Geen idee wat te doen
ik ben al heel lang samen met mijn vriend. Het is geen goede relatie, ik vind het erg eenzaam. Dat is iets wat al jaren speelt. Mijn vriend en ik hebben het hier al heel vaak over gehad. Persoonlijk had ik al lang geleden uit elkaar willen gaan. Helaas heb ik geen groot netwerk om me heen waar ik (tijdelijk) terecht zou kunnen. In deze tijd met de woningcrisis is het heel moeilijk om aan een woning te komen. Ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe we uit elkaar zouden moeten gaan gezien dit praktische gedeelte.
Daarnaast wil mijn vriend niet uit elkaar gaan. Hij zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ook zegt hij dat hij niet weg zal gaan maar sowieso in het huis blijft zitten. Daarnaast hebben we een kind samen waarvoor het niet fijn is als we uit elkaar zouden gaan.
Als ik het toch ter sprake breng raakt mijn vriend overstuur.
Zelf ben ik al heel lang heel ongelukkig in deze relatie. Mijn vriend weet dat. Hij wil daar ook aan werken omdat hij niet uit elkaar wil gaan. Wat ik heel erg mis in onze relatie is een band samen hebben, echt maatjes zijn van elkaar. Dat is er totaal niet. We doen ons eigen ding en dat maakt het voor mij in ieder geval heel eenzaam.
Door de omstandigheden zie ik geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik zie geen uitweg uit deze situatie. Dus kabbelt dit al een paar jaar zo door.
Het ontbreken van een band breekt me wel op. Het is voor mij een groot gemis. Nu heb ik heel fout via internet een man leren kennen. Ik had met hem heel fijne gesprekken. Hij gaf me op dat gebied de aandacht die ik al lang thuis mis. Ik voelde me er echt fijn bij. Het was fijn dat iemand me wel zag. Het betekende veel voor me. Het heeft heel lang geduurd omdat ik officieel geen vrijgezel was voor we elkaar gezien hebben. Ik heb dat mijn vriend van tevoren ook vertelt. Hij was boos natuurlijk.
De ontmoeting met die man ging niet zoals dat normaal ging. Na de ontmoeting deed hij ook anders. Hij gaf heel wisselende signalen. Ik heb zelf het idee dat hij zelf ook wat issues had. Het was gewoon heel onduidelijk. Hij zei oa dat hij me niet had willen afwijzen of kwetsen.
In ieder geval is het contact verbroken omdat hij het allemaal niet wist en mij geen duidelijkheid kon bieden. Ik heb zelf het contact verbroken omdat ik er niet tegen kon.
Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden. Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou van moet denken. Die man vond is dat ik geen duidelijke keuze had gemaakt. Ik zit nog steeds bij mijn vriend maar ben nog steeds heel ongelukkig daarmee. Ik mis het contact met die andere man heel erg. Het liefst zou ik weer contact met hem willen opnemen. Maar ik wil ook niet als wanhopig iemand achter iemand aanlopen.
Als ik heel erg eerlijk ben zou ik het liefst bij die andere man willen zijn. Het contact betekende heel veel voor me. Ik vind het heel erg hoe het gelopen is. Ik voel me er vaak ellendig door dat ik niet weet wat ik nu het beste kan doen.
Angela1967 schreef op 17-06-2022 om 14:20:
[..]
Ik zou ernstig aandringen op therapie i.v.m. onverwerkt trauma en dat consequent blijven herhalen bij huisarts. Niet opgeven. En dan, als je de doorverwijzing hebt, je op 14.000 veschillende wachtlijsten laten zetten als je de doorverwijzing hebt. Accepteer dat je professionele hulp nodig hebt!
gr Angela
Ik heb mijn verhaal al heel vaak verteld. Het is steeds hetzelfde. Ik vind dat zo slecht. Ik ben heel veel jaren van het kastje naar de muur gestuurd. Ik ga echt niet meer met mijn verhaal naar de huisarts.
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 14:32:
[..]
Ik heb mijn verhaal al heel vaak verteld. Het is steeds hetzelfde. Ik vind dat zo slecht. Ik ben heel veel jaren van het kastje naar de muur gestuurd. Ik ga echt niet meer met mijn verhaal naar de huisarts.
Dan blijf je thuis he.
Battle-Royale schreef op 17-06-2022 om 14:39:
[..]
Dan blijf je thuis he.
Dat maakt in dit geval geen verschil
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 14:43:
[..]
Dat maakt in dit geval geen verschil
Klopt en alles bleef zoals het was.
Battle-Royale schreef op 17-06-2022 om 14:44:
[..]
Klopt en alles bleef zoals het was.
In dit geval inderdaad ja
Je titel is: geen idee wat te doen.
Dat gevoel heb ik nu ook. Het is echt moeilijk contact met je te krijgen zo,ook op dit forum als je 26 pagina's lang nergens echt op reageert, alleen je eigen mantra herhaalt.
Ik hoop dat je thuis bij/met je kinderen wel echt kan luisteren, ze op een andere manier naar dingen kan laten kijken. En ik weet natuurlijk niet hoe je nu met je man omgaat. Maar het lijkt me ook voor hem heel moeilijk in een huis te leven met jou als je geen stappen zet maar ook niet je best doet de relatie met hem te verbeteren.
Ik hou het hierbij. Het ga je goed/beter.
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 14:32:
[..]
Ik heb mijn verhaal al heel vaak verteld. Het is steeds hetzelfde. Ik vind dat zo slecht. Ik ben heel veel jaren van het kastje naar de muur gestuurd. Ik ga echt niet meer met mijn verhaal naar de huisarts.
Wat was toen je hulpvraag bij de huisarts? Was dat traumaverwerking omgaan met verlies, zelfvertrouwen. Laat hem/haar desnoods dit draadje lezen.
Beste Lisa,
Als je op dezelfde wijze tegen nieuwe contacten praat als hier op het forum, dan begrijp ik dat je weinig steun en begrip krijgt. Het heeft iets moedeloos om van te worden en wekt op gegeven moment ook een soort aversie op. Want veel mensen geven aan begrip te hebben, je steun te geven via tips of gewoon een knuffel. Maar je lijkt op een langspeelplaat die vast zit in zijn groef. Je blijft alles maar herhalen. Wat je wil (iemand die een arm om je heen slaat, je steunt en helpt), dat ga je zo niet krijgen. Jij in een cirkeltje hangen en op gegeven moment checken mensen uit, want je toont geen zelfinzicht in je eigen werkwijze.
Je zegt dat je man autistisch is, maar soms denk ik dat het ook voor jou geldt. Niemand op dit forum lijkt door je heen te kunnen dringen. Heb je misschien ook wel moeite om contact te leggen, niet alleen omdat je introvert bent maar ook wel wat last hebt van sociaal onhandig zijn? Dat je net het verkeerde zegt of doet, waardoor mensen jou niet begrijpen of je mogelijk hen afstoot? En dat je dat dan prompt niet goed begrijpt waarom zij zo weer op jou reageren? Misschien zit ik ernaast hoor, want ik ben niet zo thuis in autisme. Maar ik vind je wijze van communiceren best curieus.
Lotte78 schreef op 17-06-2022 om 14:55:
[..]
Wat was toen je hulpvraag bij de huisarts? Was dat traumaverwerking omgaan met verlies, zelfvertrouwen. Laat hem/haar desnoods dit draadje lezen.
Ik vertel dit hele verhaal. Wat ik hier vertel. Niet alleen maar ik zoek een huis.
Je bent op heel jonge leeftijd je ouders kwijtgeraakt door de dood. Ik denk dat dat op zich al een ervaring is die weinig mensen met je kunnen delen. Jouw roep om iemand die er voor jou is (onvoorwaardelijk) dat is eigenlijk de roep van een kind om de liefde van de ouders. Ouders kunnen je die onvoorwaardelijke liefde geven, zij kennen je als geen ander. Een partner kan dat ook, maar vaak is dat toch een weg, waarbij het regelmatig weer moet worden bevestigd, het is niet vanzelfsprekend, zoals dat bij ouders wel is.
Ik noemde het een traumatische ervaring, omdat het waarschijnlijk niet alleen om rouw gaat, maar ook om de schok daarna van alles wat je moet regelen, niemand die er voor je is, niemand die je daarin begeleidt. Een trauma is niet alleen een vervelende ervaring, maar meestal daar bovenop een pijnlijke ervaring van het uitblijven van hulp.
Duizendpoot zegt: 'Maar je lijkt op een langspeelplaat die vast zit in zijn groef.' Dat is precies het beeld dat ik gebruik als ik wil praten over mijn traumatische ervaring: het lijkt alsof je daarna niet verder komt, steeds maar weer in hetzelfde cirkeltje blijft hangen, alsof er een steen bovenop ligt waar geen beweging in te krijgen is.
Ik heb (gelukkig) goede ervaringen met EMDR-therapie. Niet veel praten, maar tappen, oogbewegingen etc. en op een of andere manier kwam er toen een ander licht op mijn ervaringen, waardoor er beweging in kwam, waardoor het een plaatsje kon krijgen.
Wat je ook doet, scheiden of niet, je neemt altijd jezelf mee, dus ik denk dat het goed is om te kijken of EMDR voor jou iets kan betekenen. In elk geval zou ik het gaan benoemen als een traumatische ervaring, omdat dat mensen op een ander been zet.
Ja, ook deze stap zul je zelf alleen moeten zetten. Maar heb je dan niet ergens het vertrouwen dat er iemand meekijkt en jou de goede weg wijst? Ik weet dat mijn ouders mij gelukkig zouden willen zien, dus als ik ergens aan het wankelen ben, dan zeg ik tegen mezelf: zoek naar waar je gelukkig van wordt, want daar word je dan naartoe gestuurd (denk ik dan). Dat wordt dan mijn kompas. Ik wens het je toe.
Tsjor
Het probleem waar Lisa mee kampt is breder dan haar persoontje. Paul Verhaeghe hoogleraar psychodiagnostiek stelt dat elke samenleving zijn eigen aandoeningen creëert. De onze steunt op individualisering en competitiedrift. Sociale angst, eenzaamheid en depressie tot gevolg. Best wel schraal dat we voor contact en steun naar professionals worden verwezen.
In mijn woonplaats is er 6 jaar geleden een inwonerinitiatief gestart die een bedding biedt om elkaar gewoon weer te ontmoeten en tijd te hebben voor elkaar. Waar andere waarden de boventoon voeren. Om je kracht te herontdekken. Het gevoel dat je geen waarde hebt, als je de verbinding mist, is zo ongezond nog niet. We hebben verbinding nodig. Maar 'resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst', dat is zo mooi aan de toekomst. Er komt altijd iets naar je toe, als je je daarvoor opent.
tsjor schreef op 17-06-2022 om 16:10:
Je bent op heel jonge leeftijd je ouders kwijtgeraakt door de dood. Ik denk dat dat op zich al een ervaring is die weinig mensen met je kunnen delen. Jouw roep om iemand die er voor jou is (onvoorwaardelijk) dat is eigenlijk de roep van een kind om de liefde van de ouders. Ouders kunnen je die onvoorwaardelijke liefde geven, zij kennen je als geen ander. Een partner kan dat ook, maar vaak is dat toch een weg, waarbij het regelmatig weer moet worden bevestigd, het is niet vanzelfsprekend, zoals dat bij ouders wel is.
Ik noemde het een traumatische ervaring, omdat het waarschijnlijk niet alleen om rouw gaat, maar ook om de schok daarna van alles wat je moet regelen, niemand die er voor je is, niemand die je daarin begeleidt. Een trauma is niet alleen een vervelende ervaring, maar meestal daar bovenop een pijnlijke ervaring van het uitblijven van hulp.
Duizendpoot zegt: 'Maar je lijkt op een langspeelplaat die vast zit in zijn groef.' Dat is precies het beeld dat ik gebruik als ik wil praten over mijn traumatische ervaring: het lijkt alsof je daarna niet verder komt, steeds maar weer in hetzelfde cirkeltje blijft hangen, alsof er een steen bovenop ligt waar geen beweging in te krijgen is.
Ik heb (gelukkig) goede ervaringen met EMDR-therapie. Niet veel praten, maar tappen, oogbewegingen etc. en op een of andere manier kwam er toen een ander licht op mijn ervaringen, waardoor er beweging in kwam, waardoor het een plaatsje kon krijgen.
Wat je ook doet, scheiden of niet, je neemt altijd jezelf mee, dus ik denk dat het goed is om te kijken of EMDR voor jou iets kan betekenen. In elk geval zou ik het gaan benoemen als een traumatische ervaring, omdat dat mensen op een ander been zet.
Ja, ook deze stap zul je zelf alleen moeten zetten. Maar heb je dan niet ergens het vertrouwen dat er iemand meekijkt en jou de goede weg wijst? Ik weet dat mijn ouders mij gelukkig zouden willen zien, dus als ik ergens aan het wankelen ben, dan zeg ik tegen mezelf: zoek naar waar je gelukkig van wordt, want daar word je dan naartoe gestuurd (denk ik dan). Dat wordt dan mijn kompas. Ik wens het je toe.
Tsjor
EMDR heb ik eerder gehad, maar dan voor iets anders.
Dat er geen ouders meer zijn is 1 ding. Maar ik vind het ergste dat mensen mij hebben laten zitten daarna, niet meer naar me omkeken. Dat heeft mij heel veel gedaan.
Aardpeer schreef op 17-06-2022 om 16:10:
Het probleem waar Lisa mee kampt is breder dan haar persoontje. Paul Verhaeghe hoogleraar psychodiagnostiek stelt dat elke samenleving zijn eigen aandoeningen creëert. De onze steunt op individualisering en competitiedrift. Sociale angst, eenzaamheid en depressie tot gevolg. Best wel schraal dat we voor contact en steun naar professionals worden verwezen.
In mijn woonplaats is er 6 jaar geleden een inwonerinitiatief gestart die een bedding biedt om elkaar gewoon weer te ontmoeten en tijd te hebben voor elkaar. Waar andere waarden de boventoon voeren. Om je kracht te herontdekken. Het gevoel dat je geen waarde hebt, als je de verbinding mist, is zo ongezond nog niet. We hebben verbinding nodig. Maar 'resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst', dat is zo mooi aan de toekomst. Er komt altijd iets naar je toe, als je je daarvoor opent.
Precies dit. Heel erg dat je voor steun naar professionals moet gaan ipv mensen in je omgeving.
Wat mooi dat initiatief bij je in de buurt!
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 16:37:
[..]
EMDR heb ik eerder gehad, maar dan voor iets anders.
Dat er geen ouders meer zijn is 1 ding. Maar ik vind het ergste dat mensen mij hebben laten zitten daarna, niet meer naar me omkeken. Dat heeft mij heel veel gedaan.
Lisa kun je wat meer vertellen over hoe dat dan ging? Heb jij veel initiatief getoond en regelmatig om hulp gevraagd? Of heb je afgewacht tot mensen uit zichzelf contact zochten of hulp boden? Wat zou er gebeuren als je nu weer contact zocht met je ooms en tantes en vertelt dat je eenzaam bent en gezelschap nodig hebt? Zijn er mensen die echt weten hoe je je voelt? Uit al deze pagina’s en berichten van jou weten we nog bijna niks over jou en moeten we gissen naar wat er gebeurt is. Als je op deze manier ook met hulpverleners en andere contacten communiceert, dan weet niemand echt wat er aan de hand is en dat je echt hulp nodig hebt.
In mijn regio kun je je aanmelden bij de vrijwilligersbank als je een maatje nodig hebt. Zo kunnen mensen die iets te bieden hebben met je in contact komen en gezelschap en hulp bieden. Misschien is er bij jou ook zoiets. Lijkt me de moeite waard om uit te zoeken.
Aardpeer schreef op 17-06-2022 om 16:10:
Het probleem waar Lisa mee kampt is breder dan haar persoontje. Paul Verhaeghe hoogleraar psychodiagnostiek stelt dat elke samenleving zijn eigen aandoeningen creëert. De onze steunt op individualisering en competitiedrift. Sociale angst, eenzaamheid en depressie tot gevolg. Best wel schraal dat we voor contact en steun naar professionals worden verwezen.
In mijn woonplaats is er 6 jaar geleden een inwonerinitiatief gestart die een bedding biedt om elkaar gewoon weer te ontmoeten en tijd te hebben voor elkaar. Waar andere waarden de boventoon voeren. Om je kracht te herontdekken. Het gevoel dat je geen waarde hebt, als je de verbinding mist, is zo ongezond nog niet. We hebben verbinding nodig. Maar 'resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst', dat is zo mooi aan de toekomst. Er komt altijd iets naar je toe, als je je daarvoor opent.
Dat kan zo zijn. Maar maatschappijkritiek lost niemands probleem op. Net zoals dat je niet kunt wachten tot iemand je komt redden, zo kun je ook niet wachten tot de wereld verandert. Hooguit kun je zelf zo’n inwonersinitiatief nemen als jij beschrijft. Be the change you want to see. Is dat dan misschien iets voor je Lisa, om daar het voortouw in te nemen?
