Hoe kijken jullie terug op de afgelopen maanden?

Nee

Ik ben een beetje jaloers op al die mensen die hebben kunnen coronaklussen en alles een tandje minder. Mijn werk ging gewoon door, maar dan in minder prettige omstandigheden, met zijn allen thuis opgehokt. En in het weekend minder mogelijkheden omdat alles dicht was. Maar ja, dan ga je ook niet klussen (ik niet althans).
Graag z.s.m. alles weer normaal, want ik zie er geen voordelen aan. Of ja, een ding, hopelijk blijft iedereen zoveel thuis werken, want het is wel fijn om zonder file naar je werk te rijden.

Omgevlogen

Ik heb toch steeds het gevoel dat ik een paar maanden mis.
Ik heb hier als ‘huismanager’ ervoor gezorgd dat iedereen had wat hij nodig had en dat niemand elkaar in de weg zat.
Met een zoon in groep 7, een dochter in examenjaar en een echtgenoot die gewoon door moest in zijn vitale beroep in ploegendienst was het soms best een flinke puzzel om het gezellig te houden.
Vooral dat er doorlopend iemand thuis was/is heeft mij best geraakt, heb daar echt last van gehad.
Daar viel niet tegenop te wandelen.

Voor ons is alles goed afgelopen. Zoon gedijt erg goed op thuisonderwijs zagen wij aan zijn rapport, dochter is geslaagd en mijn man heeft gewoon zijn werk en inkomen.

Ik ben blij dat het nu bijna vakantie is en dat ik nu gewoon kan ontspannen zonder dat iemand nog wat moet.

hmm

Vrijdag de eerste vergadering gehad met gedeeltelijk mensen bij elkaar op locatie (2/3) en een deel mensen thuis. Ik had gedacht dat dat straks een prima oplossing zou gaan zijn maar dat viel tegen. Ik zat thuis en ik kreeg dus zowel de problemen mee van de thuiszitters als degenen die daar bij elkaar zaten. Ik had hier meer van verwacht.

Ik heb ook totaal geen zin om weer de trein te gaan pakken en meermaals per week die 2,5 uur (heen en terug totaal) reistijd te moeten ondergaan. Ik mag dat (behoudens het eerste en laatste half uur) meetellen als werktijd maar dan zit ik liever thuis want werken gaat niet in de trein dus die tijd ben ik sowieso kwijt en nu niet.

Hier werkte de helft van de (volwassen) gezinsleden buitenshuis en de helft binnenshuis. Dat was dus nog wel te doen. Mijn man kreeg een maand geleden bijna 3 wk vrij en sindsdien is het een komen en gaan van vakantievierende gezinsleden tot half september. Dat scheelt wel en daar waren we wel aan toe. Het voelde toch als een soort ophokplicht.

Rust

Het heeft me meer rust gegeven dan ooit. Ik was bang voor eenzaamheid maar dat is me enorm meegevallen. Fijn om te weten dat het me alleen met de kinderen goed af gaat. Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn tuin en hij heeft er ook nog nooit zo mooi bij gestaan. Daar geniet ik elke dag van. En ik heb minder behoefte aan afspreken, ik zie regelmatig vrienden en collega’s maar heb niet meer de behoefte om alle weekenden vol te plannen.

Boze droom

Ik zat dan wel alleen met een volwassen studerende dochter thuis, maar het was een enorme opgave. Ik heb ook geen momenten van bezinning gehad. Wel elke keer aanvallen van hyperventilatie als er weer zo'n persconferentie kwam, zeker in het begin. Na een dag videobellen en schermkijken plofte ik om 22u doodmoe neer in bed met steeds meer rugklachten.
Ik ben al die tijd elke dag wel even buiten geweest, vaak voor een boodschap. Mijn vriend ben ik gewoon blijven zien. Ik vond het zo al erg genoeg allemaal.
Die 1,5 meter vind ik echt afschuwelijk, en die mondkapjes ook. Dat theaters ed niet draaien vind ik ook erg. Het leven is waardeloos en leeg zonder de magie van met z'n allen een theater-/balletvoorstelling "meemaken" in een volle zaal, of een concert, of een festival of een film of een kermis of een (nacht-)club.
De meeste hbo-instellingen en universiteiten gaan nog lang niet fysiek colleges geven en dat al die studenten en docenten zeker het 1e semester alleen maar thuis zitten is echt waardeloos en ik maak me daar grote zorgen over.
Nu heb ik vakantie en ik ben mijn huis incl werkplek aan het opruimen, terug naar normaal, heerlijk! Na de vakantie zien we wel weer. Waarschijnlijk zit ik 4 van de 5 dagen weer thuis.
Het nieuws volg ik mondjesmaat. Gelukkig zijn er ook wel eens goede berichten.
Dit is overigens niet mijn mening over de maatregelen. Het is alleen hoe ik het ervaren heb en nog steeds ervaar.

Hier

Hier heeft corona in het gezin veel stress gegeven het openen van de scholen en later recreatie mogelijkheden heeft ons gezin weer wat rust gegeven.

Voor mijn vader is de corona desastreus geweest. We hadden al gemerkt dat hij iets vergeetachtig werd maar hij heeft door het wegvallen van zijn vaste vrijwilligers activiteiten een duikvaart in het kader van dementie gemaakt. Artsen hebben aangegeven dat het gebrek aan zijn vaste routine hem veel kwaad heeft gedaan. We zijn hem figuurlijk verloren aan de corona.

Voor en nadelen

maar de nadelen wogen veel zwaarder.
Hier het juist heel veel drukker gehad, veel gewerkt en thuis ook hard werken met de pubers thuis.
Ik vind het overigens nog steeds behoorlijk eng allemaal. Niet alleen het virus maar ook de consequenties en voorvloeiselen.
Zoals bijv het nu verplicht stellen in België van mondmasker in tig gelegenheden.
Ik denk dat we een bizarre samenlevening kringen als een mondkapje deel gaat uit maken van onze dagelijkse outfit. Het maakt ons halve robots, we kunnen elkaar niet meer goed 'lezen' etc.
En ik mis de gewone aanrakingen in het gewone contact. Vrees dat dat nooit meer normaal zal voelen en dat vind ik een enorm verlies.
(niet zozeer voor mij alleen en toevallig ben ik niet zo aanrakerig, maar ik denk wel dat het grote consequenties heeft voor ons algemeen wij gevoel)
Nuja, dat soort dingen. En nog heel veel meer.

Rust heb ik juist te weinig gehad en de plekken waar ik normaal mijn rust zocht (natuur) waren nu juist belachelijk druk...

Weinig anders

Bij ons is het eigenlijk weinig anders. Wij zijn al redelijke kluizenaars, hebben wel zes kinderen, maar ook maar een paar vrienden, van wie we één stel ook in coronatijd gezien hebben omdat hun drie kinderen veel met onze kinderen optrekken en we eigenlijk samen onze kinderen opvoeden. We wonen drie huizen van elkaar vandaan.

Hoewel we in Amsterdam wonen, waren we nooit veel in de stad. We gaan misschien eens per jaar naar de bioscoop, wel veel naar het theater en helaas hadden we toevallig voor maart en april voor drie voorstellingen kaartjes en die gingen niet door. Maar dat komt wel weer.
Ik fiets nu wel heel vaak een rondje door de stad. Zo fijn zonder toeristen, al wordt het inmiddels al wat drukker.

Ik heb vanaf half maart thuisgewerkt en doe dat nog steeds. Dat kwam goed uit, want mijn man moest meer naar zijn werk, hij is arts. Wij wonen niet heel groot en hebben ons huis wat anders ingedeeld dan anderen. De drie jongens hebben samen een slaapkamer, de meisjes ook en we hebben een huiswerkkamer. Dus toen ze thuis aan school moesten werken, gingen we gewoon ‘s ochtends naar “de klas” zoals ze die kamer noemen. Ik had er een tafel voor mij bij gezet en zo werkten we allemaal.
Toen de lessen wat beter georganiseerd werden en ze vaker Teams-gesprekken hadden, gingen ze daarvoor even ergens anders in het huis zitten.

Alleen de vakantie vind ik jammer. We zouden dit jaar naar Aruba en Sint Maarten gaan, waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. We hebben vouchers, dus hopelijk gaan we volgende zomer. We deden het met huizenruil en de families daar zijn nog steeds bereid te ruilen, dus dat komt goed.

De kinderen misten school en vrienden, maar hebben zoveel meer geleerd dan op school en hebben elkaar natuurlijk. Ik blijk een prima leerkracht en ze hebben elkaar heel erg geholpen. Ze hebben alle zes, eigenlijk alle negen, want na twee weken kwamen de drie kinderen van vrienden ook elke dag naar onze klas, alleen maar negens en tienen gehaald voor alle proefwerken die ze in coronatijd gemaakt hebben. Heel bijzonder. O nee, een vijf zat ertussen.
Ze willen volgend schooljaar dit systeem met mij in de klas erbij houden voor hun huiswerktijd. Ben benieuwd hoelang we en zij dat volhouden. Dan gaan ze weer sporten en werken, maar ik ben blij dat het ze bevalt.

Mijn man is wel moe. Hij had niets met coronapatienten te maken, maar er was veel stress in het ziekenhuis, twee jonge collega’s overleden waarvan één aan corona en alles was anders. Veel onzekerheid, adhocmaatregelen, andere regels en protocollen, ongeruste medewerkers. Ik snap het wel. Hij zou graag op vakantie willen, dus misschien gaat hij een weekje met een vriend op pad. Ik gun het hem wel.

Ik ben best benieuwd hoe het verder gaat. Gaan we weer terug naar de pretmaatschappij waarin mensen alleen maar vermaakt willen worden of zijn ze erachter gekomen dat ze zelf ook heel leuk gezelschap zijn? Ik vrees dat alles weer terugkomt. De organisatoren van al die lawaaifestivals willen gewoon weer gaan organiseren. Zij moeten tenslotte ook geld verdienen. Geen hotel zal zeggen: ik sluit wel want er moeten echt minder toeristen naar Amsterdam komen.

Voor- en nadelen

Dat ik mijn sport een paar maanden niet kon beoefenen vond ik vreselijk. Ook het missen van het sociale aspect van de club. Winkels en horeca , theater en reisjes heb ik niet gemist.

De thuiswerkperiode was voor mij persoonlijk fijn, want ik kon kiezen uit thuiswerken of naar kantoor, zoveel en wanneer ik maar wilde. 's pOchtends tussen 6 en 8 thuiswerken, dan rustig douchen en ontbijten en o 10 uur naar kantoor fietsen door lege straten vond ik heerlijk. Ik heb drie thuiswonende kinderen en en thuiswerkende man, dus de hele dag thuiswerken vond ik geen doen, ik heb geen werkkamer, man en ik moeten beide in de huiskamer en hij zit de hele dag te videobellen. Wat dat betreft zie ik op tegen mijn 6 weken zomervakantie, man moet daarvan 3 weken nog thuiswerken dus thuis kan ik weinig beginnen, moet echt door de kamer en open keuken sluipen en gezien het feit dat de trap naar boven midden in de huiskamer zit en boven en vide is kan je boven ook niet echt je gang gaan.

Ik vond de halve lock down de prettigste periode, je kan best veel maar er is toch veel rust. Ik hoop dat we daar wat van kunnen blijven behouden.

skik

Rust

Ik vond het heerlijk rustig. Vooral even niet naar school geen sport etc voor mijn zoon. Gaf echt even rust in ons leventje.

Vakantie

Vanwege de schoolvakantie heb ik nu ook maar vier weken vrij genomen. Het is echt geen doen om in de huiskamer te werken en van de kinderen te verwachten dat die van 8 tot 17 stil zijn. Ik raak er ook gestrest van dat ik niet gewoon mijn ding kan doen, de voortgang stagneert, het is echt niet leuk. Dan maar echt vrij en in ieder geval die druk eraf.

Best goed om er eens even bij stil te staan, en ook interessant om te lezen hoe jullie het hebben ervaren tot nu toe.
Hier was het heel goed te doen, vooral man miste de 4 uur reistijd per dag niet bepaald. Dochter heeft gewoon haar p in 1 jaar gehaald en zoon had betere cijfers dan ooit terwijl hij veel minder hard werkte. Ik heb ook mijn tentamens gehaald, had zelfs een keer een 10. Ik had verwacht dat man het sociale wel zou missen maar dat viel hem erg mee. De hond werd al veel uitgelaten maar nu nog meer, dus die is zeer tevreden.
Zoon heeft het wel moeilijk gehad met het missen van zijn vrienden. Hij had net een half jaar voor het eerst echt een vriendengroep en toen ze elkaar niet meer konden zien ging hij veel te veel nadenken over wat ze van hem vonden. Het heeft zijn zelfvertrouwen geen goed gedaan en dus gaat hij nu naar een psycholoog en dat lijkt hem echt te helpen.
Dochter heeft het niet meer kunnen uitgaan en afspreken met vrienden als heel fijn ervaren, ze had de rust echt nodig. Nu pakt ze het langzaam weer op maar is vastbesloten wat minder te feesten.
Onze verre vakantie ging niet door; jammer maar we hebben er vrede mee.
Ik heb goed voor mijn ouders kunnen zorgen. Zij spreken nu ook weer af met vrienden en familie, dat is fijn voor ze.

Moeilijk

Ik vond en vind het helemaal geen fijne periode. De kinderen functioneerden thuis slechter dan op school, al hadden ze natuurlijk best momenten dat ze het fijn vonden. Mijn man en ik hadden allebei het gevoel nooit iets helemaal goed te doen: werk, zorg voor de jongste kinderen, huiswerkbegeleiding voor oudste kinderen... alles gebeurde maar half/half. Toen de jongste kinderen weer naar school/opvang konden was het al een stuk beter.

Daarnaast miste ik erg het contact met sommige mensen die we in het begin niet konden zien. Sommige mensen missen we nog steeds omdat ze vast zitten in het buitenland of er voor hebben gekozen daar tijdelijk te blijven.

Ik miste ook erg alle leuke dingen zoals theater bezoek, bioscoop bezoek, feestjes en bijeenkomsten met vrienden, reizen, restaurants...

Ik heb er zo veel zin in om weer spontaan te kunnen reizen, mensen kunnen omhelzen en niet constant bezig te zijn met afstand te houden. Ik vind het moeilijk dat dit misschien nog jaren gaat duren.

Ik miste de kerkgang en de sociale en kerkelijke activiteiten ook enorm. De virtuele kerkgemeenschap was/is echt een verarming.

En vooral natuurlijk de zorgen om kwetsbare mensen die misschien ziek zullen worden of erger, de economie waar het heel slecht mee zal gaan, mensen die hun baan zullen verliezen, de armoede en ongelijkheid in de wereld die alleen maar groter zullen worden hierdoor....

Dus nee niks positiefs.

Kyana

Afgelopen vrijdag was ik weer in onze kerk. Zoon zingt in het kinderkoor en ze hadden een soort van concertje.
Al maanden niet meer geweest en ik werd er gewoon een beetje emotioneel van. Gek hoe je dat toch zo kunt missen, het er even zijn.
Het was ook een beetje een afknapper. Jezelf moeten ontsmetten bij binnenkomst, niet op mijn ‘eigen’ plekje mogen zitten. Zingen is verboden voor volwassenen.
En het ‘hosti-loket’.
Het grote spatscherm waar meneer Pastoor achterstaat en dan met een lang pincet door een gleuf de hosti mag geven. Rare toestand.
Ik vraag me echt af wanneer dit soort dingen weer
terug naar normaal kunnen

Uiteindelijk overheerst toch dankbaarheid

Vooraf aan de Corona-uitbraak was ik niet bang. Ik heb dat nog ergens in 1 van de eerste draadjes van Ad gemeld. Ik ging er vanuit dat we in Nederland Corona niet buiten de deur zouden houden. Ik werk ik in de zorg, hield me keurig aan de regels van de hygiëne en ging er ook vanuit dat ik een eventuele besmetting wel aardig kon doorstaan.

Uiteindelijk zijn we al redelijk in het begin met het hele gezin besmet geraakt. Niet getest maar het kan eigenlijk niet anders. Gelukkig hebben we het allemaal overleefd.
Één van de gezinsleden is 2 weken ziek geweest, één was een paar dagen hangerig en de ander was koortsig en benauwder dan normaal van de bestaande astma. En één heeft nauwelijks klachten gehad.
Ik ben 6 weken flink ziek geweest. Hoofdpijn, moeheid, hoesten, veel lichte koorts gehad. Weken kortademig en benauwd geweest terwijl ik nog nooit eerder echte longklachten had. Ik ben niet opgenomen maar voelde goed dat ik daar maar een fractie vanaf zat. Ik was daar echt bang voor. Bang voor mogelijke escalatie van de ziekte, voor daar moeten zijn tussen ‘mensen in pakken’, voor isolatie van mijn gezin. Ondertussen waren er de dagelijkse berichten over de situatie in de ziekenhuizen, de vollopende ICU’s en de horrorverhalen over het mogelijke verloop van de ziekte. Dat was niet opwekkend.
Ik ben nu maanden verder, heb nog steeds flinke longklachten en een conditie van niets die maar moeilijk opbouwt. Kan nog steeds niet helemaal werken.

Dus ik ben vooral dankbaar dat we er met ons allen nog zijn. Dat we die periode van ziekte dicht bij elkaar waren en dat we die constante aanwezigheid van elkaar ook goed hebben doorlopen.
En ik pluk de dag, vier alles wat er te vieren is want wat ik toch al wist (het leven is heel kwetsbaar en het kan maar zo over zijn) was even heel dichtbij.

Halve lockdown inderdaad

'Dat ik mijn sport een paar maanden niet kon beoefenen vond ik vreselijk. Ook het missen van het sociale aspect van de club. Winkels en horeca , theater en reisjes heb ik niet gemist.'

Ik vond de periode voordat we weer (buiten) mochten sporten, inderdaad ook zwaar. Dat miste ik meer dan Parkpop of zo.

waarom

zitten mensen daar waar er meer in huis zijn in de woonkamer? Is er echt helemaal nergens in huis érgens een bureautje te plaatsen? Kun je niet op een kinderkamer gaan zitten zodat kind in de woonkamer kan?

Zalig

Qua corona zelf hoop ik niet dat er nog een lockdown komt. Maar qua rustven ontspanning hoop ik het wel. Vond het zalig.

beperking hebben en lockdown

Ik heb niet echt geleden onder de lockdown, ik was het namelijk al min of meer gewend. Mijn wereld is de laatste jaren erg klein geworden. Zo'n tien jaar geleden kreeg ik gezondheidsklachten die ervoor zorgden dat ik uiteindelijk volledig afgekeurd werd. Ik kan helaas vertellen dat je sociale leven snel inkakt als je niet meer goed mee kunt doen met anderen en regelmatig afspraken moest afzeggen omdat je het niet redt die dag. Soms, als ik een goede dag had, kon ik nog wel een stuk fietsen of naar een museum of zo, maar vaak was ik al blij als ik mijn huishouden een beetje kon doen. Ik deed ook wat vrijwilligerswerk waardoor ik toch nog een beetje onder de mensen kwam.

Tot overmaat van ramp kreeg ik begin vorig jaar een ongeluk waardoor fietsen en lopen niet goed mogelijk meer zijn. Ik kon niet meer op eigen kracht de deur uit en door bureaucratie bij de WMO en problemen bij de leverancier van hulpmiddelen heb ik maandenlang thuis gezeten. Letterlijk. Mijn vrijwilligerswerk kon ik ook niet meer doen. Boodschappen gingen via de bezorgdienst of één van de (volwassen) kinderen. Gelukkig kwam er af en toe nog iemand langs uit mijn inmiddels heel kleine kringetje, maar ik was doodongelukkig en depressief van het niets kunnen doen en het niet-weten hoe lang dit nog zou duren.

Maanden later kreeg ik eindelijk mijn hulpmiddelen en ik weet nog dat ik de eerste keer dat ik zelfstandig de deur uit kon tegelijkertijd huilend en lachend over straat ging! Zeer kort daarna kwam de lockdown. Nu zaten we bijna allemaal in hetzelfde schuitje: flink beperkt geraakt en aan huis gebonden. Geen sport meer, geen clubjes, niet meer gezellig stappen, weinig volk over de vloer.

Ik was waarschijnlijk één van de zeer weinige mensen die juist wat meer vrijheid had gekregen, want ik kon na lange tijd weer zelfstandig de deur uit en ik was zielsgelukkig met die herwonnen vrijheid (binnen de maatregelen natuurlijk). Sport, clubjes, uitgaan en dat soort dingen waren voor mij al veel eerder zeldzaam of onmogelijk geworden en daar heb ik destijds veel verdriet om gehad, dus ik begreep de mensen die van slag raakten omdat ze plotseling beperkt raakten door de maatregelen.

Wat werken betreft: toen ik nog niet afgekeurd was werkte ik deels in loondienst en deels als zelfstandige. Daar zat een deel thuiswerk bij. Ik zat regelmatig te werken terwijl de kinderen thuis waren (wegens vakantie of na schooltijd). Naschoolse opvang was in die tijd voor hen niet mogelijk (zal nu wel mogelijk zijn geweest) en hun vader raakte steeds verder buiten beeld. Ik heb dat allemaal als behoorlijk zwaar ervaren en heb uiteindelijk een burnout opgelopen. Ik vind het niet verwonderlijk dat ik momenteel in de media hoor en lees dat men een burnoutgolf verwacht. Het kan namelijk verschrikkelijk zwaar zijn om als een soort octopus tegelijkertijd al die ballen in de lucht te moeten houden. Met een gesloten school moet dat nog veel zwaarder zijn.

Lang verhaal kort: hoewel ik natuurlijk ook coronabeperkingen ervaren heb was de inpact bij mij veel minder groot omdat ik al beperkt was in mijn vrijheid door mijn gezondheid. Ik heb de eerste weken zelfs als heel prettig ervaren omdat het overal doodstil was. Ik heb gewoon mijn boodschappen kunnen doen omdat ik geen mandje of kar nodig heb (ik heb een mand op de scootmobiel) en zelfs op zaterdag was het winkelcentrum uitgestorven. Als ik een eind ging rijden in het bos kwam ik niemand tegen. De doorgaans drukke straat oversteken kon nu met de ogen dicht en ik zal nooit vergeten hoe felblauw de lucht was en hoe scherp de kleuren op mijn foto's uit die dagen.

Die rust buiten, die schone lucht zonder vliegtuigstrepen, dagenlang geen verkeersinformatie op de radio, rust in het winkelcentrum omdat er minder te consumeren viel (zie je wel, we kunnen best een tijd zonder nieuwe kleren), ik heb het ergens wel als prettig ervaren.

Aan de andere kant: de maatschappij (en niet alleen de onze) heeft een enorme klap gekregen. Faillissementen, mensen die in februari nog een goede baan of goedlopend bedrijf hadden en opeens werkloos thuis zaten... Ik denk dat, gecombineerd met problemen die al speelden zoals de woningnood, corona een klap heeft uitgedeeld die nog heel lang zal nagalmen.

Vreselijk

ik vond het niet fijn de afgelopen maanden. Ik heb mijn leven goed in balans. Al jaren geleden bewuste keuzes gemaakt over werk, reistijden, aantal uren werk etcetera.
Ook privé heb ik keuzes gemaakt. Ik herken het echt niet als mensen zeggen: heerlijk geen volle weekenden meer en geen sociale verplichtingen . Ik had dat al niet. Die mensen gun ik oprecht reflectie en bezinning. Richt je leven anders in. Dat alles wegviel waar ik ooit wel bewust voor koos voelde alsof ik met een auto tegen een muur tot stilstand kwam.
Daarnaast ben ik ongelooflijk moe door al dat digitale gedoe. Ik ben nu dus juist uit balans geraakt en dat vreet energie.
Ik ben er echt klaar mee.
Ik spreek wel weer af en ga soms de stad in maar ook dat kost veel energie omdat je heel oplettend bezig bent. Niet heel relaxed vind ik. Ik mag ook nog maanden niet naar kantoor daar baal ik wel van. De kinderen hebben het naar omstandigheden best goed gedaan maar zijn blij dat het vakantie is. Die vragen nu ook: gaan jullie een keer weg? De hele dag samen. Om gek van te worden

Uitgeput

Aan het begin van de lock down vond ik het thuiswerken een avontuur. Spannend om op een nieuwe manier het werk voor elkaar te krijgen. Een uitdaging om mijn team draaiend te houden op afstand. Het kostte energie, maar leverde nog veel meer op.
Na ruim een maand werd ik overgeplaatst, naar een nieuwe opdracht, met een nieuw samengesteld team. Eerst was ook dat spannend, een hersenkrakertje. Maar al snel bleek teamvorming op afstand lastig. Bleek dat Er verschillende werkculturen binnen hetzelfde bedrijf bestaan. Was het ingewikkeld om samen aan een opdracht te werken. Bleek ook de directeur niet zo goed helder te hebben waar ons project over moest gaan. Inmiddels modderen we door, en voel ik me eenzaam in mijn nieuwe team. Door de onduidelijkheid vecht iedereeN om die ene concrete opdracht. Ik heb vaak het gevoel dat als ik naar links kijk, er rechts iets weggepakt wordt. En dat bespreekbaar maken via teams is lastig, lastig omdat het contact anders is, omdat ik niemand even in de ogen kan kijken, omdat ik steeds minder ad rem wordt.

Zo langzamerhand verlang ik naar meer contact, begrip en vertrouwen. Nog vier weken, en dan heb ik vakantie...

Moeilijk om het oneens te zijn

De meeste voor- en nadelen herken ik. Ik werkte altijd al thuis maar nu ineens waren er continu nóg drie mensen in dit huis, waarvan één echtgenoot die zich videobellend door de dag werkte. Ik moest af en toe wat werken en bellen en de jongelui moesten af en toe een college online volgen, dus soms zwierven we door het huis met onze laptop en telefoon: waar kan ik nu even een uurtje? De ergernissen, elkaar in de weg zitten, en oh wat is de tuin toch eigenlijk klein, maar ook het lieve, we hielden zo veel rekening met elkaar, wat houd ik toch van deze mensen, dat gevoel was er ook. Een bijzondere tijd.

Wat ik echt moeilijk vond is het contact met mensen die geen afstand hielden, ook niet in april en mei toen het virus op z'n hardst om zich heen greep. Mijn man is hartpatiënt, mijn moeder is oud, twee mensen dus in mijn directe omgeving in een extra kwetsbare groep. En juist mijn moeder van 83 hield zich nergens aan. Ik vond dat ingewikkeld hoor. Moest ik nou mijn moeder gaan staan afweren als ze me een knuffel wilde geven? Ik ben er een paar maanden niet geweest, dat leek me makkelijker.

Nog steeds vind het dit lastig. Nu zoek ik haar wel weer op (het duurde anders toch te lang) en zelfs binnen, maar op een afstand van anderhalve centimeter zo'n beetje. Niet fijn.

Moeilijke maanden

Ik vond het zware maanden en dan eigenlijk niet zo zeer voor me zelf (ik werk in een ziekenhuis waar ik iedere dag met de trein naar toe ga) maar meer voor mijn zoon. Doordat zijn ouders allebei buitenshuis werkten was hij hele dagen alleen thuis. Hij is 15 en dat zou dan natuurlijk makkelijk kunnen, maar hij heeft net iets meer begeleiding thuis en op school nodig. Hij is een beetje anders, reageert anders in bepaalde situaties, kan niet tegen veranderingen en heeft een spanningsboog van een elastiekje. Op zijn verzoek zit hij op een school waar ze nog veel uit boeken werken zodat hij zo weinig afleiding heeft op school. Dus toen de lessen helemaal online gingen, zag ik zoon gewoon afglijden. Op mijn vrije dagen heb ik zoveel mogelijk naast hem gezeten achter de computer om hem bij de les te houden. Ook had hij een extra probleem. Hij heeft normaal 12 uur in de week praktijk. Aan het begin van het schooljaar heeft hij zijn been akelig gebroken, waardoor hij 3 maanden praktijk heeft gemist. Toen hij net weer begonnen was met zijn inhaalslag kwam de Corona en lag zijn praktijk weer stil. Toen school weer openging moest hij heel veel inhalen. Die laatste weken zijn hier echt tropenweken geweest. Een dag voordat de rapportcijfers ingeleverd moesten worden kwam er nog een 1 bij voor een werkstukje waar hij niet aan toe zou komen. Hij was zo bang dat hij alleen op zijn praktijk zou blijven zitten. Hij zat onder de galbulten van de spanning. Ik ben blij dat hij nu vakantie heeft en ik hoop voor hem dat het nieuwe schooljaar meer rust mag brengen.

dubbel

vaak een dubbel gevoel gehad tijdens de afgelopen periode, mijn werk ging gewoon door, ook dat van mijn man dus daarin weinig verandering. Wel enorm veel geklaag aan moeten horen van collega's terwijl ik de werkdruk best wel te doen vond.
Wat ik vervelend vond was dat de andere zorg zowat stil kwam te liggen, dat je amper ergens terecht kon, niet bij de huisarts, niet bij de osteopaat. Ook het binnen sporten kwam stil te liggen wat ik erg jammer vond, nu net weer van start gegaan hiermee.
Verder vond ik het erg moeilijk dat ook de stage van onze zoon stil kwam te liggen door de corona, desondanks toch kunnen afstuderen dus wel een hele opluchting. Wel jammer ook dat we niet bij de diploma uitreiking konden zijn maar dit alleen via live stream konden volgen (al is het beter dan helemaal niks uiteraard). Ik hoop dat hij bij zijn premaster en aansluitend de master toch ook les zal kunnen volgen op school en niet alleen online.

Wij zijn geen mensen die in onze vrije tijd vaak op pad gaan dus dat de horeca gesloten was en we niet op een terrasje terecht konden, dat heb ik eigenlijk niet gemist.

Triva

Mijn slaapkamer is 3 bij 3 met een schuin dak vanaf kniehoogte zonder dakkapel. Past echt geen bureau bij. De kinderen zitten in hun eigen slaapkamers te werken, verder geen kamer meer over. Daarom zijn zowel man als ik veroordeeld tot de huiskamer. Die is weliswaar 110m2 maar blijft één ruimte. Verder ook geen gang, overloop o.i.d. Onder normale omstandigheden een ideaal huis voor ons, maar nu even niet zo handig.

skik

Dubbel

Ik maak me zorgen over 'de wereld en waar dat nou toch naar toe moet allemaal'. Ik vind en vond het fysiek afstand houden erg lastig. Zowel op het werk als bij familie als bij vrienden en bekenden. Ik vond en vind het moeilijk om zoveel mensen zo weinig te zien. Afstand houden tot mijn ouders die al best op leeftijd zijn vind ik ingewikkeld omdat het zomaar op kan houden, en dan heb je de laatste maanden alleen contact gehad via de telefoon...
Dat man geen werk heeft vind ik vooral voor hem moeilijk. De muren komen nu wel echt op hem af. Gelukkig vorige week een sollicitatie waar hij is aangenomen, alleen nog arbeidsvoorwaardengesprek.
Ik baal dat oudste haar p niet heeft gehaald. Mede te danken aan het feit dat er niet meer fysiek les wordt gegeven. Maar mede dankzij Corona mag het jaar wel over worden gedaan, dat is dan wel weer wat.
Ik vind het voor al mijn kinderen heel erg dat het fysiek lesgeven ook volgend jaar nog niet vanzelfsprekend is. Dit zou de mooiste tijd van hun leven moeten zijn, lol hebben met leeftijdsgenoten, op vakantie met vriend(in)nen en zo en dat zit er nu niet in. Eeuwig zonde. Nog los van dat eentje een opleiding doet waar veel praktijk in zit (horeca) en dat leer je niet van achter een beeldscherm...

Maar er zitten zeker ook voordelen aan. Persoonlijk heeft de crisis mij wel rust gegeven (minder sociaal leven is toch ook wel lekker) en veel uitdaging in mijn werk (dat ging gewoon door, in de zorg). Als gezin zijn we ook naar elkaar toe gegroeid, het gedwongen 24/7 op elkaars lip zitten hebben we wonderwel goed doorstaan. Man en ik zijn ook nog closer geworden door de vele avonden gezamenlijk netflixen (doen we anders nooit namelijk, allebei teveel bezig met sport, werk, huishouden, hobby's en sociaal leven). De hond vond en vindt het fantastisch, zoveel wandelen! Consuminderen ging eigenlijk helemaal vanzelf en dat wil ik wel (deels) vasthouden.

Tja en nu

... ik heb het gevoel dat er nog steeds ergens een onzichtbaar beest schuilt dat zomaar kan toehappen. Bij mij, bij echtgenoot, bij anderen die me lief zijn. Het voelt ongemakkelijk. Nog steeds, ondanks de versoepeling.

De omstandigheden zijn op zoveel plaatsen in de wereld zorgelijk, zacht uitgedrukt, het stemt me verdrietig.

Ook merk ik dat mensen die mentaal wat minder stevig in het leven staan echt een jasje hebben uitgedaan in de voorbije coronamaanden. Sowieso door de sociaal-emotionele schaarste die ze ondervonden.

Winsten zie ik ook, zeker wel, net als velen al meldden. Het thuiswerken van echtgenoot, minder verplichtingen op de agenda, dat was plezierig. Maar als je vraagt naar het batig saldo wegen grijze wolken net iets zwaarder. Ik voel voor een tweede versie van 2020. Upgraded.

Meer positief dan negatief

Natuurlijk was het hier af en toe ook echt pittig, thuisonderwijs en zelf thuis werken. Wie zit waar in huis en hoe zorg je dat je zo min mogelijk last hebt van elkaar. Toch is de corona periode voor ons gezin (echtgenoot en ik en kind 10 jaar en kind 12 jaar) een fijne periode geweest. Om te beginnen past thuisonderwijs onze kinderen eigenkijk wel prima. Minder prikkels, minder sociaal gedoe en meer focus op je werk. We hadden het ook echt gezellig met zn viertjes (meestal dan toch). Ook qua werk viel het me niet tegen. Niet optimaal maar wel prima te doen. En dat er minder hoefde op organisatorisch en sociaal gebied (geen kinderen van en naar sportclub/wedstrijden brengen, geen oefentherapie/orthodontist/muziekles, geen ‘verplichte’ verjaardagen van familieleden etc.) beviel ons echt heel goed. Gaf veel rust.

Uit eten misten we wel een beetje (maar afhalen was ook lekker), andere dingen die niet konden misten we niet echt. Kinderen gingen opa en oma steeds meer missen, dus op een gegeven moment (iom opa en oma) wel weer daar op bezoek gegaan in de tuin. En kortgeleden ook weer geknuffeld met hen (waarna de jongste zei ‘niet tegen premier Rutte vertellen dat ik met oma geknuffeld heb hoor!’ )