Dubbelleven partner
Begin december heb ik ontdekt dat mijn partner vreemdging. Al bijna 1,5 jaar lang. Een compleet dubbelleven. We hebben twee jonge kindjes, waarbij we bij beiden een moeilijke start (huilbaby's en bij beiden een ziekenhuisopname) hebben gehad de eerste jaren. Ze zijn nu 1,5 en 4.
Hij zat sinds de komst van de kindjes totaal niet lekker in z'n vel, heel down en pessimistisch. Hij kon er enorm in blijven hangen. Eigenlijk wel duidelijk, hij had geen regie meer over z'n leven.
Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes. Maar hij was zo opgelucht dat ik het had ontdekt want hij was er al zo lang zo klaar mee. Maar hij kon er niet mee kappen, en hij kon het niet vertellen. Hij zat compleet vast.
Ze hebben het op een slimme manier aangepakt, een nepaccount via Linkedin, afspraakjes bij hotels op werkdagen, foto's/filmpjes van elkaar. Ik heb nooit iets in de gaten gehad. Ongelofelijk hoe dat voelt.
Ze vonden elkaar met hun ellende.
Toen ik het ontdekte, was ik niet boos maar totaal lamgeslagen. Wel heb ik er op aangedrongen dat hij elders zou gaan wonen. Hij kon wel gewoon de kindjes zien wanneer hij wilde, we konden zelfs nog samen eten en samen de kerstboom opzetten.
Na 4 weken kwam bij mij de boosheid want ik ontdekte op zijn laptop een foto van haar met de datum waaruit ik concluderen dat hij al fout contact had terwijl ik hoogzwanger was. Ik voelde zo veel spanning en was letterlijk beroerd. Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes ging niet meer op.
Hij kon het zich niet meer herinneren en kon het niet geloven. De foto is het bewijs. Zijn geheugen is heel goed, hij haalt allerlei jeugdherinneringen op maar dit kon hij zich toevallig niet meer herinneren. Na een half uur bij mij aan tafel kon hij zich toch nog herinneren dat het contact al eerder was begonnen. Een nieuwe leugen, een nieuwe klap. Zo pijnlijk.
Dat heeft mij bij een enorme boosheid aangewakkerd.
Daarnaast heeft hij recent ook opgebiecht dat er 10 jaar geleden als iets met haar is gebeurd. geflirt, foute gesprekken via MSN én zij heeft hem een kus gegeven bij een afscheidsmoment.
We zijn 16 jaar samen, ik weet niet wat ik ik moet doen. Hij heeft vreselijk veel spijt, hij is doodsbang dat hij mij kwijtraakt. Het begon met lust, aandacht, iets zoeken wat je zelf denkt te missen. Hij twijfelde of ik nog wel gek op hem was. Hij miste waardering. We hadden het goed en ik heb me nooit gerealiseerd dat we elkaar zo zijn kwijtgeraakt. En ja hij zat niet lekker in z’n vel en ja hij was niet de beste versie van zichzelf en ja ons stond op een laag pitje, maar dat was voor mij oke en hij zei ook dat het oke was. Maar dat was het niet.
Ik heb hem al eens eerder aangegeven ‘ga met iemand praten’ maar nee, hij is behoorlijk eigenzinnig en leek zeker van z’n zaak. Ook heb ik maanden geleden aangegeven om preventief in relatietherapie te gaan omdat we communicatief niet zo verder kwamen. Nu zegt hij dat hij dat niet kon omdat alles uit kwam.
Hij dacht iets te missen maar kwam er al snel achter dat dat niet zo was. Hij miste waardering van mij. Maar heeft me dat zelf ook niet gegeven. Integendeel, hij was kortaf en maakte lelijke opmerkingen.
Ik weet niet wat ik moet. Ik laat ‘ons’ eerst maar los en ga nu zelf in therapie. Hij doet dit ook.
Gaat mijn gevoel vertellen wat ik moet?
Ik ben nooit echt gebroken, ik ben wel een gevoelsmens maar kan blijkbaar moeilijk bij mijn eigen gevoel komen.
Ik kan dit verhaal vertellen zonder dat er al te veel emoties vrij komen. Wel voel ik continu de stress in mijn lijf.
Poëzie, ik denk dat je als ouder en met de zorg voor kinderen andere beslissingen neemt, dan als er geen kinderen om je heen lopen. In ieder geval, dat hun aanwezigheid van invloed is op je wens bij elkaar te blijven of niet.
Lauren, dat is schrikken wanneer de partner van je op de hoogte brengt van een soa. Je bent na aanleiding van die info meteen gaan twijfelen of er nog andere trusen bestaan. Maar het is goed mogelijk dat dit niet het geval is; maak het voor jezelf niet nog zwaarder dan het al is.
En eigenlijk weet je ook wel dat het beter was geweest direct na de bekendmaking je te laten testen. Al was het maar voor jouw geruststelling. Leermoment; niet af laten wachten op wat anderen doen.
Ergens heb ik ook wel moeite met de informatiestroom van die partner. Je schreef eerder dat hij vertelde hoe Truus dacht hoe ze dat vreemdgaan in stand had willen houden. Hij wilde misschien zijn ei kwijt, maar ging daarbij wel voorbij aan hoe pijnlijk dat voor jou is dat te moeten aanhoren. Want eigenlijk heb je niets aan die ‘wijsheid’. Het geeft alleen extra lading zodat het moeilijker wordt om bij elkaar te blijven. Ergens denk ik dat het hem wel zou uitkomen wanneer jullie vertrokken. Haal het contact niet aan, want je kent zijn agenda niet.
Maakt de uitslag eigenlijk uit op je keuze? Als je negatief was, had je er dan anders ingestaan? Je hoeft deze vragen niet te beantwoorden. Maar het lijkt mij voor jezelf wel duidelijk waarom je dan bij elkaar blijft of niet.
Flanagan schreef op 19-03-2021 om 13:59:Poëzie, ik denk dat je als ouder en met de zorg voor kinderen andere beslissingen neemt, dan als er geen kinderen om je heen lopen. In ieder geval, dat hun aanwezigheid van invloed is op je wens bij elkaar te blijven of niet.
Dat denk ik ook.
In mijn geval waren er twee kinderen van 5 en 2 jaar oud. Voor mij was het beter om ze op te voeden buiten een onveilige sfeer in huis, mijn kinderen zijn inmiddels 23 en 26 jaar oud en geven aan dat ze een goede jeugd hebben gehad, dus in ons geval is het een goede keuze geweest.
Lauren, afschuwelijk dat je positief getest bent. Vervelend dat dat er ook nog eens bij komt om te verwerken. Helpt je niet echt veel vooruit, vermoed ik. Maar het is zoals het is, er is onveilig gevreeën waardoor er nu een aantal personen met iets opgescheept zitten waar ze zelf niet voor gekozen hebben. Rare uitspraak van haar, dat ze het jaren geleden al 'in haar lijf had' Als zij er al eerder voor behandeld is geweest, dus medicatie heeft gehad, dan blijft dat niet ergens in het lichaam zitten om jaren later door vreemd te gaan ineens weer op te vlammen. Dan is ze dus jaren geleden ook al lekker buiten de deur bezig geweest, of lekker aan het flierefluiten geweest voordat ze iets met haar huidige partner kreeg. Maar de vraag rijst nu dus, waar heeft wie het opgelopen...het roept alleen maar meer vragen en twijfels op, lijkt mij. Is zij nog met andere mannen het bed in gedoken en heeft ze daarmee onbeschermde seks gehad, besmet geraakt, nadien met jouw man, ook weer onbeschermde seks en het zo aan hem doorgegeven...of heeft jouw man nog een ander liefje gehad waar hij het bij heeft opgelopen en dat hij het daarna aan haar en aan jou heeft gegeven? Of is de man van zelf ook vreemd gegaan en is hij degene die het zo in jullie midden gebracht???
Echt, wat een toestand...🙄
En dan die quasi opmerking/vraag van je man, over dat man van nog bij haar blijft, zo van "die is gek dat hij dat nog wil"... kun jij jezelf andersom inderdaad ook terecht afvragen! Ergens wel herkenbaar. De ander aanwijzen als de veroorzaker en de schuldige van het ontstaan van de affaire. Terwijl een bedrieger altijd zelf voor de volle 100% verantwoordelijk is voor wat hij/zij heeft gedaan. Die heeft immers telkens weer, heel bewust, helemaal zelf, ervoor gekozen om de vaste partner voor te liegen, onwetend te houden, te bedriegen om de eigen gang maar te kunnen gaan. Die immers in principe echt nergens toe gedwongen werd, door die ander. Het heeft hier een tijdje geduurd, voordat mijn man dat ook echt voluit durfde toe te geven, voordat hij eindelijk eens stopte met zeggen: "Ja maar zij, wat zij steeds deed, wat zij steeds zei om mij maar weer voor zich te winnen, dat ze me zo nodig had, mij niet kon missen, dat ik haar zo gelukkig maakte, dat ik haar ten minste wel begreep want haar eigen man deed dat niet, dus ja ik kwam er zo ook niet van los, ze liep altijd zó aan mij te trekken, het lukte daardoor gewoon niet om een eind te maken aan de affaire...". Allemaal omdat hij het zo moeilijk vond om aan mij toe te geven, dat hij het zelf had gewild, dat hij het gevoel wat hij er door kreeg, de spanning en het verslavende er van, niet kwijt wilde. Maar ook, dat op een gegeven moment echt keihard het besef binnen kwam, dat het hebben van een affaire en daarmee de intimiteit en begeerte via een andere vrouw te krijgen, niets oploste, niet iets was om voor lange tijd vol te houden. Dat hij het alleen zichzelf kon aanrekenen dat het tussen ons niet lekker meer liep. Omdat hij wel inzag dat hij veel beter al veel eerder eens goed met mij over zijn behoeftes, verlangens en gemis in gesprek had moeten gaan en dat de spanningen daarover tussen ons alleen maar toenamen naarmate de affaire langer voortduurde. Waarmee ik eigenlijk ook wil zeggen, dat wanneer dat besef dan uiteindelijk tot ze doordringt, een vreemdganger echt wel tot inkeer kan komen en het voortaan beter wil doen, het anders wil gaan aanpakken om dit soort problemen in de toekomst te proberen te voorkomen. Dat ze echt wel bereid zijn om aan zichzelf te werken en om te veranderen, hun foute gedragingen te verbeteren. Ieder mens maakt fouten, niemand is onfeilbaar en in beginsel zal iemand nooit zomaar de bedoeling hebben om een ander moedwillig pijn te doen of te kwetsen.
Lust is toch ook niet voor niets één van de zeven 'zonden', waar mensen zich maar al te graag aan laven. En helaas vaker dan goed is niet alleen binnen de eigen relatie.
(OT)
Poëzie, zoals je zelf al aangeeft; bij jullie was de sfeer onveilig. Dat is een goede reden tot scheiding. Zelfs zonder aanwezigheid van kinderen.
Ben blij voor je dat die onveilige situatie achter je heb kunnen laten.
Flanagan schreef op 19-03-2021 om 16:16:(OT)
Poëzie, zoals je zelf al aangeeft; bij jullie was de sfeer onveilig. Dat is een goede reden tot scheiding. Zelfs zonder aanwezigheid van kinderen.
Ben blij voor je dat die onveilige situatie achter je heb kunnen laten.
Ik wil hier niet al te lang op doorgaan omdat dit topic niet over mij gaat (maar wel over een situatie die ik herken), maar in ieder huishouden waar dit soort bedrog speelt is de sfeer onveilig. Daar hoeft geen fysiek of verbaal geweld aan te pas te komen, maar kinderen hebben veel in de gaten en zullen echt last hebben van de sfeer en emoties van de ouders.
OT
Poëzie, ik wil er ook al te lang op in gaan. Ik gaf alleen aan dat kinderen een reden kan zijn. Ik had gelezen dat Miss een kind had, ik wist niet of die info bij jou bekend was. Dat betekent niet dat wie kinderen heeft en voor scheiding kiest, ‘fout’ gehandeld heeft. Lees geen veroordeling, zo is het niet bedoeld. Ik ben ook oprecht blij dat dit jullie rust heeft gebracht. Beetje vreemd want ik ken je niet eens. Maar het gaat om de stress in een gezin. Die herken ik wel.
Flanagan schreef op 19-03-2021 om 16:57:OT
Poëzie, ik wil er ook al te lang op in gaan. Ik gaf alleen aan dat kinderen een reden kan zijn. Ik had gelezen dat Miss een kind had, ik wist niet of die info bij jou bekend was. Dat betekent niet dat wie kinderen heeft en voor scheiding kiest, ‘fout’ gehandeld heeft. Lees geen veroordeling, zo is het niet bedoeld. Ik ben ook oprecht blij dat dit jullie rust heeft gebracht. Beetje vreemd want ik ken je niet eens. Maar het gaat om de stress in een gezin. Die herken ik wel.
Dank voor je uitleg, ik had de indruk dat we wat langs elkaar heen aan het praten waren 
@Lauren: Wat een ongelooflijke rot dat jouw gezondheid nu ook is aangetast door zijn vreemdgaan. Wat zegt hij daar zelf over?
LaBelladonna prachtig geschreven, ook dat stuk over het tot inkeer kan komen. Ik sta daar wel achter!
Dat soa-gebeuren is voor mij nu wel achter de rug. Ik ga er vanuit dat dit ligt bij een van hun beiden. Mijn partner vond het vreselijk, voelde zich vies en kon zich geen voorstelling van maken hoe ik me moest voelen.Ik moet mijn partner nu kunnen vertrouwen anders is onze relatie überhaupt niet levensvatbaar, ik kan dat (en dat ik dat kan vind ik ergens al gek) maar tegelijkertijd denk ik ook, ja maar hij heeft me dit ook aangedaan. Het verzwijgen, de leugens die blijven ontzettend pijnlijk wanneer ik daar aan denk. Die worsteling blijft. Maar ik wil vooruit kijken.
De leugen heeft zo lang tussen ons in gestaan. Doen alsof het er niet is, dat is iets wat vaker voorkomt in mijn leven, net zoals met m’n overleden zusje, ze is er wel maar ze is er niet want nooit over gesproken. Daarmee hebben mensen mij (onbewust) tekort gedaan. En ik heb mezelf ook te kort gedaan om al mijn echte gevoelens maar weg te stoppen.
Ik heb onbewust in een beschadigende bubble gezeten. Maar ik wil oprecht onderzoeken wat kan, ik voel wel heel veel meer verbinding. Gevoelens zijn er echt nog wel. Daarin kan mijn lijf me gelukkig niet foppen. Maar het blijft spannend, voelt het goed omdat het vertrouwd is of voelt het goed omdat ik bang ben om alleen achter te blijven, wil ik dit echt?
En de ‘buitenwereld’ speelt ook een rol. Wat vinden mensen van mij? In mijn hoofd denk ik dat mensen toch wel verwachten dat ik blijf, ze is zo liefdevol, loyaal, kiest voor haar gezin. Daar heb ik ook moeite mee. Ik wil niet dat mensen mij zien als makkelijk of zonder eigenwaarde/zelfrespect, daar ben ik wel bang voor.
We hebben het hier ook over gehad met relatietherapie, over hoe autonoom ben je eigenlijk. Je wordt zo beïnvloed. Er spelen onbewust zo veel dingen mee die invloed hebben op wat je vindt.
En die buitenwereld is bv ook mijn zusje. het is haar strijd maar ik heb daar wel 'last' van. M’n zusje heeft letterlijk uitgesproken, “ik begrijp oprecht niet dat je hem überhaupt nog een kans geeft”.
Ik had dit weekend een goede vriendin aan de telefoon en ze schrok toen ze hoorde dat we samen waren, waarop ze me een berichtje stuurde in de trant van “Ik hoop echt dat je goed nadenkt wat hij je heeft aangedaan en wat hij de afgelopen jaren allemaal heeft gedaan, hoe neerbuigend hij is geweest, dit heeft niks met vergevingsgezindheid te maken maar dit heeft te maken met dat er iets niet klopt bij hem. Ik vind het heel lastig om te zeggen maar ik wil je zo graag beschermen omdat jij het misschien niet ziet, ik ben zo ontzettend gek met je als vriendin en het doet me zo pijn om dit te zien allemaal”.
Ik snap die emoties echt.
Ik heb haar gereageerd dat ik haar berichtje snap en dat ik ook haar worsteling begrijp en dat het allemaal ook ingewikkeld, pijnlijk en verdrietig is. En dat ik ook haar zorgen begrijp maar dat ik echt niet meer over een grens heen wil. Ik wil hoe dan ook niet terug naar de situatie waarin we zaten waarin ik niet eens doorhad dat x over m’n grens heen ging. Ik realiseer me echt wat hij heeft gedaan en het ene moment komt het meer binnen dan een ander moment. Juist vandaag had ik lastige momenten (doordat we bv langs ons oude huis fietsen) en wilde ik dat juist wel delen. Feit dat we nu samen zijn betekent echt niet dat het goed is maar ik wil juist wel in contact blijven. Ook verteld dat ze helemaal gelijk heeft dat er echt iets niet goed zat bij x, dat we onbewust in een bubble zaten die hij in stand heeft gehouden door dingen de verzwijgen, dat had nooit mogen gebeuren. Dat het kwartje nu wel echt is gevallen maar dat z’n gedrag niet nu 123 helemaal anders is, hij en ik moeten heel bewust zijn van de dingen die hij zegt en doet. En ik confronteer hem vaak met alles, dat is lastig maar heel hard nodig. Maar weet ook dat er nog wel gevoelens zijn, en als die er niet meer waren dat het dan misschien makkelijker was geweest. En het zal echt nog een hele lang weg gaan worden en ik heb echt geen idee of het goed gaat komen, de tijd zal het leren. Hij en ik moeten heel bewust zijn van de dingen die hij zegt en doet. En ik confronteer hem vaak met alles, dat is lastig maar heel hard nodig. Maar weet ook dat er nog wel gevoelens zijn, en als die er niet meer waren dat het dan misschien makkelijker was geweest. En het zal echt nog een hele lang weg gaan worden en ik heb echt geen idee of het goed gaat komen, de tijd zal het leren.
Ik voel in ieder geval wel dat ik veel meer 'aan' sta, meer bewust ben en wil zijn van mijn gevoelens/gedachtes, er bij stilstaan en dat ik er al wel meer sta als persoon.
Ik begrijp je vriendin wel, al sinds je eerste zwangerschap een relatie met een ander, kortaf en lelijke opmerkingen en dan ook nog met een soa thuiskomen. Geen lot uit de loterij. Het kan ook nog dat hij uiteindelijk voor haar kiest of dat zij zwanger wordt van hem.
Maar er is ook nog een hoop dat jullie bindt waarschijnlijk, in ieder geval de kinderen. Misschien zou het makkelijker voelen om geen klassiek huisje boompje beesje met deze man te willen hebben maar hem als een goede vriend (eventueel met benefits) te zien en dat jullie ook eventueel samen in een huis kunnen wonen. Je moet dan wel de gevoelens van liefde voor hem te zien ontkoppelen en of dat lukt?
De eerste affaire was lang voor de kindjes. Maakt het niet minder erg, het is ontzettend veel en idd ik had beter kunnen treffen maar we zijn lang samen en hebben ook fijne jaren gehad samen.
En hij gaat niet voor haar kiezen en ze zal ook niet zwanger worden want ze heeft een spiraal.
Dat idee wat je opperde past totaal niet bij mij.😅
Ik begrijp dat het idee dat ik opperde niet bij je past, het staat ver af van het ideealbeeld van een relatie zoals je die in gedachte had. Maar je moet wat he, doorgaan alsof het allemaal niet gebeurd is lukt denk ik ook niet. Sommige mannen zijn gewoon niet geschikt voor een monogame relatie hoewel het voor die mannen een comfortabele uitvalsbasis is om vreemd te gaan, zolang moeder de vrouw het niet merkt tenminste want dan is er werk aan de winkel om de zaak weer te sussen.
Nou dat is hier totaal niet aan de orde.
Hij was zichzelf kwijt, was mij ook kwijt. Dacht het elders te vinden. Hij snapt zichzelf ook niet. Snapt nu wel dat hij heel veel pijn heeft veroorzaakt bij veel mensen.
Samenvattend; Het begon vier jaar geleden toen je zwanger was van de eerste en sindsdien was hij zichzelf kwijt en hij was jou ook kwijt. Hij dacht het elders te vinden maar snapt dat zelf niet. Toen het uitkwam vond hij zichzelf en jou weer. Dat is het dus in het kort, het is goed dat hij snapt dat hij veel mensen pijn heeft gedaan.
Even nieuwsgierig: hoeveel jaar van jullie relatie was hij zichzelf niet en wel kwijt?
De eerste affaire was 8 jaar geleden. 4 jaar voordat onze oudste zoon werd geboren. Tijdens zwangerschap van de tweede en vooral na de geboorte van de tweede is het mis gegaan, duur 1,5 jaar. Niet constant, met fases.
er is niemand die dit niet vreselijk fout vindt. Hij begrijpt zelf ook niet dat het zo vreselijk mis heeft kunnen gaan.
Ik denk dat we moeten beseffen dat we onze hele relatie nooit echt verbonden zijn geweest zoals we dat hadden moeten zijn. Hebben allebei daarin niet het juiste voorbeeld gehad. Als je wel zo’n connectie met elkaar had dat kon je dit niet niet delen.
We zitten in een proces waarbij we allebei niet weten wat de uitkomst gaat zijn
Ik ervaar de laatste posts alsof Lauren zich moet verdedigen.
klopt, blijkbaar voelt dat als nodig. Tegelijkertijd zet ik in mijn epistel van vanochtend de worsteling en de complexiteit die ik voel en ervaar.
Leg opzij
Tijdens de mindfulnesstraining kwam een belangrijk punt aan bod. Als iets niets met jou persoonlijk te doen heeft omdat je er geen bijdrage in hebt of er niets aan kan doen, reageer dan een dag later. Dan kan je er even goed over nadenken hoe je wilt reageren en of je wel wilt reageren. Tip luidde : leg het een dag opzij zodat de emoties wat geluwd zijn.
Ik vind de tip van Flanagan een goede: leg het even een dag of een paar dagen opzij. Soms doet de tijd wonderen en een hoofd dat zich niet breekt over hoe het moet ook.
Voor wat betreft dat Lauren zich moet verdedigen: ik begrijp die mensen wel. Ik kan soms ook moedeloos worden als ik zie hoe vrouwen maar de kruimeltjes pakken om niet alleen te zijn of hun gezin te redden.
Maar ja, ik ken het totaal niet, jullie liefde voor elkaar niet en ook jouw tempo niet. Voor mensen die ernaast staan, is het makkelijk om te zeggen 'meid kies voor jezelf' maar dat komt ook omdat zij het hebben meegemaakt en misschien te lang gewacht hebben.
Voor mij geldt dat zeker, ik heb ook niet geluisterd naar mensen hier die zeiden "joh moet je wel door willen'.
Ik wil maar zeggen: ik weet ook niet waar je goed aan doet. Heel veel sterkte in ieder geval
Anna Cara schreef op 22-03-2021 om 15:05:Ik ervaar de laatste posts alsof Lauren zich moet verdedigen.
inderdaad, dat zou niet nodig moeten zijn.
Lauren, doe vooral wat jij denkt dat nu goed is, naar wat goed voelt voor jou.
Als anderen van zo'n situatie op de hoogte gesteld zijn, is het daarna heel vaak het geval dat vrienden en/of familieleden vanuit de beste bedoelingen hele slechte adviezen geven. Ze vertellen je wat zíj denken dat ze zouden doen. Maar in feite weet je echter nooit zeker, wat je zelf zou doen, voor je zelf in zo’n situatie zit. En dan nog is iedereen anders. Het beste wat familieleden en vrienden kunnen doen is géén adviezen geven en alleen naar je luisteren en er voor je zijn, welke keuze je ook maakt! Verder begrijp ik je angst om opnieuw gekwetst te worden. Welke keuze je ook maakt: je krijgt nooit de garantie dat je níet meer gekwetst zult worden. En trouwens evenmin of jij zelf niet ooit je partner zult kwetsen. We zijn nu eenmaal allemaal mensen en mensen maken fouten. Het gaat erom of je van je fouten wil leren. Het is logisch dat jij en je partner nu enigzins ook in verwarring zijn. Dat je nu nog niet kunt zeggen wat de uitkomst zal zijn.
"Hij was zichzelf kwijt, was mij ook kwijt. Dacht het elders te vinden. Hij snapt zichzelf ook niet."
Dit. Zo was het voor mijn man ook. En weet je Lauren, de affaire was 'maar' een stukje van een periode van bijna 10 jaar dat mijn man er een soort van geheim leven naast ons huwelijk op na hield. In die jaren voorafgaand aan de affaire, waren er periodes dat hij meerdere contacten onderhield met andere mensen, via internet. Het begon met chatten met diverse mensen, gewoon normale contacten, gesprekken over vanalles en nog wat, met zowel vrouwen als mannen. Maar hij heeft daar nooit iets over verteld tegen mij, nooit met mij over gepraat. Ik wist van niets. Op een gegeven moment waren het alleen nog maar vrouwen waar hij mee chatte, werden de chats steeds spannender, begonnen vrouwen zich zelfs aan hem aan te bieden, wilden ze sexdates met hem. Uiteindelijk heeft hij met een vrouw ook virtuele seks gehad en hebben ze een aantal foto's van hun naakte intieme delen in opgewonden toestand met elkaar gedeeld. Ik heb in die periode een keer wat berichtjes van die vrouw zien verschijnen op zijn telefoon en in die berichtjes werden toespelingen gemaakt over hun virtuele opwindende chatsessies. Mijn man heeft zich er toen met een smoes van gehacked te zijn, uit kunnen l*llen en ik geloofde hem op zijn woord, naïef als ik was. Voor zichzelf vond hij toen dat het maar eens klaar moest zijn met deze manier van doen, het in het geheim chatten en contact hebben met andere vrouwen en daarom heeft hij toen alles waar hij mee bezig was, afgekapt, zijn verlangens en fantasieën weggestopt. Runden we samen ons gezin en deden ons werk, ging alles volgens een bepaalde vanzelfsprekendheid en raakte ons leven min of meer in een sleur. Tot het moment dat hij drie jaar later iemand tegen het lijf liep die de door hem, bij het afkappen van alles, diep weggestopte dingen ineens weer lieten opborrelen en hij een affaire met haar begon die meer dan drie jaar heeft geduurd...
En toch zijn wij nog samen. We hebben heel veel moeten overwinnen en het is nog niet altijd even fijn en gemakkelijk, er zijn nog steeds dingen die overwonnen, verwerkt en losgelaten moeten worden, maar ik heb mij door niemand laten beïnvloeden omdat ik vanuit mijn eigen gevoel mijn keuzes hierin wilde maken. En het gaat steeds beter, heel veel dingen zijn verwerkt en losgelaten/hebben een plekje gekregen. Ik vond het ook zo nodig om met man in contact te blijven, ik heb mijn man ook met vanalles geconfronteerd, het heeft hier ook tijd gekost om bewustwordinf en besef te bewerkstelligen voor hoe de dingen gedaan en gezegd zijn en hoe daar dingen in dienden te veranderen. En hij is veranderd, mijn man. Hij is op een goede manier veranderd. Doordat hij zich van dingen bewust is geworden en het besef er is, dat hij iets met zijn fouten moest doen en er van geleerd heeft. En als het gevoel er dan nog is, bij allebei...(zoals bij jullie ook het geval is, Lauren), dan is het zeker het proberen waard!
Lauren, wat schrijf je dat mooi:
We zitten in een proces waarbij we allebei niet weten wat de uitkomst gaat zijn
Mijn situatie was anders, ex had geen affaire (zover ik weet, hij is wel vreemd gegaan toen onze oudste nog maar een baby was), maar hij heeft mij wel jaren met drogredenen op afstand gehouden, geen intimiteit gewild. Achteraf heb ik net zo goed in een leugen geleefd. Ik heb op gegeven moment de knoop doorgehakt, dat ik de afwijzing niet meer wilde en gezegd dat ik wilde scheiden. En dan blijkt dat scheiden niet zomaar een twee drie de oplossing is. Want ik kwam er ook achter hoe ingewikkeld het patroon was waar we in zaten en hoe ik daar - onbewust - ook mijn bijdrage in heb gehad. Het blijkt ook verdraaid lastig om dat te verwerken en een plek te kunnen geven in mijn eentje. Wat de uitkomst van jullie proces ook zal zijn, het is goed dat je er nu, nu je samen bent, aan werkt. Ook al zou het uitlopen op een scheiding - ik hoop het niet - dan kan je die veel (zelf) bewuster aangaan. Maar ik hoop dat jullie verbinding kunnen vinden. Mij heeft het boek Verslaafd aan liefde veel duidelijk gemaakt. En een training tantra. Hoe dat werkt met verlangens en verwachtingen. Maar ja, toen was ik al alleen en ex al samen met truus. Ik wens jullie veel wijsheid samen.
Lauren wat mij helpt, al zn 2 jaar in het bewustzijns proces is meditatie.
En aansluitend op de tip naast die van Flanagan is de serie Headspace ( guide to meditation) op netflix eens te kijken. Helemaal gratis en vele tips, misschien heb je er wat aan?
Oefening baart kunst. Ook in het bij jezelf blijven. Niet het wegwuiven van pijnlijke gevoelens of het lijmen van je relatie maar puur voor jezelf na te gaan wat voel ik en wat wil ik.
Een tijd terug heb ik bij het topic verder na ontrouw deel 6 ook meditaties gedeeld. Mocht je ze willen en niet kunnen vinden laat het maar weten.
Verder weet ik even niet zo goed wat ik moet zeggen, ik weet wat je omgeving zegt en doet want dat was hier hetzelfde, jou beschermen van de pijn en het verdriet. Vroeger zou ik hetzelfde gedaan hebben. Tot ik zelf bedrogen werd...
Dank voor de tips 🙏
Ga offline en beginnen met Headspace op Netflix reageer later inhoudelijk ☺️
Mijn partner ervaart nu dat hij emotioneel verdoofd was. Deze gebeurtenis heeft er voor gezorgd (ik denk omdat hij nu beseft dat hij het kwijt kan raken) dat hij het veel meer voelt, de pijn die hij heeft veroorzaakt maar ook het mooie, het houden van.
https://www.emotioneleverwaarlozing.nl/2018/05/01/10-tekenen-dat-je-emotioneel-verdoofd-bent/
Ik ben daar nog niet. Ik denk dat ik het nog niet voel. Ik denk dat als het moment komt dat ik wel ga voelen ik ga ervaren of ik inderdaad ook nog echt van hem hou.
Maar ook de pijnlijke kant, geloof dat ik dan ook pas echt ga voelen wat me is overkomen
Nog één artikel waar ik me heel erg in herken.
https://www.vrouwenmidlife.nl/2018/02/16/invloed-emotionele-verwaarlozing-op-relatie/
Ik geloof oprecht dat meditatie mij kan helpen dus wil daar heel serieus mee aan de slag gaan. Gisteren van in slaap gevallen 💤 😴😆
Daarnaast wil ik al een tijdje naar het graf van m’n zusje. We hebben nu een vakantiehuisje in de buurt maar ik kon nog niet, intentie is er wel. Ik wil voelen wat ik dan voel.
Wat ik vooral niet wil is bij elkaar blijven vanwege externe factoren maar ook niet uit elkaar gaan vanwege externe factoren. Daarom wil ik het echt de tijd geven.
Goed bezig Lauren, tijd geven!
Wat ik ervaar door het tijd te geven is rust. In huis. In hoofd. In relatie. Ik ben blij dat ik koos voor kans geven. Het brengt mij ook weer veel mooie momenten.
Het leven qua relatie lijkt alleen niet meer simpel en gaat niet meer vanzelf. Ik was heel onbevangen en vol vertrouwen in ons. Ik was er trots op getrouwd te zijn. Vierde deze dag altijd met intens gevoel van liefde. Zag er naar uit. Voelde mij speciaal. Binnenkort is onze trouwdag en ik denk ach laat maar vier het wel niet. Dat doet eigenlijk pijn. Dat ook dat soort dingen anders voelen. Weet niet goed hoe ik het moet uitleggen. Wat ik voel. Foto's uit die tijd (jaren vreemdgegaan) lijken beschadigd. De magie is eraf. Het speciale gevoel is weg. Dat doet pijn.
Ik voel regelmatig twijfel. Ene dag geloof ik sterk dat het kan en andere dag geloof ik er niet meer in. Lees gelukkig hier herkenning maar schrik ook van sommigen die jaren later toch uit elkaar gingen omdat het toch niet repareerbaar bleek. Daar ben ik bang voor.
Het is een enorme mind trigger. Mij helpen affirmaties en brein trainingen. En soms lekker huilen om wat was en niet meer is.
Wil niet opgeven. Wil niet falen. Wil hem niet kwijt. Wil triggers kwijt. Tja wil eigenlijk terug naar gewoon onbezorgd gelukkig zijn en weer kneiter verliefd zijn.
Wie niet...
De tijd zal ons leren waar we uitkomen...
Anna Cara, en wat bij mij zn echte gigantische eye opener was, is het boek " als hij maar gelukkig is" van Robin Norwood. Ken je dat boek?
Dat ik zo goed was in het ontkennen van alles, zodat ik mezelf maar beschermde ( wat ook een automatische en vanzelfsprekende gedachte was ) en alles met de mantel der liefde bedekte.
En potverdikkie, als dat weg valt. Dat is niet in woorden uit te drukken.
Ik begrijp en herken heel goed wat je zegt in je bovenstaande post.
Lauren, Sterkte. Xx
Duidelijke artikelen, Lauren. Ze geven vooral ook aan, dat emotionele verwaarlozing meestal niet bewust gebezigd wordt en dat het vaak ook inherent is aan hoe men zelf opgevoed/opgegroeid is, hoe dat in iemands leven doorwerkt en zich vertaald naar hoe je zelf vervolgens met de emoties van je kinderen om gaat. En dat je, wanneer je dat patroon herkend en je er jezelf bewust van wordt, de cirkel kunt doorbreken en het patroon kunt veranderen. Absoluut niet gemakkelijk, maar zeker ook niet onmogelijk. Maar het heeft, zoals al zo vaak gezegd, de nodige tijd nodig. Tijd en inzet, bereidheid tot bewustwording en verandering. Keulen en Aken waren ook niet in één dag gebouwd en een rups is ook niet binnen een week een prachtig mooie vlinder.
Anna Cara, wat jij schreef is ook zo herkenbaar, dat er voor kiezen om het nog een kans te geven je ook weer veel mooie momenten brengt. Maar dat het leven qua relatie nu gewoon niet meer als vanzelf gaat. Dat het gevoel van de onbevangenheid en het volop durven vertrouwen op de ander een heel stuk minder zijn geworden, misschien zelfs wel even verdwenen. Het gevoel van dat er een "smet" op de trouwdag ligt en dat je het nu moeilijk vindt dat je die dag niet meer met het intense gevoel van liefde kunt vieren, omdat het zo speciaal voelde. Dat doet inderdaad pijn. Dat die magie, dat speciale, dat exclusieve dat je voor elkaar voelde er nu af is door het vreemdgaan. Dat veroorzaakt eigenlijk gewoon ook wel een rouwproces, want van dat gevoel heb je afscheid moeten nemen, dat zal nooit meer precies hetzelfde zijn zoals daarvoor. Ook omdat je dit zelf niet wilde, je hier zelf niet voor gekozen hebt, maakt dat het nodig kan zijn om er even over in rouw te gaan. Dat moet verwerkt worden. Dus inderdaad soms even lekker huilen om wat was en niet meer is.
En dat je twijfel voelt, na het besluit om samen door te gaan. Ook niets vreemds aan en heel herkenbaar. En de angst omdat je ook leest, dat sommigen jaren later toch alsnog uit elkaar gaan, omdat het gevoel, het vertrouwen toch niet genoeg terug opgebouwd kon worden. Maar Anna Cara, de garantie dat het voor altijd goed blijft gaan heeft niemand, in geen enkele relatie. Als het alsnog fout gaat, dan heb je er (in het geval van het nog opnieuw een kans geven), in ieder geval waarschijnlijk wel alles aan gedaan om het te proberen, om het te laten slagen. Voelt dan misschien als falen, wat je niet wil zelf, maar ik denk dat je niet van falen kunt spreken, als het niet lukt. Soms kan er te veel stuk zijn gemaakt en daarbij kun je een ander niet dwingen om niet op te geven. Jij kunt dat niet voor de ander in de relatie bepalen en daar kun je jezelf dan ook beter niet afhankelijk van maken, de ander daar niet verantwoordelijk voor maken en houden. Maar als je elkaar niet kwijt wil, als dat heel duidelijk is en er nog liefde voelbaar is, dan ben je beiden vaak ook wel bereid om er voor te vechten samen.
Die triggers, die slijten wel. Dat merk ik zelf ook al steeds meer, bijna 2,5 jaar later. Dus ik ga er van uit dat die steeds meer en steeds verder zullen slijten naarmate de tijd vordert. Het vertrouwen neemt steeds meer ruimte in, waardoor er steeds minder triggers in mijn gedachten opdoemen. Helemaal onbezorgd zal ik denk ik nooit meer zijn, maar goed, daar kan ik wel mee leven, kijkend naar de weg die we samen nog willen gaan, de toekomst die we in het vooruitzicht hebben. Daar willen we samen nog een fantastisch mooie tijd van maken en het verleden gaan we daarin niet bepalend laten zijn. Het verleden mag er zijn, maar we blijven er niet in hangen. We gaan op een veranderde manier verder. En in die manier is er ook weer ruimte om verliefde gevoelens te hebben en weer iets onbezorgde gevoelens van geluk te ervaren.
Ik hoop dat de tijd het jullie, Lauren en Anna Cara en zovele anderen die hiermee worstelen, mag gaan leren, het zal laten zien.
