Pup 14 weken

Hallo allemaal,
Ik heb in de afgelopen weken al heeeeel veel gelezen op diverse fora. Leuke dingen maar ook minder leuke dingen. Op een hondenfoeum dit verhaal ook geplaatst, maar wellicht hier ook meer ouders/moeders.
Waar ik mee "zit"...
Na lang wikken en wegen hebben we een pup in huis gehaald. Kinderen (12 en 14) helemaal blij. Zij hebben ons ook over de streep getrokken. Hond voor de kinderen, vraag je je af? jazeker, al is het wel echt een familiebeslissing geweest.
We hebben nu bijna 7 weken een pup in huis. Pup is bijna 14 weken. Het is een kruising Kelpie x Dalmatier.
Vanaf dag 3 heb ik een onderbuikgevoel. Steen in mn maag. Slecht slapen, etc. Het is niet het vele werk. Daar draai ik mn hand niet voor om. Tig keer eruit voor behoefte? Geen probleem. En dan ook nog in huis ene plas? prima, dweilen we op. Pup heeft overigens nog niet 1x in huis gepoept. Verbazingwekkend vinden we dat. En pupseltje is nu een week of 2 a 3 zindelijk.
In het begin s nachts eruit. No problem. Aantal kleine wandelingetje per dag? doen we. Consequent zijn? We hebben twee kinderen dus ook dat is geen probleem. Kinderen doen ook hun deel vwb de pup. er wordt gespeeld, om het eten gedacht, opgeruimd, etc. Kortom, de praktische dingen gaan eigenlijk allemaal goed
Kortom, daaaar kun je je wel op voorbereiden. Dat weet je van te voren. Maar waar ik me sterk in vergist heb, of beter...waar ik me niet op had kunnen voorbereiden is het gevoel van t pupseltje me geeft. Het lijkt wel alsof ik hem zie als een soort van indringer in mn huis en gezin ofzo. Ik snap er niks van. Het is een leuke pup met een enorm sterke wil. Laat zich inmiddels niet snel iets zeggen, wat hem niet past.
We hebben er overigens als wel een kynoloog bij gehad. Hij zei wel: "jullie hebben het qua karakter van deze pup niet echt getroffen als eerste hond" Ons pupseltje heeft namelijk wel een goede sturing nodig. Vanaf dag drie had ik dus ook het gevoel dat ik niet weet of we deze hond wel kunnen geven wat hij (zowel positief als negatief) nodig heeft. En dus daarbij het gevoel dat ik het maar "gek" vind, zo'n hond in huis. Als ik s morgens wakker wordt is t eerste wat ik denk: "oh ja, de hond". Pupseltje doet het goed hoor. Luistert wanneer het hem uitkomt, wandelt redelijk goed mee aan de lijn, is dus zindelijk en knuffelt ook best leuk. Neemt helaas niet zn eigen rust en "moeten" hond dus verplichte benchrust geven. En dan ook echt op gang, waar geen prikkels en afleiding zijn. Lees ik op ene site dat dit juist goed is en op andere site dat dit zielig is. We houden de richtlijn aan van 1 uur actief en 2 uren rust. Van te voren vond ik dat een hond prima alleen kon horen te zijn. Een paar uren dan he. En nu is ie er en vind ik het vervelend voor em. Nu is ie s morgens 2 uren alleen en dan komt er iemand om pup even uit te laten, spelen en eten geven. Dit wordt in toekomst wel uitgebreid want uieindelijk moet ie wel iets langer alleen zijn. Van te voren dacht ik....we kunnen grotendeels wel ons ding blijven doen. Uiteraard rekening houdend met. Nu is ie er en vind ik dat we hele weekend en rest van de dagen thuis moeten zijn. Met als gevolg dat ik nu dus wél een enorme beperking voel. Als pup rust, rust ik ook. En als ie zn actief momentje heeft, ik eigenlijk weinig doe. Met als gevolg dat huishouden ook compleet ontregeld is.
Van te voren had ik overal rekening mee gehouden maar dit dus niet. Ik doe dus vanalles met hem, maar t gevoel wat daarbij zou horen, blijft grotendeels afwezig. En het gevoel gaat ook niet over. Man en kinderen zien wel, dat ik eigenlijk vanaf begin dat pup er is, al niet mezelf ben. Terwijl ik echt wel wijs ben met pup. Ik knuffel ook met hem en vind het leuk om dingen te doen (niet teveel). Gisteravond echter, lag pup in bench en betrapte ik mezelf erop dat ik (weer) veel teveel genoot van de rust. Ik vind mezelf zo stom. Wat een sufmuts. Ik ben "bang" dat ik dus helemaal geen hondeneigenaar kan en wil zijn. K zie dan mensen lopen op straat en ben bijna jaloers dat ze zonder hond lopen. Hoezo dan?
Ik ben niet echt op zoek naar tips, daar ik echt helemaal onzeker wordt van al die verschillende meningen en adviezen.....Kynoloog en over 3 weken cursus bij deze zelfde man, wil ik eerst eens even afwachten.
Waar ik naar op zoek ben, is of er moeders (of vaders) zijn die tegen beter weten in (klinkt even extreem maar weet het even niet te omschrijven) de pup hebben gehouden en hoe dit is gegaan. m.a.w. die me gevoel een beetje snappen en hoe die daar uiteindelijk mee om zijn gegaan. En dan dus graag de mensen die er ook weken en/of maanden over gedubt en gepiekerd hebben. Ik lees op verschillende sites ook, dat het na een week al over was. Hier dus niet .