Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Ik snap je

Ik wil je alleen "waarschuwen" dat het zo tegen kan vallen.
Ik kreeg te horen dat ik beter verdiende, hij fout was. Maar dat helpt niet. Het echte waarom zat vast van binnen bij hem en hij is waarschijnlijk nooit in staat dat onder woorden te brengen. Onvermogen.

Ook ik wilde antwoorden en vond dat ik er recht op had. Zijn antwoord was nog iets erger dan ik verwachtte en ik begreep er niets van. Maar verder dan dit kwam het niet en daarna ben ik zelf beslissingen gaan nemen. Het grote waarom-gevoel heb ik nog steeds maar ook het besef dat verstand het hier van mij als gevoelsmens moet winnen.

{{{berehug}}}

Ik wou dat ik iets voor je kon doen. Wat vreselijk moeilijk. Ik zou hem wel even voor je door elkaar willen rammelen. Hem aan zijn oren naar een goede therapeut willen slepen voor je. Of Truus een dreigbrief sturen ....

En ja, heel herkenbaar, 2 stappen vooruit en een bijna net zo grote terug. Hier ook op dit moment. Het weekendje weg in mijn eentje was heerlijk, maar tijd om na te denken is niet altijd goed heb ik gemerkt. Of eigenlijk, als je al wiebelig bent is alleen zijn niet verstandig omdat je jezelf heel goed de put in kunt praten/denken... Maar ja, dit weekendje had ik al gepland. En het was ook zeker lekker om goed te kunnen slapen en me niet druk te hoeven/kunnen maken over huiselijke zaken.

Op het zorgzame en lieve af,

Speelt dat bij jou niet ook zo. Ik bedoel dat je hem niet wenst te laten gaan omdat je je misschien afvraagt of die andere voruw wel in staat is hem op te vangen. Je lijkt mi ook bezorgd want de gedachte 'helemaal naar de bodem gaan', is een vreselijke gedachte en roept ook vragen op of hij wel in staat is terug te keren naar wie hij altijd is geweest; een zorgzame en lieve man. Je houdt zoveel nog van hem dat de gedachte dat de man van je kinderen en je vroegere maatje psychisch in elkaar stort, niet te verdragen is. Een heel menselijke reactie.

Stel dat je in een gesprek met de andere vrouw, te horen zou krijgen dat zij weet wat hij doormaakt omdat hij dat ook met haar bespreekt. Of dat ze weet van zijn baan en dat dat voor haar geen probleem is omdat hij bij haar net zo welkom is , als bij jou. Natuurlijk niet leuk om te horen of te lezen. Maar als zij jou kan overtuigen dat zij hem niet zal laten vallen, uit liefde voor hem zoals jij ook uit liefde doet. Geeft dat jou geen geruststelling...

Je kan de situatie beschouwen als een zorgbehoevende patiënt; elke verpleegster voldoet als er maar verzorgd wordt.

Je moet er niet eens aan denken of de andere vrouw in staat is om hem op te vangen, die gedachte al.
Maar als je haar wel zou leren kennen, zou je weten wat je moet doen. Dan zou je weten of je hem kan loslaten of je zou voor hem kunnen klaar staan omdat de andere vrouw deze informatie wel of juist niet trekt. Nu zit je in een onwetendheid en dat giert door het lijf.

Ik zou bijna zeggen, bel haar...

Ter aanvulling

Als Truus weet hoe de zaak ervoor staat en ze hem niet kan opvangen, moet ze hem ook loslaten ook.
Dat is eerlijker naar jullie allebei.

Truus hoeft niets

Misschien wil Truus wel de lusten en niet de lasten. Of ze maakt het uit als hij te lastig wordt en stuurt hem geblesseerd terug naar zijn vrouw. Wanneer is Truus trouwens ineens een partij geworden om rekening mee te houden?

Vesper Lynd,

Lees het eens anders; het gaat er om of Moederziel hem kan loslaten met rust in haar lijf. (Het gaat niet om Truus).

alle recht

Je hebt eigenlijk alle recht om haar te spreken vind ik.
Dit gaat zo veel verder dan alleen maar even vreemdgaan.
Al is het alleen al om die vragen van dat gedeelte beantwoord te krijgen.
Of ze bevredigend zijn of niet, het zou duidelijkheid kunnen scheppen. Het niets weten is ook zo slopend...
Ik weet eigenlijk niet wat 'normaal' is in zo'n situatie, maar er zou op zijn minst een vorm van communicatie moeten zijn.
Om 'gewoon' ook praktische zaken door te nemen met Truus, zonder in een bitch fight te belanden

Zettumopmop x

sorry

Oh, sorry had deze gepost voor ik je laatste post las

Geen Truus?

Als je man voor Truus gaat, zul je vroeg of laat via je kinderen wel te maken krijgen met Truus. Dat is het gevolg van de keuzes die je man in zijn leven maakt.
Als hij toch voor Truus kiest, is het prettiger verder leven als je weet of zij een vriendelijke vrouw is die voor je man kan klaar staan of niet. Dat geeft jou meer rust en de gelegenheid om verder te gaan. Zo kan jij zelf ook misschien eerder verliefd worden om een lieve man omdat je je man gemakkelijker los kan laten dan als je blijft piekeren.

ook

Heeft zij ook een gezin?

Truus

Ik heb het mogelijk al eerder gezegd, ook in deze draad. Truus bellen, haar 'de waarheid' vertellen (dat hoeft niet boos te zijn trouwens. Daar ook eens even flink de boel opschudden. Dat betekent niet dat je (in het vervolg) contact hebt met Truus. Absoluut niet. Maar het is goed om iets (heel) onverwachts te doen (er houden weinig mannen en Truusen rekening mee dat de vrouw Truus ook wel eens ter verantwoording zou kunnen roepen) en, wat mij betreft het belangrijkste: het maakt je sterk, jij laat zien dat jij bepaalt of en wanneer er contact is. Niet man, niet Truus. Maar jij. Ook bepaal jij wat er wordt gezegd. Gewoon een lijstje maken of een briefje voorlezen. Nix mis mee. Het geeft je kracht en zelf misschien wel macht?

Miertje,

Zie deel 1 #456

Hmmm...

OMG,
Truus zelf ooit bedrogen en met meerdere opgroeiende kinderen.
Truus is haar gram aan het terughalen en gaat over lijken.
Truus weet zelf dus hoe verschrikkelijk het is.
En man die geen zin heeft in stiefgezin, hmmm, klinkt als gedoemd tot mislukken eerlijkgezegd.

Moederziel

Is het eerste deel van je post iets wat je al weet? Of vul je dat zelf in?

Je hoeft niet te concurreren

Het gaat helemaal niet over concurreren. Je man is klaar met jou (niet lullig bedoeld), houdt niet meer van je. Ik vind het niet zo gek dat hij het met Truus vooral leuk wil hebben. Misschien is dat niet voor de lange duur, of gaan ze eeuwig op deze manier door, of whatever wat verder helemaal niets van doen heeft met jou.
Je bent nu zijn hele situatie aan het psychologiseren en verklaringen en scenario's aan het verzinnen, maar die energie kun je beter in jezelf steken. De waaromvraag heeft geen zin. Als je man daar al een antwoord op heeft zal hij hem niet vertellen als het te pijnlijk of banaal is. De meeste mensen hebben dat fatsoen wel naar hun (ex-) partner.

Maar 'niet meer als man en vrouw'

Is wel overduidelijk lijkt mij....en dat hij nog lief en charmant is tegen jou is een blijk van waardering en respect voor jou als persoon/ex vrouw

Maar hij houdt niet meer van jou als man. Hij kan niet meer als partner van jè houden.

Draai die citaat om.....jij zegt tegen iemand ik kan niet meer van jou houden als vrouw en man.....wanneer zou jij zo iets zeggen. In welke stadia doe je zo'n uitspraak?

man/vrouw

"Die dubbele boodschappen maken het nou juist zo moeilijk. Hij heeft ook nooit gezegd dat hij niet meer van me houdt. Natuurlijk wel! Zei hij. Maar 'niet meer als man en vrouw'"

Hij wil je contact behouden, als mens, als ouders.
Alles hebben, alles houden.

Hij geeft hier geen dubbele bodem, maar een duidelijk antwoord. Ik hou van je maar niet meer als man en vrouw.
Alleen kun je het nog niet horen. Het antwoord is alleen nog geen verklaring daar waar het mis is gegaan, het is alleen een feit.

dat zie je

toch veel bij mannen (excuus), het kiezen van de makkelijkste weg of gewoonweg bevriezen of niets meer doen.
Een mens heeft dat vecht/vluchtmechanisme en dat heb ik hier ook nooit gezien. Hij deed gewoonweg helemaal niets.
Beter niets doen dan iets verkeerds doen zo was zijn redenatie.
Ja ik denk dan beter proberen iets te doen en dan is er een kans dat het goed/fout gaat, dan niets doen en de uitkomst al weten.
Maar het werkt blijkbaar niet zo en dat is volgens mij niet echt te veranderen.

En toch ....

..... het gevoel van je man over de omgang met moederziel (kinderen kan ik uit eigen ervaring niet over meepraten) kan ik wel begrijpen1

Ik denk, zo werkt het bij mij, dat jou man idd worstelt met zijn gevoel. Zijn gevoel wat hij nu eigen voelt voor kinderen en vrouw. Die twijfel die hij heeft die ondermijnen zijn zelfvertrouwen. Hij heeft geen vertrouwen meer in wat hij voelt of wat de waarheid voor hemzelf is.
De vlucht naar Truus is meer een surrogaat oppepper voor zijn zelfvertrouwen. Gaande weg komt hij tot conclusie dat die oppepper tijdelijk is en aan zijn gevoel niks veranderd. Hij blijft zich afvragen wat zijn gevoel naar Moederziel (en kinderen) nu is. Dat maakt hem steeds verwarder en zijn gedrag wordt steeds onvoorspelbaarder.
Als ik naar mezelf kijk dan heb ik in mijn huwelijk jarenlang gedaan wat ik dacht wat goed was, maar niet strookte met mijn gevoel. Uiteindelijk is de bekende een bal die niet meer onder water gehouden kan worden. Uiteindelijk ervaar je hoe het is om uiteindelijk je eigen 'ik' te kunnen leven. Tegelijkertijd levert dat vertwijfeling over je verleden. Was alles echt? Voelde alles echt?
Uiteindelijk vraag je je af waar nu eigenlijk je gevoel ligt en dan blijft vanuit je verleden dat je dat niet weet.

Moederziel door het doen van aannames waarvan je niet zeker weet of die wel kloppen dan breng je jezelf wel in een lastig pakket. Aan de ene kant wordt het makkelijker om man te laten vallen, want ja hij leeft in happy wereld en ik niet. Aan de andere kant strookt het niet met wat je ziet. Jou man oogt niet happy dus van happy relatie met Truus is geen sprake.

Tot slot: het niet maken van een keuze kan ook een bewuste keuze zijn. Zeker in het geval dat je niet weet welke keuze je moet maken op basis van wat je voelt.
Moederziel haar man doet het uitstellen door het opwerpen van nieuwe voorwaarden om weer even tijd te winnen. Door anderen wordt dat gezien als besluiteloosheid. Herken dat, ik heb dat ook vaak voor mijn voeten gegooid gekregen. Aan de andere kant is het wel zo dat niet iedereen hoeft te wachten op de keuze van de man. Als te lang duurt maak dan zelf een keuze.