Dubbelleven partner
Begin december heb ik ontdekt dat mijn partner vreemdging. Al bijna 1,5 jaar lang. Een compleet dubbelleven. We hebben twee jonge kindjes, waarbij we bij beiden een moeilijke start (huilbaby's en bij beiden een ziekenhuisopname) hebben gehad de eerste jaren. Ze zijn nu 1,5 en 4.
Hij zat sinds de komst van de kindjes totaal niet lekker in z'n vel, heel down en pessimistisch. Hij kon er enorm in blijven hangen. Eigenlijk wel duidelijk, hij had geen regie meer over z'n leven.
Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes. Maar hij was zo opgelucht dat ik het had ontdekt want hij was er al zo lang zo klaar mee. Maar hij kon er niet mee kappen, en hij kon het niet vertellen. Hij zat compleet vast.
Ze hebben het op een slimme manier aangepakt, een nepaccount via Linkedin, afspraakjes bij hotels op werkdagen, foto's/filmpjes van elkaar. Ik heb nooit iets in de gaten gehad. Ongelofelijk hoe dat voelt.
Ze vonden elkaar met hun ellende.
Toen ik het ontdekte, was ik niet boos maar totaal lamgeslagen. Wel heb ik er op aangedrongen dat hij elders zou gaan wonen. Hij kon wel gewoon de kindjes zien wanneer hij wilde, we konden zelfs nog samen eten en samen de kerstboom opzetten.
Na 4 weken kwam bij mij de boosheid want ik ontdekte op zijn laptop een foto van haar met de datum waaruit ik concluderen dat hij al fout contact had terwijl ik hoogzwanger was. Ik voelde zo veel spanning en was letterlijk beroerd. Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes ging niet meer op.
Hij kon het zich niet meer herinneren en kon het niet geloven. De foto is het bewijs. Zijn geheugen is heel goed, hij haalt allerlei jeugdherinneringen op maar dit kon hij zich toevallig niet meer herinneren. Na een half uur bij mij aan tafel kon hij zich toch nog herinneren dat het contact al eerder was begonnen. Een nieuwe leugen, een nieuwe klap. Zo pijnlijk.
Dat heeft mij bij een enorme boosheid aangewakkerd.
Daarnaast heeft hij recent ook opgebiecht dat er 10 jaar geleden als iets met haar is gebeurd. geflirt, foute gesprekken via MSN én zij heeft hem een kus gegeven bij een afscheidsmoment.
We zijn 16 jaar samen, ik weet niet wat ik ik moet doen. Hij heeft vreselijk veel spijt, hij is doodsbang dat hij mij kwijtraakt. Het begon met lust, aandacht, iets zoeken wat je zelf denkt te missen. Hij twijfelde of ik nog wel gek op hem was. Hij miste waardering. We hadden het goed en ik heb me nooit gerealiseerd dat we elkaar zo zijn kwijtgeraakt. En ja hij zat niet lekker in z’n vel en ja hij was niet de beste versie van zichzelf en ja ons stond op een laag pitje, maar dat was voor mij oke en hij zei ook dat het oke was. Maar dat was het niet.
Ik heb hem al eens eerder aangegeven ‘ga met iemand praten’ maar nee, hij is behoorlijk eigenzinnig en leek zeker van z’n zaak. Ook heb ik maanden geleden aangegeven om preventief in relatietherapie te gaan omdat we communicatief niet zo verder kwamen. Nu zegt hij dat hij dat niet kon omdat alles uit kwam.
Hij dacht iets te missen maar kwam er al snel achter dat dat niet zo was. Hij miste waardering van mij. Maar heeft me dat zelf ook niet gegeven. Integendeel, hij was kortaf en maakte lelijke opmerkingen.
Ik weet niet wat ik moet. Ik laat ‘ons’ eerst maar los en ga nu zelf in therapie. Hij doet dit ook.
Gaat mijn gevoel vertellen wat ik moet?
Ik ben nooit echt gebroken, ik ben wel een gevoelsmens maar kan blijkbaar moeilijk bij mijn eigen gevoel komen.
Ik kan dit verhaal vertellen zonder dat er al te veel emoties vrij komen. Wel voel ik continu de stress in mijn lijf.
Anna Cara schreef op 22-01-2021 om 12:13:Heel fijn. Mij deed het goed. Hoop jou ook Lauren. Misschien ook advies vragen of thuiswonen vs elders?
Wij wonen niet samen thuis hoor; hij heeft een eigen plekje. Wij wisselen elkaar af. Ik slaap daar af en toe ook een nacht omdat de jongste nogal slecht slaapt. Ik heb m'n werk nu ook echt even losgelaten. Denk dat het ervoor zorgt dat ik nog meer bezig ben met mezelf. Mijn lijf geeft ook teveel signalen dat ik in mijn 'reserves' zit.
Succes en sterkte vanmiddag, Lauren!
Goed dat je naar de signalen van je lichaam luisteren wil, voordat je door je reserves heen bent. Blijf dat nu ook vooral doen, zorg goed en ben lief voor jezelf.
En Lauren, de reactie van jouw partner op je vraag aan hem, en zijn antwoord/reactie/betoog hierop:
Waarom kies je na zo’n lange intense (liefdes)affaire naast mij nu écht voor mij?En op welke voorwaarden? Op dezelfde voet verder kan blijkbaar niet.
zijn reactie "Goed dat je liefdes tussen haakjes hebt staan want het was geen liefde. “ik was er niet met m’n volle verstand bij”. Jij bent alles voor mij. Ik kies voor jou, ik hou van jou en heb altijd gekozen voor jou. En tuurlijk snap ik de waarom vraag, het was lust/spanning.
Volgens zijn coach schijnt het eigenlijk nooit iets te maken met de ander of je eigen partner maar meestal met jezelf. Je Innerlijke kindsdeel.We zijn Matroesjka-poppetjes ... Onze persoonlijkheid bestaat uit drie lagen. Een zo’n deel had hij niet onder controle en is op zoek gegaan naar waardering/spanning, hetgeen wat hij miste. Alle andere delen waren wel bij ons.
"Ik wil alles eraan doen om te bewijzen hoeveel spijt ik heb en hoeveel ik van je hou. Ik kies voor jou omdat je alles voor me bent, omdat je een fantastische vrouw en moeder bent. Ik mis je dagelijks, om wie je bent. Ik wil je niet kwijt. Ik denk echt dat we een hele mooie toekomst kunnen hebben. Ik hoop dat jet het samen metme wil onderzoeken met iemand anders erbij om het te duiden."
"Ik zie waar mijn pijnpunten zitten, zie buiten de bak ellende echt wel nu al anders naar dingen ga kijken. Ik hoop dat we dat verder kunnen uitbouwen. Dat je kunt zien dat ik veranderd ben en ga veranderen."
En eigenlijk zijn antwoorden op de vraag mbt de voorwaarden vond ik best heel mooi en goed besrheven. Vooral het stuk dat hij wakker is geschud en dat hij moet veranderen zodat dat ook een verandering bij ons kan teweegbrengen.
"Voorwaarden; simpel, dat ik ontzettend veel van je ga houden, je nooit meer pijn ga doen, dat je me altijd kunt vertrouwen, dat ik je veel meer ga waarderen, dan komt hetgeen wat ik van jou naar mij hebt gemist vanzelf wel. Dat we samen in gesprek gaan en ons best doen om elkaar te begrijpen, denk dat we dan al een hele grote stap gezet hebben. Ik denk dat ik enorm ben wakker geschud. Dat ik jou wil laten zien hoe trots ik op je ben, hoe goed je dingen doet. Ik denk dat jij dan ook beter in je vel zit en mij meer waardeert. En tuurlijk zijn er misschien dingen die je voor mij/jezelf anders wil doen. En ik ook, ik wil niet zo’n zuurpruim zijn. Ik denk dat we helemaal niet hele grote problemen hadden, we hebben het hartstikke zwaar gehad en zijn elkaar daardoor kwijt geraakt."
Hij heeft zijn antwoord gegeven via een gesproken bericht en dat vond ik heel prettig. Hij kon antwoord geven, ik kon het luisteren op het moment wanneer ik dat fijn vind. Hij vond het heel lastig om het zo te doen omdat hij dit soort dingen liever in een gesprek zegt maar ik heb de regie in deze gehouden 
Op deze manier hebben we toch soort van 'gesprekjes'. En weet ik meer hoe hij zich voelt.
Dit is bijna exact hetzelfde hoe mijn man dat ook naar mij gedaan heeft. Bij ons ging dat in gesprekken, maar ook via WhatsApp-berichten aan elkaar, als hij bijvoorbeeld naar werk was en ik toch iets kwijt wilde of iets wilde vragen. Hadden we zo ook afgesproken, dat als ik ergens mee zat, dat ik het dan meteen mocht laten weten en hij dan zo snel mogelijk ook zou reageren. Dat werkte heel goed voor ons. We hebben wat afgepraat én geappt 
Maar ik vind het gewoon heel bijzonder, dat jouw partner op dezelfde manier reageert als mijn man. Daar is niet meteen alles door i orde en goedgemaakt, maar dit laat wel zien, dat hij dingen nu echt wel beseft en inziet. Heel hoopvol en laat ook zien, dat er zeker nog heel veel liefde is.
Ik neig er naar om haar te appen. "ik wil afspreken, want ik wil graag jouw kant van het verhaal horen". Is dat verstandig?
Gisteravond kwam daar het besef dat onze relatie niet goed zat voordat we kindjes kregen.
Ein december heb ik mijn dagboeken vanaf 2006 nagekeken (mijn externe geheugen 🙏), van de opvallende dingen een samenvatting gemaakt, dit op papier gezet en aan m'n zusje laten lezen. Ze schrok zich kapot. Onze verhoudingen lagen zo scheef, mijn zelfbeeld was zo laag. "ik" was er niet eens, er is daarnaast ook veel gebeurd, vroeger (ik heb een zusje die direct na de geboorte is overleden, ik was toen 7, hier is nooit over gesproken, maar ook veel spanningen thuis situatie door broer die het verkeerde pad opging, moeder met een kwaaie dronk) maar ook de laatste 10 jaar met mijn werk, veel last gehad van spanningen door nieuwe banen als gevolg van reorganisaties/ontslagen.
Overigens nog niet inhoudelijk begonnen met de behandeling omdat we nog aan het zoeken zijn over de hulpvraag. Moeten de goede focus kiezen. Ik heb als kind al spanningen gevoeld maar ik heb nu opnieuw een klap gekregen. Voor de behandeling even aftasten waar we op gaan inzetten. Er is meer aan de hand dan 1 ding. Welk getraumatiseerde stuk gaan we aanpakken.
verwerken op vreemdgaan, jeugd of zelfbeeld?
zelfbeeld is een breder thema waar mogelijk dingen van vroeger (emotioneel tekort) ook mee te maken hebben maar ook het vreemdgaan aan bod komt.
Hoi Lauren,
"Ik neig er naar om haar te appen. "ik wil afspreken, want ik wil graag jouw kant van het verhaal horen". Is dat verstandig?"
Wat denk je dat het je op gaat leveren? Ik zou er heel goed over nadenken voor je dit doet. Het voor nu even onhold zetten. Later in het proces kan dit altijd nog. Mocht het dan nog wat toevoegen. Ze kan met modder gaan gooien waarmee ze je veel pijn kan gaan doen. Ik heb zelf 2 minnaressen gesproken maar het deed verrekte veel pijn. Wel kwamen er meer dingen aan het licht wat mij hielp dichterbij mezelf te komen. Ga eerst heel goed nadenken in wat je denkt dat het je op gaat leveren, is mijn advies.
Ik zelf ben gestart met het verzorgen van mijn zelfliefde tijdens therapie. Hoe kun je tenslotte voor een ander zorgen als je niet goed voor jezelf zorgt?
Deze traumatische klap heeft er voor gezorgd dat je nu ziet hoever je je eigen ik verloren bent. Ik zou daarmee aan de slag gaan. Het vreemdgaan an sich, die pijn komt toch wel omhoog. Dat gaat diep..
Xx
Lauren, afspreken wel of niet goed idee vraag je?Lastig, mijn therapeut zei denk goed na waarom je dingen wil weten maar vooral wat ga je er dan mee doen?
Wat wil je bereiken of weten? Je krijgt haar gekleurde versie. En is zij boos of verdrietig? Of is ze verliefd geworden op jouw vent? Je krijgt haar emotie ook 'erbij'.
Mijn ervaring is niet heel fijn. Er kwamen veel details ongevraagd op tafel (bah) en zij gaf hem de schuld. Mijn beeld van mijn man veranderde. Later spraken mail en app wisselingen die ik vond een en ander tegen. Toen zei ze dat ze haar eigen verhaal was gaan geloven. Minder schuldig willen voelen naar haar man.
En doelen, ik zou zeker stilstaan bij het vg (erover praten deed mij goed), maar zelfbeeld is denk ik belangrijker. Je neemt jezelf overal mee naartoe de rest van je leven. Toch?
Lauren,
Je kan niet bouwen op de woorden van iemand die je leven overhoop heeft gehaald. Haar woorden hoeven niet oprecht te zijn; eerder om zichzelf ‘goed’ te praten waardoor je alleen maar rottiger gaat voelen.
Je zult hier alleen maar uit komen door op jezelf te bouwen, waarbij je je man ruimte geeft om aan te sluiten.
Ik zou starten met je zelfbeeld. Als je dat voelt groeien, dus ogen gericht op toekomst, is het verleden makkelijker los te laten en te bezien als gebeurd is gebeurd en ik had daar geen aandeel in, dus ik kan daar zelf ook niets van leren. Voel je niet verantwoordelijk hiervoor.
Ik ben het eens met de woorden van Flanagan. Je kunt niet bouwen op de woorden van iemand die je leven overhoop heeft gehaald.
Heb ook ervaren dat zij vooral haar eigen verhaal geloofde en zichzelf enorm als het enige slachtoffer in de hele situatie zag. Alsof ze er feitelijk niets aan kon doen, dat ze zichzelf zo gedragen had. Haar eigen straatje wilde schoonvegen, om zichzelf maar minder schuldig te hoeven voelen naar haar man. Ik heb er niet uit op kunnen maken dat ze zich ook maar enigzins schuldig voelde over de pijn en verdriet die dit alles veroorzaakt heeft bij de dierbaren van haar toenmalige minnaar, mijn man. Ze was vooral heel erg gericht op haar zelf, en wat ze vond dat háár toekwam, welk recht ze had op haar eigen geluk en wat ze er naar haar idee aan mocht doen om zichzelf dat toe te bedelen, door te manipuleren en claimen, aandacht op te eisen en dreigementen te uiten. Dat was ook het bizarre, ze wist van zichzelf heel goed dat ze zo acteerde, maar tegelijkertijd leek ze het niet in te zien, dat ze dat eigenlijk op niet zo'n goede manier deed, dat ze zo eigenlijk liet zien dat ze totaal geen rekening hield met andere mensen. Zoals de mensen die bij het leven van haar minnaar hoorden. Daarmee doel ik er niet op dat ik vind dat ze alleen maar rekening met mij/ons gezin had moeten houden, maar het leek er op, dat het leven van mijn man buiten hun bubbel, voor haar als iets eendimensionaals was, dat het soort van niet werkelijk bestond, dat ze hem in haar zelfbedachte leefwereld wilde hebben en zodra dat het geval was, zou de rest van zijn leven gewoon ineens niet meer bestaan, er niet meer zijn. Als zij hem maar voor haar zelf kon hebben, dan kon ze net doen alsof ik, zijn kinderen, zijn ouders, enz., gewoon niet bestonden. Ze stelde hem verantwoordelijk voor haar geluk, hij mocht niemand anders gelukkig maken en niemand anders mocht het fijn hebben met hem. Dat maakte haar zelfs heel verdrietig en ongelukkig. Maar daar gaat het hier niet om. Het gaat erom, dat het dus niet persé helpend is, om met de andere vrouw te praten, omdat je eigen verwachtingen daarvan misschien teleurstellender zijn dan waar je op hoopte dat het je zou brengen. En dan voel je jezelf er inderdaad misschien alleen maar rottiger over.
En misschien vindt je het moeilijk om jezelf nu echt even op de eerste plaats te zetten, wil je daarom de focus nog even verleggen, maar ik denk dat het juist wel goed is om nu eraan te werken om je zelfbeeld te laten groeien. Dan kun je straks veel beter op je eigen gevoel vertrouwen, wat je nodig hebt om verder te komen in het proces van verwerken van de affaire.
miss1984 schreef op 23-01-2021 om 07:55:Hoi Lauren,
"Ik neig er naar om haar te appen. "ik wil afspreken, want ik wil graag jouw kant van het verhaal horen". Is dat verstandig?"
Wat denk je dat het je op gaat leveren? Ik zou er heel goed over nadenken voor je dit doet. Het voor nu even onhold zetten. Later in het proces kan dit altijd nog. Mocht het dan nog wat toevoegen. Ze kan met modder gaan gooien waarmee ze je veel pijn kan gaan doen. Ik heb zelf 2 minnaressen gesproken maar het deed verrekte veel pijn. Wel kwamen er meer dingen aan het licht wat mij hielp dichterbij mezelf te komen. Ga eerst heel goed nadenken in wat je denkt dat het je op gaat leveren, is mijn advies.
Ik zelf ben gestart met het verzorgen van mijn zelfliefde tijdens therapie. Hoe kun je tenslotte voor een ander zorgen als je niet goed voor jezelf zorgt?
Deze traumatische klap heeft er voor gezorgd dat je nu ziet hoever je je eigen ik verloren bent. Ik zou daarmee aan de slag gaan. Het vreemdgaan an sich, die pijn komt toch wel omhoog. Dat gaat diep..
Xx
Ik heb de gedachte van contact met haar opzoeken al los gelaten 😊
Zie nu, ook naar jullie reacties dat het totaal onverstandig is.
Heb ook een boek over zelfliefde aangeschaft Self Love Talk, erg waardevol.
En idd dit heeft er voor gezorgd dat ik mijn eigen ik deels verloren ben, dus eerst die zoektocht starten.
Anna Cara schreef op 23-01-2021 om 08:43:Lauren, afspreken wel of niet goed idee vraag je?Lastig, mijn therapeut zei denk goed na waarom je dingen wil weten maar vooral wat ga je er dan mee doen?
Wat wil je bereiken of weten? Je krijgt haar gekleurde versie. En is zij boos of verdrietig? Of is ze verliefd geworden op jouw vent? Je krijgt haar emotie ook 'erbij'.
Mijn ervaring is niet heel fijn. Er kwamen veel details ongevraagd op tafel (bah) en zij gaf hem de schuld. Mijn beeld van mijn man veranderde. Later spraken mail en app wisselingen die ik vond een en ander tegen. Toen zei ze dat ze haar eigen verhaal was gaan geloven. Minder schuldig willen voelen naar haar man.
En doelen, ik zou zeker stilstaan bij het vg (erover praten deed mij goed), maar zelfbeeld is denk ik belangrijker. Je neemt jezelf overal mee naartoe de rest van je leven. Toch?
Zelfbeeld moet inderdaad het centrale thema worden. Dat zie en voel ik nu ook. En idd. je neemt jezelf overal mee naartoe de rest van je leven.
https://youtu.be/ID76i3R6hzQ
Ik hou van mij, toepasselijke! Die ik verplicht dagelijks luister
LaBelladonna schreef op 23-01-2021 om 13:47:Ik ben het eens met de woorden van Flanagan. Je kunt niet bouwen op de woorden van iemand die je leven overhoop heeft gehaald.
En misschien vindt je het moeilijk om jezelf nu echt even op de eerste plaats te zetten, wil je daarom de focus nog even verleggen, maar ik denk dat het juist wel goed is om nu eraan te werken om je zelfbeeld te laten groeien. Dan kun je straks veel beter op je eigen gevoel vertrouwen, wat je nodig hebt om verder te komen in het proces van verwerken van de affaire.
Ja dat is het stiekem misschien wel zo. Maar ik zet haar & hem nu echt opzij. Dat geeft ook rust!
Goed bezig, Lauren. Stapje voor stapje. En soms zijn het vijf stappen vooruit en dan drie terug. Zet 'm op en hou vol. Het heeft tijd nodig, neem je tijd maar. Een rups is ook niet in één dag zomaar een mooie vlinder.
Dit vind ik een prachtig lied om de zoektocht naar mijzelf vorm te kunnen geven door de vraagstellingen in het lied.
Vooral de zin over het zuiverste zelf. Heel raak want niemand haalt het zuiverste zelf. Maar dat is wel waar menigeen naar verlangt.
Het lied is al een spiegel; als je kritisch bent over een ander, ben je dan net zo kritisch voor jezelf? Het lied helpt met het stilstaan wat voor jou van waarde is.
De toon waarmee Stijn zingt, komt uit zijn hart omdat hij die lied (samen met iemand anders) zelf gecomponeerd heeft. Geen smuck, puur boodschap.
https://youtube.com/watch?v=4NzujiWdHrA&feature=share
Ken je mij, door Stijn van Loo
Corr: zuiverste water= zuiverste zelf
Vanmiddag nieuwe sessie gehad met therapeut. Focus is nu zelfbeeld. Maar er kwam bij mij weinig.
Ik kon moeilijk antwoord geven op de vragen.
° wat is je zelfbeeld?
° wat vind je van jezelf?
° wat is je gevoel over jezelf?
We konden niet de diepte ingaan, ze zei dat dit jarenlang mijn overlevingsmechanisme was. Nu wil ik bij mijn gevoel komen én lukt dat niet. Er zitten te veel lagen. Én als het dan ergens naar toe lijkt te gaan dan kantel ik het rationeel.
Én toen viel de internetverbinding uit.. 😬 We hebben nog even gebeld. Volgende week hebben we een fysieke afspraak. Kijken of we dan verder komen.
Ik wilde online allerlei testjes doen om er achter te komen wie ik ben maar ze zei, waarom? Je bent wie je bent. Daar heb je geen test voor nodig.
Ik was dus al heel erg bezig met zelfliefde maar moet dus eerst nog even een stap terug om bezig te gaan met dat zelfbeeld.
Ik moet een oordeel vellen over mezelf. Ik ga schrijven in de hoop dat ik verder kom..
Pas op met oordelen over jezelf; daar is het nog te vroeg voor.
Ipv oordelen, kan je ook opschrijven wat je graag doet. Wat je een goed gevoel geeft. Hoe je je studie hebt ervaren of hoe je plezier hebt in je werk. Wees lief voor jezelf. De punten waar je aan kan werken, komen vanzelf naar boven.
PS. Ik vond het liedje ‘ hou van jezelf’ best scherp. Past dat lied wel bij jou? Het lijkt wel een protestlied. Je hoeft niet op de barricade om rust in je lijf te bereiken.
Hou je van melancholische klanken; ontspan bij klassieke muziek.
Hou je van vrolijke muziek om op te dansen: r&b of disco.
Lauren,
Oh wat balen dat je sessie met hobbels ging en wat mij betreft: online is niet handig, zeker beter dat je face tot face gaat volgende keer. En... Ik had ook blokkades. Kon totaal niet komen tot iets. Ik bleek mijzelf wel flink kwijt te zijn geraakt. Ben gaan Plessen en compenseren. Wie ben ik eigenlijk? Wat zijn mijn belangrijkste waarden en waarom. Dat je het oordeel vellen noemt over jezelf Mmmm nee!
Gaat wel komen hoor. Laag zelfbeeld was bij mij wel duidelijk. Een hele mooie oefening was dierbaren vragen wat zij een mooie of sterke eigenschap van mij vonden/vinden. Daar werd ik heel blij van. En gaf inzicht. Nog steeds scan ik het bij negatieve gedachtes. Aanrader!
Flanagan schreef op 27-01-2021 om 17:12:Pas op met oordelen over jezelf; daar is het nog te vroeg voor.
Ipv oordelen, kan je ook opschrijven wat je graag doet. Wat je een goed gevoel geeft. Hoe je je studie hebt ervaren of hoe je plezier hebt in je werk. Wees lief voor jezelf. De punten waar je aan kan werken, komen vanzelf naar boven.
PS. Ik vond het liedje ‘ hou van jezelf’ best scherp. Past dat lied wel bij jou? Het lijkt wel een protestlied. Je hoeft niet op de barricade om rust in je lijf te bereiken.
Hou je van melancholische klanken; ontspan bij klassieke muziek.
Hou je van vrolijke muziek om op te dansen: r&b of disco.
Eens. oordelen is niet het juiste woord. Ik moet het misschien meer daar zoeken, dingen waar ik blij van wordt. Het nummer vind ik wel heel mooi en raakt me wel. Maar snap je punt 'protestlied'. Merk wel dat muziek mij helpt om me te raken, dus dat is al winst
Bedankt voor je feedback en je tips. Zo fijn dat jullie de moeite nemen.
Anna Cara schreef op 27-01-2021 om 17:14:Lauren,
Oh wat balen dat je sessie met hobbels ging en wat mij betreft: online is niet handig, zeker beter dat je face tot face gaat volgende keer. En... Ik had ook blokkades. Kon totaal niet komen tot iets. Ik bleek mijzelf wel flink kwijt te zijn geraakt. Ben gaan Plessen en compenseren. Wie ben ik eigenlijk? Wat zijn mijn belangrijkste waarden en waarom. Dat je het oordeel vellen noemt over jezelf Mmmm nee!
Gaat wel komen hoor. Laag zelfbeeld was bij mij wel duidelijk. Een hele mooie oefening was dierbaren vragen wat zij een mooie of sterke eigenschap van mij vonden/vinden. Daar werd ik heel blij van. En gaf inzicht. Nog steeds scan ik het bij negatieve gedachtes. Aanrader!
Ergens blij dat ik hierin niet de enige ben
dat pleasen is ook iets wat ik heel erg herken. Te veel meegaan in iemands anders gedachten/ideeen/besluiten.
Goede tip om anderen te vragen. dankjewel.
Wat heeft jou nog meer geholpen en hoe lang duurde het voordat je meer tot jezelf kwam?
Geholpen voor zelfbeeld of vg?
Het vg ben ik nog steeds mee bezig. Maar tijd en gewoon mijn leven leiden werkt wel. Zelf dingen doen met en zonder man. En proberen goede sfeer te hebben in huis. Momenteel ook dat deze vrouw echt exit is en man transparant probeert te acteren. Ik koos vrijwel meteen voor verder na ontrouw. Man kwam na jaar alsnog beloftes niet na, voorzichtig uitgedrukt. Dat had veel effect op mijn net aan t opbouwende zelfbeeld. Ging weer naar nul. Ik geloofde ook niks meer van hem. Daden wilde ik toen. Geen woorden. En nakomen beloftes.
Wat hielp: sessies psych, blogs lezen, veel affirmaties, schrijven mooie dingen en van mij afschrijven lelijke gedachtes. Ook mijn vragen Opschrijven. Sporten. Wandelen. Af en toe sessie met man over vg. Ook over wat hij mooi lief aan mij vindt. Hij moet nakomen van beloftes. En ... Bewustwording van gedachtes. Tips hier zoeken of vragen. Hersenen werking. Ik merk nu, zeg maar 6 maanden na laatste gedoe echt verbetering. Maar ben kwetsbaar. Nog wat ... Ik noem het labiel. Snel onzeker. Maar ook snel fel op grenzen bewaking. Ik heb besloten niet blond meer te willen zijn. Mijn vertrouwen in hem is niet meer onvoorwaardelijk. Maar ik geef het tijd. Ook heling van mijn hart. Ik wil weer blij zijn met mijzelf. Working on it. Time after time. Dipje... En door.
Konden jullie fysiek contact hebben met je partner, bijvoorbeeld een knuffel geven? Hij vroeg me dat, ik zei dat ik daar totaal heen behoefte aan had. Waarop hij reageerde "misschien moet je je daar voor open stellen"? Waarop hij direct ook zei "ik weet het ook niet hoe dit moet..
Ik reageerde best wel vijandig, hoezo, ik moet helemaal niks.
Ik weet ook niet hoe dit moet én wat ik voel en wat goed is. Zo ingewikkeld allemaal 😕
Tja lauren, ik denk dat als je de keus maakt voor je partner dat er wel een moment moet komen dat je je voor dat lichamelijke contact weer open kan stellen. Als dat je niet lukt, dan gaat het uiteindelijk niet werken natuurlijk. Maar laat je niet opjagen en laat jouw tempo leidend zijn. Hij is je wel wat verschuldigd natuurlijk!!
Allereerst: je moet inderdaad helemaal niks.
En logisch dat je niet weet. Is een nare première. Ook voor hem. Helaas voor ons allemaal ooit. Maar wat is goed? Voor wie?
Mijn man en zo te lezen ook jouw man, snakken (snakten) naar knuffel en intimiteit dit geeft hen hoop. Ook ik zei eerst raak mij niet aan. Wij vrouwen willen eerst een goede vibe en dan intimiteit. Ik besloot op moment het gewoon te laten gebeuren. Dacht hoe langer ik wacht hoe lastiger. Ik heb enorm gehuild toen hij mij in zijn armen nam. Zag de ander voor mij. Hen. Er kwam emotie los.
Maar jij bent de baas over jouw grenzen en wat je wel en niet wil. Hij is over jouw grenzen gegaan (intiem met ander) daarom reageer je misschien zo fel? Of wil je hem straffen? Iets om met je psych te bespreken?
De eerste dagen na het uitkomen kon ik dat ook nog niet. Mijn man wilde mij wel vasthouden, troosten als hij zag dat ik verdriet en pijn had. Maar ik had daar toen even totaal geen behoefte aan.
Maar op een gegeven moment, toen ik klaar was met al mijn boosheid over hem heen uit te storten, werd ik minder defensief, werd ik weer toegankelijker, kon ik er mezelf weer beter voor openstellen. En merkte ik dat me dat ook weer heel goed deed. Hoe ik dat gemist had. Het bracht ook weer beweging in het proces, maakte dat onze gevoelens over en weer tussen elkaar weer wat meer begon te stromen. Maar doe het inderdaad op je eigen tempo. Je 'moet' niets, zeker niets forceren! Hij weet zelf immers nu ook nog even niet hoe dit moet, er staat nu even een voldongen feit van beschadigd vertrouwen tussen jullie in, nog heel groots, overweldigend en pijnlijk aanwezig en wat er voor zorgt dat jullie door alle emoties even niet zuiver op elkaar kunnen afstemmen. Hij zou wel willen, voor hem is alles bekend, hij weet wat hij gedaan en wat er gebeurt is en wil alles zo snel mogelijk achter zich laten en niet meer achterom kijken, maar jij weet pas sinds kort wat er zich op de achtergrond, in het geheim heeft afgespeeld en moet nu ineens de schok en alles wat dat veroorzaakt zien te verwerken van hoe je al die tijd bedrogen en belogen bent. Nogmaals, dat heeft echt tijd nodig.
Anna Cara schreef op 27-01-2021 om 21:44:Geholpen voor zelfbeeld of vg?
Het vg ben ik nog steeds mee bezig. Maar tijd en gewoon mijn leven leiden werkt wel. Zelf dingen doen met en zonder man. En proberen goede sfeer te hebben in huis. Momenteel ook dat deze vrouw echt exit is en man transparant probeert te acteren. Ik koos vrijwel meteen voor verder na ontrouw. Man kwam na jaar alsnog beloftes niet na, voorzichtig uitgedrukt. Dat had veel effect op mijn net aan t opbouwende zelfbeeld. Ging weer naar nul. Ik geloofde ook niks meer van hem. Daden wilde ik toen. Geen woorden. En nakomen beloftes.
Wat hielp: sessies psych, blogs lezen, veel affirmaties, schrijven mooie dingen en van mij afschrijven lelijke gedachtes. Ook mijn vragen Opschrijven. Sporten. Wandelen. Af en toe sessie met man over vg. Ook over wat hij mooi lief aan mij vindt. Hij moet nakomen van beloftes. En ... Bewustwording van gedachtes. Tips hier zoeken of vragen. Hersenen werking. Ik merk nu, zeg maar 6 maanden na laatste gedoe echt verbetering. Maar ben kwetsbaar. Nog wat ... Ik noem het labiel. Snel onzeker. Maar ook snel fel op grenzen bewaking. Ik heb besloten niet blond meer te willen zijn. Mijn vertrouwen in hem is niet meer onvoorwaardelijk. Maar ik geef het tijd. Ook heling van mijn hart. Ik wil weer blij zijn met mijzelf. Working on it. Time after time. Dipje... En door.
Wat heftig om te horen dat hij opnieuw niet eerlijk was. Koos je er toen direct voor om er wel weer voor te gaan? Je zegt wel dat jouw vertrouwen voor hem niet meer onvoorwaardelijk is. Wij leven nog vrij apart dus heb geen idee hoe het zou gaan als we weer samen wonen. herken wel je felheid.. was je dit sowieso of heeft deze situatie gemaakt dat je zo bent nu?
Bewustwording van gedachtes vind ik ook een hele goede. Als ze er nu zijn, wil ik er zo graag bewust van zijn.
Het lastige van 'haar' is dat ze echt heel dicht bij woont. en ze berichte me destijds nog wel. "We zagen en spraken jullie nooit in de buurt, dit zal niet veranderen'. Dat is dus echt onzin op het spraken na. Ik wandel regelmatig langs hun huis. Als ik weg ga of terug kom rij ik nagenoeg langs hun huis.
Ik zag haar deze week wandelen met de hond en haar dochtertje vanuit ons raam boven toen ik m'n zoontje uit bed haalde. Ik kwam hem deze week tegen, ik zat in de auto en hij ging alleen wandelen met z'n hond. Hij stak z'n hand op, dus ik ook maar gedaan.. Zo vreemd. Dus ik ben met haar minder bezig (hoewel er wel af en toe beelden naar boven komen) maar met hem wel wat meer merk ik. Maar ook van de opvang krijg ik foto's van mijn oudste zoon met hun zoontje, zo bizar.
Merkte deze week veel meer verdrietige momenten. Momenten van echte eenzaamheid en bang zijn.
Anna Cara schreef op 28-01-2021 om 22:13:Allereerst: je moet inderdaad helemaal niks.
En logisch dat je niet weet. Is een nare première. Ook voor hem. Helaas voor ons allemaal ooit. Maar wat is goed? Voor wie?
Mijn man en zo te lezen ook jouw man, snakken (snakten) naar knuffel en intimiteit dit geeft hen hoop. Ook ik zei eerst raak mij niet aan. Wij vrouwen willen eerst een goede vibe en dan intimiteit. Ik besloot op moment het gewoon te laten gebeuren. Dacht hoe langer ik wacht hoe lastiger. Ik heb enorm gehuild toen hij mij in zijn armen nam. Zag de ander voor mij. Hen. Er kwam emotie los.
Maar jij bent de baas over jouw grenzen en wat je wel en niet wil. Hij is over jouw grenzen gegaan (intiem met ander) daarom reageer je misschien zo fel? Of wil je hem straffen? Iets om met je psych te bespreken?
Ja en ook omdat er meer is dan dit vreemdgaan. Ik realiseer me nu dat onze verhouding al heel lang niet goed zat. Dat maakt het wat ingewikkeld. Ik moet en wil nu eerst met mezelf aan de slag. Ik stond niet in mijn eigen kracht.
Gisteren had ik last van mijn kritische reactie omdat ik hem soort van had afgewezen.
We hadden dus een gesprekje waarin hij voorstelde om een knuffel te geven. Hierop zei ik nee dat voelt niet goed waarop hij zei misschien is het goed om je open te stellen. Ik reageerde hier nogal vijandig op (vond hij). Ik was verbaasd, hij gaat me nu vertellen wat ik moet? Hij krabbelde wel weer terug door te zeggen, ik weet ook niet hoe dit moet en ik bedoel het niet zo.
Hij wilde ook laten weten dat hij op me wacht, hij heeft het gevoel dat hij dat moet delen. Waarop ik reageerde dat weet ik maar het voelt ergens alsof je hiermee onbewust de druk op wil voeren?” Dat bedoelde hij ook niet zo. Hij wilde dat ik het wist waarop ik zei, maar dat weet ik.
Hij noemde ook een opmerking dat het misschien voor mij/ons en de rest niet helemaal oke zou zijn als ik over een paar maanden opeens zeg ‘we kunnen niet verder samen’. Waarop ik nog meer vijandig werd. Omdat ik al heel in het begin heb gezegd dat we sowieso samen in gesprek gaan met iemand. Ik zei opnieuw dat we sowieso tzt het gesprek aan gaan maar dat ik eerst tijd voor mezelf nodig heb. Dat ik het allemaal heel ingewikkeld vind.
Later voelde ik me lullig over het gesprekje. Werd ik onzeker vandaar dat ik hier ook een berichtje had geplaatst. En tuurlijk ben ik het eens met dat als we verder willen dat ik me moet openstellen maar daar ben ik nog lange niet. Ik ben eerst bezig met wie ben ik, wat wil ik.
Merk dat zijn 'zijn' nog heel erg in mij zit. Gisteren had ik samen met met m’n zusje kleding besteld en tegelijkertijd kreeg ik onrustige gevoelens. Hij werd namelijk al onrustig als er 2 doosjes stonden met kleding van de kindjes (wat nog gepast, uitgezocht, retour moest) en nu bestelde ik vrij veel. Merk dat ik me dus bezig hou wat hij vindt. Dat is ook zo in mij gaan zitten. Merk dus dat ik me zo aangepast heb dat ik moeite heb met loskomen en tevreden zijn met weloverwogen keuzes zoals het online shoppen. Bang voor zijn reactie..
LaBelladonna schreef op 28-01-2021 om 22:59:De eerste dagen na het uitkomen kon ik dat ook nog niet. Mijn man wilde mij wel vasthouden, troosten als hij zag dat ik verdriet en pijn had. Maar ik had daar toen even totaal geen behoefte aan.
Maar op een gegeven moment, toen ik klaar was met al mijn boosheid over hem heen uit te storten, werd ik minder defensief, werd ik weer toegankelijker, kon ik er mezelf weer beter voor openstellen. En merkte ik dat me dat ook weer heel goed deed. Hoe ik dat gemist had. Het bracht ook weer beweging in het proces, maakte dat onze gevoelens over en weer tussen elkaar weer wat meer begon te stromen. Maar doe het inderdaad op je eigen tempo. Je 'moet' niets, zeker niets forceren! Hij weet zelf immers nu ook nog even niet hoe dit moet, er staat nu even een voldongen feit van beschadigd vertrouwen tussen jullie in, nog heel groots, overweldigend en pijnlijk aanwezig en wat er voor zorgt dat jullie door alle emoties even niet zuiver op elkaar kunnen afstemmen. Hij zou wel willen, voor hem is alles bekend, hij weet wat hij gedaan en wat er gebeurt is en wil alles zo snel mogelijk achter zich laten en niet meer achterom kijken, maar jij weet pas sinds kort wat er zich op de achtergrond, in het geheim heeft afgespeeld en moet nu ineens de schok en alles wat dat veroorzaakt zien te verwerken van hoe je al die tijd bedrogen en belogen bent. Nogmaals, dat heeft echt tijd nodig.
Ik snap je, ik heb die gigantische boosheid amper gehad. En omdat ik niet relatietherapie naast individuele therapie wil laten lopen kan het nog wel een tijd duren. Dat zorgt bij mij ook voor een druk. Ik heb al vanaf midden december continu rug/nekklachten, af en toe zakt het gelukkig weg maar komt snel weer terug als ik er mee bezig ben.
Hij heeft die eerste tijd al zijn gevoelens/gedachten/emoties bij mij neergelegd waardoor er (misschien) bij mij niets kwam Daarom heb ik hem toen echt gevraagd om daar mee te stoppen. Want ik kan dat er niet bij gebruiken.
Ik weet nu dat ik echt een gevoelsmens ben maar voor anderen, en te lief, echt een pleaser. En dat mijn eigen gevoel heel diep verstopt zit.
Vanochtend wel fijne sessie gehad met andere (psychosomatische) therapeut. Ik had met hem ook mijn dagboek-notities gedeeld. Ik heb in de periode rondom kerst mijn notities teruggelezen vanaf 2003. Daarvan de opvallendste dingen opgeschreven. Toen ik het vorig weekend aan m'n zusje liet lezen schrok ik van haar reactie. Er is ook echt heel veel gebeurd met thuis, relatie, werk. Er was zo veel spanning, stress, onzekerheid, twijfels over onze relatie. Veel struggles en ook letterlijk dat ik het veelal naar me toe trok, “Zat ik maar anders in elkaar. Waarom begrijpen we elkaar niet?”
En toen ik het met hem hierover had kwamen er ook emoties dus alleen maar goed. Alles wat ik nu voel is heel erg welkom 😅 Denk dat het zo mijn overlevingsmechanisme was om niets te voelen bij m'n eigen gevoel en maar door te gaan. We hebben een oefening gedaan met stoelen om naar mezelf te kijken, naar mijn valkuil-ik te lief naar mijn andere ik gevoel voor anderen én naar mijn eigen gevoel dat laatste zit dus diep verstopt. Gaf wel gevoel van inzicht. Dat mijn eigen gevoel heel ver van me af staat en dat de andere twee te dicht bij me staan.
@Lauren, schrijf die punten op zodat je die met die therapeut kan bespreken. Opschrijven betekent dat je er niet aan hoeft te denken, uit angst ze bij de volgende sessie vergeten te zien. Opschrijven helpt hij parkeren van je onrust.
Wel lastig, die ontmoetingen in je buurtje. En dan ook nog haar man die je gedag zegt, alsof er niets gebeurd is. Best wel tactloos Ik zou bijna willen verhuizen😏.
