Dubbelleven partner
Begin december heb ik ontdekt dat mijn partner vreemdging. Al bijna 1,5 jaar lang. Een compleet dubbelleven. We hebben twee jonge kindjes, waarbij we bij beiden een moeilijke start (huilbaby's en bij beiden een ziekenhuisopname) hebben gehad de eerste jaren. Ze zijn nu 1,5 en 4.
Hij zat sinds de komst van de kindjes totaal niet lekker in z'n vel, heel down en pessimistisch. Hij kon er enorm in blijven hangen. Eigenlijk wel duidelijk, hij had geen regie meer over z'n leven.
Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes. Maar hij was zo opgelucht dat ik het had ontdekt want hij was er al zo lang zo klaar mee. Maar hij kon er niet mee kappen, en hij kon het niet vertellen. Hij zat compleet vast.
Ze hebben het op een slimme manier aangepakt, een nepaccount via Linkedin, afspraakjes bij hotels op werkdagen, foto's/filmpjes van elkaar. Ik heb nooit iets in de gaten gehad. Ongelofelijk hoe dat voelt.
Ze vonden elkaar met hun ellende.
Toen ik het ontdekte, was ik niet boos maar totaal lamgeslagen. Wel heb ik er op aangedrongen dat hij elders zou gaan wonen. Hij kon wel gewoon de kindjes zien wanneer hij wilde, we konden zelfs nog samen eten en samen de kerstboom opzetten.
Na 4 weken kwam bij mij de boosheid want ik ontdekte op zijn laptop een foto van haar met de datum waaruit ik concluderen dat hij al fout contact had terwijl ik hoogzwanger was. Ik voelde zo veel spanning en was letterlijk beroerd. Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes ging niet meer op.
Hij kon het zich niet meer herinneren en kon het niet geloven. De foto is het bewijs. Zijn geheugen is heel goed, hij haalt allerlei jeugdherinneringen op maar dit kon hij zich toevallig niet meer herinneren. Na een half uur bij mij aan tafel kon hij zich toch nog herinneren dat het contact al eerder was begonnen. Een nieuwe leugen, een nieuwe klap. Zo pijnlijk.
Dat heeft mij bij een enorme boosheid aangewakkerd.
Daarnaast heeft hij recent ook opgebiecht dat er 10 jaar geleden als iets met haar is gebeurd. geflirt, foute gesprekken via MSN én zij heeft hem een kus gegeven bij een afscheidsmoment.
We zijn 16 jaar samen, ik weet niet wat ik ik moet doen. Hij heeft vreselijk veel spijt, hij is doodsbang dat hij mij kwijtraakt. Het begon met lust, aandacht, iets zoeken wat je zelf denkt te missen. Hij twijfelde of ik nog wel gek op hem was. Hij miste waardering. We hadden het goed en ik heb me nooit gerealiseerd dat we elkaar zo zijn kwijtgeraakt. En ja hij zat niet lekker in z’n vel en ja hij was niet de beste versie van zichzelf en ja ons stond op een laag pitje, maar dat was voor mij oke en hij zei ook dat het oke was. Maar dat was het niet.
Ik heb hem al eens eerder aangegeven ‘ga met iemand praten’ maar nee, hij is behoorlijk eigenzinnig en leek zeker van z’n zaak. Ook heb ik maanden geleden aangegeven om preventief in relatietherapie te gaan omdat we communicatief niet zo verder kwamen. Nu zegt hij dat hij dat niet kon omdat alles uit kwam.
Hij dacht iets te missen maar kwam er al snel achter dat dat niet zo was. Hij miste waardering van mij. Maar heeft me dat zelf ook niet gegeven. Integendeel, hij was kortaf en maakte lelijke opmerkingen.
Ik weet niet wat ik moet. Ik laat ‘ons’ eerst maar los en ga nu zelf in therapie. Hij doet dit ook.
Gaat mijn gevoel vertellen wat ik moet?
Ik ben nooit echt gebroken, ik ben wel een gevoelsmens maar kan blijkbaar moeilijk bij mijn eigen gevoel komen.
Ik kan dit verhaal vertellen zonder dat er al te veel emoties vrij komen. Wel voel ik continu de stress in mijn lijf.
Aanvulling
Die boosheid toon ik weinig. Ik heb één moment gehad dat hij vroeg om een update van de kindjes én ik in een impulsieve reactie een filmpje stuurde van een huilende dreumes, en daarbij aangegeven, hierbij je update, bedankt dat je m'n leven hebt verpest, klootzak én als je maar niet denkt dat het ooit goed komt.
Later wel aangegeven dat het niet oké was om het filmpje te sturen maar dat ik het op dat moment zo voelde.
We hebben normaal contact over de kindjes, maar wisselen elkaar letterlijk af, ik kan niet meer gewoon samen aan tafel zitten.
Ik voel weinig, een gevoel van ongemak.
Ik denk dat hij enorm geluk heeft met hoe ik ben als persoon, empatisch, open én zet de kindjes altijd voorop.
Lauren
Wat een ontzettende shit situatie voor je.
Je schrijft dat je weinig voelt. Het klinkt voor mij wat gedissocieerd, om welke reden dan ook.
Ik kan me zo voorstellen dat het een coping mechanisme is? De zogeheten freeze reactie: bij hele grote stress gaat je systeem over op een soort van numb worden. sorry wel veel Engelse termen.
Of was je al wat afgehaakt qua relatie voordat je dit ontdekte?
Je moet natuurlijk door met je leven voor de kindjes, en omdat je zelf aangeeft dat zij je prioriteit hebben, zal je ook emoties opzij schuiven daarvoor misschien. Niet per se slecht natuurlijk, je moet door.
Ik vind overigens dat je er heel knap mee omgaat en zelfs rekening houdt met de moeilijkheden binnen het gezin en de uitwerking daarvan op hem.
Maar jij had die moeilijkheden ook en je ging niet vreemd. Hij was depressief door de moeilijke start met de kindjes maar a. ging niet op zoek naar hulp en b. was al daarvoor met haar begonnen dus die vlieger gaat niet meer op.
Dingen ´vergeten´ zijn is een makkelijke uitweg van mensen die niet ergens op aangesproken wensen te worden. Ik ken het van mijn vreemdgaande ex en mensen in rechtszaken. bijv Elizabeth Holmes, een vrouw die mensen voor miljarden had opgelicht en desgevraagd in de rechtbank het allemaal eens niet meer kon herinneren.
Ik heb idee dat je niet echt een vraag hebt, maar gewoon je verhaal wil delen. Is dat zo? Ik vind het oprecht rot voor je en ik vind ook dat hij je een enorme streek heeft geleverd. Hebben zij nog contact met elkaar? Wil jij zelf nog verder?
'Numb' na ontdekking vreemdgaan
Hoi Mari,
Dankjewel voor je reactie. Dat 'numb' zijn is misschien wel mijn onbewust mechanisme om door te kunnen én ik kan het mezelf ook niet permitteren om te stoppen inderdaad.
Ik denk dat ik inderdaad mijn verhaal kwijt wil maar zoek ook erkenning/herkenning van mijn gevoelens. Dat niet iedereen in zo'n soort situatie heel emotioneel én boos is.
Ik baal ergens van mijn gevoelens.
Ik vraag me sterk af of mijn gevoel me duidelijk gaat maken wat ik moet doen. Het hangt allemaal van mij af. Ik moet nu een keuze maken die bepalend is voor de rest van m'n leven, én niet alleen die van mij maar ook die van m'n kindjes.
Ik voel zo weinig.
Vat vol herkenning!!!
Oh meid, wat erg. Herken zo veel. Kreeg van haar waardering. Vlucht, niet kunnen stoppen. Spijt en ik bevroren. Gevoel weg? Tja en dat je gaat graven en vinden. Maar dat blijven liegen is vooral killing. Daar ga je veel last van kunnen houden. Want wanneer is wat hij zegt nou waar?
Mijn tip: geef het tijd. Laat hem artikels van site mannengeheimen
Lezen over wel en niet slim om met jou te doen. Bijvoorbeeld: Stoppen met liegen. Nul contact met die ander én dat ook echt nakomen. Inzicht in telefoon etc. Maar ook voor jou tips. Ook om te bedenken wil ik wel verder met hem. Of niet. En lees misschien de oude delen van verder na ontrouw. Ik had daar veel aan.
Verder vond ik de blogs van psychologe Marike erg fijn. Zijn er iets van 10. Hier eentje om haar te vinden:
https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/blog/kan-mijn-gevoel-terugkomen/
Hij heeft iets heel erg stoms gedaan en weet dat. Hij kan het alleen niet ongedaan maken. En moet dealen met jouw boosheid en verdriet. Mijn man besefte nooit hoe impactvol vreemdgaan zou zijn. Dacht hup ff sorry en door. Maar het is een diep verraad: zo lang.Maar... hij kiest jou, wil jou. En je man kan wel zijn gedrag en keuzes NU veranderen.
Heb je iemand waar je terecht kan. Een zus of vriendin?
Heel veel sterkte en dikke knuffel!
Ps toon je boosheid een keer
Oh ja ... Ik toonde ook weinig boosheid. Maar achteraf was dat niet zo goed. Ik bleef ook functioneren. Huis. Gezin. Werk. Bleef aardig zeg maar. Maar het bleek best goed om eens flink tegen hem te schreeuwem. En... Misschien helpt het bij je verwerking. Ik heb volgens psych mijn boosheid niet lekker verwerkt. Dussss... Gewoon keer tegenover hem zitten en al je boze gedachtes en gevoelens neerleggen. Schreeuw gerust. Je hebt pijn. Hij heeft je pijn gedaan.
Tip voor hem: gewoon aanhoren en sorry sorry sorry zeggen.
Lauren
Wat een klotesituatie voor je! Goed dat je hier even alles eruit gooit en vragen stelt.
Ik heb een paar opmerkingen/tips/vragen voor je. Om te beginnen: alles wat je nu voelt, doet en zegt is goed. Er is geen foute manier van reageren of verwerken. Alles kan en alles mag, want het is jouw gevoel, jouw pad, jouw reactie. Dus dat je nu niet boos bent, kan prima. Dat komt bij veel mensen pas (veel) later. Ga daarover nou niet boos worden op jezelf 😉.
Verder: je hoeft nu helemaal niks te beslissen. Sterker nog, in de storm van jullie emoties is een besluit nemen met verstrekkende gevolgen (scheiden) helemaal niet slim. Neem een jaar (of zo, in ieder geval ruim) om te kijken hoe dingen zich ontwikkelen. Scheiden kan altijd nog. Echt.
Je schreef dat je je man hebt verzocht elders te gaan wonen. Heeft hij dat ook gedaan, en wonen jullie dan nu nog steeds apart? Geeft jou dat ruimte/lucht/rust of juist niet?
Je man wil niet ‘iemand spreken’. Dat is stom van hem. Ik zou dat als ultimatum stellen, want hier kom jij/komen jullie niet zonder hulp uit. Ja, er zijn stellen die dat lukt, maar over het algemeen is iemand die je daarbij helpt een stuk gemakkelijker. Voor jouzelf is hulp sowieso belangrijk want dit heeft je echt tot op het bot verwond. En je mag ook van je man eisen dat hij niet meer tegen je liegt. Hij moet gewoon antwoord geven op jouw vragen, en mag nu echt niks meer achterhouden. Laat hem compleet met de billen bloot gaan. Pas als je alle bagger hebt gehad kun je namelijk weer op gaan bouwen. En jij bent degene die daarbij het tempo aangeeft. Maar tegelijkertijd: weet wat je wil weten. Alle details vragen over hun samenzijn is verleidelijk, maar geloof me, je krijgt daar dan beelden bij die je nooit meer kwijtraakt. Dat is het niet waard.
Heel belangrijk: wees erg lief voor jezelf. Neem alle ruimte die je nodig hebt. Nu met corona is het lastig, maar zodra het weer kan lekker op pad met vriendinnen en familie. Heb je het al met anderen gedeeld, of alleen hier? Dat is een heel persoonlijke keuze natuurlijk, mij hielp het enorm om het er met anderen over te hebben. Dat het geen geheim was, dat ik in mijn dagelijks leven nergens de schijn hoefde op te houden was erg prettig. En het zal je verbazen hoe begripvol mensen zijn. Dat soort warmte is op zulke momenten goud waard.
Het kan goed komen tussen jullie, maar daar zullen jullie allebei heel hard voor moeten werken. Niet alleen jij, niet alleen je man. Dat is echt een traject voor samen, al doe je een deel van het werk ook alleen (en voor jezelf! Je zult zien dat je hier enorm van groeit, uiteindelijk). Als het meezit komen jullie er samen en ieder voor zich sterker uit. Dat is bij ons gebeurd.
Sterkte, focus op jezelf en je kinderen, hij moet voorlopig eerst maar eens laten zien dat hij jou waard is.
Lauren
Wat ontzettend verdrietig dat je hierdoor heen gaat...
Ik herken je mechanisme en de eerste 4 maanden na de uitkomst was ik ook lamgeslagen en vooral heel erg verdrietig. Intens verdrietig.
Daarna kwam pas een enorme explosie aan woede... Echt gigantisch. Ik voelde helemaal niets meer.
Dus wat pennestreek zegt, geef het tijd, tijd en nog eens tijd. Alles is goed in wat je voelt, wil, denkt of doet. Door de tijd heen komt je antwoord en dan nog kun je iedere dag dat antwoord wijzigen.
Zelf schrijf ik al een hele tijd mee in het draadje verder na ontrouw. Anne gaf de tip al misschien vind je daar herkenning.
Heel veel sterkte met dit enorme verdriet. Zoek mensen op die er echt voor je zijn. Dat deed mij heel erg goed.
Pennenstreek en Miss
Wat heeft gemaakt dat jullie besloten (na het tijd geven) bij je partner te blijven?
Cara
mijn situatie was iets anders, het vreemdgaan begon pas toen man de scheiding al had ingezet. En dat was na 1,5 jaar twijfelen van hem over onze relatie.
Maar ik heb altijd het sterke gevoel gehad dat hij de verkeerde oplossing koos en dat hij het probleem niet helder zag. Dat gevoel bleek ook te kloppen.
Ik wilde niet opgeven zonder voor ons huwelijk gevochten te hebben. Verder ging het met een van onze kinderen op dat moment echt niet goed. Die had beide ouders nodig. Dat was voor mijn man ook de directe aanleiding om de scheiding op te schorten.
Maar onder dat alles, het meest belangrijke natuurlijk, ik hou gewoon heel erg veel van hem en kan en kon me mezelf niet voorstellen met een ander of alleen. Bovendien wilde ik niet scheiden vanwege de kinderen. Zelfs al waren die toen al pubers, kinderen doen het toch het beste in een intact gezin (over het algemeen dan he). En ik wilde ze niet hoeven delen.
Reacties op reacties, dankjewel, waardevol!
Anne,
Dankjewel voor je fijne reacties!
Al een deel van de pscyhologe Marike gelezen, heel mooi & waardevol.
Ik wordt heel goed opgevangen door een klein clubje mensen, zusje, vriendin, buren maar ook collega’s.
Ik heb die boosheid gelukkig al wel naar hem kunnen tonen maar dat is al wel weer weggeëbd.
Pennestreek
Goed om te lezen dat ik niet moet twijfelen aan mijn gevoel. Alles is goed.
Wat een klotesituatie voor je! Goed dat je hier even alles eruit gooit en vragen stelt.
Mijn man (Voelt beetje gek om man te zeggen, hoewel we 17,5 jaar samen zijn). Eigenlijk zeg ik nog altijd vriend/partner, hij wilde destijds niet trouwen, dat zouden we dan toch alleen maar doen voor de buitenwereld..
Maar mijn man (ik ga het toch proberen 😉) woont inderdaad elders sinds halverwege december. Hij heeft een fijn plekje op de camping. Ik slaap daar ook een aantal nachten om ook goed tot rust te komen. De jongste slaapt ’s-Nachts heel slecht.
Hij geeft me ruimte maar hij probeert het wel telkens. Een bloemetje met een kaartje “Ik kan niet genoeg zeggen hoeveel het me spijt. Het is echt heel zwaar maar je doet het super goed.! Je bent de beste mama die de kids zich kunnen wensen. Een heel mooi mens. Ik zal altijd van je houden. Ik mis je!”
Maar ook appjes met een poging zodat ik alsnog kom eten. “heb jij al plannen qua eten? Is namelijk wel super lekker gerecht en je mag natuurlijk altijd mee eten. (ik zou het wel weten als ik jou was).
Ik reageer daar niet op.
Mijn man heeft wel een coach, misschien heb ik dat niet benoemd. Hij is, dat heb ik hem ook verteld goed bezig met zichzelf. Helaas heb ik per ongeluk heel veel gezien, het eerste bericht was ik zag was foto’s/filmpjes. Een nacht later heb ik opnieuw zijn telefoon gepakt om het andere bericht te lezen. Het was vreselijk, maar het was wel echt, ergens ben ik blij dat ik het heb gezien want ik weet nu precies wat het is.
Ik heb ook filmpjes gemaakt, maar die heb ik op advies van een vriendin wel verwijdert. Ik heb nog een appje bewaard.
Ik ga me inderdaad eerst focussen op mezelf en de kindjes. Uit de eerste intake kwam, los van het vreemdgaan, een diagnose van PTSS, op basis wat ik vertelde over mijn jeugd. Best heftig, anderzijds begrijp ik ook dat ze mijn verhaal ergens willen ophangen aan een label voor de verzekering.
Miss
Ik ben benieuwd hoe het zich bij mij gaat ontwikkelen. Ik voel wel een gigantische stress in mijn lijf. Heel naar, loop daar voor bij een psychosomatisch oefentherapeut.
Nog meer chaos..
Ik heb het afgelopen weekend aan de andere kant opengebroken. Ze vertelde aan mijn partner het niet te willen vertellen.
Maar ik kon niet leven met zo’n geheim aangezien ze praktisch achterburen zijn. Ik wordt dagelijks met haar geconfronteerd, na een nacht wakker hebben gelegen heb ik de knoop doorgehakt, ik had haar nummer per ongeluk gekregen via mijn partner.
Heb haar aangegeven dat het niet aan mij is om het haar man te vertellen. Met de concrete vraag, wanneer ga jij dit doen?
Haar reactie was zo dominant en beleerd dat ik heb doorgepakt. Na die actie voelde ik niet direct verlichting maar voelde ik me misschien wel op het hoogtepunt van alle chaos. Nu een paar dagen later voelt dat al beter. Ik heb gehandeld vanuit mijn waarden (open en eerlijkheid) en dit was voor mij op dit moment de juiste stap. Ik ben voor mezelf opgekomen, heb laten merken dat ik me niet laat sturen door mijn man (want die had hierover een mening) en sta open voor de zoektocht naar mezelf.
Ik heb hem een berichtje gestuurd maar niets van hem vernomen, wel mijn nummer achtergelaten.
Ik had hem toegevoegd via instagram, dit direct weer teruggetrokken maar hij had het toch gezien. Hij heeft mij daarna een vriendschapsverzoek verzonden met de vraag, he, wij zijn toch praktisch achterburen?
Ik reageerde “ Ik heb niet meer gereageerd omdat ik het niet kon. Sorry maar er is een reden voor. Wij kennen elkaar inderdaad niet maar onze partners wel. Ik kan zo'n geheim niet bewaren want ik kan daardoor niet verder. Weet dat ik kapot ben, dat mijn leven overhoop ligt én dat x nu niet bij ons woont. Ik ga voor een aantal maanden offline van social media om tot rust én mezelf te komen zonder afleiding van buitenaf. Mocht je behoefte hebben om te praten of heb je vragen dan kun je me bereiken op dit nummer x. Sterkte én nogmaals het spijt me. Eigenlijk is het niet aan mij om dit je te vertellen, maar ik kan én wil niet leven met zo'n geheim integendeel tot je vrouw.
Heb hem gisteren via Linkedin een berichtje gestuurd, ik wil alleen zeker weten of hij het gelezen heeft. Zei was namelijk flink in paniek merkte ik aan haar latere reacties. Ik heb haar direct geblokkeerd en nummer verwijderd overigens.
Lauren
Van mij krijg je nu even een hele dikke, virtuele knuffel!
Want het is vreselijk en verdrietig dat je hier nu dooreen gaat.
Toen ik het 'dubbelleven' van mijn man ontdekte, heb ik de eerste dagen wel flink mijn boosheid, walging en afschuw over alles wat hij met die andere vrouw heeft gedaan, over hem heen uitgestort. Woest was ik. Misselijkmakend verbolgen. Hij vroeg aan mij of ik liever had dat hij tijdelijk ergens anders heen ging, maar dat wilde ik juist absoluut niet. Ik wilde praten, vragen stellen en antwoorden krijgen op het moment dat ík dat wilde en face to face, dus hij diende aanwezig te zijn en blijven. Ik heb ook op een gegeven moment, nadat hij mij het wachtwoord/code van zijn smartphone had gegeven, op een nachtelijk moment zijn telefoon helemaal uitgeplozen en vanalles ontdekt en gezien. Bevestigingen van hotelreserveringen, zoekresultaten van allerlei liefdevolle teksten/quotes tot aan afbeeldingen van allerlei erotische taferelen en tips over seks in de auto/in het bos aan toe.
Ook kon hij niet direct helemaal eerlijk over bepaalde dingen zijn, kon het zich dan zogenaamd ook allemaal niet meer precies herinneren...(omdat hij dan vond, dat de waarheid misschien te pijnlijk en kwetsend voor mij zou zijn, hij wilde mij die pijn en verdriet daarvan besparen). Maar ik ging net zo lang door met graven, totdat het ware verhaal of de ware toedracht boven water kwam.
Vreselijk allemaal. Been there, done that. Herken ook heel erg dat van die gigantische stress in je lijf voelen. Zat in het begin vaak heel erg te trillen van alle spanning als we samen dingen over de tijd uit zijn affaire bespraken.
Maar inderdaad, ga nu geen definitieve beslissingen nemen. Niet in deze tijd met alle stormachtige emoties. Dit heeft echt tijd nodig. Om het opgewaaide stof weer te laten neerdalen, puin te ruimen en orde in de chaos te scheppen. Daarna kun je pas kijken op welke manier je je leven weer opnieuw wil gaan opbouwen, hoe je alles vorm wil gaan geven.
Heel veel sterkte en zorg goed voor jezelf! En kom maar gerust hier je verhaal doen als je even van je af wil schrijven.
...
Jouw post #12...
Oeps...dat zal bij haar inderdaad de nodige paniek veroorzaakt hebben en chaos in hun relatie brengen, ja. Snap jou wel heel goed, dat je het niet fair vindt dat zij het niet tegen haar partner wil vertellen. En dat jij niet met het geheim wilt en kunt leven omdat je dagelijks met haar geconfronteerd wordt. Maar hij zal misschien niet direct reageren omdat zij nu ook vanalles te bespreken zullen hebben samen, waarschijnlijk. Hij zal eerst van haar willen horen wat ze erover te zeggen heeft...
Pijn voor vier
Ik ben ook door de partner (maar dan van haar) geïnformeerd over zijn vermoeden. Ik heb dat gewaardeerd. Want hoe lang zou het anders nog verder zijn gegaan? En een wake up call voor onze relatie na 20 jaar.
Logisch dat de dame in paniek is geraakt, jij stond niet in haar planning, haar wereld zal nu ook anders worden met boze man oid. Joint the club dus haha. Pijn voor alle vier. Niemand wint. Helaas.
Haar blokkeren geeft je vast rust. Sterkte, de chaos zal vast nog toenemen. En je gevoel waarschijnlijk ook. Ik denk aan je!
Oh Belladonna #13
Wat een herkenning. Onze verhalen lijken veel op elkaar. De mannen hun reacties ook. Mij geen pijn willen doen. Jaja. Maar eigenlijk schaamtegevoel dat hij het zo uit de klauwen had laten lopen en stoppen niet lukte. Achteraf is het niet zo sexy hoor als je vrouw van alles leest en ziet. Bepaalde zinnen mag hij niet meer zeggen. En bepaalde dingen in bed ... Ehm laat maar. Dat vind ik wel heftig dat ik dat niet meer onbevangen kan ervaren. Ook hier dat ik weet t niet meer,. Of. Betekende niks, gewoon sex. Anders, niet speciaal: ik wil alleen jou. Nou ja dat wil je ook horen. Was blij dat hij mij wilde en niet kwam vertellen ik ga weg bij je. Dat is voor mij belangrijke reden geweest om het tijd te geven. Ook bij mij stress. Amper eten. Moe. Zo moe. Nergens zin in. Maar ... Dat gaat voorbij. Gelukkig.
Anne
Echt, het kan heel goed oprecht zijn, dat hij jou geen pijn wil doen. Natuurlijk zal schaamte ook een rol spelen, maar er zijn echt maar heel weinig vreemdgangers die vreemdgaan om daarmee hun partner pijn te doen. Dat is een heel naar bij-effect van vooral erg egoïstisch en egocentrisch bezig zijn...
En ja, hoewel sommige dingen echt voor altijd kapot zijn, slijt de ergste pijn en vergeet je uiteindelijk toch sommige details. Is mijn ervaring tenminste. In het begin had ik ook heel erg het gevoel dat we met zijn 3-en in de slaapkamer waren. Vroeg ik me altijd af of hij dit of dat ook met haar had gedaan, of hij het met haar lekkerder vond. En werd ik boos als hij zei dat dat niet zo was, als ik ernaar vroeg. Want ik kon hem op dat moment op geen enkel vlak vertrouwen. Zo pijnlijk.. Maar dat zakt weg. Het gebeurt nog wel hoor, dat ik aan hun samen moet denken, maar dat is maar heel zelden gelukkig.
De golven van je emoties worden vanzelf minder heftig. Maar het heeft heel veel tijd nodig. Het is hier nu precies 4 jaar geleden dat we bij de mediator zaten om de scheiding te gaan regelen. Maar we zijn in na een half jaar toch samen verder gegaan, dat is nu dus 3,5 jaar geleden. We zijn nu echt stabiel en gelukkig samen. Maar een jaar geleden kon ik dat nog niet met zoveel overtuiging zeggen.
Ja Anne
Precies wat je zegt. In de intieme sfeer bepaalde dingen niet meer onbevangen kunnen ervaren. Omdat hij dat met een andere vrouw heeft gedaan, ontdekt, geëxperimenteerd. Terwijl ik dat misschien eigenlijk heel graag met hem had willen ontdekken. Die dingen zijn niet meer puur, niet meer exclusief, niet van ons samen alleen. Heel jammer vind ik het, dat die kans me ontnomen is.
Zijn zo van die pijnpuntjes...
Daarintegen vind ik het ook fijn om nu te horen, dat hij alleen mij wil, hoe blij hij is dat we elkaar hervonden hebben en beiden bepaalde blokkades opgelost, losgelaten hebben. Dat het wat die ander betreft alleen maar om de seks ging, een ander lijf voelen, dat het niet om haar als persoon ging... Ze moest eens weten, hoe hij over haar denkt; zou ze niet echt blij van worden... En natuurlijk, hij is zelf in het spel van de verleiding meegegaan, heeft dingen gezegd en gedaan, vooral om die seks maar niet te hoeven missen, om haar maar 'gewillig' te houden, maar heeft feitelijk zelfs daarmee ook best wel misbruik van haar gemaakt (en dat had ik ook nooit van mijn man gedacht, dat hij daartoe in staat zou zijn. Misbruik maken van een ander om eigen, egoïstisch belang).
Hoe dan ook, hij is aardig met zichzelf geconfronteerd door deze crisis. En ik net zo goed, heb ook veel over mezelf geleerd.
Eén heel belangrijk advies, dat ik pas begreep ná veel ellende
Hallo Lauren, jaren niet meer gereageerd, maar bij jou wil ik dat. Zó veel herkenning. Ik ben nu - na "mijn" grootste gebeurtenis in mijn leven - tien jaar verder. En wat nog altijd, altijd het advies is dat ik hanteer als mijn gevoel "het niet doet, niet ingeeft, niet lijkt te bestaan": kijk naar het HANDELEN/DOEN van jouw man, luister NIET (alleen) naar zijn woorden. Al dat recht praten wat krom is, maakt dat jíj het werk gaat doen. Luister naar wat je hem ziet doen. Recht door zee en helemaal met en voor jou. En als je dat niet ziet? Dan is hij er niet. Dan doe JIJ het werk. Dat is te weinig. Heel veel liefs.
Goed punt
Heb je met wat je schrijft, RoosjeRaas! Het non-verbale, hoe en wat hij zich laat zien in handelen en gedrag, zijn zeker heel veelzeggend en bepalend over of hij voor je gaat, er weer voor je is.
Dat hij de bereidheid heeft om je vragen te beantwoorden, ook al stel je 27 keer dezelfde vraag, bij wijze van spreken. Dat hij het aan jou laat om te bepalen, wanneer het klaar is. Dat hij zichzelf ook openstelt om te laten voelen dat hij de verbinding met jou weer aan wil gaan. Zodat je het samen doet. Voor elkaar, met elkaar.
"liefde is niet wat je zegt maar wat je doet" las ik ergens in een boek. Dat klopt denk ik wel.
en in aanvulling op belladonna
zij schreef:
`Dat hij de bereidheid heeft om je vragen te beantwoorden, ook al stel je 27 keer dezelfde vraag, bij wijze van spreken. Dat hij het aan jou laat om te bepalen, wanneer het klaar is. Dat hij zichzelf ook openstelt om te laten voelen dat hij de verbinding met jou weer aan wil gaan. Zodat je het samen doet. Voor elkaar, met elkaar.`
Ja dat en ook: jij mag te allen tijd in zijn telefoon kijken, je hebt de wachtwoorden voor zijn computer en je ook inzicht in zijn financien. (omdat hij natuurlijk ook een andere telefoon kan nemen of een hotel of zo). Niet omdat jij dat de hele moet gaan controleren, dat zou ik zelfs afraden, maar het feit dát je het kan doen, kan een hoop vertrouwen doen terugwinnen.
Dit wordt aangeraden door therapeuten die koppels in behandeling hebben na vreemdgaan.
Hier
Heeft man sinds die tijd Life360 op zijn telefoon. Zodat ik altijd kan zien waar hij is. Alleen volkomen openheid kan het vertrouwen herstellen. Of misschien zelfs, niet verder beschadigen. Dingen niet vertellen om jou te beschermen is misschien lief bedoeld, naast de schaamte, maar het werkt echt averechts.
Maar mijn advies blijft toch om niet naar details te vragen. Daar pest je jezelf alleen onnodig mee.
Klopt Mari
Dat is vanaf het moment van uitkomen van mans affaire hier inderdaad ook het geval. Hij heeft volledige openheid van zaken gegeven, in telefoon, laptop, financiën en ik kan hem overal volgen via Google maps. De mogelijkheid om alles te kunnen controleren, dat gevoel dat ik daarmee heb, dat is eigenlijk al genoeg. Want ik ben hem nooit intensief gaan controleren, dat is namelijk geen blijk van vertrouwen vind ik. Keek wel eens waar hij was, en soms was/is dat ook handig met wanneer ik dan kon beginnen met eten koken of iets dergelijks. En in het begin pakte ik ook wel een aantal keer zijn telefoon om dingen na te kijken, vooral toen die ex-minnares een maand na het uitkomen van de affaire enigzins "stalkerig" ging bellen (dan ging ze om de 5 tot 10 minuten bellen een uur of wat aan een stuk. Maar mijn man nam dan nooit op (zei hij) en zette dan vaak zijn tel. zelfs even uit.
Eén keer heeft hij echter wel opgenomen en helaas moest ik daar achter komen door in zijn telefoon de oproepgeschiedenis te bekijken en toen zag ik dat hij, een aantal dagen voordat ik dit ontdekte, een privé-oproep beantwoord had en het gesprek ongeveer 25 minuten geduurd had. Uiteraard mijn man daar meteen op aangesproken en gevraagd of zij het was geweest die toen belde en waarom hij dat niet tegen mij gezegd had. Vertrouwen donderde natuurlijk per direct weer omlaag naar het nul-punt, zo niet daaronder zelfs.
Hij had het niet verteld, omdat hij het alweer 'vergeten' was en hij bij mij geen onrust wilde veroorzaken, de pijn en verdriet mij wilde besparen. Dat het een ongemakkelijk gesprek was, wat nogal stroef verliep, omdat hij haar eigenlijk helemaal niet meer wilde spreken. Dat ze heel erg moest huilen en dat ze zei dat ze er zoveel verdriet van had dat het voorbij was tussen hun maar dat het hem helemaal niks meer deed. Dat hij haar nog maar eens goed duidelijk had gemaakt dat hij voor mij had gekozen en dat hij vond dat ze verder haar relatieproblemen maar met haar eigen man moest oplossen. En verder dat ze nu maar eens moest stoppen met hem steeds proberen te bellen. Dat heeft ze nadien ook niet meer gedaan. Gelukkig.
Mijn man wil dit echt never nooit meer. Is helemaal klaar met affaire, vreemdgaan, overspel , liegen en bedriegen. Vindt zichzelf een grote l*l, dat hij in die periode niet kon inzien dat hij de beste en mooiste vrouw (voor hem dan) al aan zijn zijde had staan.
En ik durf hem steeds beter, steeds meer weer op zijn woord en daad te geloven, wat hij dan weer enorm waardeert en er dankbaar voor is dat hij de kans krijgt om het mij te laten zien. En dat ik mezelf ook weer open heb durven stellen om weer nader tot elkaar te komen en onze intimiteit
nu zo mooi opbloeit, dat hij voelt dat ik hem ook 'wil'. Samen komen wij hier sterker uit, daar durf ik intussen ook wel op te vertrouwen.
Hopelijk gaat het tij voor jullie ook die kant op keren.
Fijn maar toch
Fijn dat de weg omhoog loopt!
Maar toch ... blijf oplettend: mijn man zei ook alles wat je hierboven schrijft. Echt dat allemaal. Maar ik betrapte hem ook in tel op 25 min bellen. Raar. Was ook zo'n verhaal van zij huilen, doet mij niks, ben klaar met haar. Hij was bezorgd over haar. Ik geloofde het. Hij zichzelf ook. Maar ... Maanden later zocht zij weer contact en weer. Wist ik niet. Man wilde mij niet ongerust maken zei hij later. En uiteindelijk werd het toch keer afspreken en nog keer sex. Onvoorstelbaar toch? Dacht ik ook. Maar loskomen en nee zeggen bij lange affaires schijnt best lastig te zijn. Ik hoop echt dat jouw man sterk is. Want hij houdt echt van je. Mijne ook van mij. Dat is zo bizar eraan. Ze willen hun eigen vrouw niet kwijt maar maken toch keuzes waarvan wij denken: why?
Wat ik mij afvraag: Waarom blokkeert je man die vrouw niet?
ja wees niet te goedgelovig
Ik ken van dichtbij een huwelijk dat stuk ging door een buitenechtelijke relatie door de man. Hij zweerde iedere keer met zijn hand op zijn hart dat hij helemaal voor zijn vrouw ging én elke keer geloofde zij hem. Op dat moment meende hij het waarschijnlijk ook. Maar hij was zo 'verslaafd' aan zijn minnares dat hij toch steeds weer, na een paar maanden, contact met haar opnam. Het hele gebeuren heeft zo'n zeven jaar geduurd totdat de vrouw het niet meer geloofde en een scheiding aanvroeg. Was ze niet zo goedgelovig geweest (het kwam elke keer uit, wel zo'n vijf keer) dan had het haar jaren van leed bespaard.
Anne
Mijn man heeft haar zeker wel geblokkeerd, al meteen na het uitkomen van de affaire, nu ongeveer twee jaar geleden. Toen ze in die tijd steeds ging bellen, deed ze dat met een telefoon van haar werk en dat nummer werd als een privénummer weergegeven. Dus eigenlijk konden we alleen maar vermoeden dat zij het was. Maar omdat het zo typisch was -op haar werkdagen en dan telkens ruim een uur lang om de 5 tot10 minuten- was het heel aannemelijk dat het van haar af kwam. Een privénummer kun je echter niet zomaar blokkeren, dus op een gegeven moment had mijn man voor zichzelf zoiets van "oké, dan neem ik één keer toch maar op om dan in ieder geval aan haar duidelijk te kunnen maken dat ze hiermee moet stoppen omdat ik er helemaal klaar mee ben."
Daarna is het ook gestopt en hebben we er sindsdien geen last meer van gehad. We hebben haar op alle social media waaraan ze deelnam ook geblokkeerd, zelfs haar broer, zus, moeder en vriendinnen, zodat ze via geen enkel medium, ook niet via accounts van andere personen, nog in ons leven kan meekijken.
Ik geloof dat mijn man echt wel los is gekomen van zijn lange affaire. Deze heeft ongeveer 3 tot 3,5 jaar geduurd, echt een waar dubbelleven voor mijn gevoel. Waar hij compleet in verstrikt was geraakt. Zich verantwoordelijk voelde voor de pijn die hij haar zou aandoen als hij met haar zou stoppen. Want zij stelde mijn man werkelijk letterlijk verantwoordelijk voor haar geluk, omdat ze vond dat mijn man in haar ogen alles beter deed en in alles beter was dan haar eigen man. Maar ook voelde hij zich verantwoordelijk voor de pijn en het verdriet wat er bij mij zou zijn, als die hele affaire uit zou komen. Omdat hij mij dan misschien wel kwijt zou raken, terwijl hij helemaal niet voor haar wilde kiezen, want hij wilde mij niet kwijt. Maar hij kwam er in zijn hoofd maar niet uit hoe hij dit het beste op kon lossen. Hij wilde dat zijn minnares een breuk zou accepteren, respecteren zelfs, zodat ze niet nadien moeilijk zou gaan doen en tegelijkertijd wilde hij naar mij toe open en eerlijk zijn en hetgeen wat hij voor zichzelf als probleem/gemis in onze relatie ervoer, kunnen bespreken en er samen aan werken om het op te lossen. En dat hij die stap nu feitelijk al ver voorbij was, waardoor hij niet anders zou kunnen dan mij onherroepelijk een heleboel pijn en verdriet te geven als hij met zijn bekentenis zou komen. Daarbij begon zijn minnares (die op een gegeven moment wel aanvoelde dat hun affaire ergens in de nabije toekomst zou gaan eindigen) mijn man op verschillende manieren onder druk te zetten en te manipuleren. Door dreigementen te gaan uiten, vooral met veel vertoon van krokodillentranen, hem jaloers probeerde te maken door heel nadrukkelijk te vertellen over dat andere mannen haar regelmatig erg veel speciale aandacht gaven/aangaven iets met haar te willen als ze op stap was met vriendinnen, tot zeggen dat zichzelf iets zou aandoen als mijn man haar in de steek zou laten aan toe. Hoe dan ook, uiteindelijk zou het rechtsom of linksom toch uitgekomen zijn en zou ons huwelijk in een crisis terecht zijn gekomen. Misschien wel, omdat ik zelf heel erg begon te twijfelen of wij wel samen oud zouden worden en bij mezelf merkte dat ik steeds meer begon te denken hoe het zou zijn om met iemand anders opnieuw te beginnen. Dat ik begon te denken of en hoe ik iemand anders toe zou willen/kunnen laten in mijn leven, in mijn hart. Maar ik deed daar verder niets mee, want diep in mijn hart wilde ik dat helemaal niet. Er was toen dat programma op tv, "the Seven Year Switch, scheiden of blijven", en door herkenbare situaties bij diverse koppels werd ik wel getriggerd en dat zette me aan tot nadenken over de staat van onze relatie en ook mijn aandeel daarin. Ook wat tips en aanreikingen van de therapeuten in dat programma betrof. Ik kon daar voor mezelf wel wat mee. Ben me in de dingen die bij mij zelf speelden, gaan verdiepen.
En nu wil ik dit draadje eigenlijk niet verder 'vervuilen' met mijn verhaal.
Het gaat hier ten slotte over Lauren, die nu in de situatie zit, dat ze het uitkomen van het dubbelleven wat haar partner leidde, nu moet zien te verwerken. Maar misschien helpt het haar om te lezen hoe het eraan toe kan gaan, dat het niet per definitie iets is bij je partner van het is alleen maar leuk, geil en fijn met die ander en dat je partner zomaar, zonder gevoel aan je voorbij is gegaan. En dat je je eigen aandeel in de relatie voordat de affaire begon, wellicht ook tegen het licht mag houden.
Met elkaar praten, open, oprecht zijn, radicaal eerlijk zijn en constructief met elkaar communiceren, iedere keer weer bewust de verbinding opzoeken met elkaar en deze in stand houden door jezelf kwetsbaar naar de ander op te stellen en het lef hebben om aan elkaar je belangrijkste behoeftes, verlangens kenbaar te maken, zijn ontzettend belangrijk als je van elkaar houdt. Geen aannames doen zonder bij de ander na te gaan of het wel klopt wat je denkt en voelt over het een of het ander. Het vraagt wat van je ja, aan inzet, motivatie, bereidheid. Het kost tijd ja, en aandacht en energie willen steken in elkaar. Maar daar krijg je dan wel iets moois voor terug, wanneer je dat met elkaar, voor elkaar, samen kunt doen/doet.
Belladonna
Wat een verhaal! Waar kwam dat verlangen van hem nu vandaan om er een tweede vrouw op na te houden? Is daar nog wat mee gebeurd? Heeft hij therapie of zo?
Miekemieke
Mijn man had in die tijd een fantasie in zijn hoofd, een bepaald verlangen, naar hoe het zou zijn om een ander lichaam aan te raken, te voelen, seks mee te hebben. Hij was niet echt op zoek, die fantasie was sluimerend aanwezig, maar toen hij haar tegen het lijf liep en zij hem overduidelijk liet merken dat ze hem zeer interessant en aantrekkelijk vond en wel in was voor spannende escapades, kwam dat verlangen ineens volop tot leven omdat zich toen de kans voordeed om die fantasie werkelijkheid te laten worden. Hij zat op dat moment door bepaalde omstandigheden op zijn werk ook niet helemaal lekker in zijn vel, werd door zijn leidinggevende niet voor 'vol' aangezien, niet bekwaam genoeg, terwijl hij in een voorgaand project juist het tegenovergestelde had laten zien, maar die leidinggevende veegde dat van tafel alsof het maar kruimelwerk was geweest. En ook speelden er dingen mee uit zijn jeugd, uit hoe hij is opgevoed, hoe de verhoudingen lagen binnen het gezin waarin hij opgroeide en hoe hij heeft moeten leren om daar mee om te gaan om zichzelf staande te houden. Die fantasie was als een soort vlucht uit de werkelijkheid. Maar hij kon toen niet duiden waarom hij dat verlangen had en waar die fantasie vandaan kwam. Hij werd door die andere vrouw gezien, begrepen, gewaardeerd, aanbeden, begeert, wat hem dus een ontzettend goed gevoel gaf.
Na het uitkomen van de affaire is hij op eigen initiatief in therapie gegaan, waardoor dit soort dingen duidelijk zijn geworden.
Aan vreemdgaan liggen in meer gevallen wel diepere oorzaken (zoals ingesleten patronen, bepaalde overlevingsmechanismen en meer van die dingen) ten grondslag, maar daar is niet iedereen zich bewust van. Daarom is het "waarom" vaak ook niet even simpel uit te leggen. En ik denk dat je ook niet altijd alleen de schuld volledig bij de vreemdganger kunt leggen. Ook de partner kan een aandeel in het geheel hebben. Want die heeft ook vanalles van huis uit meegekregen waardoor die zichzelf op een bepaalde manier gedraagt en handelt binnen de relatie, waardoor er in de aanloop tot op het moment dat iemand de keuze maakt om vreemd te gaan, allerlei dingen uit balans zijn geraakt en de verbinding tussenbeide erg verzwakt is geraakt. Met als gevolg dat je elkaar niet meer 'ziet', elkaars behoeften en verlangens niet meer 'kent', en ieder steeds meer de eigen gang gaat. En die eigen gang gaan en wat je daarin doet, daar ben je dan wel zelf 100% verantwoordelijk voor vind ik. Voor de gevolgen daarvan kun je niemand anders de schuld geven, behoudens jezelf.
Relatietherapie en individuele therapie tegelijkertijd?
Anne,
Je opmerking “Was blij dat hij mij wilde en niet kwam vertellen ik ga weg bij je.” Die snap ik maar ik kreeg het ook van iemand te horen, de opmerking, maar het kan ook anders, hij had ook voor haar kunnen kiezen, viel bij mij in verkeerde aarde.
En doordat we te lang met de kindjes in een lastige fase zaten, de fases die goed gingen duurden bij ons echt te kort, konden we nooit echt tot rust vinden.
Ik denk echt dat we letterlijk in standje ‘overleven’ zaten en nu de jongste nu 1,5 is en we letterlijk licht aan het einde van de tunnel zagen (los van het slapen ‘-snachts) komt dit naar voren.
Pennestreek
Wat mooi om te lezen dat jullie uiteindelijk toch verder konden gaan! Maar kan me er ook iets bij voorstellen dat het niet vanzelf gaat, dat het heel veel tijd nodig heeft.
Hoe gingen jullie om met reacties van anderen?
Ze zeggen het niet letterlijk maar je voelt (ik als HSP-er in ieder geval) dat ze zeggen, je verdient dit niet, zonde van je tijd/energie om hier opnieuw tijd in te steken, zoek je geluk elders, neem eerder afscheid zodat je sneller door kan.
Beladonna
Mijn partner heeft ook toegegeven dat hij haar misbruikt heeft voor de seks. Ze wilde seks en was verliefd, hij wilde waardering en zijn ellende kwijt, in het begin was de seks fijn, en was het lust (we zijn elkaars eerste dus hij wilde ook wel eens weten hoe dat zou zijn met een ander) maar later was hij daar klaar mee zei hij..
Ik moet nu eerlijk zijn en vraag me af of ik nog hetzelfde voel voor hem als hij voor mij.
RoosjeRaas
Wat een mooie woorden. En wat fijn dat je reageert. Mooi advies. Ik zie hem, hij probeert echt zijn best te doen. Hij was al een vader die er echt oprecht was, in alles. Afgelopen weekend appte ik hem na een veelste korte nacht of hij kon komen en de kindjes mee naar beneden kon nemen zodat ik nog kon blijven liggen. Dat doet hij. Hij is heel behulpzaam en wil helpen waar kon. Hij koopt bloemen, dat vind ik ergens wel weer ongemakkelijk.. en die nacht waarin onze jongste zo slecht sliep en maar bleef huilen was ik woest, Misschien niet direct gerelateerd aan hem als persoon, maar meer ivm de zorg voor de kids die dan volledig op mij aan komt. Ik wilde de bloemen het liefst in de groene container flikkeren, maar uiteindelijk niet gedaan.
We hebben afgelopen weekend een kort gesprekje gehad.
Waarin ook het houden van ter sprake kwam.
Waarop ik zei, hoe kun je van iemand houden en tegelijkertijd dit doen? Volgens hem kan het. Vreemdgaan is zo vreemd nog niet want het komt op grote schaal voor. Ik zei dat het in ieder geval geen daad is waaruit blijkt dat er liefde is tussen ons. Maar dat het verraad is en een grote afwijzing. Daar was hij het ook wel mee eens.
Ik heb aangegeven dat ik echt niets voel en dat ik ‘ons’ geparkeerd hebt dat ik eerst zelf in therapie ga, aankomende week tweede sessie, en daarna kijken hoe ik eruit kom.
Maar nu is het voor mij dus de vraag of het misschien toch wel belangrijk is om nu al in gesprek te blijven. Ik heb in eerste instantie gezegd; nu niet. Eerst werk aan de winkel voor ons allebei apart en daarna sta ik wel open voor therapie samen. Maar misschien kan het individuele stukje ook wel naast relatietherapie bestaan of zou het toch beter zijn als dat na elkaar komt?
Ik denk ook echt dat ik mezelf kwijt ben want iemand zei volg je hart en je gevoel en dan komt dat goed. Klinkt zo makkelijk..
ik vertrouw er wel op dat het vanzelf gaat komen.
Therapie
Ik kreeg advies niet gelijktijdig relatie en eigen therapie te doen. Ik vond het heel prettig om een praktijkondersteuner (via huisarts) alleen te spreken. Gewoon je verhaal doen. Ontdekken wat je voelt. Waar meeste last van. Wat het meeste pijn deed. Kreeg tips. En vragen waar je soms even geen antwoord op hebt. En deze psycholoog kan bepalen wat voor therapie je nodig hebt. Toi toi, goed bezig denk ik zo te lezen.
