Geen idee wat te doen
ik ben al heel lang samen met mijn vriend. Het is geen goede relatie, ik vind het erg eenzaam. Dat is iets wat al jaren speelt. Mijn vriend en ik hebben het hier al heel vaak over gehad. Persoonlijk had ik al lang geleden uit elkaar willen gaan. Helaas heb ik geen groot netwerk om me heen waar ik (tijdelijk) terecht zou kunnen. In deze tijd met de woningcrisis is het heel moeilijk om aan een woning te komen. Ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe we uit elkaar zouden moeten gaan gezien dit praktische gedeelte.
Daarnaast wil mijn vriend niet uit elkaar gaan. Hij zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ook zegt hij dat hij niet weg zal gaan maar sowieso in het huis blijft zitten. Daarnaast hebben we een kind samen waarvoor het niet fijn is als we uit elkaar zouden gaan.
Als ik het toch ter sprake breng raakt mijn vriend overstuur.
Zelf ben ik al heel lang heel ongelukkig in deze relatie. Mijn vriend weet dat. Hij wil daar ook aan werken omdat hij niet uit elkaar wil gaan. Wat ik heel erg mis in onze relatie is een band samen hebben, echt maatjes zijn van elkaar. Dat is er totaal niet. We doen ons eigen ding en dat maakt het voor mij in ieder geval heel eenzaam.
Door de omstandigheden zie ik geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik zie geen uitweg uit deze situatie. Dus kabbelt dit al een paar jaar zo door.
Het ontbreken van een band breekt me wel op. Het is voor mij een groot gemis. Nu heb ik heel fout via internet een man leren kennen. Ik had met hem heel fijne gesprekken. Hij gaf me op dat gebied de aandacht die ik al lang thuis mis. Ik voelde me er echt fijn bij. Het was fijn dat iemand me wel zag. Het betekende veel voor me. Het heeft heel lang geduurd omdat ik officieel geen vrijgezel was voor we elkaar gezien hebben. Ik heb dat mijn vriend van tevoren ook vertelt. Hij was boos natuurlijk.
De ontmoeting met die man ging niet zoals dat normaal ging. Na de ontmoeting deed hij ook anders. Hij gaf heel wisselende signalen. Ik heb zelf het idee dat hij zelf ook wat issues had. Het was gewoon heel onduidelijk. Hij zei oa dat hij me niet had willen afwijzen of kwetsen.
In ieder geval is het contact verbroken omdat hij het allemaal niet wist en mij geen duidelijkheid kon bieden. Ik heb zelf het contact verbroken omdat ik er niet tegen kon.
Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden. Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou van moet denken. Die man vond is dat ik geen duidelijke keuze had gemaakt. Ik zit nog steeds bij mijn vriend maar ben nog steeds heel ongelukkig daarmee. Ik mis het contact met die andere man heel erg. Het liefst zou ik weer contact met hem willen opnemen. Maar ik wil ook niet als wanhopig iemand achter iemand aanlopen.
Als ik heel erg eerlijk ben zou ik het liefst bij die andere man willen zijn. Het contact betekende heel veel voor me. Ik vind het heel erg hoe het gelopen is. Ik voel me er vaak ellendig door dat ik niet weet wat ik nu het beste kan doen.
'Ik ken het allemaal. In de praktijk werkt het gewoon niet zo helaas.' Over de adviezen omtrent het aangaan van sociale contacten zei je dit. Je bedoelt dan: in mijn praktijk werkt dit niet zo. Uiteindelijk, alles bij elkaar optellend, zul je het toch met jezelf moeten doen en als dat de grenzen zijn van je eigen vermogen, dan zijn dat de grenzen en zul je dus ook zelf moeten accepteren dat er niet meer in zit.
Dat betekent dat je nu in een relatie zit, waaruit je eigenlijk al heel lang weg wil, maar het ligt niet binnen jouw vermogen om die stappen te zetten die ervoor zorgen dat je ook daadwerkelijk uit de relatie kunt stappen.
Je kunt het probleem verplaatsen met het advies van 1968: claim de huurwoning en zorg dat je ex eruit gaat. 1968 zegt dat het probleem dan opgelost is, maar dat is natuurlijk niet zo, het is alleen verplaatst: hij moet het nu oplossen. Het voordeel is wel dat jij dan niet veel meer hoeft te doen.
Dan toch nog een poging om je aan te zetten tot iets doen: als je zo rondkijkt naar de brokstukken van je relatie, weet dat het beëindigen van de relatie voor jou een hele zware dobber is, omdat je geen sociaal vangnet hebt en nu al uitgeput bent van alles alleen doen, wetende dat zelfs al zou je het voor elkaar krijgen om op papier alles geregeld te krijgen, dat het dan nog wel jaren kan duren voordat er voor4 een van de twee een andere woonruimte is, zou je dan toch niet nog eens kunnen kijken of je van al die brokstukken iets kunt maken wat minder erg is dan wat er tot nu toe ligt? Oftewel: heb je al eens contact opgenomen met zo'n organisatie voor partners van mensen met autisme? Of zelfs het loket voor maatschappelijke ondersteuning in je gemeente voor hulp bij autisme? Of toch relatietherapie?
Tsjor
Ik merk dat ik in dit geval heel erg de andere kant van het verhaal mis. De input van de man.
Alle problemen worden nu vooral aan hem toegewezen, maar als TO irl precies zo is als ze zich hier portretteert dat vermoed ik dat ze zelf ook een groot aandeelhouder is van het probleem.
Wij moeten het hier helaas doen met de situatie die zij schetst. Maar al kijkend naar de reacties van haar kant, Ben ik nog niet zeker waar de echte oorzaak ligt van het probleem.
Ik heb geen behoefte om naar oorzaken cq schuld te gaan zoeken. De relatie is problematisch en er is geen eenvoudige uitweg.
Tsjor
tsjor schreef op 12-06-2022 om 16:07:
Ik heb geen behoefte om naar oorzaken cq schuld te gaan zoeken. De relatie is problematisch en er is geen eenvoudige uitweg.
Tsjor
Nee, maar voor een oplossing is het toch handig als je de andere kant kent.
Het is niet dat ze vraagt om oma's raad voor een vlek in het tapijt 😜
Bijtje82 schreef op 12-06-2022 om 16:10:
[..]
Nee, maar voor een oplossing is het toch handig als je de andere kant kent.
Het is niet dat ze vraagt om oma's raad voor een vlek in het tapijt 😜
Vind ik ook hoor, helemaal met je eens! Als al haar pogingen zo ontzettend passief en star waren zoals zij zichzelf in dit topic uit, dan snap ik ook wel waarom er geen sociale contacten zijn.
En nee Tsjor, heeft helemaal niets te maken met een schuldige aanwijzen, maar voor mij wel duidelijk waarom eea moeizaam verloopt voor TO. Het ligt vooral aan alles, iedereen en de hele wereld en TO is het slachtoffer. Yeah right 🤪
Kersje schreef op 12-06-2022 om 12:21:
[..]
Dan probeer je het nóg een keer en ga eens op zoek naar een coach oid die je hierbij kan helpen. Je hebt hier al zoveel tips en adviezen gehad, maar je vult vooral ook veel in voor anderen. Je denkt dat als je familie zou hebben gehad, zij je wel hadden geholpen, maar dat is absoluut niet zo vanzelfsprekend als jij nu denkt!
Ik vraag me, na zoveel adviezen hier, ook af wat nu precies je verwachtingen zijn van dit topic? Tips genoeg, maar je zult het toch allemaal zelf moeten gaan doen om verandering te brengen in je huidige situatie. De gouden tip is er gewoonweg niet en is voor iedereen verschillend, proberen (al heb je het eerder ook al geprobeerd) is the key!
Weet je waarom het voor jou zo moeilijk is contacten te leggen? Waarop verwateren contacten later alsnog denk je? Wat zijn jouw verwachtingen binnen een vriendschap? Heb je voorbeelden van hoe eerdere contacten uiteindelijk toch verwaterden?
Ik reageer eigenlijk vooral op oplossingen die gegeven worden die ik al gedaan hebt. Dus inderdaad er worden veel oplossingen gegeven. Maar de meeste heb ik al gedaan.
Veel mensen zien hun familie niet vaak, of hebben er niet veel mee. Maar in geval van nood zoek je elkaar juist dan vooral op. Nu had ik toevallig wel veel met mijn familie. Dus ja daar had ik zeker hulp van gekregen.
Ja dat weet ik waarom dat is. En soms lopen dingen gewoon zo dat het verwatert. Ieder heeft zijn eigen leven. Veel bezig met eigen gezin enz.
Lisa80 schreef op 13-06-2022 om 15:34:
[..]
Ik reageer eigenlijk vooral op oplossingen die gegeven worden die ik al gedaan hebt. Dus inderdaad er worden veel oplossingen gegeven. Maar de meeste heb ik al gedaan.
Veel mensen zien hun familie niet vaak, of hebben er niet veel mee. Maar in geval van nood zoek je elkaar juist dan vooral op. Nu had ik toevallig wel veel met mijn familie. Dus ja daar had ik zeker hulp van gekregen.
Ja dat weet ik waarom dat is. En soms lopen dingen gewoon zo dat het verwatert. Ieder heeft zijn eigen leven. Veel bezig met eigen gezin enz.
Maar heb je dan echt helemaal niemand meer van je familie? En nee, het is echt niet zo vanzelfsprekend dat familiebanden weer worden aangehaald in geval van nood. Het is een algemeen gegeven dat je dingen die er niet zijn vaak ook romantiseert, maar de werkelijk is vaak toch anders.
Inderdaad, mensen zijn ook vaak druk met zichzelf of het eigen gezin, maar zijn er ook voor anderen als het echt nodig is, maar dat moet dan wel van 2 kanten komen natuurlijk, net als met vriendschappen.
En ook al heb je sommige dingen al eens geprobeerd, wil nog niet zeggen dat je het niet nogmaals kunt proberen. Wat vond je bijv van mijn tip om hierbij professionele hulp te zoeken zoals een coach? Of heb je dat ook al eens geprobeerd? Zo ja, dan was het mss niet de juiste hulpverlener en zoek je een andere coach.
Denk dat iedereen die hier heeft gereageerd jou met alle liefde handvatten probeert aan te reiken, maar je reacties blijven nogal ‘lauwtjes’.
Reactie van mijn zusje bijvoorbeeld toen ik zei dat ik geen idee had hoe ik het allemaal geregeld moest krijgen met de verhuizing : misschien kun je je nieuwe buren om hulp vragen.
Ik heb haar sindsdien ook niet meer gehoord. Op 'Dankje' na, als antwoord na mijn felicitatie.
Terwijl we daarvoor prima met elkaar om gingen.
Het leven en familie is dus allemaal niet zo vanzelfsprekend.
Kersje schreef op 13-06-2022 om 18:48:
[..]
Maar heb je dan echt helemaal niemand meer van je familie? En nee, het is echt niet zo vanzelfsprekend dat familiebanden weer worden aangehaald in geval van nood. Het is een algemeen gegeven dat je dingen die er niet zijn vaak ook romantiseert, maar de werkelijk is vaak toch anders.
Inderdaad, mensen zijn ook vaak druk met zichzelf of het eigen gezin, maar zijn er ook voor anderen als het echt nodig is, maar dat moet dan wel van 2 kanten komen natuurlijk, net als met vriendschappen.
En ook al heb je sommige dingen al eens geprobeerd, wil nog niet zeggen dat je het niet nogmaals kunt proberen. Wat vond je bijv van mijn tip om hierbij professionele hulp te zoeken zoals een coach? Of heb je dat ook al eens geprobeerd? Zo ja, dan was het mss niet de juiste hulpverlener en zoek je een andere coach.
Denk dat iedereen die hier heeft gereageerd jou met alle liefde handvatten probeert aan te reiken, maar je reacties blijven nogal ‘lauwtjes’.
Nee ik heb niemand meer van mijn familie. Meestal is het wel zo hoor in geval van nood. Het kan zijn dat 1 iemand het af laat weten. Maar heel vaak zijn andere familieleden er dan wel voor je. In mijn geval had mijn familie zeker geholpen dus dat is wel een gemis.
Ik heb gewoon heel veel dingen al gedaan. Ja ook een coach. Ik vind het best frustrerend dat veel mensen denken dat alles maakbaar is in het leven. Dat is gewoon niet altijd zo. Soms lopen dingen hoe ze lopen.
Daarom zijn mijn reacties inderdaad nogal lauwtjes
Bijtje82 schreef op 13-06-2022 om 19:09:
Reactie van mijn zusje bijvoorbeeld toen ik zei dat ik geen idee had hoe ik het allemaal geregeld moest krijgen met de verhuizing : misschien kun je je nieuwe buren om hulp vragen.
Ik heb haar sindsdien ook niet meer gehoord. Op 'Dankje' na, als antwoord na mijn felicitatie.
Terwijl we daarvoor prima met elkaar om gingen.
Het leven en familie is dus allemaal niet zo vanzelfsprekend.
En toen heb je de verhuizing alleen moeten doen?
ik heet geen Bijtje, maar ik heb alles ook alleen geregeld, er was simpelweg niemand, maar dat hield me niet meer tegen.
De verhuizing met 5 dozen tegelijk ( ik liet alles achter, dus het waren geen 140 dozen) de nieuwe spullen op het nieuwe adres laten bezorgen of daarna pas gekocht enz.
Daarnaast m'n baan kwijtgeraakt en een nieuwe gevonden.
En lichamelijk was er naast het afwezig zijn van hulp nogal wat beperking.
Dit is wél maakbaar, maar niet als je het als verlangen houdt ipv realiteit.
Nu heb je hier hulp van wildvreemden en nu accepteer en waardeer je het niet.
Ik vind dat lastig, wilde dat ik die steun had gehad. Dat had ik gewaardeerd in tegenstelling tot wat jij nu laat zien om wat voor reden ook.
Misschien moeten we het eens over een andere boeg gooien. Jij vraagt hulp terwijl je alles al geprobeerd hebt en je reageert mat op al deze mensen die je proberen te helpen en er energie in steken om jou op weg te helpen. Je moet heel veel alleen doen en zit al jaren in een onbevredigende relatie. Ben je niet gewoon hartstikke depressief? Zijn er nog dingen in je leven waar je zin in hebt, blij van wordt? Heb je nog energie voor andere dingen dan overleven? Gaat het mentaal op dit moment niet gewoon te slecht met jou om je aan je situatie te ontworstelen? Want al die tips die mensen hier geven hebben 1 ding gemeen: je moet er (vaak veel) energie in steken. Kun je dat nog wel?
Lisa80 schreef op 13-06-2022 om 20:31:
[..]
En toen heb je de verhuizing alleen moeten doen?
Ja op het verhuizen van m'n bankstel en wat andere zware spullen, heb ik nagenoeg alles alleen gedaan. De hele verbouwing, het leeg halen van het oude gezamenlijke huis. Er is één vriendin die als ze tijd vrij kon maken kwam helpen schilderen.
Andere vriendin hoor ik niks meer van. Is hier één keer 10 min binnen geweest.
Van andere vrienden en mijn vriend, weet ik dat ze willen helpen. Maar daar wil ik niet teveel van vragen. Mijn vriend werkt soms 80u per week en ondersteunt me waar hij kan.
Onze vrienden groep is compleet uit elkaar gevallen. Daar heb ik maanden niks van gehoord. Toen een vriendin hier afgelopen week was, aangegeven dat ik het jammer vond dat ik van de rest niks hoor. Blijkt dat de groep nog verder uit elkaar gevallen is. Maar ik heb me wel weer aangesloten bij het groepje dat nog over is. Aangesloten als in weer laten toevoegen in de groepsapp waar ik zelf uit ben gegaan.
Geen lastige vragen, gewoon gezellig als vanouds en binnenkort weer een bbq.
Lang verhaal kort.. Ik heb het zelf moeten ondernemen, anders had ik komend weekend alleen op de bank gezeten.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar jouw verhaal. Heb je echt geen familie meer of zijn jullie met ruzie uit elkaar?
Wat doe je nu in je vrije tijd? Hoe is de familie van je vriend? Nemen je kinderen wel eens vrienden mee vanuit school? Kun je aansluiting maken met ouders van school.
Hoe is je band met je collega's? Heb je überhaupt een leuke baan?
Kortom, waar in je omgeving is voor jou winst te behalen qua vriendschappen?
Heeft je vriend vrienden? Gaat hij wel eens met hen weg of komen ze bij jullie thuis?
Het kan echt best zo zijn dat wanneer jouw sociale kring groter wordt en je meer leuke eigen dingen kunt ondernemen, dat je ook veel minder aan je vriend hangt. Jij wilt aandacht, maar als je dat maar bij een persoon kunt krijgen dan gaat het op een gegeven moment mis.
Als je nu gewoon eens het hele scheiden/verhuizen op een laag pitje zet. Ondertussen spaart op een aparte rekening voor later. Dan ga je je nu focussen op jezelf. Pak een schrift en noteer iedere dag wat er positief was en wat negatief.
Vraag je vervolgens af waarom je dat als negatief hebt ervaren en hoe je er iets positiefs van kunt maken.
Probeer iedere dag eens aan een ander te vragen hoe het met ze gaat. Als ze dam vragen hoe het met jou gaat, probeer het dan niet te negatief over te laten komen. Negatieve mensen worden doorgaans als slecht gezelschap gezien. Hou het kort en positief. En vraag desnoods of ze zin hebben om eens te komen drinken, shoppen, wandelen whatever.
Daar zit jouw nieuwe begin. En heel misschien kun je je vriend er ook een beetje in mee trekken. Doe samen ook positieve dingen. Wie weet wat er dan gebeurt.
https://www.ouders.nl/forum/off-topic-discussies/iedere-dag-iets-positiefs
Ipv een schriftje. Kunnen net zo goed allemaal even meedoen 💪😊
Lieve Lisa,
Door je verhalen heen hoor ik vooral veel eenzaamheid. Het is niet voor niets dat je een leuke man hebt opgepikt via internet en zoveel hebt gehad aan de gesprekken met hem. Ik heb het gevoel dat alle "praktische" oplossingen op dit moment gewoon niet aankomen. Je hebt erg veel behoefte aan erkenning, aan iemand die naar je luistert, die je echt hoort.
Als ik het goed begrijp, lukt het je niet goed om een vriendenkring op te bouwen of is dit verwaterd of wat dan ook. Dat is jammer, want juist vrienden kunnen helpen de situatie wat draaglijker te maken als het niet direct lukt om uit de situatie te komen. Niet voor niets was je zo geholpen bij de gesprekken met die man.
Out of the blue denkend: is het niet iets om op dit moment hierin te investeren? Dus in iemand die naar je luistert, zonder direct in oplossingen te denken? Wellicht hou je het dan toch vol, in de tijd dat je nog niet naar een nieuwe woning kunt verhuizen of echt iets kunt veranderen in je situatie.
Het probleem is natuurlijk dat je in je omgeving niet zo iemand hebt. Maar wellicht ben je geholpen met professionele hulp? Maatschappelijk werk of praktijkondersteuners zijn vaak heel praktisch en oplossend gericht en ik krijg het gevoel dat dit nu niet goed bij je past. Heb je al eens nagedacht over een ander soort hulp? Ik moet bijvoorbeeld denken aan het concept "Troostdichter" (google maar eens). Weet helemaal niet of het bij je past en of het in de buurt is, maar soms is iemand die simpelweg naar je luistert, zonder oplossingen aan te dragen, of oordelen uit te spreken, gewoon erg fijn.
Je klinkt echt heel moe, en dan kan vechten soms lastig zijn.
