Blijven of weg gaan?
Hallo, ik ben al maanden (misschien al jaren) aan het denken over de vraag blijven of weg gaan? Mijn verhaal is als volgt;
Een paar jaar geleden ben ik erachter gekomen dat mijn man een lange affaire heeft gehad, onze kinderen waren toen nog heel jong dus deze affaire was al begonnen tijdens de zwangerschap van de eerste. Na veel boosheid, stress, verdriet, ruzie, gesprekken toch besloten om te blijven omdat de gedachte aan alleenstaande moeder zijn een dikke vette error in m'n hoofd veroorzaakte en omdat mijn man zo zijn best ging doen dat ik eigenlijk nog nooit zo'n lieve man aan hem had gehad, hij deed alles in huis, zorgde voor de kinderen, was lief, luisterde naar me, steunde me enz, was gezellig, attent enz.
Dit duurde ongeveer anderhalf jaar toen viel hij terug in zijn oude gedrag (hoe hij zich dus ook tijdens de affaire gedroeg ik wist alleen niet dat er een affaire aan de gang was).
Terugvallen in zijn oude gedrag betekende, prioriteiten verkeerd leggen, er niet voor me zijn op momenten dat ik hem nodig had, alles op mij neer laten komen, vaak boos zijn, chagrijnig, kort lontje, geen geduld of snauwen tegen de kids, vrienden op 1 zetten i.p.v. zijn gezin, kleinerend over mij praten tegen andere waar ik bij ben, geen zin hebben in verplichtingen die bij een jong gezin horen en dan de dag zelf verpesten door zijn donderbui. Als ik hem hiermee confronteerde beloofde hij altijd beterschap en ging het weer een aantal weken/maanden goed.
Op een gegeven moment was ik hier klaar mee en heb gezegd dat ik de scheiding in gang ging zetten.
Een paar weken later bleek dat hij een best wel ernstige chronische ziekte had die verklaard waarom hij erg vermoeid was, waarschijnlijk had hij dit al een tijdje (misschien zelfs hele leven). Ik zei hem dat ik voorlopig bleef omdat hij eerst die ziekte onder controle moest krijgen, dan zagen we daarna wel verder.
Hij veranderde heel erg in positieve zin nadat hij begon met medicijnen en bepaalde aanpassingen in zijn leefstijl.
Ik raakte in de war, wat van de tijd daarvoor waarin ik er klaar mee raakte was zijn ziekte en wat was karakter?
Na een aantal weken besloot ik hem toch nog een kans te geven, die hij na een week weer verpeste door moeilijk te doen over een uitje wat gewoon hoort bij een jong gezin.
Dit hakte er erg in, hij was weer egoïstisch en kon zich weer niet in mij verplaatsen.
Toch heb ik hierna nog een gesprek gemaakt bij een relatietherapeut, dit gesprek heeft mij eigenlijk niets gebracht, hij constateerde dat mijn man niet goed communiceerde en als advies gaf hij elke dag 2 goede dingen van mijn man op te schrijven, dingen die ik waardeer aan die dag. Maar die dingen zie ik ook wel zonder ze op te schrijven.
Dat is nu namelijk steeds het probleem elke keer als ik zeg dat ik weg wil gaat hij zich gedragen als de liefste, leukste, grappigste man van de wereld, op die momenten vind ik hem ook nog steeds aantrekkelijk en leuk.
Maar nu kan ik niet meer terug, hij heeft het te vaak verpest bij mij, ik heb er geen vertrouwen meer in, hij heeft al zo vaak beterschap beloofd. Ook vertrouw ik hem niet als het gaat om monogaam zijn, misschien nu wel maar wie zegt dat het nooit meer gaat gebeuren.
Ik sluit me gewoon (onbewust) voor hem af uit zelfbescherming, als hij mij een knuffel wil geven voel ik alleen maar weerstand. Tegelijkertijd ga ik kapot als ik aan mijn kinderen denk en hoe hun in een gebroken gezin moeten opgroeien.
Wat moet ik doen, nog maanden in therapie gaan om mezelf (geforceerd) weer terug te laten brengen naar verbinding met mijn man en het vertrouwen proberen te herstellen?
Of de scheiding in gang zetten?
@elledoris daar ben ik dus bang voor dat het weer tijdverspilling is @ moree ja maar wel goed om het van verschillende kanten te bekijken wordt steeds helderder voor me @egel ik snap jou ook en mijn twijfels liggen ook bij de kinderen @forever53 3 jaar
Ik wil dus niet weg voor onze kinderen maar durf het niet nog weer een kans te geven. Ik zit dus vast.
Vanmiddag gesprek gehad met man de vraag van tsjor gesteld “je weet wel wat je moet doen om een goede relatie te hebben met mij, je wilt het ook wel, maar je houdt het niet vol, hoe komt dat?” Daarop kreeg ik als antwoord dat hij het wel kon na de affaire omdat hij echt zag dat ik weg zou gaan anders. Daarna is het dus na 1.5 jaar weer ingezakt en dan hadden we ruzie deed hij weer een paar weken zijn best maar zakte het weer in. In zijn woorden “je ging toch niet weg” ik zei dat ik daar heel verdrietig van werd dat je toch niet je partner goed moet behandelen omdat er anders consequenties volgen maar gewoon omdat je van haar houd. Toen zei hij ik dacht het ook niet zo letterlijk maar was gewoon lui en makkelijk. Maar nu is dat volgens hem veranderd hij heeft de laatste maanden veel mee gemaakt z’n eigen chronische ziekte in de familie heel dichtbij heftige ziektes dus nu is hij met z’n neus op de feiten gedrukt en hij wil rust thuis. En door al die dingen en dat hij zich beter voelt (lichamelijk niet meer moe enz) kan hij het deze keer wel volhouden. Hij smeekte mij om er voor te vechten en te stoppen met afstand van hem nemen. Heb hem verteld dat hij zelf al deze ellende veroorzaakt heeft en dat ik het niet eerlijk vind dat hij het zo hoog op laat lopen dat ik er zo klaar mee ben (heb hem laatste jaar steeds gewaarschuwd dat met elke rot actie van hem er iets van mijn liefde voor hem afbrokkeld en dat het een keer op is) en dat ik nu wéér moet vechten. Dat heb ik 3 jaar geleden (na uitkomst affaire ) ook al gedaan.
En (dit is het probleem ) dat ik niet denk laat ik eens lekker afstandelijk doen dan voelt hij zich slecht. Maar dat dat geleidelijk is gegaan en ik bewust én onbewust afstand heb genomen uit zelfbescherming. Als hij mij aanraakt gaat mijn lichaam in de weerstand alsof het wil zeggen “dit gaan we niet doen je wordt weer gekwetst”
Hij begon natuurlijk over de kinderen hoe ze er onder zullen leiden als we gaan scheiden.
Maar hoe graag ik het zou willen ik zou niet weten hoe ik nog terug kan? Hij heeft het zo ver laten komen dat ik voor het eerst er echt klaar mee was, en zelfs de verandering die ik nu zie lijkt dat niet te veranderen.
3 jaar is natuurlijk nog heel kort geleden en als je dan alweer oud gedrag ziet in plaats van een man die keihard zijn best voor je doet en laat merken dat hij jou waard is snap ik heel goed je twijfels.
Snap ook hoe dat werkt met afstand nemen. Je bouwt een muur om je hart want dan kun je niet geraakt worden.
Denk dat je zelf goed na moet denken of je zo nog jaren verder wilt. Het is wel heel makkelijk van hem om te denken dat je toch niet weg gaat. Zo van dan hoef ik mijn best niet meer te doen.
Mocht je wel verder gaan met je man. Ga dan na wat je grenzen zijn. Hier heb ik veel over geleerd. En geef deze grenzen aan. Denk dat je daar nu al goed mee bezig bent door deze dingen aan te geven.
Dus aangeven dat hij zo niet over je kan praten tegen anderen. Aangeven dat jij ook behoeften hebt. Maar ja hij moet wel willen. Denk dat je dat zelf het beste kunt voelen en ervaren . Doet hij zijn uiterste best voor jou en jullie gezin.
En snap je twijfels wat betreft jullie kinderen. Die zijn volgens mij nog erg jong. Maar jij bent er zelf ook nog. Je bent niet alleen moeder.
Sterkte ..is niet makkelijk allemaal.
Fam26 schreef op 13-05-2024 om 20:28:
@elledoris daar ben ik dus bang voor dat het weer tijdverspilling is @ moree ja maar wel goed om het van verschillende kanten te bekijken wordt steeds helderder voor me @egel ik snap jou ook en mijn twijfels liggen ook bij de kinderen @forever53 3 jaar
Ik wil dus niet weg voor onze kinderen maar durf het niet nog weer een kans te geven. Ik zit dus vast.Vanmiddag gesprek gehad met man de vraag van tsjor gesteld “je weet wel wat je moet doen om een goede relatie te hebben met mij, je wilt het ook wel, maar je houdt het niet vol, hoe komt dat?” Daarop kreeg ik als antwoord dat hij het wel kon na de affaire omdat hij echt zag dat ik weg zou gaan anders. Daarna is het dus na 1.5 jaar weer ingezakt en dan hadden we ruzie deed hij weer een paar weken zijn best maar zakte het weer in. In zijn woorden “je ging toch niet weg” ik zei dat ik daar heel verdrietig van werd dat je toch niet je partner goed moet behandelen omdat er anders consequenties volgen maar gewoon omdat je van haar houd. Toen zei hij ik dacht het ook niet zo letterlijk maar was gewoon lui en makkelijk. Maar nu is dat volgens hem veranderd hij heeft de laatste maanden veel mee gemaakt z’n eigen chronische ziekte in de familie heel dichtbij heftige ziektes dus nu is hij met z’n neus op de feiten gedrukt en hij wil rust thuis. En door al die dingen en dat hij zich beter voelt (lichamelijk niet meer moe enz) kan hij het deze keer wel volhouden. Hij smeekte mij om er voor te vechten en te stoppen met afstand van hem nemen. Heb hem verteld dat hij zelf al deze ellende veroorzaakt heeft en dat ik het niet eerlijk vind dat hij het zo hoog op laat lopen dat ik er zo klaar mee ben (heb hem laatste jaar steeds gewaarschuwd dat met elke rot actie van hem er iets van mijn liefde voor hem afbrokkeld en dat het een keer op is) en dat ik nu wéér moet vechten. Dat heb ik 3 jaar geleden (na uitkomst affaire ) ook al gedaan.
En (dit is het probleem ) dat ik niet denk laat ik eens lekker afstandelijk doen dan voelt hij zich slecht. Maar dat dat geleidelijk is gegaan en ik bewust én onbewust afstand heb genomen uit zelfbescherming. Als hij mij aanraakt gaat mijn lichaam in de weerstand alsof het wil zeggen “dit gaan we niet doen je wordt weer gekwetst”
Hij begon natuurlijk over de kinderen hoe ze er onder zullen leiden als we gaan scheiden.
Maar hoe graag ik het zou willen ik zou niet weten hoe ik nog terug kan? Hij heeft het zo ver laten komen dat ik voor het eerst er echt klaar mee was, en zelfs de verandering die ik nu zie lijkt dat niet te veranderen.
Dus als ik het goed begrijp, heb je al drie jaar lang twijfels over het al dan niet blijven na de affaire, en heb je dat ook steeds uitgesproken. Geen wonder dat hij niet overtuigd is dat je weggaat. Je hebt er mee gedreigd en meer niet, welke andere consequenties waren er voor zijn gedrag tot nu toe?
Wat heb je nodig qua overtuiging want wat je nu aan het doen bent, het is echt niet goed voor jou en je kinderen.
Bizar dat het leed wat hij heeft veroorzaakt hem niet heeft bewogen tot verandering. Moet jij hem echt uitleggen hoe hij jou moet behandelen en was zijn antwoord echt dat hij daar te lui voor was of te makkelijk over deed? Zijn reactie op zijn gedrag lijkt erg passief.
Natuurlijk wil hij nu rust en rustig aan doen omdat hij nu getroffen is door een chronische ziekte en waarschijnlijk zal hij veel van jou afhankelijk zijn. Wie gaat er anders voor hem zorgen en voor hem klaarstaan?
Heeft hij naar jou geluisterd toen jij in de afgelopen 3 je zorgen had geuit over wat een scheiding zou doen met de kinderen? Dit heb je vast vaak genoeg gedaan. Ik vind eerlijk gezegd niet dat hij in een positie is om die kaart te trekken.
Het is belangrijk om vast te houden aan wat je voelt, vooral als je het gevoel hebt dat het voorbij is. Telkens wanneer je weer teleurgesteld wordt, wordt het alleen maar moeilijker om los te laten en groeit het verdriet. Ik wens je veel sterkte en wijsheid in deze moeilijke tijd.
@Donna! Nee hij heeft anderhalf jaar na de affaire zijn best gedaan ik had toen echt niets op hem aan te merken (tuurlijk wel eens iets maar geen grote dingen) daarna een jaar lang terug gevallen in z’n oude gedrag met tussenpozen want dan kregen we ruzie en zei hij weer sorry na een jaar heb ik toen gezegd te willen scheiden. Dat is nu een half jaar geleden en sinds hij door heeft dat ik serieus ben doet hij weer zijn best
Je wilt je kinderen een hecht gezin geven. Maar zo hecht klinkt het niet. Het is voor kinderen helemaal niet fijn om iedere dag in zo'n sfeer en met een ongelukkige moeder te zitten. Alleen: zij kunnen daar niet van weglopen, ze zitten er midden in, in die liefdeloze ongezelligheid en kunnen geen kant op. Dan kan een scheiding, met daarna wel een fijne, ontspannen plek om thuis te komen, heel veel fijner zijn. Dat is tenminste mijn persoonlijke ervaring als kind.
Een scheiding hoeft niet altijd alleen maar drama en ellende te zijn he. Talloze kinderen en ouders waar het prima mee gaat. Maar je hoort alleen de vechtscheidingen. Terwijl gezinnen waar enorme problemen zijn achter de voordeur niet in beeld zijn. En gescheiden ouders waarmee het goed gaat ook niet.
Jouw man doet geen moeite omdat jij toch niet gaat (denkt hij). Hij komt misschien even in actie maar zakt daarna terug en gebruikt de kinderen als machtsmiddel. Hij zou volledig voor jou als persoon moeten gaan. Nu neemt hij jou op de koop toe.
Izza schreef op 14-05-2024 om 15:26:
Een scheiding hoeft niet altijd alleen maar drama en ellende te zijn he. Talloze kinderen en ouders waar het prima mee gaat. Maar je hoort alleen de vechtscheidingen. Terwijl gezinnen waar enorme problemen zijn achter de voordeur niet in beeld zijn. En gescheiden ouders waarmee het goed gaat ook niet.
Jouw man doet geen moeite omdat jij toch niet gaat (denkt hij). Hij komt misschien even in actie maar zakt daarna terug en gebruikt de kinderen als machtsmiddel. Hij zou volledig voor jou als persoon moeten gaan. Nu neemt hij jou op de koop toe.
Ik hoorde juist alleen maar jubelverhalen voordat ikging scheiden. Bleek ook niet waar🤷
Izza schreef op 14-05-2024 om 15:26:
Een scheiding hoeft niet altijd alleen maar drama en ellende te zijn he. Talloze kinderen en ouders waar het prima mee gaat. Maar je hoort alleen de vechtscheidingen. Terwijl gezinnen waar enorme problemen zijn achter de voordeur niet in beeld zijn. En gescheiden ouders waarmee het goed gaat ook niet.
Jouw man doet geen moeite omdat jij toch niet gaat (denkt hij). Hij komt misschien even in actie maar zakt daarna terug en gebruikt de kinderen als machtsmiddel. Hij zou volledig voor jou als persoon moeten gaan. Nu neemt hij jou op de koop toe.
Ik hoorde juist alleen maar jubelverhalen voordat ikging scheiden. Bleek ook niet waar🤷
Maar als to wil blijven, dan moet ze zich realiseren dat ze blijft voor haar kinderen en niet omdat haar man misschien weer gezellig gaat doen. Een man waar ze geen liefde voor voelt is dan part of the deal. En dan dus ook niet meer ergeren aan het gedrag.
elledoris schreef op 14-05-2024 om 16:23:
[..]
Ik hoorde juist alleen maar jubelverhalen voordat ikging scheiden. Bleek ook niet waar🤷
.
Elledoris, proef ik hieruit dat je leven na scheiding ‘erger/slechter’ is/was dan tijdens de relatie? Laat ik het anders stellen: zou je anders handelen met de kennis die je nu hebt?
RoodVruchtje schreef op 14-05-2024 om 16:27:
[..]
Elledoris, proef ik hieruit dat je leven na scheiding ‘erger/slechter’ is/was dan tijdens de relatie? Laat ik het anders stellen: zou je anders handelen met de kennis die je nu hebt?
Het heeft bij niet positief uitgepakt. Meerdere redenen. Ik had vooral vóórdat ik ging scheiden graag meer de kennis van nu gehad. Over het patroon waar we inzaten en hoe ik continue bezig was rekening met ex te houden, in de hoop dat ie dan ook naar mij toe weer leuk zou zijn. Dat werkt dus niet. Heeft me heel veel energie gekost die ik nu niet meer heb. Plus lockdowns, plus chronisch ziek geworden, plus kinderen veel minder zien, plus nog steeds geen intimiteit want geen nwe partner. Als ik was gestopt met steeds rekening met hem houden en daar iets voor terug verlangen, tja, wellicht had ik dan kunnen blijven en zou ik de kinderen veel meer zien. Dat zou me wel wat waard zijn geweest.
elledoris schreef op 14-05-2024 om 18:07:
[..]
Het heeft bij niet positief uitgepakt. Meerdere redenen. Ik had vooral vóórdat ik ging scheiden graag meer de kennis van nu gehad. Over het patroon waar we inzaten en hoe ik continue bezig was rekening met ex te houden, in de hoop dat ie dan ook naar mij toe weer leuk zou zijn. Dat werkt dus niet. Heeft me heel veel energie gekost die ik nu niet meer heb. Plus lockdowns, plus chronisch ziek geworden, plus kinderen veel minder zien, plus nog steeds geen intimiteit want geen nwe partner. Als ik was gestopt met steeds rekening met hem houden en daar iets voor terug verlangen, tja, wellicht had ik dan kunnen blijven en zou ik de kinderen veel meer zien. Dat zou me wel wat waard zijn geweest.
Jij bent meer verloren dan enkel je partner. Je partner, weinig contact met en soms buitensluiten door de kinderen, al dan niet beïnvloed door partner en zn nieuwe vlam. Daarnaast raakte je in isolement met corona, raakte je chronisch ziek en is er voor jou nu geen nieuwe partner. Er worden mensen zuur en bitter om minder hoor! Je hebt het gewoon terecht moeilijk en dit soort zaken raak je niet binnen een paar jaar kwijt; als je er al volledig doorkomt. Ik gun je meer en beter.
Max88 schreef op 14-05-2024 om 18:25:
[..]
Jij bent meer verloren dan enkel je partner. Je partner, weinig contact met en soms buitensluiten door de kinderen, al dan niet beïnvloed door partner en zn nieuwe vlam. Daarnaast raakte je in isolement met corona, raakte je chronisch ziek en is er voor jou nu geen nieuwe partner. Er worden mensen zuur en bitter om minder hoor! Je hebt het gewoon terecht moeilijk en dit soort zaken raak je niet binnen een paar jaar kwijt; als je er al volledig doorkomt. Ik gun je meer en beter.
Dank je wel Max🤗
Forever53 schreef op 13-05-2024 om 22:11:
3 jaar is natuurlijk nog heel kort geleden en als je dan alweer oud gedrag ziet in plaats van een man die keihard zijn best voor je doet en laat merken dat hij jou waard is snap ik heel goed je twijfels.
Snap ook hoe dat werkt met afstand nemen. Je bouwt een muur om je hart want dan kun je niet geraakt worden.
Denk dat je zelf goed na moet denken of je zo nog jaren verder wilt. Het is wel heel makkelijk van hem om te denken dat je toch niet weg gaat. Zo van dan hoef ik mijn best niet meer te doen.
Mocht je wel verder gaan met je man. Ga dan na wat je grenzen zijn. Hier heb ik veel over geleerd. En geef deze grenzen aan. Denk dat je daar nu al goed mee bezig bent door deze dingen aan te geven.
Dus aangeven dat hij zo niet over je kan praten tegen anderen. Aangeven dat jij ook behoeften hebt. Maar ja hij moet wel willen. Denk dat je dat zelf het beste kunt voelen en ervaren . Doet hij zijn uiterste best voor jou en jullie gezin.
En snap je twijfels wat betreft jullie kinderen. Die zijn volgens mij nog erg jong. Maar jij bent er zelf ook nog. Je bent niet alleen moeder.
Sterkte ..is niet makkelijk allemaal.
Toen hij na anderhalf jaar weer zulk gedrag ging vertonen gaf ik die grenzen natuurlijk aan en daar lijkt het nu op stuk te zijn gelopen. Tijdens de affaire (waar ik toen geen weet van had ) vertoonde hij ook zulk gedrag en toen heb ik te veel over me heen laten lopen. Neem ik me zelf ook niet kwalijk ik zat vol in de baby tijd.
elledoris schreef op 14-05-2024 om 18:07:
[..]
Het heeft bij niet positief uitgepakt. Meerdere redenen. Ik had vooral vóórdat ik ging scheiden graag meer de kennis van nu gehad. Over het patroon waar we inzaten en hoe ik continue bezig was rekening met ex te houden, in de hoop dat ie dan ook naar mij toe weer leuk zou zijn. Dat werkt dus niet. Heeft me heel veel energie gekost die ik nu niet meer heb. Plus lockdowns, plus chronisch ziek geworden, plus kinderen veel minder zien, plus nog steeds geen intimiteit want geen nwe partner. Als ik was gestopt met steeds rekening met hem houden en daar iets voor terug verlangen, tja, wellicht had ik dan kunnen blijven en zou ik de kinderen veel meer zien. Dat zou me wel wat waard zijn geweest.
In welke leeftijd zitten jou kinderen als ik vragen mag? Komt het doordat je ex ze bespeelt dat je ze weinig ziet?
Heb je wel leuke vriendinnen ? Ik heb ooit toen ik in een vreemde stad ging wonen leuke vriendinnen leren kennen door in een vriendinnen groepje op een forum te gaan. Na een tijdje met een hele groep afgesproken en daar zijn een paar leuke vriendschappen uit ontstaan, misschien ook nog een tip?
door nieuwe vrienden kom je misschien ook weer een leuke man tegen
Over je ex, ik denk dat je het niet anders kon aanpakken het zit in mensen hun aard om geliefd en gezien te worden (1e levensbehoefte net als eten en drinken) je moet wel erg sterk in je schoenen staan om bij iemand te blijven die je dat helemaal nooit geeft, misschien nog wel sterker als bij iemand die het periodes wel geeft en dan weer niet. En stel je had dat gekund was je dan wel gelukkig geweest nu?
je kinderen wonen op zichzelf begrijp ik? Had je ze dan wel meer gezien gaan ze wel vaak bij je ex langs?
Fam26 schreef op 10-05-2024 om 10:12:
dank je @moree voor het meedenken ik was wel bekend met de termen zelf sabotage en symbiotische relatie maar denk zelf niet dat dit het is. Het is meer op m’n kinderen gericht, scheiden betekend een ander huis, papa minder zien, geen hecht gezin meer waarvan papa en mama bij elkaar zijn. Mama moeten missen als ze bij papa zijn (ze hangen erg aan mij) En al het verdriet wat daar voor hun bij komt kijken. Als ik geen kinderen had gehad was ik jaren geleden al weg geweest.
Lees nog eens het laatste zinnetje in deze post.
Besef dat de aanwezigheid van kinderen niet de enige reden zou moeten zijn om te blijven. Overweeg of je je kinderen dezelfde jeugd zou willen geven als jij hebt gehad, of je hun jeugd zou willen belasten met jullie problemen, en hen opvoedt met de gedachte dat je bij elkaar blijft nadat je eenmaal voor elkaar hebt gekozen, zelfs wanneer de relatie niet werkt. Je kent je partner het beste en kunt op basis van jullie geschiedenis redelijk goed inschatten hoe jullie toekomst eruit zal zien, ook die van de kinderen. Zijn er andere redenen om te blijven, zoals financiële afhankelijkheid of zorgen over alleen de zorg voor de kinderen dragen? Als je de kinderen buiten beschouwing laat, wat weerhoudt je dan om weg te gaan?
Ongeacht welke beslissing je neemt, is het belangrijk om jezelf goed te bevragen. Je hebt aangegeven dat je vast zit op momenten dat hij weer lief doet. Dit gevoel van vastzitten kan voortkomen uit innerlijke blokkades, mogelijk gerelateerd aan overtuigingen die je aan een bepaalde levensstijl of relatie bindt. Misschien houd je onbewust vast aan het idee dat wanneer je eenmaal voor elkaar kies, je bij elkaar moet blijven? Los van de kinderen, is het belangrijk jezelf af te vragen waarom je blijft. Het is normaal om te twijfelen of angst te voelen over weggaan. Dit kun je zien als een uitdaging waar je doorheen kunt groeien. Praat erover met anderen en vergeet niet voor jezelf te zorgen en je eigen waarde te kennen.
