Juf weinig sensitief

Eefy

Maar er wordt hier toch gevraagd om een mening & reacties? Die zijn waarschijnlijk niet allemaal precies het soort reacties waar Jannie op had gehoopt maar dat is juist de kracht van een forum: dat je ook eens wat meningen te horen krijgt die anders zijn. Persoonlijk vind ik dat erg verfrissend.

Jannie vroeg hoe ik mee zou omgaan. Nou niet. Ik zou tegen kind zeggen dat ze inderdaad niet zo veel moet kletsen en dan weer overgaan tot iets anders. Ik zou er niet eens aan denken om hierover bij de juf te gaan klagen. Jannie maakt andere keuzes. Ook prima natuurlijk maar het kan toch juist ook goed zijn om wat tegengas te krijgen? Ik lees altijd graag meningen die heel anders zijn dan de mijne. Daar leer ik ook weer van.

Eefy

Jammer dat je tips als kritiek leest.
De meeste tips gaan over de houding van de ouder omdat daar de winst te halen is. Met meehuilen over de slechte juf voelt Jannie zich gesteund maar komt ze geen stap verder.
Jannie kan thuis het verschil maken. Met kritiek op de juf verandert ze de juf niet. En wordt haar dochter niet geholpen.

De ene tip zal beter passen bij Jannie dan de andere. Mooi toch? Zo kiest iedereen de tip uit die beste bij ouder en kind past.

c est la ton qui fait la musique

Een moeder van wellicht haar eerste kind in groep 3, heeft een vraag op een forum. Ze is onzeker, alles is immers nieuw. Ze vraagt aan ervaren ouders haar vraag en dan komen de volgende opmerkingen:

"Je dochter is duidelijk niet de enige in de familie die overgevoelig is". "Verdriet hebben mag maar overdrijven is ook een vak" Ëigen schuld dikke bult reacties. Kijk, het gaat er wat mij betreft inmiddels niet meer om wat de vraag van topicstarter was. Het gaat erom hoe iedereen hier over elkaar heel buitelt (even kort door de bocht) om deze moeder te laten weten dat kind reeds in de kleuterklas mond dicht had moeten leren houden en dat het een opvoedprobleem van moeder is dat kind dat niet kan.

Dat is hetgene dat mij stoort in veel OOL reacties.

Verplaats je af en toe eens in een 1st time mum die aan meer ervaren ouders een advies vraagt. Dan kan de toon net even het verschil maken hoe je je advies brengt.

tip voor topicstarter

Toen mijn zoon net in groep 3 zat had hij het heel moeilijk met aanpassen en alle regeltjes. In overleg met meester is toen besloten dat hij elke week nog even een paar uurtjes naar de kleuterklas mocht. De tijden stonden vast wanneer dat mocht zodat hij van te voren wist wanneer hij daar even op bezoek mocht gaan. Zoon dolblij en meester ook even rust (want zoon kon er ook wat van met kletsen en onrustig zijn). Kinderen in kleuterklas ook blij dat vriendje op bezoek kwam. Daarna kon hij er altijd weer even tegenaan. Hele jaar volgehouden en vanaf groep 4 geen probleem meer. Ene kind heeft net even wat meer tijd nodig dan het andere. Misschien dat jouw kind al tegen de kerst helemaal gewend is. Stel het voor aan juf en denk met haar mee voor een oplossing waar iedereen zich fijn bij voelt.

Eigen schuld

Ik ben het met Eefy eens, dat de toon van sommigen erg hard is, net als van de juf.

Dat kletsen storend is, oké, begrijpt de moeder vast ook wel. En ik vermoed dat het kind dat ook wel weet.

Als de juf echt gezegd heeft "het is je eigen schuld" vind ik dat niet goed. Dan ga je ervan uit dat het kind het in haar macht heeft om minder te kletsen. Dat geldt voor veel kinderen vast wel, maar voor sommigen niet. En als het meiske de hele dag kletst, is het vast niet zo eenvoudig om daar zo maar mee te stoppen. Misschien heeft ze wel adhd (nog niet onderkend) en dus een (zeer) zwakke impulsbeheersing. NB Herkenning bij mij .

Rationeel iets weten, betekent niet dat je het ook altijd kunt uitvoeren.

Het voelt voor zo'n kind dan mogelijk helemaal niet als "eigen schuld", omdat ze het juist niet in de hand heeft!

Ik krijg door mijn soms (niet altijd) drukke gedrag en reacties ook nog wel eens wat over me heen. Van een opmerking als "het is je eigen schuld" kan ik HEEL erg verdrietig worden, want ik probeer me mijn hele leven al enorm te beheersen en dat lukt soms wel, maar soms ook niet. En als anderen daar last van hebben vind ik dat heel vervelend, maar het helpt echt niet als anderen dan mij gaan vertellen dat het mijn eigen schuld is en wat ik allemaal verkeerd doe. (nb: ondanks dit gedrag ben ik hoog opgeleid en heb ik een zeer goede baan, dus dat kan ook nog). Het is voor mij al pijnlijk genoeg dat ik doe zoals ik doe, dat ik ben zoals ik ben (en daar anderen mee lastig val).

TO, als je iets herkent van mijn verhaal en denkt dat het geen onwil maar onmacht is van je dochter, zou ik nog wel een gesprek met de juf aanvragen. En dan uitleggen dat je dochter echt haar best doet, maar dat ze nog veel moet leren. Dat je er regelmatig met je dochter over praat en probeert haar bij te sturen, maar dat het niet makkelijk is voor haar dochter.

Dus of de juf daar rekening mee wil houden en als ze dochter terecht wijst, dat op een vriendelijke, begripvolle manier doet. En vooral positief benaderen, en rustig bijsturen.

En vertel je dochter vooral dat ze goed is zoals ze is en dat je weet dat ze haar best doet.

En voor degenen die zich niet kunnen voorstellen hoe het is om zo'n kletsmajoor te zijn en van alles over je heen te krijgen: ik zit hier te janken achter het toetsenbord, zo erg vind ik de harde reactie van de juf en de reacties van sommige anderen hier. Iets meer verplaatsen in anderen en iets milder reageren zou best fijn zijn.

Teveel aannames Eefy

Volgens mij neem jij teveel dingen vanzelfsprekend aan. Jij stelt dat TS onzeker is. Dat hoeft helemaal niet zo te zijn, ze heeft gewoon een mening en vraagt hier alleen maar hoe dat gesprek met juf aan te gaan. Ze vraagt níet of wij het ermee eens zijn dat zij juf verkeerd vindt handelen. Voor haar staat dat vast. En aangezien blijkbaar de meesten hier vinden dat juf niet verkeerd handelde, kunnen we geen advies geven voor dit gesprek (want wij vinden dat dit gesprek eigenlijk helemaal niet hoeft/moet), en leggen uit waarom wij vinden dat dat gesprek niet nodig is / moet.
Daarbij stel jij dat wij TS aangeven dat zij haar kind 'verkeerd' opvoedt. Ook dat is helemaal niet gezegd. Er wordt alleen gezegd dat kind moet leren (en daar is school een uitermate goede plek voor) om stil te zijn op momenten dat juf dat verlangt én om te leren omgaan met een 'straf' en dat niet direct als iets heel dramatisch te zien.

Eens met amare

Ik denk dat dat het belangrijkste punt is. Inzien dat altijd en overal maar (doorheen) kletsen niet kan. Dat moet kind leren en op gewezen worden, c.q. gecorrigeerd enz. Als dat niet werkt, dan (bijv) apart zetten in de klas. In hoeverre TS daar thuis mee omgaat weten we niet, maar in de klas zal de juf daar iig iets mee moeten.

En eefy

Huilen is niet perse altijd een vorm van sensitiviteit.... Het kan ook een gewoonte zijn of een manier om je ongenoegen te uiten of aandacht te krijgen dnz. Een ander kind kijkt wellicht boos. Huilen is niet altijd puur verdriet...

Sensitief

http://www.nu.nl/gezondheid/4131597/kind-van-gevoelige-ouders-krijgt-grotere-hersenen.html
"Kinderen van ouders die vlot en adequaat reageren op signalen van hun jonge kind, hebben een groter totaal hersenvolume. Al eerder bleek dat kinderen van zogeheten 'sensitieve' ouders een betere relatie opbouwen, cognitief vaardiger worden en minder vaak psychologische problemen krijgen."
En een stukje verderop
"Sensitiviteit is de mate waarin een ouder in staat is om de signalen en behoeften van een kind op te merken."

Nu heeft dit soort onderzoek wat mij betreft een hoog Diederik Stapel gehalte. Bovendien is niet helder of sensitiviteit op deze manier niet gewoon een vorm van overerfelijke intelligentie is.

Maar we kunnen vaststellen dat de meer confronterende dan-moet-je-maar-je mond-houden opvatting ook geen 100% ondersteuning kan vinden.

En toch. Voor wie op het sensitieve paard wed.
Als je ervan uitgaat dat dit onderzoek eens te meer laat zien wat je altijd bedoelde, dan moet je ook erkennen dat sensitiviteit niet iedereen gegeven is. Je kind zal vanaf de eerste geboortedag niet zo sensitieve mensen tegenkomen.
Dit onderzoek laat zien dat vader en moeder evenredig belangrijk zijn, maar dat juf en al die andere niet sensitieven, niet in de vergelijking voorkomen.

Dat moet betekenen dat ze er meestal niet toe doen. Hoe suf je het handelen van al die anderen ook kunt vinden.

bieb63, Amare e.a.

Waarom ik met kromme tenen jullie reactie en die van sommige anderern lees is mede omdat topicstarter in haar eerste post nota bene letterlijk zegt dat ze de straf zelf prima vond!

Gewoon letterlijk gezegd. En maar doorgaan met hakken op moeder. Als er iets te leren valt van dit topic is dat je als ouder je wel drie keer moet bedenken voor ik een soortgelijke vraag zou stellen.

Kletsmajoor

Lieve kletsmajoor je verhaal raakt me. Fijn dat jij nog als volwassene die empathie hebt om je nog zo in te kunnen leven. Je legt het heel goed uit wat het met je doet als je zooooo enorm je best doet, het dan fout gaat en dan toch nog eigen schuld dikke bult krijgt. Het wordt gezegd door mensen die ook echt helemaal niet begrijpen hoe je je best hebt gedaan en hoe hoog dan ook je frustratieniveau is als het weer eens mis gaat. Ze kunnen aan dit onbegrip niets doen, andere aard van het beestje zal ik maar zeggen. You go girl! Er zijn genoeg mensen die ook (hoog) sensitief zijn en samen maken we er een gezellige boel van. Mooi verhaal!

Dank miriam

Dank je wel voor die link erbij. Leuke toevoeging. Begrijp nu het aardappelhoofd van mn dochter

Niet helemaal vergelijkbaar, maar toch

Hier een paar jaar geleden ook een kind van 5 in groep 3 dat op de eerste dag moest nablijven en daarvan over de zeik was.

Hoewel kind ADHD heeft (zo bleek later), was het doorgaans geen stoorzender in de klas. Kind was echter wel enthousiast op de eerste dag in een nieuwe situatie, en ongeremd en dus flink hyper, daar twijfel ik niet aan.

Ik heb geen problemen met nablijven op zich (al lijkt op de gang laten werken of aan een aparte tafel mij een veel effectiever aanpak - dat is namelijk niet alleen een straf maar daarmee wordt ook het probleem verholpen). Achteraf (jaren later) heeft kind echter duidelijk aangegeven waarom hij zo van streek was. Het voelde voor kind als een afwijzing van hem als persoon, want kind probeerde wel stil te zitten en kind wilde de les helemaal niet verstoren. Sterker nog, kind deed juist zijn uiterste best om zich koest te houden.

Op geen enkel moment heeft de juf geprobeerd contact te zoeken met kind, uitleg te geven, of zijn inspanning te erkennen. Juf was alleen maar boos, boos, en kind voelde zich machteloos.

Dat proef ik ook een beetje in TS' verhaal: het idee dat een kind expres de boel verstiert en daarom niet als normaal mens behandeld hoeft te worden. Uiteraard heb ik de juf hier niet op aangesproken, maar dat kwam ook doordat de impact hiervan pas later echt duidelijk werd. Ik weet niet wat ik in jouw situatie gedaan zou hebben.

Vergelijkbaar verhaal

als kletsmajoor, dus.

Ik zal jullie zeggen

Dat ik een kind heb dat ZEER gevoelig en sensitief is. Ze heeft het 'uitgevonden' zullen we maar zeggen. Breek me de bek niet open over drama's en verdriet die we hier hebben gehad. Dus nee, ik ben ZEKER niet ongevoelig voor kinderleed, laat dat even duidelijk zijn.......
Maar.... ik probeer dar leed wel te splitsen in echt erg, minder erg, en dat hoort erbij. En vooral om kind klaar te maken voor de grote boze wereld. Hoe je dan ook in elkaar zit. pappem en nat houden is niet ALTIJD de beste optie. Er zijn ontelbaar veel zaken die actie vergen van jou als ouder, en helaas heb je vaak geen invloed. het kletsende kind van TS kan absoluut zeer sensitief zijn en 'straf' of berisping naar vinden. Maar is dat erg ? Wordt ze daar ongelukkig van. Heeft ze geen contacten meer met haar klasgenoten?
Of leert ze gewoon dat ze sommige dingen anders moet doen? Wordt ze daar slechter van? Of liever dit door laten gaan, zodat andere klasgenoten haar irritant gaan vinden en links laten liggen? Sociaal en sensitief is mooi, maar ook daarmee zul je je weg moeten vinden wat acceptabel is,

straffen

Bieb, ik weet niet of jouw kind sensitief is op de manier waarop hierover gesproken wordt. Je hebt het over het rangschikken van leed; volgens mij gaat dit bij sensitieve kinderen niet. Een kind kan zich dan in gedrag wel aanpassen, van binnen juist niet.
Een sensitieve benadering is juist NIET gedrag maar laten bestaan (wat bedoel je met pappen en nathouden?) maar gewoon: samen met kind kijken hoe het anders kan. Misschien zou kind dan zelf wel met oplossing kunnen komen apart te gaan zitten op afgesproken (subtiel) teken dat voelt dan echt totaal anders. Hoe dan ook is samenwerking het devies.

ja maar viola

Wie zegt dat het kind van TS een daadwerkelijk 'sensitief' kind is op de manier die jij bedoelt? Hoog-sensitief dus.
Er zijn maar 2 zaken die wij hieruit kunnen opmaken: kind is een kletser (niets mis mee op zich), maar kletst ook gewoon door op momenten dat het niet kan of vervelend is. En kind vindt het vervelend straf te krijgen (wie niet?), maar gaat dan huilen. Dat kan een uiting zijn van je rotter voelen dan een ander die straf krijgt, het kan ook gewoon een gewoonte zijn of een manier om aan te geven dat je het niet leuk vindt. Daar hoef je niet persé hoog-sensitief voor te zijn. Sterker nog: een kind dat in die situatie niet gaat huilen, kan zich misschien nog veel en veel rotter voelen dan het kind dat wel gaat huilen. Huilen is nl. ook een uitlaatklep, die opluchting kan geven. Mensen die niet (kunnen) huilen hebben het op zo'n moment misschien nog juist veel moeilijker (geen uitlaatklep). Of ook anders: het ene kind huilt snel bij een pijntje, het andere niet. Maar dat zegt niets.

Bieb

Ik heb me al heel zitten verbijten bij dit draadje. Maar ik vind dat je het heel goed zegt zo.

tuurlijk

Helaas ken ik dat maar al te goed, ik had wel gewild dat mijn kind een keer gehuild had of geklaagd over een leerkracht. Maar mijn kind duwde alle emoties naar binnen en had wel degelijk veel last van niet-sensitief gedrag. (Betrof hier niet eens straffen, een straffende leerkracht kan ook juist kinderen heel goed 'zien'.)
Of het in dit draadje om een heel sensitief meisje gaat of om een verwend prinsesje weten we natuurlijk niet. Juist omdat je dat niet altijd vd buitenkant kunt zien weet juf dat waarschijnlijk ook niet, zeker als juf niet heel sensitief is ( zoals moeder zegt)
Het feit dat meisje nog verdrietig thuis komt zegt ook niet alles, maar toch wel iets mi. Het feit dat moeder klaagt zegt me ook wel iets want ik ga er toch vanuit dat de meeste moeders geen verwende prinsesjes willen.
Een verwend prinsesje behandelen als een heel sensitief kind kan waarschijnlijk niet zoveel kwaad. Andersom wel. School moet op die leeftijd leuk zijn, als kinderen leren school leuk te vinden hebben ze daar lang plezier van.
Maar als je als leerkracht niet van nature uit de eigenschappen hebt (of opvoedingsstijl aanhangt) om een veilige omgeving te scheppen voor sensitieve kinderen is het wel veel werk aan te sluiten bij een sensitief kind. Een leerkracht die nu al, jaar net begonnen, aangeeft dat ze acties doet vanuit opgebouwde ergernis is misschien wel een heel slechte combi met zo'n kind.
Misschien tref ik allemaal zeurouders, kan hoor, maar dat idee heb ik helemaal niet. Maar ik loop nu al lang mee op de bs hier en hoor veel ouders klagen over steeds dezelfde leerkrachten, altijd de leerkrachten die flink uit kunnen vallen of ander gedrag vertonen dat iig in de hoek van 'weinig lief' geschaard kan worden. Ik denk toch dat er veel ouders zijn die vooral een lieve leerkracht willen voor hun kind, zeker als kind 5 is.
Maar goed, wat doe je als je toch een minder lieve leerkracht treft. Als je kind huilend thuiskomt is dat mi eigenlijk een pluspunt want dan kun je actief aan de slag met je kind. Ik zou dan ook vooral, vanuit mijn ervaringen, dat 'uiten bij moeders' stimuleren en vooral niet ontmoedigen. Een (eventueel..) sensitief kind kan dan veel steun halen uit dat contact. Neutraal reageren en het goed in de gaten houden. Slaat de balans door naar negatieve kant dan pas actie ondernemen.

Viola

Met je laatste verhaal ben ik het eens.

En het staat er gewoon

We weten wèl dat het kind erg gevoelig is.
Wat schrijft moeder:
- kind is een kletskous, altijd geweest.
- kind is van goede wil, laat zich doorgaans goed corrigeren
- kind is heel erg gevoelig voor straf
- kind voelde zich na de uitspraak van juf helemaal alsof ze iets heel ergs gedaan had.

Lijkt me toch overduidelijk. Gevoelig kind en een niet zo'n gevoelige aanpak van juf. Juf vindt vervolgens dat kind maar moet leren om nniet zo gevoelig te zijn. Ik zie in de post niets over ideeën van juf hoe ze daar kind mee gaat helpen.

Lijkt me ook dat deze juf, net als blijkbaar de meeste oouders hier heilig geloven in de pedagogische werking van straf. Die zit natuurlijk ook in onze maatschappij. Het is nog niet zolang geleden dat we dachten dat we met straf domheid konden bestrijden. Gelukkig weten we op cogntief gebied inmiddels beter. Kinderen die fouten maken, beheersen de stof niet en hebben daarbij de juiste hulp nodig.

Maar kinderen die op het sociale of op het emotionele gebied steken laten vallen, zoals dit kind, hebben straf nddig want dààr leren ze van....

Even alleen zetten kan een leerkracht prima doen op een positieve manier, en zonder 'eigen schud' te gebruiken. Deze woorden tonen aan dat dit pedagogisch onvermogen van de leerkracht is, die denkt dat een kind wel kan maar niet wil, en er niet bij stilstaat dat het wel eens helemaal andersom kan zijn.

Hoe ga je vervolgens als ouder om met deze situatie da's de vraag die topicstarter stelt.

Dat ligt eraan

"Even alleen zetten kan een leerkracht prima doen op een positieve manier, en zonder 'eigen schud' te gebruiken. Deze woorden tonen aan dat dit pedagogisch onvermogen van de leerkracht is, die denkt dat een kind wel kan maar niet wil, en er niet bij stilstaat dat het wel eens helemaal andersom kan zijn."
Dat lig eraan hoe het kind zich gedraagt als het apart gezet is. Trekt ze alle registers open van drama, dan kan ik me voorstellen dat een juf zo iets zegt. Blijft het kind dramatisch doen en roept het door de klas dat het oneerlijk is, dan kan ik mij voorstellen dat juf zo doet. Zit het kind een beetje te huilen en komt juf naar kind toe om wat uit te leggen en zegt dan dat op een uitleggerige toon zo van: "het is ook wel een klein beetje je eigen schuld", dan kan ik me juf ook nog voorstellen. Zit kind stilletjes te huilen en juf komt op hoge poten op kind af en roept door de hele klas dat het haar eigen schuld is, dan kan ik het mij niet voorstellen. Dat is nou juist het probleem, we weten niet in welke context het gezegd is. Jannie is hier ook niet meer geweest voor toelichting, dus het is een beetje gissen nu. Maar doorgaans helpt het wel als klessebessen even uit hun klessebeszone gehaald worden. En meestal komt de boodschap dan wel aan.

Bieb

Ik was dus ook zo'n gevoelig kind. En ik had dus ook ouders die vonden dat ik maar steviger moest worden.
Wat ik daarvan leerde:

- Mijn gevoelens mogen er niet zijn
- Mijn gevoelens zijn fout en het ligt allemaal aan mij
- Anderen mogen bepalen wat belangrijk is of niet.
- Adneren mogen bepalen wanneer mijn gevoelens het waard zijn om serieus genomen te worden of niet.
- Anderne mogen bepalen of ik ergens echt last van heb of niet.

De 'hulp' die ik kreeg, van ouders en school was vooral mij duidelijk maken dat het allemaal aan mij lag, want er was immers niets aan de hand. Dat er voor mij wèl wat aan de hand was, deed er niet toe. Het lag aan mij en ik moest maar veranderen.

Ik leerde het dus begrijpen. Te zien wanneer ik 'overdreef' en dat niet meer te laten zien, want daar was begrip nog respect voor. Wat ik vooral leerde was mijn gevoelens te onderdrukken. Met als gevolg een depressie op mijn 23e, volledig uit contact met mijn gevoel. Het heeft me jaren gekost om te leren mijn gevoelens weer serieus te nemen.

Dit topic haalt heel akelige herinneringen boven, niet in de laatste plaats door de reacties.
Bieb63, ik weet natuurlijk niet hoee jij dat thuis aanpakt, maar mijn haren gaan dus overeind staan als ik hoor over verdriet splitsen in erg en minder erg. Gebeurde met mij ook, en het oordeel over wat erg en minder erg was, lag altijd bij de ander. Maar ik heb er heel goed van leren slikken en mijn verdriet verbijten. Wat iets heel anders is dan met dergelijke situaties om leren gaan.

Gerry en Marianne

Gerry:
"We weten wèl dat het kind erg gevoelig is.
Wat schrijft moeder:
- kind is een kletskous, altijd geweest.
- kind is van goede wil, laat zich doorgaans goed corrigeren
- kind is heel erg gevoelig voor straf
- kind voelde zich na de uitspraak van juf helemaal alsof ze iets heel ergs gedaan had."

Dit is echt voor mij geen definitie van een erg of over gevoelig kind. Ieder kind/mens is gevoelig. En ieder uit dat op z'n eigen manier. Of is wellicht meer gevoelig voor het 1 of het ander. Wij kennen kind van TS uiteraard verder niet, maar uit de info die wij hier krijgen, kun je dat echt niet zomaar opmaken. Niet stellen, dat dit kind een heel andere aanpak nodig heeft ten opzichte van het gemiddelde andere kind. Los van het feit dat we ook niet zomaar kunnen stellen dat het géén hoog-sensitief kind is. Maar uit het voorbeeld en de posting is dat echt niet zomaar iets om aan te nemen.

Marianne:
"Bieb63, ik weet natuurlijk niet hoe jij dat thuis aanpakt, maar mijn haren gaan dus overeind staan als ik hoor over verdriet splitsen in erg en minder erg. Gebeurde met mij ook, en het oordeel over wat erg en minder erg was, lag altijd bij de ander. Maar ik heb er heel goed van leren slikken en mijn verdriet verbijten. Wat iets heel anders is dan met dergelijke situaties om leren gaan."
Jij gaat uit van je eigen persoonlijke situatie en ervaring. Wellicht is daar e.e.a. niet goed gegaan. Geloof ik zo. En natuurlijk is de 1 gevoeliger dan de ander. Dat neemt niet weg dat je ook een sensitief kind (en dat is m.i. weer heel wat anders dan een hoog-sensitief kind) niet helpt door alles groter te maken dan dat het is. Je helpt iemand ook door te kunnen relativeren. Dat is nodig. Dat betekent niet (zoals jij aangeeft in jouw situatie) dat de ander moet bepalen wat jij voelt. Nee, jij voelt wat je voelt. En dat is goed (en zo moet dat ook geventileerd worden). Maar je helpt niemand er mee door de ander daarin te laten voort modderen. Je helpt een ander er juist mee om te laten inzien dat hij/zij daar ook zélf anders over kan gaan denken, en vooral invloed op zaken heeft. In dit geval: je vindt straf vreselijk, dan kan je er ook zelf een rol in spelen om dat zoveel mogelijk te voorkomen. Als je weet dat je je mond moet houden, heb je de keus uit dat te doen of niet te doen. In het eerste geval in de eerste plaats om dat je dan storend bent en dat besef ook moet leren, maar óók om het jezelf makkelijker te maken (straf te voorkomen). Je hebt nl ook keuzes. Dit kind heeft dat ook. En de keuze om je mond te houden op momenten dat dat van je gevraagd wordt én (vooral!) ook logisch is, zeker na diverse berispingen, heb je zelf in de hand.
Er zijn ook zaken waar je niets aan kan doen, bijv. je huisdier gaat dood. Daar kan een kind in en in verdrietig van zijn. Het ene kind zal na een paar dagen zichzelf weer opgeraapt hebben, het andere kind zal weken lang doodziek zijn. In deze situatie is er geen sprake van 'eigen schuld' of iets wat je had kunnen voorkomen. Dat is een heel andere situatie. Maar ook dán zul je als ouder moeten proberen je kind uit die ellende te trekken. Niet door te zeggen: stel je niet aan. Nee, uiteraard niet, dat is volkomen fout. Maar wel door bijv. afleiding, en samen praten én relativeren.

Nog een ander voorbeeld Marianne

Om even op m'n eigen kind terug te komen. Mijn kind heeft bijv. enorme moeite om zich in een nieuwe situatie (school, klas enz) te integreren. O.a. door verlegenheid, de kat uit de boom kijken, enz. Door negatieve ervaringen hiermee (ze is inmiddels 16) wordt dat een steeds groter struikelblok. Dat is ontzettend moeilijk en stressvol voor haar (en dus ook voor mij... dat begrijp je, maar het gaat nu even niet over mij). Mijn rol hierin is om haar zoveel mogelijk te helpen. Dat doe ik NIET door e.e.a te bagatelliseren, zeker niet, wat ik WEET hoe ze zich voelt. Ik neem het van haar aan en toon begrip. Maar daarnaast probeer ik haar wél te helpen het makkelijker voor zichzelf te maken. Ik kan haar gevoel niet wegnemen, helaas, dus dat ga ik haar ook niet aanpraten. Maar ik geef haar wél tips en inzicht. Zoals bijv. vertellen hoe het tussen interacties tussen mensen gaat. Zoals houding en uitstraling. Mijn dochter heeft de neiging om in zo'n situatie met hangende schouders, norse, ontwijkende blik e.e.a toe te treden. Dat begrijp ik en zeg ik ook tegen haar. Maar ik leer haar ook, dat als zij, ondanks haar gevoel op dat moment, haar lichaamshouding en uitstraling in positieve zin veel verschil kunnen maken. Dus leer haar, dat ze ondanks haar gevoel, toch moet proberen een zo open mogelijke houding aan te nemen (fysiek), dus proberen niet te nors te kijken, recht op, vriendelijk (hoe je dan ook voelt). En geloof me, dat helpt haar! Daardoor zoeken mensen eerder contact ipv bij een afwerende houding. Dan laten mensen je staan. Zo is het leven Marianne. Niet altijd makkelijk.

Bibi

"Als je weet dat je je mond moet houden, heb je de keus uit dat te doen of niet te doen. In het eerste geval in de eerste plaats om dat je dan storend bent en dat besef ook moet leren, maar óók om het jezelf makkelijker te maken (straf te voorkomen). Je hebt nl ook keuzes. Dit kind heeft dat ook. En de keuze om je mond te houden op momenten dat dat van je gevraagd wordt én (vooral!) ook logisch is, zeker na diverse berispingen, heb je zelf in de hand."

Jij hebt duidelijk geen ervaring met en al helemaal geen inlevingsvermogen naar mensen met ADHD (of mensen officieel zonder ADHD maar die echte kletsmajoors zijn).

Rationeel heeft iedereen een keus om wel of niet te praten of iets uit te roepen (spontaan te reageren op dingen die om hen heen gebeuren).
Sommigen mensen WETEN wel dat ze beter hun mond kunnen houden, maar hebben desondanks veel moeite om dat aldoor te doen. Dus dan gaat het af en toe/regelmatig mis. Ongewild...

Bibi, vind jij als iemand iets doet, wat hij/zij NIET wil doen, maar door haar karakter/ADHD-kenmerken TOCH doet, dat het zijn/haar "eigen schuld" is?

Je kunt het geloven of niet, maar het is - helaas - echt zo dat mensen soms dingen doen die ze niet willen doen.

Sensitief kind of niet

Ik vind de hele discussie hierboven over of het kind wel of niet gevoelig, sensitief of hoogsensitief is, minder relevant.

Mij stoort m.n. of misschien wel alleen dat de juf gezegd heeft dat het de "eigen schuld" van het kind is.

En inderdaad, ongevoelige kinderen zullen zo'n beschuldiging misschien makkelijker langs zich heen laten glijden, maar ik denk dat als een kind het gevoel heeft dat het niet helemaal invloed heeft op haar kletsgedrag (beperkte impulsbeheersing), dat het bij zo'n kind niet helpt als de juf zegt dat het haar eigen schuld is. Zelfs niet als de juf dat op een lieve toon zegt (op harde toon is natuurlijk nog erger).

Ik denk dat een helpende houding van de omgeving, ouders en juf en anderen, altijd beter helpt dan een beschuldigende opmerking.

eigen schuld

Kind moet juist leren regie over eigen gedrag te gaan nemen (proces!) dat doe je juist door kind te leren zelf oplossingen, hulp in te schakelen. Samen kijken hoe je eea kunt handelen. Vragen wat kind vindt; meeste kinderen weten heel goed wat ze helpt. (En wat niét.)