Dubbelleven partner

Lauren

Dat is bij mij ook heel erg herkenbaar. Dat werd toen ook door een familielid tegen mij gezegd: maar hij heeft voor jou gekozen!
Nouw poeh poeh zei ik toen daar mag ik dan blij en dankbaar om zijn?!

Uitspraken waar ik nul komma nul mee kon.

Maar zoals eerder gepost, het antwoord komt wel als je je zelf maar de juiste vragen gaat stellen door het proces heen, wat wil ik? Wat voel ik? Etc etc enz, enzovoort.
En dat hoef je nu nog niet te weten, land eerst maar weer eens eventjes. Je bent nu met therapie begonnen en ga eerst maar eens zien wat dat je brengt.

Ik ben ook als eerste in therapie gegaan, man 4 maanden later daarna omdat ik bij hem weg wilde en uiteindelijk een paar sessies relatie therapie waar ik weinig tot niets mee op schoot. Het lag niet aan man of aan de therapeut. Het lag aan mij, tijdens iedere sessie was ik een ongeprojecteerd reptiel. Woest. Ik vond het geldklopperij dat soort uitspraken deed ik.

Maar dat kwam puur doordat ik niets meer voelde, afschakelde en door ging met overleven.... van al dat verdriet.

Dus nogmaals, voel wat je voelt, alles is goed en kijk maar daden. Dat is wat telt.

Oh en jou vraag over advies van anderen

Ik gaf meestal aan dat ik geen advies wilde, alleen een luisterend oor. Dat ik zelf wel bepaalde wat ik ging doen. Dit omdat iedereen in mijn omgeving wist van het vreemdgaan, tot beste vrienden aan to,. maar dat ik zn verdriet had en me gewoon geen raad wist überhaupt nog hoe ik door moest met deze enorme aanslag. Mijn leven stond letterlijk maanden lang stil. Er is ook ptss vastgesteld toen. Ik had letterlijk kortsluiting.

Ik luisterde naar ervaringsdeskundige ( met name hier op het forum, en een paar mensen die mij van binnen en buiten konden ) met de rest kon ik niet veel mee.
Nu een hele tijd later zijn er diverse vriendschappen voorbij en enkele familieleden zie ik niet meer omdat ze niet willen accepteren dat ik bij hem blijf. Dat mag. Uiteindelijk moet ik toch met mezelf oud worden en zijn er ontzettend fijne vriendschappen voor in de plaatst gekomen die het leven minder zwart-wit zien dan het is.

En ergens begrijp ik ze nu ook wel. Ze zagen me zo verdrietig dat het in hun ogen nooit meer goed kwam. Maar het kan dus wel als je er voor open staat... en niet direct een scheiding aan vraagt..

Anne & Lauren

Dat wat jullie jezelf afvragen, gold en geldt ook voor mij:

Anne: "Dat is zo bizar eraan. Ze willen hun eigen vrouw niet kwijt maar maken toch keuzes waarvan wij denken: why?"

Lauren: "hoe kun je van iemand houden en tegelijkertijd dit doen? Volgens hem kan het. Vreemdgaan is zo vreemd nog niet want het komt op grote schaal voor. Ik zei dat het in ieder geval geen daad is waaruit blijkt dat er liefde is tussen ons. Maar dat het verraad is en een grote afwijzing."

Ik kan dat ook maar niet begrijpen. Want als je echt van iemand houdt, dan doe je zoiets niet. Je weet immers heus wel, dat je je partner heel veel pijn en verdriet doet door in het geheim intieme dingen met een ander te doen. Ik vind het heel egoïstisch. Je voelt je als bedrogen partner niet goed genoeg, aan de kant gezet, afgewezen en net zo goed niet gewaardeerd.

Heb mijn man ook zo vaak gevraagd, waarom hij er zo lang mee door is gegaan, terwijl hij er, naar zijn zeggen, op een gegeven moment zó klaar mee was, met haar gemanipuleer en geclaim. De eerste zeven maanden van de affaire waren "ontzettend fijn, spannend en geweldig", omdat alles nieuw was en de lust hoogtij vierde, maar daarna begon het toch wat vervelende kanten te krijgen, zo'n geheim dubbelleven. En dat werden er steeds meer. Maar toch bleef het voortduren. "Op een gegeven moment was het ook een soort gewenning..." zei mijn man. "En omdat ik er voor mezelf maar niet uit kwam hoe ik het op moest lossen, bleef ik maar terug gaan naar die bubbel, was ook een soort 'verslaving', maar voelde daarna steeds weer alleen maar meer schuld en schaamte voor waar ik mee bezig was." Op het laatst, in de paar maanden voordat de affaire uitkwam, hadden ze tijdens hun geheime ontmoetingen vaker ruzie met elkaar dan seks. Want zij wilde meer, zij wilde samen uitstapjes/dagtripjes gaan maken, in het openbaar ergens samen rondlopen, liefst zelfs een weekje samen op vakantie, zodat ze hem eens helemaal voor zichzelf alleen had. Ze had haar vriendinnen, zus en ouders al vanalles over mijn man verteld, wilde een 'toevallige' ontmoeting regelen tussen haar kinderen en mijn man, ergens in een speeltuin of zo. Ze wilde niet meer alleen op geheime plekken afspreken, hun middagen in een hotelkamer doorbrengen. Ze wilde niet langer dat het alleen om de seks ging. Maar mijn man wilde niet met haar op stap, en al helemaal niet een weekje op vakantie. Hij heeft haar ook een aantal keren laten zitten in een hotelkamer, dan was zij daar al en hij haar dan belde om te zeggen dat hij geen zin meer had in hun ontmoeting op dat moment. Nou, dan was mevrouw in alle staten! Spraken ze elkaar ooit weken lang niet. Dan hoopte mijn man ook wel eens, dat het op die manier zou doodbloeden. Maar dan kwam er ineens weer een berichtje van haar, in de strekking van: "weet je nog, hoe fijn we het met elkaar hadden in het begin van onze tijd samen..."

En zo probeerden ze hun bubbel, een zeepbel, in stand te houden. Maar de bubbel werd steeds minder gevuld met lieve woorden en fijne dingen. Hij raakte steeds voller met irritaties, jaloezie (zij op mij), onuitvoerbare verwachtingen, waardoor de wand dunner en dunner werd en ten slotte op springen stond. En op de dag dat ik een vergeten te verwijderen mailtje vond, prikte ik met een naald de zeepbel kapot...was het in één klap voorbij.

Nu zijn we twee jaar verder inmiddels. Wij hebben er toen voor gekozen om het tegen zo min mogelijk mensen te vertellen. Omdat iedereen vaak al met een oordeel klaar staat. Ik wilde daar niet door beïnvloed worden, ik wilde vanuit mezelf en vanuit mijn eigen hart voelen wat ik wilde. Of ik door wilde met mijn man, of dat ik van hem wilde scheiden. Het selecte groepje mensen wat van onze crisis weet had, was gelukkig genoeg om af en toe eens het hart te kunnen luchten en 'on track' te blijven.

Dus Lauren, goed dat je het stap voor stap wil aangaan, dit proces. En wat het eindresultaat ook zal zijn, het is goed. Neem de tijd hiervoor. Dan vind je echt wel weer de weg naar je hart terug en kun je gaan doen wat je hart je ingeeft. Eerst zelf sterker worden en ook je partner. Hoop dat die coach hem een heel eind op wegnam helpen. Dan wellicht nog samen relatietherapie, om weer opnieuw te kunnen gaan bouwen samen, of juist om de relatie goed af te sluiten.
Het is niet niks, de rollercoaster waar je je nu in bevindt.
Denk dat het wel belangrijk is, dat je partner niet te snel, te veel wil. Hij verwacht misschien dat jij door zijn mooie en lieve toespelingen hem weer snel met open armen zult toelaten. Maar hij moet nu ook even pas op de plaats maken. Jou het tempo laten bepalen en niet proberen om jouw gevoelens te forceren. Zeg hem dat ook gerust. Dat je gevoel nu niet goed te duiden is, door alle emoties die nu de kop opsteken. Dat je het misschien heus wel lief vindt allemaal wat hij tegen en over je zegt, maar dat dat nu even niet helemaal binnenkomt.
Daarnaast is het ook echt wel heel fijn is dat hij er voor jou en de kinderen wil zijn en helpt waar het nodig is. Maar voor de rest zal hij ook even geduldig moeten afwachten hoe dit zich allemaal gaat ontwikkelen.

hm Belladonna

"Terwijl hij er, naar zijn zeggen, op een gegeven moment zó klaar mee was, met haar gemanipuleer en geclaim." eh, ik zou dit soort framing dus, ook als bedrogen partij direct doorprikken: 'Oh dus jij wilde haar alleen maar als seksspeeltje en zodra ze meer voor je ging voelen (waarbij ik niet weet wat jij haar vertelde) frame je dat als geclaim?'

"Hij heeft haar ook een aantal keren laten zitten in een hotelkamer, dan was zij daar al en hij haar dan belde om te zeggen dat hij geen zin meer had in hun ontmoeting op dat moment. Nou, dan was mevrouw in alle staten!"

Als ik dat zou horen van mijn man, ook al ging het om een andere vrouw, zou ik dat heel onprettig vinden om te horen. Ik zou het niet in mijn eigen voordeel uitleggen als ´hij was onder haar spell maar eigenlijk wilde hij er onder uit en weer met mij maar wist geen manier hoe dat te doen´. Ik zou eerder denken ´wat voor man heb ik dat hij dat een vrouw aan kan doen?´ Maar ik ben altijd wat meer van ook uit de visie van de andere vrouw kijken om niet tegen elkaar uitgespeeld te worden.

`En zo probeerden ze hun bubbel, een zeepbel, in stand te houden.`
daarna schrijf je `Wij hebben er toen voor gekozen om het tegen zo min mogelijk mensen te vertellen. Omdat iedereen vaak al met een oordeel klaar staat. Ik wilde daar niet door beïnvloed worden`

Maar ben je dan eigenlijk ook niet je eigen bubbel in stand aan het houden? Door zijn verklaringen als uitleg te accepteren en haar als de manipulatieve bitch te zien, terwijl het natuurlijk maar een verliefde vrouw was die voor haar liefde vocht en waarvan je niet wist wat hij tegen haar had gezegd? Just asking.

Enfin, ik zou met de vrouw in kwestie zijn gaan praten om het verhaal rond te krijgen en om niet uitgespeeld te worden.

Houden van en toch verliefd worden, kan dat?

Lauren, jij schrijft:

'We hebben afgelopen weekend een kort gesprekje gehad.
Waarin ook het houden van ter sprake kwam.
Waarop ik zei, hoe kun je van iemand houden en tegelijkertijd dit doen? Volgens hem kan het.'

Daar wil ik graag op reageren als (vrouwelijke) 'dader' omdat hier -terugblikkend- bij mij een belangrijke sleutel lag waarom het zo uit de hand is gelopen.

Ik heb ook ervaren dat je heel sterke gevoelens te hebben voor een ander, terwijl je oprecht van je eigen partner houdt.
En juist omdat ik zelf -net als jij- heel sterk vond dat dat toch niet kon en niet mocht, veroordeelde ik mezelf daar sterk om. Daardoor durfde ik het ook niet aan mijn man te vertellen dat ik die gevoelens had. Daardoor onderdrukte ik die heftige gevoelens, wat steeds moeilijker was. Zoals jullie ook zullen merken met jullie heftige gevoelens nu: alles wat je onderdrukt, probeert te ontkennen wordt alleen maar sterker en komt er vroeg of laat uit op een moment en en een manier die je zelf niet voor mogelijk houdt/van jezelf misschien niet kent.
Toen ik - ja helemaal fout- toegaf aan die gevoelens was het hek van de dam, dat voelde echt als een explosie. Én begon ik door die aanname dat je maar voor 1 persoon gevoelens kunt hebben, rationeel te twijfelen aan het gevoel voor mijn man. Want als je maar voor 1 persoon sterke gevoelens kunt hebben, dan is blijkbaar wat ik voor mijn man voel niet echt?
Terwijl er tijdens mijn affaire nooit een moment geweest dat ik niet van mijn man heb gehouden.

Dus mijn harde oordeel vooraf zorgde dat ik het niet vertelde én het zorgde ook nog eens dat ik bijna ging denken dat die ander dan 'blijkbaar' beter was dan mijn man.

Ik ben heel blij dat we het bij het verwerken van het vreemdgaan juist dit soort overtuigingen ook helemaal open en eerlijk konden bespreken. Hoe kwam het dat ik dacht dat ik die gevoelens niet kon bespreken met hem? Je kunt gemakkelijk zeggen dat je alles met elkaar moet kunnen bespreken. Maar is dat ook echt zo. Mag je partner bij jou eerlijk zijn over alle gevoelens? Ook als die pijnlijk voor je zijn?

Je kunt nooit weten hoe het was gelopen als ik toen wel meteen mijn gevoelens had uitgesproken voordat er iets gebeurd was. Mijn man is zo eerlijk toe te geven dat hij dat ook heel erg moeilijk had gevonden, dat er dan waarschijnlijk ook een crisis zou zijn geweest. Maar we zijn het er allebei over eens: dan was die crisis wel eerlijker en opener geweest. En persoonlijk denk ik dat mijn gevoelens dan niet zo met me aan de haal waren geweest. Maar als je nog nooit zo iets hebt meegemaakt (gelukkig!), maak je ieder moment keuzes, waarvan ik nu pas achteraf kan zeggen wat ik anders zou doen.

Hij en ik hebben weer heel veel vertrouwen in onze nieuwe relatie die we aan het bouwen zijn, waarin we elkaars pijnpunten niet meer willen ontwijken en we interessante en soms grappige gesprekken hebben over onze overtuigingen. Juist daarop bij elkaar doorvragen, hoe je daar over denkt en voelt, schept bij ons een totaal nieuwe band waarbij we allebei echt bij onszelf kunnen blijven. En geeft ons het vertrouwen dat we ook rond 'taboes' eerlijk en open naar elkaar kunnen blijven zijn.

Mijn vreemdgaan is ook nooit gericht geweest tégen hem. Ook die overtuiging lees ik hier veel, waardoor veel bedrogen partners zichzelf enorm afwijzen. Het is vreselijk dat je partner hier uiteraard enorm door gekwetst wordt, maar ik denk dat de overspelige partner vooral zichzelf kwijt is/was.
Dat ziet mijn man gelukkig heel sterk en dat zag hij ook snel. Daardoor heb ik afgelopen jaar aan mezelf kunnen werken en hebben we tegelijkertijd niet werkende patronen in onze 28-jarige relatie kunnen loslaten.

Ik weet nog

Dat toen ik diverse minnaressen gesproken had tranen met tuiten gehuild heb.
Omdat mijn man hun gewoon mede gebruikt had voor zijn eigen genot, vlucht, lust, spanning, kick, verslaving, welk label je er ook maar aan wil hangen....

Twee daarvan zijn smoor en smoor verliefd geweest op hem, één daarvan is alles kwijt geraakt na hun affaire.

Bij mijn man ging het dus heel anders, het werd te heet onder zijn voeten en hij moest maken dat het contact verbrak of verminderen. Want ze dreigde vaak het me te vertellen. Hij was klaar met " het gezeik " zoals hij zelf zei. En zegt voor nu het nooit meer te willen, die poppenkast. Het gedoe rondom al die gevoelens. Mijn man kan gewoon een knop omzetten.

Lauren ik zeg dus niet dat het bij jou ook zo is gegaan maar het kan. Ik zeg dit niet om te stoken maar het voor jou zelf duidelijk te gaan krijgen in wat waar is en wat niet, en dan weet je het toch nog steeds nooit helemaal omdat je nu emaal in niemands hoofd kunt kijken.

Maar dat je niet haar verantwoordelijk gaat stellen voor de affaire. Ik weet wel wat voor een fijn gevoel het mij gaf die loeders te veroordelen. Maar door de tijd heen ga je heel anders redeneren. Zoals vaker herhaald word, pak je tijd !

Mari

Ik heb ook gedacht van wat heb ik voor een man dat hij iemand dit aan kan doen? Vond het ook heel onprettig om te horen en om zo kennis te hebben moeten maken met een donkere en heel andere kant van hem. Ik kende hem zo niet, had zoiets nooit van hem verwacht. En legde dat voor mezelf echt niet in mijn eigen voordeel uit, met zoiets van "lekker puh" naar haar toe. Vond het heel naar dat hij haar zo behandeld had.

En nee, ik ben niet mijn eigen bubbel in stand aan het houden, door alleen alles wat hij zegt, voor waar aan te nemen. Ik heb contact gezocht met de vrouw in kwestie, zonder haar aan te vallen, zonder haar vanalles meteen te verwijten. We hebben via messenger contact gehad, omdat dat de enige manier was waarop zij met mij wilde 'praten'. En op een gegeven moment werd haar toon zodanig dominant en belerend (net zoals dat bij Lauren het geval was, was voor mij iig heel herkenbaar), dat ik het netjes afgesloten heb om het er verder bij te laten. De affaire met mijn man was overigens niet haar eerste buitenechtelijk avontuur met een andere man. Zij had in ieder geval een probleem met zichzelf. Laten we het daar maar op houden.
Mijn man is met zijn problemen en zichzelf aan de slag gegaan en is keihard met zichzelf geconfronteerd doordat hem in therapie eens goed een spiegel voorgehouden werd.

Belladonna

Okay, dan begrijp ik meer hoe je er instaat. Het klonk even anders. sterkte met alles

Dank je Mari

Ik snap wel dat het anders klonk, ik was ook niet helemaal volledig met het uitleggen van mijn eigen standpunten. Jij en ik hebben hierin elkaar al vaker niet helemaal goed begrepen en over en weer op elkaar gereageerd. Maar dat mag, dat vind ik niet erg.
En misschien denk je ook wel over wat ik schreef dat mijn man hoopte dat het vanzelf zou doodbloeden "Wat een l*l, wat een z*kkenwasser dat hij het zelf niet het lef had om ermee te stoppen. Hoe vaak ik hem dat wel niet verweten heb...
Hij heeft het hele gebeuren van vreemdgaan, een affaire hebben en wat dat allemaal met iemand doet, zwaar onderschat. Bijvoorbeeld, hij vond het 'veiliger' om met een gebonden vrouw vreemd te gaan, omdat hij dacht dat een ongebonden vrouw juist heel erg zou gaan claimen en aan hem zou gaan hangen, omdat ze geen partner en eventueel gezin had wat ook haar aandacht nodig had waardoor ze afgeleid zou worden en niet continue zijn aandacht zou willen hebben. En dan treft hij een gebonden vrouw, die steeds alles juist op een minder belangrijke plaats zette dan haar eigen gezin. Die altijd alle tijd van de wereld had om met hem door te brengen, die nooit op tijd thuis hoefde te zijn. Die hem dan toebeet dat ze niet snapte waarom hij op een gegeven moment liever naar huis ging. Die zelfs een keer een afspraakje met mijn man voor liet gaan op haar dochter, die die ochtend flauwgevallen was en ze haar man daarmee van zijn werk liet komen om met hun dochtertje naar de huisarts te gaan. Toen mijn man hoorde dat ze dat op die manier had gedaan, heeft hij haar linea recta terug gestuurd en hun afspraakje afgebroken. Hij was van mening, dat haar dochter en man haar nu nodig hadden en vond dat zij hem nooit of te nimmer boven haar kinderen, man, gezin mocht plaatsen. Maar dat deed ze wel en ze vond het erg genoeg dat dat andersom niet het geval was, dat zij voor mijn man niet op nummer één stond. Daar kon ze echt heel moeilijk over doen en dat heb ik ook kunnen opmaken uit de gesprekken die ik met haar heb gehad.
Dus ergens kan ik ook wel begrijpen dat het moeilijk genoeg is geweest om te bedenken op welke manier hij haar het beste aan het verstand kon brengen, dat hij niet verder wilde met haar, dat hij ermee wilde stoppen, zonder dat ze compleet in zou storten. Want iedere keer als hij een poging waagde om het gesprek die kant op te sturen, raakte ze in paniek, zei dat ze dat niet aan zou kunnen, dat haar leven dan geen betekenis meer voor haar zou hebben, enzovoorts. Ze heeft het allemaal zelf aan me toegegeven dat ze dan zo ging acteren, manipuleren, claimen. Voor haar was het ook een vlucht uit de werkelijkheid, omdat ze ontevreden was met hoe haar man met haar om ging.

Het is gewoon niet simpel allemaal. Wat Ditbenik ook zegt in haar reactie #37, ze legt het daar heel mooi in uit.

Ditbenik

Wat een mooie post. Ook goed om te lezen dat het echt kan, echt houden van je partner en toch vreemdgaan. Je wel schuldig voelen maar toch niet kunnen stoppen. Knap dat jij en je man het goed kunnen handelen. Je legt het interessant uit. Dank je.

Kende de andere vrouw jou?

Anne

Ja, ik kende haar een beetje. Ik heb op dit moment ook het meeste last van mijn schuldgevoel naar haar toe.

Bij Verder na ontrouw, deel 6 kun je in post #798 de brief lezen die ik geschreven heb aan haar. Die heb ik niet verstuurd omdat ze heel duidelijk heeft aangegeven geen enkel contact te willen. Voor mij was het een soort van therapeutisch om hem hier wel te plaatsen, bij andere bedrogenen.

Wat betreft dat schuldgevoel: had ik dat tijdens de affaire maar meer gehad. Ik kan echt niet uitleggen hoe dat werkte, maar toen ik eenmaal over de schreef was gegaan had ik dat nauwelijks op die momenten samen. Dat bubbelgevoel had ik ook echt. Dan telden alleen maar die gevoelens en voelde het echt als een parralelle wereld. Het klinkt echt bizar nu ik weer "nuchter" ben, maar ik vertel maar gewoon eerlijk hoe het was.

Ik heb erg getwijfeld of ik hier ook mijn ervaring zou delen. Maar ik zie zoveel aannames die bij mij in ieder geval niet klopten, dat ik hoop dat een ander perspectief misschien een beetje helpend kan zijn.

Ik snap heel goed als je zoiets niet lunt vergeven (weet ook niet of ik dat zelf had gekund). Ik hoop dat het je/jullie lukt om verder te kijken dan de ontrouw zelf. Ik ben iedere minuut dankbaar dat mijn man mij is blijven zien door alles heen. Dat hij zeker wist dat ik geen slecht persoon ben, maar -net als ikzelf- verbijsterd was dat ik dit allemaal heb gedaan. En dat
'why in hemelsnaam' de allerbelangrijkste vraag was om uit te zoeken. Dat is supercomplex, maar ook de moeite waard als je uiteindelijk toch beslist: hier kan ik niet mee leven.

En ja, echte eerlijkheid is daarbij cruciaal. Ik denk als je als overspelige de schuld bij de minnaar/minnares legt (zoals ik hier regelmatig lees), je het echte waarom niet kunt achterhalen.
Je bent zelf grenzen overgegaan die je zelf nooit dacht over te gaan. Dus daar moet een belangrijke behoefte achter zitten, waar je je misschien niet eens van bewust was.
Die behoefte ontdekken en samen onder ogen zien, kan natuurlijk het einde van de relatie betenen, maar ook een nieuwe start met nieuwe inzichten van allebei. Bij ons zijn ook ondergesneeuwde behoeften van mijn man in dit hele proces naar boven gekomen.

En toch, dat het kan

echt houden van je partner en toch vreemdgaan, ik krijg daar toch een onbestemd onderbuikgevoel bij. Ook al is het vreemdgaan dan niet tégen de vaste partner. En als je dan ook nog eens weet, dat degene waarmee je een tijd lang een geheime affaire hebt, al een vaste relatie heeft, dan kan er toch niet gezien worden als vechten voor liefde? Dan heb je feitelijk toch geen enkel respect voor je vaste partner, ook niet voor die van je minnaar/minnares? Oké, soms wordt het bewust verzwegen, dat iemand al gebonden is en is diegene beide partijen voor de gek aan het houden, maar als je collega's van elkaar bent of samen in een project zit en een tijdje samenwerkt
dan weet je dat op een gegeven moment wel van elkaar. En dat je jezelf op een gegeven moment niet echt meer gewaardeerd, niet gezien voelt en dergelijke, is dat dan maar een reden om het buiten de deur te gaan zoeken? Misschien voelde de partner zich ook wel heel eenzaam en niet begrepen binnen de relatie, maar is het dan niet bij iemand anders gaan zoeken. Ik zou het echt niet kunnen, zo over de schreef gaan. Dat het zo heerlijk spannend, verfrissend en opwindend met een ander is, dat is voor iedereen nog wel te snappen. Zo is dat altijd met iets nieuws. Maar dan hoeft er nog niet aan toegegeven te worden. Daarom is inderdaad het 'waarom' hiervan, waarom je die grens toch over kon gaan een heel belangrijke vraag om uit te zoeken. Maar ook inderdaad supercomplex. Want dan dien je echt radicaal eerlijk te durven zijn, vooral ook naar jezelf toe. En dat kan/wil niet iedereen. Maar dat is wel het beste om te doen. Ook al kan dat het einde van de vaste relatie betekenen. Berouw komt altijd ná de zonde...

Complex

@ Belladonna, soms is het niet zo complex als je denkt, ik heb ook ontzettend veel zitten broeden, scannen, visualiseren op de waarom vraag en kun je de waarom vraag heel duidelijk krijgen.
Wat ik zelf onder vonden heb, ik ben dan iets verder in het proces dan jou, Soms, misschien wel vaker dan soms is het een systeem wat iemand heeft. Het weg kunnen kijken, de opvoeding, wat je brein je ingeeft, gevoelens compleet uit kunnen schakelen. Het kan echt allemaal. En ik? Kijk echt nergens meer van op waarom iemand voor zichzelf heeft besloten vreemd te gaan.

Jij, en ik zouden het niet kunnen. Dat ben ik je met je eens. Wij hebben een ander patroon, een ander systeem.

Liefs

Miss

Dankjewel weer.
Als ik zou kunnen, als het zou mogen (Corona😬), zou ik je nu het liefst een hele dikke, warme knuffel willen geven!!!

Ik doe dan mee

💞

Ah dankjewel

Dikke virtuele knuffel terug aan jullie!! ❤

Lauren hoe gaat het nu met je?

Herkenbaar. Hoe dan ook toch  contact zoeken. Dan maar via een ander nummer/andere telefoon. Wel fijn dat hij het meteen deelt met je! Mijn advies: praat hier wel over met je partner. Vraag hem wat het met hem deed, toen hij dat berichtje kreeg, wat zijn gevoel daarbij was en wat jij dacht/voelde op het moment dat hij het jou liet weten. En ben daar dan helemaal eerlijk in naar elkaar.

Oh Lauren, hier ook zo een fijn exemplaar. Om de zoveel tijd probeert ze weer contact te krijgen. Ook bij hem is zij geblokkeerd. Maar dan een appje van ander nummer. Een mailtje. Hij negeert alles en vertelt het mij. En ik, ik snap haar niet (het is begonnen met lust en ze heeft altijd van mijn man te horen gekregen dat hij haar alleen leuk vond voor sex en van mij hield en nooit weg zou gaan - vertelde ze mij zelf), maar ik word er zo langzamerhand ook soort van boos over. Ze is nog steeds getrouwd. Weet haar man dit? Nou ja, ik kan niet voorkomen dat zij hem benadert. Mijn man moet haar blijven negeren. Ik vind het eigenlijk te triest voor woorden want ondertussen zijn we een jaar verder... 

Lauren schreef op 21-01-2021 om 13:13:

Zelf al ontdekt, ze gebruikt een ander nummer.. 😅

Ongekend Lauren! Pfff. Zielige vrouw is het zo verweven in de verslaving van spanning en aandacht dat ze alles maar inzet om te hengelen... misselijk..

Fijn dat je man het vertelde. Een stapje up richting vertrouwen. Probeer daar je focus op te leggen. Hoe moeilijk dat nu ook is.

Anne, voor jou ook. Liefs

Lauren,

Erg herkenbaar, maar zoals Roosje laatst zei. Kijk naar daden! Kijk hoe hij handelt. Wat hij doet is vele malen belangrijker dan gouden bergen beloven. En dat kun je alleen maar zien als je hem tijd geeft.. En jezelf.

Klinkt heel gemakkelijk maar dat is het niet.

Heel fijn. Mij deed het goed. Hoop jou ook Lauren. Misschien ook advies vragen of thuiswonen vs elders?