Geen idee wat te doen
ik ben al heel lang samen met mijn vriend. Het is geen goede relatie, ik vind het erg eenzaam. Dat is iets wat al jaren speelt. Mijn vriend en ik hebben het hier al heel vaak over gehad. Persoonlijk had ik al lang geleden uit elkaar willen gaan. Helaas heb ik geen groot netwerk om me heen waar ik (tijdelijk) terecht zou kunnen. In deze tijd met de woningcrisis is het heel moeilijk om aan een woning te komen. Ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe we uit elkaar zouden moeten gaan gezien dit praktische gedeelte.
Daarnaast wil mijn vriend niet uit elkaar gaan. Hij zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ook zegt hij dat hij niet weg zal gaan maar sowieso in het huis blijft zitten. Daarnaast hebben we een kind samen waarvoor het niet fijn is als we uit elkaar zouden gaan.
Als ik het toch ter sprake breng raakt mijn vriend overstuur.
Zelf ben ik al heel lang heel ongelukkig in deze relatie. Mijn vriend weet dat. Hij wil daar ook aan werken omdat hij niet uit elkaar wil gaan. Wat ik heel erg mis in onze relatie is een band samen hebben, echt maatjes zijn van elkaar. Dat is er totaal niet. We doen ons eigen ding en dat maakt het voor mij in ieder geval heel eenzaam.
Door de omstandigheden zie ik geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik zie geen uitweg uit deze situatie. Dus kabbelt dit al een paar jaar zo door.
Het ontbreken van een band breekt me wel op. Het is voor mij een groot gemis. Nu heb ik heel fout via internet een man leren kennen. Ik had met hem heel fijne gesprekken. Hij gaf me op dat gebied de aandacht die ik al lang thuis mis. Ik voelde me er echt fijn bij. Het was fijn dat iemand me wel zag. Het betekende veel voor me. Het heeft heel lang geduurd omdat ik officieel geen vrijgezel was voor we elkaar gezien hebben. Ik heb dat mijn vriend van tevoren ook vertelt. Hij was boos natuurlijk.
De ontmoeting met die man ging niet zoals dat normaal ging. Na de ontmoeting deed hij ook anders. Hij gaf heel wisselende signalen. Ik heb zelf het idee dat hij zelf ook wat issues had. Het was gewoon heel onduidelijk. Hij zei oa dat hij me niet had willen afwijzen of kwetsen.
In ieder geval is het contact verbroken omdat hij het allemaal niet wist en mij geen duidelijkheid kon bieden. Ik heb zelf het contact verbroken omdat ik er niet tegen kon.
Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden. Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou van moet denken. Die man vond is dat ik geen duidelijke keuze had gemaakt. Ik zit nog steeds bij mijn vriend maar ben nog steeds heel ongelukkig daarmee. Ik mis het contact met die andere man heel erg. Het liefst zou ik weer contact met hem willen opnemen. Maar ik wil ook niet als wanhopig iemand achter iemand aanlopen.
Als ik heel erg eerlijk ben zou ik het liefst bij die andere man willen zijn. Het contact betekende heel veel voor me. Ik vind het heel erg hoe het gelopen is. Ik voel me er vaak ellendig door dat ik niet weet wat ik nu het beste kan doen.
Lisa80 schreef op 06-06-2022 om 12:18:
[..]
Dat laatste is het zo dat hij alleen de afwas doet. De rest doe ik. Ja inderdaad hij wil niet alleen zijn. Hij zegt dat hij dat niet aan kan.
Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen. Het online contact voelde heel goed. Maar je weet niet hoe het loopt. Daarvoor moet je iemand eerst beter leren kennen. En dat wilde ik. Daarom heb ik hem ook ontmoet. Maar door omstandigheden liep dat anders en heeft het geen kans gehad om hem te leren kennen. Ik wil hem niet aan het lijntje houden. Dat is mijn bedoeling niet.
Ik blijf omdat ik in mijn ogen niet weg kan. Anders was ik gegaan.
Dat is heel cru gezegd zijn probleem. Stel dat jij - God verhoede - plotseling sterft.
Dan is hij ook alleen. Met de volledige zorg voor kinderen en huishouden.
Doet hij echt helemaal niks met de kinderen? Ook niet een keer naar zwemles/sport/school/vriendjes etc. brengen en halen, boodschappen doen, keertje naar de speeltuin/zwembad? Dat zou ik wel heel kwalijk vinden. Wat is zijn visie op het vaderschap en het huwelijk dan? Wat voegt hij toe aan hun leven?
Mija schreef op 06-06-2022 om 12:19:
[..]
En dan, wat was er dan gebeurd? Was je dan de volgende dag uit elkaar gegaan? Waar was je dan gaan wonen? Of je vriend?
Buiten dat je niet 100% kan kiezen voor iemand die je niet kent, had dat je woonprobleem niet opgelost. Je zou nog steeds in je relatie hebben vastgezeten.
Ga in therapie. Eventueel ook samen met je vriend. Je zit niet alleen vast in een huis en in een relatie maar ook in jezelf. Ga naar je huisarts en vraag hulp.
Dan was bij mijn vriend echt het kwartje gevallen. En dan ga ik ervan uit dat alles in een stroomversnelling was gekomen. Misschien dat mijn vriend dan wel zou meewerken om het woningprobleem op te lossen, misschien was hij dan wel naar zijn familie gegaan.
Nu zegt hij alleen dat hij niet uit elkaar wil en dat was het.
Huisarts ben ik al geweest. Dat heeft mij niet veel geholpen
Ik blijf omdat ik in mijn ogen niet weg kan. Anders was ik gegaan.
Okay, als je dat echt zo voelt moet je het beste ervan maken met hoe het nu is. Dat betekent geen online halve verliefdheden (pas daar zo mee op, dat kan zo fout gaan, bovendien, wie is hij om te eisen dat jij een keuze maakt? Je weet niet eens de meest simpele dingen van elkaar zoals of hij lekker kan zoenen, nee dat online gedoe is een uitweg voor je uit een situatie die nu niet goed voelt maar je zou nog wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen en het nog veel slechter gaan treffen)
Nee als je echt voelt, ik kan niet weg' dan zou ik proberen: leuke dingen voor mijzelf en mijn kind gaan doen, een vriendenkring opbouwen, incalculeren dat je man op het autistisc spectrum zit en inderdaad hem aan zichzelf laten werken en zonder al te hoge verwachtingen te hebben kijken wat er nog wel goed kan gaan samen. Eisen dat hij meer doet.
en oh ook dit: stop met bewijzen en argumenten aan te voeren voor je onmacht en vastzitten. Op microniveau kan je wel kracht pakken, en als dat daar klein begint, zal dat zich gaan uitbreiden in de rest van je bestaan. Kijk wat je wel kan veranderen en wat nu wel goed is en werk van daar uit. Anders draai je alleen maar de depressie in en kan je niks meer.
Want als je met een voet in een andere relatie staat (een grote vlucht), is thuis natuurlijk helemaal niks meer en trek je daar ook je energie en hoop uit terug. Maak ervan wat nu kan, lukt het niet, dan kan je altijd nog over een paar jaar naar een woning waar je dan wel voor in aanmerking komt.
MRI schreef op 06-06-2022 om 12:27:
Ik blijf omdat ik in mijn ogen niet weg kan. Anders was ik gegaan.
Okay, als je dat echt zo voelt moet je het beste ervan maken met hoe het nu is. Dat betekent geen online halve verliefdheden (pas daar zo mee op, dat kan zo fout gaan, bovendien, wie is hij om te eisen dat jij een keuze maakt? Je weet niet eens de meest simpele dingen van elkaar zoals of hij lekker kunt zoenen, nee dat online gedoe is een uitweg voor je uit een situatie die nu niet goed voelt maar je zou nog wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen en het nog veel slechter gaan treffen)
Nee als je echt voelt, ik kan niet weg dan zou ik proberen: leuke dingen voor mijzelf en mijn kind gaan doen, een vriendenkring opbouwen, incalculeren dat je man op het autistisc spectrum zit en inderdaad hem aan zichzelf laten werken en zonder al te hoge verwachtingen te hebben kijken wat er nog wel goed kan gaan samen. Eisen dat hij meer doet.
Want als je met een voet in een andere relatie staat, is thuis natuurlijk helemaal niks meer en trek je daar ook je energie en hoop uit terug. Maak ervan wat nu kan, lukt het niet, dan kan je altijd nog over een paar jaar naar een woning waar je dan wel voor in aanmerking komt.
Ja precies dit. Ik weet niet hoe die man echt is. Daarvoor moet je elkaar eerst leren kennen. En dat had ik zeker willen doen. Ik vind ook niet dat ik voor iemand kan kiezen die ik niet ken.
Verder eens met wat je zegt
Lisa80 schreef op 06-06-2022 om 12:32:
[..]
Ja precies dit. Ik weet niet hoe die man echt is. Daarvoor moet je elkaar eerst leren kennen. En dat had ik zeker willen doen. Ik vind ook niet dat ik voor iemand kan kiezen die ik niet ken.
Verder eens met wat je zegt
wil je mijn post nog een keer lezen want ik had er wat dingen aan toegevoegd?
Lisa80 schreef op 06-06-2022 om 12:32:
[..]
Ja precies dit. Ik weet niet hoe die man echt is. Daarvoor moet je elkaar eerst leren kennen. En dat had ik zeker willen doen. Ik vind ook niet dat ik voor iemand kan kiezen die ik niet ken.
Verder eens met wat je zegt
Natuurlijk mag een vreemde niet van jou eisen dat je kiest tussen twee mannen. Maar ik vind wel dat iemand kan zeggen: Ben je nou vrijgezel of niet? Want ik kan wel goed begrijpen dat hij er niks voor voelde iets’ romantisch aan te gaan met iemand die vast zit in een relatie. Ik moet er zelf niet aan denken midden in zo’n escalerende scheiding terecht te komen. En hoeveel ruimte is er dan echt om de ander goed te leren kennen?
Ik denk dat het advies van MRI heel goed is. Richt je, eventueel met hulp, op grip krijgen op je huidige leven, in dagelijkse zaken, contacten, hobby’s, opleiding en werk. Maak jezelf sterk en onafhankelijk. Dan zet je die volgende stap ook wel een keer.
Soms kun je ook een (tijdelijk) onderkomen vinden via social media, mensen lezen je verzoek en delen het, je weet nooit hoe een balletje kan rollen.
Intussen kun je zelf ook wat afleiding zoeken door wat meer dingen buitenshuis te ondernemen, in je eentje of samen met kind, zoals iemand anders hier ook al geopperd heeft.
Mija schreef op 06-06-2022 om 12:52:
[..]
Natuurlijk mag een vreemde niet van jou eisen dat je kiest tussen twee mannen. Maar ik vind wel dat iemand kan zeggen: Ben je nou vrijgezel of niet? Want ik kan wel goed begrijpen dat hij er niks voor voelde iets’ romantisch aan te gaan met iemand die vast zit in een relatie. Ik moet er zelf niet aan denken midden in zo’n escalerende scheiding terecht te komen. En hoeveel ruimte is er dan echt om de ander goed te leren kennen?
Ik denk dat het advies van MRI heel goed is. Richt je, eventueel met hulp, op grip krijgen op je huidige leven, in dagelijkse zaken, contacten, hobby’s, opleiding en werk. Maak jezelf sterk en onafhankelijk. Dan zet je die volgende stap ook wel een keer.
Het was meer zo dat die ontmoeting te kort was door omstandigheden. Het heeft verder geen kans gehad elkaar te leren kennen.
Ik ben geen vrijgezel omdat mijn vriend steeds zegt dat we niet uit elkaar gaan. Omdat ik niet weg kan, zit ik voor mijn gevoel vast
Sterk en onafhankelijk ben ik eigenlijk wel. Ik zit alleen met de woonruimte
Het klinkt alsof je van alles en iedereen afhankelijk bent: of jij gelukkig wordt hangt af van je vriend die niet verandert en ook niet mee wil werken aan een scheiding. En het hangt ook af van een online contact, dat jou niet beter wil leren kennen. Het hangt ook af omstanders: het ontbreken van familie en vrienden, verhuurders die je een plek gunnen....
Je beslissingen hangen compleet af van anderen en omstandigheden. Sta op, neem regie!
Niemand gaat voor jou de kastanjes uit het vuur halen. Als je ze wilt zul je zelf in actie moeten komen.
Focus je niet op het probleem, maar zoek naar de oplossing.
Fortuona schreef op 06-06-2022 om 13:06:
Het klinkt alsof je van alles en iedereen afhankelijk bent: of jij gelukkig wordt hangt af van je vriend die niet verandert en ook niet mee wil werken aan een scheiding. En het hangt ook af van een online contact, dat jou niet beter wil leren kennen. Het hangt ook af omstanders: het ontbreken van familie en vrienden, verhuurders die je een plek gunnen....
Je beslissingen hangen compleet af van anderen en omstandigheden. Sta op, neem regie!
Niemand gaat voor jou de kastanjes uit het vuur halen. Als je ze wilt zul je zelf in actie moeten komen.
Focus je niet op het probleem, maar zoek naar de oplossing.
Zo werkt het helaas niet in de praktijk. Als je geen familie hebt kun je al niet vanzelfsprekend ergens in geval van nood terecht.
Als je een partner hebt die niet meewerkt wordt het lastig.
Het is gewoon lastig om aan een woning te komen. Daar is niets van gelogen.
Dingen zijn zo makkelijk gezegd maar in de praktijk werkt het dan net anders. Juist omdat deze dingen ontbreken ben ik zelfstandiger dan veel mensen om me heen omdat ik veel meer op mezelf ben aangewezen
Die ander ken je niet, lijkt net zo min een goede match als waar je nu mee bent, dus dan ga je van de ene ellende de andere weer in. In je hoofd heb je die rare snuiter en de situatie flink geromantiseerd en nu lijkt het of je verlangt naar specifiek die man terwijl het waarschijnlijk de aandacht was..verliefd op de liefde. Gevolg als je dat doorzet: van de ene naar de andere relatie hoppen, niet alleen kunnen zijn, afhankelijk zijn van het fenomeen relatie en een op voorhand mislukte reboundrelatie krijgen en het jezelf en de kinderen moeilijker maken.
Dat je weg wilt begrijp ik, heb ik ook gedaan.
Om een woning te zoeken moet je iets creatiever zijn en ondernemender dan je nu bent. Je moet jezelf gaan informeren en wijzer maken dan je bent. Google is het antwoord.
Van bv (sociale huur)flatgebouwen wordt ( misschien niet overal) 10% verhuurd aan mensen die overal tussenvallen : teveel verdienen voor sociale huur, niet in aanmerking komen voor toeslagen en te weinig verdienen voor de vrije sector.
Zo had ik binnen 5 maanden een huis.
Dus niet zeggen dat het niet kan, maar je verdiepen in de mogelijkheden met jouw salaris.
Lisa80 schreef op 06-06-2022 om 13:14:
[..]
Zo werkt het helaas niet in de praktijk. Als je geen familie hebt kun je al niet vanzelfsprekend ergens in geval van nood terecht.
Als je een partner hebt die niet meewerkt wordt het lastig.
Het is gewoon lastig om aan een woning te komen. Daar is niets van gelogen.
Dingen zijn zo makkelijk gezegd maar in de praktijk werkt het dan net anders. Juist omdat deze dingen ontbreken ben ik zelfstandiger dan veel mensen om me heen omdat ik veel meer op mezelf ben aangewezen
Natuurlijk ontkent niemand dat er hinderpalen zijn. Je situatie is zeker lastig. Maar je focus ligt voortdurend op anderen en omstandigheden.
Als je echt uit elkaar wil, ga je naar een advocaat om je te oriënteren en een plan te maken. Afhankelijk daarvan zet je een proces in werking. Bijvoorbeeld: Je zegt klip en klaar tegen je vriend: het is over, we gaan scheiden. Je zegt dat je van hem verwacht dat hij ook voor woningen gaat loten, zijn netwerk aan het werk zet of zich inschrijft voor anti-kraak. Je maakt een afspraak voor jullie tweeën bij een mediator. Gaat hij niet mee dan maak je een afspraak bij een relatietherapeut. Komt hij daar ook niet opdagen dan geef je hem een ultimatum wanneer hij moet vertrekken. Doet hij dat niet dan vraag je voorlopige voorzieningen aan. Je hebt een dossier opgebouwd van alle stappen die je gezet hebt en waaraan je vriend allemaal niet wilde meewerken. Jij zorgt overwegend voor de kinderen dus dikke kans dat jij in het huis kunt blijven. Hij zal dan zijn familie om hulp moeten vragen. Of niet, dat is dan aan hem.
Dit klinkt allemaal veel te rooskleurig en simpel, dat weet ik heus wel. Maar je zult de eerste stap, naar die advocaat, moeten zetten om te weten waar je uiteindelijk uit kunt komen. Kun je die eerste stap niet zetten, ga dan zelf in therapie, voor vermijding.
Mija schreef op 06-06-2022 om 13:42:
[..]
Natuurlijk ontkent niemand dat er hinderpalen zijn. Je situatie is zeker lastig. Maar je focus ligt voortdurend op anderen en omstandigheden.
Als je echt uit elkaar wil, ga je naar een advocaat om je te oriënteren en een plan te maken. Afhankelijk daarvan zet je een proces in werking. Bijvoorbeeld: Je zegt klip en klaar tegen je vriend: het is over, we gaan scheiden. Je zegt dat je van hem verwacht dat hij ook voor woningen gaat loten, zijn netwerk aan het werk zet of zich inschrijft voor anti-kraak. Je maakt een afspraak voor jullie tweeën bij een mediator. Gaat hij niet mee dan maak je een afspraak bij een relatietherapeut. Komt hij daar ook niet opdagen dan geef je hem een ultimatum wanneer hij moet vertrekken. Doet hij dat niet dan vraag je voorlopige voorzieningen aan. Je hebt een dossier opgebouwd van alle stappen die je gezet hebt en waaraan je vriend allemaal niet wilde meewerken. Jij zorgt overwegend voor de kinderen dus dikke kans dat jij in het huis kunt blijven. Hij zal dan zijn familie om hulp moeten vragen. Of niet, dat is dan aan hem.
Dit klinkt allemaal veel te rooskleurig en simpel, dat weet ik heus wel. Maar je zult de eerste stap, naar die advocaat, moeten zetten om te weten waar je uiteindelijk uit kunt komen. Kun je die eerste stap niet zetten, ga dan zelf in therapie, voor vermijding.
Ik heb al vaak gezegd tegen mijn vriend dat het voorbij is en ik uit elkaar wil. Hij raakt dan in paniek, wil verbeteren enz. Hij gaat dan helemaal flippen.
Zelfs toen ik met die man had afgesproken wilde hij niet uit elkaar gaan. Dus ik denk dat dat een lastig verhaal wordt.
Lisa80 schreef op 06-06-2022 om 13:55:
[..]
Ik heb al vaak gezegd tegen mijn vriend dat het voorbij is en ik uit elkaar wil. Hij raakt dan in paniek, wil verbeteren enz. Hij gaat dan helemaal flippen.
Zelfs toen ik met die man had afgesproken wilde hij niet uit elkaar gaan. Dus ik denk dat dat een lastig verhaal wordt.
Ach ja, want als iemand gaat flippen en zegt ‘nee, nee, nee’ dan houdt het natuurlijk helemaal op.
Zie je nou echt niet dat je jezelf helemaal afhankelijk maakt van hem?
Hij hoeft niet uit elkaar te willen gaan. Hij hoeft ‘alleen maar’ de realiteit te zien en accepteren dat jij het wil. Maar jij praat alleen maar en er verandert niks. Action speaks louder than words. Dus de realiteit is voor hem dat je niet echt wil.
MRI schreef op 06-06-2022 om 12:27:
Ik blijf omdat ik in mijn ogen niet weg kan. Anders was ik gegaan.
Okay, als je dat echt zo voelt moet je het beste ervan maken met hoe het nu is. Dat betekent geen online halve verliefdheden (pas daar zo mee op, dat kan zo fout gaan, bovendien, wie is hij om te eisen dat jij een keuze maakt? Je weet niet eens de meest simpele dingen van elkaar zoals of hij lekker kan zoenen, nee dat online gedoe is een uitweg voor je uit een situatie die nu niet goed voelt maar je zou nog wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen en het nog veel slechter gaan treffen)
Nee als je echt voelt, ik kan niet weg' dan zou ik proberen: leuke dingen voor mijzelf en mijn kind gaan doen, een vriendenkring opbouwen, incalculeren dat je man op het autistisc spectrum zit en inderdaad hem aan zichzelf laten werken en zonder al te hoge verwachtingen te hebben kijken wat er nog wel goed kan gaan samen. Eisen dat hij meer doet.en oh ook dit: stop met bewijzen en argumenten aan te voeren voor je onmacht en vastzitten. Op microniveau kan je wel kracht pakken, en als dat daar klein begint, zal dat zich gaan uitbreiden in de rest van je bestaan. Kijk wat je wel kan veranderen en wat nu wel goed is en werk van daar uit. Anders draai je alleen maar de depressie in en kan je niks meer.
Want als je met een voet in een andere relatie staat (een grote vlucht), is thuis natuurlijk helemaal niks meer en trek je daar ook je energie en hoop uit terug. Maak ervan wat nu kan, lukt het niet, dan kan je altijd nog over een paar jaar naar een woning waar je dan wel voor in aanmerking komt.
Even nog reageren op je aanvulling.
Het is heel makkelijk gezegd door mensen dat ik passief ben of allang dit en dat had kunnen doen. In de praktijk zit het meestal net anders in elkaar. Daarom vind ik het lastig als mensen dat zo makkelijk zeggen en kom ik inderdaad met argumenten. Ik vind het zelf ook frustrerend te horen dat ik bv niet genoeg doe. Terwijl dat echt niet waar is.
