Blijven of weg gaan?
Hallo, ik ben al maanden (misschien al jaren) aan het denken over de vraag blijven of weg gaan? Mijn verhaal is als volgt;
Een paar jaar geleden ben ik erachter gekomen dat mijn man een lange affaire heeft gehad, onze kinderen waren toen nog heel jong dus deze affaire was al begonnen tijdens de zwangerschap van de eerste. Na veel boosheid, stress, verdriet, ruzie, gesprekken toch besloten om te blijven omdat de gedachte aan alleenstaande moeder zijn een dikke vette error in m'n hoofd veroorzaakte en omdat mijn man zo zijn best ging doen dat ik eigenlijk nog nooit zo'n lieve man aan hem had gehad, hij deed alles in huis, zorgde voor de kinderen, was lief, luisterde naar me, steunde me enz, was gezellig, attent enz.
Dit duurde ongeveer anderhalf jaar toen viel hij terug in zijn oude gedrag (hoe hij zich dus ook tijdens de affaire gedroeg ik wist alleen niet dat er een affaire aan de gang was).
Terugvallen in zijn oude gedrag betekende, prioriteiten verkeerd leggen, er niet voor me zijn op momenten dat ik hem nodig had, alles op mij neer laten komen, vaak boos zijn, chagrijnig, kort lontje, geen geduld of snauwen tegen de kids, vrienden op 1 zetten i.p.v. zijn gezin, kleinerend over mij praten tegen andere waar ik bij ben, geen zin hebben in verplichtingen die bij een jong gezin horen en dan de dag zelf verpesten door zijn donderbui. Als ik hem hiermee confronteerde beloofde hij altijd beterschap en ging het weer een aantal weken/maanden goed.
Op een gegeven moment was ik hier klaar mee en heb gezegd dat ik de scheiding in gang ging zetten.
Een paar weken later bleek dat hij een best wel ernstige chronische ziekte had die verklaard waarom hij erg vermoeid was, waarschijnlijk had hij dit al een tijdje (misschien zelfs hele leven). Ik zei hem dat ik voorlopig bleef omdat hij eerst die ziekte onder controle moest krijgen, dan zagen we daarna wel verder.
Hij veranderde heel erg in positieve zin nadat hij begon met medicijnen en bepaalde aanpassingen in zijn leefstijl.
Ik raakte in de war, wat van de tijd daarvoor waarin ik er klaar mee raakte was zijn ziekte en wat was karakter?
Na een aantal weken besloot ik hem toch nog een kans te geven, die hij na een week weer verpeste door moeilijk te doen over een uitje wat gewoon hoort bij een jong gezin.
Dit hakte er erg in, hij was weer egoïstisch en kon zich weer niet in mij verplaatsen.
Toch heb ik hierna nog een gesprek gemaakt bij een relatietherapeut, dit gesprek heeft mij eigenlijk niets gebracht, hij constateerde dat mijn man niet goed communiceerde en als advies gaf hij elke dag 2 goede dingen van mijn man op te schrijven, dingen die ik waardeer aan die dag. Maar die dingen zie ik ook wel zonder ze op te schrijven.
Dat is nu namelijk steeds het probleem elke keer als ik zeg dat ik weg wil gaat hij zich gedragen als de liefste, leukste, grappigste man van de wereld, op die momenten vind ik hem ook nog steeds aantrekkelijk en leuk.
Maar nu kan ik niet meer terug, hij heeft het te vaak verpest bij mij, ik heb er geen vertrouwen meer in, hij heeft al zo vaak beterschap beloofd. Ook vertrouw ik hem niet als het gaat om monogaam zijn, misschien nu wel maar wie zegt dat het nooit meer gaat gebeuren.
Ik sluit me gewoon (onbewust) voor hem af uit zelfbescherming, als hij mij een knuffel wil geven voel ik alleen maar weerstand. Tegelijkertijd ga ik kapot als ik aan mijn kinderen denk en hoe hun in een gebroken gezin moeten opgroeien.
Wat moet ik doen, nog maanden in therapie gaan om mezelf (geforceerd) weer terug te laten brengen naar verbinding met mijn man en het vertrouwen proberen te herstellen?
Of de scheiding in gang zetten?
Fam26 schreef op 10-05-2024 om 10:12:
dank je @moree voor het meedenken ik was wel bekend met de termen zelf sabotage en symbiotische relatie maar denk zelf niet dat dit het is. Het is meer op m’n kinderen gericht, scheiden betekend een ander huis, papa minder zien, geen hecht gezin meer waarvan papa en mama bij elkaar zijn. Mama moeten missen als ze bij papa zijn (ze hangen erg aan mij) En al het verdriet wat daar voor hun bij komt kijken. Als ik geen kinderen had gehad was ik jaren geleden al weg geweest.
Lees die regel nog eens een paar keer. En nog een paar keer.
Wat voel jíj, wat wil jíj, dat beantwoord je hier eigenlijk mee. Welke beslissing je ook neemt, je kan niet voorspellen wat het voor je kinderen voor consequenties heeft. Je hebt over je kinderen die hun papa zullen missen. Maar je kan alleen maar bedenken of jij als moeder je kinderen zal missen. En als je denkt dat dat gemis voor jou te groot is, dan blijf je bij je man. Maar dan zonder verwachtingen naar hem toe.
Wat anderen ook zeggen, zoek een therapeut om jezelf helder te krijgen. Je zit al een hele tijd in een cirkelpatroon en dat is verdraaid lastig om te doorbreken. Ik heb jaren gedraaid en geworsteld, dat wens ik je iet toe. Je kan een ander niet veranderen, alleen jezelf.
elledoris schreef op 10-05-2024 om 10:31:
[..]
Lees die regel nog eens een paar keer. En nog een paar keer.
Wat voel jíj, wat wil jíj, dat beantwoord je hier eigenlijk mee. Welke beslissing je ook neemt, je kan niet voorspellen wat het voor je kinderen voor consequenties heeft. Je hebt over je kinderen die hun papa zullen missen. Maar je kan alleen maar bedenken of jij als moeder je kinderen zal missen. En als je denkt dat dat gemis voor jou te groot is, dan blijf je bij je man. Maar dan zonder verwachtingen naar hem toe.
Hm, ik vind toch wel dat de kinderen op één staan. En geloof me, een scheiding is voor de kinderen vele, vele malen ingrijpender dan een niet erg goed functionerende relatie van hun ouders.
Dat neemt niet weg dat ik het erg voor je vind en dat ik ontzettend hoop dat het beter gaat werken. In ieder geval zou ik iets minder van je man verwachten. Enerzijds elkaar meer accepteren zoals je bent, anderzijds zoveel mogelijk communicen en elkaar beter begrijpen. En tot slot, hopelijk nog wat humor en luchtigheid, wat gezelligs doen. Maar die laatste zin mag je voor nu ook nog wel even vergeten want staat voor dit moment misschien wat ver van je af.
Kinderen staan op een. Maar bij elkaar blijven voor de kinderen is echt niet goed als de liefde weg is of de relatie gewoon slecht. Want uiteindelijk krijgen kinderen dat mee. En met 18 gaat het dan toch mis want de taak is volbracht. Dat is geen voorbeeld voor kinderen. Jullie zijn hun rolmodellen. En zij zien dit als hoe een relatie zou moeten zijn. Terwijl die absoluut niet goed is.
Een scheiding is verdrietig. Maar geeft ook veel rust om een nieuw leven op te bouwen. En iets te zoeken wat bij jou past. Nu heb je daar nog de leeftijd voor en kunnen de kinderen ook wennen. Je partner speelt een rol. En speelt in op jouw gevoel van het gezin behouden.
Ik vind het ook geen mooi voorbeeld Izza. En ook verdrietig als een scheiding alsnog zou gebeuren als de kinderen 18 zijn. En het zou kunnen dat deze moeder gelukkiger wordt.
Maar dan nog. Een scheiding is écht enórm ingrijpend. Niet alleen het idee dat je ouders niet meer bij elkaar zijn, niet alleen het missen van de andere ouder de helft van de week (of de ene week die en de andere week de ander). De ouders gaan méér van elkaar verschillen: het worden steeds meer twee werelden. De scheiding verloopt soms problematisch. Er komen partners bij, stiefsiblings, misschien halfsiblings. Het gevoel dat de halfsiblings in dat gezin toch wel altijd op één staan en jij er maar half bijhoort. De problemen met de stiefouders (niet altijd, maar wel vaak).
Je moet het absoluut niet onderschatten.
Dat is wel degelijk anders als de kinderen 18+ zijn.
Natuurlijk zou het vooral mooi zijn als deze partners nader tot elkaar zouden komen en elkaar goed gaan begrijpen en accepteren.
Egel. schreef op 11-05-2024 om 22:17:
[..]
Hm, ik vind toch wel dat de kinderen op één staan. En geloof me, een scheiding is voor de kinderen vele, vele malen ingrijpender dan een niet erg goed functionerende relatie van hun ouders.
Ik ben het hier niet helemaal mee eens.
Elke situatie is anders. Kinderen kunnen bijvoorbeeld erg gevoelig zijn voor hun omgeving en de sfeer die er hangt. Ook vooral de dingen oppikken die niet worden gezegd. Dan denk je als ouder…och het zal zo erg niet zijn.…en ondertussen heb je een kindje wat juist erg veel heeft opgepikt van thuis en de dubbele seintjes en disbalans die er heeft geheerst. De ouders die zich niet gelukkig voelen en toch maar zijn doorgegaan en niet voor hun geluk hebben gekozen.
Dat is het voorbeeld wat de kinderen hebben meegekregen van huis en wat ze hebben geleerd van relaties. Dit zijn hun waarden en normen die ze meenemen in het leven. Gevolg is zeer grote kans dat zij dit gaan herhalen in hun relatie. Ze zijn niet echt blij of gelukkig met hun vriend, partner maar….het enige wat ze kennen is wat hun diepe voorbeeldfunktie was, nl mama koos niet voor haar eigen geluk en papa vond het allemaal wel halfbakken ok.
Ze kunnen verstrikt gaan raken want hebben nooit gezien hoe een gezonde relatie is. Zoon of dochter zou vaders gedrag deels kunnen adopteren: ik ga de bloemetjes buiten m’n gezin wel buiten zetten want in m’n gezin kan ik het niet vinden.. Je zoon of dochter gaat het ok vinden om minder aanwezig te zijn of beschikbaar voor het gezin want dat hebben ze zo geleerd van vader. Die was ook zelden echt beschikbaar en deed weinig met ons. Maar dat was kennelijk ok want dat was tenslotte mijn vader, een volwassene. Je denkt dat kinderen veel niet oppikken maar ze pikken zoveel non-verbaal gedrag op.
Die patronen blijven herhalen want wat je ziet van je ouders is hoe je de rest van de wereld ziet.
TO heeft waarschijnlijk een nare ervaring gehad mbt een scheiding en dat zit bij haar diep geworteld.
Maar vaak is de boodschap ook: wat toen was, was heel rot. Maar je kunt dingen veranderen. Je kunt je eigen werkelijkheid gaan vorm geven. De oude situatie zal zich zeer waarschijnljk niet gaan herhalen!
@ezel @izza @moree dank je voor jullie bijdrage het is voor mij fijn om zoveel verschillende meningen te horen, zo voel ik goed bij mezelf wat wel en niet past. Ik heb de laatste dagen veel in de topics gelezen “verder na ontrouw” wat ik daar eigenlijk steeds terug lees is dat er na ontrouw een deel kapot is wat nooit meer heelt de onbezorgdheid de speelsheid de naïviteit is uit de relatie dat komt nooit meer helemaal terug. De vrouwen die toch weer gelukkig worden hebben een partner die door het vreemdgaan wakker is geschud en daarna voor de rest van hun leven voor 200% voor hun vrouw gaan, hierdoor komt er meer verbinding en liefde als voor de affaire. Dan kan je weer gelukkig worden want dan weegt die hernieuwde liefde en verbinding zwaarder als het leed dat de relatie heeft doorgemaakt. Bij mijn man heb ik gemerkt dat hij dit niet constant kan niet omdat hij niet wil denk ik maar hij kan het gewoon niet. Dan blijft dat deeltje dus kapot en heb je er niets voor teruggekregen waarmee je dat gat kunt op vullen.
Ik wil dat niet, ik kan niet leven met dat kapotte deel met die pijn.
Waarom ik een scheiding zo moeilijk vind? Ik heb zelf geen nare ervaring met scheiden uit mijn jeugd maar wel veel relatie problemen bij mijn ouders gezien dit heeft ook mijn hele jeugd geduurd. En ze bleven want ze hadden voor elkaar gekozen dat hoort zo. Uiteindelijk gaat het goed met ze al belemmeren ze elkaar nog wel eens. Maar bij hun was er ook niemand vreemdgegaan. Dit heeft er wel voor gezorgd dat ik voor mijn kinderen een heel andere jeugd wilde en scheiden hoort niet in dat perfecte plaatje in m’n hoofd. Maar de huidige situatie tussen man en mij ook niet.
Er is trouwens nog wel gezelligheid luchtigheid en humor we doen ook gewoon nog leuke dingen met het gezin. Gelukkig wel maar dat maakt het ook moeilijker om die 2 dingen gescheiden te zien. Hij is mijn maatje en ik kan met hem lachen en hij is de vader van mijn kinderen maar op liefdes gebied heeft hij het tot het maximale verpest bij mij.
Egel. schreef op 11-05-2024 om 22:17:
[..]
Hm, ik vind toch wel dat de kinderen op één staan. En geloof me, een scheiding is voor de kinderen vele, vele malen ingrijpender dan een niet erg goed functionerende relatie van hun ouders.
Hoe weet je dat? Ja van allerlei onderzoeken over gebroken gezinnen. Maar hoe wordt dat gemeten? Ja naar maatschappelijk functioneren. Maar wordt er ooit gekeken naar bijvoorbeeld de imprinting die een kind op doet van een moeder die zichzelf wegcijfert voor de kinderen? Wordt dat gemeten?
Ja je moet alles proberen voor de kinderen. Dat heb ik ook gedaan. Ik wilde coute que het gezin behouden voor mijn kinderen. Mijn ex wilde weg. Maar toen de kogel door de kerk was en ik bevrijd was van proberen het goed te houden, werd ik een veel leukere moeder. Ik ben hem nu dankbaar dat hij doorgezet heeft.
Fijn dat je wat hebt aan het topic ‘verder na ontrouw’ en ook de verschillende bijdragen hier.
Dank je voor je berichtje!
Fam26 schreef op 12-05-2024 om 11:12:
Er is trouwens nog wel gezelligheid luchtigheid en humor we doen ook gewoon nog leuke dingen met het gezin. Gelukkig wel maar dat maakt het ook moeilijker om die 2 dingen gescheiden te zien. Hij is mijn maatje en ik kan met hem lachen en hij is de vader van mijn kinderen maar op liefdes gebied heeft hij het tot het maximale verpest bij mij.
Fam26, ik vind dat je redeneert naar een echtscheiding toe. Eigenlijk heb je de beslissing al genomen, je zoekt alleen nog argumenten. Nu leun je stevig op het vreemd gaan van een aantal jaren geleden. Dat is een geschiedenis die niet meer terug te draaien is, behalve dan dat jullie allebei indertijd ervoor gekozen hebben om samen verder te gaan. Ik geloof niet dat het fair is om daar argumenten te zoeken.
Wat kapot lijkt te zijn is wellicht wat valt onder intimiteit, seksualiteit. Nu zijn er veel relaties waarin intimiteit/seksualiteit in de loop der jaren stevig verandert, het is niet uitzonderlijk. Je man wil wel, het lijkt dan een bepaalde rol die hij echt wel wil spelen, maar die rol houdt hij niet vol. Waarom niet? Weet hij dat zelf wel? Heeft zijn ziekte daarmee te maken (vermoeidheid zei je)?
Eerlijk gezegd ben ik een beetje bang dat je het kind met het badwater weggooit. Dat je je maatje kwijt raakt, omdat je op zoek bent naar iets wat eigenlijk niet meer past bij jullie relatie dan wel wat hij niet kan geven. Het is echter maar de vraag of je dat na je huwelijk wel gaat vinden.
Probeer eerst eens je eigen leven weer een beetje op te bouwen, dus niet rondom je man en de kinderen, maar rondom jezelf. Daarvoor zul je wat terrein moeten herwinnen, dat gaat niet vanzelf, dus dat kan strijd opleveren. Als jij maar weet waarom je dat wil. Ook als je gaat scheiden heb je die eigen levensinvulling nodig, dan misschien nog wel meer dan nu.
Tsjor
Je schrijft in je openingspost "Dat is nu namelijk steeds het probleem elke keer als ik zeg dat ik weg wil gaat hij zich gedragen als de liefste, leukste, grappigste man van de wereld, op die momenten vind ik hem ook nog steeds aantrekkelijk en leuk". Ik heb pas mijn exman gezien. En dan zie ik - in de interactie van hem met anderen - hoe leuk hij kan zijn en hoe we dezelfde humor hebben, ook al lachten we allang niet meer samen tijdens de laatste jaren van ons huwelijk, en dan snap ik nog steeds niet hoe het mogelijk is dat iemand die zo leuk lijkt zo'n ongelooflijke slappe zak kan zijn om niet in gesprek te gaan maar net zo lang te duwen totdat ik de boot ben uitgesprongen. Waar heb ik dat aan verdiend. Jarenlang de kar getrokken, rekening met hem gehouden, en hij fietst er vrolijk vandoor. Dat ik nu chronisch ziek ben en nauwelijks meer mensen zie, maakt de pijn niet bepaald minder.
Ik weet niet hoe oud je bent, maar als je echt niet samen verder wil, doe dat dan op tijd. Als je nog gezond en energiek bent om wat van je leven te kunnen maken. En als je niet wegwil, zorg dan dat je geluk niet van de gemoedstoestand van je partner afhangt.
tsjor schreef op 12-05-2024 om 17:58:
[..]
Fam26, ik vind dat je redeneert naar een echtscheiding toe. Eigenlijk heb je de beslissing al genomen, je zoekt alleen nog argumenten. Nu leun je stevig op het vreemd gaan van een aantal jaren geleden. Dat is een geschiedenis die niet meer terug te draaien is, behalve dan dat jullie allebei indertijd ervoor gekozen hebben om samen verder te gaan. Ik geloof niet dat het fair is om daar argumenten te zoeken.
Wat kapot lijkt te zijn is wellicht wat valt onder intimiteit, seksualiteit. Nu zijn er veel relaties waarin intimiteit/seksualiteit in de loop der jaren stevig verandert, het is niet uitzonderlijk. Je man wil wel, het lijkt dan een bepaalde rol die hij echt wel wil spelen, maar die rol houdt hij niet vol. Waarom niet? Weet hij dat zelf wel? Heeft zijn ziekte daarmee te maken (vermoeidheid zei je)?
Eerlijk gezegd ben ik een beetje bang dat je het kind met het badwater weggooit. Dat je je maatje kwijt raakt, omdat je op zoek bent naar iets wat eigenlijk niet meer past bij jullie relatie dan wel wat hij niet kan geven. Het is echter maar de vraag of je dat na je huwelijk wel gaat vinden.
Probeer eerst eens je eigen leven weer een beetje op te bouwen, dus niet rondom je man en de kinderen, maar rondom jezelf. Daarvoor zul je wat terrein moeten herwinnen, dat gaat niet vanzelf, dus dat kan strijd opleveren. Als jij maar weet waarom je dat wil. Ook als je gaat scheiden heb je die eigen levensinvulling nodig, dan misschien nog wel meer dan nu.
Tsjor
precies samen voor gekozen. Anderhalf jaar na de affaire dacht ik we komen er wel ook uitgesproken dat ik blij was dat ik was gebleven. Precies daarna viel hij terug in z’n oude patronen mij laten zitten op momenten dat ik hem nodig had, als ik toenadering zocht voor vrienden kiezen ipv mij, kleineren soms tegen mij, soms kleineren over mij praten waar ik bij was soms achter me rug. Te leuk doen met een vrouw, stoeien, watergevecht enz. Als ik er wat van zei dat bagatelliseren. Boos worden als ik daardoor herbelevingen had en vroeg of ik in z’n telefoon mocht kijken. Ja nu hij weet van heeft dat hij een gronische ziekte heeft is er veranderd dat alles niet meer op mij neer komt maar alle bovengenoemde dingen lijken mij niet door vermoeidheid te komen. Die dingen gebeuren ook niet meer maar dat komt omdat ik weer gezegd heb en hij nog steeds merk dat ik weg wil.
Seksualiteit is nooit issue geweest tot ik zei dat ik wegwilde minimaal 2 x per week en nu nog als ik dat zou willen heb ik hem binnen een minuut zo ver.
Wat je bedoelt met je eigen leven op te bouwen snap ik niet precies, ik heb vriendinnen een leuk leven op dat vlak. Kan ook gewoon zeggen ik ga met vrienden dit of dat doen, heb een goede baan, doe dagelijks leuke dingen met de kids en door zijn werk ben ik 5 dagen met kids alleen, verveel me nooit en voel me nooit alleen
Eens met Tsjor! Ze verwoordt het goed (en beter dan ik)
Ik vind ook dat je zoekt naar bevestiging dat je wel naar een scheiding toe kunt werken. Je krijgt die hier ook volop.
Moeilijk he Fam. Zelfs op het forum vind je de verschillende meningen. Dus datgeen waar je zelf zo hard mee strijdt.
Ik wou dat we het makkelijker voor je konden maken 🙏
Misschien is het gedrag van je man wel een trigger. Naar de periode van de affaire. Dat lijkt me niet zo vreemd.
Hoe lang is het geleden dat hij een affaire heeft gehad en kun je er met hem over praten?
