Geen idee wat te doen
ik ben al heel lang samen met mijn vriend. Het is geen goede relatie, ik vind het erg eenzaam. Dat is iets wat al jaren speelt. Mijn vriend en ik hebben het hier al heel vaak over gehad. Persoonlijk had ik al lang geleden uit elkaar willen gaan. Helaas heb ik geen groot netwerk om me heen waar ik (tijdelijk) terecht zou kunnen. In deze tijd met de woningcrisis is het heel moeilijk om aan een woning te komen. Ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe we uit elkaar zouden moeten gaan gezien dit praktische gedeelte.
Daarnaast wil mijn vriend niet uit elkaar gaan. Hij zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ook zegt hij dat hij niet weg zal gaan maar sowieso in het huis blijft zitten. Daarnaast hebben we een kind samen waarvoor het niet fijn is als we uit elkaar zouden gaan.
Als ik het toch ter sprake breng raakt mijn vriend overstuur.
Zelf ben ik al heel lang heel ongelukkig in deze relatie. Mijn vriend weet dat. Hij wil daar ook aan werken omdat hij niet uit elkaar wil gaan. Wat ik heel erg mis in onze relatie is een band samen hebben, echt maatjes zijn van elkaar. Dat is er totaal niet. We doen ons eigen ding en dat maakt het voor mij in ieder geval heel eenzaam.
Door de omstandigheden zie ik geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik zie geen uitweg uit deze situatie. Dus kabbelt dit al een paar jaar zo door.
Het ontbreken van een band breekt me wel op. Het is voor mij een groot gemis. Nu heb ik heel fout via internet een man leren kennen. Ik had met hem heel fijne gesprekken. Hij gaf me op dat gebied de aandacht die ik al lang thuis mis. Ik voelde me er echt fijn bij. Het was fijn dat iemand me wel zag. Het betekende veel voor me. Het heeft heel lang geduurd omdat ik officieel geen vrijgezel was voor we elkaar gezien hebben. Ik heb dat mijn vriend van tevoren ook vertelt. Hij was boos natuurlijk.
De ontmoeting met die man ging niet zoals dat normaal ging. Na de ontmoeting deed hij ook anders. Hij gaf heel wisselende signalen. Ik heb zelf het idee dat hij zelf ook wat issues had. Het was gewoon heel onduidelijk. Hij zei oa dat hij me niet had willen afwijzen of kwetsen.
In ieder geval is het contact verbroken omdat hij het allemaal niet wist en mij geen duidelijkheid kon bieden. Ik heb zelf het contact verbroken omdat ik er niet tegen kon.
Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden. Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou van moet denken. Die man vond is dat ik geen duidelijke keuze had gemaakt. Ik zit nog steeds bij mijn vriend maar ben nog steeds heel ongelukkig daarmee. Ik mis het contact met die andere man heel erg. Het liefst zou ik weer contact met hem willen opnemen. Maar ik wil ook niet als wanhopig iemand achter iemand aanlopen.
Als ik heel erg eerlijk ben zou ik het liefst bij die andere man willen zijn. Het contact betekende heel veel voor me. Ik vind het heel erg hoe het gelopen is. Ik voel me er vaak ellendig door dat ik niet weet wat ik nu het beste kan doen.
RosaMontana schreef op 17-06-2022 om 17:43:
[..]
Lisa kun je wat meer vertellen over hoe dat dan ging? Heb jij veel initiatief getoond en regelmatig om hulp gevraagd? Of heb je afgewacht tot mensen uit zichzelf contact zochten of hulp boden? Wat zou er gebeuren als je nu weer contact zocht met je ooms en tantes en vertelt dat je eenzaam bent en gezelschap nodig hebt? Zijn er mensen die echt weten hoe je je voelt? Uit al deze pagina’s en berichten van jou weten we nog bijna niks over jou en moeten we gissen naar wat er gebeurt is. Als je op deze manier ook met hulpverleners en andere contacten communiceert, dan weet niemand echt wat er aan de hand is en dat je echt hulp nodig hebt.
In mijn regio kun je je aanmelden bij de vrijwilligersbank als je een maatje nodig hebt. Zo kunnen mensen die iets te bieden hebben met je in contact komen en gezelschap en hulp bieden. Misschien is er bij jou ook zoiets. Lijkt me de moeite waard om uit te zoeken.
Na het overlijden hoorde ik al snel niks meer. Ik heb nog wel aangegeven dat ik me alleen/eenzaam voelde. Mensen zeiden dat ze zouden langs komen maar ik heb niemand meer gezien. Er was een paar maanden na overlijden een bijeenkomst voor Allerzielen Allerheiligen bij het crematorium om mensen te herdenken. Ik heb meerdere ooms/tantes gebeld en gevraagd of ze mee wilden gaan. Maar niemand ging mee. Dat vind ik keihard.
Ik heb later nog tegen een oom en tante verteld dat ik me alleen voel. De reactie was weer dat ik het alleen moest doen. Ik heb ze nooit meer gehoord/gezien.
Als ik echt heel open vertel hoe ik me voel en wat ik mis dan zeggen mensen niks meer. Maar dan laten ze ook nooit meer iets horen.
Zo gaat het elke keer
Een maatje heb ik gehad. Dat was fijn. Het stopt wel na een jaar ongeveer. Daarna is het eigenlijk weer hetzelfde.
Lisa, er is een facebookgroep genaamd 'opa en oma gezocht'. Dat gaat niet alleen over opa's en oma's maar ook over mensen die een moederfiguur of een leuke tante erbij zoeken. Misschien is dat wat/
Max88 schreef op 17-06-2022 om 10:00:
Een priester gaat uit varen en komt er halverwege achter dat zijn boot lek is. Hij begint te hozen met zijn handen, maar dat helpt niet echt.
Er komt een bootje toeristen voorbij die hem zien strijden en ze bieden hun hulp aan. " Nee hoor", zegt de priester, "de Heer is de enige die me kan en zal redden." Het bootje met toeristen vaart door.
Inmiddels staat de priester tot zijn knieën in het water. Een echtpaar met een mooie speedboot komt langszij. Ze vragen of de priester met hen mee wil varen. "Nee hoor", zegt de priester, "de Heer is de enige die me kan en zal redden."
De priester hoort wat hij kan, maar inmiddels staat het water hem letterlijk aan de lippen. De waterpolitie komt, biedt hem een reddingsvest aan en wil de boot op sleeptouw nemen.
De priester weigert: "Nee hoor", sputtert hij met het water al in de mond, " de Heer is de enige die me kan en zal redden."
De politie dringt aan, maar de priester is overtuigd van zijn gelijk en weigert.
De priester, geheel volgens verwachting, verdrinkt.
Aangekomen bij de hemelpoort is hij verongelijkt: ik had zo'n groot vertrouwen dat alleen U mij zou redden, waar was U, waarom deed U niets, waarom kon ik niet op U rekenen?
De Heer zuchtte en zei: "Ik heb je toeristen, een speedboot en de waterpolitie gestuurd, wat wil je nog meer!
WoW, exact dit! Spot on! 🙏
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 19:11:
[..]
Bij mij zeggen mensen in mijn omgeving vaak dat ze niet veel aan familie hebben. Maar als het erop aan komt krijgen ze er toch steun aan. Dat is best frustrerend, zeker omdat mijn familie me zeker had geholpen.
Jij hebt de steun niet van familie gehad zeg je. Dat is erg verdrietig dat ze dat niet gegeven hebben. Hoe ik het gelezen heb, heb je wel steun van andere mensen gehad, klopt dat? Dat is mooi want steun is heel belangrijk. Dat is wat ik zelf erg mis. En juist heel belangrijk bij verwerken/accepteren van dingen. Dat er geen steun voor mij is geweest in een hele moeilijke periode terwijl mensen het wel wisten (mensen die ik al minstens 10 jaar kende en familie verderaf zoals ooms en tantes) heeft mij het gevoel gegeven dat ik het niet waard ben om aandacht aan te besteden.
Nee, dat klopt niet en dat bedoelde ik dus eerder met dat jij vooral veel zelf invult ipv de diepgang zelf opzoekt door door te vragen. Jij bent niet de enige op deze aardbol die het ‘allemaal maar alleen moet doen’ Lisa.
Ook ik hoop dat je de link over het Calimerogedrag van Bijtje gaat lezen, je zult er veel herkenning in lezen! Ik zal deze gemakshalve nog even toevoegen voor je!
https://rianvanwel.nl/calimero-gedrag/
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 15:26:
[..]
Ik vertel dit hele verhaal. Wat ik hier vertel. Niet alleen maar ik zoek een huis.
Dan zou ik toch weer terug gaan naar de huisarts en opnieuw dit voorleggen. En laat de huisarts ook dit draadje lezen. Hier geven meerdere mensen aan dat hulp gewenst is. Kan me niet voorstellen dat de huisarts dat anders ziet. En geef aan dat je graag een paar gesprekken zou willen hebben met een psycholoog/praktijkondersteuner-GGZ.
Dat je hulpvraag dit keer geen betrekking hebt op de relatie met je man of scheiding. Maar op jou en je gevoelens van eenzaamheid, zelfvetrouwen , traumaverwerking
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 14:32:
[..]
Ik heb mijn verhaal al heel vaak verteld. Het is steeds hetzelfde. Ik vind dat zo slecht. Ik ben heel veel jaren van het kastje naar de muur gestuurd. Ik ga echt niet meer met mijn verhaal naar de huisarts.
Maar dan is er geen oplossing.
Als je bv iets lichamelijks had. Had je er dan ook bij neergelegd? Waarschijnlijk niet en stond je weer met je verhaal bij de huisarts. In dit geval, omdat het niet iets lichamelijk is, moet je dat ook doen.
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 09:56:Dat is toch ook steun die je je zus zou geven? Advies geven bedoel ik. Zou je na dat advies nog wel contact met je zus houden? Of zou je nooit meer naar haar omkijken? Ik denk dat je gewoon nog contact houdt met je zus. Dat doen mensen bij mij niet.
Om eerlijk te zijn dat hangt ervanaf. Ze hoeft niets met mijn advies te doen. Maar als ze dan wel in het zelfde kringetje blijft hangen. Waar in ze alleen aangeeft wat niet kan, zonder met oplossingen te komen of daadkracht vertoont . Zou ik dat heel moeilijk vinden. Als daarbij komt dat ik haar moet "redden" en steeds weer haar verhaal moet aanhoren. Dan is er geen gelijkwaardig contact. Dat trekt dan alleen maar energie bij mij weg en dan zal ik zeker afstand nemen.
Een ander kan je helpen in praktische zin. Maar een ander, kan jou niet redden. Je kan niet op de ander blijven steunen. Een kind doet dat op een ouder. Maar in een gezonde relatie laat de ouder het kind uitvliegen en kan het kind het alleen. Het is niet meer afhankelijk van zijn ouders, voor het hebben van voldoende zelfvertrouwen en afhankelijk van hun goedkeuring.
Het is heel vervelend dat het zo gelopen is voor jou dat familieleden afstand van je hebben genomen.
Ik weet niet hoe dat komt. Nam jij te veel energie bij ze weg, of zijn het gewoon nare mensen. Geen idee. Het feit blijft dat die afstand er is. En dat jij moet gaan leren op jezelf te vertrouwen. Niet in praktische zin (alles regelen, want dat doe je al) maar ook in emotionele zin. Ik doe er toe, ik heb geen ouderfiguur nodig die mij komt redden.
Ik geloof dat je dan veel gelukkiger zal worden. En in staat bent om evenwichtigere relaties met anderen te hebben. De meeste mensen willen namelijk energie krijgen van relaties en niet iemand moeten redden, wat heel veel energie kost.
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 18:11:
[..]
Na het overlijden hoorde ik al snel niks meer. Ik heb nog wel aangegeven dat ik me alleen/eenzaam voelde. Mensen zeiden dat ze zouden langs komen maar ik heb niemand meer gezien. Er was een paar maanden na overlijden een bijeenkomst voor Allerzielen Allerheiligen bij het crematorium om mensen te herdenken. Ik heb meerdere ooms/tantes gebeld en gevraagd of ze mee wilden gaan. Maar niemand ging mee. Dat vind ik keihard.
Ik heb later nog tegen een oom en tante verteld dat ik me alleen voel. De reactie was weer dat ik het alleen moest doen. Ik heb ze nooit meer gehoord/gezien.
Als ik echt heel open vertel hoe ik me voel en wat ik mis dan zeggen mensen niks meer. Maar dan laten ze ook nooit meer iets horen.
Zo gaat het elke keer
Een maatje heb ik gehad. Dat was fijn. Het stopt wel na een jaar ongeveer. Daarna is het eigenlijk weer hetzelfde.
dit deel van je verhaal lijkt me heel belangrijk voor jou. Midden in een rouwproces, beide ouders verloren, zelf nog te jong om op eigen benen te staan, maar blijkbaar oud genoeg om iedereen te layen denken dat jij wel alles kan regelen. Met dit verhaal zou ik dus emdr proberen
Lisa80 schreef op 17-06-2022 om 14:32:
[..]
Ik heb mijn verhaal al heel vaak verteld. Het is steeds hetzelfde. Ik vind dat zo slecht. Ik ben heel veel jaren van het kastje naar de muur gestuurd. Ik ga echt niet meer met mijn verhaal naar de huisarts.
Was het uitgangspunt van die hulpvraag dat de manier waarop jij zelf denkt, voelt en handelt jouw welzijn in de weg staat? Alleen als jij ervoor openstaat anders te gaan denken en handelen, kun je leren en kan aan jou hulp gegeven worden. Je kunt geen hulp krijgen om de rest van de wereld te veranderen. Er kan niet ergens een blik liefdevolle familieleden of vrienden worden opengetrokken. Het is niet ondenkbaar dat wat jij ervaart als ‘van het kastje naar de muur gestuurd zijn’ voor de huisarts is ‘proberen hulp te regelen maar die mevrouw verbindt zich nergens mee’. Je hebt wel wat begeleiding gehad toch? En ook EMDR? Als jou hulp wordt ‘gegeven’ moet jij je nog steeds actief opstellen. Niemand kan jouw binnenwereld voor je veranderen. En niemand kan de wereld en het verleden voor je veranderen. Je bent je eigen instrument maar je moet het wel gebruiken. Als jij passief blijft, kan helemaal niemand je bereiken, laat staan helpen.
Lotte78 schreef op 18-06-2022 om 08:30:
[..]
Dan zou ik toch weer terug gaan naar de huisarts en opnieuw dit voorleggen. En laat de huisarts ook dit draadje lezen. Hier geven meerdere mensen aan dat hulp gewenst is. Kan me niet voorstellen dat de huisarts dat anders ziet. En geef aan dat je graag een paar gesprekken zou willen hebben met een psycholoog/praktijkondersteuner-GGZ.
Dat je hulpvraag dit keer geen betrekking hebt op de relatie met je man of scheiding. Maar op jou en je gevoelens van eenzaamheid, zelfvetrouwen , traumaverwerking
Poh en psycholoog heb ik al gehad. Poh meerdere keren. Zij geven steeds aan op bv een sportclub je te gaan. Of een ander clubje. Maar dat is het niet. Ik ben erg verlegen dus op een clubje doe ik geen contacten op.
Psycholoog zei na een paar gesprekken dat ik niet zwaar genoeg ben voor hulp daar. En gaf inderdaad aan dat maatschappij erg individualistisch is.
Lotte78 schreef op 18-06-2022 om 08:34:
[..]
Maar dan is er geen oplossing.
Als je bv iets lichamelijks had. Had je er dan ook bij neergelegd? Waarschijnlijk niet en stond je weer met je verhaal bij de huisarts. In dit geval, omdat het niet iets lichamelijk is, moet je dat ook doen.
Ik ben wel meerdere keren met dit verhaal bij de huisarts geweest. Ik heb het niet na 1 keer opgegeven. Ik heb ook aangegeven dat ik denk dat ik een burnout heb. Maar daarover zei de arts dat er geen diagnose bestaat voor een burnout. Ik denk niet dat dat waar is. Het is gewoon heel slecht.
tsjor schreef op 18-06-2022 om 09:43:
dit deel van je verhaal lijkt me heel belangrijk voor jou. Midden in een rouwproces, beide ouders verloren, zelf nog te jong om op eigen benen te staan, maar blijkbaar oud genoeg om iedereen te layen denken dat jij wel alles kan regelen. Met dit verhaal zou ik dus emdr proberen
Dit inderdaad, het was veel te jong. Ik heb ook alles geregeld want een ander deed het niet. Ik heb wel aangegeven dat ik me alleen voelde. Maar mensen hebben er schijt aan gehad. En dat heeft me heel erg het gevoel gegeven dat ik het niet waard ben.
Ik zou het liefst gewoon gelukkig zijn en leuke dingen met mensen doen.
Lotte78 schreef op 18-06-2022 om 09:07:
[..]
Om eerlijk te zijn dat hangt ervanaf. Ze hoeft niets met mijn advies te doen. Maar als ze dan wel in het zelfde kringetje blijft hangen. Waar in ze alleen aangeeft wat niet kan, zonder met oplossingen te komen of daadkracht vertoont . Zou ik dat heel moeilijk vinden. Als daarbij komt dat ik haar moet "redden" en steeds weer haar verhaal moet aanhoren. Dan is er geen gelijkwaardig contact. Dat trekt dan alleen maar energie bij mij weg en dan zal ik zeker afstand nemen.
Een ander kan je helpen in praktische zin. Maar een ander, kan jou niet redden. Je kan niet op de ander blijven steunen. Een kind doet dat op een ouder. Maar in een gezonde relatie laat de ouder het kind uitvliegen en kan het kind het alleen. Het is niet meer afhankelijk van zijn ouders, voor het hebben van voldoende zelfvertrouwen en afhankelijk van hun goedkeuring.
Het is heel vervelend dat het zo gelopen is voor jou dat familieleden afstand van je hebben genomen.Ik weet niet hoe dat komt. Nam jij te veel energie bij ze weg, of zijn het gewoon nare mensen. Geen idee. Het feit blijft dat die afstand er is. En dat jij moet gaan leren op jezelf te vertrouwen. Niet in praktische zin (alles regelen, want dat doe je al) maar ook in emotionele zin. Ik doe er toe, ik heb geen ouderfiguur nodig die mij komt redden.
Ik geloof dat je dan veel gelukkiger zal worden. En in staat bent om evenwichtigere relaties met anderen te hebben. De meeste mensen willen namelijk energie krijgen van relaties en niet iemand moeten redden, wat heel veel energie kost.
Dat laatste over evenwichtige relaties klopt zeker wel. Wat je zegt over energie krijgen van relaties, zo werkt dat vaak. Ik vind wel als iemand niet zo goed in zijn vel zit dat je er geen schijt aan hoeft te hebben. Zeker niet als iemand het aangeeft. Dat kan namelijk moeilijk zijn voor die persoon. Dat is bij mij wel gebeurd.
