Geen idee wat te doen
ik ben al heel lang samen met mijn vriend. Het is geen goede relatie, ik vind het erg eenzaam. Dat is iets wat al jaren speelt. Mijn vriend en ik hebben het hier al heel vaak over gehad. Persoonlijk had ik al lang geleden uit elkaar willen gaan. Helaas heb ik geen groot netwerk om me heen waar ik (tijdelijk) terecht zou kunnen. In deze tijd met de woningcrisis is het heel moeilijk om aan een woning te komen. Ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe we uit elkaar zouden moeten gaan gezien dit praktische gedeelte.
Daarnaast wil mijn vriend niet uit elkaar gaan. Hij zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ook zegt hij dat hij niet weg zal gaan maar sowieso in het huis blijft zitten. Daarnaast hebben we een kind samen waarvoor het niet fijn is als we uit elkaar zouden gaan.
Als ik het toch ter sprake breng raakt mijn vriend overstuur.
Zelf ben ik al heel lang heel ongelukkig in deze relatie. Mijn vriend weet dat. Hij wil daar ook aan werken omdat hij niet uit elkaar wil gaan. Wat ik heel erg mis in onze relatie is een band samen hebben, echt maatjes zijn van elkaar. Dat is er totaal niet. We doen ons eigen ding en dat maakt het voor mij in ieder geval heel eenzaam.
Door de omstandigheden zie ik geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik zie geen uitweg uit deze situatie. Dus kabbelt dit al een paar jaar zo door.
Het ontbreken van een band breekt me wel op. Het is voor mij een groot gemis. Nu heb ik heel fout via internet een man leren kennen. Ik had met hem heel fijne gesprekken. Hij gaf me op dat gebied de aandacht die ik al lang thuis mis. Ik voelde me er echt fijn bij. Het was fijn dat iemand me wel zag. Het betekende veel voor me. Het heeft heel lang geduurd omdat ik officieel geen vrijgezel was voor we elkaar gezien hebben. Ik heb dat mijn vriend van tevoren ook vertelt. Hij was boos natuurlijk.
De ontmoeting met die man ging niet zoals dat normaal ging. Na de ontmoeting deed hij ook anders. Hij gaf heel wisselende signalen. Ik heb zelf het idee dat hij zelf ook wat issues had. Het was gewoon heel onduidelijk. Hij zei oa dat hij me niet had willen afwijzen of kwetsen.
In ieder geval is het contact verbroken omdat hij het allemaal niet wist en mij geen duidelijkheid kon bieden. Ik heb zelf het contact verbroken omdat ik er niet tegen kon.
Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden. Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou van moet denken. Die man vond is dat ik geen duidelijke keuze had gemaakt. Ik zit nog steeds bij mijn vriend maar ben nog steeds heel ongelukkig daarmee. Ik mis het contact met die andere man heel erg. Het liefst zou ik weer contact met hem willen opnemen. Maar ik wil ook niet als wanhopig iemand achter iemand aanlopen.
Als ik heel erg eerlijk ben zou ik het liefst bij die andere man willen zijn. Het contact betekende heel veel voor me. Ik vind het heel erg hoe het gelopen is. Ik voel me er vaak ellendig door dat ik niet weet wat ik nu het beste kan doen.
Nobody schreef op 06-06-2022 om 15:10:
[..]
Mijn ervaring van iemand die afhankelijk is zal eerst even schrikken en zijn beste beentje voorzetten of het beloven totdat die na een tijdje terugvalt in de oude patronen, uiteindelijk groei je steeds verder uit elkaar en worden de escalaties steeds heftiger. Zoals ik het lees is Lisa ook niet vrij van vermijdend gedrag en misschien nog wat dingen en dat is een lastige combi bij hoe zij haar vriend beschrijft.
De kritische reacties zijn denk ik weinig helpend voor Lisa, zij is denk ik meer gebaat bij begrip en realistische tips. Misschien is een linkje naar de topics van MevrouwKrul helpend voor haar.
Maar Nobody. .er zijn best al tips gegeven. Het valt op dat TO alleen maar ' aanslaat' op de huisvesting.
Op andere vragen of suggesties komt geen antwoord of TO gaat in de verdediging dat ze niet passief is dat ze heel veel doet etc. Er lijkt inderdaad wel sprake van behoorlijk vermijdend gedrag te zijn ook bij Lisa en ook wel gebrek aan inzicht in de eigen rol.
En TO nogmaals , ik type dit niet om je compleet af te kammen. Maar ik lees je wanhoop en je vraagt hulp...eerlijk gezegd denk ik niet dat wij heel erg kunnen doordringen nu. Volgens mij ben je beter af met gerichte hulp. Dus vraag hulp van een POH GGZ. Kijk of er een sociaal wijkteam is waar je hulp van kunt krijgen
Toen ik zelf ging scheiden, had ik geen familie, mijn vrienden lieten me vallen, ik had geen kans op een huis en een baan met te weinig inkomen.
Ik had ook een autistische man en twee kinderen, voor wie ik me helemaal weggecijferd had.
Mijn ex ging lopen mokken en manipuleren om ervoor te zorgen dat alles terug naar het oude ging.
Ik zeg dus niet dat het makkelijk is om zelf de regie te pakken. Het heeft me heel veel hoofdpijn, tranen en zorgen gekost.
Op enig moment een vakantiehuisje gehuurd om dan maar daar te gaan wonen, een roteind fietsen naar school en clubsjes van de kinderen (want ex wilde zijn auto niet meer uitlenen).
In dat hele proces kwam ik mensen tegen die me af en toe weer een stukje verder op weg hielpen.
Belangrijkste voor jou is wellicht nu om je focus te verleggen naar een goed netwerk opbouwen. Mensen waarop je terug kunt vallen. Scheidingsplannen in de kast en eerst zorgen voor steun. Van daaruit stappen en stapjes ondernemen.
Dat bedoel ik met regie nemen: in plaats van je blind staren op wat er niet is en niet kan, kijken wat er wel is en wat wel kan. Nee, je hebt geen huis, maar je hebt wel nu de tijd om een netwerk op te bouwen.
Leene schreef op 06-06-2022 om 15:12:
[..]
Ik geloof gelijk dat jij de kar trekt. Zeker als je vriend een stoornis op het autisme spectrum zit.
Maar ik zie ook dat je alleen maar antwoorden geeft op het woning probleem.
Stel je voor dat je gaat scheiden. Wat moet je dan allemaal regelen? Kan je vriend co-ouderschap aan? Heb je nagevraagd of als jullie gaan scheiden je vriend wel automatisch in het huis mag blijven. Ik denk dat als er geen co-ouderschap is dat nog maar de vraag is.
Ik heb het idee dat je er heel erg alleen voor staat. Heb je helemaal geen familie? Ik snap.dat het doodeng is. Alleen verder. Maar er is meer dat geregeld moet worden. Verschillende reageerders hebben al dingen opgenoemd wat geregeld had kunnen worden maar daar reageer je totaal niet op.
Ja je staat er alleen voor. Emotioneel ben je waarschijnlijk helemaal op. En je focust nu alleen op huisvesting, maar daar draai je je voor nu in vast want er is niks.
Er zijn al zoveel opties voorbij gekomen. Nogmaals TO
* Ga sparen. Voor evt particuliere huur. Een Tiny House of weet ik het wat.
* Probeer uit te vinden of het klopt dat je vriend wel in het huis mag blijven. Waarschijnlijk wel als hij co ouderschap heeft. Maar ook dat weet ik niet zeker. Maar begin ergens.
* Zoek hulp. Vraag eerst eens aan de huisarts of er in de praktijk een praktijk ondersteuner GGZ is. Dat is laagdrempelig. Laat haar desnoods dit hele draadje lezen.
* Je hebt geen familie zeg je... Helemaal niemand??? Daar kan ook al veel verdriet en. Trauma achter zitten en daar kun je ook hulp voor zoeken..maar begin bij de POH GGZ.
* Probeer eerst zelf sterker te worden. Je bent sterk zeg je en ik geloof gelijk dat jij de sterkste bent thuis maar ik denk dat je toch sterker kunt worden. Weten wie je bent wat je wilt..je eigen problemen onder ogen zien. Keuzes maken. Echt beste TO op mij komt het over alsof je niet veel inzicht hebt in je eigen rol. En ja natuurlijk snap ik dat het nu een ramp is met de woningen. Maar je kunt al veel voorwerk doen om meer duidelijk te krijgen wat er straks nodig is en hoe je alles geregeld krijgt met een scheiding. Doe iets en blijf niet in cirkeltjes rond draaien wat betreft ' ja maar ik kan geen huis vinden" begin dan ergens anders.
veel sterkte met alles
Ik zal straks uitgebreid reageren. Maar inderdaad ik heb helemaal geen familie.
Ik ben daarvoor ook naar huisarts en poh geweest. Omdat dat relatief weinig voorkomt weten ze eigenlijk niet wat ze ermee moeten. De behandeling/gesprekken worden dan gestopt.
geen idee of je mijn reactie hebt gelezen, maar ik ontken niet hoe lastig je het hebt en kwam ook met een oplossing hoe ik aan een huis kwam vanuit eenzelfde situatie ( behalve geen ander).
Jij herhaalt je mantra en dat gaat je niet helpen, je moet het doen of niet doen. Er is aan een woning te komen.
Bijtje82 schreef op 06-06-2022 om 15:00:
Hoe lang zijn jullie samen? In je op heb he het over kind, maar hierboven over kinderen 🤷♀️ Hoe is jullie kind/kinderen hier onder?
Wat ik trouwens wel erg vind is dat je je vriend moedwillig pijn wilt doen door vreemd te gaan of door andere manieren. Dit is natuurlijk alleen maar voer voor ruzie. Geen goed plan als je samen kinderen hebt.
Natuurlijk is dat erg. Het is vreselijk. Maar ik zie geen andere oplossing. Ik heb al zo vaak gezegd dat ik uit elkaar wil gaan. Maar het kwartje valt niet. Ik ben er ook niet trots op
MRI schreef op 06-06-2022 om 15:03:
[..]
Okay ik begrijp dat je vast kunt zitten maar je reageert niet op dit wat ik schrijf:
en oh ook dit: stop met bewijzen en argumenten aan te voeren voor je onmacht en vastzitten. Op microniveau kan je wel kracht pakken, en als dat daar klein begint, zal dat zich gaan uitbreiden in de rest van je bestaan. Kijk wat je wel kan veranderen en wat nu wel goed is en werk van daar uit. Anders draai je alleen maar de depressie in en kan je niks meer.
Want als je met een voet in een andere relatie staat (een grote vlucht), is thuis natuurlijk helemaal niks meer en trek je daar ook je energie en hoop uit terug. Maak ervan wat nu kan, lukt het niet, dan kan je altijd nog over een paar jaar naar een woning waar je dan wel voor in aanmerking komt.
Ik zelf ken uit mijn leven ook situaties waarbij ik aan alle kanten vast zat. Maar je moet toch beginnen bij waar je nu bent en wat je binnen die situatie kan verbeteren. Voor jezelf dan, waar kan je kracht en hoop uit halen? Bijvoorbeeld: misschien heb je wel een talent waar je jaren geen aandacht aan hebt besteed. Uit mijn ervaring als creatief therapeut weet ik dat iedereen dat wel heeft. Schrijven, of fotograferen, of muziek. Noem maar wat. De meeste mensen hebben ook smoesjes om niet te doen wat ze heel veel voldoening geeft: te oud, geen tijd, ik ben toch niet goed. Maar in feite is het angst. Maar als je zoiets oppakt, ontstaat er een nieuwe energie van hoop en blijdschap waaruit dingen kunnen gaan veranderen.Het lijkt niks er mee te maken te hebben maar nu ben je alleen gefocust op wat niet kan en hoewel je daar gelijk in kan hebben gaat het ook klinken als klagen en je eigen onmacht verdedigen. Daarom zeg ik: zoek iets waar je je kracht en plezier en hoop mee pakt. Hardlopen, in een koor zingen, scrapbooken, weet ik veel. Nu praat je jezelf en ons de put in.
Haal je focus een tijdje van het probleem want er veel over praten lost dus niks op. en kijk eens wat er dan gebeurt. Succes!
Ik had nog wel gereageerd later op je toevoeging. Waarschijnlijk heb je dat niet gezien.
Ik ben vorig jaar begonnen met iets voor mezelf te doen. Het is iets creatiefs en zeker fijn om te doen
Leene schreef op 06-06-2022 om 15:12:
[..]
Ik geloof gelijk dat jij de kar trekt. Zeker als je vriend een stoornis op het autisme spectrum zit.
Maar ik zie ook dat je alleen maar antwoorden geeft op het woning probleem.
Stel je voor dat je gaat scheiden. Wat moet je dan allemaal regelen? Kan je vriend co-ouderschap aan? Heb je nagevraagd of als jullie gaan scheiden je vriend wel automatisch in het huis mag blijven. Ik denk dat als er geen co-ouderschap is dat nog maar de vraag is.
Ik heb het idee dat je er heel erg alleen voor staat. Heb je helemaal geen familie? Ik snap.dat het doodeng is. Alleen verder. Maar er is meer dat geregeld moet worden. Verschillende reageerders hebben al dingen opgenoemd wat geregeld had kunnen worden maar daar reageer je totaal niet op.
Ja je staat er alleen voor. Emotioneel ben je waarschijnlijk helemaal op. En je focust nu alleen op huisvesting, maar daar draai je je voor nu in vast want er is niks.
Er zijn al zoveel opties voorbij gekomen. Nogmaals TO
* Ga sparen. Voor evt particuliere huur. Een Tiny House of weet ik het wat.
* Probeer uit te vinden of het klopt dat je vriend wel in het huis mag blijven. Waarschijnlijk wel als hij co ouderschap heeft. Maar ook dat weet ik niet zeker. Maar begin ergens.
* Zoek hulp. Vraag eerst eens aan de huisarts of er in de praktijk een praktijk ondersteuner GGZ is. Dat is laagdrempelig. Laat haar desnoods dit hele draadje lezen.
* Je hebt geen familie zeg je... Helemaal niemand??? Daar kan ook al veel verdriet en. Trauma achter zitten en daar kun je ook hulp voor zoeken..maar begin bij de POH GGZ.
* Probeer eerst zelf sterker te worden. Je bent sterk zeg je en ik geloof gelijk dat jij de sterkste bent thuis maar ik denk dat je toch sterker kunt worden. Weten wie je bent wat je wilt..je eigen problemen onder ogen zien. Keuzes maken. Echt beste TO op mij komt het over alsof je niet veel inzicht hebt in je eigen rol. En ja natuurlijk snap ik dat het nu een ramp is met de woningen. Maar je kunt al veel voorwerk doen om meer duidelijk te krijgen wat er straks nodig is en hoe je alles geregeld krijgt met een scheiding. Doe iets en blijf niet in cirkeltjes rond draaien wat betreft ' ja maar ik kan geen huis vinden" begin dan ergens anders.
Ja het is gewoon heel zwaar geweest en nog. Ik sta er ook alleen voor. Inderdaad ben ik emotioneel helemaal op.
De andere dingen die mensen vragen over bv co ouderschap heb ik nog niet uitgezocht. Mij lijkt het dat dat pas in gang kan worden gezet als er mogelijk heid tot een woning is. Van tevoren kan ik met mijn vriend niets overleggen of zo want hij wil er niks over horen
Praktijkondersteuner heb ik meerdere keren helaas niets aan gehad. Zeker met het oog op het compleet ontbreken van familie. Dat komt weinig voor en weten ze geen oplossing voor. De gesprekken worden dan beëindigd omdat ze me niet kunnen helpen.
Ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat mijn eigen rol is. Ik ben de laatste jaren alleen maar bezig geweest met alles draaiende te houden. Ik heb alles zelf gedaan.
Lisa80 schreef op 06-06-2022 om 17:06:
[..]
Natuurlijk is dat erg. Het is vreselijk. Maar ik zie geen andere oplossing. Ik heb al zo vaak gezegd dat ik uit elkaar wil gaan. Maar het kwartje valt niet. Ik ben er ook niet trots op
Er is een wezenlijk verschil tussen iets zeggen en iets doen.
Als je iets echt wilt dan zeg je vanavond nog dat je uit elkaar wilt gaan en dat je hem een maand geeft om elders onderdak te vinden. Geef hem mee dat hij ten allen tijde jullie kind mag zien/spreken en zoek een mediator, die ga je nodig hebben. Die lui zijn duur, maar je hebt ze nodig. Je bent verplicht om een ouderschapsplan op te stellen en er zal vanalles geregeld moeten worden.
Klop bij de gemeente aan en zeg dat de situatie thuis niet houdbaar meer is. Als jij zegt dat je vriend compleet flipt, dan kan dat reden zijn voor een urgentie. Samen met het lage inkomen etc.
Ik heb heb ook een urgentie gekregen, ook actief gezocht naar een woning daarvoor. Na het verkrijgen van de urgentie had ik binnen 4 maanden een huis. Let wel dat je niks mag afwijzen, want dan ben je je urgentie kwijt.
Sta je ingeschreven op alternative woning sites?
Inschrijven voor tijdelijke woningen of anti kraak is zonde van je tijd, daar mag je met een kind niet wonen.
Op wiens naam staat trouwens jullie huurwoning? Heb je al contact gehad met de woningbouw over deze woning?
Hebben jullie een extra kamer in de woning? Richt deze dan voor jezelf in. Slaap niet meer samen en pak alvast demonstratief je eigen spullen in voor zover je deze niet meer nodig hebt. Geef het juiste signaal.
Je geeft nu compleet het verkeerde signaal af. Namelijk die van een partner die niet weg wil en er zeker geen moeite voor wil doen.
Ben je echt helemaal alleen? Niet eens vrienden? Hoe is je band met zijn familie? Kun je misschien bij zijn ouders, broers/zussen oid terecht met je verhaal? Collega's waar je terecht kunt?
Nobody schreef op 06-06-2022 om 15:21:
[..]
Dan heb ik het verkeerd ingevuld, mijn excuses.
Volgens mij krijg je momenteel van vrijwel niemand aandacht en betrokkenheid wat ik oprecht zielig vind maar pas aub op met dit op internet zoeken, je hebt nu iemand getroffen die je heeft laten gaan maar je kunt ook iemand treffen die zich mooier voordoet dan hij in werkelijkheid is of je maakt hetzelf mooier dan het is en blijft teleurgesteld achter.
Dit is inderdaad mijn grootste verdriet dat ik weinig aandacht van mensen krijg. Ik word niet gezien door mensen. Dat mis ik ontzettend erg. Ik doe heel veel zelf/alleen
Je hebt gelijk hoor. Je weet nooit hoe iemand is. Ik denk ook niet dat ik vaker met mensen ga afspreken. Dit voelde voor mij gewoon heel goed. Maar ik zou dit niet snel met andere mensen doen
Fortuona schreef op 06-06-2022 om 15:23:
Toen ik zelf ging scheiden, had ik geen familie, mijn vrienden lieten me vallen, ik had geen kans op een huis en een baan met te weinig inkomen.
Ik had ook een autistische man en twee kinderen, voor wie ik me helemaal weggecijferd had.
Mijn ex ging lopen mokken en manipuleren om ervoor te zorgen dat alles terug naar het oude ging.
Ik zeg dus niet dat het makkelijk is om zelf de regie te pakken. Het heeft me heel veel hoofdpijn, tranen en zorgen gekost.
Op enig moment een vakantiehuisje gehuurd om dan maar daar te gaan wonen, een roteind fietsen naar school en clubsjes van de kinderen (want ex wilde zijn auto niet meer uitlenen).
In dat hele proces kwam ik mensen tegen die me af en toe weer een stukje verder op weg hielpen.
Belangrijkste voor jou is wellicht nu om je focus te verleggen naar een goed netwerk opbouwen. Mensen waarop je terug kunt vallen. Scheidingsplannen in de kast en eerst zorgen voor steun. Van daaruit stappen en stapjes ondernemen.
Dat bedoel ik met regie nemen: in plaats van je blind staren op wat er niet is en niet kan, kijken wat er wel is en wat wel kan. Nee, je hebt geen huis, maar je hebt wel nu de tijd om een netwerk op te bouwen.
Is er op je werk niemand waarmee je kunt praten en die je misschien verder kan helpen? Je leidinggevende, een coach, collega's?
Leene schreef op 06-06-2022 om 15:21:
[..]
Maar Nobody. .er zijn best al tips gegeven. Het valt op dat TO alleen maar ' aanslaat' op de huisvesting.
Op andere vragen of suggesties komt geen antwoord of TO gaat in de verdediging dat ze niet passief is dat ze heel veel doet etc. Er lijkt inderdaad wel sprake van behoorlijk vermijdend gedrag te zijn ook bij Lisa en ook wel gebrek aan inzicht in de eigen rol.
En TO nogmaals , ik type dit niet om je compleet af te kammen. Maar ik lees je wanhoop en je vraagt hulp...eerlijk gezegd denk ik niet dat wij heel erg kunnen doordringen nu. Volgens mij ben je beter af met gerichte hulp. Dus vraag hulp van een POH GGZ. Kijk of er een sociaal wijkteam is waar je hulp van kunt krijgen
Ik begrijp niet zo goed waarom mensen hier vinden dat ik vermijdend ben. Waar ligt dat dan aan of wat doe ik dan?
Poh en wijkteam ben ik al geweest afgelopen jaren. Zij geven aan mij niet te kunnen helpen met dit probleem.
Fortuona schreef op 06-06-2022 om 15:23:
Toen ik zelf ging scheiden, had ik geen familie, mijn vrienden lieten me vallen, ik had geen kans op een huis en een baan met te weinig inkomen.
Ik had ook een autistische man en twee kinderen, voor wie ik me helemaal weggecijferd had.
Mijn ex ging lopen mokken en manipuleren om ervoor te zorgen dat alles terug naar het oude ging.
Ik zeg dus niet dat het makkelijk is om zelf de regie te pakken. Het heeft me heel veel hoofdpijn, tranen en zorgen gekost.
Op enig moment een vakantiehuisje gehuurd om dan maar daar te gaan wonen, een roteind fietsen naar school en clubsjes van de kinderen (want ex wilde zijn auto niet meer uitlenen).
In dat hele proces kwam ik mensen tegen die me af en toe weer een stukje verder op weg hielpen.
Belangrijkste voor jou is wellicht nu om je focus te verleggen naar een goed netwerk opbouwen. Mensen waarop je terug kunt vallen. Scheidingsplannen in de kast en eerst zorgen voor steun. Van daaruit stappen en stapjes ondernemen.
Dat bedoel ik met regie nemen: in plaats van je blind staren op wat er niet is en niet kan, kijken wat er wel is en wat wel kan. Nee, je hebt geen huis, maar je hebt wel nu de tijd om een netwerk op te bouwen.
Ik vind het lastig om een netwerk op te bouwen. Dat probeer ik al een aantal jaar.
Maar het is wel mooi dat je geholpen bent door de mensen die je tegen kwam. Ook heftig wat je hebt meegemaakt.
Lisa80 schreef op 06-06-2022 om 17:24:
[..]
Dit is inderdaad mijn grootste verdriet dat ik weinig aandacht van mensen krijg. Ik word niet gezien door mensen. Dat mis ik ontzettend erg. Ik doe heel veel zelf/alleen
Je hebt gelijk hoor. Je weet nooit hoe iemand is. Ik denk ook niet dat ik vaker met mensen ga afspreken. Dit voelde voor mij gewoon heel goed. Maar ik zou dit niet snel met andere mensen doen
Ga jezelf vooral niet zielig vinden. Ik heb ook in die situatie gezeten. En op een gegeven moment maak je jezelf gek met je eigen gedachten. Ik voel me bij tijden ook eenzaam, heb ook weinig vrienden.
Maar heb nu voor mezelf het besluit genomen dat ik zelf die active rol moet gaan vervullen. Nodig mensen uit te komen eten, ga een activiteit ondernemen waar bij je onder de mensen komt.
Ik krijg bij jou steeds meer het gevoel dat niet je vriend, maar jij het probleem bent. Jij hebt niemand om je heen, dus verlang je van je vriend dat hij jouw leeg te opvult. Als dat het geval is, dan zul je met niemand gelukkig worden en steeds op hetzelfde punt eindigen.
Persoonlijk denk ik dat jij dus aan jezelf moet werken en dat het beeindigen van deze relatie niet jouw prioriteit moet zijn. Ga vrienden maken, leuke dingen ondernemen. Los van je vriend en samen als gezin. Als je eigen sociale leven beter op orde is dan zul je zien dat de rest vanzelf beter gaat.
Als je nu de boel afkapt val je in de grootste leeg te die je je kunt voorstellen. En daar wringt de schoen. Dat is jouw angst.
Bijtje82 schreef op 06-06-2022 om 17:31:
[..]
Ga jezelf vooral niet zielig vinden. Ik heb ook in die situatie gezeten. En op een gegeven moment maak je jezelf gek met je eigen gedachten. Ik voel me bij tijden ook eenzaam, heb ook weinig vrienden.
Maar heb nu voor mezelf het besluit genomen dat ik zelf die active rol moet gaan vervullen. Nodig mensen uit te komen eten, ga een activiteit ondernemen waar bij je onder de mensen komt.
Ik krijg bij jou steeds meer het gevoel dat niet je vriend, maar jij het probleem bent. Jij hebt niemand om je heen, dus verlang je van je vriend dat hij jouw leeg te opvult. Als dat het geval is, dan zul je met niemand gelukkig worden en steeds op hetzelfde punt eindigen.
Persoonlijk denk ik dat jij dus aan jezelf moet werken en dat het beeindigen van deze relatie niet jouw prioriteit moet zijn. Ga vrienden maken, leuke dingen ondernemen. Los van je vriend en samen als gezin. Als je eigen sociale leven beter op orde is dan zul je zien dat de rest vanzelf beter gaat.
Als je nu de boel afkapt val je in de grootste leeg te die je je kunt voorstellen. En daar wringt de schoen. Dat is jouw angst.
Dat laatste denk ik zelf juist niet. Ik denk juist dat het me zou opluchten niet meer met een man te zijn die er niet voor me is. Dan kun je beter alleen zijn. Ik denk dat het me goed zou doen. Dan doe ik ook alles alleen omdat het niet anders kan. Nu kan het wel anders. En dat wringt dat alles toch op mij neer komt.
Ik denk dat ik dan mezelf fijner zou voelen om zelf initiatief te nemen. Mensen uit te nodigen. Ik denk dat het mijn zelfvertrouwen goed zou doen.
Mijn vriend zit de hele dag voor tv of telefoon als hij thuis is. Ook als we ergens gaan eten of zo. Hij hoort vaak niet eens wat ik zeg. Dus ik denk dat mijn gevoel van leegte wel terecht is.
Lisa80 schreef op 06-06-2022 om 17:44:
[..]
Dat laatste denk ik zelf juist niet. Ik denk juist dat het me zou opluchten niet meer met een man te zijn die er niet voor me is. Dan kun je beter alleen zijn. Ik denk dat het me goed zou doen. Dan doe ik ook alles alleen omdat het niet anders kan. Nu kan het wel anders. En dat wringt dat alles toch op mij neer komt.
Ik denk dat ik dan mezelf fijner zou voelen om zelf initiatief te nemen. Mensen uit te nodigen. Ik denk dat het mijn zelfvertrouwen goed zou doen.
Mijn vriend zit de hele dag voor tv of telefoon als hij thuis is. Ook als we ergens gaan eten of zo. Hij hoort vaak niet eens wat ik zeg. Dus ik denk dat mijn gevoel van leegte wel terecht is.
Ach Lisa toch.... Volgens mij ben je helemaal emotioneel op.
Het is goed waardeloos dat je je niet gehoord voelt door de POH.
Ik vraag me wel af of je in staat bent je hulpvraag goed te formuleren. Als jij daar aankomt met als grootste vraag: Eerst een ander huis en dan kan ik scheiden. Dan snap ik dat ze jou niet kunnen helpen.
Ik zie dat je in een reactie schrijft. Ik heb me nog niet verdiept in co ouderschap want ja ik heb geen huis en dat heeft toch geen zin. Maar dat bewijst voor mij alleen maar dat je helemaal vastdraait in het ' ik heb geen huis'.
Maar je kunt wel alvast dingen uitzoeken en oppakken. Als jij bij de POH komt met de vraag: ik ben emotioneel helemaal op, ik sta er alleen voor, ik heb geen netwerk hoe moet ik verder. Dan moeten ze jou in ieder geval toch gesprekken aanbieden. En natuurlijk hebben ze dan geen huis voor je maar kunnen je wel helpen om alles op een rijtje te krijgen.
Alleen ergens komen met de vraag, help me daar weg te komen. Ik heb geen huis gaat niet werken.
Misschien zijn er anderen hier op het forum die tips hebben voor goede hulpverlening. Een kennis van mij is POH GGZ en die heeft vaak gesprekken met mensen die in jouw positie zitten. Ik snap niet dat ze jou dan wegsturen
