Dubbelleven partner
Begin december heb ik ontdekt dat mijn partner vreemdging. Al bijna 1,5 jaar lang. Een compleet dubbelleven. We hebben twee jonge kindjes, waarbij we bij beiden een moeilijke start (huilbaby's en bij beiden een ziekenhuisopname) hebben gehad de eerste jaren. Ze zijn nu 1,5 en 4.
Hij zat sinds de komst van de kindjes totaal niet lekker in z'n vel, heel down en pessimistisch. Hij kon er enorm in blijven hangen. Eigenlijk wel duidelijk, hij had geen regie meer over z'n leven.
Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes. Maar hij was zo opgelucht dat ik het had ontdekt want hij was er al zo lang zo klaar mee. Maar hij kon er niet mee kappen, en hij kon het niet vertellen. Hij zat compleet vast.
Ze hebben het op een slimme manier aangepakt, een nepaccount via Linkedin, afspraakjes bij hotels op werkdagen, foto's/filmpjes van elkaar. Ik heb nooit iets in de gaten gehad. Ongelofelijk hoe dat voelt.
Ze vonden elkaar met hun ellende.
Toen ik het ontdekte, was ik niet boos maar totaal lamgeslagen. Wel heb ik er op aangedrongen dat hij elders zou gaan wonen. Hij kon wel gewoon de kindjes zien wanneer hij wilde, we konden zelfs nog samen eten en samen de kerstboom opzetten.
Na 4 weken kwam bij mij de boosheid want ik ontdekte op zijn laptop een foto van haar met de datum waaruit ik concluderen dat hij al fout contact had terwijl ik hoogzwanger was. Ik voelde zo veel spanning en was letterlijk beroerd. Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes ging niet meer op.
Hij kon het zich niet meer herinneren en kon het niet geloven. De foto is het bewijs. Zijn geheugen is heel goed, hij haalt allerlei jeugdherinneringen op maar dit kon hij zich toevallig niet meer herinneren. Na een half uur bij mij aan tafel kon hij zich toch nog herinneren dat het contact al eerder was begonnen. Een nieuwe leugen, een nieuwe klap. Zo pijnlijk.
Dat heeft mij bij een enorme boosheid aangewakkerd.
Daarnaast heeft hij recent ook opgebiecht dat er 10 jaar geleden als iets met haar is gebeurd. geflirt, foute gesprekken via MSN én zij heeft hem een kus gegeven bij een afscheidsmoment.
We zijn 16 jaar samen, ik weet niet wat ik ik moet doen. Hij heeft vreselijk veel spijt, hij is doodsbang dat hij mij kwijtraakt. Het begon met lust, aandacht, iets zoeken wat je zelf denkt te missen. Hij twijfelde of ik nog wel gek op hem was. Hij miste waardering. We hadden het goed en ik heb me nooit gerealiseerd dat we elkaar zo zijn kwijtgeraakt. En ja hij zat niet lekker in z’n vel en ja hij was niet de beste versie van zichzelf en ja ons stond op een laag pitje, maar dat was voor mij oke en hij zei ook dat het oke was. Maar dat was het niet.
Ik heb hem al eens eerder aangegeven ‘ga met iemand praten’ maar nee, hij is behoorlijk eigenzinnig en leek zeker van z’n zaak. Ook heb ik maanden geleden aangegeven om preventief in relatietherapie te gaan omdat we communicatief niet zo verder kwamen. Nu zegt hij dat hij dat niet kon omdat alles uit kwam.
Hij dacht iets te missen maar kwam er al snel achter dat dat niet zo was. Hij miste waardering van mij. Maar heeft me dat zelf ook niet gegeven. Integendeel, hij was kortaf en maakte lelijke opmerkingen.
Ik weet niet wat ik moet. Ik laat ‘ons’ eerst maar los en ga nu zelf in therapie. Hij doet dit ook.
Gaat mijn gevoel vertellen wat ik moet?
Ik ben nooit echt gebroken, ik ben wel een gevoelsmens maar kan blijkbaar moeilijk bij mijn eigen gevoel komen.
Ik kan dit verhaal vertellen zonder dat er al te veel emoties vrij komen. Wel voel ik continu de stress in mijn lijf.
MRI, ja een flink aantal mannen kunnen dat. Blijkt hier en elders. Vakje vrouw en houden van en vakje lust. Eenmaal gestart met sex is het verslavend en spannend. En escape blabla. Maar geen houden van.
Ik snap het ook niet hoor.
Lauren, ik snap je ontreddering helemaal. Je boosheid. En dat mag er zijn. Acht jaar. Alles lijkt een leugen. Toch kan kloppen wat hij zegt: nu pas wakker geworden. Nu hij alles gaat verliezen waar hij echt van houdt.
Heel verdrietig. Relatie therapie kan inzicht geven. En betekent niet dat je met hem verder gaat...
Anna Cara, ja ik weet dat de meeste mannen dat kunnen (sommige vrouwen ook trouwens). Maar als je je zelf voorhoudt 'ja maar hij houdt van mij' denk ik dat je maar al te makkelijk in de rol van facilitator van dat mechanisme kan vallen: in deze dynamiek is de man erg gebaat bij een tweedeling: moeders thuis waar we veel van houden, een spannende minnares waar we geile seks mee hebben. Een beetje leven zoals een negentienjarige die nog thuis woont: een lekkere thuisbasis hebben voor de veiligheid en comfortabel gevoel en intussen buiten de deur de beest uithangen. Volkomen legitiem voor een 19 jarige maar hier gaat het om volwassen mannen die een partner relatie hebben.
Natuurlijk wil zo'n man zijn basis niet kwijt. Dus hij zal zeggen dat de seks niks was en hij van zijn vrouw houdt. En dan liegt nog niet ook. Maar hij verbindt zich ook nog niet echt tot volwaardig partnerschap. En als hij daar niet oprecht naar kijkt en diep in duikt is imho de kans groot dat een en ander zich gaat herhalen.
Je kan blijven geloven in het narratief van 'hij deed het met haar om de seks maar hij houdt van mij". Ik zelf denk dat je dan onderdeel van het probleem bent.
Lieve Lauren,
Poeh wat een klap, Lauren ik begrijp heel goed dat je nu compleet uit het veld geslagen bent.
Ik heb helaas deze ervaring ook ( niet met 1 en dezelfde minnares maar wel met diverse, en de avond voor de eerste sessie relatietherapie kwam er een nieuwe dame uit de kast, en bij relatie therapie weer) en ik weet gewoon even niet wat ik tegen je moet zeggen omdat ik je topic vanaf het begin af aan al volg ( en mij aangreep) en had ik dit eerlijk gezegd ook verwacht omdat ik nu zelf ervaren heb hoe groot het web is waar ze ze zich in geweven hebben. En mensen mij hier op het forum ook op wezen. Mari gaf mij toen deze visie en ik zocht me suf. Uiteindelijk ben ik er ook zelf achtergekomen.
Mijn enige advies wat ik je kan geven is laat alle gevoelens toe. Stop niets weg. Praat erover tot je een ons weegt. ( bij één of twee goede vrienden die van je houden ) en blijf idd wekelijks naar je coach gaan. Vraag desnoods extra hulp. Zorg dat je eigen fundering weer steviger word. En kijk daarna nog maar eens wat er van jullie samen over blijft.
Jou man zal potverdorie aan de slag moeten. Meer kan ik er niet van zeggen.
Gisteren spraken wij nog over het vreemdgaan en mijn man zegt exact hetzelfde. Je weet zelf niet meer wat waar is en wat niet waar is, dus je praat maar een eind raak. Je probeert het in je hoofd kloppend te houden zodat je maar niet te veel zegt en je het zo verdrongen hebt dat je er ook niet meer naartoe wil! Je denkt niet aan thuis, je wil gewoon je eigen egoïstische hachje redden.
Wat geeft jou man eigenlijk als argument? Lust?
Ik ben er echt stil van.
Lauren, ik lees jouw draad vandaag voor het eerst.
Mijn gedachten bij je hele verhaal: hoe kun je een man die zich zo leugenachtig gedraagt nog ooit vertrouwen? De fysieke handelingen zijn dan nog niets eens het ergste, maar vooral de leugens en het niet los willen laten van jou.
Mijn verhaal is een klein beetje anders dan dat van jou, mijn ex heeft nooit toegegeven dat hij vreemd is gegaan maar er waren wel (veel) signalen. Wel heeft hij meerdere keren toegegeven verliefd geweest te zijn op anderen. Daarnaast heeft mijn ex, toen ik hem de deur wees, nooit aangegeven dat hij graag bij mij wilde blijven. Heel erg pijnlijk omdat ik me vaak heb afgevraagd of hij überhaupt ooit van mij heeft gehouden. Hij wilde ook nergens meer over praten, het leek wel alsof we van het ene op het andere moment totale vreemden van elkaar waren geworden.
Wat mij heeft geholpen is de steun van mijn vriendinnen en het opnieuw inrichten van mijn leven. Ik ben inmiddels 21 jaar alleen (ik ben nooit meer een nieuwe relatie aangegaan) en voel me helemaal mezelf en ben blij met wie ik ben en wat ik doe.
Natuurlijk was het zwaar, mijn kinderen waren destijds pas 5 en 2 jaar oud maar ik kan met trots terugkijken op hoe ik het allemaal heb gered.
Lauren, ik snap dat het voor je voelt alsof je terug bij af bent nu.
Ik heb het helaas ook enigzins vergelijkbaar op die manier moeten meemaken. Dus dat gaandeweg het proces betreffende de ingeslagen weg naar herstel, ik toch nog dingen heb ontdekt, die mijn man voor mij verzwegen had. Waarmee ik hem toen ook geconfronteerd heb en wat hij in eerste instantie ook ontkende en baggatelliseerde. Toch heb ik me daardoor niet uit het veld laten slaan. Hij was zichzelf echt kwijt in die tijd, is zoekende geweest, heeft verkeerde keuzes gemaakt, is daarintegen door de resultaten en gevolgen van die keuzes (en nadien ook nogmaals door de therapie) enorm met zichzelf geconfronteerd geraakt en daarbij tot andere inzichten gekomen, weer tot zichzelf gekomen en tot besef wat nu echt belangrijk voor hem was. Mensen kunnen ook leren van hun fouten, probeer dat in ieder geval ook voor ogen te houden.
Lauren je kunt ook gaan denken om als je met hem verder gaat de relatie anders vorm te gaan geven. Open en eerlijk elkaar vrij laten, stel het gewoon eens voor tijdens therapie, als hij begint te protesteren dan weet je eigenlijk wel genoeg want dan is het waarschijnlijk ineens niet leuk meer. Hij heeft geen controle meer dan, de broodnodige spanning van het stiekeme valt dan weg. Ik denk dat het best verhelderend kan zijn om zo'n ballonetje op te laten.
Lauren, ik lig wakker en denk aan jou. Lig je nu ook wakker? Net als ik toen Nacht na nacht?
Hoe voel je je?
Ik vind het zo erg voor je. Bij mijn man ging het ook van bekennen na betrapt te zijn van 'maar enkele weken' naar 'een jaar' naar vele járen. Hij bleef proberen het klein te houden. Met ook stop perioden want hij probeerde paar keer te stoppen (heeft ook zij bevestigd). En toch weer doorgaan.
Vooral de gedachte wie ben jij in vredesnaam? Ken ik jou nog wel? Is mijn hele huwelijk een leugen? Wat weet ik nog meer niet?
Zoals hierboven gezegd: praat erover zonder iets te moeten. Je hoeft nog niks te beslissen..Praten deed mij goed. Hopelijk jou ook.
xxx
Ík voel me al dagen heel slecht, verdrietig en heel leeg. Ik vertrouw hem echt niet meer. Ik kan niet begrijpen dat hij zoiets groots heeft achtergehouden.Voor nu ben ik ‘blij’ dat al die gevoelens er zijn, boosheid, verdriet en dat ik ze ook heb kunnen uiten.
Zijn zus zit in een soortgelijke situatie. Ze appte.
“Ik begrijp zo goed je onmacht en verdriet en vooral de waarom !!!???X en ik zijn beide opgegroeid in een gezin die ons heeft gevormd op een manier die alles behalve gezond is voor onszelf maar ook voor degene die ons het meeste lief zijn. Lieve x hoop dat je hier zoveel sterker uit komt met of zonder X. Wil jullie beide gelukkig zien en mijn kleine neefjes ook ❤️“ze heeft geen idee hoe dit voelt want ze staat aan de andere kant, ook zo’n vreemdganger die nota bene haar eigen man al een jaar in het ongewisse laat want nog contact met de andere en twijfels over haar eigen. Ze was ook degene die zei “hij had ook voor haar kunnen kiezen” en dan hun jeugd. allebei zielig doen over hun jeugd “we zijn allebei opgegroeid in een gezin die ons heeft gevormd op een manier die alles behalve gezond is voor onszelf maar ook voor degene die ons het meeste lief zijn. “Het zijn volwassen mensen die ongeacht hun jeugd eigen keuzes maken en 100% verantwoordelijk zijn voor hun eigen daden en heel goed weten wat het juiste is om te doen.Mijn leven met X is één grote leugen. Wat een narcistische leugenaar, hij beseft zich niet wat hij zich steeds opnieuw aanricht. Er waren weer voorzichtig lichtpuntjes maar weer een nieuwe leugen. Hoe kun je een man die zich zo leugenachtig blijft gedragen (en ondertussen zulke mooie praatjes heeft) nog ooit vertrouwen? Nooit meer.De afgelopen maanden waren het moment om echt open kaart te spelen maar hij heeft dit niet begrepen. Hij wilde hier gewoon mee weg komen, ongelofelijk. En ondertussen schaamteloos overal z’n mooie en zielige praatjes houden en ook nog negatief over mij praten hoor ik nu.ik heb hem gisteravond gezegd dat het klaar is, dat ik hem nooit meer ga vertrouwen. Eerst mij weer inpalmen, zelfs weer een nacht in ons bed geslapen, hij had het over trouwen (dat hij daar stiekem over nagedacht had ook als signaal naar de buitenwereld)ik kan dit niet meer. Ik voel me zo belachelijk. En dat maakt me natuurlijk ontzettend verdrietig voor mezelf maar vooral voor onze prachtige kindjes. Onbegrijpelijk waarom hij dit op het spel zet. Ik zie hem over 2u bij de relatietherapie
Hij sprak gisteren een voicebericht in met samengevat dit verhaal.
ik heb dit Diep weggestopt, daar deed het niemand pijn. Ik wilde je niet nog meer pijn doen. Natuurlijk had ik het moeten zeggen maar ik kon het niet.Dit is het. Alles ligt er nu. Dit was de laatste bom.Ík hoop dat je hem kunt verwerken, heb gezien hoe sterk je bent. En gezien hoe we de afgelopen wekenEn ik hoop dat we niet terug bij af zijn. Snap dat dit stappen terug zijn maar hoop niet terug bij nul.We hebben ook gezien de afgelopen weken wat er nog is tussen ons. Daar verandert niets aan. Ík hou van je en heb ontzettend spijt. Ík hoop dat we het kunnen proberen. Wat de uitkomst ook is, we moeten zelf ook overeind blijven. De kids overeind houden, in gesprek blijven. Zorgen dat we praktisch dingen regelen.Voorkomen dat we afknappen.Zorgen dat we in contact blijven.Het spijt me enorm. Ik snap dat ík een enorme klootzak ben.Voor zover ik wist wist hij ook alleen maar van de kus en natuurlijk moest het er een keer uit maar ik kon het niet. Sorry.
Ik denk tot aan vandaag dat hij vol vertrouwen was dat het wel goed zou komen, te vol van zichzelf, teveel vertrouwen.
Ik heb echt de hele nacht wakker gelegen ik ben zo bang dat ik je echt kwijt raak . Jij beetje geslapen?
Zijn berichtje bevestigd mijn gevoel. Voor dit was het goed gekomen.
Meid, wat een emoties allemaal. Verkeerde film waar je in zit. Sterkte met therapie zo.
Opvallend dat hij nu pas lijkt te beseffen dat hij je echt kwijt kan raken. En niet beseft dat hij je misschirn al kwijt is, in ieder geval waar het vertouwen betreft. Het zinnetje dat hij er vanuit ging dat de man van zijn minnares alleen wist van de kus, vind ik bijzonder. Gaat hij er dan vanuit dat zijn minnares ook geen schoon schip maakt net als hij?
Laat je niet teveel onder druk zetten door alle zinnetjes met 'wij'. Zoals 'voorkomen dat we afknappen'. Jij hebt alle recht om af te knappen, je bent hem niets verschuldigd zolang hij de herstart halfbakken blijft doen.
Lauren,
Zoals ik zei... bij mij gingen mijn gedachtes precies zo. Je kunt mijn verhaal terug lezen bij doorgaan naar ontrouw mocht je daar behoefte aan hebben. Ik ging door dezelfde rollercoaster heen. Vreselijk verdrietig.
Ik praat het niet goed Lauren, maar die verknipte basis ( net als bij mijn man) zal eerst in gezien moeten worden voor ze " veranderen ".
Mits je hem die kans nog ooit wil geven.
Mijn man zag dat ook pas veel later in, zoals ik al posten. Vergeet niet dat hun hele andere ogen hebben dan jij. En ze handelen uit een oud patroon, systeem.
Nogmaals, heel veel sterkte.
MeikeT,
Dat gaat vaak zo. Ze hebben voor zichzelf al 101 argumenten verzonnen om het beter niet te vertellen.
Ze blijven hangen in " dan beperkt ik zoveel mogelijk schade" of " ik verdring het gewoon, dan is het er niet en zal ze er nooit achter komen wat ik gedaan heb".
Ik heb zelden gelezen dat ze direct met de billen bloot gingen.
Inderdaad Miss, precies zo hier. En klopt misschien ook als je alles meteen gelooft en laat. Maar niet als de bedrogen partner gaat graven en erachter komt dat...
Overigens deed de vrouw in mijn geval hetzelfde, had zichzelf ook wijsgemaakt dat t minder ver terug ging. Gehalveerd. Uit schaamte. Uit egoïsme: dit is te erg, dan ben ik mijn partner kwijt. Mijn man zegt ook dingen echt niet meer te weten. Ik geloofde dat niet maar lees het nu zo vaak. Inderdaad verdringen wordt hun werkelijkheid. Niemand is trots erop natuurlijk.
Helaas leest niemand voor het vreemdgaan deze ervaringsverhalen. Meteen eerlijk zijn is het meest fair en geeft (gek genoeg) meer vertrouwen voor toekomst
Absoluut Anna, ik weet nog goed dat mijn man één lijk opgebiecht had,
( terwijl ik echt wel wist dat het er oh zoveel meer waren in mijn onderbuik, hij het trillend, klapperend, verkrampt, huilend zijn strot haast niet uit kreeg maar doordat ik als een tieran te keer ging ik alles wilde weten)
En ik die nacht in geen maanden zo goed geslapen had als na die bekentennis die avond. Je wil de waarheid. Ik was letterlijk opgelucht.
De dag daarna kwam nog een lijk. Ik kon zijn nek wel afsnijden, en begrijp nu dan ook wat het is om tot waanzin te worden gedreven omdat iedere keer zn tik echt wat met je doet, met je binnenste...
Daarom begrijp ik Lauren ook heel goed dat ze zegt: ik stop ermee.
Lauren, hoe was het bij therapie?
Pff waren paar heftige dagen. Hij wilde nu wel het hele verhaal vertellen. Ik was ontzettend boos en verdrietig geweest. Eerste gesprek relatietherapie heeft goed gedaan. Was heftig en verdrietig en ze zei dat de sleutel bij hem ligt maar dat ik mezelf moet afvragen of het voor mij niet te laat is. Of het elastiekjes in plaats van heel erg beschadigd niet al gebroken is.
We hebben gisteren lang gepraat en dat wil ik ook juist. Ik wil nu niet meer weglopen en alles aangaan om te kijken wat nog kan. Afgelopen weken had ik wel weer hele fijne gevoelens voor hem. Dat wordt nu weer overschaduwd door de nieuwe feiten. Maar voel wel dat ík hem nu niet wil afstoten.
Hij is emotioneel heel afhankelijk, heeft mij nodig in plaats van perse andersom en heeft slecht over me gepraat om zichzelf beter te voelen.
En heeft alles gebagatelliseerd en het kleiner gemaakt met zn praatjes. Heel pijnlijk.
Ik wil zo graag een waarom, waarom deze leugen toen en nu nog steeds. Hij heeft het verdrongen en kon het niet zeggen want was doodsbang om mij kwijt te raken. Opnieuw of nog steeds.
Ik vind het heel moeilijk en ingewikkeld hij totaal niet eerlijk is geweest tegenover hemzelf maar ook niet tegenover ons en vrienden en familie.
Hij moet HEEL hard aan de bak.en ik verbaas mezelf dat ik weer zo snel af ben van die boze gevoelens. Ergens vind ik dat ook lastig, Gek. Misschien ook tegenover de buitenwereld. Na dit kwamen er ook minder leuke mengingen over hem naar buiten. Bv van mn moeder die hem niet echt sociaal vond en vindt.
Hoe kan ik hier over heen stappen? Waarom voelt het nu al of het kan?
"Hoe kan ik hier over heen stappen? Waarom voelt het nu al of het kan?" Dat herken ik: toen mijn ex vreemd was gegaan, dacht ik snel: ik hou te veel van hem, ik zet het gewoon opzij. En ik kon dat ook leek het. Achteraf bleek dat het een trauma respons was: dat kunnen mensen als iets te diep ingrijpt en ze te veel belang hebben bij degene die ze dat trauma aandoet. En als iemand huilt en berouw toont, helpt dat. Maar ik kwam toch in een dubbel gevoel terecht: ja ik hield van hem maar steeds kwam weer terug dat ik hem niet kon vertrouwen. Ik wilde wel, heel erg zelfs, maar diep van binnen was dat vertrouwen gebroken ook al dacht ik in het begin dat ik het wel aankon. Jaren geprobeerd het terug te vinden en hij deed daar ook wel zijn best voor. maar toch...
Enfin dit gold voor mij, ook iemand met een traumatische opvoeding waarbij je geleerd had nare dingen te moeten verdragen. Achteraf zag ik dat dat coping mechanisme gecombineerd met hem niet kwijt te willen ervoor zorgde dat ik dacht dat ik het wel aankon. De tijd leerde anders.
Maar voor jou kan het anders werken natuurlijk
Lauren, je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen. Ook niet aan je moeder. Meningen zijn er en mogen er zijn. Maar het is jouw leven. Ik herken het goede gevoel na openheid. En ook de verwarring. Beslis niks. Laat het gevoel er gewoon zijn. Stap voor stap.
MRI: jouw bericht hierboven kwam binnen bij mij. Want het is best een van mijn angsten, dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt om het een kans te geven. Om te lezen dat je jaren hebt geprobeerd en dan toch ... pffff.
Lauren je schreef;
Hij is emotioneel heel afhankelijk, heeft mij nodig in plaats van perse andersom en heeft slecht over me gepraat om zichzelf beter te voelen.
Dat hij slecht over je gepraat heeft om zichzelf beter te voelen zou ik persoonlijk nog erger vinden dan het vreemdgaan.
Lauren schreef op 06-03-2021 om 14:08:Hij is emotioneel heel afhankelijk, heeft mij nodig in plaats van perse andersom en heeft slecht over me gepraat om zichzelf beter te voelen.
Maar wil je een man, of een volwassen derde kind?
Bolmieke schreef op 06-03-2021 om 18:33:Lauren je schreef;
Hij is emotioneel heel afhankelijk, heeft mij nodig in plaats van perse andersom en heeft slecht over me gepraat om zichzelf beter te voelen.
Dat hij slecht over je gepraat heeft om zichzelf beter te voelen zou ik persoonlijk nog erger vinden dan het vreemdgaan.
Slecht praten, negatieve kanten uitlichten, het wordt allemaal gedaan door een vreemdganger om het eigen gedrag voor zichzelf goed te kunnen praten. En ze willen het goed praten, omdat ze niet geconfronteerd willen worden met het moment dat het overspel aan het licht komt. Omdat ze bang zijn dat hun vaste relatie dan voorbij is en dat dát juist niet hun bedoeling is, omdat ze zich schamen dat ze aan het vreemdgaan toegegeven hebben, niet sterk genoeg waren om het niet te doen, omdat ze heel goed weten dat ze zo fout bezig zijn. Maar omdat het kwaad toch al geschied is...uit paniek gaan ze dan dit soort dingen doen.
Aan vreemdgaan is niets goed te praten. Maar van alles wat binnen die kaders gedaan wordt, wil je ego je laten denken dat je er mee weg komt. En dan komt op een gegeven moment het besef en bewustwording, spijt, schuldgevoel, en ziet iemand in dat vreemdgaan niets oplost op de langere termijn. Dat er andere mogelijkheden zijn om problemen, gevoelens van iets missen, enz. op te lossen. Een fout maken, betekent niet dat iemand voor de rest en voor altijd een helemaal fout persoon is. Je kunt er inderdaad ook overheen stappen of het even terzijde leggen om te kijken of de relatie opnieuw opgebouwd kan worden, of het vertrouwen hersteld kan worden. En als je dat niet probeert, weet je dus niet of dat misschien wel mogelijk is. En misschien wordt de relatie wel veel beter, sterker, hechter dan daarvoor. Je moet dan inderdaad investeren in elkaar, dingen die gebeurd en gezegd zijn, los laten. Dat kost energie, ups en downs, doorzettingsvermogen en veel tijd. Maar het is niet onmogelijk.
@MRI fijn dat je dit deelt. Ik weet niet of het bij mij zo is. Omdat hij al niet de beste versie van zichzelf was hield ik al minder van hem, dat is voor de nieuwe feiten, wel meer teruggekomen. Mensen in mijn omgeving zien wel dat ik anders ben, ik voel het een klein beetje, dat ik sterker in m’n schoenen sta, voel dat ik het wel alleen kan, dat ik genoeg mensen heb om op terug te vallen.
Dat ik niet nu al met 100% zekerheid kan zeggen, het komt goed. We gaan kijken of het nog kan, of het elastiekje niet gebroken is. Tegelijkertijd vraag ik me af, wanneer knapt mijn elastiekje wel? Wat moet er gebeuren zodat ik er echt definitief een punt achter zet. Dat is nu voor mij wanneer hij opnieuw de mist in gaat, met haar of iemand anders.
Voor mij is het belangrijk om genoeg tijd te creëren voor mezelf om na te denken en stil te staan wat er is gebeurd, wat mij is aan gedaan en wat ik daarbij voel.
Ik ben wel benieuwd wanneer jij tot de ontdekking kwam, na alles, is dit toch niet het juiste.
@Anna CaraNee klopt, en dat voel ik nu ook wel. Dat het écht aan mij is. Maar toch vind ik het wel een lastige om iemand te horen zeggen, “ik zou dit niet kunnen” of “dit kan toch niet”. Het kan inderdaad niet maar het gebeurt wel.
@Bolmieke We hebben hier ook over gesproken in de afgelopen paar dagen. Het slecht over mij praten vind ik ook een hele pijnlijke. Ik begrijp het nu beter. Het was een schreeuw om aandacht naar anderen. Hij werd niet gehoord/gezien als hij bij vrienden aangaf dat hij het zo zwaar had met de kindjes. Daarom haalde hij er mij ook bij, dan zouden ze het wel geloven. Als zij het ook zwaar had dan zou het wel echt zo zijn. En hij heeft dat ook gedaan om zichzelf beter te voelen.
Hij wil niet emotioneel afhankelijk zijn. Hij moet op zoek naar zichzelf, beter voor zich zelf zorgen en kan daardoor ook beter voor mij zorgen.
Ja woorden helemaal raak en kloppend. En dat wat je zegt ga ik proberen, het terzijde leggen om te kijken of we opnieuw kunnen bouwen en kijken of het vertrouwen hersteld kan gaan worden.
Herkenning
Ik herken de pijn van zwart maken om zo zichzelf in een slachtofferrol te kunnen manoeuvreren. Dat is hier ook gebeurd. Juist die actie blijft jammergenoeg diep doorsudderen omdat ik merk dat de resterende familieleden een negatief beeld over mij blijft aanhouden; koude afstandelijkheid, ook na het overlijden van die kwelgeest. Die afstandelijkheid overschaduwt herstel dat het doel heeft onze kinderen weer het fijne gevoel van stabiliteit te ervaren. Als ik het bespreek, wordt het steeds weer gebagatelliseerd. Zo van , ‘Joh sta erboven’. Nu heb ik de laatste jaren wel veel ik-trekjes bij man gezien, waar ik vroeger blijkbaar blind voor was. Daarom maak ik nu meer overwogen keuzes die meer bij mij liggen; nieuw evenwicht.
Toch zou ik het wel heel prettig vinden als mijn man de moed had het één en ander naar die directe familieleden recht te zetten. Dat hij uit zichzelf ging beseffen hoe belangrijk dat voor mij was, als blijk van de pijn die ik heb mogen verbijten. Maar het contact met hen zal denk ik ook niet meer de oude worden. Daarvoor is het vertrouwen te veel afgezwakt.
Ik hoop ook dat de man van Lauren die moed eens kan tonen. Misschien zelf op een beetje aansturing van de therapeut. Als blijk van zijn steun aan Lauren ( soort eerherstel), anders blijft het gebrek aan vertrouwen in elkaar zo voelbaar.
Lauren,
Wat bedoel je hier te zeggen: "Maar toch vind ik het wel een lastige om iemand te horen zeggen, “ik zou dit niet kunnen” of “dit kan toch niet”. Het kan inderdaad niet maar het gebeurt wel."
Ik heb geleerd dat je het echt zelf moet overkomen voor je pas weet waar je over praat. Qua pijn en impact maar ook dat je dan anders doet dan je ooit zei. Ik zei vroeger tegen mijn partner als je vg ben ik weg... (Lacherig in begin relatie) maar ik meende het. En kijk... Ik ben er nog. Maar ondertussen wel met flinke scepsis of ik er wel echt overheen kom. En of mijn normen en waarden het aankunnen. Het schuurt nog steeds diep van binnen. Zo iets.
Ik snap je over dat eerherstel. Ben blij verrast dat mijn partner dat woord gisteravond zelf in de mond nam. Nu nog waarmaken.
@ Anna Cara ja dat is het. Ervaren is ondervinden. Tot die tijd heb je geen idee.
Het is gisteren een week Geleden dat ik de partner van sprak. Het kostte me veel energie om te communiceren aan te horen en dit erbij te hebben ik heb gisteren vriendelijk Verzocht om geen contact meer te zoeken ik merkte dat ik er niet mee verder kan. Ik kreeg zelfs ongewild details die ik niet had willen horen wel te horen dus het is klaar nu.
Ze wilde verder gaan zonder het iemand in hun nabije omgeving te vertellen ze wilde dus eigenlijk door leven in een eigen cocon ik heb aangegeven dat ik dat ongezond vond maar ook niet realistisch inmiddels weet ik dat het echt rond gaat hier en heb ik hiervoor gewaarschuwd verder gun ik hem voornamelijk alle goeds en verder is het klaar ik heb mijn taak gedaan. Heb nog wel uitgelegd dat mijn doel was om het nu te laten klappen aan beide kanten ook voor de kindjes die zijn nog jong zijn krijgen relatief weinig mee van de inhoud ik denk dat het ingewikkelder wordt als de kindjes 10 zijn en dingen horen op het schoolplein
Hebben jullie nog tips hoe ik kan ondervinden of mijn elastiekje niet daadwerkelijk al geknapt is en voor mezelf heb ik de vraag wat moet er wel gebeuren om het elastiekje te laten knappen, wanneer is het echt klaar want garanties krijg je natuurlijk niet ik wil wel graag een keuze maken en dan volgens vooruit en niet meer achterom kijken.
