Agressie man
Mijn man wordt de laatste tijd steeds agressiever tijdens ruzies. Slaat ruitje kapot, trapt een tafeltje stuk, bonkt met vuisten, trekt eigen kleding vaneen uit woede, en ga zo maar door. Ik heb er schrik van. Het zou aan mijn woordkeuzes liggen. Ik gebruik geen scheldwoorden, maar zeg soms wel eens iets wat ik misschien beter anders zou verwoorden denk ik achteraf dan. Er zich voor excuseren doet hij niet. Hij legt het nadien wel rationeel uit als ik er naar vraag en zegt dat hij met zulke agressie opgegroeid is. In hoeverre gebeurt dit in jullie relatie ook? En hoe vaak komt dit dan voor?
Het ligt natuurlijk niet aan jouw woordkeuze. Hij heeft zichzelf kennelijk niet in de hand. Je weet zelf ook wel dat dit niet gebruikelijk is in relaties en dat je het serieus moet nemen en je eigen grenzen in acht moet gaan nemen. Het gaat niet om een rationele verklaring voor waarom hij dit zou doen of dat hij hiermee is opgegroeid. Jullie huis, jullie relatie, hij, zijn onveilig. Dat schaadt jou en het schaadt jullie band. Hij moet stoppen agressief gedrag te vertonen als hij heel sterke emoties heeft en iets anders doen met zijn opwinding. Er zit niks anders op. Als hij hier mee doorgaat, moet jullie relatie stoppen.
Ik ben het eens met Mija. Laat je alsjeblieft niet aanpraten dat zijn agressieve gedrag komt doordat jij iets zegt. Het komt omdat hij niet op een normale verbale manier kan communiceren en zo zijn emoties uit. Dat is niet goed voor jou en voor hem ook niet. Ik vind dat hij naar een psycholoog moet of een cursus 'anger management' moet volgen. Waak er voor dat je veilig blijft. Dit kan erger worden, als je het tolereert.
Kan het zijn dat hij cocaïne gebruikt? Was hij hiervoor niet bekend met agressie?
Ik weet inderdaad wel ergens dat dit niet hoort in een relatie. De agressie heeft er altijd al wat ingezeten, maar sinds we een kindje hebben is het extremer geworden. Hij ziet haar graag, maar vind het enorm vermoeiend en dat ondanks ik zo wat alles met haar doe (eten, wassen, opstaan in de nacht, spelen, vervoeren naar de opvang, ...). Daarnaast heeft hij ook tegenslagen gehad op het werk en met zijn gezondheid. Niets onoverkomelijks, maar het zal ook bijdragen aan de stress. Hij uit vaak kleine frustraties naar mij toe, ik probeer ze te slikken maar op een gegeven moment voel ik me geraakt en probeer ik er iets over te zeggen wat leidt tot ruzie. Ik heb hem al een aantal keer gevraagd hoe ik dit voor hem het best aanpak (laat ik hem met rust, zeg ik wel iets,...), maar hij vindt dat ik dit zelf moet uitzoeken.
Ralfje schreef op 28-05-2022 om 21:17:
Ik weet inderdaad wel ergens dat dit niet hoort in een relatie. De agressie heeft er altijd al wat ingezeten, maar sinds we een kindje hebben is het extremer geworden. Hij ziet haar graag, maar vind het enorm vermoeiend en dat ondanks ik zo wat alles met haar doe (eten, wassen, opstaan in de nacht, spelen, vervoeren naar de opvang, ...). Daarnaast heeft hij ook tegenslagen gehad op het werk en met zijn gezondheid. Niets onoverkomelijks, maar het zal ook bijdragen aan de stress. Hij uit vaak kleine frustraties naar mij toe, ik probeer ze te slikken maar op een gegeven moment voel ik me geraakt en probeer ik er iets over te zeggen wat leidt tot ruzie. Ik heb hem al een aantal keer gevraagd hoe ik dit voor hem het best aanpak (laat ik hem met rust, zeg ik wel iets,...), maar hij vindt dat ik dit zelf moet uitzoeken.
Het zal zeker wel bijdragen in de stress dat hij tegenslagen had op het werk en met zijn gezondheid maar dat mag geen reden zijn tot agressie. Ook vind ik dat hij beter duidelijk kan aangeven wat bij hem het beste werkt ipv dat je het zelf moet uitzoeken.
Dat is niet best. Het komt erop neer dat jij een oplossing moet vinden voor zijn agressie. Als hij zich niet kan beheersen, heb jij het niet goed gedaan en moet je nog wat beter je best doen om de juiste aanpak te vinden. Dat klopt natuurlijk niet. Het is zijn eigen verantwoordelijkheid om zich beter te beheersen en een echt gesprek met jou te hebben. Mij lijkt het het beste om het gesprek af te breken als hij agressief wordt. Direct stoppen en weglopen, niet meer argumenteren. Een volgende keer verder praten, als jullie ontspannen en rustig zijn. Als jullie geen problemen kunnen bespreken zonder dat hij agressief wordt, dan wordt het tijd voor relatietherapie. Het kan niet zo zijn dan jij moet zwijgen over wat je dwars zit omdat hij je anders angst aanjaagt. Het kan best zijn dat jij ook iets te leren hebt maar agressie is gewoon intimidatie en dat maakt intimiteit kapot. Er moet dus echt iets veranderen in jullie relatie wil die levensvatbaar blijven. Als je man dat niet beseft, zit je relatie in heel zwaar weer.
Hm, jij doet het meeste met jullie kind, maar hij trekt het allemaal niet, hij wordt agressief maar dat komt omdat jij iets verkeerd zegt, jij vraagt hoe hij graag benaderd wil worden maar dat moet je zelf maar uitzoeken. Heeft hij wel eens een inzicht dat het iets ook bij hem kan liggen? Intussen ben je wel goed als emotioneel dumpputje voor zijn zorgen op het werk. Nou vind ik het heel logisch dat je elkaar steunt als partners, maar steunt hij jou ook? deze zin valt me op:
"Hij uit vaak kleine frustraties naar mij toe, ik probeer ze te slikken maar op een gegeven moment voel ik me geraakt en probeer ik er iets over te zeggen wat leidt tot ruzie." Waarom probeer je het ' te slikken'? Dat klinkt niet fijn. Hoe zou het zijn als je er meteen iets van zei? Ben je dan bang voor zijn reactie?
Als ik er steeds iets van zeg, dan zouden we denk inderdaad nog meer ruzie hebben. Ik heb al een aantal keer aangegeven dat ik de manier waarop je iets zegt belangrijk vind. Hij weet dit ook, maar zegt dat je alles moet kunnen zeggen zoals het in je opkomt in een relatie. Bij anderen gaat dit ook zo beweert hij. Ik ben te lichtgeraakt. Nu moet ik zeggen dat ik er echt wel waarde aan hecht en ik me vaak door hem aangevallen voel.
Ralfje schreef op 28-05-2022 om 21:53:
Als ik er steeds iets van zeg, dan zouden we denk inderdaad nog meer ruzie hebben. Ik heb al een aantal keer aangegeven dat ik de manier waarop je iets zegt belangrijk vind. Hij weet dit ook, maar zegt dat je alles moet kunnen zeggen zoals het in je opkomt in een relatie. Bij anderen gaat dit ook zo beweert hij. Ik ben te lichtgeraakt. Nu moet ik zeggen dat ik er echt wel waarde aan hecht en ik me vaak door hem aangevallen voel.
Ja als ik eerlijk ben, vind ik het nogal ongelijkwaardig klinken allemaal.
"hij zegt dat je alles moet kunnen zeggen zoals het in je opkomt in een relatie." Ja maar dat vindt hij voornamelijk als hij zelf iets zegt, want als jij iets zegt, wordt hij agressief.
Dat het bij andere ook zo gaat is een kul argument, bij mij is het nooit zo gegaan, bij mijn vriendinnen ook niet. En trouwens het gaat om jou, om jullie.
Ik vind dat hij nogal veel in jouw schoenen schuift. Te veel. Je weet toch zelf diep van binnen wel hoe het zit? Of vind je dat hij gelijk heeft dat je te lichtgeraakt bent?
Hoe geeft je je grenzen aan? vragend, smekend, verdrietig? Word wel eens boos op hem in de zin dat je zegt "en zo wil ik dus niet behandeld worden?"
'In hoeverre gebeurt dit in jullie relatie ook?'
Nooit
'En hoe vaak komt dit dan voor?'
Nooit.
Wij zijn altijd respectvol naar elkaar. Ik ben nooit bang voor mijn man. Wij zorgen samen voor de kinderen en hebben natuurlijk ook wel eens stress. Maar dat reageren we niet op elkaar af.
Ralfje schreef op 28-05-2022 om 21:53:
Als ik er steeds iets van zeg, dan zouden we denk inderdaad nog meer ruzie hebben. Ik heb al een aantal keer aangegeven dat ik de manier waarop je iets zegt belangrijk vind. Hij weet dit ook, maar zegt dat je alles moet kunnen zeggen zoals het in je opkomt in een relatie. Bij anderen gaat dit ook zo beweert hij. Ik ben te lichtgeraakt. Nu moet ik zeggen dat ik er echt wel waarde aan hecht en ik me vaak door hem aangevallen voel.
Ach Ralfje, het ligt dus aan jou? Het ligt dus eigenlijk altijd aan jou? Jij bent lichtgeraakt?. En bij anderen kan hij het wel zeggen, dus jij bent het probleem
Geloof je dat?
In een goede relatie mogen partners zichzelf zijn en houden ze rekening met elkaar. Dus al zou jij lichtgeraakt zijn (wat ik betwijfel), dan zou hij daar juist rekening mee moeten houden in plaats van jou een schuldgevoel aan te praten.
Dit klinkt niet goed.
Ik heb een paar vragen: Ben je in zijn algemeenheid gelukkig? Heb je zelfvertrouwen? Vind je dat je goed bent zoals je bent?
Zo nee, ga alleen in therapie en ga daar aan werken. Relatietherapie is moeilijk bij zo’n man. Eerst moet je zelf sterker in je schoenen staan, zodat je je grenzen naar hem kunt bewaken.
Ben je financieel of op een andere manier afhankelijk van hem?
Zo ja, maak er werk van om zo snel mogelijk onafhankelijk van hem te worden.
Als je zelfvertrouwen goed is en je bent onafhankelijk van hem, dan kan je veel beter met dit soort types omgaan.
En hoe zal het straks gaan als je kind iets doet dat hem frustreert? Ook schreeuwen en dingen kapot slaan?
Hij brengt je in de war en maakt je onzeker over je eigen gevoelens en wat je wel en niet wil verdragen. Natuurlijk is er in iedere relatie wel eens gedoe maar er zijn niet in iedere relatie woedeaanvallen waarbij spullen sneuvelen. Ook is het niet gebruikelijk dat agressie wordt verward met ‘kunnen zeggen wat je op je hart hebt’.
Heb je wel eens van gaslighting gehoord? Dat klinkt misschien heel zwaar maar het kan ook subtiel zijn en onbewust gebeuren. Je man probeert jou dingen wijs te maken, jou onzeker te maken, zodat hij niet hoeft te veranderen. Je kunt meer gaan vertrouwen op jezelf en respect voor jezelf opeisen. Hij bepaalt niet wat voor jou belangrijk is in de relatie. Dat bepaal jij zelf. Dat voel je. En daar kun je wel eerlijk over praten maar niet over discussiëren. Het is allereerst belangrijk dat je dat zelf beseft. Dat je weer weet dat je zelf over je eigen waarde gaat, niet hij.
https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/zo-herken-je-een-gaslighter/
Ik hoor van die enkele die ik het durf vertellen dat ik te weinig grenzen aangeef en alles maar toelaat of goedpraat.
Vorige maand was hij een aantal dagen weg voor zijn werk. Als ik heel eerlijk ben vond ik het best wel fijn tijdens de dagen dat ik alleen was met mijn dochter.
Mijn zelfvertrouwens zakt hierdoor natuurlijk. Mijn zus wordt er bijvoorbeeld gek van dat ik steeds vraag of ik ... mag doen OF of het oké is als ik ... . Ik probeer er nu op te letten, maar het zit er precies ingeslepen.
Ik kan financiel op mijn eigen benen staan.
Naar mijn dochter toe vraag ik mij dat ook af. Maar hij draait het om en zegt dat ik open zal moeten zijn omdat ze ook vaak haar eigen gang zal willen gaan. Dat gaat dan over het feit dat ik hem vroeg of hij ´s avonds iets meer thuis zou kunnen zijn. Hij gaat nogal veel op stap en zegt dit nodig te hebben. Zonder kind vond ik dit niet erg, maar ik heb het gevoel dat we nu minder tijd voor elkaar hebben en daarom stelde ik voor om zijn uitjes wat te minderen zodat we wat meer samen kunnen zijn. Tot een echte afspraak komen waar hij zich kan aan houden lijkt niet te lukken. Hij voelt zich dan beperkt door mij, ondanks ik opensta voor welke regeling dan ook. Ik vind het soms lastig dat ik op voorhand niet weet of hij nu weggaat of niet en gaf dit ook aan. Ik verheug me dan op een avond samen, maar voel dan teleurstelling als dit niet doorgaat. Of stel ik me aan, dat ik dit graag op voorhand zou weten (mits enkele uitzonderingen per jaar, want er kan natuurlijk altijd eens iets last minute gebeuren waar je graag bij bent).
Soms heb ik het gevoel dat er dingen verdraaid worden, maar hij zegt dit bij mij ook te hebben. Dus het maakt me verward.
Verschil tussen oorzaak een aanleiding. Jouw gedrag kan aanleiding zijn maar de oorzaak ligt toch echt bij hem dus hij zal hulp moeten zoeken. Alles inslikken slecht voor je gezondheid. En ben je niet beter af alleen? Ook voordat dingen nog verder escaleren.
