Dubbelleven partner
Begin december heb ik ontdekt dat mijn partner vreemdging. Al bijna 1,5 jaar lang. Een compleet dubbelleven. We hebben twee jonge kindjes, waarbij we bij beiden een moeilijke start (huilbaby's en bij beiden een ziekenhuisopname) hebben gehad de eerste jaren. Ze zijn nu 1,5 en 4.
Hij zat sinds de komst van de kindjes totaal niet lekker in z'n vel, heel down en pessimistisch. Hij kon er enorm in blijven hangen. Eigenlijk wel duidelijk, hij had geen regie meer over z'n leven.
Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes. Maar hij was zo opgelucht dat ik het had ontdekt want hij was er al zo lang zo klaar mee. Maar hij kon er niet mee kappen, en hij kon het niet vertellen. Hij zat compleet vast.
Ze hebben het op een slimme manier aangepakt, een nepaccount via Linkedin, afspraakjes bij hotels op werkdagen, foto's/filmpjes van elkaar. Ik heb nooit iets in de gaten gehad. Ongelofelijk hoe dat voelt.
Ze vonden elkaar met hun ellende.
Toen ik het ontdekte, was ik niet boos maar totaal lamgeslagen. Wel heb ik er op aangedrongen dat hij elders zou gaan wonen. Hij kon wel gewoon de kindjes zien wanneer hij wilde, we konden zelfs nog samen eten en samen de kerstboom opzetten.
Na 4 weken kwam bij mij de boosheid want ik ontdekte op zijn laptop een foto van haar met de datum waaruit ik concluderen dat hij al fout contact had terwijl ik hoogzwanger was. Ik voelde zo veel spanning en was letterlijk beroerd. Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes ging niet meer op.
Hij kon het zich niet meer herinneren en kon het niet geloven. De foto is het bewijs. Zijn geheugen is heel goed, hij haalt allerlei jeugdherinneringen op maar dit kon hij zich toevallig niet meer herinneren. Na een half uur bij mij aan tafel kon hij zich toch nog herinneren dat het contact al eerder was begonnen. Een nieuwe leugen, een nieuwe klap. Zo pijnlijk.
Dat heeft mij bij een enorme boosheid aangewakkerd.
Daarnaast heeft hij recent ook opgebiecht dat er 10 jaar geleden als iets met haar is gebeurd. geflirt, foute gesprekken via MSN én zij heeft hem een kus gegeven bij een afscheidsmoment.
We zijn 16 jaar samen, ik weet niet wat ik ik moet doen. Hij heeft vreselijk veel spijt, hij is doodsbang dat hij mij kwijtraakt. Het begon met lust, aandacht, iets zoeken wat je zelf denkt te missen. Hij twijfelde of ik nog wel gek op hem was. Hij miste waardering. We hadden het goed en ik heb me nooit gerealiseerd dat we elkaar zo zijn kwijtgeraakt. En ja hij zat niet lekker in z’n vel en ja hij was niet de beste versie van zichzelf en ja ons stond op een laag pitje, maar dat was voor mij oke en hij zei ook dat het oke was. Maar dat was het niet.
Ik heb hem al eens eerder aangegeven ‘ga met iemand praten’ maar nee, hij is behoorlijk eigenzinnig en leek zeker van z’n zaak. Ook heb ik maanden geleden aangegeven om preventief in relatietherapie te gaan omdat we communicatief niet zo verder kwamen. Nu zegt hij dat hij dat niet kon omdat alles uit kwam.
Hij dacht iets te missen maar kwam er al snel achter dat dat niet zo was. Hij miste waardering van mij. Maar heeft me dat zelf ook niet gegeven. Integendeel, hij was kortaf en maakte lelijke opmerkingen.
Ik weet niet wat ik moet. Ik laat ‘ons’ eerst maar los en ga nu zelf in therapie. Hij doet dit ook.
Gaat mijn gevoel vertellen wat ik moet?
Ik ben nooit echt gebroken, ik ben wel een gevoelsmens maar kan blijkbaar moeilijk bij mijn eigen gevoel komen.
Ik kan dit verhaal vertellen zonder dat er al te veel emoties vrij komen. Wel voel ik continu de stress in mijn lijf.
Spiegel:
Compassie is m.i. een vaag woord. Het klinkt sterk maar zegt zo weinig over de mate waarmee iets suddert.
Natuurlijk kan je de tijd niet overnieuw doen, dus dat beetje compassie voor jezelf draagt bij aan blik op de tijd die voor je ligt. Maar waarom vond hij haar toendertijd zo aantrekkelijk dat hij niet eens zag welk karakter ze bezat? of waarom mag jij wat meer compassie tegenover jezelf hebben. Komt idd over als er om heen draaien.
Hier zei man dat de situatie voor mij zo zwaar was geweest omdat ik zo koppig vasthield aan mijn keus de waarheid aan het licht te brengen vanwege de zwartmakerij. Dus als ik dat verlangen naar erkenning had losgelaten, had het voor mij ook minder langdurig uitgepakt.( ook soort erom heen draaien).
Ik gaf aan waarom hij niet de keus had gemaakt om iets als de waarheid ( we zijn gelovig en weten dat God onze getuige is van wat er wordt gezegd en gedaan) na te streven. Als hij dat van begin af had gedaan, hadden we ook veel eerder dat wantrouwen kunnen loslaten; food for thought.
Toen pas ging het bij hem dagen. Hij had zijn ouders op zo’n voetstuk staan dat hij het niet had willen zien. Dat inzicht maakt het praten over die tijd daardoor gemakkelijker omdat het niet meer wordt afgedaan als ‘ik kan hen niet veranderen’ of ‘we kunnen de tijd toch niet meer terug draaien’ of zo’n andere uitspraak waardoor je het gevoel krijgt dat je stress onder een kleed wordt geveegd.
Leergeld:
Je noemt het een ingewikkeld gesprek. Ingewikkelde gesprekken zijn gesprekken die blijven hangen ipv snel vergeten worden. Ingewikkelde gesprekken zijn belangrijk om jezelf en je grenzen te ontdekken. Hoe meer ingewikkelde gesprekken hoe beter, het voorkomt dat je een binnenvetter wordt. Dat geldt trouwens ook voor je partner; ook hij kan in deze fase leren zijn gevoel te uiten ipv opkroppen. Zie het allebei als leergeld en basis voor een schone lei.
Rust:
Maar neem ook rust, wil niet te snel geloven dat alles uitgepraat is en zodoende achter de rug is. De komende tijd zal jullie leren of er iets tussen jullie veranderd is, zodat jullie niet op die oude vertrouwde toer verder gaan maar bewust aan de relatie werken. Voor mij staat open kunnen zijn over mijn gedachten als werken aan mijn relatie want mijn man kan nu eenmaal niet raden wat in mij om gaat.
PS Weet de therapeut dat je hier van je af schrijft? Heeft de therapeut er geen moeite mee als onze reacties het proces beïnvloeden? Als je even gas terug wilt nemen om de uitwerking van de therapie tijd te geven, snap ik dat. Soms wil je even nergens aan hoeven denken, helemaal niet als je kapot bent.
Als je wilt relativeren... mijn man probeerde meerdere keren te stoppen (bevestigde zij ook) maar ging jaren en jaren en jaren door. Anderhalf jaar zou ik blij mee zijn geweest (grapje uiteraard).
MRI schreef op 02-04-2021Als mijn man mij op deze manier zou willen overtuigen, zou ik juist ook graag eens met haar praten. Gewoon, om haar kant te horen.
Maar waarom? Zodat zij nog meer details kan vertellen? Ze was heel boos en wilde er alles aan doen om mijn man kapot te maken, dat waren haar letterlijke woorden. Mijn man nam mij en onze kinderen in bescherming. Natuurlijk ook zichzelf, hij was doodsbang dat het uitkwam. Zijn allereerste reactie toen ik hem confronteerde met wat ik wist, was echter dat hij wegging want hij kon het mij niet vertellen omdat het mij kapot zou maken en omdat ik dat wat hij gedaan had, zo niet verdiende. Het ging hem niet om hem of ons gezin, zijn eerste reactie was zo puur en alleen op mij gericht, dat ik hem geloof als hij zegt dat ze er alleen maar van zou genieten om mij, of ons, kapot te maken.
Lauren, nu we een half jaar verder zijn sinds ik het weet misschien wel, zodat ze weet dat wij niet kapot te krijgen zijn. Maar aan de andere kant, wat zou het toevoegen?
Wat is dat met die mannen die zeggen er al langer klaar mee te zijn geweest, maar er toch maar mee doorgingen? Mijn man was 2 tot 3 keer per week de hele dag bij haar. Hij wist al vrij snel dat hij helemaal niet met haar verder wilde, maar ging er toch mee door. Heeft het na 2 mnd afgekapt en daarna toch weer contact gezocht. 2,5 week later uiteindelijk echt afgekapt. Over de app, wat een held. Hij zegt toen enorm opgelucht te zijn geweest. Op mijn vraag waarom hij steeds naar haar terug ging, zegt hij het niet te weten. Hij begrijpt überhaupt niet dat hij dit ooit heeft kunnen doen, alsof hij zichzelf volledig kwijt was. Volgens zijn psycholoog is het een overlevingsstrategie. Hij zegt zelf, die persoon die ben ik niet. Zoals ik toen deed en handelde. Onbegrijpelijk vindt hij het. Maar hij was het wel en vindt het heel moeilijk om daarmee te leven.
Lentebloem:
MRI schreef op 02-04-2021Als mijn man mij op deze manier zou willen overtuigen, zou ik juist ook graag eens met haar praten. Gewoon, om haar kant te horen.
Maar waarom? Zodat zij nog meer details kan vertellen? Ze was heel boos en wilde er alles aan doen om mijn man kapot te maken
Nou ik zou willen weten waar die boosheid vandaan komt. Het is natuurlijk makkelijk haar weg te zetten als kinderachtige afgewezen minnares die nu wraakzuchtig reageert maar ik zou willen weten waarom. Wat mijn man tegen haar heeft gezegd, haar misschien heeft voorgespiegeld. En ik zou ook de totale persoon willen zien.
Je schrijft: Mijn man was 2 tot 3 keer per week de hele dag bij haar. Hij wist al vrij snel dat hij helemaal niet met haar verder wilde, maar ging er toch mee door. Heeft het na 2 mnd afgekapt en daarna toch weer contact gezocht. 2,5 week later uiteindelijk echt afgekapt. Over de app" Ja, dat is geen one night stand. dat zal haar ook veel gedaan hebben en hij had blijkbaar en vrij actieve rol in het geheel.
"Hij zegt toen enorm opgelucht te zijn geweest. Op mijn vraag waarom hij steeds naar haar terug ging, zegt hij het niet te weten. Hij begrijpt überhaupt niet dat hij dit ooit heeft kunnen doen, alsof hij zichzelf volledig kwijt was. Volgens zijn psycholoog is het een overlevingsstrategie. "
Het klinkt allemaal erg onbewust en vreemd in de oren. Alsof hij geen volwassen persoon is die zijn eigen daden kiest. En 'overlevingsstrategie"? Waarom? wat moest hij overleven dan? wat bedreigde zijn leven? Ik snap wel dat mensen copingmechanismes en verslavingen hebben om oude pijn te verdoven en dat dat hier kan spelen maar ik zou het eng vinden als mijn man nog steeds daar geen vat op had en gericht aan werkte. En bleef zeggen 'ja ik wist niet wat en waarom en wie ik dan was'. Want als hij het niet bewust is, kan het toch zo weer gebeuren? Het neemt hem blijkbaar over
Ooit proberen te lijnen? Dat je toch weer dat chocolaatje naar binnen propt. Best lastig als het op je tafel ligt. Of alcolisme. Of drugs. Weten dat t slecht is en toch blijven doen. Iets stoppen dat je tijdelijk fijn laat voelen is voor velen lastig. Ik lees het in ieder geval veel bij vreemdgaan ondanks de liefde voor eigen partner.
Ook mijn man snapt niet waarom het niet lukte om te stoppen. Hij weet wel wat maakte dat hij ermee begon. Een vrouw die hij sexy vond en hem overduidelijk geweldig vond en begeerde. En dat bleef ze vinden en dat vond hij erg aantrekkelijk. Wij waren na tig jaar huwelijk in andere fase beland. Maar toen hij wilde stoppen (want hij wilde haar nooit voor iets anders dan sex en mij niet kwijt), bleek hij het niet vol te houden. Dat vond hij zelf ook erg. Redenen die hij later in gesprek met mij vertelde: voornamelijk makkelijke vlucht uit de werkelijkheid. Wij ruzie of gezeik op zijn werk. Hup lekkere afleiding. Maar ook omdat zij zo beschikbaar was. En omdat zij hem zo wilde voelde hij zich gevleid. Zo iets. Ook mijn man was opgelucht toen het uitkwam. Hij vond zichzelf niet meer leuk. Schaamde zich. Zij trouwens ook. Maar kon de weg terug niet vinden. Zie begin van deze reactie, het is een vorm van verslaving. Ik praat het absoluut niet goed want my goodness wat is het shit om mee te dealen. Maar ik begrijp de uitleg.
Ik begrijp de uitleg ook maar het is maar een deel van het verhaal. Net als dat je bij afkicken van drugs of alcoholisme niet alleen moet stoppen met gebruik maar daadwerkelijk naar de oorzaken van je gebruik moet gaan kijken, denk ik dat je dat met deze verdoving ook moet doen.
Als het de mensen waar je van houdt erg schaadt en dus je zelf ook vind ik dat je bewust de verantwoording voor je gedrag op moet pakken en niet moet blijven bij 'ik weet niet waarom ik het deed'.
MRI, hij heeft haar aan het lijntje gehouden, zeker weten. Ze hielden van elkaar, gingen samen een toekomst opbouwen. Dat heeft hij tot het laatst ook beweerd, al voelde hij dat al heel snel niet zo meer, zegt hij. Ze hadden heel vaak ruzie over het feit dat hij niet aan onze kinderen wilde vertellen dat we gingen scheiden tot ik met hen op vakantie was geweest. Dan was het volgens haar namelijk ‘echt’. Dan kon hij niet meer terug. Ze wilde een kind van hem, maar hij wilde niet zo hard van stapel lopen. Hij zegt dat ze heel manipulatief was, maar hij liet zich ook maar al te graag manipuleren. Toen ik voor hem vocht, gingen zijn ogen open. Hij denkt nu dat ze eigenlijk alleen maar met hem was om een kind. Ze dacht niet aan onze kinderen, was alleen met zichzelf bezig. Ook niet met wat het eigenlijk allemaal voor hem betekende.
Ze is wist waar ze aan begon, ze heeft hem het bed in gekregen nog voor ze verliefd waren. Ze wist dat hij getrouwd was. Dus hoe verdrietig zij er ook om geweest zal zijn, eigen schuld dikke bult. Ze was net zo fout als hij, had zelf in eerste instantie ook nog een vriend.
Het heeft met een gevoel van minderwaardigheid te maken. Hij werkt er nu juist heel hard aan, is zich er goed van bewust. Natuurlijk ben ik bang voor een herhaling in de toekomst, maar hij zegt dat hij dit nooit meer wil meemaken. Gaat elke week naar therapie en onderzoekt waar dit gedrag vandaan is gekomen om het in de toekomst te kunnen voorkomen.
Lentebloem: nou heel goed en fijn dat hij zelf aan het onderzoeken is wat dit gedrag in hem heeft veroorzaakt.
Ik zou even goed toch haar verhaal willen horen. Nu weet je het alleen van hem toch? Ik zou willen weten hoe het zat want 'hij heeft haar aan het lijntje gehouden' en 'zij is manipulatief' best een contrast.
Ik merk vaak dat vrouwen liever het verhaal van alleen hun man horen omdat zij dan de minnares meer de schuld kunnen geven hun man kunnen vergeven en het gebeuren een plaats kunnen geven. Zo'n vrouw ben ik niet. Maar goed, dat ben ik, ieder pakt het op haar manier aan.
Ik vind ook niet dat zijn verantwoordelijk is voor jouw huwelijk. Wel voor het bedriegen van haar vriend maar voor je huwelijk en gezin zijn alleen jij en je man verantwoordelijk. Ik vind het wel stom van haar om met een getrouwde man iets te beginnen puur omdat ik mensen die stiekem vreemdgaan niet te vertrouwen vind en in die zin is dat inderdaad haar eigen keuze geweest en zal zij daar ook de gevolgen van moeten dragen en daar verder niet over zeuren of wraakacties aan verbinden. Dat ben ik met je eens
Eens met MRI, het is ook belangrijk te weten waarom iemand zich zo laat gaan. Want dat kan je meenemen om te voorkomen dat je weer de mist in gaat. Vb was het de sleur in huis?; wat had de vreemdganger kunnen doen om dat te keren en wat moet de vreemdganger de volgende keer doen als die sombere tijd weer voorbij komt drijven.
Alleen het besef dat je je partner diep kwetst is niet voldoende, het heeft ook iets lerends.
Helemaal met je eens MRI, hij alleen was hierin verantwoordelijk voor zijn deel. Ik ben alleen wel van mening dat je van een getrouwde man afblijft. Als je dan toch je billen brandt, zal je zelf ook op de blaren moeten zitten. Zij gunde hem zijn gezin niet, want hij had haar leven verwoest vond ze. Ik denk dan, je wist waar je aan begon. Je kan alle feiten erop nagaan, er zijn maar weinig mannen die hun vrouw daadwerkelijk voor hun minnares verlaten. Hij heeft haar vast in een sprookje laten geloven waarin hij zelf ook even heeft geloofd, maar ik heb absoluut geen medelijden met haar. Hij heeft zich naar haar wel even schuldig gevoeld, vertelde hij. Ik ben er juist blij om dat ze vond dat hij haar leven verwoestte, zij was bezig dat van mij te verwoesten. En uiteindelijk zal het wel mee hebben gevallen, want ze was al snel met iemand anders samen. Dat liet ze mijn man nog wel even weten en toen hij zei dat hij daar blij om was en haar er veel geluk mee wenste was ze nog bozer...
Ook ik denk dat het heel belangrijk is dat je de oorzaak achterhaald. Wij hebben uitgebreid besproken wat hem hiertoe heeft aangezet. Hoe het zover heeft kunnen komen. Daarmee is hij nu hard aan de slag. Hij weet ook wel dat hij het gedaan heeft, maar kan zich niet meer indenken dat hij zoiets heeft kunnen doen of ooit nog eens zou doen. Dat gevoel van toen, alles wat hij gedaan heeft, hij walgt ervan en schaamt zich verschrikkelijk. En inderdaad, wat zijn de signalen dat hij weer afdrijft? Waar moeten we op letten?
Ik ben niet zo’n vrouw die de minnares meer de schuld geeft. Mijn man heeft naar mij toe alle schuld. Het neemt niet weg dat ik het haar ook kwalijk neem, maar dat lijkt me logisch. Ik zie alleen niet in wat de meerwaarde is van in gesprek gaan met haar. Waarom zou ik haar kant willen horen terwijl ik die van hem al verschrikkelijk vond? Hij is goudeerlijk geweest, daarvan ben ik overtuigd. Tot in de vreselijkste details... Ook omdat ik gezegd heb, het bij haar altijd nog eens te kunnen verifiëren. Haar verhaal zal vast iets positiever over zichzelf zijn, maar het gaat mij om hem, want wat bezielde hem? Wat haar bezielde interesseert me niet.
Zeker weten waar, dat je bewust de verantwoording voor je eigen gedrag op moet pakken, onderzoeken wat de oorzaak is geweest, waarom het heeft kunnen gebeuren. Je kunt het er niet bij laten om maar simpelweg te zeggen "ik weet niet waarom ik het deed". Want als je blijft doen wat je deed, krijg je op een gegeven moment weer wat je al kreeg.
Gisteren een lastig moment. Concreet voorbeeld waarin ik door hen allebei werd voorgelogen kwam weer naar boven. Verdriet mocht er zijn.
Vanochtend vervelend opgestart met kindjes en een moment op z’n mobiel maakte het er niet beter op. Ik zag een scherm met porno.
Ik gaf hem de telefoon met de opmerking “alsjeblieft, je had nog wat open laten staan”
Hij reageerde later “ja ongemakkelijk maar ik heb verteld dat ik dat af en toe kijk”
Ik heb niets meer gezegd en ben weggegaan.
Hoezo nu porno in deze situatie?
Wanneer?
En ja er is tussen ons intimiteit.
Ik vind dit niet normaal nu maar weet tegelijkertijd niet echt wat ik moet vinden.
Ik vind het vooral pijnlijk omdat ik hem gister vroeg naar haar en wat hij vond van haar karakter. Een deel van haar karakter trok aan, nadenken over dingen het overdenken van dingen op een bepaald niveau maar tegelijkertijd realiseert zich ook dat wat hij van haar heeft gezien maar een heel klein deel is en vraagt zich nu af ja hoe goed ken ik eigenlijk echt.
hij zegt dat hij nooit echt goed naar haar geluisterd heeft want Het ging hem erom dat hij zijn verhaal kwijt kon.
Ik vroeg ook denk je nog wel eens aan haar en al die momenten want je zo intens met haar verbonden bent geweest fysiek en mentaal het is toch een soort verslaving.
ik vroeg letterlijk denk je er nog wel eens aan waarop hij zegt nee als ik haar nu tegen kom dan heb ik daar geen gevoelens bij. Ik vindt dat vreemd ook in het licht met wel porno kijken vind ik gewoon ergens niet kloppend. Hij had ook kunnen zeggen van nou ik ben wel bezig met seks maar niet met haar en het feit dat hij porno kijkt wil niet zeggen dat hij met haar bezig is maar het roept bij mij toch dingen op van van hun uiteraard omdat ik heel veel beelden hebt gezien die ook porno waren, zij is porno, hun waren porno
Lauren schreef op 12-04-2021 om 07:02:
Vanochtend vervelend opgestart met kindjes en een moment op z’n mobiel maakte het er niet beter op. Ik zag een scherm met porno.
Ik gaf hem de telefoon met de opmerking “alsjeblieft, je had nog wat open laten staan”
Hij reageerde later “ja ongemakkelijk maar ik heb verteld dat ik dat af en toe kijk”
Lauren, ik vind dat je partner wel erg gemakkelijk met jouw gevoelens om gaat. Hij zou nu zijn best moeten doen om jouw vertrouwen terug te krijgen. In plaats daarvan probeert hij nu al weer ruimte voor zichzelf te creeeren. Hoezo 'dat had ik al gezegd'? Kom op zeg, dit is niet het moment voor hem om grenspaaltjes te slaan. Wat een hork.
Opschrijven, aankaarten bij eerst volgende meeting therapeut en daarna wegleggen omdat je er geen bijdrage in hebt.
Mindfulness leert je zorgen/zaken van je af te stoten waar je geen inbreng in hebt, waardoor je energie/ rust overhoudt voor hetgeen waar je wel iets aan inbrengt.
Flanagan schreef op 12-04-2021 om 08:47:
Opschrijven, aankaarten bij eerst volgende meeting therapeut en daarna wegleggen omdat je er geen bijdrage in hebt.
Mindfulness leert je zorgen/zaken van je af te stoten waar je geen inbreng in hebt, waardoor je energie/ rust overhoudt voor hetgeen waar je wel iets aan inbrengt.
Flauwekul. Mindfulness helpt goed bij gedachten die niet reeel zijn. Laurens gedachten zijn wel reeel.
Lauren,
Momenten van goed/minder gevoel zullen zich blijven afwisselen. Logisch!
Mijn idee over bijvoorbeeld porno op tel: maak concreet afspraken wat jij wel of niet wil als jij in buurt bent (of altijd). Vertel jouw wensen en grenzen. Het kwetst jou dus blijkbaar als hij porno kijkt? Jij denkt aan hun samen denk ik? Vertel hem dat en waarom. Niet Bois maar in rust. Voor jou en mij logisch. Hij denkt: is iets normaal voor mij, dit weet je toch. Maar weet niet wat het jou nu doet. Jouw man/mannen kijken naar porno op andere manier dan vrouwen. Tim Veninga (psycholoog) heeft daar mooie columns over. Vraag je man eens wat het hem doet, waarom kijkt hij. Zegt overigens niks over jou. En jullie sexleven. Of haar.
Nog even over wat je gezien hebt van hun. Ook ik mocht mij verblijden in gevonden beelden. Mij hielp het om te weten dat zij zich rot schaamt dat ik dat allemaal heb gezien. Dat ze er echt niet meer fijn op terugkijken. Jouw partner voelt zich vast een sukkel en zij voelt zich een porno dombo. Kun je proberen er om te lachen? Iemand adviseerde hier op forum: maak het lacherig. Dat hielp!
Soms is timing heel belangrijk. Als je heel boos bent en iets wilt bespreken, kan de andere in de verdediging schieten omdat diegene het niet fijn vindt kritiek aan te horen. Hij/ zij trekt dan een muur op.
Later aankaarten, of als onderdeel van meeting bij therapeut, pakt minder aanvallend uit en draagt bij aan bespreken van de situatie.
Eerst de hitte eraf, hoe reeel het probleem ook is. Dan is de ander beter bereid te luisteren.
Anna Cara
Dankjwel. Ja ik ga het vragen en hem vertellen wat het met me doet. Ik kan best inkomen dat een man daar behoefte aan heeft en ik weet niet eens of ik daar erg op tegen ben. Maar nu, in deze situatie vind ik het allemaal heel ongepast.
Je laatste opmerking. Ik twijfel heel sterk of ze zich daar voor schaamt dus vind het moeilijk om er zo over te denken/ naar te kijken. Mijn partner voelt zich wel dom over bepaalde dingen wat betreft dat. Het lukt me (nu) niet om er lacherig over te doen.
Flanagan
Ik ben niet eens boos, denk ik. Maar er was vanochtend veel verdriet bij mij. Ik laat het nu los, kaart het wel aan vanavond. Hij zal het ongetwijfeld bij zijn coach bespreken vandaag.
Ben nu ook geneigd vriendinnen te appen, met de vraag: welke afspraak hebben jullie omtrent porno? Is het normaal? Mag je dat oké vinden, los van onze situatie nu.
Ik vind het vooral pijnlijk omdat ik hem gister vroeg naar haar en wat hij vond van haar karakter.
Waarom vraag je zoiets op een bepaald moment? Wat maakt dat je steeds weer dat verleden induikt en jezelf herinnerd aan je pijn?
@juf_Ank Er zijn een boel vragen die ik nog niet heb gesteld, ik wil ze kunnen vragen. En dat antwoord was ook prima. Daar heb ik geen last van. En tuurlijk zal het gesprek over het verleden een keer stoppen maar ik vind het nu nog te vers, en er komen nog regelmatig vragen naar boven die ik dan stel of niet. Dat is aan mij.
Ik heb mijn partner telefonisch gesproken, hem aangegeven dat ik me slecht voel hetgeen ik op zijn mobiel heb gezien en zijn reactie allesbehalve empathish vind.
Hij heeft het onderwerp lust en seks vaker besproken met zijn coach maar het stond niet bovenaan zijn prioriteitenlijstje om te bespreken, hij vind het moeilijk. Maar heeft zeker wat uit te zoeken en wil het gesprek daarover juist aangaan.
Ik werd bozig en hebben inhoudelijk er niet meer over gehad.
Later een voicebericht gestuurd met de opmerking, hoe durf je me zo te behandelen. eerst mijn vertrouwen terugwinnen, intiem te zijn, gesprekken te voeren en zo'n belangrijk onderwerp weer te verzwijgen. Of hij weet hoe pijnlijk het is? wie hij is (omdat hij ook zei nee dat porno, dat ben ik niet). Aangegeven dat ik er klaar mee ben, met hem, als persoon, die mij telkens het beeld wil geven open en eerlijk te willen zijn en ondertussen me weer laat verassen.
Aangegeven dat hij maar moet regelen of we eerder bij relatietherapie terecht kunnen. Nieuwe afspraak staat pas volgende week vrijdag.
Telefonisch:
Ik snap de behoefte om hem te bellen; zo wordt je niet onderbroken en kan je ‘doorrazen’. Dat werkt heel opluchtend. Ik herken ook die behoefte van op dat moment willen uiten. Alleen kan hij zo je gezichtsuitdrukking en je lichaamstaal niet zien. Juist die emoties zeggen nog meer dan woorden. Probeer daarom dergelijke gesprekken uit te stellen tot hij thuis is.
oja,ik vergat nog een ritueel:
Ondanks dat de kwelgeest was overleden, bleef toch de sfeer gespannen en waren sommige onderwerpen beladen; er werden zaken en mensen bijgehaald die er geen bijdrage aan hadden. Bijna een jaar later heb ik man gevraagd met mij mee te gaan naar graf van mijn ouder en dan gingen we daarna naar graf van zijn ouder, zodat we hen beiden vanaf dan met rust gingen laten ipv oprakelen. Ergens was dat hetgeen wat werkelijk afsluiten inhield.
Maar je staat nu nog midden in een nare tijd. Dat afsluiten komt hopelijk later nog van pas.
Lauren, hoe is het nu? Hebben jullie er nog over kunnen praten?
Ja we hebben het er over gehad. Dat het voor hem nog een onderdeel is wat hij zelf nog moet uitzoeken. Het is ter sprake gekomen bij zijn therapeut. Porno is iets waar altijd heel normaal over werd gedaan ervoer hij. Alle beelden die nu op de voetbalapp voorbij komen worden niet eens meer als shockend ervaren. Hij vind daar wel iets van. Het heeft niets met liefde/intimiteit te maken. We hebben het geparkeerd voor relatietherapie.
Gevraagd waarom hij het niet heeft benoemd. Hij hoeft ook niet letterlijk alles te benoemen wat besproken wordt maar wel fijn en gepast om te benoemen dat het een thema is waar hij mee bezig is. Schaamte zat hem in de weg.
Voor nu is dat oke, soort van achter de rug. Hebben er allebei last van gehad. Zal nog wel vaker voorkomen.
Heb nu zelf last van beelden van hun in ons oude huis. Ik fietste met ons zoontje langs dat huis om te vertellen dat papa en mama daar hebben gewoond en merk dan direct dat het lang blijft hangen. Weet soms even niet goed hoe dat los te laten.
Je bedoelt foto's in de zin van pikante beelden van hen samen? In jouw oude huis? Bah. Heel naar. Weet dat bepaalde triggers zullen komen en gaan. Sommige doen je niks meer en sommige blijven porren.
Ja van die eerste affaire. Weet ik van horen zeggen dat ze in ons huis is geweest, kort maar toch. Ik ben best wel persoon die vaak terug kijkt middels foto’s of tekst, nu wordt dat ingewikkelder.. om dat te kunnen doen zonder dubbele gedachtes.
Zo herkenbaar Lauren en zo pijnlijk. Ik kan ze niet terugkijken zonder te huilen, de foto’s van vorig jaar. Mijn man staat in de tuin te bbquen, terwijl hij in die week voor het eerst is vreemd gegaan. Ik kan de foto’s van mijn dochter’s 5e verjaardag niet terugkijken omdat hij toen blijkbaar alleen maar met haar bezig was en ik had geen idee. Foto’s van een etentje met zijn vrienden, die hij naar mij geappt heeft, maar ook naar haar. Hij heeft zelf heel veel foto’s gewist omdat ook hij het zelf ook erg pijnlijk vindt. De maand mei was altijd mijn lievelingsmaand, daar denk ik nu heel anders over...
Dan gooi je ze toch gewoon weg; ook geen confronterende herinneringen meer.
Ik heb alle foto’s van kwelgeest met of zonder mijn kinderen in de container gegooid, zo kwaad was ik dat ik die foto’s niet in mijn huis wilde. Soort van reiniging. Waarom houdt je een foto in huis dat je niet verblijden kan? Want dat is toch het doel van een foto... Mijn gedachtegang was dat mijn emoties belangrijker waren dat dat stukje papier.
Ik heb in mei een aantal grootbloemige rozen geplant. Rozen vragen extra verzorging maar geven ook grote bloemen voor terug; zaaien en oogsten. Als een pronkstuk, maar wel uit mijn handen. Die waardering heeft een mens nodig.
