Geen idee wat te doen
ik ben al heel lang samen met mijn vriend. Het is geen goede relatie, ik vind het erg eenzaam. Dat is iets wat al jaren speelt. Mijn vriend en ik hebben het hier al heel vaak over gehad. Persoonlijk had ik al lang geleden uit elkaar willen gaan. Helaas heb ik geen groot netwerk om me heen waar ik (tijdelijk) terecht zou kunnen. In deze tijd met de woningcrisis is het heel moeilijk om aan een woning te komen. Ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe we uit elkaar zouden moeten gaan gezien dit praktische gedeelte.
Daarnaast wil mijn vriend niet uit elkaar gaan. Hij zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ook zegt hij dat hij niet weg zal gaan maar sowieso in het huis blijft zitten. Daarnaast hebben we een kind samen waarvoor het niet fijn is als we uit elkaar zouden gaan.
Als ik het toch ter sprake breng raakt mijn vriend overstuur.
Zelf ben ik al heel lang heel ongelukkig in deze relatie. Mijn vriend weet dat. Hij wil daar ook aan werken omdat hij niet uit elkaar wil gaan. Wat ik heel erg mis in onze relatie is een band samen hebben, echt maatjes zijn van elkaar. Dat is er totaal niet. We doen ons eigen ding en dat maakt het voor mij in ieder geval heel eenzaam.
Door de omstandigheden zie ik geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik zie geen uitweg uit deze situatie. Dus kabbelt dit al een paar jaar zo door.
Het ontbreken van een band breekt me wel op. Het is voor mij een groot gemis. Nu heb ik heel fout via internet een man leren kennen. Ik had met hem heel fijne gesprekken. Hij gaf me op dat gebied de aandacht die ik al lang thuis mis. Ik voelde me er echt fijn bij. Het was fijn dat iemand me wel zag. Het betekende veel voor me. Het heeft heel lang geduurd omdat ik officieel geen vrijgezel was voor we elkaar gezien hebben. Ik heb dat mijn vriend van tevoren ook vertelt. Hij was boos natuurlijk.
De ontmoeting met die man ging niet zoals dat normaal ging. Na de ontmoeting deed hij ook anders. Hij gaf heel wisselende signalen. Ik heb zelf het idee dat hij zelf ook wat issues had. Het was gewoon heel onduidelijk. Hij zei oa dat hij me niet had willen afwijzen of kwetsen.
In ieder geval is het contact verbroken omdat hij het allemaal niet wist en mij geen duidelijkheid kon bieden. Ik heb zelf het contact verbroken omdat ik er niet tegen kon.
Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden. Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou van moet denken. Die man vond is dat ik geen duidelijke keuze had gemaakt. Ik zit nog steeds bij mijn vriend maar ben nog steeds heel ongelukkig daarmee. Ik mis het contact met die andere man heel erg. Het liefst zou ik weer contact met hem willen opnemen. Maar ik wil ook niet als wanhopig iemand achter iemand aanlopen.
Als ik heel erg eerlijk ben zou ik het liefst bij die andere man willen zijn. Het contact betekende heel veel voor me. Ik vind het heel erg hoe het gelopen is. Ik voel me er vaak ellendig door dat ik niet weet wat ik nu het beste kan doen.
Fortuona schreef op 17-06-2022 om 09:23:
Je blijft in hetzelfde kringetje ronddraaien:
Ik voel me alleen - ik heb me eerder opengesteld - ben afgewezen - ze vinden me niet de moeite waard - ik wil graag steun/ de moeite waard gevonden worden - ik ga het risico niet nog eens lopen - ik voel me alleen...
Oftewel er moet iemand opstaan, die out of the blue gaat zeggen: meid wat ben jij de moeite waard, ik steun je en die dat dan ook met daden gaat laten zien, zodat jij kunt gaan geloven dat je de moeite waard bent.
Dat gaat niet gebeuren!
Het is echt belangrijk dat jij jezelf de moeite waard gaat vinden, dat gaat niemand voor je doen.
Jarenlang heb ik ook in zo'n kringetje rondgedraaid. Ik had niet in de gaten dat dat voor mijn omgeving erg afstotend werkte. Pas toen ik me realiseerde dat ik het eigenlijk wel een fijn kringetje vond, want dan hoefde ik niet in actie te komen, pas toen kon ik stappen ondernemen, omdat ik zo'n persoon niet wilde zijn. Iemand die altijd wel te klagen had, maar er niets aan deed uit angst.Pas toen ik stappen ondernam, liet zien dat ik anders wilde en daarover met kennissen ging praten, ontstonden diepere vriendschappen.
Maar ik heb al veel actie ondernomen. Dus daar hoef ik niet meer mee te beginnen.
Als ik me open stel over dit onderwerp weten mensen niet wat ze daarmee moeten en lopen dan weg.
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 09:02:
[..]
Bij mij gaat het er echt om dat iemand om me geeft. Omdat mensen er niet voor me waren toen ik me heb opengesteld, dat heeft me het gevoel gegeven dat ik er niet toe doe, het niet waard ben om aandacht aan te besteden.
Een coach enz geeft niet om mij, dat is gewoon professioneel. Bij poh en huisarts ben ik al meerdere keren geweest.
Wat mij goed zou doen is het idee dat ik er ook toe doe. Niet dat mensen me maar laten zitten als het moeilijk is.
Zoals ik al aangaf iemand die om je geeft (en je kinderen doen dat zeker wel) en waar je dit soort gesprekken mee kan voeren is lastig te vinden en zeker op korte termijn. En dan nog is het de vraag of een ander dit alles kan vervullen wat je vraagt.
Ik denk te lezen dat je nog erg worstelt met gevoelens van rouw, eenzaamheid en verminderd zelfvertrouwen.
Een eerste stap zou kunnen zijn om met iemand te praten die het beste met je voorheeft. En dat kan heel goed een professional zijn.Nee, die geeft niet om je zoals jij zou willen maar heeft vaak wel het beste met je voor. Al moet je dan wel eerlijk zijn in je hulpvraag. En die is niet hulp bij scheiden. Maar hulp bij het verwerken van rouw, eenzaamheid en zelfvertrouwen.
Als jij mijn vriendin /zus zou zijn , zou ik het zelfde advies geven. Want behalve zeggen ik geef om je, kan ik hier ook niet veel mee. Ik kan ook bij mensen waarvan ik heel veel van hou, niet het gevoel van rouw/eenzaamheid weg nemen. Dat is een proces waar elk mens zelf door heen moet. En waarbij het niet gek is, als er professionele hulp bij wordt ingeschakeld.
En ik begrijp dat je dat liever met een dierbare dit zou bespreken. Maar dat is niet realistisch dus als je wil werken aan je geluk, zal je zelf een stap (hoe klein ook) moeten gaan zetten.
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 09:27:
[..]
Wat ik al eerder zei, iedereen maakt verschillende moeilijke dingen mee. Het gaat erom of je daarin gesteund wordt. Vaak is dat wel zo dat je in geval van nood toch op iemand terug kan vallen. Ofwel praktisch ofwel met betrokkenheid. Het maakt veel verschil. Dat heb ik dus niet. Bv als ik nog ouders had gehad was ik daar (tijdelijk) naartoe gegaan. Ook al is dat niet ideaal. Het was een mogelijkheid geweest. En dan had ik van daaruit verder kunnen kijken.
Als ik jouw bijdragen goed lees, zie je dus eigenlijk geen enkele mogelijkheid om je leven te verbeteren tenzij er op miraculeuze wijze iemand opduikt die jou begrijpt?
Wat is het effect van de slechte relatie tussen jou en hun vader eigenlijk op jullie kinderen? Wat doet jouw gevangen zitten met hen? Hoe is de geïsoleerde situatie van jullie als gezin voor hen? Ervaren ze de spanningen tussen vader en jou? Voelen ze jouw diepe ongelukkig-zijn, jouw depressie? Is er iemand die jouw kinderen begrijpt en steunt, en ervoor zorgt dat die zware deken van hun leven afgaat? Ben je nog in staat in hun belang te denken? Je kent die vliegtuig-metafoor vast wel, dat je als ouder eerst het zuurstofmasker op je eigen gezicht moet zetten en dan pas op dat van je kind. Want wie moet jouw kinderen begrijpen en steunen als jij het niet meer kan? Je man lijkt me ook niet de meest invoelende en ondersteunende vader. Je zou op zijn minst moeten proberen deze pijn niet aan de volgende generatie mee te geven. En als je dat zelf niet meer opbrengt, is het misschien goed om hulp voor je kinderen in te schakelen.
Dan gaat er nooit meer iets veranderen. En kunnen wij, als forum, ook niets voor je betekenen
Weet je, ik ben een beetje jaloers op jou. Je hebt de ervaring van liefdevolle en steunende ouders gehad. Iets waar je nu nog op leunt.
Ik niet, mijn ouders hebben mij als kind geen veilig thuis gegeven. Ze leven nog. Ze willen geen contact met mij.
Ondanks dat ik vaker dan ik tellen kan mijn neus gestoten heb in contacten, heb ik het niet opgegeven, omdat ik bleef geloven en hopen dat er meer moest zijn dan het eenzame, emotioneel arme leven dat ik had. Het heeft meer dan 20! jaar aan pogingen gekost....en het is alle moeite waard geweest.
Jij weet uit ervaring dat het anders kan en je hebt opgegeven om ernaar te zoeken.
Het laatste advies wat ik je nog wil geven, is er eentje waar ik zelf veel aan gehad heb.
Kijk de tedtalk van Brene Brown, De kracht van kwetsbaarheid:
En/of lees haar boek met dezelfde titel.
Lotte78 schreef op 17-06-2022 om 09:37:
[..]
Zoals ik al aangaf iemand die om je geeft (en je kinderen doen dat zeker wel) en waar je dit soort gesprekken mee kan voeren is lastig te vinden en zeker op korte termijn. En dan nog is het de vraag of een ander dit alles kan vervullen wat je vraagt.
Ik denk te lezen dat je nog erg worstelt met gevoelens van rouw, eenzaamheid en verminderd zelfvertrouwen.
Een eerste stap zou kunnen zijn om met iemand te praten die het beste met je voorheeft. En dat kan heel goed een professional zijn.Nee, die geeft niet om je zoals jij zou willen maar heeft vaak wel het beste met je voor. Al moet je dan wel eerlijk zijn in je hulpvraag. En die is niet hulp bij scheiden. Maar hulp bij het verwerken van rouw, eenzaamheid en zelfvertrouwen.
Als jij mijn vriendin /zus zou zijn , zou ik het zelfde advies geven. Want behalve zeggen ik geef om je, kan ik hier ook niet veel mee. Ik kan ook bij mensen waarvan ik heel veel van hou, niet het gevoel van rouw/eenzaamheid weg nemen. Dat is een proces waar elk mens zelf door heen moet. En waarbij het niet gek is, als er professionele hulp bij wordt ingeschakeld.
En ik begrijp dat je dat liever met een dierbare dit zou bespreken. Maar dat is niet realistisch dus als je wil werken aan je geluk, zal je zelf een stap (hoe klein ook) moeten gaan zetten.
Ik vind het erg dat de mensen in mijn omgeving wisten dat ik alleen overbleef. Dat dit heel moeilijk is zo jong. Dan ga je nog zoveel meemaken en dan mis je de Betrokkenheid van directe familie. Dat is heel hard. Ipv er voor me te zijn hebben mensen afstand genomen. Met grote gevolgen. Ik heb wel alles zelf en alleen gedaan. Maar het heeft me mijn zelfvertrouwen en gezondheid gekost.
Die professioneel hulp heb ik meerdere gezocht. Vaak van kastje naar de muur gestuurd.
Dat is toch ook steun die je je zus zou geven? Advies geven bedoel ik. Zou je na dat advies nog wel contact met je zus houden? Of zou je nooit meer naar haar omkijken? Ik denk dat je gewoon nog contact houdt met je zus. Dat doen mensen bij mij niet.
Een priester gaat uit varen en komt er halverwege achter dat zijn boot lek is. Hij begint te hozen met zijn handen, maar dat helpt niet echt.
Er komt een bootje toeristen voorbij die hem zien strijden en ze bieden hun hulp aan. " Nee hoor", zegt de priester, "de Heer is de enige die me kan en zal redden." Het bootje met toeristen vaart door.
Inmiddels staat de priester tot zijn knieën in het water. Een echtpaar met een mooie speedboot komt langszij. Ze vragen of de priester met hen mee wil varen. "Nee hoor", zegt de priester, "de Heer is de enige die me kan en zal redden."
De priester hoort wat hij kan, maar inmiddels staat het water hem letterlijk aan de lippen. De waterpolitie komt, biedt hem een reddingsvest aan en wil de boot op sleeptouw nemen.
De priester weigert: "Nee hoor", sputtert hij met het water al in de mond, " de Heer is de enige die me kan en zal redden."
De politie dringt aan, maar de priester is overtuigd van zijn gelijk en weigert.
De priester, geheel volgens verwachting, verdrinkt.
Aangekomen bij de hemelpoort is hij verongelijkt: ik had zo'n groot vertrouwen dat alleen U mij zou redden, waar was U, waarom deed U niets, waarom kon ik niet op U rekenen?
De Heer zuchtte en zei: "Ik heb je toeristen, een speedboot en de waterpolitie gestuurd, wat wil je nog meer!
Mija schreef op 17-06-2022 om 09:41:
[..]
Als ik jouw bijdragen goed lees, zie je dus eigenlijk geen enkele mogelijkheid om je leven te verbeteren tenzij er op miraculeuze wijze iemand opduikt die jou begrijpt?
Wat is het effect van de slechte relatie tussen jou en hun vader eigenlijk op jullie kinderen? Wat doet jouw gevangen zitten met hen? Hoe is de geïsoleerde situatie van jullie als gezin voor hen? Ervaren ze de spanningen tussen vader en jou? Voelen ze jouw diepe ongelukkig-zijn, jouw depressie? Is er iemand die jouw kinderen begrijpt en steunt, en ervoor zorgt dat die zware deken van hun leven afgaat? Ben je nog in staat in hun belang te denken? Je kent die vliegtuig-metafoor vast wel, dat je als ouder eerst het zuurstofmasker op je eigen gezicht moet zetten en dan pas op dat van je kind. Want wie moet jouw kinderen begrijpen en steunen als jij het niet meer kan? Je man lijkt me ook niet de meest invoelende en ondersteunende vader. Je zou op zijn minst moeten proberen deze pijn niet aan de volgende generatie mee te geven. En als je dat zelf niet meer opbrengt, is het misschien goed om hulp voor je kinderen in te schakelen.
Dit zijn heel goede vragen. Mij houden ze ook bezig. Hoe ik het zie zijn mijn kinderen toch gelukkig.
Dat is ook een punt wat ik de mensen uit mijn omgeving kwalijk neem. Mijn kinderen missen helaas een en ander. Ook daarvoor is het afstand nemen zo hard geweest. Ze zeggen wel eens IT takes a village to raise a child. Dat heb ik alleen gedaan. Was niet nodig geweest. Zeker voor m'n kinderen belangrijk geweest om ook bij andere mensen terecht te kunnen, leuke dingen mee te doen. Maar mensen kozen om afstand te nemen.
Bijtje82 schreef op 16-06-2022 om 22:05:
En Lisa, lees je alles wat hier gezegd wordt wel echt?
Deze link over Calimerogedrag zou ik echt lezen als ik jou was. Persoonlijk klinkt 'calimerogedrag' mij in eerste instsntie negatief in de oren.
Maar als je dit leest, dan zie ik dat heel anders.
Je ziet hoe je in bepaald gedrag verstrikt kan raken, zelf niet meer ziet hoe je daar uit kunt komen en dat gedrag je (enige?) veilige haven kan worden.
Ik zie in dit artikel heel veel herkenning van jouw verhaal. Hoe je je steeds minder waard voelt, hunkert naar erkenning. Maar hoe je door de manier waarop je dat uit vaak helaas het omgekeerde bereikt.
Lukt het je denk je om dit artikel eens heel open te lezen? Open te kijken wat je herkent? Waar je geraakt wordt?
Ik gun het je heel erg.
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 10:01:
[..]
Dit zijn heel goede vragen. Mij houden ze ook bezig. Hoe ik het zie zijn mijn kinderen toch gelukkig.
Dat is ook een punt wat ik de mensen uit mijn omgeving kwalijk neem. Mijn kinderen missen helaas een en ander. Ook daarvoor is het afstand nemen zo hard geweest. Ze zeggen wel eens IT takes a village to raise a child. Dat heb ik alleen gedaan. Was niet nodig geweest. Zeker voor m'n kinderen belangrijk geweest om ook bij andere mensen terecht te kunnen, leuke dingen mee te doen. Maar mensen kozen om afstand te nemen.
Maar dat kun je de rest van de mensheid niet kwalijk nemen. Dan doe je veel mensen tekort, zeker hier op het forum.
Daarnaast, hoe pijnlijk het kan zijn, ben je niet uniek. Ik heb al een paar keer gedeeld dat ik ook alles alleen deed, zo nog meer mensen hier. Er is een vertekend beeld ontstaan bij jou dat jij één van de weinigen bent die dit alles niet heeft. Dat verkeerde beeld houd je krampachtig vast en daarmee verzand je in je mantra dat jij alleen weg kunt als er iemand is.
Maar je kunt vriendschappen niet aangaan om je scheiding te doen. Dan misbruik je de vriendschap.
En dus moet je het doen met wat je hebt en dat is:
- je blijft en accepteert of zoekt daar opnieuw hulp bij.
- je gaat
Maar je kunt niet van een wildvreemde vent, die geen knip voor de neus waard is, verwachten dat hij je wel even overneemt en je door een scheiding heenloodst, dat is niet realistisch.
Waar ik nog wel nieuwsgierig naar ben, is hoe jij je kwetsbaar opstelt.
Hoe gaat dat, als jij je opent?
Vertel je dan direct alles?
Je bent boos en teleurgesteld in je familie, de mensen om je heen. Je neemt het hun kwalijk. Ze hebben verzuimd, nagelaten. En daarmee sta jij in je recht. Achter deze verwijten zitten behoeften, verlangens, concrete verzoeken die je niet hebt uitgesproken. De teleurstellingen blijven zitten, je verbittert. Gevolg is je afstand bent gaan nemen. En toch blijft je verlangen. En heb je je een beetje geopend in het internet-contact. Dat geeft hoop. Open je vandaag eens bij de kassa, zeg iemand gedag op straat.
Doe eens wat raars 'zegen al de mensen die je pijn hebben gedaan'...hardop, zegen hen...net zolang, voel je tranen en kom terug in je hart. We zijn tenslotte de 'liefde' zelf, jij bent de liefde zelf, die kan gaan stromen. Het is mooi verlangen, om 'iemanden' te ontmoeten die je gaan steunen. Die komen op je pad. Stel je open, je bent een mooi mens Lisa!!
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 10:01:
[..]
Dit zijn heel goede vragen. Mij houden ze ook bezig. Hoe ik het zie zijn mijn kinderen toch gelukkig.
Dat is ook een punt wat ik de mensen uit mijn omgeving kwalijk neem. Mijn kinderen missen helaas een en ander. Ook daarvoor is het afstand nemen zo hard geweest. Ze zeggen wel eens IT takes a village to raise a child. Dat heb ik alleen gedaan. Was niet nodig geweest. Zeker voor m'n kinderen belangrijk geweest om ook bij andere mensen terecht te kunnen, leuke dingen mee te doen. Maar mensen kozen om afstand te nemen.
Die ervaring deel ik met jou: ook ik heb sinds het overlijden van mijn moeder tien jaar geleden geen ‘privé-contacten’ meer die samen met mij de (flinke hobbels in de) opvoeding van mijn kinderen delen. Mijn familie is heus aardig maar houdt zich verre van echte betrokkenheid. De vader van de kinderen is aardig maar houdt zich afzijdig van moeilijkheden en als hij dat niet doet, ontstaan algauw problemen. In vaders familie was ooit iemand nauw betrokken maar die kreeg een nieuwe relatie en is toen helemaal afgehaakt omdat ze vond dat ze genoeg gezorgd had in haar leven. Dat begreep ik maar het kwam enorm hard aan omdat ik dacht dat we met elkaar omgingen omdat we van elkaar hielden. Vrienden hebben hun eigen sores en er zijn er in de loop van de jaren ook een heel aantal afgevallen omdat ik de puf niet heb om op een goede manier contacten te onderhouden. Ik ben dan ook nog alleenstaand ouder dus ‘alles’ komt op mij neer. Ik vind dat soms enorm taai en ik voel me ook geregeld behoorlijk sneu.
En dan? Als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan. Ik heb school altijd beschouwd als mede-opvoeders en ben daar intensief de relatie mee aangegaan. Ik heb professionele hulp gevraagd toen dat aan de orde was. Mijn kinderen hebben diagnoses dus dat is misschien wel anders. Zij hebben die hulp echt nodig. Ik pieker er niet over me erbij neer te leggen dat mijn kinderen ‘veel missen’ zonder te knokken voor alternatieven. Ik houd mijn kinderen voor: er zijn dingen die niet kunnen maar ook altijd mogelijkheden, hoe klein ook. Richt je aandacht daarop en zoek en beweeg verder, stapje voor stapje. Als je alleen je aandacht richt op wat er allemaal mist, wat je tekortkomt, wat er niet mogelijk is, dan is het geen wonder dat je knaldepressief wordt! Mijn puberzoon doet dat op dit moment. Dat is dus een heel lastige situatie want hij zakt steeds verder weg. Maar jij bent een volwassene.
En ik ben zelf ook echt wel eens flink somber en snap best wat je zegt. Ik zou best een keer zo’n gesprek kunnen voeren over alles wat misgegaan is in mijn leven en hoe triest het is dat ik zo weinig diepe verbindingen heb enzovoorts enzovoorts. Als ik dat 1 keer doe, lucht dat op: he he, mijn hart gelucht. Maar voor mijn geestelijke gezondheid kan ik dat niet blijven herhalen en ook niet steeds opnieuw aanhoren van een ander. Dat trekt mij namelijk helemaal leeg. Juist gevoelige mensen, die eigenlijk wel met jou zouden kunnen meeleven, moeten dan omwille van hun eigen welzijn wel grenzen trekken en afstand nemen. Je moet op z’n minst in de loop van zo’n gesprek ook weer mogelijkheden gaan zien, optimisme kunnen toelaten, kunnen lachen of een ander gespreksonderwerp aansnijden. Anders trek je de ander mee naar beneden. En daar verzetten mensen zich tegen. Dat zie je hier ook gebeuren. Mensen gaan niet met jou meepraten dat er niks mogelijk is, dat jouw leven verpest is. Dat maakt namelijk dat niet alleen jij maar ook de ander zich machteloos en somber gaat voelen en dat wil niemand en het is ook gezond je daartegen te verzetten. Mijn ervaring is ook dat lotgenoten, die begrijpen in wat voor soort situatie je verkeert, fijner zijn om mee om te gaan. Omdat die beseffen dat je niet 1-2-3 een eind kunt maken aan de moeilijkheden. De suggestie om contact te zoeken met andere partners van mensen met autisme vind ik dan ook een hele goede.
Ik weet eerlijk gezegd niet of ik de situatie waarin ik nu verkeer, met een depressief kind in huis, echt kan volhouden en of er tijdig een oplossing komt. Maar dat zien we dan wel weer. Vooralsnog doe ik wat ik wel kan en ik zie wel of ik er doorheen zwijn of niet. Ik ga in ieder geval niet nu al verklaren: tenzij iemand me komt redden wordt het nooit meer wat met mij. Van alle ellende is machteloosheid namelijk het allerslechtst te verdragen. Dus je zou je daar met kracht tegen moeten verzetten.
Allemensen Lisa... wat moet ik nu nog zeggen.
Ja je hebt het moeilijk, ja mensen hebben je onrecht aangedaan, ja je staat er grotendeels alleen voor...ja ja ja ja....
En nu dan?? doe je niets? wil je verongelijkt blijven?
Op alle tips alle persoonlijke verhalen werkelijk op alles volgt:
"ik heb niemand en anderen wel en zonder steun kan ik het niet maar niemand wil die steun geven" Dus doe je niets en blijf je zitten waar je zit met als risico dat je compleet opbrandt.
JE BENT NIET DE ENIGE DIE ER ALLEEN VOOR STAAT, JE BENT NIET DE ENIGE MET GROTE PROBLEMEN.
Ik denk dat je trauma therapie nodig hebt waarschijnlijk en hulp van een soort coach of een ambulant hulpverlener. Waar woon je ergens?? In welke regio, dan kan ik eens kijken of ik iets weet... een intensief ambulant hulpverlener of zo iets.
Iemand vroeg al eerder of je gelovig bent. Nu ben ik niet zo naïef om te denken dat kerken alles maar oplossen, zeker niet en die zijn ook wel eens helemaal de mist ingegaan. Maar zelf heb ik wel goede ervaringen met kerken die bijeenkomsten organiseren voor de wijk waarin ze staan. Misschien kun je zoiets zoeken. Als het je niets interesseert ( kun je alsnog wel gaan overigens) maar dan zou ik zoeken naar andere bijeenkomsten, moeder groepen, weet ik het wat. Bel desnoods het sociaal wijkteam met je vragen om steun maar doe iets.
Het probleem met jouw gedachtengang en mantra is dat mensen denken tegen een muur te praten, tegen iemand die niet geholpen maar gered wil worden.
Vervolgens haken mensen af en word jij weer bevestigd in je gedachten van het zijn zonder steun, begrip, hulp en denk je: zie je wel, altijd als ik het nodig heb is het er niet en haakt het af.
Dat is niet terecht, met je eigen houding roep je dat op.
Dat terwijl die hulp recht voor je neus staat, maar je 'm zelf niet aanpakt. Maar dat ligt dan aan de ander.
Dat staat overigens los van het niet begrijpen van je situatie; die wordt echt wel begrepen, je bent nl. de enige niet.
Dus zo kun je nog jaren zitten sippen in een hoekje, of je gaat met kleine succesjes aan de slag. De bal ligt in jouw hoek.
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 09:27:
[..]
Wat ik al eerder zei, iedereen maakt verschillende moeilijke dingen mee. Het gaat erom of je daarin gesteund wordt. Vaak is dat wel zo dat je in geval van nood toch op iemand terug kan vallen. Ofwel praktisch ofwel met betrokkenheid. Het maakt veel verschil. Dat heb ik dus niet. Bv als ik nog ouders had gehad was ik daar (tijdelijk) naartoe gegaan. Ook al is dat niet ideaal. Het was een mogelijkheid geweest. En dan had ik van daaruit verder kunnen kijken.
Ik zou ernstig aandringen op therapie i.v.m. onverwerkt trauma en dat consequent blijven herhalen bij huisarts. Niet opgeven. En dan, als je de doorverwijzing hebt, je op 14.000 veschillende wachtlijsten laten zetten als je de doorverwijzing hebt. Accepteer dat je professionele hulp nodig hebt!
gr Angela
