Geen idee wat te doen
ik ben al heel lang samen met mijn vriend. Het is geen goede relatie, ik vind het erg eenzaam. Dat is iets wat al jaren speelt. Mijn vriend en ik hebben het hier al heel vaak over gehad. Persoonlijk had ik al lang geleden uit elkaar willen gaan. Helaas heb ik geen groot netwerk om me heen waar ik (tijdelijk) terecht zou kunnen. In deze tijd met de woningcrisis is het heel moeilijk om aan een woning te komen. Ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe we uit elkaar zouden moeten gaan gezien dit praktische gedeelte.
Daarnaast wil mijn vriend niet uit elkaar gaan. Hij zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ook zegt hij dat hij niet weg zal gaan maar sowieso in het huis blijft zitten. Daarnaast hebben we een kind samen waarvoor het niet fijn is als we uit elkaar zouden gaan.
Als ik het toch ter sprake breng raakt mijn vriend overstuur.
Zelf ben ik al heel lang heel ongelukkig in deze relatie. Mijn vriend weet dat. Hij wil daar ook aan werken omdat hij niet uit elkaar wil gaan. Wat ik heel erg mis in onze relatie is een band samen hebben, echt maatjes zijn van elkaar. Dat is er totaal niet. We doen ons eigen ding en dat maakt het voor mij in ieder geval heel eenzaam.
Door de omstandigheden zie ik geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik zie geen uitweg uit deze situatie. Dus kabbelt dit al een paar jaar zo door.
Het ontbreken van een band breekt me wel op. Het is voor mij een groot gemis. Nu heb ik heel fout via internet een man leren kennen. Ik had met hem heel fijne gesprekken. Hij gaf me op dat gebied de aandacht die ik al lang thuis mis. Ik voelde me er echt fijn bij. Het was fijn dat iemand me wel zag. Het betekende veel voor me. Het heeft heel lang geduurd omdat ik officieel geen vrijgezel was voor we elkaar gezien hebben. Ik heb dat mijn vriend van tevoren ook vertelt. Hij was boos natuurlijk.
De ontmoeting met die man ging niet zoals dat normaal ging. Na de ontmoeting deed hij ook anders. Hij gaf heel wisselende signalen. Ik heb zelf het idee dat hij zelf ook wat issues had. Het was gewoon heel onduidelijk. Hij zei oa dat hij me niet had willen afwijzen of kwetsen.
In ieder geval is het contact verbroken omdat hij het allemaal niet wist en mij geen duidelijkheid kon bieden. Ik heb zelf het contact verbroken omdat ik er niet tegen kon.
Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden. Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou van moet denken. Die man vond is dat ik geen duidelijke keuze had gemaakt. Ik zit nog steeds bij mijn vriend maar ben nog steeds heel ongelukkig daarmee. Ik mis het contact met die andere man heel erg. Het liefst zou ik weer contact met hem willen opnemen. Maar ik wil ook niet als wanhopig iemand achter iemand aanlopen.
Als ik heel erg eerlijk ben zou ik het liefst bij die andere man willen zijn. Het contact betekende heel veel voor me. Ik vind het heel erg hoe het gelopen is. Ik voel me er vaak ellendig door dat ik niet weet wat ik nu het beste kan doen.
Google eens op Calimero gedrag.
Daar vind je heel veel herkenning in gok ik. Misschien helpt het je.
Ik help je vast op weg.
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 22:01:
[..]
Er zijn veel mensen die gesteund worden hoor. Die vriendin ook. Hier in een ander topic over liefdesverdriet werd ook als tip gegeven steun zoeken bij vrienden. Het zijn er weinig hoor die het echt alleen doen.
Als iemand tegen mij zegt ergens mee te zitten zal ik ze ook gewoon helpen waar ik kan.
Ja maar wat verwacht je dan precies van die steun? Want zonder steun kun je het blijkbaar niet en blijf je maar gewoon in dezelfde situatie? Iemand steunen gaat voor mij ook maar zover dat ik iemand aanhoor en beaam dat het allemaal shit is maar verder dan dat gaat het niet, als iemand een concrete hulpvraag heeft help ik waar ik kan maar ik heb geen zin om iemands praatpaal te zijn of zn hand vast te moeten houden omdat hij het niet alleen kan. Mensen hebben ook gewoon hun eigen leven, ik verwacht ook niet van anderen dat hun mijn evt problemen op lossen.
Battle-Royale schreef op 16-06-2022 om 22:13:
[..]
Ja maar wat verwacht je dan precies van die steun? Want zonder steun kun je het blijkbaar niet en blijf je maar gewoon in dezelfde situatie? Iemand steunen gaat voor mij ook maar zover dat ik iemand aanhoor en beaam dat het allemaal shit is maar verder dan dat gaat het niet, als iemand een concrete hulpvraag heeft help ik waar ik kan maar ik heb geen zin om iemands praatpaal te zijn of zn hand vast te moeten houden omdat hij het niet alleen kan. Mensen hebben ook gewoon hun eigen leven, ik verwacht ook niet van anderen dat hun mijn evt problemen op lossen.
Ik vraag niet dat iemand dingen voor me gaat regelen.
Maar iemand om mee te overleggen, die even meekijkt af en toe wat mogelijkheden zijn. Bv bij zoeken van een woning
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 22:15:
[..]
Ik vraag niet dat iemand dingen voor me gaat regelen.
Maar iemand om mee te overleggen, die even meekijkt af en toe wat mogelijkheden zijn. Bv bij zoeken van een woning
Een soort coach dus? Een professional die zich speciaal met jou en je problemen bezig houdt. Want dit kun je niet echt van vrienden verwachten vind ik.
Battle-Royale schreef op 16-06-2022 om 22:23:
[..]
Een soort coach dus? Een professional die zich speciaal met jou en je problemen bezig houdt. Want dit kun je niet echt van vrienden verwachten vind ik.
Nee geen coach. Gewoon iemand die om mij geeft. Vaak kun je zulke dingen wel aan je directe familie vragen.
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 21:25:
[..]
Nee want zodra ik me openstel naar mensen toe vinden ze het lastig en haken af
Vervelend dat je dit zo ervaart. Maar een hechte vriendschap om dit soort steun in te vinden, is een grote stap. En niet iets om op korte termijn te realiseren.
Wat helpt jou wel om steun te vinden,, in een kleinere stap. Iets wat je bij wijs van spreken morgen al mee kan starten.
Lotte78 schreef op 16-06-2022 om 22:29:
[..]
Vervelend dat je dit zo ervaart. Maar een hechte vriendschap om dit soort steun in te vinden, is een grote stap. En niet iets om op korte termijn te realiseren.
Wat helpt jou wel om steun te vinden,, in een kleinere stap. Iets wat je bij wijs van spreken morgen al mee kan starten.
Ik heb me opengesteld bij mensen die ik ongeveer 20 jaar ken
Ik zou dat oprecht niet weten
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 22:28:
[..]
Nee geen coach. Gewoon iemand die om mij geeft. Vaak kun je zulke dingen wel aan je directe familie vragen.
Ja en als je die niet hebt moet je andere oplossingen zoeken dus anders kun je dit idee net zo goed meteen uit je hoofd zetten. En blijf je gewoon bij wat je hebt de komende 50 jaar. Dus als je dat niet wil moet je het gewoon zelf doen ipv gaan zitten wachten tot iemand je komt steunen en om je geeft. En ik denk zo dat je kerel en je kind wel om je geven. Verder snap ik niet goed wat je van het gescheiden leven verwacht gezien je er meestal niet op vooruit gaat op geen enkel gebied. Behalve dat je dan alleen bent.
Lisa, ik heb niet meer alle info paraat uit dit draadje maar hebben jullie ook al iets geprobeerd met een (goede!) autisme coach?
Een standaard maatschappelijk werker zal met standaard adviezen komen waar je partner natuurlijk niets mee kan. Dat leidt tot faalervaringen, teleurstellingen en frustraties en niemand is daarbij gebaat.
Verder ben ik zelf (itt de meesten hier in draadje?) niet zo’n tegenstander van ‘stilstand’. Soms heb je het nodig even goed stil te staan, of is het gewoon niet anders. Als je daarin enorm blijft persisteren jarenlang dan is dat uiteraard niet goed/enorm zonde en schiet het z’n doel voorbij. Maar ik lees dat niet bij jou, je hebt juist steeds vanalles geprobeerd. En nu ben je even ‘out of options’. En sta je ook juist heel erg stil bij je gevoel en je gemis. Wat mij betreft helemaal niet negatief.
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 22:31:
[..]
Ik heb me opengesteld bij mensen die ik ongeveer 20 jaar ken
Ik zou dat oprecht niet weten
Wat ontzettend jammer voor jou dat je zo hebt moeten ervaren. Helaas is niet iedereen waar jij omgeeft (of die om jou geven) altijd in staat om je alles te bieden, wat je nodig hebt.
Je wil het liefst praten met iemand die om jou geeft. En het allerliefst naaste familie is. Maar als die er jammer genoeg niet zijn, zal je moeten kijken naar wat dan wel mogelijk is.
Misschien niet iemand die om je geeft, maar wel het beste met je voor hebt.
Heb je dan wel een idee, wat voor jou kan werken?
In dit draadje zijn al verschillende suggesties gedaan.
Bijvoorbeeld een coach, vereniging voor partners autisme. Je kan ook denken aan de praktijkondersteuner van de huidarts, weet niet of je gelovig bent maar ook daar kan je vaak met iemand praten.
Of als je niet met een vreemde wil praten kan je ook aan iets anders denken. Ik begrijp dat je dierbare bent verloren. Je kan ook je probleem op papier zetten, in een brief schrijven. Leg daarna de brief even weg. Lees hem daarna weer en bedenk wat je dierbare gezegd zou hebben (of dat jij wil wat er gezegd zou worden) en schrijf dat terug als antwoord. Door het schrijven wordt je gedwongen om goed na te denken en tegelijk creer je afstand tot het probleem. Als je dat te zweverig vindt. Kan je ook je probleem op papier zetten. En er daarna naar kijken. Wat als dit je kind was/een goede vriend wat zou jij dan adviseren?
Of het forum op dit draadje lezen mensen mee en geven je advies. Je zou ook het onderwerp wat je zou willen bespreken, hier kunnen neerleggen. Je zal dan verschillende invalshoeken krijgen. En er zitten hier mensen met verschillende expertises.
Zit hier iets bij, waar je verder mee kan ? Of krijg je hierdoor een idee wat zou kunnen werken?
Lotte78 schreef op 17-06-2022 om 07:37:
[..]
Wat ontzettend jammer voor jou dat je zo hebt moeten ervaren. Helaas is niet iedereen waar jij omgeeft (of die om jou geven) altijd in staat om je alles te bieden, wat je nodig hebt.
Je wil het liefst praten met iemand die om jou geeft. En het allerliefst naaste familie is. Maar als die er jammer genoeg niet zijn, zal je moeten kijken naar wat dan wel mogelijk is.
Misschien niet iemand die om je geeft, maar wel het beste met je voor hebt.
Heb je dan wel een idee, wat voor jou kan werken?
In dit draadje zijn al verschillende suggesties gedaan.
Bijvoorbeeld een coach, vereniging voor partners autisme. Je kan ook denken aan de praktijkondersteuner van de huidarts, weet niet of je gelovig bent maar ook daar kan je vaak met iemand praten.
Of als je niet met een vreemde wil praten kan je ook aan iets anders denken. Ik begrijp dat je dierbare bent verloren. Je kan ook je probleem op papier zetten, in een brief schrijven. Leg daarna de brief even weg. Lees hem daarna weer en bedenk wat je dierbare gezegd zou hebben (of dat jij wil wat er gezegd zou worden) en schrijf dat terug als antwoord. Door het schrijven wordt je gedwongen om goed na te denken en tegelijk creer je afstand tot het probleem. Als je dat te zweverig vindt. Kan je ook je probleem op papier zetten. En er daarna naar kijken. Wat als dit je kind was/een goede vriend wat zou jij dan adviseren?
Of het forum op dit draadje lezen mensen mee en geven je advies. Je zou ook het onderwerp wat je zou willen bespreken, hier kunnen neerleggen. Je zal dan verschillende invalshoeken krijgen. En er zitten hier mensen met verschillende expertises.
Zit hier iets bij, waar je verder mee kan ? Of krijg je hierdoor een idee wat zou kunnen werken?
Bij mij gaat het er echt om dat iemand om me geeft. Omdat mensen er niet voor me waren toen ik me heb opengesteld, dat heeft me het gevoel gegeven dat ik er niet toe doe, het niet waard ben om aandacht aan te besteden.
Een coach enz geeft niet om mij, dat is gewoon professioneel. Bij poh en huisarts ben ik al meerdere keren geweest.
Wat mij goed zou doen is het idee dat ik er ook toe doe. Niet dat mensen me maar laten zitten als het moeilijk is.
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 09:02:
[..]
Bij mij gaat het er echt om dat iemand om me geeft. Omdat mensen er niet voor me waren toen ik me heb opengesteld, dat heeft me het gevoel gegeven dat ik er niet toe doe, het niet waard ben om aandacht aan te besteden.
Een coach enz geeft niet om mij, dat is gewoon professioneel. Bij poh en huisarts ben ik al meerdere keren geweest.
Wat mij goed zou doen is het idee dat ik er ook toe doe. Niet dat mensen me maar laten zitten als het moeilijk is.
Kijk je wel uit dat je niet als een konijn in de koplampen van een aanstormende auto blijft staren omdat niemand je komt halen?
Het is goed te begrijpen dat je pijn hebt. Maar je moet uit zelfzorg en ook uit zorg voor je kinderen wel een inschatting maken of je kunt wachten op iemand die je steunt. Als je in ‘gevaar’ verkeert, zul je jezelf toch een vriendelijk duwtje moeten geven om in beweging te komen. Je kunt jezelf niet helemaal onderuit laten gaan. Je moet wel gezond blijven beoordelen.
met Mija eens:
forum: wij willen je helpen met adviezen
Lisa: maar ik wil iemand nabij die om me geeft
forum: maar je man en je kinderen geven toch om je?
Lisa: man is autistisch en kinderen moet ík alles voor doen
forum: maar wij doen het ook al heel lang alleen en met ziekte
Lisa: ja nou ik doe het ook al lang alleen hoor
forum: misschien een coach?
Lisa: nee ik wil iemand die om me geeft
forum: maar misschien moet je zelf ook wat geven
Lisa: nou anderen hebben het wel vanzelf
forum: ga eens naar de huisart poh etc
Lisa: heb ik al gedaan helpt niet
forum: een vriendin?
Lisa: die lopen weg als ik iets zeg
forum: hoe kunnen we je helpen?
Lisa: maar ik wil iemand die om me geeft
Ik blijf zeggen: verleg alsjeblieft je focus naar wat je wel hebt. Er zijn heel veel mensen zonder familie en die zijn nog invalide erbij etc. Ik zeg niet dat het niet rot is voor je. Maar verander je mindset. Het zal niet van buiten komen als je je zo blijft opstellen
Je blijft in hetzelfde kringetje ronddraaien:
Ik voel me alleen - ik heb me eerder opengesteld - ben afgewezen - ze vinden me niet de moeite waard - ik wil graag steun/ de moeite waard gevonden worden - ik ga het risico niet nog eens lopen - ik voel me alleen...
Oftewel er moet iemand opstaan, die out of the blue gaat zeggen: meid wat ben jij de moeite waard, ik steun je en die dat dan ook met daden gaat laten zien, zodat jij kunt gaan geloven dat je de moeite waard bent.
Dat gaat niet gebeuren!
Het is echt belangrijk dat jij jezelf de moeite waard gaat vinden, dat gaat niemand voor je doen.
Jarenlang heb ik ook in zo'n kringetje rondgedraaid. Ik had niet in de gaten dat dat voor mijn omgeving erg afstotend werkte. Pas toen ik me realiseerde dat ik het eigenlijk wel een fijn kringetje vond, want dan hoefde ik niet in actie te komen, pas toen kon ik stappen ondernemen, omdat ik zo'n persoon niet wilde zijn. Iemand die altijd wel te klagen had, maar er niets aan deed uit angst.
Pas toen ik stappen ondernam, liet zien dat ik anders wilde en daarover met kennissen ging praten, ontstonden diepere vriendschappen.
MRI schreef op 17-06-2022 om 09:16:
met Mija eens:
forum: wij willen je helpen met adviezen
Lisa: maar ik wil iemand nabij die om me geeft
forum: maar je man en je kinderen geven toch om je?
Lisa: man is autistisch en kinderen moet ík alles voor doen
forum: maar wij doen het ook al heel lang alleen en met ziekte
Lisa: ja nou ik doe het ook al lang alleen hoor
forum: misschien een coach?
Lisa: nee ik wil iemand die om me geeft
forum: maar misschien moet je zelf ook wat geven
Lisa: nou anderen hebben het wel vanzelf
forum: ga eens naar de huisart poh etc
Lisa: heb ik al gedaan helpt niet
forum: een vriendin?
Lisa: die lopen weg als ik iets zeg
forum: hoe kunnen we je helpen?
Lisa: maar ik wil iemand die om me geeft
Ik blijf zeggen: verleg alsjeblieft je focus naar wat je wel hebt. Er zijn heel veel mensen zonder familie en die zijn nog invalide erbij etc. Ik zeg niet dat het niet rot is voor je. Maar verander je mindset. Het zal niet van buiten komen als je je zo blijft opstellen
Wat ik al eerder zei, iedereen maakt verschillende moeilijke dingen mee. Het gaat erom of je daarin gesteund wordt. Vaak is dat wel zo dat je in geval van nood toch op iemand terug kan vallen. Ofwel praktisch ofwel met betrokkenheid. Het maakt veel verschil. Dat heb ik dus niet. Bv als ik nog ouders had gehad was ik daar (tijdelijk) naartoe gegaan. Ook al is dat niet ideaal. Het was een mogelijkheid geweest. En dan had ik van daaruit verder kunnen kijken.
