Dubbelleven partner
Begin december heb ik ontdekt dat mijn partner vreemdging. Al bijna 1,5 jaar lang. Een compleet dubbelleven. We hebben twee jonge kindjes, waarbij we bij beiden een moeilijke start (huilbaby's en bij beiden een ziekenhuisopname) hebben gehad de eerste jaren. Ze zijn nu 1,5 en 4.
Hij zat sinds de komst van de kindjes totaal niet lekker in z'n vel, heel down en pessimistisch. Hij kon er enorm in blijven hangen. Eigenlijk wel duidelijk, hij had geen regie meer over z'n leven.
Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes. Maar hij was zo opgelucht dat ik het had ontdekt want hij was er al zo lang zo klaar mee. Maar hij kon er niet mee kappen, en hij kon het niet vertellen. Hij zat compleet vast.
Ze hebben het op een slimme manier aangepakt, een nepaccount via Linkedin, afspraakjes bij hotels op werkdagen, foto's/filmpjes van elkaar. Ik heb nooit iets in de gaten gehad. Ongelofelijk hoe dat voelt.
Ze vonden elkaar met hun ellende.
Toen ik het ontdekte, was ik niet boos maar totaal lamgeslagen. Wel heb ik er op aangedrongen dat hij elders zou gaan wonen. Hij kon wel gewoon de kindjes zien wanneer hij wilde, we konden zelfs nog samen eten en samen de kerstboom opzetten.
Na 4 weken kwam bij mij de boosheid want ik ontdekte op zijn laptop een foto van haar met de datum waaruit ik concluderen dat hij al fout contact had terwijl ik hoogzwanger was. Ik voelde zo veel spanning en was letterlijk beroerd. Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes ging niet meer op.
Hij kon het zich niet meer herinneren en kon het niet geloven. De foto is het bewijs. Zijn geheugen is heel goed, hij haalt allerlei jeugdherinneringen op maar dit kon hij zich toevallig niet meer herinneren. Na een half uur bij mij aan tafel kon hij zich toch nog herinneren dat het contact al eerder was begonnen. Een nieuwe leugen, een nieuwe klap. Zo pijnlijk.
Dat heeft mij bij een enorme boosheid aangewakkerd.
Daarnaast heeft hij recent ook opgebiecht dat er 10 jaar geleden als iets met haar is gebeurd. geflirt, foute gesprekken via MSN én zij heeft hem een kus gegeven bij een afscheidsmoment.
We zijn 16 jaar samen, ik weet niet wat ik ik moet doen. Hij heeft vreselijk veel spijt, hij is doodsbang dat hij mij kwijtraakt. Het begon met lust, aandacht, iets zoeken wat je zelf denkt te missen. Hij twijfelde of ik nog wel gek op hem was. Hij miste waardering. We hadden het goed en ik heb me nooit gerealiseerd dat we elkaar zo zijn kwijtgeraakt. En ja hij zat niet lekker in z’n vel en ja hij was niet de beste versie van zichzelf en ja ons stond op een laag pitje, maar dat was voor mij oke en hij zei ook dat het oke was. Maar dat was het niet.
Ik heb hem al eens eerder aangegeven ‘ga met iemand praten’ maar nee, hij is behoorlijk eigenzinnig en leek zeker van z’n zaak. Ook heb ik maanden geleden aangegeven om preventief in relatietherapie te gaan omdat we communicatief niet zo verder kwamen. Nu zegt hij dat hij dat niet kon omdat alles uit kwam.
Hij dacht iets te missen maar kwam er al snel achter dat dat niet zo was. Hij miste waardering van mij. Maar heeft me dat zelf ook niet gegeven. Integendeel, hij was kortaf en maakte lelijke opmerkingen.
Ik weet niet wat ik moet. Ik laat ‘ons’ eerst maar los en ga nu zelf in therapie. Hij doet dit ook.
Gaat mijn gevoel vertellen wat ik moet?
Ik ben nooit echt gebroken, ik ben wel een gevoelsmens maar kan blijkbaar moeilijk bij mijn eigen gevoel komen.
Ik kan dit verhaal vertellen zonder dat er al te veel emoties vrij komen. Wel voel ik continu de stress in mijn lijf.
Foto’s zijn voor mij heel waardevol en het kan ook naast elkaar en ik hoop dat ik de dingen los van elkaar gaan zien.
@lentebloem ja ik begrijp je.. wij waren nog nietsvermoedend 😔
Ach nou dan zou ik jaren en jaren aan foto's moeten weggooien 🤔. Maar ook ik heb heel sterk moeite met foto's en herinneringen aan vakanties vallend in deze lange periode. Mijn blije foto's van onze tigste trouwdag met hartjes erbij. Foto's van uitstapjes met haar en man erbij. Die wel meteen gedelete, wil die kop nooit meer zien. Foto's van een romantisch weekend weg waarbij ik later ontdekte dat hij haar de nacht ervoor deed en mij nacht erna. Die foto's voelen niet meer hetzelfde. Foto's van een bijzondere vakantie in een romantisch dorpje, waar we kneiter verliefd in de lens kijken, is hij met haar ook geweest. Daar heb ik wel om gehuild ja. Van alle plaatsen dáár naar toe gaan. Ach ja. Hoef ik nooit meer heen. Zo intens jammer dat niks uit die periode meer echt voelt. Is natuurlijk onzin. Maar heeft mij wel wat gedaan. Kan er nu deels al beter mee omgaan. Maar glans is er soort van af.
Flanagan schreef op 16-04-2021 om 15:15:
Dan gooi je ze toch gewoon weg; ook geen confronterende herinneringen meer.
Ik heb alle foto’s van kwelgeest met of zonder mijn kinderen in de container gegooid, zo kwaad was ik dat ik die foto’s niet in mijn huis wilde. Soort van reiniging. Waarom houdt je een foto in huis dat je niet verblijden kan? Want dat is toch het doel van een foto... Mijn gedachtegang was dat mijn emoties belangrijker waren dat dat stukje papier.
Maar je woont toch niet alleen in dat huis? Misdchien vindt de rest van je gezin foto's van je schoonmoeder wel heel waardevol.
(OT)
MeikeT, foto’s betreffen meer actiefoto’s dan familiekliekjes. Maar de meeste foto’s uit de tijd dat de kinderen jong waren, werden in tweevoud afgedrukt; één voor onze fotocollectie en één voor familie. Als iemand per se de foto’s met haar wilde terug zien, kon diegene ook bij haar langs gaan. Ik ben niet de enige in de familie met familiekliekjes.
Lauren, hoe gaat het nu met je?
Poosje niet hier in de lucht geweest.
Het blijft lastig om daar antwoord op te geven, het gaat oké maar ook weer niet. Mijn mindset wordt steeds beter. Ik heb vertrouwen, kan dingen loslaten maar heb ook struggles.
Met mezelf met ons en met haar.
Ik ben er nu wel uit dat ik mijn boosheid niet op haar wil uiten. En ook niets wil zeggen. Als ik boos ben dan ben ik dat op mijn partner.
Kwam haar recent echt tegen bij de opvang. Ze ging snel de andere kant van de trap af en wilde me absoluut niet aankijken. Had ik best wel last van, überhaupt naar gevoel toen ik haar auto zag en wist nu is het moment daar. Hoop dat de spanning telkens wat minder wordt.
met ons gaat het oké. We praten veel. Maar merk ook nu we allebei weer aan het werken zijn dat het best lastig is om met jezelf en met elkaar bezig te zijn.
ik twijfel of ik genoeg voel voor hem als hij voor mij. er zit echt nog wel gevoel maar heb ook wel het gevoel dat het (nog?) niet gelijkwaardig is aan wat hij voor mij voelt. Hij is/was natuurlijk ook echt bang om mij kwijt te raken. Misschien heeft dat bij hem de ogen geopend. Heb ook moeite met geven in het fysieke contact.
We zijn er nog lang niet maar vindt wel dat we goed bezig zijn. Dat er een goede basis is om verder te onderzoeken.
Oja en als gezin gaat het goed. We hebben nog steeds het huisje op een hele leuke camping en hebben daar vorig weekend geslapen.
We zijn er regelmatig met de kindjes. Zie het nu ook als iets positiefs om gezamenlijk nieuwe positieve herinneringen te maken en kan het loskoppelen aan het huisje van toentertijd (december vorig jaar) waar hij deels moest wonen/slapen omdat ik hem dat vroeg te doen.
ondertussen wonen we alweer tijdje samen, gok 2/3 maanden en dat is fijn!
Fijn om dit toch te lezen van je, Lauren.
Goed dat je de boosheid niet op haar projecteert maar naar je eigen man uit. Hij is ten slotte verantwoordelijk voor jullie relatie. Zij is voor haar eigen relatie verantwoordelijk. Dat ze je zo uit de weg gaat, laat ook zien, dat het in ieder geval wel íets met haar doet. Of het nou schuldgevoel of schaamte is, ze durft de confrontatie in ieder geval niet goed aan.
En je twijfels over je gevoel en de gelijkwaardigheid er al wel of niet van, zijn helemaal niet gek. Geef het de tijd. Na zoiets is het gewoon heel lastig om weer te durven vertrouwen. Er is in ieder geval een goede basis om verder te onderzoeken of jullie verder kunnen, schrijf je. Dat is al heel wat. Verder zal het niet zozeer door weer aan het werk te zijn, lastig zijn om met jezelf en elkaar bezig te zijn, maar vooral lastig omdat je met jezelf aan de slag moet. Want er zullen dingen moeten veranderen, je oude overtuigingen en patronen zullen bijgesteld en opnieuw vorm gegeven moeten worden. Niet dat je compleet moet veranderen, maar met de huidige kennis van zaken ga je de relatie wel anders invullen en heropbouw. Veel meer vanuit jezelf, tenminste zo ervaar ik dat. Maar blijf dicht bij jezelf, en geef je grenzen goed aan. Als je man sneller wil dan dat goed voelt voor jou, dan is het aan hem om daar rekening mee te houden. Hij kan wel zo snel mogelijk alles achter zich willen laten, omdat hij zich schuldig voelt en schaamt voor zijn leugens en bedrog naar jou toe, hij heeft immers eerder ook zijn tijd genomen om zijn eigen gang te gaan, dus voor jou mag er nu ook tijd zijn om alles te verwerken en de wonden die dit geslagen heeft, te laten helen.
En inderdaad is het heel positief, om gezamenlijk nieuwe, fijne en mooie herinneringen te maken, nu met een voorzichtige nieuwe start van jullie relatie 2.0!
Hi Lauren,
klinkt goed! Fijn dat er een weg omhoog is uit het dal. Ik herken jouw verhaal over je gevoel. Volgens mij was jouw gevoel toch ook tijdje weg? Ik heb ook niet meer het gevoel teruggekregen wat ik voorheen had voor hem. Nog steeds trouwens niet. En dat vind ik best moeilijk als romantisch type. Ik mis het. Maar er is wat stuk gegaan in mij. Hij is altijd van mij blijven houden, heel veel zelfs. En ging kapot bij gedachte dat ik hem zou verlaten na het uitkomen. Maar met alle pijn die zijn keuzes en gedrag brachten heb ik een muur gebouwd. Om mijzelf te beschermen tegen nieuwe pijn/pijn van alles wat gebeurd is. Jij misschien ook?
xxx
@LaBelladonna. Ja ik geef het de tijd. Ik vind zelf het punt vertrouwen niet meer zo’n ding. Gek misschien maar waar. Ik heb echt wel sterk het gevoel hem nu te kunnen vertrouwen. Als ik dat na alles wat er is gebeurd niet meer kan dan houdt het voor mij op.
En klopt, ik heb tijd nodig om bij te sturen. Mijn doelen; meer zelfvertrouwen (zelfliefde/zelfacceptatie), vergroten assertiviteit en een steviger gesprekspartner zijn. Mijn focus ligt nu vooral op mindfulness en zelfbeeld. Bezig met een succesboek, ik probeer echt dagelijks naar de positieve dingen te kijken, die te koppelen aan mijn eigenschappen. Maar dat is een volgende stap. Eerst de positieve successen op te schrijven.
Maar het blijft lastig om niet met haar bezig te zijn. Gisteren betrapte ik mezelf op om iemand te volgen op instagram (open profiel) die ook met haar bevriend is en alle posts te bekijken op zoek naar haar reactie.
@AnnaCara. Ja dat klopt. Ik was hem al een tijdje kwijt. Hij zat zo niet lekker in z’n vel sinds de komst van de kindjes, nu 4,5 jaar geleden. Hoe vind jouw partner dat je het minder voelt? Of is dat voor hem voldoende en denkt hij misschien ‘alles is goed als je maar blijft’.
Ik weet niet of ik dat muurtje heb opgebouwd. Ik voel de pijn echt regelmatig nog wel maar ben niet meer bang voor nieuwe pijn. Het opnieuw onderzoeken van de relatie, het ervoor gaan heeft ook risico’s. Maar dat heeft elke (nieuwe) relatie). Ik schat de kans dat het opnieuw gebeurt klein in, kleiner dan bij een gewone nieuwe relatie.
Hij ziet/voelt nu nog steeds het verdriet en de pijn wat hij mij heeft aangedaan. Hij wil ook nooit meer terug naar dat.
Ik denk dat ik best wel wat emotionele vaarkracht heb maar nog genoeg struggles. Ik ervaar nog te veel stress in mijn lijf en kan niet goed duiden waar dat nou precies vandaan komt. Ook overduidelijk werk, zoekende naar nieuwe opbouw/werkschema. Ik ga het daar aankomende week over hebben met m’n coach. Blijft altijd lastig punt.. balans werk\prive.
In antwoord op je vraag: Hoe vind jouw partner dat je het minder voelt? Of is dat voor hem voldoende en denkt hij misschien ‘alles is goed als je maar blijft’.
Eerst veel begrip. Ik voelde ook echt niks meer na de laatste ontdekkingen. Dat snapte hij heel goed. En inderdaad: als je maar blijft. Hij vraagt tegenwoordig om meer bevestiging. En dat snap ik.
"Maar het blijft lastig om niet met haar bezig te zijn. Gisteren betrapte ik mezelf op om iemand te volgen op instagram (open profiel) die ook met haar bevriend is en alle posts te bekijken op zoek naar haar reactie."
Dit is en blijft soms misschien nog lang wel lastig. Je zult altijd met een bepaald gevoel naar zowel zo iemands reacties kijken, als naar die persoon zelf. Gewoonweg omdat ze stiekem en achter jouw rug om, willens en wetens dat jij de vrouw bent van haar minnaar, van fijne intieme momenten met jouw man genoten heeft. Terwijl zij ook gewoon een goed mens is, een persoon met gevoelens, als goede vriendin door haar vriendinnen wordt gezien en gewaardeerd, door haar werkgever als toegewijde werkneemster, door haar familie als lieve dochter/ moeder/zus/tante wordt gezien en volgens al die mensen op een manier in het leven staat waarvan ze vinden dat ze het hart op de goede plaats heeft zitten, ook al lijkt je dat nu misschien maar moeilijk voor te stellen.
Lastig dat je van die stressgevoelens niet goed kunt duiden waar die vandaan komen. Maar goed, dat ga je al met je coach bespreken. Hopelijk komt er toch eens wat verlichting in, zodat je wat beter in je vel zal steken.
Mooi je reactie LaBelladonna, los van de pijn die ze me heeft aangedaan probeer ik haar ook zo te zien.
Een tijdje geleden kwam ik haar tegen bij de opvang. Ik had daar last/spanning van maar later deed mijn partner me wel doen inzien dat dit het beste scenario was wat er kon gebeuren. Er was schuld/schaamte want ze week. Als ze schijt had gehad dan bleef ze staan en negeerde ze me. Heb nog wel moeite om het zo te zien. Bij relatietherapie besproken en zei vertelde me dat ze het idee had dat ik het met haar wil oplossen. Ik reageerde eerst heel verbaasd maar moest bekennen hoe krankzinnig ook dat er wel een kern van waarheid is. Ik wil met iedereen kunnen, ik ga elke confrontatie uit de weg, ik ben altijd aan het verbinden. Ook dit wil ik oplossen terwijl het natuurlijk niet aan mij is. Is dat herkenbaar of echt heel vreemd?
Toen ik gisteren de kindjes uit school ophaalde trof ik haar opnieuw. We moesten door dezelfde straat. Ik rechtop, blij dat ik vooraf m’n haar/make-up nog even had bijgewerkt (herkenbaar?). Maar truus was zogenaamd heel druk op haar mobiel, echt minuten lang zodat ze me dus niet aan hoefde kijken. Het voelde gek maar de extreme spanning bleef weg.
Vanochtend bracht mijn partner de kindjes naar school en troffen ze elkaar. Hij belde me net om daar ‘verslag’ van te doen.
Hij sprak haar aan met de vraag hoe is het?
Het ging redelijk, conclusie was ook net zoals bij ons, dat ze het samen weer gaan proberen.
Ze hadden een kort gesprekje, de kindjes moesten nog naar school worden gebracht. Mijn partner benoemde dat het naar omstandigheden wel oke gaat maar dat het voor mij ingewikkeld is om haar te treffen en genegeerd te worden. “waarom duik je weg?”
Ze reageerde: “ik wil gewoon dat het goed is, ik wil geen rancune. Maar tegelijkertijd weet ik niet wat ik daar mee moet omdat ik niet weet wat ze er van vindt, en daarom zeg ik dus maar niks.”
Mijn partner vertelde. “ik heb jouw man ook vrij vlot aangesproken en een excuus aangeboden zodat ook de ergste spanning er af is en je elkaar weer normaal kan tegen komen, lijkt me ook op z’n plek dat jij dat ook doet, als het gemeend is. Volgens mij ben je haar dat wel verschuldigd.
Ze reageerde: “ja natuurlijk vind ik dat en meen ik dat.”
Hij had het idee dat ze haar best moest doen om niet te huilen.
Ze vroeg ook “hoe zit het tussen ons?”
Waarop mijn partner zei: “Alles wat is gezegd is gezegd. We kiezen allebei voor ons eigen gezin en daarmee kan het boek dicht. “
Mijn partner had het idee dat ze dat wel heftig vond om te horen, hij had het idee dat ze moest slikken. Dus kan niet goed inschatten of het gevoel wederzijds is.
Mijn partner vond het spannend maar voelde goed om het gezegd te hebben.
Ik reageerde naar mijn partner, van oh ik weet even niet wat ik daar van vind dat je het hebt gezegd. Hij schoot gelijk in z’n valkuil-reactie, “kan ik dan niets goed doen” waarop ik hem terecht moest wijzen, ho ho, niet invullen. Ik weet nog niet wat ik er van vindt maar moet het even laten landen..
Hi, ja hoor herkenbaar. Ik zag er de laatste paar keer geweldig goed uit. En zij niet. Ik vond dat heel erg fijn haha. En ik weet dat ze onbelangrijk moet zijn voor mij. Maar het deed mij goed 😁. Ik heb toch nog een beeld van haar als verleidster. Ze kwam meermaals bij mij thuis ongevraagd binnenvallen op hakken, korte rokjes en met uitpuilende boezem. Liep ik in huispak de kindertroep op te dweilen. Tja... naïeve ikke 😳.
Je vraagt geen advies maar eh ... ik zou het niet okay vinden als je man nog een keer op haar afstapt om te gaan vragen hoe het is. Alle experts roepen: nul contact, vermijd elkaar tegenkomen. Nou ja en mijn vent begon ook zo (en dat eindigde met ...). Want haar misschien zielig vinden, luisterend oor indruk bieden... Dat moet hij echt vermijden. Ze moeten elders uithuilen.Toch? (Maar ik ben natuurlijk zwaar bevoordeeld met slechte ervaring hiermee).
Fijn dat hij je informeerde!
Fijn dat je er zo goed uit zag. Voelt zo goed dan! ha 
Ik snap je punt helemaal. Ben het eens maar weet dat hij het goed bedoelde, het voor mij wilde opnemen en dit nog heel graag wilde zeggen. Ik vind het dubbel hoor. Begrijp hem wel maar dan nog wil ik dat ze dingen doet vanuit haar zelf en niet omdat hij haar heeft aangespoord.
En weet ook even niet of ik het fijn vind dat hij heeft gezegd dat ik het ingwikkeld vindt. Aan de andere kant.... ik kreeg van hem weer een vriendschapsverzoek op instagram en dacht echt, serieus? Dus ik appte hem gevraagd vanwaar z'n verzoekje. Hij reageerde heel luchtig. "Ohh eigelijk zonder reden" waarom ik hem eerlijk heb gezegd dat ik het al ingewikkeld vind zonder dat we elkaar volgen.
@Lauren, je hoeft niet met iedereen vrienden te zijn.
Dat je man haar man zijn excuus heeft aangeboden is zijn keus. Wat die man van jouw man vindt, weet je eigenlijk niet eens. Je man doet alsof alles voltooid verleden tijd is, maar dat kan ook schijn zijn. Inwendig kan die man minzaam tegen jouw man aankijken.
Ik zou geen poging doen het contact met haar te willen verbeteren; op afstand houden al was het maar vanwege de onrust die het in je gezin gebracht heeft. De geschiedenis zal heus wel slijten, maar geen ouwejongens krentenbrood.
Uitleg; vroeger deed ik veel voor de basisschool. Na een ernstig en tevens vals conflict waardoor de stabiliteit binnen gezin in gevaar kwam, was ik zo kwaad dat ik hen op straat strak kon aankijken zonder gedag te zeggen. Wat was ik naïef te denken dat goedwillendheid zo opzij geschoven werd als het een ander beter uit kwam. Toen een paar jaar later ik, door notabele familie waar je altijd voor klaar stond, net zo minderwaardig behandeld werd, was er voor mij geen reden om hun misselijke gedrag door de vingers te zien. Ik kan gelieg en gehuichel niet accepteren. Mensen die ik ken en waarvan ik weet dat ze daartoe in staat zijn, hou ik op veilige afstand.
Man zei dat dat dan ook best eenzaam is. Ik gaf dan aan dat ik mijn huiskamer niet vol visite wens als die interesse niet oprecht is.
Lauren, mijn Truus appte mij paar dagen na eerste keer uitkomen. Sorry schreef ze. Lekker kort. Maar meende het niet ontdekte ik later, ze wilde haar man dolgraag inwisselen. En ze zei ook dat ze niet snapte dat ik bij hem bleef want hij was/is zó fout. Ik zou hem nooit voor mij alleen hebben. Ik zag steeds van haar en haar man nog dingen voorbij komen op insta. Geblokkeerd later want was niet goed voor mij. En... De man van Truus ging later berichten sturen dat ik weg moest bij mijn man. Dat hij het met die andere buurvrouw ook deed. En met mijn beste vriendin. Hij bleef wel bij zijn vrouw want hij hield van haar en vergaf haar. Maar mij snapte hij niet. Blijkbaar had mijn man meer schuld dan zijn vrouw? Dat zij weg wilde gaan bij hem weet hij niet. Dat zij mijn man bleef benaderen - ook al heeft die duidelijk gezegd dat het voorgoed voorbij is - weet hij ook niet. Tja en of ik mijn man nooit voor mij alleen zou hebben... Tijd gaat het laten zien. Ik heb in ieder geval helder dat er geen nieuwe kansen komen. Nou ja zie mijn post elders.
Man en ik hebben besproken nul contact met hen beiden te willen hebben. Lekker rustig.
