hoe komt het dat er een 6-jes cultuur heerst in Nederland?

Ach

Ik maak me er niet zo druk om...

Ik ben zelf niet iemand die doorgaans inzet op een 6, al was het maar omdat ik altijd bang ben dat ik dan per ongeluk een onvoldoende scoor. En uiteindelijk wil ik graag hoger scoren.
Maar ik neem ook niemand kwalijk dat ze voldoende genoeg vinden. Er is een norm gesteld als minimum waar je aan moet voldoen en als je daarmee tevreden bent: prima.

Ik stoor me er ook aan dat ik steeds meer hoor dat het doorstromen naar een master na een gehaalde bachelor afhankelijk is van goede cijfers. Prima om de hoog scorenden te belonen met iets als een 'honours program' (kunnen we daarvoor nog een mooi Nederlands woord verzinnen), maar als je voldoet aan de norm die vooraf is gesteld aan het behalen van de vooropleiding, dan vind ik dat je recht hebt op een vervolg.

Aagje

Een 6 in Nederland

Is gewoon een prima cijfer. In andere landen wordt heel anders becijferd en kan die 6 zomaar een 8 zijn. Of er wordt alleen voldoende of onvoldoende afgegeven of een percentiel. En examencijfers worden allemaal geleid naar ongeveer 6 of iets meer. Zo zit het examen in elkaar. De normering wordt er op aangepast. Ook de schoolexamens moeten bij die 6 -6,5 in de buurt zitten. Anders krijg je problemen met de inspectie.
Dus als je het letterlijk over 6 hebt ben ik het niet met je eens omdat het door verschillende waarderingsmethodes totaal onvergelijkbaar is.
De 6-jes cultuur in de figuurlijke zin bestaat misschien. In Nederland willen de leerlingen en studenten meer dan alleen studeren. Op amdere valkken ontwikkelen. Zo lang ze maar voldoen aan de eisen heb ik er geen moeite mee.

mmwoa

Dochter hier (vwo2) gaat zeker niet voor zesjes.

Anderzijds laat ze het probleem mooi zien. Net een paar weken op middelbaar drong het tot haar door: dit is het dan. Dit MOET ik de komende jaren gaan doen. Geen escape, geen keuzes.
Ze vindt school vreselijk.

Ik vind het vrij slim om voor zesjes te gaan. Het is hoe dan ook een moeten. Met zesjes doorloop je de school zonder nog meer vertraging.

Wat mij betreft zou middelbaar er totaal anders uitzien.
Bij dochter gaat het om prestaties, en om prestaties alleen, zo'n beetje. School van dochter is er vast niet uniek in.
Dochter leert om toetsen zo goed mogelijk te maken. Hoe enorm demotiverend is dat.

Ik zou zeker in de onderbouw van middelbaar graag zien dat het een zoektocht zou zijn voor leerlingen. Dat ze vakken (en leren, en, en..) leren waarderen en eruit halen wat het voor hen kan betekenen.
Het huidige onderwijs staat er ver van.

Een zesjescultuur is mi een vrij gezonde reactie op een inadequaat systeem.
Oke, dochter hier gaat voor hoger, maar dat is om haarzelf nog iets van uitdaging te bieden, vermoed ik.
Maar het is dus absoluut niet zo dat ze bijv geinteresseeerd is in geschiedenis en zich daarin verdiept, nee, het gaat om hoog scoren.

Mwoh.

Een leerling die met zo weinig mogelijk moeite 6-jes haalt....

- zit minimaal 1 schoolniveau lager dan hij/zij zou aankunnen.

- draagt er mede toe bij dat er steen en geen geklaagd wordt over taal-en reken niveau van hbo en wo studenten.

- loopt een groter risico gemakzuchtig te worden en snel op te geven als dingen even wat moeilijker gaan. Jong geleerd is oud gedaan....

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Natuurlijk. Het klopt dat de examencijfers gemiddeld rond de 6.5 liggen. Maar als jij op de havo een 8 gemiddeld staat op je eindlijst had je natuurlijk eigenlijk beter op het vwo gepast.

Ik zie in mijn huidige havo 5 klas een best veel kinderen die idd die 6 jes op hun eindlijst gaan halen. Maar met zo weinig spiriit en moeite dat ik mijn hart vasthoud hoe dat volgend jaar verder moet. Ik hoop van ganser harte dat die inspiratie dan wel gaat komen..,,

Ingrid

Cultuur

Het zit niet zo in onze cultuur om te excelleren. We zijn niet zo competitief als de Amerikanen met ranglijstjes in de klas wie de beste is, niet zo ambitieus als Aziaten.

Het begint al op de basisschool. Een kind met zessen en zevens, daarvan zegt de leerkracht op het tienminutengesprek met de ouders dat het kind er lekker doorheen rolt. Dat wordt niet gestimuleerd om de volgende keer een acht te halen. De leerkracht zal er niks extra's voor doen, want zo'n middenmoter is prima voor je klasresultaat en waarom zou je daar moeite in steken die je ook kan steken om de leerling die onder gemiddeld scoort. Ouders zijn ook vaak tevreden, want een kind moet wel lekker kind kunnen zijn.

Aangezien Nederland de gelukkigste kinderen en een prima opgeleide bevolking heeft lijkt me de zesjescultuur niet zo slecht.

skik

Miranda,

Maar dat was niet echt je vraag.,.

Is de 'drive' bij de jeugd om goed te scoren op school in nl inderdaad minder dan in het buitenland? En als dat zo is, waarom?

Poeh.

Ik ben dus docent. Sinds een paar jaar. In NL. En ja, ik verbaas me ( naïef misschien, maar waar) over het grote aantal kinderen dat genoegen neemt met minimale resultaten.m

Of het in andere landen beter is?

Oke, het is een heel extreem voorbeeld, maar ik heb regelmatig kinderen uit azc's in mijn klassen, en die werken zich zonder uitzondering helemaal uit de naad. Komen bij een 8 vragen wat er nu precies mus is gegaan. Dus ja, werklust heeft in die zin natuurlijk absoluut iets te maken met de noodzaak die je op jonge leeftijd al ziet om een ( goede) opleiding te hebben. Ik denkbaar veel in luxe opgroeiende jongeren in nl die noodzaak niet zo direct zien.

Verder denk ik dat ondanks het misschien wat ouderwetse onderwijs/ examenprogramma in NL school zelf vaak redelijk 'vrij' is georganiseerd. Er mag veel, moet weinig. Veel overlegcultuur, groepswerk. Veel ruimte voor discussie. Ook veel onrust in de klassen trouwens. Geen cultuur waarin topprestaties echt worden gewaardeerd. Hard werken is niet hip. Maar of al deze dingen met elkaar te maken hebben? Ik weet het niet.

Overigens...als ouder thuis ook vinden dat 6jes mooi genoeg zijn, en dat echte ambitie vast later wel komt, en dat het een handige manier is om om te gaan met een archaisch systeem, dan is het natuurlijk ook helemaal niet gek dat kinderen dat soepeltjes overnemen als 'de norm'. Je oogst wat je zaait, toch?

Ingrid

mentaliteit

Het zit 'm denk ik in de Nederlandse mentaliteit: doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Als een bekend iemand boven het maaiveld uitsteekt dat vindt de meerderheid deze persoon al snel arrogant en weet ik wat nog meer. Excelleren hoort hier niet. Toch die poldermentaliteit en waarschijnlijk ook die socialer ingestelde samenleving.

Maar inderdaad is dat erg? Diploma is diploma. Uiteindelijk gaat het om functioneren in de praktijk en niet om cijfers. Als ik naar mijn studiegenoten van vroeger kijk, valt mij op dat dat juist de zesjes studenten nu de betere banen hebben. Die beschikken kennelijk over betere sociale vaardigheden, die minstens net zo belangrijk zijn in een functie.

En nog iets

Er zijn kinderen met dyslexie en andere leerproblemen die zich helemaal het schompes werken voor een zesje.

Belonen

Vanmorgen las ik toevallig een stuk van De Correspondent met de titel 'Weg met de controle. Leve de intrinsiek gemotiveerde mens.

https://decorrespondent.nl/5445/weg-met-controle-leve-de-intrinsiek-gemotiveerde-mens/1624256807580-e9745cb8

Ik vind het een erg interessant stuk.

Als ik naar mezelf kijk, haalde ik vroeger geen cijfers voor mezelf, maar omdat het moest om een diploma te halen. En dan ga je rekenen. Als ik op een 7 sta, kan ik mij een 5 permitteren om op een 6 uit te komen. Mijn dochters doen dat ook. Ze voelen een beter cijfer, een hogere beloning dus, dus niet als meerwaarde voor zichzelf, maar omdat het wel zo handig is voor het eindresultaat. Misschien moeten wijze koppen daar eens op broeden.

Nou

Ik heb die mentaliteit niet, maar mijn kind en haar school wel....

Zit inderdaad twee niveau's te laag en gaat hier, op een enkel vak na, ook weer richting 6. Wat kan ik doen?
Slaan? Eenzame opsluiting? Er is maar zoveel waar je als ouder invloed op hebt. Zeker als je als ouder geen inzicht krijgt in huiswerk wegens slechte planning en haperend Magister en leerkrachten blijkbaar ook zelden controleren op gemaakt huiswerk.
Ik denk dus dat ook veel aan het schoolsysteem ligt. En het is een mentaliteitsprobleem. Alles komt die kinderen hier aanwaaien, dus waarom moeite doen? Typisch voorbeeld, dat aansluit bij het verhaal van IngridT, is een vader van een azc kind die tijdens een ouderavond zijn beklag deed over dit fenomeen en van de mentor het antwoord kreeg dat er nog zoveel meer in het leven is en dat kinderen het vooral ook leuk moeten vinden. Tja...

hmm

'En examencijfers worden allemaal geleid naar ongeveer 6 of iets meer. Zo zit het examen in elkaar. De normering wordt er op aangepast. Ook de schoolexamens moeten bij die 6 -6,5 in de buurt zitten. Anders krijg je problemen met de inspectie.'

VZIW mogen de schoolexamens en de Centrale examens niet te ver van elkaar af liggen maar maakt het niet uit als de leerlingen van een school op beiden een 8 hebben.

Ik ben het wel met Ingridt is eens: in het buitenland heb je minder verschillende niveau's en het zou een beetje raar zijn als je alleen maar 8-9-10 haalt op een bepaald niveau. Dan hoor je een trapje hoger. Sinds vorig schooljaar komt er cum laude op je rapport te staan als je gemiddeld een 8 of hoger hebt gehaald voor alle cijfers. Toen ik dat mijn zoon in maart vertelde was dat een extra stimulans en het is hem ook gelukt maar ja op havo-niveau dus eigenlijk had hij makkelijk VWO kunnen doen (maar goed dat wisten we ook).

Wat hem nu op het HBO weer verbaasd zijn de digitale normeringen (grapje) je hebt maar twee soorten cijfers: gehaald of niet gehaald, dus nulletjes en eentjes. Hij heeft een cijfer voor de grap maar omgerekend (hij had 1 punt gemist van de xxx) en hij had een 9,7 maar dat is dus nu opeens niet meer van belang. Wel vreemd natuurlijk. Ik zei al dat zijn basis nu beter is van degenen die omgerekend een 5,5-6,5 hebben en dat hij daar heus wel voordeel uit haalt maar toch is de stimulans opeens weg omdat je 'digitale cijfers' haalt.

ik herken het wel van vroeger

Ik barstte van de ambitie, maar school was een middel en geen doel. Een middel om straks uiteindelijk te kunnen werken. Dus waarom méér je best doen dan noodzakelijk, vooral als je als puber ook nog andere dingen in je leven wil dan leren en naar school gaan?

Noem me lui, noem me ambitieloos. Maar toen ik van school kwam, had ik het gevoel dat het leven pas écht begon, eindelijk had ik een doel i.p.v. verplicht opgesloten zitten in benauwde klaslokalen en stof leren die me voor geen meter interesseerde en waarmee ik later ook nooit meer iets had gedaan.

Pas toen kon ik aan de slag met mijn ambities.

Ooit heb ik een leraar geschokt door te zeggen dat je vooral voor je ouders op school zit. Dat is achteraf gezien wel heel zwartwit gezien, maar zo zag ik het destijds echt. Mijn ouders waren vooral trots op me als ik hoge cijfers haalde (dacht ik toen). Gelukkig ligt dat genuanceerder, maar dat ik nog andere talenten had die er op school niet uit kwamen (want geen vak op school- op één na, waar ik dan ook een 9 voor op mijn eindlijst had), zagen mijn ouders pas toen ik daar uiteindelijk mijn werk van had kunnen maken. Niet dankzij, maar ondanks mijn opleiding. En vooral dankzij mijn ambitie om tóch te kunnen/willen doen waar iedereen zo huiverig voor was omdat je er geen droog brood in zou kunnen verdienen

Dat ik daar als puber al in heb geïnvesteerd door me er in te verdiepen en te oefenen, waardoor schoolwerk niet mijn volledige aandacht kreeg, plaatst al die zesjes weer in een ander daglicht

Het moet leuk zijn

Ik snap nu weer helemaal niet wat er mis is met leuk.
En nogmaal; eigenlijk mis ik juist leuk. En belangrijker: dochter dus.
Leren IS leuk. Geschiedenis, Frans, het kan allemaal zo super leuk zijn!
Ook hard werken kan super leuk zijn.
Maar ik heb juist het gevoel dat er niets wordt gedaan met motivatie, focus, richting geven.
En hee, kinderen verschillen, maar dat 'mag' ook nauwelijks binnen schoolsysteem.
(en ja, ik vind werken rondom een zes slim, en nee, dochter heeft dat niet overgenomen. Dat ik een zes slim vind vertel ik haar natuurlijk ook niet. Wel probeer ik haar soms wat af te remmen als ze niet blij is met een 8)

Sally

Herkenbaar tav dochter.
Ze benoemt ook letterlijk het missen van een doel, gooit dat op de toekomst.
Denk dat ze vooral behoefte heeft aan -zelf- invulling geven aan haar leven en dat daar voor haar gevoel te weinig ruimte voor is nu.

Zira

"Denk dat ze vooral behoefte heeft aan -zelf- invulling geven aan haar leven en dat daar voor haar gevoel te weinig ruimte voor is nu."

Ik denk dat je de spijker op de kop slaat.

Het gedwongen-in-een-korset-gevoel van school kan me nu, na 36 jaar, nog steeds naar de strot vliegen als ik er over na denk. Maar ik ben dan ook een behoorlijk individueel ingesteld mens Ik denk zelfs: anno nu zou ik misschien zelfs wel als een probleemkind worden gezien omdat het "heilige samenwerken", om maar eens wat te noemen, er bij mij echt niet in zit.

Ik ben dan ook ZZP-er geworden Daar heb ik de ruimte om te kunnen doen en laten wat bij me past. Heb wel ooit "op de werkvloer" gestaan en daar had ik, net als op school, te veel last van al die verschillende mensen en karakters om me heen, de hiërarchie waar ik weinig mee kon (voor mij is de directeur net zo gelijk als de koffiejuffrouw ) plus allerlei regels die er nou eenmaal (horen te) zijn maar voor mij alleen maar extra ruis betekenen die me belemmeren mijn werk te doen.

Maar goed, ik ben waarschijnlijk kluizenaar geweest in een vorig leven

niet alleen school

Het speelt toch niet alleen bij school? Wij zijn -gemiddeld genomen- in ons werk toch ook helemaal niet zo ambitieus? 17:30 computer uit en naar huis? Liever niet overwerken. Als je naar young professionals in Londen of New York kijkt is dat wel anders. 7 uur beginnen en 20 uur naar huis.

Aan de andere kant, moeten we dat willen? Er is meer dan werken en het leven moet inderdaad 'leuk' zijn. Ik zie het probleem dus niet zo. Als wij die zesjescultuur willen veranderen zullen we als ouders dus ook een stapje harder moeten zetten en het goede voorbeeld geven.

Wat ook meespeelt: het hoeft hier allemaal niet zo. Als je niet wilt werken wordt er wel voor je gezorgd.

En nog iets, Zena

"Maar ik heb juist het gevoel dat er niets wordt gedaan met motivatie, focus, richting geven."

Opeens schiet me iets te binnen van toen ik een jaar of zeven was en de tafels ging leren. De tafel van twee, van drie... En opeens zag ik een systeem. Op een woensdagmiddag werkte ik zwoegend en zwetend de tafel van vijf uit en nam die de volgende dag trots mee naar school.

Juf legde het achteloos opzij met de woorden: "Zover zijn we nog niet."

Ik denk wel eens dat dat misschien de basis is geweest voor mijn zesjesdenken. Ik realiseer me namelijk dat ik me vooral uit de naad werkte voor iets dat ik zélf leuk of nuttig vond, en niet voor de vakken die nou eenmaal moesten vanwege het pakket.

Kwestie van je energie goed besteden aan dingen die voor jou persoonlijk van belang zijn

Ik heb er, nu ik er aan terug denk n.a.v. dit topic, nog steeds geen spijt van.

Tuinstoel

"Wat ook meespeelt: het hoeft hier allemaal niet zo. Als je niet wilt werken wordt er wel voor je gezorgd."

Nou, dat speelt bij mij absoluut geen rol. Mocht ik ooit in een uitkeringssituatie belanden, dan zal ik echt niet achterover leunen omdat er toch wel voor me gezorgd wordt. Vakantie gaat na een tijdje echt wel vervelen, zelfs als die door de staat betaald wordt.

En het lijkt me tamelijk ongezond als je gedwongen wordt voorál te werken, ten koste van je gezin, relaties, sociale leven, hobbies/persoonlijke ambities. Alleen maar leven voor je inkomen op een krampachtige "ik kan niet anders" manier, ook al is je werk nog zo leuk, is niet gezond. Zonder teveel op details in te gaan: ik heb dit zelf helaas meegemaakt en ben er geen gezonder mens van geworden - heb de lat dan ook noodgedwongen fors lager moeten leggen, maar "niet willen werken" is bij mij echter nooit een optie geweest.

We hebben het te goed

Ja, dat speelt zeker mee.
Maar ik reken dat de kinderen niet aan.
Het is wat ze meekrijgen, overal.
Op school wordt ook niet uitgedragen dat ze moeten werken om een mooi bestaan te krijgen. Op school wordt uitgedragen dat het heel belangrijk is dat ze morgen goed scoren op de toets.
Er wordt geen enkel appel gedaan op intrinsieke motivatie.
(die er doorgaans voldoende is en -alleen maar- niet stukgemaakt hoeft te worden.)

Het zit onze cultuur

Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg en houd het vooral gezellig.
Niet te veel eisen stellen aan kinderen.
Op de basisschool is het gemiddelde niveau voldoende voor iedereen. Dat is een 6!
Daarna slaat het om. Op het VO mag je als puber niet gaan voor een zesje. Nee, je moet ambitie hebben. Tja, het is een beetje laat om daar als puber aan te beginnen. Dat is de lastigste periode om gedrag te veranderen.

Daarnaast eens dat pubers heel veel moeten waar ze helemaal geen zin in hebben. Dan snap ik best dat ze dat zo efficiënt mogelijk doen.
De ambitie verandert later wel, als ze dingen leren die bij ze passen. Dat moet dan niet de ambitie zijn om hoge cijfers te halen maar dat moet de ambitie zijn om echt iets te leren en dat zo goed mogelijk te kunnen. Intrinsieke motivatie dus.

niet mee eens

'Op de basisschool is het gemiddelde niveau voldoende voor iedereen. Dat is een 6!'

Daar ben ik het niet mee eens want een gemiddelde betekent dat de helft er onder zit. Op de basisschool worden cijfers gegeven die niet te relateren zijn aan de hoeveelheid stof. Als je 30 geografische termen moet leren kun je met 1 fout al een 9 hebben bijvoorbeeld. Hoe kun je zoiets relateren aan zesjes? Het is gewoon uit de lucht gegrepen hoe ze daar een cijfer aan hangen.

Op de middelbare doen ze dat ook wel eens maar vaak is het toch gewoon een x aantal punten per vraag wat je kunt halen en bij meer dan 55% goed heb je een voldoende.

nou

ik herken het niet. De NT klas van dochter stort zich als een stel grommende tijgers op elke nieuwe som. Dat is dus wel de bovenbouw en ze zijn echt met hun toekomst bezig.

In de onderbouw zie ik vooral verongelijktheid: waarom wordt dit me aangedaan, terwijl ik liever thuis zat te gamen? Het is onze taak ze door die periode heen te slepen.

Lente

Je vergist je. Een 6 is helemaal niet gemiddeld!
Verreweg de meeste leerlingen scoren op de basisschool een 6 of hoger. Slechts een klein deel scoort een 5 of lager. Zo zit het cijfersysteem in elkaar. Het gaat erom de onvoldoendes eruit te schiften. Een 6 betekent gewoon dat je stof voldoende beheerst.

Precies, Zira

Over dat "te goed hebben" wil ik nog wel een andere discussie voeren (niet hier, niet nu), maar qua motivatie op school ben ik het met je eens.

Als ik pakweg 40 jaar geleden al voelde dat het vooral om de cijfers ging (en dat je ouders trots op je waren, in mijn geval), en niet als voorbereiding voor de rest van je leven... En het is alleen maar erger geworden. Ook komt er zoveel meer bij kijken, je moet echt veel meer op school dan vroeger. Red je dat niet, dan kun je het wel vergeten. Het korset is nog knellender geworden. Zonder te kijken naar de echt wel aanwezige ambitie en talenten.

Mijn ene kind is daardoor buiten de boot gevallen op de MBO. Barstte van de ambitie en het talent, was dag en nacht met zijn opleiding bezig, dolenthousiast. Maar moest stoppen omdat samenwerken en "je precies aan de opdracht houden" een probleem was voor hem (nota bene: hij werd er in begeleid, maar MBO is nou eenmaal geen speciaal onderwijs). Helaas is er niemand die zegt: "Hé, jij hebt echt wel wat in je mars, ook al ben je sociaal zwak. Ik wil eens verder naar jouw mogelijkheden kijken!"
Nee, hij doet nu laaggeschoold begeleid vrijwilligerswerk met behoud van uitkering. Zijn talent is wel gezien maar "daar kun je toch geen droog brood in verdienen". Alsof hij nu een kansrijk bestaan heeft... Hij zit er niet mee, maar ondertussen is het wel een jongvolwassene in de bijstand die waarschijnlijk niet snel uit die situatie zal komen. En dat vind ik verdrietig (mede vanwege het stigma dat op een uitkering ligt).

Gelukkig kan hij zijn liefhebberij nog als hobby uitvoeren (voor de duidelijkheid: geen computerwerk, anders was er nog wel hoop geweest), maar wat was het mooi geweest als hij er, met wat goede begeleiding, zelf zijn brood mee had kunnen verdienen.

Ambitie en talent tellen echt niet meer mee, helaas. Je moet scoren, ook op onderdelen waar je de rest van je leven niets meer aan hebt maar waarbij een laag cijfer je wel kan weerhouden een vervolgopleiding te volgen die aansluiten bij je ambities en talenten.

Is die puber dan ongemotiveerd en tevreden met een zesje, of past die niet in het steeds strakkere korset?

Maar.

Ik druip van de motivatie. . Ik vind mijn vak fantastisch, en hoop uit t diepst van mijn hart dat ik mijn lln daar iets van kan meegeven. Van de de verbijstering hoe hoe het heelal eruit zit, tot het begrijpen van meest alledaagse dingen om je heen. Waarom een tractor geen aerodynamisch design hoeft te hebben, maar een race auto wel. Wat er nou echt gebeurt als de bliksem inslaat, of hoe je op vakantie door simpel tellen als je een steen laat vallen snel kunt schatten hoe diep die kloof is die je met die enge hangbrug oversteekt. Enzovoorts.

Ook als je niet perse al zorgen maakt over de baan die je later al dan niet krijgt kan het zo leuk zijn om dingen te leren!

Maar ook ik zit vast binnen bepaalde kaders. Mijn leerlingen moeten wel een vaststaand genre examen halen. Dus ik zal ze (ook) moeten drillen in bepaalde dingen. En om echt goed te worden in iets moet je ook heel stom en saai oefenen. Het is niet anders. Handig worden met rekenen. Routines inslijpen. Het gaat niet allemaal vanzelf.

En ja, ik ben misschien wat naïef. Ik vind het allemaal WEL heel leuk. Zie de lol en het nut van mijn eigen vak, maar ook van heel veel andere dingen. Goed Nederlands kunnen spreken en schrijven is zo belangrijk! Daar heb je later echte veel meer plezier van dan je nu ooit kunt bedenken. Je talen een beetje spreken, iets snappen van geschiedenis en economie. Het is toch een soort van algemene ontwikkeling die je voorbereidt op je leven als volwassen en verantwoordelijk burger in de maatschappij. Of klink ik nou heel idealistisch?

Geen idee of t in mijn genen zit, of dat ik uitstraal naar mijn eigen kroost dat ik dat van ze verwacht.....maar die zijn alle drie redelijk hardwerkend en van zins om het onderste uit de kan te halen.

Maar ik ben wel benieuwd naar de ideeën van ouders met '6 jes' kinderen.....

Wat kan ik nou als docent volgens jullie doen om ze een tandje meer te laten bijzetten? Zonder nou direct in mijn uppie het hele onderwijssysteem op de schop te gooien. Veel collega's doen vooral hun best om het 'leuker' te maken, maar volgens mij schieten we/ze daar hun doel soms mee voorbij. Concentratieboog van lln wordt steeds korter, ze verwachten steeds meer entertainment, instructie in multimediale brokjes van 5 minuten max, en hun lat van wat 'hard werken' is komt als je niet uitkijkt steeds lager te liggen. Even in extremis: docent werkt zich uit de naad voor een steeds gevarieerder lesprogramma,, en leerlingen leunen steeds relaxter achteruit.

(Ik heb zelf de neiging om heel recalcitrant tegen de stroom in te gaan en mijn leerlingen juist te drillen in af en toe een half uur achter elkaar geconcentreerd te luisteren. Of een heel lesuur zelfstandig aan het werk te zetten zonder muziek of iPad in de buurt. Daar leren ze naar mijn idee ook een hoop van.....)

Ingrid

Ingrid

Mijn oudste leert juist heel slecht van al die leukigheid. Leidt enorm af. Vertel gewoon wat ze moet leren,doe het voorzonder alle leuke versiering. Maak haar goed duidelijk wat en wanneer precies verwacht wordt qua beheersing van de stof. Dan gaat het met haar prima. Ze heeft een enorme hekel aan allerlei projecten leukigheden die vertroebelen waar het om gaat.
Projecten en andere leuke dingen vindt ze overigens geweldig leuk, als er maar niet direct weer cijfers en beoordelingen aan vast zitten.

Wat ik bedoel

Ik schreef dat het gemiddelde niveau op school voldoende is. Daarmee bedoel ik niet het cijfer dat ze er voor krijgen, dat werkt inderdaad op elke school anders.
De methode biedt stof aan voor de grote middengroep. Dat bedoel ik met het gemiddelde niveau. School vindt dat niveau voldoende. En dat noem ik een 6. (maar je mag het ook een 7 noemen). School laat over het algemeen niet de ambitie zien om kinderen zoveel mogelijk te leren en probeert volgens mij te weinig om kinderen uit te dagen en stapje verder te gaan.
Met school bedoel ik de basisschool.

Li, je schrijft over de onderbouw VO hetzelfde als ik. En als je geluk hebt, komt er in de bovenbouw meer intrinsieke motivatie omdat de stof verandert. Of misschien zijn de leraren daar meer op gericht. Of is er meer ruimte voor een vak.
Ik denk wel dat voor een aantal vakken nog steeds de zesjescultuur heerst omdat die nou eenmaal minder interessant zijn.

Ingrid

Ik weet het ook niet!
(weet het wel maar daar moet idd het hele systeem voor op de schop)
Ben het met je eens dat 'meer entertainment' niet de oplossing is.
Hoewel dat voor sommige kinderen wél deels werkt. Dochter hier is juist dol op samenwerken, maar vooral eigen creativiteit mogen en kunnen benutten.
Zo is ieder kind anders. De fout die heel veel gemaakt wordt is dat kinderen op één hoop worden gegooid.

Het enige dat kans geeft binnen huidige systeem is denk ik dat een leraar ergens weet te inspireren, binnen het keurslijf waar ze zelf ook in zitten.
Dat vlammetjes worden aangewakkerd. En er oog is voor individuele leerling.

Sally, enorm triest ja.
Dochter hier is juist een modelleerling, volledig aangepast en zeer allround. Maar bij haar moet ik dus oppassen dat ze de komende jaren er doorheen rolt zonder depressief te worden vh systeem. (en nee, van nature is ze juist zeer opgewekt, positief, luchtig etc)

Leeftijd

School is toch nooit heel leuk of spannend geweest? Dat was het vroeger niet en nu ook niet. Het hoeft ook niet perse leuk zijn. Je moet het gewoon doen.

En verder is het ook de leeftijd. Onderbouw VO is gewoon de lastigste leeftijd. Thuis zijn ze dan ook het lastigst. Ongemotiveerd. Lui. Gemakzuchtig. Hoort bij de leeftijd. En je ziet inderdaad in de bovenbouw dat ze vaak erg opknappen; wederom zowel thuis als op school. Die eerste jaren zijn gewoon lastig. Op de basisschool zijn ze vaak gemotiveerder en aan het eind van de middelbare school ook.

Als ik nu op de middelbare school zou zitten dan zou ik het ook veel interessanter vinden dan vroeger. Veel dingen interesseerden me toen niet en nu wel. Toen was ik meer bezig met vriendinnen, jongens, popsterren, het hele sociale gebeuren in de klas. Dat was boeiend. Niet wat die man/vrouw voor de klas te vertellen had. Nu zou ik dat wel interessant vinden en graag meer willen leren van die persoon.