Dubbelleven partner

Maar het is wel belangrijk dat je ziet en merkt, dat het werken aan de relatie voor een toekomst, ook door hem wordt opgepakt.

Wanneer hij verandert, geeft dit je kracht om te geloven in elkaar. Wanneer je merkt dat het verslapt, zodat je genoodzaakt bent het aan te geven, ga je je afvragen hoe vaak je hem hierop moet attenderen.

Oh wat fijn Lauren. Klinkt fijn. Rustig vaarwater. Geniet daarvan. 

Tja tegenkomen. Is ook hier aan de orde. Wonen ook vlak bij. Heb ook advies gevraagd. Want hartkloppingen ook.

Een zegt negeren ander zegt ga in gesprek. Afijn, hier ook weer andere situatie. Deze vrouw werd eerst 'bevriend' met mijn man (jaja dat geloofde ik) en kwam steeds vaker over de vloer. Alleen of met haar man. Heel naar vind ik dit achteraf.  Dat mijn man heeft toegestaan dat zij in mijn leven kwam. Afijn, wat kan ik zeggen. Denk goed na wat je wil bereiken want ... Ze zegt misschien ook iets terug haha

Bij mij geen succes geworden in ieder geval. Zij zocht mij op. Bah. 

Herkenbaar Lauren, wat als je haar tegenkomt? Ook ik worstel daarmee. Zij weet alleen niet dat ik het weet, dat scheelt misschien. Ik kom haar regelmatig tegen wanneer ik op de fiets zit en zij in de auto. Ik heb een keer gedacht om bij het stoplicht op haar raam te tikken, maar heb het niet gedaan. Ik weet waar ze woont, heb haar nr en zou haar zo kunnen vertellen wat ik van haar vind. Mijn man zegt dat het zo’n naar persoon is dat ze daar alleen maar van zou genieten. Hij zegt dat ik haar dat niet moet gunnen. Zij was heel boos dat hij toch voor mij gekozen heeft en haar aan de kant gezet heeft. Ze heeft het mij willen vertellen, maar hij heeft haar daarvan kunnen weerhouden door te zeggen dat zij net zo fout was als hij en iedereen ook iets van haar zou denken. Vooral op het werk, ze zijn collega’s. Daar schrok ze van. Mijn man zegt dat dat genoeg over haar zegt. Dat ik mijn neus op moet halen als ik haar zie want uiteindelijk heb ik wat zij wilde hebben. De ene keer kan ik dat makkelijker dan de andere keer. Ik heb voor nu besloten de confrontatie niet op te zoeken. Ik hoef van haar niet nog eens te horen wat ik van mijn man allemaal al gehoord heb, maar soms zou ik haar weleens goed de waarheid willen vertellen... En bedanken, want door zijn affaire met haar kwam hij weer bij zinnen en zag hij in dat hij alleen maar mij wilde. Hoewel het zwaar is en het met ups en downs gaat, weet ik wel heel zeker dat wij er weer komen, sterker dan dat we waren, al zal de angst op herhaling er misschien wel altijd blijven bij mij... Ik hoop dat jullie er ook sterker uitkomen, maar van wat ik lees krijg ik voor nu wel dat idee. Denk aan jezelf, neem je ruimte om alles te voelen en te zeggen, hopelijk helpt je dat om het uiteindelijk een plekje te kunnen geven. Sterkte! 

Lentebloem: "Ze heeft het mij willen vertellen, maar hij heeft haar daarvan kunnen weerhouden door te zeggen dat zij net zo fout was als hij en iedereen ook iets van haar zou denken. Vooral op het werk, ze zijn collega’s. Daar schrok ze van. Mijn man zegt dat dat genoeg over haar zegt. Dat ik mijn neus op moet halen als ik haar zie want uiteindelijk heb ik wat zij wilde hebben."

Als mijn man mij op deze manier zou willen overtuigen, zou ik juist ook graag eens met haar praten. Gewoon, om haar kant te horen.

Lauren, toen het bij man uitkwam heeft Tinder Truus (nummer4 waarvan ik weet) mij opgezocht, ik was haar dus dankbaar vanwege haar eerlijkheid omdat ze in eerste instantie niet van mij af wist. Toen ik Truus nummer 1 heb ik gebeld omdat ik later achter veelvuldig vreemdgaan kwam heb ik via via haar nummer achter haalt en haar helemaal verrot gescholden. Ze wist van mij af en daar was ik het meest boos over. 

Haar antwoord was: Het kon mij niets schelen, ik hield ervan. ( ze doelde op sex en voegde nog even toe dat ze ruim 300 mannen gehad had, het was dus een troffee voor haar, ze deelde veel details die er gebeurd waren ) 

Ah fijn, door deze reactie werd mij duidelijk hoe de vork in de steel zat wat betreft mijn eigen man.

Het kan dus ook zomaar zijn dat ze jou opzettelijk hard en pijnlijk aanpakt.

Ik heb er overigens geen nacht over wakker gelegen dat ik haar verrot heb gescholden. Dat was ik kwijt. En ik stond ook niet boven haar. Ik stond alleen. Moederziel alleen met mijn eigen sores en verdriet. 

Het had iedereen mogen zijn waar hij mee vreemd was gegaan maar haar, dat vieze goedkope portret waar iedereen overheen is geweest. Walgelijk. Daar was ik echt woedend over en soms nog. 

Truus 3 waarvan ik weet kan ik zo opzoeken, dat heb ik een jaar de tijd gegeven om het te laten zakken. Dat hoeft op een gegeven moment niet meer. Het draagt niets meer bij voor me.

Wat fijn Lauren, dat er nu een periode van ontspanning en redelijke rust is in jullie situatie. Hoop voor jullie dat die er steeds vaker, steeds meer en steeds langduriger zullen zijn. Laat vooral zoveel mogelijk die liefde stromen.

Hier geen confrontatie, niet en nooit aan de orde geweest. Zij woont > 50 km. van ons vandaan, dus is er weinig kans op dat wij elkaar ooit tegen het lijf zouden lopen. Maar ik heb wel haar adres en heb ook heus wel ooit de neiging gehad om haar op te gaan zoeken of anders een brief te sturen. Overigens heb ik dat uiteindelijk nooit gedaan. Zou er enkel toe leiden dat er daarmee ineens toch weer aandacht voor de hele situatie zou zijn en zou zij er wellicht zelfs valse hoop uit kunnen putten en  daarom dan weer aan mijn man had  kunnen gaan proberen te trekken, op een vervelende manier te merkbaar en te lang in ons leven aanwezig zou blijven kortom  verspilde energie en daarom de moeite niet waard. Het draagt er op een gegeven moment verder inderdaad niets meer aan bij, zoals Miss ook al aangaf. Denk inderdaad goed na wat je er mee bereiken wil, wat brengt het je eigenlijk. Want wat nou als zij ook allerlei details gaat noemen, of dingen verdraaid in haar eigen voordeel, uit jaloezie of zo, of om jou een slecht gevoel te geven? Dan ga je weer twijfelen aan wat je man je verteld, durf je hem weer niet op zijn woord te geloven, keldert het voorzichtig groeiende vertrouwen weer naar of beneden het nulpunt.

Neemt niet weg dat ik echt wel begrijp dat je er mee worsteld, omdat de mogelijkheid reëel bestaat dat je haar kunt treffen. En dan niet met je mond vol tanden wil staan. Hopelijk kan jouw therapeut je hierin ondersteunen en kun je er met haar hulp toch je weg in vinden om ook hier weer mee om te gaan. 

Behoefte aan confrontatie zal ook eerder te maken hebben met de kans dat je elkaar fysiek tegen komt; uit het oog, uit het hoofd ( ipv hart).

Elkaar blijven tegen komen, is als herinnerd blijven worden aan wat je hebt mogen meemaken. Dan werkt een confrontatie als een ritueel afscheid van je verdriet.

Lauren, ik zag ook op tegen ontmoetingen. En nog steeds maar dat komt door haar gedrag. Nu kwam de vrouw in kwestie na paar maanden zelf een paar keer bij mij binnenvallen. Eerste keer was rustig gesprek maar daarin vertelde ze veel details (nu nog last van). En dat zij minder schuld had dan mijn man. Die was pas fout. Ik neigde naar alles van haar geloven. Maar ik had al dingen gevonden en ze loog helaas ook. Naar mij. Naar haar man. Ik weet sindsdien nooit meer echt wat is waar en wat niet. En zij viel weer twee keer binnen. Zij was slachtoffer. Schreeuwen en mij uitschelden. Hoe kon ik bij hem blijven. Ik was lelijk en naïef. Zij bleef al die tijd wel bij háár man overigens. Ik ben behoorlijk aardig gebleven en soms heb ik daar spijt van. Besloot haar daarna te negeren en te blokkeren. Zij komt echt never nooit meer mijn huis in. 

Anna Cara,

En dat is dus wat het met je doet, het steeds in twijfel trekken van wat waar is? Of misschien toch niet? Of zou het een klein beetje waar zijn van wat er gezegd is?

Je kijkt gekleurd naar mensen, je omgeving, je partner. Je bent op je hoede. 

"ik ben behoorlijk aardig gebleven en soms heb ik daar spijt van."

Dat is niet nodig Anna, je kon toen niet anders. Je handelde op dat moment zoals het in jou op kwam. Daar is geen goed of fout in. 

Xx

Lauren, heb je iets aan onze reacties? Hoe gaat het met je?

Miss, dank je voor je lieve woorden. 

Lieve Lauren, ik snap je pijn heel goed en dat je je gram wil halen. Maar de les die ik geleerd heb is dat sarcasme en je gram halen vooral een heel naar effect op jezelf zullen hebben. Het lijkt me prima om haar te vertellen welke pijn en ervaring jij hebt, maar laat haar hangbillen erbuiten. Echt. En oefen je boodschap heel vaak voordat je 'm echt gaat geven. Net zolang totdat je het kan vertellen puur vanuit jouw kant. Dat is verschrikkelijk moeilijk. Maar ik denk echt de enige manier. 

Jeetje, wat bizar: in bad leuk en lief gaan doen met de (hoofd) dader en degene die zijn verraad heeft gefaciliteerd keihard aan willen pakken.

Als je werkelijk boven zo'n vrouw wil staan, dan moet je ervoor zorgen dat ze helemaal niets kan schelen. Veel logischer ook, jouw man heeft een relatie met jou dus kan je wat schelen. Die vrouw heeft geen relatie met jou en heeft verder ook niets met jou te maken.

Lauren, in mijn geval had ik te dealen met een familielid; we zouden elkaar in de toekomst zeker tegen komen en de confrontatie was om haar te begrijpen dat ze van mij geen toenadering hoefde te verwachten.

Nu ik jou relaas lees, vraag ik mij af of je haar nog wel moet opzoeken. Een toenadering is uitgesloten en ze blijft in jouw ogen na aanleiding van die foto’s en info, toch dat gedrocht. Als jij de moeite neemt haar te vertellen wat ze je heeft aangedaan, lacht ze je waarschijnlijk in je gezicht uit. Maw, zij is het niet eens waard om een confrontatie aan te gaan.

Je kan ook een andere ritueel aangaan om dit een plek te geven. Bespreek dat eens met je therapeut. Denk aan een ritueel waar zij 0% rol in speelt. Of laat die gedachte even op de plank tot je tegen iets aan loopt wat je heel graag zou willen doen, iets  dat je het gevoel geeft herboren te zijn.

Ergens heb ik best medelijden met haar man, uitgaande op wat je hier over haar schreef. Dus als je haar ziet, zie je niet haar maar haar gebroken man.

Je hoeft haar alleen maar klein te maken als ze eerst te groot is gemaakt. Dat heeft jouw man in eerste instantie gedaan. Ik hoop dat hij dat nu niet meer doet. En dan ben jij nu de enige die dit, op zich begrijpelijk, nog doet. Maar realiseer je dat je door haar zo heftig te willen vernederen eigenlijk laat zien hoe groot ze nog voor je is. Je kunt haar in boze buien beter eens visualiseren als een kleine lelijke trol of zo, die op haar kleine pootjes stond te bedelen om aandacht. Of je visualiseert het contrast tussen hoe jij haar ziet (lelijk) en wat zij ziet in de spiegel (mooi): jij ‘weet’ wat echt is. Ik heb in een slechte periode in de auto soms heel hard enorm agressieve dingen geschreeuwd over mijn ex. Bijvoorbeeld dat hij van een berg dood moest vallen tijdens zijn aanstaande vakantie. Het luchtte mij enorm op dat ik ongeremd uitdrukking gaf aan mijn lelijke gevoelens en ik was tegelijkertijd blij dat het verder niks in gang zette. 

Geef creatief uitdrukking aan je boosheid maar laat het geen eigen leven gaan leiden. Daar zit je ook niet op te wachten. 

Soortgelijke situatie meegemaakt. Denk goed na over wat je zelf wilt en kom voor jezelf op. Anders voel je je achteraf steeds getriggerd, lam gelegd en machteloos. Kom in actie. Als haar negeren voor jou goed voelt, doe dat dan. Maar als je je verslagen voelt door haar niet aan te spreken, ga juist het gesprek met haar aan met als doel het voor jezelf opnemen. Heeft die ander ooit moeite gedaan zich in jou te verplaatsen? Of sorry te zeggen? Nee? Onthoudt dat. Je bent niets verplicht naar haar toe. In tegendeel. Zeg waar het op staat en kom voor jezelf op.

Hm, vrouwen die met elkaar vechten en af willen maken: daar spinnen (in potentie) vreemdgaande mannen goed garen bij. Doe het maar niet. Verder helemaal met Poezie eens

Of zo’n afstotelijke naaktslak die op nachtelijke uren op regenachtige dagen te voorschrijf komen. Die vieze slakken die onder je zolen glibberen en zo’n smerig geluid maken als je er per ongeluk op staat. Van die wervelloze waar je beter over heen moet te stappen omdat ze onder je zolen plakken en je ze met een satéprikker uit de gleuven in je zool hebt te porren.
Humor is een goed middel tegen frustraties. Als je behoefte hebt om te kunnen lachen, kijkt dan eens naar de link van Mark Gungor: The tale of two brains; the men’s  brain and the women’s  brain.

—-

En begin nooit met haar over je huilbaby, dan is het net of je man een goed excuus had. Ben toch wel benieuwd wat er eigenlijk in zijn hoofd omgaat. Hij zal ergens net zoveel over haar te weten zijn gekomen. Al dan wel via jou. Wat gaat er in hem om, behalve dan dat hij jou genegeerd heeft. Hoe denkt hij eigenlijk over zichzelf?

Je vraagt tips. Geloof mij die enorme boosheid naar of over deze Truus zakt af.

Denk goed na waar JIJ blij van wordt. Jij bent in ieder geval veel leuker want je man wil haar blijkbaar niet 🤪.

Ik adviseer voor nu: schrijf al die lelijke dingen die je haar wil zeggen op. Lucht al enorm op. Je kan het bijv appen tzt. 

Ben je overigens net zo boos naar je partner toe? 

Goeie tip van Anna Cara, om je boosheid op te schrijven voor jezelf. Dan kan je je helemaal uitleven. Ik heb ook aardig wat blaadjes volgepend, dat lucht ook op. 

Lauren

"Ik wil haar wel vertellen dat ik het onbegrijpelijk vind dat ze in zo’n kwetsbaar moment zichzelf zo letterlijk en figuurlijk heeft bloot gegeven. Dat vind en voel ik oprecht. En dat wil ik haar graag laten merken".

Lieve Lauren, wij vinden dat onbegrijpelijk. Jij, ik, en vele hier. 

Maar weet je zelfs na 3 jaar vind ik dat nog steeds heel vaak onbegrijpelijk en kan ik er met mijn man over praten dat je daar beide anders over denkt, en het nog steeds ongelooflijk vind. ( dat je eigen schoonvader goedkeurde dat man vreemd ging en zijn alibi was, om even een voorbeeld te geven, dat ga je nóóit begrijpen)

Omdat je anders in elkaar zit...

Omdat je een ander systeem hebt.. 

Omdat je zo niet wil zijn.

Ondanks de tijd, de therapie en de vele boeken, de persoonlijke ontwikkeling is het soms nog onverklaarbaar en moeilijk. En ongelooflijk. Dat je oren klapperen van reacties van mensen of posts die je leest.

En wat jij ongelooflijk vind interesseert Truus denk ik niets. Dat denk ik echt. Ik denk dat ze lak aan je heeft. Misschien is dat ook omdat ik vanuit mijn eigen ervaring kijk maar ik geloof daar allemaal niet zo in. Dan krijg je van die nonsens waar ze mee gaat gooien " het was sterker dan mij zelf" " hij begon" " maar hij vroeg om een drankje te gaan drinken ". Ze kan vanalles verzinnen. 

Tuurlijk blijf je er aandenken en over brainstormen wat je gaat zeggen als je haar tegen komt maar toch is mijn ervaring dat je niet weet wat het met je doet als je langs haar staat. Daarom adviseer ik je net als Anna Cara, schrijf alles op. Dat deed ik ook. Schriften vol.

En als ik die niet bij de hand had,  pakte ik mijn telefoon en zette ik het bij notities of ik kwam hier spuien. Want ook nadat ik Truus 1 zo flippend opgebeld had, had ik daarna nog: Had ik dit maar gezegd en ohhhhh had ik dat maar gezegd. Dat blijft eindeloos doorgaan als je hoofd met je aan de haal gaat.

Probeer echt de rust in jezelf te gaan nemen en daar je focus op te leggen maar volgens mij ben je al heel goed op weg wat ik zo lees! Dikke knuffels

Ik ben geen Truus maar als ik een Truus zou zijn zou ik mij ook niet verantwoordelijk voelen voor zo'n man en zijn gezin tenzij hij zwakbegaafd zou blijken te zijn.

Lauren, ik was de confrontatie aangegaan om te zien of ze enige berouw konden tonen. Toen dat niet het geval was, voelde de harde boodschap, daar geen stap meer over de drempel te zetten, als een ritueel.

Ik ken iemand die na een nare tijd het afscheidscadeau in de vuurkorf verbrandde en er niet meer aan herinnerd wenste te worden. Maar er zijn ook verhalen van slachtoffers van ontrouw die kiezen voor ritueel verbranden van beddengoed en een nieuw bed kopen of al zijn ondergoed vervangen. Misschien heeft de therapeut nog andere suggesties.

Verder zijn er mensen die ik geen gedag meer zeg, hoe vriendelijk ze mij ook groeten. Als je niets terug zegt, laten ze dat hypocrite gedrag vanzelf wel voor zich. De eerste keer waren ze wel heel verbaasd, maar daar heb je geen boodschap aan. Je hoeft niet met iedereen beleefd om te gaan. Zo verdwijnen die mensen vanzelf naar de achtergrond.

Je man zal best zich afvragen waarom hij je zo kon kwetsen. Maar vreemd gaan met iemand met dergelijk verwerpelijk gedrag, lijkt mij ook een vraag waarbij hij kan afvragen waar zijn verstand zat. Puur gericht op zijn keuze om juist met haar vreemd te gaan. Iemand die dergelijke foto’s stuurt terwijl ze weet dat je vrouw zwanger is, die persoon is toch een beetje mesjokke en als ze ook nog bekend staat om haar verleden, zijn dit toch genoeg redenen voor alarmbellen.

Maar net als de link over the men’s brain, women’s brain laten sommige mannen niet het achterste van hun tong zien uit angst om kwetsbaar te zijn. Ze praten er niet over zodat ze niet hoeven toe te geven hoe dit hen stilletjes erg bezig houdt. Een therapie is een leerzaam proces want het helpt bij je meer open kunnen opstellen over gevoelens die je liever vergeet. Het helpt bij het inzien van de waarde van eerlijkheid. Twee elementen die eigenlijk grote bevrijding geven omdat mensen daardoor meer met elkaar gaan communiceren.

Hi Lauren,

Ik herken dit van mijn man. Ik ervaarde dat alleen als bagatelliseren. Hoe kijk jij daarnaar? In jouw geval. Ze hadden ook twee weken iets kunnen hebben gehad en dan 6x afgesproken. Is dat erger of minder erg dan in 1,5 jaar? Doet dat meer of minder pijn? Maar ik snap het idee.