Verpleegtehuizen

Ik kan het me niet voorstellen

'Waar we buiten Corona de dood voor een groep mensen (min of meer) accepteerden als horend bij de hoge leeftijd (en veel ouderen in die situatie dat zelf ook doen) moet de dood door Corona ten koste van kwaliteit van leven voorkomen worden.'

Er is een tijd geweest, dat bezoek geen probleem was, terwijl er wel al een uitbraak was. In sommige huizen waren de gevolgen desastreus.
https://www.parool.nl/amsterdam/11-bewoners-verpleeghuis-de-diem-overleden-aan-corona~ba610229/
Maar 1 voorbeeld: 11 van de 44 bewoners overleden door Corona.

Als je de redenering 'kwaliteit boven kwantiteit' wil volhouden moet je bij zulke berichten denken: nou en. Schouders ophalen, ze gaan toch een keer dood, je kunt maar ergens aan dood gaan.

Als zorgmedewerker moet je dan wel een olifantenhuid hebben. Bovendien is de kans groot dat er dan weer andere mensen op de stoep staan: mijn moeder sterft mag zomaar besmet worden met corona, ze wordt niet beschermd.

Op een dag zal er meer bekend zijn, dan zal ook bekend worden of je een corona-golf moet accepteren als ware het een griepgolf, waaraan mensen nu eenmaal, helaas, overlijden. Daarvoor is het nu te vroeg. Zeker de maatregel is in paniek genomen. Paniek omdat het virus zo nieuw en onbekend was, dat er geen andere optie was dan de boel afsluiten. Achteraf kan er veel meer gezegd worden, maar ik kan me niet voorstellen dat we bij een volgende pandemie ten aanzien van verpleeghuisbewoners gaan denken: nou en, als ze het maar gezellig hebben gehad.

Tsjor

Aagje

Ja daar heb je gelijk in. Het lijkt me het moeilijkst voor de licht dementerenden die het niet kunnen begrijpen maar wel het besef van gemis hebben. Die groep zit meestal niet in een verpleeghuis maar in een verzorgingshuis. Je zou er ook voor kunnen kiezen die wel open te doen.
Wat betreft de somatische bewoners; ik woon niet in een verpleeg- of verzorgingshuis maar ik behoor wel tot een risicogroep en zit daarom al negen weken zonder menselijk contact. Zelfs geen verpleger of verzorgende waar ik even mee kan praten.
Maar ik begrijp de maatregelen en ben blij dat ze genomen zijn omdat ze mij beschermen. Ik kan me zo voorstellen dat dat voor de somatische bewoners ook kan gelden.

Tsjor

‘“maar ik kan me niet voorstellen dat we bij een volgende pandemie ten aanzien van verpleeghuisbewoners gaan denken: nou en, als ze het maar gezellig hebben gehad.”
Vooral het woord ‘gezellig’ is hier een frame waarmee je bagatelliseert en eigenlijk zelfs wat ridiculiseert. Kwaliteit van leven is zoveel meer dan gezelligheid.

Mark

Rot voor je, al die weken geen enkel contact. Het lijkt me de hel. Ik ben ruim 5 weken binnen geweest maar ik had in ieder geval mijn gezinsleden nog.

Maar dan nog: jij kon kiezen en de afweging maken of je de tijdelijke (of misschien ook wel lange) eenzaamheid vind opwegen tegen de aanzienlijk lagere kans geen covid-19 op te lopen. Ik weet niet hoe oud je bent maar ik kan me indenken dat ik dat ook zou kiezen. Ik ben begin 50. Heb nog een boel om voor te leven. Jij blijkbaar ook. Maar de mensen in de instellingen hebben die keuze niet voor zichzelf. Eigen keuze waar je achter staat is ook in rottige omstandigheden beter te verdragen dan wat je wordt opgelegd.

Aagje

Dan hebben ze kwaliteit gehad, in plaats van gezellig.
Nogmaals: ik kan me niet voorstellen dat er zo gedacht zal worden bij een volgende uitbraak van een onbekend virus.
'Maar tegelijkertijd is een forse oversterfte als er een griepepidemie is geen reden om die huizen zo potdicht te doen en mensen hun dierbaren te ontzeggen. Waarom nu dan wel?'
Ik ken geen verhalen van huizen, waarbij 25% van de bewoners in een korte tijd, enkele weken, stierf aan de griep. Bovendien is er een goede hypothese mogelijk, dat de sterfte nog hoger zou zijn als de verpleeghuizen niet zouden zijn gesloten.
Het grote verschil is, dat rond de griep de meeste gegevens wel bekend zijn: er is voor de meeste varianten een vaccin, speciaal voor ouderen. Er is een mogelijke behandeling (rust, eventueel antibiotica als het longontsteking wordt). Het verloop is redelijk bekend. De wijze van overbrengen (de lucht) ook. En het is bekend, dat oudere mensen daardoor kunnen sterven.
Dat alles was/is nog niet goed bekend bij covid-19: de wijze van overbrengen niet, geen medicatie, geen vaccin, onbekende incubatietijd en onbekend hoe ernstig de kans op overlijden is. Wat mensen uit de zorg alleen konden vertellen was, dat de ziekte een bijzonder grillig, naar en acuut verloop heeft. Als er zoveel onbekend is, dan kun je volgens mij alleen maar drastische maatregelen nemen.

'Ik snap ook nog wel dat in het begin maatregelen fors werden ingezet. Zelfs deze snapte ik misschien tot op zekere hoogte ook nog wel. Maar de lengte van de maatregel maakt de heftigheid ervan natuurlijk alleen maar groter.'
Volgens mij zijn de verpleeghuizen daarom druk met het zoeken naar alternatieven; en is de maatregel op zichzelf voorwerp van heroverweging bij de regering.

'En de vraag is, als die mensen zelf een keuze hadden kunnen maken, zouden ze dan hebben gekozen voor het zo veel mogelijk voorkomen dat ze besmet raken ook als ze maanden zonder hun dierbaren moesten?'
Probleem is dat die mensen niet alleen voor zichzelf konden en kunnen kiezen. Dan moet je ze vragen: heb je het ervoor over om 25% van je medebewoners dood te laten gaan.

Tsjor

Vrijheid

Dat klopt ik heb een vrijheid van afweging. (Wat bedoel je eigenlijk met "de aanzienlijk lagere kans om covid-19 op te lopen?) Maar als ik gedwongen zou zijn, zou ik er ook begrip voor hebben. Sterker nog: ik zou het wel lekker vinden in mijn geval. Nu wordt er allerlei druk op me uit geoefend door niet-risicogroepers dat ik het risico maar moet lopen. "ben je nou nog steeds bang?" zei iemand gisteren tegen me.

Daarnaast: versoepeling van maatregelen (niet per se verpleeghuizen maar in het algemeen) zou wellicht mijn keuzevrijheid weer inperken omdat ik dan meer kans op besmetting heb. Ja ik kan dan nog steeds kiezen maar dat is dan een andersoortige keuze.

Mark

Wat ik daarmee bedoelde is dat het volgens mij nauwelijks lukt de kans om een Coronabesmetting/een covid-19 op te lopen helemaal op 0% te krijgen.
Ik ga ervan uit dat je ergens in contact moet zijn met een ander mens. Al was het bv maar omdat je voor iets anders een dokter nodig hebt. Of iemand anders voor iets anders. Hoe langer het duurt des te groter de kans.

Ik snap dat het naar is dat mensen druk op je uitoefenen. Dat zouden ze ook niet moeten doen.

ja maar goed

Het ging over vrijheid van keuze. Versoepelen betekent dus voor de een meer keuzemogelijkheid terwijl het voor een ander (zoals ik) de keuzemogelijkheden verkleint imho.

Dat je je niet helemaal 100% kunt beschermen tegen besmetting is evident. Maar je bescherming wordt wel verhoogd door de maatregelen en eigen gedrag.

Aanvulling voor Mark

Juist wanneer je een ander ontmoet is er dus altijd een kans dat die besmettelijk is zonder dat hij/zij zich daarvan bewust is. En dus is jouw risico op dat moment niet meer 0. Maar door te kiezen helemaal geen mensen te zien als dat niet strikt noodzakelijk is, maak je de kans dus wel heel erg veel kleiner.

oh en

"Ik snap dat het naar is dat mensen druk op je uitoefenen. Dat zouden ze ook niet moeten doen."

Nee okay ik trek me er tot nog toe weinig van aan. Maar waar het om gaat is dat dat veroorzaakt wordt door de roep om versoepeling. Ineens ben je weer een aansteller geworden, waar er eerst een zekere coulance was. Voordat de maatregelen van kracht gingen was ik ook een aansteller en gingen mensen regelmatig over mijn grenzen heen. Toen kwam een tijd van rust voor mij. Ja allenigheid, maar wel rust. Nu is dat tij dus weer gekeerd. Terwijl ik dan denk "huh maar de besmettingsgraad is toch niet lager dan acht weken terug? Integendeel toch?"

Tsjor

We worden het niet eens, zoveel is mij duidelijk.

Ik maak een andere inschatting over de waarde van kwaliteit van leven dan jij. Dat is legitiem natuurlijk.
Overigens is mijn opvatting grotendeels gebaseerd op mijn werk waarin ik veel levenseinde zorg doe. Dat gaat niet alleen om mensen die in de laatste weken of dagen van hun leven zijn. Sommigen van hen hebben een prognose van 6+ maanden. In gesprekken met hen is het antwoord op de vraag ‘wat wil je nog in je leven?’ voor degenen die nog naasten hebben bijna altijd: samen er nog wat van maken. Het woord ‘samen’ valt vaak.

Maar ik ben niet het Orakel van Delphi. Ik heb een mening die betwist mag worden. Maar mijn slotvraag is wel: hoe lang mag dit van jou duren dan? Tot er een vaccin is? Ook als dat nog meer dan een jaar duurt?

Voortijdig overlijden

'Omdat je niet meer risico neemt dan absoluut noodzakelijk is om mensen in leven te houden'

Ik vraag me dan wel af wat men verstaat onder voortijdig overlijden. Iemand van 92 die dood gaat aan kanker, vinden we niet voortijdig. Maar iemand van 92 die dood gaat aan corona, wel.

Dan kunnen we elkaar bijna de hand schudden

'Overigens is mijn opvatting grotendeels gebaseerd op mijn werk waarin ik veel levenseinde zorg doe.'
Ik ben geestelijk verzorger geweest in een ziekenhuis. Nu gaat geestelijke verzorging gelukkig wel over meer dan alleen het levenseinde.
Jouw vraag: 'hoe lang mag dit van jou duren dan?'Op het moment dat de maatregel genomen wordt is het een generieke maatregel. Dat kan niet anders. De regering kan niet bedenken dat verpleeghuis a de voordeur open mag zetten, b de achterdeur en c op slot moet.
De eerste belangrijke stap wordt al genomen door de verpleeghuizen: wat kan er wel en hoe kan dat dan. De een is daar sneller en creatiever in dan de ander.
die maatregelen op maat zullen toenemen, al naar gelang de situaties. Dat zijn geen generieke maatregelen, maar specifieke. Daar kun je weinig over zeggen in het algemeen. Het ene verpleeghuis laat de partner wel toe voor het 50-jarig huwelijksfeest, de ander niet. Het is lastig voor buitenstaanders om de motieven te achterhalen en te bediscussiëren.
Generieke verruimingen zullen afhankelijk zijn van: a. komen er met de verruimingen meer besmettingen; b. leveren die meer ziekenhuisopname's op; c. komen er meer mensen op de IC en kan de IC dat nog aan met de 'normale' personeelsbezetting (alhoewel er sprake is van een verruiming van het aantal IC-bedden, maar daar moet dan ook weer personeel voor zijn. Verpleeghuisbewoners belanden niet op de IC of in het ziekenhuis, maar bezoek en zorgmedewerkers wel; d. is er voldoende beschermend materiaal, moet dat ook voor bezoekers; e. is er voldoende testcapaciteit, kun je dat uitbreiden tot de bezoekers, is dat wenselijk.
Het zal dus lopen op twee benen worden: generieke maatregelen en verruimingen; en specifieke maatregelen voor dat huis en voor die situatie.
Wanneer is het dan voldoende? Ik weet het niet. Geen idee. Er zal ooit weer een normale normaal komen, daar ben ik van overtuigd. Maar of dat pas is als er een vaccin is, of dat er eerder al een goede behandeling is, of de zon veel goeds doet, of het virus vermindert aan kracht, of het helpt als iedereen een mondkapje gaat dragen, Geen idee.

Tsjor

En dat komt omdat er, hoe dubbel ook, mogelijkheden zijn om besmetting, ziekte soms erg naar, en dood, aan de coronaziekte te voorkomen.

Ik hoop dat er veel mogelijkheden voor veilig contact gevonden gaan worden. Het is wel erg cynisch om verpleeghuisbewoners en hun verzorgers onnodig risico te laten lopen.

Dus: meer beschermingsmateriaal, meer nadenken over veiligheid in de omgang, en meer creatief nadenken over veilig bezoeken.

Tot er een vaccin is.

De meeste mensen hangen aan het leven. Niet tegen alle kosten, maar hebben er veel voor over om erbij te blijven. Dat kun je niet voor een ander besluiten. Dat iemand oud is en kwakkelig wil niet zeggen dat diegene niet meer aan het leven hecht.

Vermijdbaar

'Ik vraag me dan wel af wat men verstaat onder voortijdig overlijden. Iemand van 92 die dood gaat aan kanker, vinden we niet voortijdig. Maar iemand van 92 die dood gaat aan corona, wel.'
Ik denk dat de vraag relevant is of het vermijdbaar was. Iemand die omkomt doordat de verzorgenden hem/haar achter laat in een te hete badkuip vinden we afschuwelijk, want dat is vermijdbaar. Dan denken we niet: och, die zou toch een keer dood gaan.
Het kan best zijn dat covid-19 de status krijgt van -helaas- een griepgolf met ernstige fysieke klachten. Als dan helder is hoe verdere besmettingen voorkomen kunnen worden, zodat de kerken niet vol komen te liggen met doodskisten, zoals in Italië, dan kan het best zijn dat het gezien wordt als een onvermijdelijke doodsoorzaak. Dan wordt er anders mee omgegaan. Leeftijd is daarvoor niet het meest relevante criterium.

Tsjor

Tsjor

'Ik denk dat de vraag relevant is of het vermijdbaar was. '

Ja, dat is inderdaad een beter 'criterium'.

Tsjor

Zo kun je maar zien dat een overeenkomst wbt werken met dezelfde patiëntencategorie, of dat lang geleden gedaan hebbend, toch een weloverwogen andere visie kan opleveren.

Een punt is is dat de maatregel, die jij nu verdedigt, toch echt een generieke is. Door de minister afgekondigd en publiekelijk verlengd. Die geldt voor het hele land. Zo lang daar geen nuance in zit, kan men in instellingen creatief zijn voor wbt verzachtende maatregelen (praten vanaf het balkon, door een loket, met een hoogwerker, beeldbellen enz) maar eigenlijk niet op gebied van mensen toelaten in het huis. Als dat toch gebeurt is het misschien weloverwogen en goed doordacht maar tegen de regels van het moment. Het generieke er af lijkt me erg goed. Dan denk ik dat er heel andere keuzes gemaakt worden.

Blijft dat ik nergens antwoord gelezen heb op de vraag waarom bezoek in veel ziekenhuizen wel mag (onder eerder genoemde voorwaarden) en in die andere instellingen niet? Wat maakt daar de afweging zo anders. Patiënten in ziekenhuizen zijn ook per definitie kwetsbaar en risicogroepen. Toch ziet ‘men’ een verschil.

Tja Aagje

Tot nu toe zijn er in ziekenhuizen meer en betere beschermingsmiddelen. Bovendien leven mensen daar niet in groepen, maar zijn opgenomen als individu, en zijn ook niet per se volledig afhankelijk van totale verzorging, tenzij op de IC, die goed beschermd is.

Dus er is geen sprake van discriminatie op onduidelijke gronden of zoiets.

En het voorbeeld

van het bad, daar denk ik zeer zeker niet van ‘ach, die zou toch een keer doodgaan’. Dat is een gruwelijk maar helaas wel voorgekomen situatie. Inderdaad vermijdbaar. Maar ligt voor mij bij ziekte toch anders. Ziekte is lang niet altijd vermijdbaar. Soms wel en soms min of meer.

Nogmaals, ik pleit niet voor ongebreidelde bezoekregelingen. Wel voor maatwerk, voor bv 1 aangewezen bezoeker die dagelijks mag komen mits geen ziekteverschijnselen (net als in verscheidene ziekenhuizen), voor beschermingsmogelijkheden van medewerkers en bezoekers. Enzovoorts.

Anne

Als mensen op bezoek komen bij patiënten bij wie dat mag (dwz niet-Corona patiënten of niet Corona-verdachte patiënten) dan krijgen ze echt geen beschermende kleding. Zou mss ideaal zijn als dat wel zo is, maar zo is dat in het zh waar ik gisteren nog rond liep echt niet het geval.

En

niet Coronapatiënten liggen daar ook samen op meerpersoonskamers. Hun bezoek komt in gewone kleding en verpleging en artsen lopen daar ook niet in beschermende kleding.

De regels

'Als dat toch gebeurt is het misschien weloverwogen en goed doordacht maar tegen de regels van het moment.' Of dat is precies wat bedoeld wordt met 'een intelligente lockdown'. Waarom ga je dan zo aan 'de regels' hangen?
'Zo kun je maar zien dat een overeenkomst wbt werken met dezelfde patiëntencategorie, of dat lang geleden gedaan hebbend, toch een weloverwogen andere visie kan opleveren.' Inderdaad. al snap ik niet goed wat dat 'al lang geleden' ermee te maken heeft. Maar ik slaak een diepe zucht bij iemand die aan levenseindezorg doet en dan de vraag naar kwaliteit van het leven centraal stelt en iemand de vraag stelt: 'wat wilt u nog in het leven'? Inderdaad 'samen' of 'voor de kinderen' is het meest voor de hand liggende antwoord, ook al komt het kind schuifelend achter de rollator daarna binnen. Ik denk dat er weinig andere sociaal geaccepteerde antwoorden over zijn. Het is namelijk een vervelende vraag. Stel dat iemand zegt: tsja, dat weet ik niet. Wat dan? Concludeer je dan dat het leven geen kwaliteit meer heeft? Of ga je dan over op de vraag: zullen we er dan maar een einde aan maken? Of wat geforceerd zoeken naar 'leuke' momentjes om naar uit te kijken: de volgende verjaardag of zo. De laatste levensfase is een bijzondere fase, waarin veel, heel veel losgelaten moet worden. Vooral al die dingen die het leven de moeite waard maakten. Totdat het leven zelf losgelaten moet worden.
Ik vroeg zoiets nooit. Ik ging op zoek naar de vraag wat iemand in zijn/haar bagage had om de komende tijd aan te kunnen. Steun van anderen is dan belangrijk, maar de eigen mentale gesteldheid, levenservaring, inzichten, levenshouding etc. zijn minstens zo belangrijk. Nou ja, het is veel complexer nog dan ik hier in een alinea kan beschrijven.
Natuurlijk kwamen er mensen het ziekenhuis of verpleeghuis in met de mededeling: dit heeft vader/moeder nooit gewild.Tsja, ik ken weinig mensen die zoiets op hun verlanglijstje hebben staan. Het is niet de meest plezierige fase uit het leven.
In medisch opzicht is 'kwaliteit' een relevante vraag, omdat sommige medische handelingen dermate verwoestend zijn, dat het de vraag is of dat nog wel verantwoord is. 'Do no harm', als onderste grens. Maar welke schade is niet acceptabel ten opzichte van de dood? Dat zijn dagelijkse dilemma's die op 'individueel (!)' niveau steeds weer een antwoord moeten krijgen. Niet op generiek niveau.
Dus bedenken dat het generiek wel losgelaten kan worden omdat er mensen zijn die graag op bezoek willen komen gaat mij te ver. Je kunt aanvullende maatregelen bedenken (1 bezoeker per bewoner), wellicht is dat voor sommige huizen zinvol, bijvoorbeeld als er geen uitbraak is. Maar volgens mij zal in een tussenfase toch veel mogelijk zijn vanuit de eigen, verantwoorde creativiteit van de huizen, zonder dat de mensen in de verpleeghuizen zomaar onbeschermd blootgesteld worden aan een mogelijke besmetting.

Tsjor

Hangen aan de regels?

Grappig. Ik hang niet aan de huidige regels. Ik pleit voor enige versoepeling. Intelligent of niet.
Maar nu is deze specifieke generieke regel er. Of ik dat terecht vind of niet. En ik vind het op persoonlijk vlak riskant voor mensen als zeindividuele verantwoordelijkheid op zich moeten nemen wanneer ze op eigen initiatief de regels aanpassen aan individuele noden.

Aagje

“Een punt is is dat de maatregel, die jij nu verdedigt, toch echt een generieke is. Door de minister afgekondigd en publiekelijk verlengd. Die geldt voor het hele land. Zo lang daar geen nuance in zit, kan men in instellingen creatief zijn voor wbt verzachtende maatregelen (praten vanaf het balkon, door een loket, met een hoogwerker, beeldbellen enz) maar eigenlijk niet op gebied van mensen toelaten in het huis. Als dat toch gebeurt is het misschien weloverwogen en goed doordacht maar tegen de regels van het moment. Het generieke er af lijkt me erg goed. Dan denk ik dat er heel andere keuzes gemaakt worden.”

Op het moment dat die maatregel niet meer generiek is, besluit de hardst roepende. Ja, dit is een draak van een maatregel bezien vanuit veruit de meeste bewoners van verpleeghuizen. Hoezeer ik de maatregel ook verdedig, ik vind hem vreselijk. Uiteraard! Maar als hij wordt losgelaten ontstaat er willekeur. Dan wordt besluiten over wie wel zijn of haar familie mag zien overgelaten aan het management van elk huis of organisatie op zich. Dat moeten we ook echt niet willen denk ik. Zou jij die verantwoordelijkheid willen dragen? Ben jij opgewassen tegen bedreigingen en scheldpartijen? Het gebeurt nu al dat ons personeel bedreigd en uitgescholden wordt. Ik denk dat je dan al snel ontsporende situaties krijgt, want dan kunnen mensen druk uitoefenen op individuen. Nu zijn die individuen gebonden aan regels, opgelegd door de regering. Dat is toch iets anders.

Maatwerk kan heel goed, en moet ook, want elke situatie is anders. Maar wel binnen generieke kaders.

En waarom er nog niet versoepeld kan worden in verpleeghuizen is omdat het virus zo ontzettend besmettelijk is. Het grijpt echt enorm snel om zich heen in het petrischaaltje dat een verpleeghuis is. Je vergelijking met een ziekenhuis gaat echt niet helemaal op. Zoals ik hierboven al schreef, in een verpleeghuis kun je niet altijd met beschermende middelen werken omdat de bewoners ervan in paniek raken. En dan kun je de noodzakelijke zorg niet meer verlenen. In een ziekenhuis is dat (meestal) toch anders.
En verder eens met Mark, de een zijn keuzevrijheid is de ander zijn beperking. Er zijn ook echt veel mensen bij ons die bang zijn en zelf geen bezoek zouden willen als dat al zou kunnen.
Overigens denk ik dat het voor veel diep dementen best meevalt. Die realiseren zich niet dat ze iemand missen. En dat zwaaien vanaf de straat, met elkaar praten vanachter een scherm is ook niet zaligmakend. Veel van onze bewoners zijn daarna alleen nog maar verdrietiger. Iemand wel zien maar niet kunnen aanraken is ook heel naar, en begrijpen doen ze ook dat niet...

Hoe we terug moeten naar ‘normaal’ weet ik niet. Maar de deuren open doen moet echt heel gefaseerd en onder strikte, door de overheid op te stellen, voorwaarden.

Tsjor, daar gaat het niet om

Tsjor: Dus bedenken dat het generiek wel losgelaten kan worden omdat er mensen zijn die graag op bezoek willen komen gaat mij te ver

Het gaat niet om de mensen die graag op bezoek willen komen, het gaat om de mensen die graag bezoek willen ontvangen. Wiens dagen nu eindeloos duren omdat ze bijvoorbeeld ook al niet meer kunnen lezen, tv kijken etc om zichzelf te vermaken.

Erika

Vaak gaat het om mensen met dementie en er zijn zorgmedewerkers aanwezig die hun stinkende best doen. Gelukkig zijn de mensen in het verpleeghuis niet afhankelijk van familie. Er zal zeker onrust zijn en verwarring, maar dat kan ook komen omdat de dagelijkse gang van zaken anders is. Mensen voelen soms dat er wat aan de hand is, kunnen het niet plaatsen en dat maakt hen onrustig.
Dat mensen niet meer in staat zijn om zichzelf te vermaken is al langer bekend in verpleeghuizen. Op een paar uitzonderingen na.
Het is dramatisch allemaal, maar daarom is het ook belangrijk om er niet nog meer drama bij te halen.

Tsjor

Aagje

'Grappig. Ik hang niet aan de huidige regels. Ik pleit voor enige versoepeling.' Nee, je wil dat er een regel komt voor de versoepeling en maatregelen die genomen worden, aangepast aan een individuele situatie, daarvan zeg je dat het tegen de regels is. Je hangt dus erg aan de regels.

Tsjor

Pennestreek

Zoals gezegd: in ziekenhuizen is vziw op niet-Corona-afdelingen en bij niet-Coronapatiënten ook niet ruim beschermende kleding ed beschikbaar. Niet voor medewerkers en niet voor bezoek. Dat is niet heel anders dan in het verpleeghuis.

Natuurlijk wordt het lastig voor verpleeghuismanagement als de eenduidige, strenge generieke maatregel niet meer geldt. Dat snap ik. Net als het feit dat deze maatregel nu ook moeilijk is. Ik snap ook dat eenduidig streng in die zin ‘makkelijk’ is omdat e men zich niet persoonlijk hoeft te verantwoorden aan mensen die wat anders zouden willen. Wat dat betreft zou een generieke regeling ter versoepeling wellicht ook weer handig zijn. Maar als dat blijft uitkomen bij het ‘one size must fit all’-idee wringt dat toch.

Aangezien er aanzienlijke verschillen zijn met betrekking tot besmettingsgraad in Nederland en tussen huizen en afdelingen (hoe is je huis gebouwd, op welke manier kun je bewoners met en zonder ziekteverschijnselen uit elkaar houden enz) pleit ik toch voor een maatregel die meer bevoegdheden geeft aan locale bestuurders om een eigen koers uit te zetten.
Waarom moeten mensen in instellingen in het Noorden waar veel minder besmettingen zijn hetzelfde regime hebben als in de besmettingshaarden in het zuiden? Bijvoorbeeld.

Nogmaals, ik pleit totaal niet voor het rücksichtslos opengooien van de verpleeghuizen. Wel voor meer mogelijkheden voor eenzame bewoners en hun dierbaren om contact te hebben. Desnoods met maar 1 aangewezen ander. Da’s beter dan helemaal geen dierbaren. Ik pleit voor meer keuze voor deze mensen. Die vaak wel weten dat ze kwetsbaar zijn maar ook zo autonoom mogelijk hun afwegingen zouden moeten kunnen maken.

Het is eigenlijk net als met de rest van de maatregelen: je kunt niet eeuwig met je allen in de intelligente lockdown blijven zitten. Er moet gezocht worden naar een intelligente weg die meer mogelijkheden geeft. Niet alleen om de economie weer op gang te helpen. Ook om meer mensen weer in contact met hun dierbaren te laten zijn.

Tsjor

Ik vind dat bestuurders en andere verantwoordelijken juist binnen de generieke strenge maatregel van het moment niet verantwoordelijk kunnen zijn voor afwijken voor maatwerk. Als je dan een keer creatief afwijkt van de regel om maatwerk te leveren en het gaat mis (in de ogen van anderen) wordt er meteen geroepen om een onderzoek en kun je zo in een ‘Barbertje moet hangen’-sfeer terecht komen. Juist dat gun ik de bestuurders en andere verantwoordelijken niet.

Zijn de regels minder streng met in het achterhoofd dat er dan mogelijk/waarschijnlijk wat meer besmettingen mogelijk zijn en dat we dat tot op zekere hoogte accepteren, dan hebben mensen meer ruimte om dingen te doen zonder meteen opgeknoopt te worden als dat gebeurt.
Niet anders dan wanneer de kinderen weer naar school moeten, de kappers weer mogen werken en de terrassen weer open mogen. Ook daarvan kun je vermoeden dat het betekent dat het aantal besmettingen zal stijgen. Daar zal een acceptatiepunt bij zijn maar ook een punt waarbij de maatregelen weer strenger worden als het overschreden wordt.