Blijven of weg gaan?
Hallo, ik ben al maanden (misschien al jaren) aan het denken over de vraag blijven of weg gaan? Mijn verhaal is als volgt;
Een paar jaar geleden ben ik erachter gekomen dat mijn man een lange affaire heeft gehad, onze kinderen waren toen nog heel jong dus deze affaire was al begonnen tijdens de zwangerschap van de eerste. Na veel boosheid, stress, verdriet, ruzie, gesprekken toch besloten om te blijven omdat de gedachte aan alleenstaande moeder zijn een dikke vette error in m'n hoofd veroorzaakte en omdat mijn man zo zijn best ging doen dat ik eigenlijk nog nooit zo'n lieve man aan hem had gehad, hij deed alles in huis, zorgde voor de kinderen, was lief, luisterde naar me, steunde me enz, was gezellig, attent enz.
Dit duurde ongeveer anderhalf jaar toen viel hij terug in zijn oude gedrag (hoe hij zich dus ook tijdens de affaire gedroeg ik wist alleen niet dat er een affaire aan de gang was).
Terugvallen in zijn oude gedrag betekende, prioriteiten verkeerd leggen, er niet voor me zijn op momenten dat ik hem nodig had, alles op mij neer laten komen, vaak boos zijn, chagrijnig, kort lontje, geen geduld of snauwen tegen de kids, vrienden op 1 zetten i.p.v. zijn gezin, kleinerend over mij praten tegen andere waar ik bij ben, geen zin hebben in verplichtingen die bij een jong gezin horen en dan de dag zelf verpesten door zijn donderbui. Als ik hem hiermee confronteerde beloofde hij altijd beterschap en ging het weer een aantal weken/maanden goed.
Op een gegeven moment was ik hier klaar mee en heb gezegd dat ik de scheiding in gang ging zetten.
Een paar weken later bleek dat hij een best wel ernstige chronische ziekte had die verklaard waarom hij erg vermoeid was, waarschijnlijk had hij dit al een tijdje (misschien zelfs hele leven). Ik zei hem dat ik voorlopig bleef omdat hij eerst die ziekte onder controle moest krijgen, dan zagen we daarna wel verder.
Hij veranderde heel erg in positieve zin nadat hij begon met medicijnen en bepaalde aanpassingen in zijn leefstijl.
Ik raakte in de war, wat van de tijd daarvoor waarin ik er klaar mee raakte was zijn ziekte en wat was karakter?
Na een aantal weken besloot ik hem toch nog een kans te geven, die hij na een week weer verpeste door moeilijk te doen over een uitje wat gewoon hoort bij een jong gezin.
Dit hakte er erg in, hij was weer egoïstisch en kon zich weer niet in mij verplaatsen.
Toch heb ik hierna nog een gesprek gemaakt bij een relatietherapeut, dit gesprek heeft mij eigenlijk niets gebracht, hij constateerde dat mijn man niet goed communiceerde en als advies gaf hij elke dag 2 goede dingen van mijn man op te schrijven, dingen die ik waardeer aan die dag. Maar die dingen zie ik ook wel zonder ze op te schrijven.
Dat is nu namelijk steeds het probleem elke keer als ik zeg dat ik weg wil gaat hij zich gedragen als de liefste, leukste, grappigste man van de wereld, op die momenten vind ik hem ook nog steeds aantrekkelijk en leuk.
Maar nu kan ik niet meer terug, hij heeft het te vaak verpest bij mij, ik heb er geen vertrouwen meer in, hij heeft al zo vaak beterschap beloofd. Ook vertrouw ik hem niet als het gaat om monogaam zijn, misschien nu wel maar wie zegt dat het nooit meer gaat gebeuren.
Ik sluit me gewoon (onbewust) voor hem af uit zelfbescherming, als hij mij een knuffel wil geven voel ik alleen maar weerstand. Tegelijkertijd ga ik kapot als ik aan mijn kinderen denk en hoe hun in een gebroken gezin moeten opgroeien.
Wat moet ik doen, nog maanden in therapie gaan om mezelf (geforceerd) weer terug te laten brengen naar verbinding met mijn man en het vertrouwen proberen te herstellen?
Of de scheiding in gang zetten?
Fam26 schreef op 14-05-2024 om 20:44:
[..]
In welke leeftijd zitten jou kinderen als ik vragen mag? Komt het doordat je ex ze bespeelt dat je ze weinig ziet?
Heb je wel leuke vriendinnen ? Ik heb ooit toen ik in een vreemde stad ging wonen leuke vriendinnen leren kennen door in een vriendinnen groepje op een forum te gaan. Na een tijdje met een hele groep afgesproken en daar zijn een paar leuke vriendschappen uit ontstaan, misschien ook nog een tip?
door nieuwe vrienden kom je misschien ook weer een leuke man tegen
Over je ex, ik denk dat je het niet anders kon aanpakken het zit in mensen hun aard om geliefd en gezien te worden (1e levensbehoefte net als eten en drinken) je moet wel erg sterk in je schoenen staan om bij iemand te blijven die je dat helemaal nooit geeft, misschien nog wel sterker als bij iemand die het periodes wel geeft en dan weer niet. En stel je had dat gekund was je dan wel gelukkig geweest nu?
je kinderen wonen op zichzelf begrijp ik? Had je ze dan wel meer gezien gaan ze wel vaak bij je ex langs?
Ik was tegen de 60 toen we gingen scheiden en de kinderen al het huis uit. De gezamenlijke gezinsmomenten die we hadden hingen allemaal samen met ex (zijn vrienden en familie). Dus die was ik meteen kwijt en omdat je elkaar minder ziet gaat samen nieuwe rituelen ontwikkelen ook niet meer. Het blijkt op mijn leeftijd ook heel lastig om nieuwe vriendschappen op te doen. Iedereen is gesetteld en heeft 't druk. Daarbij kwamen ook nog de lockdowns en mijn chronische ziekte waardoor ik nauwelijks wat kan ondernemen.
Of ik gelukkig was geweest als ik bij ex was gebleven is natuurlijk koffiedik kijken. Op de manier waarop het ging niet iig. Dan zou ik mijn eigen houding, gedrag én verlangens en verwachtingen (die laatste 2 vooral) aan hebben moeten pakken. Dat zou ik achteraf graag gedaan hebben tijdens het huwelijk ipv erna. Nu is het alsof ik door veel ellende een (levens)les heb geleerd maar in praktijk niet meer in situaties kom om die toe te passen. Verspilde moeite dus🤷
Donna! schreef op 14-05-2024 om 23:03:
[..]
Lees nog eens het laatste zinnetje in deze post.
Besef dat de aanwezigheid van kinderen niet de enige reden zou moeten zijn om te blijven. Overweeg of je je kinderen dezelfde jeugd zou willen geven als jij hebt gehad, of je hun jeugd zou willen belasten met jullie problemen, en hen opvoedt met de gedachte dat je bij elkaar blijft nadat je eenmaal voor elkaar hebt gekozen, zelfs wanneer de relatie niet werkt. Je kent je partner het beste en kunt op basis van jullie geschiedenis redelijk goed inschatten hoe jullie toekomst eruit zal zien, ook die van de kinderen. Zijn er andere redenen om te blijven, zoals financiële afhankelijkheid of zorgen over alleen de zorg voor de kinderen dragen? Als je de kinderen buiten beschouwing laat, wat weerhoudt je dan om weg te gaan?
Ongeacht welke beslissing je neemt, is het belangrijk om jezelf goed te bevragen. Je hebt aangegeven dat je vast zit op momenten dat hij weer lief doet. Dit gevoel van vastzitten kan voortkomen uit innerlijke blokkades, mogelijk gerelateerd aan overtuigingen die je aan een bepaalde levensstijl of relatie bindt. Misschien houd je onbewust vast aan het idee dat wanneer je eenmaal voor elkaar kies, je bij elkaar moet blijven? Los van de kinderen, is het belangrijk jezelf af te vragen waarom je blijft. Het is normaal om te twijfelen of angst te voelen over weggaan. Dit kun je zien als een uitdaging waar je doorheen kunt groeien. Praat erover met anderen en vergeet niet voor jezelf te zorgen en je eigen waarde te kennen.
Bedankt voor de vragen Donna! Ja ik ben te lang gebleven door de overtuiging dat je hebt gekozen voor iemand en dan blijft, zo ben ik ook opgevoed altijd blijven vechten nooit opgeven. Daarnaast kan ik me ook (te) goed in een ander verplaatsten vind ik het verschrikkelijk om een ander pijn te doen. Is mijn liefdestaal voor iemand zorgen, dingen voor de ander doen. Ook probeer(de) ik altijd de goede vrede te bewaren. Allemaal eigenschappen waardoor je jezelf makkelijk wegcijfert, en ik ben me daarvan bewust.
omdat ik hier op vast liep veranderde dat een tijd terug, ik besloot dat ik me door niemand meer liet behandelen zoals ik zelf ook iemand niet zou behandelen. Dat uitte zich eerst naar “vrienden” (niet de goede want daar heb je dat soort situaties niet mee maar van die kennissen die je soms eens ziet) en Famillie enz. In onze relatie ook maar maakte ik het steeds toch weer goed maar steeds ging er een stukje kapot.
Financieel zal het zwaarder worden maar niet zo dat het niet kan.
Ook voor alleen zijn of alleen voor de kinderen zorgen ben ik niet bang. Misschien wel bang of je ooit weer iemand tegen gaat komen en liefde gaat ervaren want dat wil iedereen toch. En als je die dan vind hoe giet je dat dan in het vat mbt je kinderen?
maar ik ben er uit, dit kan zo niet langer. Ook al doet hij nu al hele lange tijd zijn best nadat ik maanden geleden heb gezegd te willen scheiden, het is te laat.
de manier waarop hij me de afgelopen jaren behandelt heeft vind ik nog steeds schokkend. Bij mij is het gewoon kapot, op. Ik hoef me daar niet schuldig over te voelen, ik heb gevochten als een leeuwin om ons gezin bij elkaar te houden. Hij is heeft het daarna weer laten hangen, dat is niet mijn schuld en ook niet gek dat ik er daardoor klaar mee ben.
Je kan je partner niet keer op keer slecht behandelen even je best doen en weer vragen of ze wil vechten.
Ik zie ook mijn eigen aandeel dus ik heb geen wrok of haat. Ik wil op een juiste manier uit elkaar gaan en gun hem alles, wil concessies doen op financieel gebied zodat hij het huis kan houden en ga niet moeilijk doen dat ik elke cent van de spullen die verdeeld moeten worden wil hebben (dan kan hij mij niet uitkopen denk ik) laat hem maar hier blijven heeft hij een fijne plek om de kinderen te ontvangen, ik vind wel wat.
Ik heb in jouw schoenen gestaan. Ook ik ben een "verzorger", ik ben daardoor veel te lang bij mijn ex gebleven. Achteraf heb ik jaren van leven verspeeld, maar ik kan daar met mededogen naar kijken: je kunt pas weg als je er aan toe bent.
Ik herken ook jouw gevoelens dat je best wel een paar veren wilt laten om de scheiding vlot te laten verlopen. Ik heb hier op het forum wijs advies daarover gekregen dat ik nu aan jou geef: doe alles eerlijk door de helft. Je hoeft hem niet het vel over de oren te halen, maar zorg dat het eerlijk blijft, want anders zit je achteraf mogelijk met nare gevoelens. Vergeet dus in je haast niet ook naar je eigen belang te kijken, jij moet ook verder met je leven. In deze fase is jezelf wegcijferen niet zo'n goed idee.
elledoris schreef op 15-05-2024 om 08:55:
[..]
Ik was tegen de 60 toen we gingen scheiden en de kinderen al het huis uit. De gezamenlijke gezinsmomenten die we hadden hingen allemaal samen met ex (zijn vrienden en familie). Dus die was ik meteen kwijt en omdat je elkaar minder ziet gaat samen nieuwe rituelen ontwikkelen ook niet meer. Het blijkt op mijn leeftijd ook heel lastig om nieuwe vriendschappen op te doen. Iedereen is gesetteld en heeft 't druk. Daarbij kwamen ook nog de lockdowns en mijn chronische ziekte waardoor ik nauwelijks wat kan ondernemen.
Of ik gelukkig was geweest als ik bij ex was gebleven is natuurlijk koffiedik kijken. Op de manier waarop het ging niet iig. Dan zou ik mijn eigen houding, gedrag én verlangens en verwachtingen (die laatste 2 vooral) aan hebben moeten pakken. Dat zou ik achteraf graag gedaan hebben tijdens het huwelijk ipv erna. Nu is het alsof ik door veel ellende een (levens)les heb geleerd maar in praktijk niet meer in situaties kom om die toe te passen. Verspilde moeite dus🤷
Lieve ED Ja ik herken veel in je situatie: ook over de zestig, chronisch ziek en daardoor veel alleen. (verschilt nauwelijks van lockdown periode eigenlijk) Ik had mijn laatste ex liever eerder afgekapt omdat ik veel kansen heb laten liggen doordat ik verstrikt raakte in een toxische toestand door (wat later bleek) zijn narcistische persoonlijkheidsstoornis. Nu, met veel pijn en alleen heb ik ook buien dat ik zou willen dat ik het anders had aangepakt. Maar ja, dat kon ik ook weer niet omdat ik zo'n behoefte had aan een arm om me heen (doordat ik al 12 jaar alleen was, zorgde voor een demente narcistische moeder en een kind met een geboortedefect). Die arm waar ik op hoopte kwam er natuurlijk niet.
Zo vermoed ik ook dat jij, mocht je dingen eerder hebben geweten wel andere keuzes had kunnen maken maar dat je evengoed de relatie met je man was verloren. Hij vond het namelijk wel een tijd goed hoe je was en wat ik uit je verhalen ken, zou hij een meer zelfbewuste ED niet comfortabel hebben gevonden.
Het alleenzijn en daardoor de gevoelens van eenzaamheid zijn reëel, voor ons beiden. Maar er is ook wel een erg grote nadruk in onze cultuur dat je ook na je 60e vibrant en gezellig samen moet zijn. Terwijl ik zoveel vrouwen zie met een 'grumpy old man' achter de krant, die die krant alleen maar even optilt als het het buurvrouwtje van 25 langskomt...
Voor mijzelf streef ik er naar toch een eer te leggen om, ondanks pijn, fysiek malaise en eenzaamheid er toch elke dag een klein feestje van te maken. Ik begrijp je gevoelens en deel ze voor een groot deel, maar op andere momenten zie ik het ook als een mogelijkheid om goede maatjes met mijzelf te worden. Een maatje erbij zou leuk zijn, maar onder mannen van onze leeftijd zijn er maar bijzonder weinig (als in geen) die een maatje willen die ook nog eens vaak ziek is en geen zin heeft om voor hem te zorgen maar die wel interessante gesprekken wil.
Het zij zo. Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Ik wens je alle goeds.
IMI-x2 schreef op 15-05-2024 om 09:45:
Ik heb in jouw schoenen gestaan. Ook ik ben een "verzorger", ik ben daardoor veel te lang bij mijn ex gebleven. Achteraf heb ik jaren van leven versperld, maar ik kan daar met mededigen naar kijken: je kunt pas weg als je er aan toe bent.
Ik herken ook jouw gevoelens dat je best wel een paar veren wilt laten om de scheiding vlot te laten verlopen. Ik heb hier op het forum wijs advies daarover gekregen dat ik nu aan jou geeft: doe alles eerlijk door de helft. Je hoeft hem niet het vel over de oren te halen, maar zorg dat het eerlijk blijft, want anders zit je achteraf mogelijk met nare gevoelens. Vergeet dus in je haast niet ook naar je eigen belang te kijken, jij moet ook verder met je leven. In deze fase is jezelf wegcijferen niet zo'n goed idee.
Dit is heel erg waar to. Door (teveel) concessies te doen blijf je in je aanpassende/verzorgende gedrag zitten. Daar schiet je uiteindelijk niets mee op.
MRI schreef op 15-05-2024 om 09:57:
[..]
Lieve ED Ja ik herken veel in je situatie: ook over de zestig, chronisch ziek en daardoor veel alleen. (verschilt nauwelijks van lockdown periode eigenlijk) Ik had mijn laatste ex liever eerder afgekapt omdat ik veel kansen heb laten liggen doordat ik verstrikt raakte in een toxische toestand door (wat later bleek) zijn narcistische persoonlijkheidsstoornis. Nu, met veel pijn en alleen heb ik ook buien dat ik zou willen dat ik het anders had aangepakt. Maar ja, dat kon ik ook weer niet omdat ik zo'n behoefte had aan een arm om me heen (doordat ik al 12 jaar alleen was, zorgde voor een demente narcistische moeder en een kind met een geboortedefect). Die arm waar ik op hoopte kwam er natuurlijk niet.
Zo vermoed ik ook dat jij, mocht je dingen eerder hebben geweten wel andere keuzes had kunnen maken maar dat je evengoed de relatie met je man was verloren. Hij vond het namelijk wel een tijd goed hoe je was en wat ik uit je verhalen ken, zou hij een meer zelfbewuste ED niet comfortabel hebben gevonden.
Het alleenzijn en daardoor de gevoelens van eenzaamheid zijn reëel, voor ons beiden. Maar er is ook wel een erg grote nadruk in onze cultuur dat je ook na je 60e vibrant en gezellig samen moet zijn. Terwijl ik zoveel vrouwen zie met een 'grumpy old man' achter de krant, die die krant alleen maar even optilt als het het buurvrouwtje van 25 langskomt...
Voor mijzelf streef ik er naar toch een eer te leggen om, ondanks pijn, fysiek malaise en eenzaamheid er toch elke dag een klein feestje van te maken. Ik begrijp je gevoelens en deel ze voor een groot deel, maar op andere momenten zie ik het ook als een mogelijkheid om goede maatjes met mijzelf te worden. Een maatje erbij zou leuk zijn, maar onder mannen van onze leeftijd zijn er maar bijzonder weinig (als in geen) die een maatje willen die ook nog eens vaak ziek is en geen zin heeft om voor hem te zorgen maar die wel interessante gesprekken wil.
Het zij zo. Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Ik wens je alle goeds.
Knap zoals jij dat doet. Ik blijf teveel worstelen met "had ik maar (eerder)" en dat levert dan weer verkapte boosheid op mezelf op - dan is 't lastig om m'n eigen maatje te zijn. Maar buiten dat vind ik 't gemis van de kinderen het moeilijkst. En áls ik ze dan zie, is het naast fijn ook confronterend dat het maar zo weinig is en dat ik tijdens die momenten merk dat ze hun vader veel vaker zien. Van mijn ex kreeg ik de kruimeltjes en nu voelt 't alsof de kinderen dat ook doen. Ik had gehoopt na mijn scheiding heel veel te ondernemen wat tijdens het huwelijk niet ging en daarmee de gekregen kruimels om te kunnen zetten in een zelf gebakken taart. Blijkt anders uit te pakken allemaal🤷
To is een stuk jonger, dan is het wellicht makkelijker om je leven weer op de rit te krijgen. Al realiseer ik me ook goed dat gedeeld ouderschap met jonge kinderen ook nare of lastige situaties kunnen geven.
@elledoris het is heel moeilijk om de vraag had ik maar los te laten, maar je moet want nu houd je ex je nog in zijn macht. Dat gun je hem toch niet?
weten je kinderen hoe je je voelt? Als ze het niet weten kunnen ze ook niet meer langs komen?
De chronische ziekte is oneerlijk en daar kan je ook weinig aan veranderen.
toch zou ik proberen leuke vriendinnen te vinden er moeten toch meer vrouwen van jou leeftijd in het zelfde schuitje zitten?
dingen ondernemen kan misschien niet altijd door je ziekte maar even een kopje thee bij elkaar, even met elkaar bellen kan je echt wel het gevoel geven dat je gezien wordt, ik vind het echt rot voor je en vind je als ik je teksten zo lees een hele sterke vrouw!
bedankt voor je feedback het laat mij ook in zien dat ik moet nu ik nog jong ben!
Elledoris wat maakt dat je de kinderen weinig meer ziet? Ik neem aan dat die (gezien jouw leeftijd) zelf intussen ook (jong)volwassen zijn met een eigen leven. En dus minder tijd voor hun moeder. Is die band daadwerkelijk niet goed en wat is je eigen aandeel daarin? Ik zou dat soort zaken los van je ex zien. Wat kan jij doen in het contact met je kinderen. En heb je hier wel eens met ze over gesproken (en niet waarom komen jullie nooit. Maar vragen wat ze willen en aangeven wat jij graag zou willen).
Verder ken ik een vergelijkbare situatie van iemand die met 60 gescheiden is. Die is afgekeurd en dus ook veel thuis. Maar binnen haar mogelijkheden probeert ze zich te redden. Ze heeft hobby's die passen bij haar situatie en gezondheid. En daar dus ook mensen ontmoet. Ook is ze veel online actief (oa in een groep voor mensen met dezelfde aandoening). Straalt positieviteit uit en is gelukkig met zichzelf binnen haar eigen mogelijkheden (die soms ook beperkt zijn). Totaal niet op zoek naar een partner omdat haar leven daar ook niet meer op is ingericht. Ook heeft ze mensen om haar heen gezocht die ook alleenstaand zijn (gescheiden, langdurig single of weduwe). Dat helpt ook enorm omdat veel anderen op deze leeftijd toch enorm op het gezin en de partner gericht zijn.
Zijn er voor jou geen opties het leven aangenamer te maken?
to wat een moedige beslissing. Zo te horen gaat dit al vele jaren zo en zitten jullie in een patroon. Je kunt eindeloos vechten. Maar je kunt ook investeren in jezelf en je eigen toekomst. Ipv een ander te willen veranderen (waartoe jij pogingen hebt gedaan en wat niet is gelukt). Uiteindelijk mag iedereen zijn wie hij is en soms past dat niet meer samen in een relatie. Nu kan jij je eigen leven vormgeven. Ook in de toekomst met de kinderen. Zonder remmingen vanuit zijn negativiteit naar jou toe. Doen zoals jij de opvoeding, het huishouden en je leven wilt vormgeven. Wellicht dat er ooit weer iemand komt. Misschien ook niet. Belangrijk is gelukkig worden met jezelf en de kinderen. Veel sterkte en succes.
Fam26 schreef op 13-05-2024 om 20:28:
@elledoris daar ben ik dus bang voor dat het weer tijdverspilling is @ moree ja maar wel goed om het van verschillende kanten te bekijken wordt steeds helderder voor me @egel ik snap jou ook en mijn twijfels liggen ook bij de kinderen @forever53 3 jaar
Ik wil dus niet weg voor onze kinderen maar durf het niet nog weer een kans te geven. Ik zit dus vast.Vanmiddag gesprek gehad met man de vraag van tsjor gesteld “je weet wel wat je moet doen om een goede relatie te hebben met mij, je wilt het ook wel, maar je houdt het niet vol, hoe komt dat?” Daarop kreeg ik als antwoord dat hij het wel kon na de affaire omdat hij echt zag dat ik weg zou gaan anders. Daarna is het dus na 1.5 jaar weer ingezakt en dan hadden we ruzie deed hij weer een paar weken zijn best maar zakte het weer in. In zijn woorden “je ging toch niet weg” ik zei dat ik daar heel verdrietig van werd dat je toch niet je partner goed moet behandelen omdat er anders consequenties volgen maar gewoon omdat je van haar houd. Toen zei hij ik dacht het ook niet zo letterlijk maar was gewoon lui en makkelijk. Maar nu is dat volgens hem veranderd hij heeft de laatste maanden veel mee gemaakt z’n eigen chronische ziekte in de familie heel dichtbij heftige ziektes dus nu is hij met z’n neus op de feiten gedrukt en hij wil rust thuis. En door al die dingen en dat hij zich beter voelt (lichamelijk niet meer moe enz) kan hij het deze keer wel volhouden. Hij smeekte mij om er voor te vechten en te stoppen met afstand van hem nemen. Heb hem verteld dat hij zelf al deze ellende veroorzaakt heeft en dat ik het niet eerlijk vind dat hij het zo hoog op laat lopen dat ik er zo klaar mee ben (heb hem laatste jaar steeds gewaarschuwd dat met elke rot actie van hem er iets van mijn liefde voor hem afbrokkeld en dat het een keer op is) en dat ik nu wéér moet vechten. Dat heb ik 3 jaar geleden (na uitkomst affaire ) ook al gedaan.
En (dit is het probleem ) dat ik niet denk laat ik eens lekker afstandelijk doen dan voelt hij zich slecht. Maar dat dat geleidelijk is gegaan en ik bewust én onbewust afstand heb genomen uit zelfbescherming. Als hij mij aanraakt gaat mijn lichaam in de weerstand alsof het wil zeggen “dit gaan we niet doen je wordt weer gekwetst”
Hij begon natuurlijk over de kinderen hoe ze er onder zullen leiden als we gaan scheiden.
Maar hoe graag ik het zou willen ik zou niet weten hoe ik nog terug kan? Hij heeft het zo ver laten komen dat ik voor het eerst er echt klaar mee was, en zelfs de verandering die ik nu zie lijkt dat niet te veranderen.
ja dit is het patroon dat ik zooo vaak heb gezien in relaties, van mijzelf maar ook van anderen: De een zegt: ik vind dit naar, dit moet veranderen anders stopt het. De ander schrikt, gaat wat laten zien maar eigenlijk alleen maar om de ander weer in de oude positie terug te krijgen. Is het eenmaal zo ver, dan zakt hij weer terug in de kussens. De eerste, die na de eerste kwaadheid toch weer hoopvol en vergevingsgezind was, merkt dat haar hart toch een stukje dichtgaat als blijkt dat de hoop uiteindelijk tevergeefs was. Dan begint het circus weer opnieuw. Maar de een haar hart gaat steeds meer dicht terwijl de ander denkt 'ze gaat niet weg dus het zal mijn tijd wel uitduren". Niet dus. Op een gegeven moment is het genoeg geweest en kan je niet meer hopen of geloven in herstel. Best tragisch.
@mri dit dus ik huil al de hele avond, ik ken hem zo lang, hou zo veel van hem, hebben zoveel moois op gebouwd, prachtige kinderen en alles is nu stuk. Ik ga kapot van verdriet, dank je wel voor je bericht
Fam26 schreef op 15-05-2024 om 22:11:
@mri dit dus ik huil al de hele avond, ik ken hem zo lang, hou zo veel van hem, hebben zoveel moois op gebouwd, prachtige kinderen en alles is nu stuk. Ik ga kapot van verdriet, dank je wel voor je bericht
ach meisje, het is ook verdrietig, hug voor jou {{{{Fam26}}}}
Fam26 schreef op 15-05-2024 om 22:11:
@mri dit dus ik huil al de hele avond, ik ken hem zo lang, hou zo veel van hem, hebben zoveel moois op gebouwd, prachtige kinderen en alles is nu stuk. Ik ga kapot van verdriet, dank je wel voor je bericht
@fam26, neem wat ik schrijf niet verkeerd aub. Het is goed dat je huilt, laat het allemaal over je heen komen, de pijn, het verdriet allemaal. Om te kunnen helen is het nodig om te voelen. Hierdoor ga je de pijn verwerken die je zo lang heb vastgezet en onderdrukt. Huil zo vaak als dat je nodig hebt. Op den duur ga je veel minder voelen. Zoek tips hoe om te gaan met verdriet https://www.depsycholoog.nl/verdriet/
Wat mij ontzettend hielp was een luisterende oor van vrienden, ook in momenten van verdriet, dus als je kan pak die telefoon op en bel iemand. Een goed gesprek kan je ook een boost geven. Kan je niemand bellen, pak pen en papier en schrijf het van je af. Met schrijven kun je terug reflecteren en beter verwerken. Een andere tip, zoek afleiding en probeer een komedie film of filmpjes te bekijken, dit heb ik soms uren gedaan. Soms had ik gewoon de behoefte om te lachen, even een goed gevoel hebben. Sterke!
@mri en donna! Lief van jullie en bedankt voor de tips!
Wat helpt zijn inderdaad om een paar goede vrienden of familieleden in vertrouwen te nemen. Geef ook aan dat jij dat nodig hebt en of ze je willen helpen gewoon om te praten.
Daarnaast ga sporten! Wandelen, fietsen of iets anders om je hoofd leeg te maken. Er zijn ook goede podcasts over het onderwerp (oa roels sofasessies).
En ga je richten op de afhandeling. Dus zaken regelen. Niet te lang laten duren zodat jullie beiden verder kunnen.
