Dubbelleven partner

Gelijkertijd had ik mijn voorste kruisband nagenoeg afgescheurd. De operatie en revalidatie zorgden ervoor dat ik meer voor mijzelf ging opkomen. De knieband werkt goed, en ik kan weer sporten. Maar er is ook wat van de meniscus verwijderd. Dat werkt door als een nawee, als een beschadiging die vaker dan lief mij eraan herinnert wat op mijn pad gekomen is. Maar ik kan wel lopen etc. Ik kan wel verder.

Zo zie ik mijn huwelijkscrisis ook; ik kan verder, ookal zit er een barst in. Maar dat betekent niet dat wanneer ik voor scheiding zou kiezen, ik niet achter dat besluit zou staan. Of dat ik mij daarvoor moest verantwoorden naar anderen of mij schuldig zou voelen. Als ik voor een scheiding zou kiezen, dan is dat omdat ik niet meer in een toekomst voor ons beiden geloof.

lauren, in jou geval is het extra lastig. Jullie wonen op elkaars lip. De info van achterbuurman zal in de buurt ook wel het beeld geven dat zijn vrouw een beetje raar in het hoofd is. Een actie van je man in kader van eerherstel kan ook je gevoel hierin doen veranderen. Tip; kijk het nog even aan, maar als je besluit te scheiden is dat jouw keuze op basis van wat je hart je ingeeft.

Mooie metafoor: elastiekje. Je zoekt wat ik ook zocht en zoek. Rationeel. Maar dat is dus het grote probleem. Niemand kan je echt goed hierin adviseren. Het is ook gevoel. Ik heb fijne houvast gehad aan aantal uitspraken hier. Ik meen dat Pennestreek een keer schreef dat zij letterlijk besloot om het achter zich te laten. Niet meer te denken aan keuze mogelijkheid. Ik vind dat nog steeds heel moeilijk. Lukt mij niet. Ik heb gekozen voor 'scheiden kan altijd nog'. Waarom hem geen kans geven op jou weer op handen dragen (en jouw grenzen respecteren waaronder trouw zijn)? Mij deed en doet dat goed. Maar inderdaad er is geen garantie en het pad is soms pittig qua emoties en echt weer durven vertrouwen...

Nou wat ik vooral heb moeten leren is de hoop laten varen. Terwijl ik diep van binnen voelde dat het elastiekje al geknapt was, bleef ik maar jarenlang hoop houden dat het toch goed zou komen. En daarmee bedoel ik dat mijn vertrouwen terug zou komen. Maar ook dat andere zaken die niet goed zaten in die relatie ten goede zouden keren. 

Wat daarbij niet hielp is een 'love starved' opvoeding: ik was gewend zo weinig te krijgen dat ik altijd maar bereid was met de kruimels genoegen te nemen. Dus van huis uit was zelfontkenning al de norm. Dat heb ik moeten onderzoeken voor mijzelf. En ik kwam erachter dat ik dus met geknapte elastiekjes door ga leven ook al voelt het niet goed. Sterker nog: ik probeerde de elastiekjes weer aan elkaar te knopen.

ja, bij mij werkte dat niet dus. Ik had hem vergeven voor het vreemd gaan, oprecht en voor mijzelf. Maar ik bleef bang dat hij het weer zou doen. 

Als ik het een briefje had kunnen krijgen dat hij trouw zou blijven, was ik zo doorgegaan en dat deed ik ook jarenlang, maar het bleef wringen.

Pas later ben ik in gaan zien dat je iemand kunt vergeven maar toch niet vertrouwen en dat je vergeven niet moet gebruiken om geen grenzen te stellen waar jouw gevoel ze wel stelt. 

Ik kon ook een einde aan de relatie maken en hem toch vergeven. Beter zelfs.

@Lauren: "bleek dan ook dat je gevoel van blijvende wantrouwen juist was of was het gewoon klaar en teveel gebeurd om verder te kunnen?"

Of het juist was: Dat kan ik nooit weten, want ik heb het niet meer zo ver laten komen. Ja dat klinkt raar omdat ik nog wel jaren gewacht heb. Het werkte zo: hij was seksverslaafd en was ook vreemd vwb onze intimiteit. Ik ben toen gestopt met intiem met hem zijn en heb gezegd "ga er maar wat aan doen, seksuoloog of zo, dan gaan we daarna verder want dat wil ik wel " tja, hij ging wel naar een seksuoloog en therapeuten maar dat was altijd maar even. dus steeds had ik weer hoop. Maar ik durfde eigenlijk niet meer intiem met hem te zijn. Kon het ook niet meer.

"Mooi dat je dat nu wel kan, dan is dat het juiste geweest? Was het een eenzijdige beslissingen dat je niet meer verder wilde? Wat vond hij daarvan?"

Ik weet niet of het de juiste beslissing is geweest. Hij was het er mee eens want zag dat hoe hij was de ander, mij te veel pijn deed. Hij wilde ook nooit meer een relatie na mij (zei hij, ik weet niet of dat zo is gebleken) hij zei dat niet uit dramatisch oogpunt maar omdat hij met bepaalde persoonlijkheidsstoornis mensen te veel pijn doet omdat hij ze zal gebruiken. Het was een gezamenlijke beslissing en het kostte beiden veel verdriet en pijn want we houden zielsveel van elkaar. En ik ze houden omdat dat nog steeds zo is. Ik huil er nog elke dag om en hij ook, zei hij in zijn laatste mail, nu een jaar geleden. (het is vijf jaar uit)

ja nog even: wat ik dus eigenlijk zeggen wil, is dat (voor mij) vergeven nog niet betekent dat je vertrouwen terug is. Het zijn twee verschillende dingen. Ikzelf heb me daarin vergist, vandaar dat ik het hier zeg. 

Als een dief inbreekt en dingen bij me steelt, kan ik hem vergeven voor die daad. Ik ga hem echter niet mijn pincode geven, snap je.

Inderdaad, vergeven staat niet gelijk aan een hersteld vertrouwen. Ook voor mij geldt dat zo. Vertrouwen groeit met hele kleine stapjes weer terug. En is maar een heel klein leugentje over iets heel onbenulligs  voor nodig om daarin weer heel veel stappen terug te vallen. Ook meegemaakt en dat was voor ons allebei niet echt bepaald leuk. En dat is nog zacht uitgedrukt.

Nu, na een kleine 2,5 jaar, durfde ik laatst heel voorzichtig hardop tegen mijn man te zeggen, dat ik er steeds meer op durf te vertrouwen, dat er niet zo snel meer iets fout zal gaan op momenten dat hij zich in overwegend vrouwelijk gezelschap zal bevinden. Dus dat hij niet in zal gaan op eventuele avances van andere dames. Zoals ik daar eerst ook altijd het vertrouwen in had dat hij daar niet gevoelig voor was. Ik durf hem weer op zijn woord te geloven, in wat hij zegt dat hij nooit meer wil vreemdgaan. Omdat het volgens hem ook heel veel ellende oplevert, meer ellende en nare gevoelens dan dat het fijn is en je goed laat voelen. Hij is klaar met liegen en bedriegen, klaar met conflicten  vermijden en niet uitspreken wat van belang is.

En om het stiekje niet te laten knappen: geen dingen invullen voor de ander, bij bepaalde dingen die in de relatie, voor de affaire, voorgevallen zijn ook de hand in eigen boezem willen/kunnen steken, geen aannames doen en denken te weten hoe en wat de ander over de dingen denkt, zonder na te vragen of het wel of niet klopt wat je denkt. En daarin allebei bereid zijn om echt, radicaal eerlijk te zijn en de durf hebben om voor de tweede keer voor elkaar te kiezen.

En als dan op een dag toch blijkt, dat het niet meer werkt, de rek er helemaal uit is en het beter is om ieder je eigen weg te gaan, dan heb je er in ieder geval  voor je gevoel toch alles aan gedaan om het nog een kans van slagen te geven. En dat kun je alleen zelf voelen, wanneer je dat punt voor jezelf bereikt. Dat kan niemand anders voor jou bepalen of vertellen wanneer dat zal zijn. Waarmee ik wil zeggen, dat je jezelf daar ook niet in moet laten beïnvloeden door wat andere mensen er van vinden/zeggen/over oordelen. Het is echt het beste om hierin dicht bij jezelf te blijven.

Lauren, 

Iedereen in mijn omgeving wist van het vele langdurige vreemdgaan van mijn man ( omdat zijn tinder scharrel heel mijn vriendenlijst bericht had op social media ) en riep heel hard : Run Forest Run!!

En ik ben er nog steeds. Wat ik dus gedaan heb is hier van mij afgeschreven( ik durf bijna wel te zeggen mijn leven gered heeft, omdat ik dacht dat ik alleen op de wereld was met dit intense bedrog en verdriet), de gevoelens dus gedeeld met een paar vriendinnen,  familieleden, steun gezocht, ben veel gaan lezen, professionele hulp gezocht, het gigantisch veel tijd gegeven in het doorvoelen van wat wil ik. Ik heb dus vooral naar mij zelf geluisterd. Dat is het enige advies dat ik nu door de jaren heen kan geven... 

Het vertrouwen hangt aan een zijde draadje, net als toen bij MRI, en net als bij Anna Cara, maar ik hou teveel van mijn gezin, het samen zijn, wij met zijn drietjes, wij als team, gewoon wij zoals wij zijn. En daar kijk ik naar. Dat is voor mij genoeg. Dat steekt nog steeds boven dat vertrouwen uit. 

Mijn man heb ik nog nooit zoveel voor ons zien doen als nu (na heel veel therapie) Maar vooral het bespreken van zijn emoties wat veel vaker aan bod komt is zn voorbeeld. 

En het is ontzettend veel loslaten.

@Miss: jeetje iedereen? Wauw. Ik zit ook met iets daaromheen. Mijn man zei eerst 'niemand wist het'. Hij vertelde na t uitkomen het twee vrienden zei hij, waaronder de excuus man (daar ging hij zogenaamd zo vaak mee op pad). Later gaf hij toe dat die man t altijd al wist en zij elkaar gebruikten. Mijn man vroeg om het niemand verder te vertellen (twee vriendinnen vertelt en ouders). Wat ik lastig vind: Ineens bleek een jaar later dat een andere vriend het ook wist. Dat vond ik raar, ja heb het vertelt zei mijn man. Nu heeft de vrouw in kwestie een half jaar geleden gezegd dat die vriend en x anderen vrienden het al lang wisten. Mijn man zegt van niet. Ik zit daar mee. Een aantal mag ik graag en zien we vaak. En ik voel mij soort van - met terugwerkende kracht - ook bedrogen door hen. Stom toch? Ik heb de neiging om het te willen checken, dat flits wel eens door mijn hoofd maar waarom. Het verandert niets. Wel misschien mijn gevoel voor hen als het echt zo is dus laat ik het maar. Want mag ik het ze kwalijk nemen. Vind van niet. En toch soms denk ik 'wat weet/wist die vriend nou en is er meer dan ik nu weet?'. Wil ik het weten? En dan? En dan parkeer ik het weer. 

@ Lauren, wist bij jouw man iemand ervan? En weet bij jou iedereen het nu? En hoe kan de buurt het weten? 

I e d e r e e n, Anna Cara.

Zelfs mijn vriendin waar ik ruim 10 jaar lief en leed mee deelde. Ze was bericht dagen voor dat ik het wist en had niets gezegd. Ik heb vorig jaar ons contact verbroken. Ik kon het niet meer opbrengen, dat ze zo haar mond had gehouden was voor mij te pijnlijk en het bleef steeds wringen. Zelfs een vriend die ik vanaf mijn puberteit kende wist het. Met hem heb ik niet veel contact meer. En als klaper op de vuurpijl mijn eigen schoonvader... ( niet van het tinderen hé, hij was zijn allibi) en zo nog meer, veel meer..

Ik zou het laten rusten. Het heeft inderdaad geen enkele zin. Kijk vooruit. Richt je op je eigen, want wat dan? Dan verbreek je het contact net als ik?

Het is natuurlijk jou keus.. maar het heeft bij mij echt iets gedaan. Iets wat ik niet eens uit kan leggen in woorden.

Ondanks dat we nu zo goed zijn man en ik, mis ik die vriendschappen niet. Blijkbaar konden ook hun goed zwijgen en liegen. Geen behoefte meer aan. Heb nieuwe contacten opgebouwd.

Huh Miss, dat vind ik best opvallend. Dat je de mensen die het wisten (zelfs maar kort) goed kunt missen en toch met zoveel vuur nog voor je relatie gaat. (Toch de enige echte bedrieger dunkt me) 

Voor mij wel goed om te weten, mocht ik ooit in een ‘wetende’ situatie komen. Gebeurt niet snel want ik weet nooit zoveel op die vlakken maar je weet maar nooit. 

Ja, waarom ik dat zo voel bij hun kan ik niet verklaren. Ik weet namelijk dat ze het uit goedheid deden en me niet wilde kwetsen. Mijn ratio bleef dat ook herhalen maar steeds dacht ik weer, waarom heeft ze niets gezegd? ( ik kwam namelijk zelf achter het vreemdgaan )

Maar het deed steeds teveel pijn dat ze het achter had gehouden. Misschien omdat we elkaar altijd alles vertelde. Ik weet het niet. Ik mis het ook niet meer. Op een of andere manier heb ik me vanaf dat moment afgeschakeld van ze.

Miss ik denk dat jouw vrienden niets gezegd hebben omdat ze misschien al aanvoelden komen dat jij sowieso bij je man zou blijven en dan is degene die het slechte bericht brengt de gebeten hond.

Nieuwe vrienden maken dan maar, moeten die vrienden dan wel of juist niets zeggen als ze merken dat je man vreemd gaat?

Nee hoor Mieke, ze was zelf bedrogen en wilde dit daarom mij niet " aandoen".

Stella na je reactie heb ik nog eens nagedacht. Ik had andere verwachtingen, dus ja Mieke, mijn waardering zit juist in het wel vertellen, dat heb ik ook meteen mede gedeeld. Wat waarschijnlijk mee speelt is dat ik acuut naar haar toe ben gegaan ( nog voor dat ik mijn man confronterende) toen het bedrog uit kwam. Toen ik binnen stapte en mijn jas nog aan had vertelde ze dat ze het al wist en dat ze dus wist waarom ik kwam. Dat was bij mij zn klap, dat ik dat toen niet verwerkt kreeg. Het voelde voor mij alsof, ik weet het niet, mijn wereld nog verder instorten op dat moment. 

Kan me voorstellen dat mensen hier anders naar kijken dat mag, maar het zit in een gevoel wat onbeschrijfelijk is voor mij.

Lauren, hoe gaat het met je?

Miss, ik kan me er alles bij voorstellen. Maar ik kan me ook voorstellen dat je bij partner zelf het ook allemaal zo ervaart en (hopelijk?) nog veel sterker. En toch is de uitkomst anders. Dat roept bij mij vragen op. (Alleen vragen, geen oordeel) Die je uiteraard niet hoeft te beantwoordenMaar waar ik voor mezelf dan ook wel weer wat nieuwsgierigheid bespeur omdat het wel bij mij past niet snel informatie door te spelen.

Is het ook een kwestie van kwantiteit? Zoveel bedrog van je lief dat je het bedrog van de rest er niet ook nog bij kunt? 

Stella, ik heb dit inderdaad ook heel lang en heel vaak bij mijn man gehad, dat beaam ik. En het is niet weg maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf omdat ik het zoveel tijd heb gegeven, en hem een kans wil geven ons samen zijn te herstellen. 

Plus ik zie dat hij anders reageert op situaties, dat bewijst hij nu keer op keer. Maar het aller belangrijkste is denk ik nog wel: ik heb me erbij neer gelegd dat het zomaar kan zijn dat die dag aanbreekt en hij het nog eens doet. Dan weet ik dat hij niet anders kan en wil, dan is het ook goed voor mij. Dan stop ik ermee zonder ruzie. Blijkbaar kan ik dat wel. 

En ik me goed voorstellen dat de overbuurvrouw waar ik niets mee heb haar mond houdt ( daar heb ik niets mee te maken en zijn mijn zaken niet redenatie, het is ver van haar bed, over het vreemdgaan van mijn man)  

Maar bij mijn vriendin, ik had verwacht dat ze me zelfs midden in de nacht had gebeld en had gezegd: Miss ik krijg het mijn strot niet uit maar miss man gaat vreemd. Ik had een bepaalde verwachting. 

Die verwachting heb ik nu ook bij niemand meer hoor. Verwachtingen leer je bijstellen.

Ik heb mijn toen vriendin vergeven, maar kon het er inderdaad niet nog eens bij hebben daar aan te " werken ". Ik was te boos, te teleurgesteld, te ontdaan en bleef daar in hangen ( maar toen, ik weet het niet, ik was gewoon lamgeslagen, aan de grond genageld, jong, naïef, dat overkomt mij niet, verliefd, intens loyaal, wij vertellen elkaar alles idee) We hebben er over gepraat. Het is helemaal oke zo.

Het is natuurlijk voor iedereen anders. Maar ik hoop dat mijn nu dichtbij mensen mij niet sparen en het direct zeggen. Daar zijn ze ook van op de hoogte. ( ik heb het dus nogmaals niet over de ver van mijn bed personen he)

Holy most zeg. Ik snap dat je echt denkt hoe zit het nou. Je bedoelt dat jij en je partner gaan testen? Wat zegt je partner? 

Sorry Miss1984, maar ik vind het onbegrijpelijk dat jij vriendschappen weggooit omdat ze je iets niet hebben vertelt maar vervolgens wel doodleuk doorgaat met je relatie met een man die je keihard heeft belogen en bedrogen.

Ik ga ervan uit dat het verzwijgen het enige is wat die vriendschappen je hebben "geflikt", dan is het toch eeuwig zonde om ze weg te gooien?

Straks bedriegt je man je weer en is dat ook over. Dan heb je helemaal niets meer, dat is toch vreselijk?

Lauren, vreselijk. Ik hoop dat je / jullie niets hebben... het zal ontzettend door je hoofd malen.. ik lees en voel je. Het is eng herkenbaar, keer op keer als ik je topic lees.

Ik wil je oprecht heel veel sterkte wensen, kan me nog goed herinneren dat ik mijn ogen uit mijn kop huilde toen ik daar op die bank lag bij de ha, van onmacht en boosheid. Vind het zo erg voor je dat je hier door heen moet.

Poëzie, ik heb de vriendschap niet weg gegooit. Mijn eerste reactie was mopperend op jou post. Hoezo doodleuk? Ik heb er 2 jaar over gedaan deze keus te maken. De weegschaal tig keer af gewogen. Maar zoals ik al zei het lag voornamelijk in een gevoel. Iets onverklaarbaars. En nu een heel jaar verder kan ik er weer anders naar kijken omdat ze ook erg goed was in het gaslighten van me en juist van die ongezonde dynamiek wilde ik af, ( ik heb nu dus mensen om mij heen die oprecht lief voor me zijn, respect hebben voor mij en mij zien zoals ik ben, ik heb blijkbaar doordat ik intens loyaal ben een heel ongezond systeem op gebouwd in het verleden, inclusief opvoeding met een zeer dominante moeder, ik wist dus niet beter) ondanks dat de hoofdzaak lag op " waarom had ze niets gezegd?". Nogmaals ik bleef daar in hangen en het deed mij geen goed. Dat was ook juist het uvel bij mij, ik had zelf niet door dat dat met mij gebeurde tot het kwartje viel.

En natuurlijk is mijn man de enige verantwoordelijke. En daar is hij flink voor door het stof gemoeten. De vraag lag ook vaak op de loer, met wat ga ik doen? Wil ik nog verder en hoe?

Poëzie, interessante gedachte. Want ook mijn beeld is veranderd van 'weters', bijv de vriend die het wist vanaf begin. Zelfs als excuus fungeerde. En een paar waarvan ik het vermoed omdat de vrouw in kwestie het beweerde (mijn man ontkent het). En de vriendinnen van die andere vrouw wisten het allemaal en heb ik ook ontmoet. Mee danste, verjaardagen mee stond hapjes te maken. Die achteraf zeiden ik vond het zo erg voor jou. Als ik daar eentje van tegenkom word ik nog steeds zeer emotioneel en bozig. Zij herinneren mij enerzijds aan de zwartste bladzijden uit mijn leven. Maar ook omdat ik mij gesprekken herinner die achteraf anders overkomen met de kennis van nu. Het heeft mijn gevoel voor hen veranderd. Alsof zij daarmee tja goedkeuring hebben gegeven. Voor hem kozen of mij naïef vonden. Allemaal in mijn hoofd natuurlijk. Gelukkig zijn dit geen goede vriendinnen van mij. Maar ik herken sterk Miss haar veranderde gevoel en blik op relaties. 

Ik had nooit verwacht dat eea zo veel impact zou hebben op mijn beeldvorming. 

Dat ja Anna Cara.

Ik heb me echt verbaast over het feit dat mensen zo goed zijn in maskers opzetten. Tjonge wat voelde ik mezelf dom en naïef toen, die eerste periode.

En zoals ik wel vaker vernoemd heb in het andere draadje, het heeft mij een stukje verhard. ( en dat is maar goed ook, naïef poppetje dat ik was) Dat is wat er gebeurd is doordat omgeving hun mond hielden. Ik wist nóóit meer 100% zeker wat ik aan ze had. 

En tja ook hierin geldt je weet pas wat het is tot je het zelf mee maakt. Voor de uitkomst dacht ik hier heeeeeeeel anders over en kon niks kapot.

Oh wat erg. Ik ben er stil van. 

Miss1984 en Anna Clara:

Nu na jullie uitleg begrijp ik jullie gevoelens ten aanzien van deze mensen wel. Blijft toch voor mij de vraag waarom je wel verder kunt met je man, die is er tenslotte de veroorzaker van en daarnaast ook van het feit dat hij ze voor dit dilemma heeft gesteld. Zelf ben ik al langer dan 20 jaar geleden alleenstaand geworden, mede doordat mijn ex (misschien niet fysiek, dat weet ik nog steeds niet maar geestelijk wel degelijk) vreemd ging. Ik heb nooit iemand anders dan hem verweten, ik had met hem een relatie en niet met al die anderen. Wat er voor mij toe deed was dat ik naderhand steun had aan de mensen om mij heen, of ze er van wisten of niet.

Uiteraard gaat iedereen heel anders om met deze situatie, en dat mag natuurlijk ook. Als het voor jullie op deze manier goed werkt is dat natuurlijk het beste.

Lauren zou je ooit nog wel met deze man durven te sexen? Gewoon alleen puur vanuit gezondheidsredenen gezien. 

Lauren, verschrikkelijk! Echt je zou je man toch wat aandoen. Wat zul je je boos voelen.

Poëzie, dat is het hé. Iedereen is anders. Fijn dat je de juiste mensen toen om je heen had. Voor mij geldt dit nu ook en daar ben ik ook heel trots op omdat ik dit zelf in werking gezet heb. En ja wat blijven betreft dat heb ik al eerder gepost. Na 3 jaar schijnt de zon weer.