Blijven of weg gaan?
Hallo, ik ben al maanden (misschien al jaren) aan het denken over de vraag blijven of weg gaan? Mijn verhaal is als volgt;
Een paar jaar geleden ben ik erachter gekomen dat mijn man een lange affaire heeft gehad, onze kinderen waren toen nog heel jong dus deze affaire was al begonnen tijdens de zwangerschap van de eerste. Na veel boosheid, stress, verdriet, ruzie, gesprekken toch besloten om te blijven omdat de gedachte aan alleenstaande moeder zijn een dikke vette error in m'n hoofd veroorzaakte en omdat mijn man zo zijn best ging doen dat ik eigenlijk nog nooit zo'n lieve man aan hem had gehad, hij deed alles in huis, zorgde voor de kinderen, was lief, luisterde naar me, steunde me enz, was gezellig, attent enz.
Dit duurde ongeveer anderhalf jaar toen viel hij terug in zijn oude gedrag (hoe hij zich dus ook tijdens de affaire gedroeg ik wist alleen niet dat er een affaire aan de gang was).
Terugvallen in zijn oude gedrag betekende, prioriteiten verkeerd leggen, er niet voor me zijn op momenten dat ik hem nodig had, alles op mij neer laten komen, vaak boos zijn, chagrijnig, kort lontje, geen geduld of snauwen tegen de kids, vrienden op 1 zetten i.p.v. zijn gezin, kleinerend over mij praten tegen andere waar ik bij ben, geen zin hebben in verplichtingen die bij een jong gezin horen en dan de dag zelf verpesten door zijn donderbui. Als ik hem hiermee confronteerde beloofde hij altijd beterschap en ging het weer een aantal weken/maanden goed.
Op een gegeven moment was ik hier klaar mee en heb gezegd dat ik de scheiding in gang ging zetten.
Een paar weken later bleek dat hij een best wel ernstige chronische ziekte had die verklaard waarom hij erg vermoeid was, waarschijnlijk had hij dit al een tijdje (misschien zelfs hele leven). Ik zei hem dat ik voorlopig bleef omdat hij eerst die ziekte onder controle moest krijgen, dan zagen we daarna wel verder.
Hij veranderde heel erg in positieve zin nadat hij begon met medicijnen en bepaalde aanpassingen in zijn leefstijl.
Ik raakte in de war, wat van de tijd daarvoor waarin ik er klaar mee raakte was zijn ziekte en wat was karakter?
Na een aantal weken besloot ik hem toch nog een kans te geven, die hij na een week weer verpeste door moeilijk te doen over een uitje wat gewoon hoort bij een jong gezin.
Dit hakte er erg in, hij was weer egoïstisch en kon zich weer niet in mij verplaatsen.
Toch heb ik hierna nog een gesprek gemaakt bij een relatietherapeut, dit gesprek heeft mij eigenlijk niets gebracht, hij constateerde dat mijn man niet goed communiceerde en als advies gaf hij elke dag 2 goede dingen van mijn man op te schrijven, dingen die ik waardeer aan die dag. Maar die dingen zie ik ook wel zonder ze op te schrijven.
Dat is nu namelijk steeds het probleem elke keer als ik zeg dat ik weg wil gaat hij zich gedragen als de liefste, leukste, grappigste man van de wereld, op die momenten vind ik hem ook nog steeds aantrekkelijk en leuk.
Maar nu kan ik niet meer terug, hij heeft het te vaak verpest bij mij, ik heb er geen vertrouwen meer in, hij heeft al zo vaak beterschap beloofd. Ook vertrouw ik hem niet als het gaat om monogaam zijn, misschien nu wel maar wie zegt dat het nooit meer gaat gebeuren.
Ik sluit me gewoon (onbewust) voor hem af uit zelfbescherming, als hij mij een knuffel wil geven voel ik alleen maar weerstand. Tegelijkertijd ga ik kapot als ik aan mijn kinderen denk en hoe hun in een gebroken gezin moeten opgroeien.
Wat moet ik doen, nog maanden in therapie gaan om mezelf (geforceerd) weer terug te laten brengen naar verbinding met mijn man en het vertrouwen proberen te herstellen?
Of de scheiding in gang zetten?
Izza schreef op 15-05-2024 om 13:13:
Elledoris wat maakt dat je de kinderen weinig meer ziet? Ik neem aan dat die (gezien jouw leeftijd) zelf intussen ook (jong)volwassen zijn met een eigen leven. En dus minder tijd voor hun moeder. Is die band daadwerkelijk niet goed en wat is je eigen aandeel daarin? Ik zou dat soort zaken los van je ex zien. Wat kan jij doen in het contact met je kinderen. En heb je hier wel eens met ze over gesproken (en niet waarom komen jullie nooit. Maar vragen wat ze willen en aangeven wat jij graag zou willen).
Verder ken ik een vergelijkbare situatie van iemand die met 60 gescheiden is. Die is afgekeurd en dus ook veel thuis. Maar binnen haar mogelijkheden probeert ze zich te redden. Ze heeft hobby's die passen bij haar situatie en gezondheid. En daar dus ook mensen ontmoet. Ook is ze veel online actief (oa in een groep voor mensen met dezelfde aandoening). Straalt positieviteit uit en is gelukkig met zichzelf binnen haar eigen mogelijkheden (die soms ook beperkt zijn). Totaal niet op zoek naar een partner omdat haar leven daar ook niet meer op is ingericht. Ook heeft ze mensen om haar heen gezocht die ook alleenstaand zijn (gescheiden, langdurig single of weduwe). Dat helpt ook enorm omdat veel anderen op deze leeftijd toch enorm op het gezin en de partner gericht zijn.
Zijn er voor jou geen opties het leven aangenamer te maken?
OT: niet alles is altijd maakbaar Izza. Een groot deel van de pijn die ik heel goed kan navoelen van Elledoris, is het isolement dat komt van chronische ziekte. Zeker een ziekte die wisselend van aard is, zodat je vaak zaken moet afzeggen. Het beeld dat jij schetst van die persoon die het allemaal wel goed aanpakt zouden mensen zo van mij kunnen geven. (misschien ben ik het wel) Zij zien niet de tranen van de eenzaamheid van bijna 24/7 alles uit jezelf moeten halen, terwijl je vaak nog ziek bent ook. Nee zij zien iemand die probeert contacten te onderhouden en die dan niet zeurt over de fysieke en emotionele pijn die ze in haar leven heeft omdat het nu net een fijn moment is waarop ze wél mensen ziet en omdat ze weet dat dat echt vertellen mensen afschrikt. Of dat ze zich nog meer alleen gaat voelen omdat mensen (uit een soort bezweringsdrang?) oplossingen voor haar gaan verzinnen die ze allang uitgeprobeerd heeft maar die stuk gelopen zijn omdat ze weer ziek werd. Want ze weet dat mensen dat een domper vinden omdat ze nu eenmaal willen dat zaken oplosbaar zijn als je maar je best doet. Want zij zouden het wel anders aanpakken...
ja dit is een rampage van frustratie en verdriet. Want ik kan zo ED begrijpen in haar eenzaamheid: je kan een leuk contact hebben hoor, van een of twee uur met een vriendin of een middag met je kind. Maar daarna ben je dus weer 170 uur alleen in de week. Niet alles maakbaar. Je kan gewoon in een uitzichtloze shitsituatie terecht komen. Er dan op gewezen worden dat je het hup, positief moet aanpakken is niet altijd helpend.
fam: sorry voor het zijpaadje, sterkte
Uiteindelijk is het ook afhankelijk van hoe je het beleeft. Ook met chronische ziektes zijn er mogelijkheden. Dat bedoelde ik aan te geven.
MRI schreef op 16-05-2024 om 08:26:
[..]
OT: niet alles is altijd maakbaar Izza. Een groot deel van de pijn die ik heel goed kan navoelen van Elledoris, is het isolement dat komt van chronische ziekte. Zeker een ziekte die wisselend van aard is, zodat je vaak zaken moet afzeggen. Het beeld dat jij schetst van die persoon die het allemaal wel goed aanpakt zouden mensen zo van mij kunnen geven. (misschien ben ik het wel) Zij zien niet de tranen van de eenzaamheid van bijna 24/7 alles uit jezelf moeten halen, terwijl je vaak nog ziek bent ook. Nee zij zien iemand die probeert contacten te onderhouden en die dan niet zeurt over de fysieke en emotionele pijn die ze in haar leven heeft omdat het nu net een fijn moment is waarop ze wél mensen ziet en omdat ze weet dat dat echt vertellen mensen afschrikt. Of dat ze zich nog meer alleen gaat voelen omdat mensen (uit een soort bezweringsdrang?) oplossingen voor haar gaan verzinnen die ze allang uitgeprobeerd heeft maar die stuk gelopen zijn omdat ze weer ziek werd. Want ze weet dat mensen dat een domper vinden omdat ze nu eenmaal willen dat zaken oplosbaar zijn als je maar je best doet. Want zij zouden het wel anders aanpakken...
ja dit is een rampage van frustratie en verdriet. Want ik kan zo ED begrijpen in haar eenzaamheid: je kan een leuk contact hebben hoor, van een of twee uur met een vriendin of een middag met je kind. Maar daarna ben je dus weer 170 uur alleen in de week. Niet alles maakbaar. Je kan gewoon in een uitzichtloze shitsituatie terecht komen. Er dan op gewezen worden dat je het hup, positief moet aanpakken is niet altijd helpend.
fam: sorry voor het zijpaadje, sterkte
OT: dank MRI om het zo goed te verwoorden.
Izza schreef op 16-05-2024 om 14:11:
Uiteindelijk is het ook afhankelijk van hoe je het beleeft. Ook met chronische ziektes zijn er mogelijkheden. Dat bedoelde ik aan te geven.
Dat valt vaak te bezien en wat het punt is: je ziet het meestal niet aan de buitenkant.
Mensen verdragen verschillende aandoeningen op verschillende manieren, niet alleen omdat je "heel sterk/heel positief/heel gezellig/heel rijk/heel hoge pijngrens hebt/een kanjer bent.
Mensen dragen het anders omdat de uiting en symptomen van chronische aandoeningen bij iedereen verschillend zijn én omdat mensen verschillende behoeftes hebben. Daar waar de ene alleen zijn best lekker vindt, daar kruipt de ander tegen de muren op.
Natuurlijk zijn er mogelijkheden voor iedereen, maar er wordt vaak veel te makkelijk over gedaan. Altijd degene zijn met de klachten, maar ook altijd, 24/7, je eigen beste vriend moeten zijn is echt zwaar.
Izza schreef op 16-05-2024 om 14:11:
Uiteindelijk is het ook afhankelijk van hoe je het beleeft. Ook met chronische ziektes zijn er mogelijkheden. Dat bedoelde ik aan te geven.
Ja wat Max zegt en ook: Ja het zal natuurlijk goed bedoeld zijn, al die adviezen en het mensen er fijntjes op wijzen dat er heus wel mogelijkheden zijn naast je chronische ziekte. Maar waar ik op doel is het feit dat de meeste mensen met een chronische ziekte al ampel hebben overwogen wat wel of niet mogelijk is. En tot zelfontkenning toe zichzelf tot het uiterste hebben gedwongen er toch iets van te maken. Het is onderdeel van de frustratie steeds uit te moeten leggen dat je al van alles geprobeerd hebt en dat het misschien even lukte maar dat je daarna 'in de rolstoel' terug moest tegen mensen die een snelle oplossing voor je hebben.
En natuurlijk is je attitude van belang. Maar het getuigt van niet zoveel empathie om te komen met 'uiteindelijk is het afhankelijk van hoe je het beleeft'. Het is waar maar tegelijkertijd een platitude. En het is dismissive tegenover het rouwproces dat iemand ondergaat door niet deel te kunnen nemen aan de werkende maatschappij en alleen ziek te zijn. Alsof uiteindelijk niet ieder zal proberen de meest prettige comfortabele vorm voor haar eigen leven te creëren ook met een chronische ziekte.
Ik probeer te zeggen dat door zinnen als 'uiteindelijk is het afhankelijk van hoe je het beleeft', mensen juist zich eenzamer gaan voelen. "Stom stom stom, ik had positiever moeten gaan denken en dat ook uit stralen" gaan eenzame mensen met een chronische ziekte wellicht makkelijk denken. 'Maar ik ben zelfs te moe om te douchen of boodschappen te doen, hoe moet dat dan, wat een mislukt gedoe' is de volgende gedachte.
Maar goed doordat ik al 40 jaar een chronische ziekte heb, weet ik ook dat de meeste van dat soort 'peptalk' gebezigd wordt door mensen die niet een jarenlange combinatie van alleen zijn en een ziekte hebben meegemaakt. Zoals ik al zei: ik zal op de meeste mensen overkomen als een vitale bruisende vrouw. Juist omdat ik mezelf maar niet meer deel door dit soort reacties. En juist dat maakt eenzaam.
Fam: sorry hoor, ik moest het even kwijt, wil je draadje niet kapen en hoop dat het een beetje met je gaat.
Fam26 schreef op 15-05-2024 om 09:15:
[..]
maar ik ben er uit, dit kan zo niet langer. Ook al doet hij nu al hele lange tijd zijn best nadat ik maanden geleden heb gezegd te willen scheiden, het is te laat.
de manier waarop hij me de afgelopen jaren behandelt heeft vind ik nog steeds schokkend. Bij mij is het gewoon kapot, op. Ik hoef me daar niet schuldig over te voelen, ik heb gevochten als een leeuwin om ons gezin bij elkaar te houden. Hij is heeft het daarna weer laten hangen, dat is niet mijn schuld en ook niet gek dat ik er daardoor klaar mee ben.
Je kan je partner niet keer op keer slecht behandelen even je best doen en weer vragen of ze wil vechten.Ik zie ook mijn eigen aandeel dus ik heb geen wrok of haat. Ik wil op een juiste manier uit elkaar gaan en gun hem alles, wil concessies doen op financieel gebied zodat hij het huis kan houden en ga niet moeilijk doen dat ik elke cent van de spullen die verdeeld moeten worden wil hebben (dan kan hij mij niet uitkopen denk ik) laat hem maar hier blijven heeft hij een fijne plek om de kinderen te ontvangen, ik vind wel wat.
Good on you Fam!
Ik wou nog even reageren en wil je supporten in je keuzes en gevoel
Je kiest voor jouw toekomst, je leven en alle potenties en mogelijkheden die er zullen zijn.
Even een big hug 🤗
😕
