Geen idee wat te doen
ik ben al heel lang samen met mijn vriend. Het is geen goede relatie, ik vind het erg eenzaam. Dat is iets wat al jaren speelt. Mijn vriend en ik hebben het hier al heel vaak over gehad. Persoonlijk had ik al lang geleden uit elkaar willen gaan. Helaas heb ik geen groot netwerk om me heen waar ik (tijdelijk) terecht zou kunnen. In deze tijd met de woningcrisis is het heel moeilijk om aan een woning te komen. Ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe we uit elkaar zouden moeten gaan gezien dit praktische gedeelte.
Daarnaast wil mijn vriend niet uit elkaar gaan. Hij zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ook zegt hij dat hij niet weg zal gaan maar sowieso in het huis blijft zitten. Daarnaast hebben we een kind samen waarvoor het niet fijn is als we uit elkaar zouden gaan.
Als ik het toch ter sprake breng raakt mijn vriend overstuur.
Zelf ben ik al heel lang heel ongelukkig in deze relatie. Mijn vriend weet dat. Hij wil daar ook aan werken omdat hij niet uit elkaar wil gaan. Wat ik heel erg mis in onze relatie is een band samen hebben, echt maatjes zijn van elkaar. Dat is er totaal niet. We doen ons eigen ding en dat maakt het voor mij in ieder geval heel eenzaam.
Door de omstandigheden zie ik geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik zie geen uitweg uit deze situatie. Dus kabbelt dit al een paar jaar zo door.
Het ontbreken van een band breekt me wel op. Het is voor mij een groot gemis. Nu heb ik heel fout via internet een man leren kennen. Ik had met hem heel fijne gesprekken. Hij gaf me op dat gebied de aandacht die ik al lang thuis mis. Ik voelde me er echt fijn bij. Het was fijn dat iemand me wel zag. Het betekende veel voor me. Het heeft heel lang geduurd omdat ik officieel geen vrijgezel was voor we elkaar gezien hebben. Ik heb dat mijn vriend van tevoren ook vertelt. Hij was boos natuurlijk.
De ontmoeting met die man ging niet zoals dat normaal ging. Na de ontmoeting deed hij ook anders. Hij gaf heel wisselende signalen. Ik heb zelf het idee dat hij zelf ook wat issues had. Het was gewoon heel onduidelijk. Hij zei oa dat hij me niet had willen afwijzen of kwetsen.
In ieder geval is het contact verbroken omdat hij het allemaal niet wist en mij geen duidelijkheid kon bieden. Ik heb zelf het contact verbroken omdat ik er niet tegen kon.
Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden. Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou van moet denken. Die man vond is dat ik geen duidelijke keuze had gemaakt. Ik zit nog steeds bij mijn vriend maar ben nog steeds heel ongelukkig daarmee. Ik mis het contact met die andere man heel erg. Het liefst zou ik weer contact met hem willen opnemen. Maar ik wil ook niet als wanhopig iemand achter iemand aanlopen.
Als ik heel erg eerlijk ben zou ik het liefst bij die andere man willen zijn. Het contact betekende heel veel voor me. Ik vind het heel erg hoe het gelopen is. Ik voel me er vaak ellendig door dat ik niet weet wat ik nu het beste kan doen.
Ik vind de suggesties van Mija en ook Rutiel en Bijtje goed en is misschien de weg die je nu eerst moet gaan.
Proberen te investeren in vriendschappen en hulp zoeken. Inderdaad ben je ondertussen niet depressief of burnout van het alleen vechten en het er alleen voor staan?
Ik weet dat je eerder hebt geschreven geen goede relatie met je huisarts te hebben maar probeer het nog een keer of zoek een andere praktijk, of kijk of er een sociaal wijkteam is waar je tijdelijk hulp kunt krijgen van een maatschappelijk werker. Zij kan jou in ieder geval doorverwijzen naar de juiste hulp.
En probeer je hulpvraag wat breed te formuleren. Zeg niet "ik heb een huis nodig" want niemand heeft een toverstafje. Maar zeg. "ik ben op, ik ben moe, ik zie alles als een zwart gat en ik weet niet hoe ik verder moet, mijn relatie loopt niet en ik sta overal helemaal alleen voor, kan iemand mij helpen zaken op een rijtje te krijgen?"
Dan kom je hopelijk samen verder en komen al die vragen die je nu stelt ook aan bod.
Wij kunnen nog zo vaak zeggen wat je kunt proberen, anderen kunnen je proberen te motiveren met verhalen hoe zij het hebben gedaan etc maar volgens mij kun je het allemaal niet meer opbrengen. Je zit compleet vast in je leven en in je denken.
Probeer voor nu ook dingen te doen waarmee je energie krijgt.
Weet je Lisa je hebt maar 1 persoon nodig die je begrijpt en die je verder kan helpen. Iemand die niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk naast je staat, ik denk dat je niet alleen op een forum hulp moet zoeken maar ook in real life.
en alsjeblieft niet zeggen dat je dat al geprobeerd hebt. Probeer het dan nog een keer en ergens anders.
Ik weet niet of je aanvullend verzekerd bent. Maar soms vallen coaches onder je aanvullende verzekering. Gaat soms wat sneller.
Dan zou ik wel goed letten op beoordelingen.
Maar je kunt in ieder geval meestal redelijk snel terecht bij de POH GGZ van de huisarts.
Lisa80 schreef op 13-06-2022 om 20:30:
[..]
ik heb niemand meer van mijn familie. Meestal is het wel zo hoor in geval van nood.
Ik heb gewoon heel veel dingen al gedaan. Ja ook een coach. Ik vind het best frustrerend dat veel mensen denken dat alles maakbaar is in het leven. Dat is gewoon niet altijd zo. Soms lopen dingen hoe ze lopen.
Daarom zijn mijn reacties inderdaad nogal lauwtjes
Vetgedrukte: je doet eigenlijk exact hetzelfde in dit topic als hetgeen jou zo frustreert.
Diverse personen hebben hier al aangegeven dat hulp van familie niet zo vanzelfsprekend is, uit eigen ervaringen dus. Toch blijf jij dit bagatelliseren en zeggen dat ‘het meestal wél zo is in geval van nood’. Waarom neem je niet aan dat mensen hier vanuit hun eigen ervaringen schrijven? Of komt jouw overtuiging, dat het meestal wel zo is, jou beter van pas, omdat jij geen familie meer hebt?
Zo ook dat stukje over dat JIJ invult dat ‘veel’ mensen denken dat het leven maakbaar is, hoe kom je daar bij?? En waar in welke post lees je dat?? Nogmaals, je vult vooral veel zelf in. Ik ben de laatste die zegt of denkt dat het leven maakbaar is, verre van zelfs, en ja, ook dat uit ervaringen.
En dat je helemaal geen familie hebt, bedoel je daarmee dat ze wel ergens zijn, maar jullie geen contact meer hebben? Kun je daar misschien iets meer over vertellen?
Leene schreef op 14-06-2022 om 13:23:
Ik vind de suggesties van Mija en ook Rutiel en Bijtje goed en is misschien de weg die je nu eerst moet gaan.
Proberen te investeren in vriendschappen en hulp zoeken. Inderdaad ben je ondertussen niet depressief of burnout van het alleen vechten en het er alleen voor staan?
Ik weet dat je eerder hebt geschreven geen goede relatie met je huisarts te hebben maar probeer het nog een keer of zoek een andere praktijk, of kijk of er een sociaal wijkteam is waar je tijdelijk hulp kunt krijgen van een maatschappelijk werker. Zij kan jou in ieder geval doorverwijzen naar de juiste hulp.
En probeer je hulpvraag wat breed te formuleren. Zeg niet "ik heb een huis nodig" want niemand heeft een toverstafje. Maar zeg. "ik ben op, ik ben moe, ik zie alles als een zwart gat en ik weet niet hoe ik verder moet, mijn relatie loopt niet en ik sta overal helemaal alleen voor, kan iemand mij helpen zaken op een rijtje te krijgen?"
Dan kom je hopelijk samen verder en komen al die vragen die je nu stelt ook aan bod.
Wij kunnen nog zo vaak zeggen wat je kunt proberen, anderen kunnen je proberen te motiveren met verhalen hoe zij het hebben gedaan etc maar volgens mij kun je het allemaal niet meer opbrengen. Je zit compleet vast in je leven en in je denken.
Probeer voor nu ook dingen te doen waarmee je energie krijgt.
Weet je Lisa je hebt maar 1 persoon nodig die je begrijpt en die je verder kan helpen. Iemand die niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk naast je staat, ik denk dat je niet alleen op een forum hulp moet zoeken maar ook in real life.
en alsjeblieft niet zeggen dat je dat al geprobeerd hebt. Probeer het dan nog een keer en ergens anders.
Ik weet niet of je aanvullend verzekerd bent. Maar soms vallen coaches onder je aanvullende verzekering. Gaat soms wat sneller.
Dan zou ik wel goed letten op beoordelingen.
Maar je kunt in ieder geval meestal redelijk snel terecht bij de POH GGZ van de huisarts.
Investeren in vriendschappen die ik al heel lang. Maar het is allemaal oppervlakkig. Niet dat mensen heel betrokken zijn.
Depressief, burnout ik ben er allemaal al voor naar de huisarts geweest. Dan krijg je gesprekken met een praktijk ondersteuner. En die weten het ook niet. Hun oplossing is bij een sportclub je gaan. Of accepteren dat er niemand voor me is. Ik heb daar niks aan. Ik denk dat ik zeker een burnout heb. Maar de huisarts doet moeilijk, zegt dat er geen diagnose daarvoor staat. Dus ook daar wordt niets mee gedaan.
Ik heb mijn verhaal al zo vaak gedaan bij huisarts, praktijkondersteuner enz. Er is nooit echt iets mee gedaan. Ik ga daar niet meer heen. Dat heb ik echt opgegeven.
Er was 1 maatschappelijke werkster die het wel echt begreep. Maar ook zij zei na een jaar of zo dat ik daar niet meer kon blijven omdat ze met bepaalde doelen zat die gehaald moesten worden. En dat kon bij mij niet
rutiel schreef op 14-06-2022 om 12:28:
Lieve Lisa,
Door je verhalen heen hoor ik vooral veel eenzaamheid. Het is niet voor niets dat je een leuke man hebt opgepikt via internet en zoveel hebt gehad aan de gesprekken met hem. Ik heb het gevoel dat alle "praktische" oplossingen op dit moment gewoon niet aankomen. Je hebt erg veel behoefte aan erkenning, aan iemand die naar je luistert, die je echt hoort.
Als ik het goed begrijp, lukt het je niet goed om een vriendenkring op te bouwen of is dit verwaterd of wat dan ook. Dat is jammer, want juist vrienden kunnen helpen de situatie wat draaglijker te maken als het niet direct lukt om uit de situatie te komen. Niet voor niets was je zo geholpen bij de gesprekken met die man.
Out of the blue denkend: is het niet iets om op dit moment hierin te investeren? Dus in iemand die naar je luistert, zonder direct in oplossingen te denken? Wellicht hou je het dan toch vol, in de tijd dat je nog niet naar een nieuwe woning kunt verhuizen of echt iets kunt veranderen in je situatie.
Het probleem is natuurlijk dat je in je omgeving niet zo iemand hebt. Maar wellicht ben je geholpen met professionele hulp? Maatschappelijk werk of praktijkondersteuners zijn vaak heel praktisch en oplossend gericht en ik krijg het gevoel dat dit nu niet goed bij je past. Heb je al eens nagedacht over een ander soort hulp? Ik moet bijvoorbeeld denken aan het concept "Troostdichter" (google maar eens). Weet helemaal niet of het bij je past en of het in de buurt is, maar soms is iemand die simpelweg naar je luistert, zonder oplossingen aan te dragen, of oordelen uit te spreken, gewoon erg fijn.
Je klinkt echt heel moe, en dan kan vechten soms lastig zijn.
Ja precies dit. Het zou zo veel voor me betekenen iemand die me echt ziet. Zo voelde dat bij die man wel. Ik voelde me echt beter bij hem.
Ja ik ben ook erg moe. Omdat ik steeds weer moet vechten voor mijn verhaal. Dat mensen het steeds niet begrijpen.
Ik ben liever wat duidelijker en directer op schrift, want zoveel tijd over heb ik niet. Je blijft maar hameren dat mensen je niet begrijpen, ook als je wordt verteld dat zij hetzelfde/erger hebben meegemaakt ( nee het is geen wedstrijd, maar om aan te geven dat je niet de enige bent). Je situatie is er eentje van velen, niet uniek.
Je houding richting hulpverleners ( geen doelen behalen, dit kan niet, dit helpt niet, dat doe ik niet meer, ik geef het op) is niet helpend.
Met die instelling kom je er niet en ben je niet te helpen.
Je moet er doorheen om te komen waar je wilt zijn.
Het is niet zo dat je in een ideale wereld zit waar dingen veranderen als je knippert met je ogen. Je moet bewegen, al zijn het kleine stapjes. Daar kun je de tijd voor nemen en dingen gaan voorbereiden.
Ik was jou en meer dan dat, ik heb geen zin om alle details te delen, maar ik ken de zwarte kant van het leven en de wens naar eeuwige stilte en de drang om te vluchten of onder een steen te mogen duiken, zelfs al werd die laatste op me gegooid.
Ik heb psychiaters, psychologen, psychotherapeuten gezien, cursussen gedaan, enz. Ik ging er geestelijk en lichamelijk aan onderdoor. En juist omdát ik je begrijp en omdat ik er veel langer in gevangen zat dan jij, weet ik dat je in actie moet komen.
Dat ben je jezelf en je kinderen verplicht; je hebt niet het recht om jezelf dat te ontzeggen. En als je dat niet gelooft, neem het dan maar aan: je moet, móet in actie komen en stoppen met: kan niet, die niet, wil niet, lukt niet, zal niet.
Je gaat. Want je moet.
Lisa80 schreef op 14-06-2022 om 17:21:
[..]
Ja precies dit. Het zou zo veel voor me betekenen iemand die me echt ziet. Zo voelde dat bij die man wel. Ik voelde me echt beter bij hem.
Ja ik ben ook erg moe. Omdat ik steeds weer moet vechten voor mijn verhaal. Dat mensen het steeds niet begrijpen.
Voor ons is jouw verhaal: Ik heb geen vrienden en geen familie en heb geen doel in m'n leven.
Maar als we om meer inhoud vragen wordt die vraag talloze keren genegeerd.
Hoe verwacht je geholpen te worden als je zelf zo terughoudend bent.
Bijtje82 schreef op 14-06-2022 om 19:27:
[..]
Voor ons is jouw verhaal: Ik heb geen vrienden en geen familie en heb geen doel in m'n leven.
Maar als we om meer inhoud vragen wordt die vraag talloze keren genegeerd.
Hoe verwacht je geholpen te worden als je zelf zo terughoudend bent.
Juist!
en dan heb je het over vriendschappen die oppervlakkig blijven, maar TO, heb je door hoe oppervlakkig je zelf bent in dit topic? Als je zo ook bent in vriendschappen, dan snap ik dat mensen op een gegeven moment afhaken. Ik snap dat dit hard overkomt, maar het is wel realistisch en zoals het gaat in het leven. Investeren moet van 2 kanten komen en soms iets meer van de ene kant dan van de andere, zo lang de balans maar goed is.
Max88 schreef op 14-06-2022 om 18:19:
Ik ben liever wat duidelijker en directer op schrift, want zoveel tijd over heb ik niet. Je blijft maar hameren dat mensen je niet begrijpen, ook als je wordt verteld dat zij hetzelfde/erger hebben meegemaakt ( nee het is geen wedstrijd, maar om aan te geven dat je niet de enige bent). Je situatie is er eentje van velen, niet uniek.
Je houding richting hulpverleners ( geen doelen behalen, dit kan niet, dit helpt niet, dat doe ik niet meer, ik geef het op) is niet helpend.
Met die instelling kom je er niet en ben je niet te helpen.
Je moet er doorheen om te komen waar je wilt zijn.
Het is niet zo dat je in een ideale wereld zit waar dingen veranderen als je knippert met je ogen. Je moet bewegen, al zijn het kleine stapjes. Daar kun je de tijd voor nemen en dingen gaan voorbereiden.
Ik was jou en meer dan dat, ik heb geen zin om alle details te delen, maar ik ken de zwarte kant van het leven en de wens naar eeuwige stilte en de drang om te vluchten of onder een steen te mogen duiken, zelfs al werd die laatste op me gegooid.
Ik heb psychiaters, psychologen, psychotherapeuten gezien, cursussen gedaan, enz. Ik ging er geestelijk en lichamelijk aan onderdoor. En juist omdát ik je begrijp en omdat ik er veel langer in gevangen zat dan jij, weet ik dat je in actie moet komen.
Dat ben je jezelf en je kinderen verplicht; je hebt niet het recht om jezelf dat te ontzeggen. En als je dat niet gelooft, neem het dan maar aan: je moet, móet in actie komen en stoppen met: kan niet, die niet, wil niet, lukt niet, zal niet.
Je gaat. Want je moet.
Wat TO wellicht vanuit jou zou kunnen helpen is aangeven of er een bepaald moment was waarop je voldoende 'inzicht' of 'nood' of 'doorzettingsvermogen' had dat je stappen kon zetten? Want de eerste 'draai' maken en dan die spiraal omhoog vinden is volgens mij het allermoeilijkste en jij beschrijft hoeveel (negatieve) energie het eerst allemaal gekost heeft. Het is natuurlijk superpersoonlijk maar wie weet dat dit nog kan helpen?
gr Angela
Kersje schreef op 14-06-2022 om 19:41:
[..]
Juist!
en dan heb je het over vriendschappen die oppervlakkig blijven, maar TO, heb je door hoe oppervlakkig je zelf bent in dit topic? Als je zo ook bent in vriendschappen, dan snap ik dat mensen op een gegeven moment afhaken. Ik snap dat dit hard overkomt, maar het is wel realistisch en zoals het gaat in het leven. Investeren moet van 2 kanten komen en soms iets meer van de ene kant dan van de andere, zo lang de balans maar goed is.
Ik ben zo oppervlakkig omdat mensen van allerlei aannames meteen doen.
Stel dat ik heel persoonlijk overal op in ga en mensen gaan je dan zo de grond intrappen met allerlei aannames. Dat is erg.
Ik heb meer aan begrip dan aan steeds te horen dat ik lui ben, niks wil enz. Dat gaat me echt niks brengen.
Kersje schreef op 14-06-2022 om 19:41:
[..]
Juist!
en dan heb je het over vriendschappen die oppervlakkig blijven, maar TO, heb je door hoe oppervlakkig je zelf bent in dit topic? Als je zo ook bent in vriendschappen, dan snap ik dat mensen op een gegeven moment afhaken. Ik snap dat dit hard overkomt, maar het is wel realistisch en zoals het gaat in het leven. Investeren moet van 2 kanten komen en soms iets meer van de ene kant dan van de andere, zo lang de balans maar goed is.
Mijn ervaring is meer het tegenovergestelde. Als ik persoonlijk ben haken mensen af omdat ze niet weten wat ze ermee moeten.
Bijtje82 schreef op 14-06-2022 om 19:27:
[..]
Voor ons is jouw verhaal: Ik heb geen vrienden en geen familie en heb geen doel in m'n leven.
Maar als we om meer inhoud vragen wordt die vraag talloze keren genegeerd.
Hoe verwacht je geholpen te worden als je zelf zo terughoudend bent.
Ik heb het net al een beetje gezegd. Maar hoe komt het dat ik terughoudend ben? Omdat mensen allerlei aannames doen dat ik wel lui zal zijn enz. Dat brengt mij niks
Lisa80 schreef op 14-06-2022 om 21:48:
[..]
Ik heb het net al een beetje gezegd. Maar hoe komt het dat ik terughoudend ben? Omdat mensen allerlei aannames doen dat ik wel lui zal zijn enz. Dat brengt mij niks
Nee, we doen aannames omdat we geen hoogte van je krijgen. Behalve dat je zegt : gaat niet, lukt niet, heb ik al geprobeerd en niemand wil me helpen want ik ben een hopeloos geval.
Hoe wil je hier hulp vinden als je niet open kunt zijn over wat er speelt?
Of wil je niet zo zeer hulp, maar alleen een alles komt goed aai over de bol reactie? Dat geeft je misschien ff een fijn gevoel, maar lost geen flikker op.
Denk ook echt niet dat jij gebaat bent bij zo'n aanpak.
Lisa, kun je uitleggen wanneer je blij zou zijn met de reacties hier? Wat hoopte/hoop je hier te vinden?
Wat je gekregen hebt tot nu toe is:
-medeleven dat je in een heel moeilijke situatie zit
- veel tips om een stap vooruit te kunjen zetten
- tips om op soms onorthodoxe manieren toch iets van (tijdelijke) woonruimte te vinden
- begrip voor hey feit dat je duidelijk niet goed in je vel zit en daardoor misschien wat passiever bent, moeite hebt te overzien wat je voor stap vooruit kunt zetten.
Toch is het duidelijk dat je je niet gehoord en begrepen voelt door de forumleden die je al pagina's lang proberen te steunen/spiegelen/adviseren.
Ook in je eigen leven voel je je door niemand begrepen of gehoord.
Wat heb jij nodig om dat gevoel wel te krijgen?
Als je een huis krijgt? Als iemand zegt dat je al je energie moet gaan richten op die ene man die je nog nauwelijks kent maar die in jouw beleving de enige is die jou wel ziet en begrijpt?
Of lukt het je niet zo goed je echte behoefte te verwoorden?
Met wat voor (type) reactie zou je wel blij zijn?
Verbindingisnooitzwartwit schreef op 14-06-2022 om 22:47:
Lisa, kun je uitleggen wanneer je blij zou zijn met de reacties hier? Wat hoopte/hoop je hier te vinden?
Wat je gekregen hebt tot nu toe is:
-medeleven dat je in een heel moeilijke situatie zit
- veel tips om een stap vooruit te kunjen zetten
- tips om op soms onorthodoxe manieren toch iets van (tijdelijke) woonruimte te vinden
- begrip voor hey feit dat je duidelijk niet goed in je vel zit en daardoor misschien wat passiever bent, moeite hebt te overzien wat je voor stap vooruit kunt zetten.
Toch is het duidelijk dat je je niet gehoord en begrepen voelt door de forumleden die je al pagina's lang proberen te steunen/spiegelen/adviseren.
Ook in je eigen leven voel je je door niemand begrepen of gehoord.
Wat heb jij nodig om dat gevoel wel te krijgen?
Als je een huis krijgt? Als iemand zegt dat je al je energie moet gaan richten op die ene man die je nog nauwelijks kent maar die in jouw beleving de enige is die jou wel ziet en begrijpt?
Of lukt het je niet zo goed je echte behoefte te verwoorden?
Met wat voor (type) reactie zou je wel blij zijn?
Met erkenning en begrip
Lisa80 schreef op 14-06-2022 om 23:13:
[..]
Met erkenning en begrip
Kun je dat iets concreter maken?
Ik lees namelijk heel veel begrip voor en erkenning van je lastige situatie. Met als extraatje nog tips om stappen vooruit te kunnen zetten.
Blijkbaar heb jij een ander beeld bij begrip en erkenning? Wat versta jij daaronder?
