Juf weinig sensitief
Mijn dochter is dit jaar begonnen in groep 3 met een nieuwe juf. Aanvankelijk leek ze me een lieve juf, maar dochter is nu al twee keer heel verdrietig thuis gekomen vanwege incidenten op school.
De eerste keer vertelde ze dat ze van de juf apart moest zitten, omdat ze te veel kletste. Mijn dochter doet al sinds ze in de wieg ligt niks anders dan communiceren en praat vaak aan een stuk door. Ze is niet van slechte wil en laat zich hier doorgaans door de juf goed in corrigeren. Ze is ontzettend gevoelig voor straf en wil graag alles goed doen. Dat ze in het midden moest zitten vond ze vreselijk, dus ze begin te huilen. Juf zei toen tegen haar dat ' het haar eigen schuld was, dan had ze maar moeten stoppen met kletsen.' Waarop mijn dochter nog harder begon te huilen, immers ze dacht nu helemaal dag ze iets heel ergs had gedaan.
Ik vind het zelf pedagogisch niet goed wat de juf heeft gedaan en heb hierover een gesprek met haar aangevraagd. Juf gaf aan dat het niet haar gewoonte is zoiets te zeggen, maar dat het zou kunnen dat ze dat na opgebouwde ergernis ( niet perse over mijn dochter) gezegd heeft. Echter juf benadrukte vooral dat mijn dochter zo gevoelig is en er iets heel groots van maakt, en daarin nig veel te leren heeft.
Ik ben van mening dat het prima is dat dochter even apart moest zitten, maar dat het onwenselijk is om tegen een 5 jarige die toch al zit te huilen ook nog een te benadrukken dat het ' haar eigen schuld is'. Ik vind dat juf het hiermee zelf onnodig groot maakt en heb haar ook gevraagd om zich de volgende keer neutraler uit te drukken.
Aanvankelijk dacht ik: even afwachten of dit zich vaker voordoet, ik laat het eerst even liggen, elke juf heeft wel eens een sleche dag. Er zijn daarna echter nog twee andere incidenten geweest, maar het wordt dan een erg lang verhaall. Ik ben benieuwd hoe jullie hiermee om zouden gaan. Ik heb overigens niet tegen dochter gezegd dat ik de reactie van de juf niet goed vond, ik wil haar niet afvallen.
zo moeilijk is het toch niet?
Natuurlijk hoeft apart zitten geen straf te zijn. Sterker nog, ik gaf al aan dat kind dat misschien zelfs zelf had kunnen bedenken, als juf de moeite had genomen eens met meisje te praten en haar serieus te nemen.
Bij ons op school is werken op de gang helemaal geen straf, er zitten vaak kinderen te werken.
Alles draait om context.
Ts gaf duidelijk aan dat kind het als een straf beschouwde. Daar gaat het om. Tevens gaf ts aan dat juf had aangegeven de opmerking te hebben gemaakt uit opgebouwde ergernis. Waarom er dan allemaal alternatieve scenario's bedacht worden is me een raadsel.
Ik wil niet beweren dat je altijd mee moet gaan met de beleving van je kind. Zo vinden mijn kinderen klusjes altijd stomvervelend en kunnen ze zomaar, als ik eentje een opdracht geef, plotseling juist ruzie krijgen over wie het klusje mag doen.
Maar er voor een deel gebruik van maken, waarom niet? Waarom niet wat simpele aanpassingen zodat iedereen wint? Meisje blij, klas rustig, juf geen irritatie. Zo moeilijk is het allemaal niet. Kwestie van communicatie.
Wat mijn moeilijke kind allemaal heeft meegemaakt op school wil ik niet eens weten. Ik weet het ook niet want hij heeft nooit iets geuit. Sommige dingen die ik wel meekreeg vond ik enorm schrijnend. Zo mocht hij een verhaal schrijven, was denk ik een taalopdracht. Hij eindelijk weer een keertje blij want dat vond hij geweldig. Kreeg hij het terug; helemaal vol met rode correcties, het stikte ervan. Wat bleek, hij was al snel verandert in tijd, van huidige tijd in verleden tijd of andersom. En die juf heeft zijn hele enorm lange verhaal volledig de 'verkeerde' tijd gecorrigeerd. Ze vond zichzelf vast een goede juf, dat ze zijn plezier volledig vergalde had ze vast niet in de gaten.
Een andere leerkracht hoorde ik commentaar leveren op een spreekbeurt, ik was daarbij. Negatieve, opbouwende kritiek hoort er zeker ook bij. Maar hij bleef maar benadrukken dat de spreekbeurt toch echt niet goed verstaanbaar was geweest, zoon praatte te zachtjes. Dat dat funest is voor een zeer onzeker kind dat thuis keihard gewerkt heeft aan de spreekbeurt had hij vast niet in de gaten.
Kinderen willen alleen maar gezien en gehoord worden. Dan kom je heel ver. (In genoemd voorbeeld werd bijv niet gezien dat meisje al haar best deed niet te kletsen, of was het haar niet duidelijk dat het niet mocht, of lukte het haar nog niet, of..)
Vanuit ergernis reageren is nooit oke. Ik doe het thuis regelmatig, maar kom er altijd op terug en leg uit. Mijn kinderen reageren praktisch altijd opgelucht als ze horen dat mijn ergernis niet hen betrof. Kinderen betrekken veel op zichzelf.
en wat me stoort
is dat regelmatig terug blijft komen dat het straffen is of niets doen. Heel vreemde en beperkte zienswijze.
Viola
Mooi uitgelegd en beschreven.
Het inderdaad om de manier waarop kinderen worden benaderd, en wat ik in verhaal van TS lees, heeft de juf het echt niet handig aangepakt.
Ik blijf het zo vreemd vinden dat er diversen in dit draadje zijn, die maar blijven roepen: moet je dat meisje dan maar laten kletsen, terwijl iedereen daar last van heeft?
Dat zeggen jij en ik helemaal niet. Maar probeer met je gedrag en taal als juf het meisje te helpen in plaats van te straffen (en haar te zeggen dat het haar eigen schuld is).
In andere contexten wordt vaker gezegd: Je moet niet tegenover iemand gaan staan, maar NAAST iemand. Probeer zo'n meisje te begrijpen, en MET haar te kijken wat ze al doet om minder te kletsen en wat haar kan helpen om nog minder te kletsen.
Misschien was in een kort gesprekje in de pauze (voor de juf al geërgerd was!) het meisje zelf op het idee gekomen om niet naast haar vriendinnetje te zitten maar naast een ander meisje of jongetje. Of had de juf dat kunnen opperen. Als dat zo was besproken en het meisje niet over zich heen had gekregen dat het haareigen schuld was, was ze mogelijk ook stil geweest en veel minder verdrietig.
En kan de juf samen met haar werken aan beter gedrag in de klas.
Ook al heeft een juf 30 kinderen, dan nog kan ze wel proberen kinderen te begrijpen en proberen samen met die kinderen oplossingen te bedenken voor de problemen waar ze tegenaan loopt. Dat is waarschijnlijk ook veel effectiever dan negativiteit en straffen.
jaja
Juf had beter dit en juf had beter dat. We waren er allemaal niet maar wat ik wel weet is dat kinderen het verhaal altijd zo vertellen dat ze wat 'vergeten' en dikke kans dat ze al van alles heeft geprobeerd!
en wie
weet hier dan wat de juf al allemaal geprobeerd heeft voordat ze het meisje apart zette? Niemand was erbij toch? Dus knap dat jullie allemaal weten hoe het precies gegaan is.
Soms is apart zetten een prima keuze. Niet om meteen mee te beginnen, maar ik geloof nooit dat dit dan ook het eerste was wat de juf deed. School is al een paar weken bezig, kind is bekent met altijd en overal maar door blijven kletsen… Lijkt me vrij logisch dat er dan een punt komt dat kind even apart gezet wordt. Niet als straf, maar als een hulpmiddel om het kind te helpen te stoppen met praten (wat blijkbaar nog op geen andere wijze gelukt is).
Sterker nog: het zou zelfs zomaar dat de juf dit vooraf al besproken had met dit meisje. Dat weten wij allemaal niet!
Sommige van mijn kinderen vinden het een straf als ze even de tafel moeten dekken. Is het daarmee dan ook meteen een straf? Ik dacht toch van niet.
nou
Ik vind dat er veel vertrouwen wordt uitgesproken naar leerkrachten. Ik weet het niet hoor, ik vind dat allemaal wel wat rooskleurig. Ik lees er toch een beetje in dat we er van uit gaan dat leerkrachten toch redelijk lief met kinderen omgaan. En dat velen van ons dat dus ook eigenlijk wel willen.
En daarbij weinig vertrouwen naar ouders die hier posten.
Jippox, ik neem aan dat als jouw kinderen van jou de tafel moeten dekken dat ze niet als papa thuis komt verdrietig bij hem uit gaan huilen.
viola
Als ze het al voor de derde keer die week moet doen heb je bij mijn jongste van 6 goeie kans dat ze bij haar vader gaat klagen zodra 'ie thuiskomt hoor. Zo oneerlijk allemaal!
Maar nee, mijn man komt dan vervolgens geen verhaal halen bij mij 
Het punt is dat niemand van ons erbij was, in die klas. En dat TO niet meer terugkomt om dingen nader toe te lichten. Dus het blijft allemaal giswerk, van beide kanten dus. Ik weet ook wel dat er minder geschikte leerkrachten bestaan (hou op schei uit) maar ik weet niet of daar in dit geval sprake van is en ik vind het ook niet oké om daar dan allemaal maar meteen vanuit te gaan.
en
Iedereen reageert natuurlijk vanuit eigen ervaring. Mijn 6 jarige zou aan helemaal niets meer toekomen en ook vooral helemaal niets meer oppikken van welke uitleg dan ook als ze in de klas zit met een kind dat steeds overal doorheen praat. Dus in ons geval ben ik vooral blij als een leerkracht zo'n situatie niet te lang laat voortbestaan.
Er zijn nou eenmaal ook kinderen die ondanks eindeloos didactisch verantwoord aanpakken en overleggen en samen oplossingen verzinnen toch gewoon maar door blijven 'storen'. Dan is er ook een punt dat de rest van de klas 'voorrang' krijgt, mag ik hopen.
Of daar in dit geval sprake van is weet ik niet. Maar ik kan het op basis van wat er beschreven staat ook niet uitsluiten. Net zomin als ik uit kan sluiten dat die juf een ongevoelig secreet is.
Viola
ik ga er alleen altijd van uit dat een kind niet precies de waarheid spreekt. Daarvoor ga ik dus eerst naar de juf voor ik moord en brand op een forum ga schreeuwen.
jee Jippox
We kennen geen enkel verhaal hier van binnen en buiten, dan zou je het nergens meer over kunnen hebben. We hoeven gelukkig geen recht te spreken over deze situatie. De discussie is, zeker bij gebrek aan meer info van ts, wat algemener geworden en dat is toch prima?
Maar voor ts vind ik dit wantrouwen jammer want zo onduidelijk vind ik haar post niet. Prima om haar te wijzen op ev andere kanten en zienswijzen maar jammer als haar beleving bij voorbaat als ongeloofwaardig wordt weggezet. Een leerkracht die bij een gesprekje gelijk naar kind gaat zitten wijzen laat mij mijn wenkbrauwen fronsen. Veel liever hoor ik een leerkracht bedenken wat leerkracht kan doen om kind te helpen leren.
Ik heb ook kinderen die last hebben van drukke kinderen. Logisch moet daar wat mee, dat is toch evident? Ik weet wel zeker dat mijn kinderen, en die van jou, uiteindelijk beter gedijen in een klas waarin iedereen zich fijn voelt, ook het drukke (of praatgrage, of..)kind.
Ts geeft duidelijk aan dat kind zich doorgaans goed laat corrigeren. Wat is dat toch, dat alle info ter discussie staat? Op de een of andere manier bespeur ik een allergie hier voor gevoeligheid? (Dit laatste niet specifiek naar jou Jippox)
Jamie
Ik had jouw post nog niet gelezen, maar die is aardig bevestigend.
Viola
Hoezo wantrouwen? Juist omdat we verder ook niet weten hoe het precies gegaan is is het goed om het van alle kanten te bekijken. Dacht dat we dat juist aan het doen waren?
Ik ken trouwens wel een paar (hoog) gevoelige kinderen van zeer nabij, en die hebben eigenlijk één ding gemeen: namelijk dat ze zich niet tot nauwelijks laten horen en al helemaal niet snel in de klas gaan huilen (en als toch dan zo onhoor- en zichtbaar) mogelijk. Dus vandaar dat ik zelf niet meteen aan 'gevoelig' denk bij de beschrijving van dit meisje.
Mirreke
Ja wat?
Ja, verreweg de meeste leraren en ouders zijn slechte pedagogen want ze zetten wel eens kinderen apart als straf?
Of ja, je hebt nu eenmaal verschillende visies op pedagogie en er zijn visies waarin je niet mag straffen maar je kan niet verwachten dat iedereen die visie volgt?
Viola
Wat heb je het prachtig verwoord. En inderdaad, een allergie voor gevoeligheid. Merk ik wel vaker hier op OOL. Verder kijken klinkt natuuriljk veel prettiger. Ik ga er verder geen moeite meer aan besteden hier. Ik hoop dat ts op een andere plek wel een wat respectvollere bejegening heeft gekregen.
Jippox (en viola en gerry)
Jippox verwoordt precies wat ik bedoel. TS gaat er blijkbaar vanuit dat kind onjuist, niet pedagogisch, ongevoelig is behandeld. Maar niemand hier, en ook TS weet hoe het precies is gegaan. En niemand weet of juf daarvoor en tijdens juist wél pedagogisch bezig geweest zou kunnen zijn. Waarom nemen jullie aan dat dat niet zo is? Hoe weet je dat?
Ik ga er helemaal niet per definitie vanuit dat juf het op de best mogelijke manier heeft aangepakt. Dat weet ik nl niet. Maar minstens net zo goed weet ik niet (en Viola en Gerry dus ook niet) of juf het wél goed heeft aangepakt.
En juist ik! geef aan dat ik zeker niet allergisch ben voor gevoeligheid, in tegendeel. Ik geef wél aan, dat gevoeligheid niet gelijk staat aan kletsmajoors of een kind dat snel huilt. Het zou juist wel eens heel anders kunnen zijn.
Inderdaad bieb
Dat zou wel eens heel anders kunnen zijn. De stillen kunnen minsten net zoveel verdriet ergens van hebben zonder dat het iemand direct opvalt. De roep om maar heel omzichtig om te gaan met allerlei zichtbare gevoeligheidjes beloont in feite het gedrag van aandacht trekken. Lijkt me ook niet helemaal de bedoeling.
Caesar
"De roep om maar heel omzichtig om te gaan met allerlei zichtbare gevoeligheidjes beloont in feite het gedrag van aandacht trekken."
Caesar, heb je erg slechte ervaringen met kinderen die expres "gevoelig doen" om aandacht te trekken?
Ik vind het zo negatief gedacht van jou, alsof kinderen/mensen dat expres doen om aandacht te trekken.
Zou het kunnen dat er mensen/kinderen zijn die gevoel hebben en dat niet expres uiten (en er dus niet expres aandacht mee trekken)?
verdraagzaamheid en mildheid
Verdraagzaamheid en mildheid over kinderen die anders zijn en reageren dan het gemiddelde kind, dat is wat ik bij diversen in deze discussie mis. Jammer.
Ik denk overigens dat in de hele samenleving de verdraagzaamheid minder is geworden.
Mensen/kinderen moeten vooral niet anders doen dat goed/prettig is voor MIJ (of MIJN KIND). En als dat wel zo is, dan moet er vooral snel en hard tegen worden opgetreden.
Tjeminee, is er nou zo weinig begrip voor anderen, dat jullie zo hard oordelen over een kind van 5 (vijf!)?
kletsmajoor
"Tjeminee, is er nou zo weinig begrip voor anderen, dat jullie zo hard oordelen over een kind van 5 (vijf!)?"
Tjeminee Kletsmajoor, kun je niet lezen, of even out of the box denken? Er wordt niet geoordeeld over het kind, er wordt geoordeeld over aannames en niet ver denken dan je neus lang is.
wat mis ik dan toch steeds?
Ts heeft dat voorval met juf opgepakt. (Waarbij ik er even vanuit ga dat ts dat *niet zomaar doet*. Daar heb je normaal gesproken best een goede reden voor. Dat bedoel ik oa met vertrouwen.
(Tuurlijk kan de waarheid ook anders liggen. Dat geldt voor elke post hier en feitelijk zouden we dan nergens op kunnen reageren. Een beetje vertrouwen in post v ts lijkt me een mooi maar tevens werkbaar uitgangspunt.)
Juf gaf daarbij aan a. dat het niet haar gewoonte was zo te reageren (wijst op bijzondere situatie of bijzondere reactie van juf, indicatie dat ze ook ergens voelt niet helemaal oke te hebben gereageerd) b. dat reactie uit ergernis voortkwam (?! lijkt me voor zich spreken?!) en c. dat betreffend meisje ook wel erg gevoelig is en nog veel moet leren. Dat laatste klinkt naar afschuiven van verantwoordelijkheid, geen /weinig betrokkenheid bij leerproces/emotioneel welzijn van meisje.
Kan best hoor, dat het persoonlijk niet zo klikt met een leerling, tuurlijk, erg professioneel is het niet dit zo te etaleren naar ouders toe.
Ik had al gezegd dat ik (meer dan me lief is) ervaring heb met sensitief kind dat zich niet uit. Het al dan niet uiten (of extrensiek dan wel intrinsiek zo je wilt) staat vziw volledig los van mate van sensiviteit.
Ik dacht altijd dat mijn kind het extra moeilijk had omdat hij zich niet uit, nu ik dit draadje lees twijfel ik daarover...
Een kind dat zich niet uit, daar kun je ook moeilijk iets voor verbeteren. Een kind dat zich wel uit krijgt mogelijk iets gedaan in de houding van leerkrachten dat niet-uitende kinderen ook ten goede komt.
de toon
"het is een gevoelig meisje dat nog veel moet leren"
Blijkbaar lezen sommigen hier daarin dat de juf de verantwoordelijkheid afschuift, geen oog heeft voor de ontwikkeling van dit kind, of zelfs geen klik met haar heeft.
Maar hangt dit niet volledig af van de toon waarop het gezegd is? Zou het niet juist ook een rake observatie kunnen betreffen, en dat de juf ermee bedoeld: ik zie hier een gevoelig kind, ze moet nog veel leren (zoals misschien wel zich met die gevoeligheid staande houden in een volle klas) en daar ga ik haar natuurlijk bij helpen"
In het midden
@Jippox, in dat geval zet je een kind niet in het midden.
De vraag is nu nog of de juf het kind daadwerkelijk in het midden heeft gezet. Dat is de informatie die de moeder heeft gekregen van haar dochter.
De moeder kan aan de juf vragen of dat klopt en waarom ze dat toepast omdat dergelijke acties niet bevorderlijk zijn voor de vertrouwensband.
- Of de juf ontkent het in de midden plaatsen want dergelijke acties kan leiden tot een klacht en dan zal moeder het maar moeten laten rusten, wetende dat de juf die actie niet meer zal toepassen omdat het kind dit thuis met moeder deelt.
-Of de juf zegt dat het niet zo gegaan is. Het kind werd niet in het midden gezet maar juist even buiten de groep als een time-out situatie, maar wel in de klas. Best verdedigbaar.
- Of de juf erkent haar fout en zal met dochter gaan praten wat de band ten goede komt.
De moeder kan het ook laten gaan, wat praten met haar dochter maar het voorval bij herhaling naar voren brengen.
Zoals men wel eens zegt: pick your battles.
flanagan
En wat is 'in het midden' hè? Als ik kijk bij bijvoorbeeld mijn dochter in de klas, daar zijn tafelgroepjes. Als je de tafel van mijn dochter opzij schuift -een stukje weg van haar groepje- in de enige richting waar daar plek voor is, zit ze ook 'in het midden' van de klas: aan 3 kanten tafelgroepjes en aan 1 kant bord en juf. Dit is de afgelopen weken al een paar keer gebeurd: omdat ze teveel werd afgeleid door de kinderen uit haar groepje. Sterker nog: ze doet dit nu zelf als ze last van de anderen heeft. Het is absoluut geen straf dus, ook al zit ze apart en ook nog eens 'midden in de klas'
Kortom: alles is perceptie. Ik vind het heel jammer dat TO niet even terugkomt om wat meer te vertellen. Want wij gissen er nu maar een eind op los, worden het er allemaal hevig oneens van terwijl niemand weet hoe het nu eigenlijk zit.
Volgens mij zijn we het trouwens niet eens zo oneens, maar kijken we alleen verschillend naar dit voorval. Allemaal vanuit onze eigen ervaringen. Ik vind dat juist zo interessant.
In een cirkel
In het midden lees ik als in het midden van een cirkel tijdens de kringgesprekken in groep 3 ( al dan niet rond een groepje tafels), zodat iedereen elkaar kan aankijken. In de hogere groepen komt het zitten in een kring amper voor.
Daar blijven ze aan hun tafel zitten.
Dus als eentje in het midden, al dan niet aan een tafel in het midden, geen onderdeel uitmaakt van de cirkel maar eerder als 'schandpaal' verplicht wordt daar plaats te nemen, deelt de juf een gevoelige tik uit.
Uit jezelf een rustig plaatsje opzoeken, desnoods op de gang of een vrije tafel aan de muurzijde, is wel andere koek.
------
Ik had een nichtje dat op die leeftijd erg druk was. De moeder merkte dat de drukte minderde door haar meer fruit en minder snoepjes met kleurstofjes te geven. Misschien een tip waar de moeder wat mee kan.
Verwende prinsesjes
Viola:
"Een verwend prinsesje behandelen als een heel sensitief kind kan waarschijnlijk niet zoveel kwaad. Andersom wel"
Mag ik daar, vanuit mijn ervaring met jong-volwassen studenten mijn kanttekeningen bij plaatsen? Helaas kom ik het nog wel eens tegen dat mijn studenten erg "schrikken" van mijn (in hun ogen) weinig sensitieve aanpak. Het valt niet mee om gewoon op je werk aangesproken te worden als je gewend bent dat er voor jou altijd een uitzondering gemaakt werd.
De toon Nonny
Het is de toon die de muziek maakt en ja, daar gaat iedereen toch wat anders mee om. Sommigen bassen er alles uit en anderen weten het neutraal te brengen. Nu mijn kinderen wat ouder zijn kunnen ze dat beter plaatsen en dan even afstand nemen in hun hoofd want het voelt nog steeds als 'wauw' als er iemand emo uit zijn slof schiet.
Nou ja, toen ik begin twintig was ben ik ook nog weleens in huilen uitgebarsten toen zo'n ego mij een paar keer teveel uitgefoeterd had, maar daar leerde ik wel snel mee omgaan.
Wat mij toen wel hielp was dat er collega's waren die deze emo op zijn nummer zetten: Wat doe je nou! Heb je weer iemand aan het huilen gemaakt!
Dus als moeder kun je die rol wel vervullen en uitleggen dat niet iedereen zijn emoties onder controle heeft en de een is nou eenmaal flamboyanter dan de ander. Even je adem inhouden kan helpen, en dan nadenken hoe je daar het beste op kunt reageren.
Met zichzelf bezig
En ik moet inmiddels al honderdduizend keer gezegd hebben dat de meeste mensen met zichzelf bezig zijn. Misschien heeft de juf een slechte dag gehad of nare berichten, of ze heeft hoofdpijn, of eigenlijk vind ze grotere kinderen makkelijker dan kleintjes, maar je hebt nou eenmaal die klas. Mensen zijn geen robotjes die altijd perfect alles overzien en perfect voor iedereen op de juiste toon en met de juiste inhoud weten te reageren.
Mensen zijn meestal met zichzelf bezig en jij beoordeelt wat de kritiek is en of dat hout snijdt en wat je er mee gaat doen of niet.
En overleg met je moeder als je twijfelt.
En....
Doe jij het zelf niet. Je ziet hoe vervelend dat overkomt. Goed gedrag is een kwestie van oefening en blijven opletten. Communicatie blijf je je hele leven steeds opnieuw beoordelen en bijstellen. Goede manieren ontwikkelen is zo in je voordeel.
verwende prinsesjes
Het omgaan met sensitieve kinderen heeft helemaal niets met uitzonderingen te maken. Dat is niet bepaald wat een sensitief kind nodig heeft. Een sensitief kind maak je (imo dan) juist sterk, wél met behoud van sensitiviteit want dat is juist de kracht van zo'n kind.
Jippox, als juf zo'n reactie had gegeven, dan kan ik me niet voorstellen dat moeder hier op zo'n toon gepost had.
Eindelijk nog een reactie
Beste allemaal,
Op het moment van schrijven van mijn eerste bericht was ik hoogzwanger. Het eind van mijn zwangerschap verliep wat moeizaam, waardoor ik nooit meer op jullie allemaal heb gereageerd.
Uiteindelijk ben ik opnieuw met de juf in gesprek gegaan. Mijn dochter is een zeer gevoelig meisje, verbaal zeer begaafd, vertelt me bijna alles thuis wat er op school gebeurt, en in de regel klopt het wat zij vertelt. Jammer dat sommigen niet vanuit zijn gegaan dat wat ik zei klopte, maar zelf allerlei aannames deden. Blijkbaar hebben velen van jullie inderdaad een zeer andere kijk op een veilig klasse klimaat dan ik! Ik moet eerlijk zeggen dat ik me een hoedje schrok van de eerste reacties. Prima dat mensen het niet met me eens zijn. Maar mijn verhaal werd echt ui de context gehaald. Juf heeft op onvriendelijke manier gezegd dat het de schuld van mijn dochter was, die zich op dat moment al dood schaamde en rot was geschrokken dat ze 'straf' kreeg, en het zelf ook heel vervelend vond dat ze in de klas moest huilen.
Zoals gezegd had ik eerst twijfels om met juf in gesprek te gaan. Net als sommigen van jullie dacht ik: 'het is niet fijn als juf ht zo zegt, maar het kan een incident zijn, misschien snapt L. nu hoe het werkt, en gaat het verder prima. Dan lat ik het er bij.'
Dat was helaas niet het geval. En ik ben wellicht een gevoelige moeder. Mijn dochter is van jongs af aan 'anders', en ik heb geleerd hoe daarmee om te gaan, zonder haar het gevoeld te geven dat zij 'niet goed is zoals ze is'. Voordat jullie nu allemaal weer gaan invullen wat dat betekent. Dochter krijgt straf voor grensoverschrijdend gedrag, maar ik breng dat neutraal, en zal er altijd achteraf met haar over in gesprek gaan. Sommige dingen vindt dochter heel moeilijk, maar probeert ze heel goed te doen. Dan straf ik niet als het mis gaat, mar geef ik complimenten als het goed gaat. Door haar natuur (ik weet inmiddels dat zij, zoals kletsmajoor al suggereerde inderdaad ADHD heeft) krijgt zij al ontzettend vak negatief commentaar. Dit doet haar zelfvertrouwen beslist geen goed. Nadat ik nog een incident met juf meemaakte kwam dochter dagelijks naar huis met zinnen als: ik ben dom, ik kan niks, etc.. Dat leek me niet goed. Ik zal eerst het incident beschrijven.
Dochter had voor de 'grap' mijn portemonnee uit mijn tas gehaald en in haar laatje gelegd. Impulsief, niet nagedacht over de gevolgen, met het idee om deze weer terug te geven zodra ik weg liep. Echter dat laatste was ze vergeten. Ik kwam thuis en werd door juf gebeld dat L. dat had gedaan. Zover prima. 's middags haalde ik dochter van school, stoof huilend langs me heen. Ik: 'Ik denk dat dit over die porteonnee gaat. Kun je me vertellen wat er is gebeurd? Dochter vertelt: ze haalde de portemonnee in de klas te voorschijn, en juf pakte hem af, legde de klas stil en zei: jongens L. heeft iets heel doms gedaan, kijk ze heeft ze p. van haar moeder in haar laatje gedaan, en nu kan haar moeder straks niet betalen als ze in de supermarkt staat. Dus ik moet nu haar moeder gaan bellen. Alle kinderen lachen, dochter besefte nu ineens dat ze iets onhandigs had gedaan. Huilen. Juf kwam terug in de klas, dochter huilde nog steeds, juf riep diagnoaal door de klas (heeft dochter letterlijk verteld, vanaf haar bureau naar plak van dochter), dan had je doe portemonnee maar niet moeten pakken. Vernederend.
Ik was woest, dat mogen jullie gerust weten. Ten eerste dacht ik dat openbaar ten schande maken niet bij hedendaags schoolbeleid paste. ten tweede: het gebeurt in de klas, uiteraard, maar het is mijn portemonnee, en het was aan mij om mijn kind aan te spreken, niet aan juf. En dus al helemaal niet zo in het openbaar.
Dus ik ben opnieuw met haar n gesprek gegaan, en heb ik gezegd dat dochter had verteld hoe het was gegaan, ik het jammer vond dat ze het niet anders had opgepakt, toen ik als antwoord kreeg:'Ik had je ook niet kunnen bellen', heb ik geantwoord: dat had ik liever gehad dan wat je nu hebt gedaan. En ik ben naar de directie gestapt. Natuurlijk heft mijn dochter nog een heleboel te leren. Punt is dat juf geen veilig klimaat daarvoor schept. Misschien wel voor andere kinderen, maar niet voor het mijne. Ze werd er verschrikkelijk onzeker van. Ik wilde voorkomen dat het van kwaad tot erger zou gaan, en vond gehoor bij de directrice. Die vond genoemde incident ook niet oke. We hebben een driegesprek gehad, waarbij ik geen incidenten meer heb besproken, maar we zijn ingegaan op de kenmerken en ondersteuningsbehoefte van mijn dochter. De directrice vertaald wat wij zeiden voor de docente, wat dan dat betekent voor aanpak in de klas, dat was erg fijn.
Ik moet zeggen dat het vertrouwen in deze docente ook voor ons als ouders was geschaad. Ik heb dit overigens nooit met mijn dochter besproken. En na de eerste overgangsfase ging het prima met mijn dochter in de klas. Als ze in en rustig groepje zit kan ze prima luisteren en zelfstandig werken. Zit ze naast een kletsekous, dan lukt het haar beslist niet om dit te negeren, daar heeft ze dan last van. Net als anderen dan ook last van haar hebben. Dit bespreken we dan weer wel met elkaar. Ik heb aanvankelijk heel veel dingen gezien waarvan ik vond dat juf ze anders moest aanpakken, maar ik wist ook dat ik een gekleurde blik had en die spreekwoordelijke 'bril' weer moest afzetten. Mijn referentiekader is altijd dochter geweest en gebleven. Zoals gezegd heeft het wat tijd gekost, ook heb ik en aantal keer dochter nog moeten 'helpen' om dingen aan juf te vragen. Maar toen ik zag dat dochter juf waardeerde, en zij haar best deed om dochter te begrijpen was dat verder prima. Niemand is perfect, ik ook niet, maar ik ben vreselijk blij dat ik heb ingegrepen, daardoor is het goed gegaan. Ik zou het een volgende keer weer doen, zij het dat ik anders in zou steken. Nog meer op behoeften van dochter, minder op incidenten gericht. Er valt altijd wat te leren, voor iedereen.
Overigens heb ik nooit gezegd dat dochter geen straf mocht krijgen. Op een andere plek gaan zitten kan ook helpen als je te veel bent afgeleid door externe prikkels. Het kan dus ook een oplossing zijn. Wat ik miste in juf was inlevingsvermogen, ze had blijkbaar geen notie van dat er kinderen zijn die dingen niet uit onwil, maar uit onmacht doen. Achter het gedrag kijken, contact maken, en samen naar een oplossing zoeken. In elk geval een poging daartoe doen.
Gerry, Viola, Eefje, kletsmajoor, Marianne en AnneJ, bedankt voor jullie inlevende reacties.
Dochter is inmiddels 8, en het gaat goed met haar. De grote gevoeligheid hangt samen met ADHD en zal naar alle waarschijnlijkheid niet veranderen. Wij zullen altijd meer zorgen om haar hebben dan om ons 'normale' 2-jarige. Zij moet ook leren dat haar gedrag soms storend is, dat huilen als reactie niet helpt, etc.. We werken daar thuis hard aan, en dat is al moeilijk genoeg, want vaak merkt ze het zelf niet en als ik haar er dan op wijs vindt ze het vreselijk dat ze iets heeft gedaan wat voor een ander niet leuk was. Daarom doe ik dit niet bij elke gedraging, ik doe heel bewust aan: 'pick your battles', het is namelijk gewoon niet effectief steeds te zeggen wat iemand niet goed doet. Ik snap ook heel goed dat dit op school soms lastig is, gelukkig heeft ze nu (na 2 jaar de minder sensitieve juf) een super juf die dit totaal begrijpt en met ons meedenkt om problemen op te lossen. Het is wat druk in de klas momenteel, ze gaat dan in gesprek met dochter en bedenken samen hoe ze toch haar schoolwerk af kan krijgen. Ze is pas 8 er is nog veel tijd om te leren.
