelijkheid heeft willen creeeren en verder zijn kop in het zand stopt omdat hij er baat bij heeft zaken op zijn beloop te laten.
En jij maar wachten.
Natuurlijk, kijk het even aan, misschien gebeurt het wonder en gaat man aan de slag. Zo niet, wacht niet te lang en neem het heft over je eigen leven weer over.

Man is in zijn hoofd al gescheiden

Even mijn interpretatie van de situatie:

Je man heeft het duidelijk gemaakt, hij is in zijn hoofd al lang gescheiden, doet vriendelijk tegen zijn ex, komt zo nu en dan langs voor de kinderen, betaalt zijn deel van het huishoudgeld.
Jij woont met de kinderen, die zijn nu jouw zorg, niet meer de zijne, hij woont elders. Hij is met zichzelf bezig en heeft nu zijn eigen leven en eigen sores.

Wat er gebeurde is dat jij je bezorgdheid met man deelde alsof jullie nog getrouwd waren, dus met alle aannames dat hij nog per direct voor het gezin beschikbaar was als toen hij nog met je getrouwd was.
Hij reageerde op de claim op beschikbaarheid, hij komt in het weekend wel weer langs om eens een drankje te doen. Dit kind is niet meer zijn primaire verantwoordelijkheid, hij is uit het gezin gestapt en jij hebt de kinderen gekregen. Hij heeft een paar uur in het weekend of wanneer het hem uitkomt.

In zijn optiek spreekt man zichzelf niet tegen, hij is gescheiden en hij wordt bij het gezin betrokken alsof hij niet gescheiden was.
Het gescheiden leven zoals het nu gaat wil hij vasthouden, dus dat is de weg die jullie volgens hem nu ingeslagen zijn. Hij interpreteert het weer bij het gezin betrekken als niet-accepteren van de scheiding.
In zijn optiek ben jij degene die door het niet-accepteren de kinderen de ruimte niet geeft om de scheiding te accepteren. Jouw verwijt dat hij beschadigend bezig is zal hij niet snappen, hij vindt dat jij door te blijven hangen in niet-gescheiden-zijn de kinderen beschadigd. Hij heeft een streep onder dit huwelijk gezet, hij verwacht dat jij dat nu langzamerhand ook gedaan hebt (hij heeft je er aardig toe gedwongen met zijn gedrag), en hij verwacht dat de kinderen er ook gewoon een streep onder kunnen zetten.

Hij wil je de tijd geven om aan het idee te wennen, hij wil je aardig richting scheiding dwingen en hij wil een goed na-huwelijk.
In zijn optiek heeft hij je bakken tijd gegeven, flink wat zetten de goede kant op (welke vrouw accepteert nu zulk gedrag) en tegelijkertijd zo nu en dan nog wat gezellig geklets op de bank.

Wat hij niet ziet is jouw kant, en de kant van de kinderen. Hij is zichzelf niet bewust van de gemengde signalen die hij stuurt, in zijn optiek is hij duidelijk genoeg maar zwakt hij even af als iedereen weer in de emotie schiet want hij is zelf gebaat bij harmonie en wil zijn kinderen nog (zo nu en dan en op zijn voorwaarden) zien.

Ik kan er naast zitten, maar dit verklaart de feiten tenminste redelijk.

Denk dat je gelijk hebt Fransien

Dat verklaart inderdaad alles wat er tot nu toe is gebeurd. Moederziel, ik ben bang dat jouw hele interpretatie van wat er zich bij man van binnen afspeelt misschien wel klopt, maar dat hij het echt allemaal helemaal niet zo ziet. Hij steekt nog steeds zijn kop in het zand voor wat betreft zijn eigen psychische problemen, en probeert alles op te lossen (voor zichzelf dan) door opnieuw te beginnen met (een) truus. Jij en de kinderen doen er niet meer toe voor hem. Ik denk dus dat wat ik eerder al zei, dat hij echt alleen maar met zichzelf bezig is, heel erg waar is. Heel hard, maar wel waar. Ik denk dat jij en de kinderen niet anders kunnen nu, dan dat gegeven accepteren. Hoe pijnlijk voor jullie ook. Eeuwig zonde dat hij niet ziet dat hij zijn kinderen aandoet wat hemzelf zo beschadigd heeft. Maar gelukkig hebben zij jou. Hun rots en baken. Ik duim dat je de kracht houdt om dat voor ze te blijven zijn. Jij hebt de mogelijkheid om voor hen deze vicieuze cirkel te doorbreken.

Fransien

Helemaal raak volgens mij. En totaal herkenbaar. Dit is ook wat ik steeds bedoel met zeggen dat de 'dieperliggende oorzaak' (in man) in die zin 'niet uitmaakt'.

Hoe vreselijk voor je, Moederziel. Echt.

Is het een idee om iemand te betrekken die 'van wanten weet' als het om scheiden gaat? Zodat jij stappen kan zetten zonder meteen definitief te gaan scheiden, die kunnen maken dat je sterk in je schoenen staat als man 'in eens' de vaart er in zet? Of als je zelf gevoelsmatig zo ver bent dat je de scheiding formeel wilt inzetten? Je mag mij mailen als je een voorzichtige oriëntatie wil, en zoals gezegd: dat moet je doen als het dienend is voor jou, als het je kracht geeft om niet langer in de afwachtende rol te zitten. En dat mag je doen zonder nog officieel een scheidingsverzoek in te dienen. Weet dat ik je prima wat dingen wil laten zien. En nee, ik 'duw' je niet die richting op. Even voor de zekerheid, ook voor de meelezers .

En wat Angela schrijft, dat kinderen totaal veranderen als er een nieuw nul-/startpunt is, de zogenaamde schone lei, dat is ongelooflijk mooi om te zien. Ze kunnen leven met bizarre werkelijkheden maar niet (lang) met onzekerheden in hun veilige basis. Eigenlijk kan het rouwen en helen pas beginnen met zo'n nieuw startpunt, met duidelijkheid. Dat geldt ook voor jouzelf, maar weet dat ik het bij mijn kinderen precies zo heb zien gebeuren. Niet dat er dan geen pijn meer is. Niet dat er dan geen bizarre dingen meer gebeuren. Maar ze kennen weer hun basis, die essentieel veranderd is, vandaar het rouwen en uiteindelijk helen. Jullie lijken er aan toe te zijn. Wacht niet langer op man, man is al weg, dat schrijft Fransien zo treffend, want vanuit een macroperspectief waar vanuit niet veel postings geschreven worden. Misschien daarom ook eng en direct, maar ik denk vooral zeer waardevol.

Moederziel, sterkte. Weet dat er mooiere delen van het leven aankomen. Anders voor altijd (dat is nu al zo), maar mooi.

Moederziel,

Geen enkel excuus voor de vader om een bericht over zijn dochter te negeren. Hij had iets van zich moeten laten horen. Hij is een hork. Gelukkig ben jij niet zo.

Ik kan mij voorstellen dat je op dit moment wenstte dat de papieren reeds getekend waren zodat je hem niet hoeft te zien of te horen. Maar de kinderen houden je misschien tegen. In hun belang houd je je in.
Je ervaring gisteren heeft je wel iets geleerd; deel geen info meer, ook niet per app. Dan kan hij je ook niet meer teleurstellen. Zo treedt er wel een verwijdering tussen jullie op maar je ben nu te kwetsbaar .

Geloof in jezelf.

Moederziel

<<<<<< Moederziel >>>>>>!

Praktisch

Het ziet er ook praktisch uit. Man wil niet weg want wil niet op zijn geweten hebben het gezin wat betreft huisvesting verder in de sores te storten. En op deze manier ziet hij ook nog, op eigen voorwaarden, de kinderen.
Jij wil je huis niet uit.
Het is nog even de vraag of je je kunt neerleggen bij de situatie want dan is het mogelijk nog best een tijd zo uit te houden.
Met een niet betrokken man dan, want die onttrekt zich er aan en dat voelt als verraad, maar is niet anders.

"'Laten we de draad weer oppakken en zo behouden wat we hadden"
Kun je natuurlijk ervaren als een spoortje hoop maar ik lees dat toch anders. Je neerleggen bij wat er nog wel is, een thuis voor de kinderen en jouzelf en een basis voor man om vanuit te kunnen vliegen.
Dat wil niet per se zeggen dat man terug naar af wil. Dat hoor jij er alleen maar in."
Misschien kun je dat wel. Leven als een alleenstaande ouder met een inwonende verwant die verder te gast is en waar je niets van verwacht.
Man als aanhangsel waar je mogelijk nog weleens, geen garantie, ook profijt van kunt hebben in de zin van financiele bijdragen of een keertje 'oppassen'.

Reality check

Ik denk dat verhalen door elkaar gehaald heb. Excuus.
Man zonder verantwoording eisen wel verantwoording te nemen. Is dat realistisch? Hoe doe je dat?
Wat is hij volgens jou schuldig aan jou? En aan de kinderen?
En krijg je dat nu niet? Wat krijg je dan nu niet? Is dat realistisch om dat wel te verwachten?
Ik denk dat je hooguit goede gezamenlijke afspraken kunt maken en hopen dat hij zich daar zo goed mogelijk aan houdt, want uiteindelijk trek je aan het kortste eind.
Jij voelt je altijd verantwoordelijk voor de kinderen. Man onttrekt zich daaraan. En je wilt niet dat kinderen daar de speelbal van worden, dus los je het op.