Blijven of weg gaan?
Hallo, ik ben al maanden (misschien al jaren) aan het denken over de vraag blijven of weg gaan? Mijn verhaal is als volgt;
Een paar jaar geleden ben ik erachter gekomen dat mijn man een lange affaire heeft gehad, onze kinderen waren toen nog heel jong dus deze affaire was al begonnen tijdens de zwangerschap van de eerste. Na veel boosheid, stress, verdriet, ruzie, gesprekken toch besloten om te blijven omdat de gedachte aan alleenstaande moeder zijn een dikke vette error in m'n hoofd veroorzaakte en omdat mijn man zo zijn best ging doen dat ik eigenlijk nog nooit zo'n lieve man aan hem had gehad, hij deed alles in huis, zorgde voor de kinderen, was lief, luisterde naar me, steunde me enz, was gezellig, attent enz.
Dit duurde ongeveer anderhalf jaar toen viel hij terug in zijn oude gedrag (hoe hij zich dus ook tijdens de affaire gedroeg ik wist alleen niet dat er een affaire aan de gang was).
Terugvallen in zijn oude gedrag betekende, prioriteiten verkeerd leggen, er niet voor me zijn op momenten dat ik hem nodig had, alles op mij neer laten komen, vaak boos zijn, chagrijnig, kort lontje, geen geduld of snauwen tegen de kids, vrienden op 1 zetten i.p.v. zijn gezin, kleinerend over mij praten tegen andere waar ik bij ben, geen zin hebben in verplichtingen die bij een jong gezin horen en dan de dag zelf verpesten door zijn donderbui. Als ik hem hiermee confronteerde beloofde hij altijd beterschap en ging het weer een aantal weken/maanden goed.
Op een gegeven moment was ik hier klaar mee en heb gezegd dat ik de scheiding in gang ging zetten.
Een paar weken later bleek dat hij een best wel ernstige chronische ziekte had die verklaard waarom hij erg vermoeid was, waarschijnlijk had hij dit al een tijdje (misschien zelfs hele leven). Ik zei hem dat ik voorlopig bleef omdat hij eerst die ziekte onder controle moest krijgen, dan zagen we daarna wel verder.
Hij veranderde heel erg in positieve zin nadat hij begon met medicijnen en bepaalde aanpassingen in zijn leefstijl.
Ik raakte in de war, wat van de tijd daarvoor waarin ik er klaar mee raakte was zijn ziekte en wat was karakter?
Na een aantal weken besloot ik hem toch nog een kans te geven, die hij na een week weer verpeste door moeilijk te doen over een uitje wat gewoon hoort bij een jong gezin.
Dit hakte er erg in, hij was weer egoïstisch en kon zich weer niet in mij verplaatsen.
Toch heb ik hierna nog een gesprek gemaakt bij een relatietherapeut, dit gesprek heeft mij eigenlijk niets gebracht, hij constateerde dat mijn man niet goed communiceerde en als advies gaf hij elke dag 2 goede dingen van mijn man op te schrijven, dingen die ik waardeer aan die dag. Maar die dingen zie ik ook wel zonder ze op te schrijven.
Dat is nu namelijk steeds het probleem elke keer als ik zeg dat ik weg wil gaat hij zich gedragen als de liefste, leukste, grappigste man van de wereld, op die momenten vind ik hem ook nog steeds aantrekkelijk en leuk.
Maar nu kan ik niet meer terug, hij heeft het te vaak verpest bij mij, ik heb er geen vertrouwen meer in, hij heeft al zo vaak beterschap beloofd. Ook vertrouw ik hem niet als het gaat om monogaam zijn, misschien nu wel maar wie zegt dat het nooit meer gaat gebeuren.
Ik sluit me gewoon (onbewust) voor hem af uit zelfbescherming, als hij mij een knuffel wil geven voel ik alleen maar weerstand. Tegelijkertijd ga ik kapot als ik aan mijn kinderen denk en hoe hun in een gebroken gezin moeten opgroeien.
Wat moet ik doen, nog maanden in therapie gaan om mezelf (geforceerd) weer terug te laten brengen naar verbinding met mijn man en het vertrouwen proberen te herstellen?
Of de scheiding in gang zetten?
Wat rot voor jou dat je man al een affaire had terwijl jij zwanger was van jullie eerste kindje! Mijn hemel, wat vreselijk.
Ik begrijp dat je je man niet meer vertrouwd en je je voor hem afsluit. In de 1e alinea schreef je dat ‘de gedachte aan alleenstaande moeder een dikke vette error in je hoofd veroorzaakte’.
Ik denk dat jouw man dit heeft gevoelt en ahw telkens jouw grenzen hierin opzoekt. Dan gaat hij enorm zijn best doen een goeie man en vader te zijn . Maar hij doet dit niet met zuivere intentie. Hij forceert ahw een goed persoon in zichzelf om vervolgens weer terug te vallen.
Jouw man klinkt niet als een gebalanceerd persoon. Geen leuk persoon. Hij is niet iemand waarop je kan bouwen. Op kan vertrouwen, van op aan kunt.
Deze man gaat jou niet gelukkig maken in de toekomst. Het zit er bij hem niet in.
Ga voor je eigen geluk, hoe moeilijk die keuze ook is.
Het kan wel eens zijn dat jouw kinderen beter gedijen in 2 huishoudens dan je denkt. Misschien dat jouw opvatting en wellicht ervaring over een gescheiden gezin echt jouw ervaring zijn en dat je het een echte kans moet geven om er neutraler in te leren staan. Voor je kinderen, zodat je jouw gevoel niet op de hunne plakt. Geef dat een kans zou ik zeggen
Misschien kan je man de vraag beantwoorden: je weet wel wat je moet doen om een goede relatie te hebben met mij, je wilt het ook wel, maar je houdt het niet vol, hoe komt dat? Dat kan van alles zijn: ernstige vermoeidheid door de ziekte; het past eigenlijk niet bij hem; jij bent zo bijzonder dat hij voor jou extra zijn best wil doen; of hij gaat na een poosje ervan uit dat het allemaal wel weer goed zit etc. etc.
Kijk zelf uit met dingen die jij 'gewoon' vindt, zoals een dagje uit met het gezin, want het kan zijn dat het niet voor iedereen 'gewoon' is.
Tsjor
@moree Dank je voor je bericht, klopt hij is ook niet stabiel kan slecht over gevoelens praten en slecht omgaan met grote of kleine tegenslagen. Het probleem is dat ik steeds als hij zich weer als de perfecte man gedraagt toch ook weer z’n goede kanten zie, empathie met hem heb. En dan ga ik twijfelen, we zijn nu toch zo’n leuk gezin moet ik er toch niet nog voor vechten? Maar ik kan me er dan toch weer niet helemaal aan toe geven omdat mijn onderbewuste of hoe je het ook wilt noemen weet dat dit de zoveelste poging is en hij toch weer terug gaat vallen. Maar dan kan ik op zo’n moment een scheiding ook niet door zetten. Ik vind dit echt de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten nemen.
@tsjor dank je dat is een hele goede vraag die ga ik stellen. Maar ergens weet ik dat hij toch wel weer een aantwoord heeft, toen kwam het door dit, toen door dat etc.
tsjor schreef op 09-05-2024 om 08:24:
Misschien kan je man de vraag beantwoorden: je weet wel wat je moet doen om een goede relatie te hebben met mij, je wilt het ook wel, maar je houdt het niet vol, hoe komt dat?
Antwoord lijkt mij duidelijk, dat is niet wie hij is, het zit niet in zijn natuur en speelt hij dus een toneelstuk. Dat houdt niemand de rest van zijn leven vol. “Een aap van 40 kun je immers niet meer leren klimmen!”
Ik begrijp TO heel erg goed en dat ze er inmiddels niet meer in gelooft, hoe graag hij misschien ook ‘die’ man wil zijn. Op een gegeven moment mag ook jij, Fam26, jouw grens trekken en voor jezelf en de kinderen kiezen. De kinderen zien en horen meer dan je denkt, ook voor hen zal dit niet makkelijk zijn.
Wat een lastige situatie. Mijn ex had (zover ik weet) geen affaire maar wel hetzelfde gedrag als jouw man. Elke keer als ik aangaf dat 't zo niet verder kon, ging hij zijn best doen en op 'tmoment dat ik er weer geloof (of hoop) inhad, dan viel hij weer terug in zijn "afstandelijke/niet betrokken" gedrag. Daar kwam bij dat hij met mij geen intimiteit wilde, al vanaf de geboorte van ons oudste kind (de kinderen erna kwamen vrij technisch tot stand😕). Ik weet nog steeds wat er aan te grondslag lag. Na 30 jaar heb ik de handdoek in de ring gegooid. En hij had meteen een andere 10 jaar jongere dame waarmee de piemel wel overeind kon komen😬.
Ik en in de loop dertijd heel erg de oorzaak bijmijzelf gaan en blijven zoeken. De oorzaak werd door ex ook vooral bij mij neergelegd.
Ikkan je niet echt advies geven of raad. Behalve dat de oorzaak niet bij jou ligt. Achteraf zou ik willen dat ik meer gellof in mezelf had gehad. Dat ik meer op mijn strepen zou hebben gestaan. Maar dan wel vanuit wederzijds respect. Ik miste intimiteit, dat maakte mij boos op hem. En ik ging daardoor (ook) in de beschuldiging. Het is kei moeilijk om aan te geven wat er met jezelf, je eigen gevoel, gebeurt als een ander zich op een bepaalde manier gedraagt. Let op, dus niet dóórdat de ander zich op een bepaalde manier gedraagt. "als" of "doordat" zijn essentieel verschillend. Bij als kan je in gesprek blijven, bij doordat is er beschuldiging in het spel.
Fam26 schreef op 09-05-2024 om 09:31:
@moree Dank je voor je bericht, klopt hij is ook niet stabiel kan slecht over gevoelens praten en slecht omgaan met grote of kleine tegenslagen. Het probleem is dat ik steeds als hij zich weer als de perfecte man gedraagt toch ook weer z’n goede kanten zie, empathie met hem heb. En dan ga ik twijfelen, we zijn nu toch zo’n leuk gezin moet ik er toch niet nog voor vechten? Maar ik kan me er dan toch weer niet helemaal aan toe geven omdat mijn onderbewuste of hoe je het ook wilt noemen weet dat dit de zoveelste poging is en hij toch weer terug gaat vallen. Maar dan kan ik op zo’n moment een scheiding ook niet door zetten. Ik vind dit echt de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten nemen.
Dat begrijp ik heel goed. Dat kan ik me goed voorstellen.
Jullie zitten in een bepaalde wisselwerking, een bepaald zuigend patroon waarbij je sterk op elkaar reageert. Als je man bemerkt dat jij een paar stappen van hem af doet , maakt hij een paar stappen naar jou toe. Dan maak jij als reaktie op hem weer een paar stappen naar hem waarop hij weer een paar stappen terug doet enz..
Een hele moeilijke situatie. En eentje die lang in deze hoedanigheid kan aanhouden. Maar Roodvruchtje benoemde dat ook, jullie kinderen zullen hier best veel van meekrijgen. Ze pikken ook veel op aan verbale en niet verbale boodschappen. En zij leren de wereld te analyseren door naar pap en mam te kijken. Dat is hun rolmodel.
Wat je kan doen om jezelf te steunen in je waardes en normen is naar een lotgenotengroep te gaan. Zodat je verhalen en ervaringen deelt met elkaar en je elkaar steunt en aanmoedigt om dicht bij jezelf te blijven. Er zullen online wel groepen zijn en zeer waarschijnlijk ook in de regio waar je woont.
Ik wens je veel wijsheid toe Fam
@elledoris dank voor je bericht je zegt achteraf had ik gewild dat ik meer op mijn strepen was gaan staan. Bedoel je daarmee te zeggen dat je eerder weg had moeten gaan? Er komt bij mij ook bij dat ik bijna 40 ben en dat ik een soort druk voel, het moet nu goed gaan en blijven of weg zodat ik nog een kans heb op een leuke relatie nu ik nog jong ben. Heb ook het gevoel dat ik mezelf helemaal kwijt ben, maar weet als hij zo weer thuis komt en gezellig doet en lief dat ik weer ga twijfelen. “Het is nu toch best goed” maar de angst dat dat zodra ik toegeef weer weg is bij hem zorgt er voor dat ik niet verder kan. Het lukt me niet om het door te zetten om weg te gaan maar ook niet om weer voor de relatie te gaan, gevoel dat dat ik vast zit
@roodvruchtje zoals ik schreef naar elledoris als hij dan weer de perfecte man “speelt” slaat de twijfel weer toe en zit ik eigenlijk vast maar dank je dat klopt dit is ook niet goed voor de kinderen maar dat voelt nu als mijn schuld hij wil er wel weer voor gaan
@moree ik ga eens kijken of die er zijn dank je! En ja kids voelen het denk ik ook 
Fam26 schreef op 09-05-2024 om 16:32:
@elledoris dank voor je bericht je zegt achteraf had ik gewild dat ik meer op mijn strepen was gaan staan. Bedoel je daarmee te zeggen dat je eerder weg had moeten gaan? Er komt bij mij ook bij dat ik bijna 40 ben en dat ik een soort druk voel, het moet nu goed gaan en blijven of weg zodat ik nog een kans heb op een leuke relatie nu ik nog jong ben. Heb ook het gevoel dat ik mezelf helemaal kwijt ben, maar weet als hij zo weer thuis komt en gezellig doet en lief dat ik weer ga twijfelen. “Het is nu toch best goed” maar de angst dat dat zodra ik toegeef weer weg is bij hem zorgt er voor dat ik niet verder kan. Het lukt me niet om het door te zetten om weg te gaan maar ook niet om weer voor de relatie te gaan, gevoel dat dat ik vast zit
Op strepen staan is misschien niet de goede uitdrukking. Ik had minder willen "voegen" naar man en beter willen kunnen aangeven waar ik behoefte aan had. Eigenlijk de boodschap onder de boodschap duidelijk willen krijgen bij mezelf en uitspreken. Ik miste intimiteit, daar heb ik over gesproken. En ex man op aangesproken, want hij wilde niet. Maar daaronder zit natuurlijk een behoefte aan geborgenheid, verbinding of zoiets. Dat heb ik nooit uitgesproken. Ik vind 't een lastige situatie voor je. Hij gaat niet zomaar veranderen. Probeer er achter te komen wat jij wil, wat jij kan. Zonder boosheid naar je man. En, zoals Theekannetje in een ander draadje schreef, realiseer je dat elke keuze ook verliezen is. Ga je weg - dan kan het zijn dat je je gezin verliest. Blijf je - dan kan het zijn dat je de liefde van je leven misloopt. En wat je ook kiest, je weet niet hoe het uitpakt. Daarom heel belangrijk om eerst steviger in je eigen schoenen te komen, te leren voelen wat je écht voelt.
Dank je Elledoris, ja daar ben ik dus sinds oktober denk ik echt mee bezig maar dat duurt gewoon lang en ik ben op. Ik dacht altijd dat je het op een moment wel 100% zou weten, hoe is dat bij jou gegaan? Wanneer wist je nu ga ik weg en was er geen twijfel meer
Zou het je ook helpen om misschien met een therapeut te gaan praten.
Bijvoorbeeld een psycholoog, zodat je de dynamiek bespreekt die er speelt en jij je gevoel en emoties kan uitspreken en je feedback krijgt van de therapeut.
Je kunt iemand zoeken, ook vrijgevestigd want vaak zijn er wachtlijsten, die bij je past en daar frequent naar toe gaan om feedback te krijgen, steun in je eigen voortgang. Naast een lotgenotengroep om die steun te krijgen en te blijven zoeken zodat je voort kan gaan op de weg van de waarheid. De weg die juist voelt voor jou.
Google eens op symbiotische relatie. Kijk eens of je je erin kan vinden. Het is misschien lastig om een lotgenotenkontakt in je regio te vinden maar zeer zeker zal er veel online over te vinden zijn. Wellicht ook forums meer gespecialiseerd in dit thema en waarbij je ook je situatie kan uitleggen en steun kan krijgen van velen die in een zelfde soort situatie hebben gezeten.
Kijk ook naar: zelf sabotage. Hier kun je online ook veel over lezen. Bij zelf sabotage zit je je eigen voortgang onbewust in de weg door onzekerheid, angst en niet willen falen.
P.S. ik heb zelf ook veel probleemtjes op verschillende vlakken. Ik klink waarschijnlijk wel als een beetje arrogant of een ‘know it all’ soort van persoon. Maar 1 ding wat me wel lukt is dynamiek herkennen. En dat verwoorden/ opschrijven.
dank je @moree voor het meedenken ik was wel bekend met de termen zelf sabotage en symbiotische relatie maar denk zelf niet dat dit het is. Het is meer op m’n kinderen gericht, scheiden betekend een ander huis, papa minder zien, geen hecht gezin meer waarvan papa en mama bij elkaar zijn. Mama moeten missen als ze bij papa zijn (ze hangen erg aan mij) En al het verdriet wat daar voor hun bij komt kijken. Als ik geen kinderen had gehad was ik jaren geleden al weg geweest.
