Juf weinig sensitief
Mijn dochter is dit jaar begonnen in groep 3 met een nieuwe juf. Aanvankelijk leek ze me een lieve juf, maar dochter is nu al twee keer heel verdrietig thuis gekomen vanwege incidenten op school.
De eerste keer vertelde ze dat ze van de juf apart moest zitten, omdat ze te veel kletste. Mijn dochter doet al sinds ze in de wieg ligt niks anders dan communiceren en praat vaak aan een stuk door. Ze is niet van slechte wil en laat zich hier doorgaans door de juf goed in corrigeren. Ze is ontzettend gevoelig voor straf en wil graag alles goed doen. Dat ze in het midden moest zitten vond ze vreselijk, dus ze begin te huilen. Juf zei toen tegen haar dat ' het haar eigen schuld was, dan had ze maar moeten stoppen met kletsen.' Waarop mijn dochter nog harder begon te huilen, immers ze dacht nu helemaal dag ze iets heel ergs had gedaan.
Ik vind het zelf pedagogisch niet goed wat de juf heeft gedaan en heb hierover een gesprek met haar aangevraagd. Juf gaf aan dat het niet haar gewoonte is zoiets te zeggen, maar dat het zou kunnen dat ze dat na opgebouwde ergernis ( niet perse over mijn dochter) gezegd heeft. Echter juf benadrukte vooral dat mijn dochter zo gevoelig is en er iets heel groots van maakt, en daarin nig veel te leren heeft.
Ik ben van mening dat het prima is dat dochter even apart moest zitten, maar dat het onwenselijk is om tegen een 5 jarige die toch al zit te huilen ook nog een te benadrukken dat het ' haar eigen schuld is'. Ik vind dat juf het hiermee zelf onnodig groot maakt en heb haar ook gevraagd om zich de volgende keer neutraler uit te drukken.
Aanvankelijk dacht ik: even afwachten of dit zich vaker voordoet, ik laat het eerst even liggen, elke juf heeft wel eens een sleche dag. Er zijn daarna echter nog twee andere incidenten geweest, maar het wordt dan een erg lang verhaall. Ik ben benieuwd hoe jullie hiermee om zouden gaan. Ik heb overigens niet tegen dochter gezegd dat ik de reactie van de juf niet goed vond, ik wil haar niet afvallen.
Jannie
Ik heb de oudere reacties niet mee gekregen, dus lees het voor het eerst. Fijn dat je er toch uitgekomen bent met de bewuste leerkracht.
Ik heb een stukje gekopieerd: Wij zullen altijd meer zorgen om haar hebben dan om ons 'normale' 2-jarige. Zij moet ook leren dat haar gedrag soms storend is, dat huilen als reactie niet helpt, etc.. ===
Ik weet niet hoe 'niet normaal' je dochter is, maar waarom maak je je zoveel meer zorgen om haar als de tweejarige? Loopt ze achter op school? Kan ze niet meekomen op sociaal gebied? Heeft ze geen vriendinnetjes?
Wat het huilen betreft: als ze huilt uit frustratie, of boosheid of door onrecht, vind ik niet dat je dat als iets negatiefs moet benaderen. Uit ervaring kan ik zeggen dat dat juist het tegenovergestelde effect heeft. Als je toch gaat huilen doe je het dus 'fout', dat zorgt voor stress en door stress gaan de tranen nog losser zitten. Als ik moet huilen door frustratie of boosheid e.d., heb ik eigenlijk liever dat iemand dat gewoon zoveel mogelijk negeert terwijl we wel verder praten. Als de spanning of stress dan weg is, drogen de tranen ook weer op.
Jannie
Wat fijn dat je toch nog iets laat horen!
En wat fijn dat het goed gaat met je dochter!
Superjuf
Wat een verademing zal dat zijn!
" Wij zullen altijd meer zorgen om haar hebben dan om ons 'normale' 2-jarige."
Heel herkenbaar van toen mijn jongste de leeftijd had van jouw dochter, hoor het mezelf nog zeggen. Maar inmiddels zit mijn zoon in groep 8 en heeft hij een ontzettende groei doorgemaakt in heel veel aspecten, en zijn die zorgen echt zo goed als weg. Er kan echt heel veel gebeuren in een paar jaar! Natuurlijk de overgang naar de middelbare school komend jaar, hier met lotingcircus, genoeg wat sowieso spannend is dus, heel dankbaar dat die continue zorgen zijn weggeëbt, hoop dat dit voor jullie ook opgaat!
Zorgen
Zijn er vooral om haar gevoeligheid en impulsiviteit. Deze brengen haar regelmatig in problemen. Ze heeft wel veel vriendinnen, maar loopt ten opzichte van hen sociaal emotioneel duidelijk wat achter. Ze heeft natuurlijk ook sterke kanten: is creatief en energiek en bedenkt de leukste dungen om te doen. Ze us ook erg behulpzaam. Ze is zeker een leuke vriendin. Toch moeten anderen zich soms meer aan haar aanpassen dan andersom.
Op school gaat het goed, maar het blijft bij mijn dochter altijd een wankel evenwicht. Laatst gaf ze school een 4, dit omdat ze regelmatig haar werk niet afkrijgt en alles heel goed wil doen. Ik laat haar dan dan bespreken met de docent, en dan pukken we het weer op en gaat het weer. Maar er zijnsoordelen telkens weer ‘dungetjes’. Alles wat ik haar wilde leren duurde langer dan bij de kindeern om haar heen. Vb: leren oversteken met behoud van lijf en leden. Dat geeft niet, het zijn eigenlijk een heleboel schijnbaar kleine dingen bijelkaar.
Uiteraard mag dichter verdriet hebben. Op school werkt het soms wat praktischer als ze kan vertellen wat er aan de hand is. Dat gaat steeds beter.
Verkeer
Ja, dat gedrag in het verkeer herken ik wel van mijn dochter. Ik vond het toch wel even een momentje toen ze voor het eerst alleen naar de stad mocht. We zijn inmiddels 15 jaar verder en ze is nog nooit van haar sokken gereden. In tegenstelling tot mij, is haar oriëntatievermogen goed. Dus als ik weer eens verdwaasd om me heen kijk, brengt zij redding 
.
Ik hoop dat je je zorgen een beetje van je af kunt zetten. Je dochter komt er wel. Ze heeft het voordeel dat jullie weten wat eventueel lastig voor haar is, dat scheelt echt.
Zonder ouder
Zelf merkte ik dat wanneer een kind in aanwezigheid is van een ouder, het kind verwacht dat de ouder voor het kind kijkt en het dus niet zelf hoeft te doen. Zodra de ouder er niet bij is, lijkt een kind wel zelf te gaan kijken of de weg vrij is.
Verder fietste ik eens op het kinderfietsje van mijn toen tienjarige dochter. Gunst, wat zat ik laag en kreeg ik weinig informatie over aankomend verkeer. Als een kind in pubertijd een groeispurt maakt en over de auto's heen kan kijken, kan het beter anticiperen.
Ik heb mij kinderen altijd leren stoppen voor oranje door zelf het goede voorbeeld te geven. Eenmaal op VO, maken ze hun eigen regels op basis van eigen kunnen. Ze zijn al 7 jaar 'schadevrij'. Ik hoop dat ze straks achter een stuur, die lijn voort zetten.
Een tijdje geleden is een klasgenoot van een van de kinderen aangereden. De klasgenoot is ca 17 jaar en liep een hersenschudding op. De ongelukkige heeft geen adhd maar had de pech haast te hebben op een druk kruispunt, net als de automobilist.
Ik had altijd het gevoel dat mijn dyslecten kwetsbaarder waren in het verkeer door de verwisseling van links en rechts. Als ik met hen fietste, stak ik altijd mijn hand duidelijk uit om vergissing te voorkomen. Maar eenmaal op vo, moeten ze zelfstandig fietsen. Het bleek dat ze dat ook konden.
Je kunt haar voorbereiden door kleine opdrachten te geven, zoals fiets naar de bakker en haal een zak rozijnenbroodjes. Goed voor haar en goed voor jou.
grappig
Juist in het verkeer heb ik nooit iets vreemds gezien aan mijn kind met dyslexie. Omdat jonge kinderen ook geen rechts of links snappen riep ik al met vier jaar: we gaan de kant op van je bel of van je rem.
Precies wat ik bedoel...
De ene voorkomt problemen door de hand uit te steken en de ander roept : ' stuur naar je bel'. Je bent gewend om rekening te houden maar er komt een moment dat je erop moet vertrouwen dat ze toepassen wat je ze geleerd hebt.
Al in de fase voor het Vo-tijdperk, (het tijdperk waarin je je kind moet loslaten), deden situaties voor waarin het niet altijd gladjes verliep, bv doordat de vader niet bewust was van die aanpak welke voor de moeder en kinderen zo vanzelfsprekend was. Mijn man zei: ' links' en kind botste tegen hem aan. Verbaasd reageerde hij met: 'wat doe je nou?'
Eenmaal in de vo-tijdperk, kan je ook tegen mensen aanlopen die niet bekend zijn met de wijze van benadering. Dergelijke momenten kan je niet voor zijn. Dan kan je alleen vertrouwen op de basis die je je kind hebt meegegeven.
