Geen idee wat te doen
ik ben al heel lang samen met mijn vriend. Het is geen goede relatie, ik vind het erg eenzaam. Dat is iets wat al jaren speelt. Mijn vriend en ik hebben het hier al heel vaak over gehad. Persoonlijk had ik al lang geleden uit elkaar willen gaan. Helaas heb ik geen groot netwerk om me heen waar ik (tijdelijk) terecht zou kunnen. In deze tijd met de woningcrisis is het heel moeilijk om aan een woning te komen. Ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe we uit elkaar zouden moeten gaan gezien dit praktische gedeelte.
Daarnaast wil mijn vriend niet uit elkaar gaan. Hij zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ook zegt hij dat hij niet weg zal gaan maar sowieso in het huis blijft zitten. Daarnaast hebben we een kind samen waarvoor het niet fijn is als we uit elkaar zouden gaan.
Als ik het toch ter sprake breng raakt mijn vriend overstuur.
Zelf ben ik al heel lang heel ongelukkig in deze relatie. Mijn vriend weet dat. Hij wil daar ook aan werken omdat hij niet uit elkaar wil gaan. Wat ik heel erg mis in onze relatie is een band samen hebben, echt maatjes zijn van elkaar. Dat is er totaal niet. We doen ons eigen ding en dat maakt het voor mij in ieder geval heel eenzaam.
Door de omstandigheden zie ik geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik zie geen uitweg uit deze situatie. Dus kabbelt dit al een paar jaar zo door.
Het ontbreken van een band breekt me wel op. Het is voor mij een groot gemis. Nu heb ik heel fout via internet een man leren kennen. Ik had met hem heel fijne gesprekken. Hij gaf me op dat gebied de aandacht die ik al lang thuis mis. Ik voelde me er echt fijn bij. Het was fijn dat iemand me wel zag. Het betekende veel voor me. Het heeft heel lang geduurd omdat ik officieel geen vrijgezel was voor we elkaar gezien hebben. Ik heb dat mijn vriend van tevoren ook vertelt. Hij was boos natuurlijk.
De ontmoeting met die man ging niet zoals dat normaal ging. Na de ontmoeting deed hij ook anders. Hij gaf heel wisselende signalen. Ik heb zelf het idee dat hij zelf ook wat issues had. Het was gewoon heel onduidelijk. Hij zei oa dat hij me niet had willen afwijzen of kwetsen.
In ieder geval is het contact verbroken omdat hij het allemaal niet wist en mij geen duidelijkheid kon bieden. Ik heb zelf het contact verbroken omdat ik er niet tegen kon.
Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden. Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou van moet denken. Die man vond is dat ik geen duidelijke keuze had gemaakt. Ik zit nog steeds bij mijn vriend maar ben nog steeds heel ongelukkig daarmee. Ik mis het contact met die andere man heel erg. Het liefst zou ik weer contact met hem willen opnemen. Maar ik wil ook niet als wanhopig iemand achter iemand aanlopen.
Als ik heel erg eerlijk ben zou ik het liefst bij die andere man willen zijn. Het contact betekende heel veel voor me. Ik vind het heel erg hoe het gelopen is. Ik voel me er vaak ellendig door dat ik niet weet wat ik nu het beste kan doen.
Lisa80 schreef op 18-06-2022 om 15:11:
[..]
Als mensen wel op me hadden zitten wachten dan hadden ze me niet laten zitten bij iets ingrijpends denk ik dan
Ja ik kan de situatie niet doorzien, hoe oud je was, hoeveel familie er was etc.Wat ik wel weet is dit: toen ik weduwe werd, (niet dat ik dat wil vergelijken met jong je ouders verliezen) kreeg ik ook geen steun. Niet van familie, die gaf al helemaal nooit steun sowieso maar kwam vooral halen, maar ook niet van vrienden. Maar ik was ook jong, ik weet nu zeker dat mensen het heel erg voor me vonden maar gewoon echt niet wisten wat ze moesten zeggen. Toen nam ik het ze ook kwalijk (niet van familie, daarvan was me met rust laten juist een geschenk) maar nu sta ik er echt anders in: mensen willen vaak wel helpen, iets doen, maar weten vaak niet hoe. Zeker als ze het zelf niet mee hebben gemaakt.
Maar wat ik vooral wil zeggen: kijk ook naar deze zin van jezelf hierboven; je hebt de conclusie getrokken dat je niks waard bent omdat ze je lieten zitten. En dat is een aanname waar je je zelf niet mee dient.
MRI schreef op 18-06-2022 om 15:19:
[..]
Ja ik kan de situatie niet doorzien, hoe oud je was, hoeveel familie er was etc.Wat ik wel weet is dit: toen ik weduwe werd, (niet dat ik dat wil vergelijken met jong je ouders verliezen) kreeg ik ook geen steun. Niet van familie, die gaf al helemaal nooit steun sowieso maar kwam vooral halen, maar ook niet van vrienden. Maar ik was ook jong, ik weet nu zeker dat mensen het heel erg voor me vonden maar gewoon echt niet wisten wat ze moesten zeggen. Toen nam ik het ze ook kwalijk (niet van familie, daarvan was me met rust laten juist een geschenk) maar nu sta ik er echt anders in: mensen willen vaak wel helpen, iets doen, maar weten vaak niet hoe. Zeker als ze het zelf niet mee hebben gemaakt.
Maar wat ik vooral wil zeggen: kijk ook naar deze zin van jezelf hierboven; je hebt de conclusie getrokken dat je niks waard bent omdat ze je lieten zitten. En dat is een aanname waar je je zelf niet mee dient.
Maar kan je dan ook uitleggen waarom het niet klopt dan? Want zo voelt het echt wel. Zeker omdat ik het echt ook heb aangegeven meerdere keren. Ik vind het echt keihard om iemand zo te laten zitten. Dat doe je niet als je om iemand geeft.
Het feit dat mensen je laten zitten betekent niet dat je niets waard bent. Dat is een gevolg of oordeel dat je er zelf aan hangt en aan bent gaan verbinden.
Maakt het dat dan minder erg? Nee, het is klote, maar je kunt het niet overdoen en je kunt ook niet blijven hangen.
Max88 schreef op 18-06-2022 om 15:42:
Het feit dat mensen je laten zitten betekent niet dat je niets waard bent. Dat is een gevolg of oordeel dat je er zelf aan hangt en aan bent gaan verbinden.
Maakt het dat dan minder erg? Nee, het is klote, maar je kunt het niet overdoen en je kunt ook niet blijven hangen.
Het voelt wel zo alsof je niets waard bent en er niet toe doet.
Je gevoel is niet perse de waarheid.
Natuurlijk voelt het rot, maar dat betekent niet dat je niets waard bent.
Mensen kunnen allerlei redenen hebben waarom het ze niet lukt er voor een ander te zijn, eigen trauma's, familieperikelen, karakter, angst onvermogen....het hoeft niet perse met jou persoonlijk te maken te hebben.
Lisa80 schreef op 18-06-2022 om 15:46:
[..]
Het voelt wel zo alsof je niets waard bent en er niet toe doet.
Dat weet ik, maar degene die je dat vertelt ben je zelf; het zijn jouw gedachtes, niet per definitie die van anderen. Dat hun niet geven van hulp die gedachte oproept is logisch, maar daar mag en moet je je tegen verzetten.
Je mag jezelf wat belangrijker gaan vinden. Je hebt de rest veel beperkter nodig dan je denkt. Is het fijn en handig als ze er zijn? Ja.
Maar als het er niet is moet je iets anders. Ik had niemand, heb nog niets om bij thuis te komen, bijna 9 jaar verder. Dus doe ik zelf de kaarsjes aan, wordt mentaal sterker, geef mezelf kadootjes en complimentjes.
Makkelijk? Nee. Haalbaar? Ja. Wenselijk? Neuh. Maar je roeit met de riemen die je hebt. En heb je die niet dan zoek je verder.
Lisa80 schreef op 18-06-2022 om 15:31:
[..]
Maar kan je dan ook uitleggen waarom het niet klopt dan? Want zo voelt het echt wel. Zeker omdat ik het echt ook heb aangegeven meerdere keren. Ik vind het echt keihard om iemand zo te laten zitten. Dat doe je niet als je om iemand geeft.
Als jou familie je heeft laten zitten toen je ouders overleden is dat heel hard. En ik kan dan snappen dat je denkt niets waard te zijn. En dat is ook heel traumatisch geweest kan ik mij zo voorstellen.
Dat gevoel mag je ook hebben en het is ook heel naar dat ze er niet meer voor je geweest zijn.
Maar pas op dat je niet de hele wereld beoordeeld met hen als voorbeeld voor ogen.
En het kost best veel energie om een goede vriendschap op te bouwen. Ik denk dat als jij met je hele emmertje ellende komt ( wat ook echt zo is, daar doe ik niets aan af) dat inderdaad ook mensen afschrikt. Er zullen er heus bij zijn die dat aankunnen maar de meeste mensen haken snel af bij iemand die ze niet goed kennen. En de ellende is dat onze maatschappij erg individualistisch is geworden.
Weet je Lisa ik denk dat je een heleboel zaken goed doet. Ik bedoel je hebt een huis, een baan, ik lees niet dat je schulden hebt. Je bent heel erg eenzaam.
Als ik in jouw schoenen stond zou ik op zoek gaan naar nieuwe inspiratie. Dat kan van alles zijn. Van een alternatieve woongroep tot een kerk..al lees je er maar verhalen over. Van mensen die hun leven omgooien . Lees je wel eens? Probeer dat eens. Je lijkt compleet vast te zitten. Er zijn vast forumleden met hele goede tips over boeken of tijdschriften die je kunt lezen.
Kom op Lisa doe eens iets wat je anders niet doet. En leg heel eventjes maar alle verdrietige dingen van je af. Ik snap dat dit niet helemaal kan. Die zijn er en je mag ook af en toe huilen en mega verdrietig zijn. En ik zou ook, als je dat kunt opbrengen iets leuks doen met man en kinderen. Gewoon iets wat je allemaal leuk vindt. Zwemmen of zo..of een eindje fietsen en dan een ijsje eten. Dat doe je wellicht al maar ik hoor nu alleen negatieve dingen.
Leene schreef op 18-06-2022 om 16:10:
[..]
Als jou familie je heeft laten zitten toen je ouders overleden is dat heel hard. En ik kan dan snappen dat je denkt niets waard te zijn. En dat is ook heel traumatisch geweest kan ik mij zo voorstellen.
Dat gevoel mag je ook hebben en het is ook heel naar dat ze er niet meer voor je geweest zijn.
Maar pas op dat je niet de hele wereld beoordeeld met hen als voorbeeld voor ogen.
En het kost best veel energie om een goede vriendschap op te bouwen. Ik denk dat als jij met je hele emmertje ellende komt ( wat ook echt zo is, daar doe ik niets aan af) dat inderdaad ook mensen afschrikt. Er zullen er heus bij zijn die dat aankunnen maar de meeste mensen haken snel af bij iemand die ze niet goed kennen. En de ellende is dat onze maatschappij erg individualistisch is geworden.
Weet je Lisa ik denk dat je een heleboel zaken goed doet. Ik bedoel je hebt een huis, een baan, ik lees niet dat je schulden hebt. Je bent heel erg eenzaam.
Als ik in jouw schoenen stond zou ik op zoek gaan naar nieuwe inspiratie. Dat kan van alles zijn. Van een alternatieve woongroep tot een kerk..al lees je er maar verhalen over. Van mensen die hun leven omgooien . Lees je wel eens? Probeer dat eens. Je lijkt compleet vast te zitten. Er zijn vast forumleden met hele goede tips over boeken of tijdschriften die je kunt lezen.
Kom op Lisa doe eens iets wat je anders niet doet. En leg heel eventjes maar alle verdrietige dingen van je af. Ik snap dat dit niet helemaal kan. Die zijn er en je mag ook af en toe huilen en mega verdrietig zijn. En ik zou ook, als je dat kunt opbrengen iets leuks doen met man en kinderen. Gewoon iets wat je allemaal leuk vindt. Zwemmen of zo..of een eindje fietsen en dan een ijsje eten. Dat doe je wellicht al maar ik hoor nu alleen negatieve dingen.
Dankjewel!
Ja ik vind het heel erg dat het zo gegaan is. Daarnaast is mijn vriend er ook niet voor me geweest. Dat zegt hij zelf ook. Dat samen heeft me veel zelfvertrouwen gekost. En het gevoel niets waard te zijn.
Het is ook zo dat mijn emmertje ellende mensen afschrikt. Ik vind het heel erg dat er nooit aandacht voor mij is geweest in deze. Mensen zijn er gewoon compleet aan voorbij gegaan hoe dingen voor mij zijn. Ook niet toen ik aangaf me alleen te voelen
Ja ik lees weleens.
Ik doe wel regelmatig leuke dingen met de kinderen. Daar ontbreekt het niet aan.
Lisa80 schreef op 18-06-2022 om 15:46:
[..]
Het voelt wel zo alsof je niets waard bent en er niet toe doet.
Maar het voelt zo omdat jij die conclusie trekt uit de aanname dat je niets waard bent. Dat is je pijn. Niet wat anderen doen of laten, de pijn is de pijn van zelf geloven dat je niets waard bent. Dat is de angel
MRI schreef op 18-06-2022 om 17:24:
[..]
Maar het voelt zo omdat jij die conclusie trekt uit de aanname dat je niets waard bent. Dat is je pijn. Niet wat anderen doen of laten, de pijn is de pijn van zelf geloven dat je niets waard bent. Dat is de angel
Ja dat is zo. Maar dat is wel daardoor gekomen
Lisa80 schreef op 18-06-2022 om 17:29:
[..]
Ja dat is zo. Maar dat is wel daardoor gekomen
ja maar door het te geloven, (dat je niets waard bent) doe je jezelf meer pijn, al die jaren, dan al die mensen die je in de steek lieten. Kies opnieuw: je bent wel veel waard.
MRI schreef op 18-06-2022 om 17:48:
[..]
ja maar door het te geloven, (dat je niets waard bent) doe je jezelf meer pijn, al die jaren, dan al die mensen die je in de steek lieten. Kies opnieuw: je bent wel veel waard.
Ja dat is zo dat ik mezelf zo meer pijn doe.
Dankjewel voor je woorden
Lisa80 schreef op 18-06-2022 om 18:52:
[..]
Ja dat is zo dat ik mezelf zo meer pijn doe.
Dankjewel voor je woorden
You're welcome Lisa
zijn er mensen die dan tips hebben hoe ik van het idee/gevoel af kom dat ik er niet toe doe? Ik denk dat ik daar nu om mee te beginnen het meeste aan heb.
Lisa80 schreef op 19-06-2022 om 11:20:
zijn er mensen die dan tips hebben hoe ik van het idee/gevoel af kom? Ik denk dat ik daar nu om mee te beginnen het meeste aan heb.
Een hele, hele simpele tip van mijn therapeut. Ik vond het grote onzin maar heb ervaren dat het echt helpt: geef jezelf complimenten. Iedere keer als je jezelf in de spiegel ziet, zeg je (hardop!): 'ik ben de moeite waard'. Of: 'Ik ben een lief mens.' 'Ik ben net zo goed als ieder ander.'
Dat soort zinnen (zoek anders eens op affirmatie). Ik weet nog dat ik het de eerste keren zo stom en gênant en idioot vond, stond ik daar in mijn uppie tegen de spiegel te lullen.
Maar na een tijdje ga je het écht geloven, net als dat je nu die stem in je hoofd bent gaan geloven die zegt dat je niet de moeite waard bent. Jouw stem met affirmaties wordt uiteindelijk sterker, en dan ga je het zelf geloven. Vanuit daar krijg je meer zelfvertrouwen en kracht om je leven weer op de rit te krijgen.
Dit is echt de meest simpele, haalbare tip die óók effectief is.
