Verpleegtehuizen
Wat een verschrikkelijk verhaal in de Volkskrant. https://tinyurl.com/yccbkvrf (link verkort).
Ik vind nu toch echt dat het verbod op bezoek moet worden opgeheven. Precies zoals ik iemand al op tv hoorde zeggen: mensen in een verpleeghuis zijn toch al aan het einde van hun leven, gaan ze niet dood aan een hartaanval, dan gaan ze wel dood aan corona. Deze eenzaamheid is toch onmenselijk.
Zeker gezien het feit dat de medewerkers al weken wel in en uit lopen en naar wat ik hoor ook lange tijd onbeschermd. Die hebben dus al volop corona kunnen meenemen. Ze hadden ook het bezoek kunnen beperken tot een of twee vaste familieleden/vrienden.
Afwegen
Mensen in een verpleeghuis zijn in de laatste maanden van hun leven. Ik vraag me af welke keuze ze zelf zouden maken. En of het ethisch verantwoord is om mensen in hun allerlaatste fase elk gezelschap te ontzeggen. Ik vind het zelf nu niet meer te handhaven aangezien er ondanks deze maatregelen zoveel mensen toch besmet zijn geraakt.
Pluk
Een verpleeghuis is niet voor maanden, je verwart het met een hospice. Een verpleeghuis kan jaren iemands woonplek zijn.
tsjor
De term 'vitale beroepen' is niet gebruikt als term om aan te geven welke mensen 1,5 meter afstand moeten houden, klopt, dat gaat over noodzaak van kinderopvang.
Het is dus niet zo dat de 1,5 meter regel niet voor kinderen opgaat omdat de kinderopvangmedewerkers en het onderwijzend personeel een vitaal beroep zou hebben, klopt, de 1,5 m regel gaat voor kinderen niet op omdat er nu van wordt uitgegaan dat zij veel minder bijdragen aan besmettingen.
De overheid heeft het over cruciale beroepen en over vitale processen. Die moeten doorgaan (vandaar ook noodzaak van kinderopvang), ook als dat in de knel komt met de 1,5 m regel. Dat is een luxe die men zich daar niet altijd kan veroorloven.
En ik bedoelde dat het m.i. niet zo gek is het onderwijs ook als vitaal proces gaat worden gezien, en leerkracht als cruciaal beroep. Voor noodkinderopvang is dat niet meer nodig, maar voor het denken over de 1,5 meter-grens wel. Voor cruciale beroepen kan dat niet altijd.
Vitale beroepen
Het hele begrip vitale beroepen is inderdaad gericht op de kinderopvang, en zo te merken kan daar ook misbruik van gemaakt worden. Ik betaal me blauw aan kinderopvang en moet blijven werken maar ondertussen mag mijn kind niet naar de opvang. Buurvrouw zegt ja mijn man kon geen vrij krijgen en ik werk in het onderwijs dus moet na de meivakantie weer aan het werk op school dus ik heb opvang nodig en het kwam erop neer dat een onderonsje met de haar bekende opvang organisatie ervoor zorgt dat haar man ineens ook een vitaal beroep heeft en hoppa er is opvang.
Wij betalen puur omdat we na deze periode de opvang ook nodig hebben maar ik vind 220 euro per maand betalen en er niets voor terugkrijgen te walgelijk voor woorden. Ze bieden ons geen opvang en ik mag er vanuit gaan dat de ouders die de opvang nu wel afnemen gewoon een rekening krijgen, dat zou betekenen dat ze momenteel dubbel betaald krijgen en dat terwijl ze minder kinderen in de opvang hebben.
Dees
Er is toch sprake van geld terug krijgen?
Overigens hoeft maar 1 ouder een vitaal beroep te heb en om aanspraak te maken op de noodopvang
Ziekenhuizen
Jan, het gros van de ziekenhuizen staat geen of maar heel beperkt bezoek toe. Het is niet zo dat je daar wel naar believen je familie kan opzoeken.
Het bezoekverbod in verpleeghuizen lijkt mij ook meer om het personeel te beschermen als de (verder wel heel kwetsbare) bewoners. Want als dat zorgpersoneel ziek wordt, wie zorgt er dan voor de bewoners?
skik
Levensverwachting
Gemiddeld verblijven mensen negen maanden in een verpleeghuis.
Marsy
Ze geven aan dat als 1 ouder een cruciaal beroep heeft het verzoek is de opvang zelf te regelen alleen als dat niet kan moet de overheid het regelen.
Eigenlijk krom want als je beiden geen cruciaal beroep hebt en beiden geen tijd qua werk kan missen zit je dus beiden met een probleem terwijl als 1 iemand een cruciaal beroep heeft niemand een probleem heeft.
Als dit zich doorzet tot en met september denk ik dat veel mensen ivm de opvang van hun kind hun baan kwijt zijn. Mijn man in ieder geval.
En ja er komt een vergoeding maar die vergoeding zal niet het volledige betaalde bedrag zijn.
Dees
Wat raar, cruciaal is cruciaal lijkt mij, ook als get 'maar' 1 ouder is. Lijkt mij ook vrij cruciaal om geld te verdienen, dus ook wel een goede rede voor opvang.
Maar opvang tot 4 jaar gaat weer open nu en scholen deels, helpt dat al iets bij jullie?
Concessies
Voor ons helpt dat niet. Ik begrijp dat als beide ouders cruciaal is dat er ben geen van de ouders arbeidstechnisch een offer hoeft te worden gebracht.
Maar in het geval van 1 ouder cruciaal kan de andere ouder best een dagje vrij regelen. Na de meivakantie is er wat dat aangaat voor hen voor het eerst dat er concessies gedaan moeten worden.
Hier in huis zijn we al die tijd al beiden concessies aan het doen omdat we beiden niet cruciaal zijn maar beiden eigenlijk geen tijd hebben om werk te missen.
Chaos
Wat een chaos deze draad.
Moet het nou echt ineens over onderwijs, kinderopvang en cruciale beroepen gaan in een draad over verpleeghuizen en hoe mensen daar weg zitten te kwijnen zonder bezoek terwijl ze wel besmet raken?
wendelmoed
waarschijnlijk is dat omdat Pennestreek al in de derde posting zei dat ik niet mocht blaten. Terwijl ik gewoon mag vinden wat ik vind, maar zij denkt dat ze mag zeggen dat ik iets niet mag vinden. Niet dat ik me er veel van aantrek hoor.
Daarna ging het draadje alle kanten op.
nu lees ik dat de gemiddelde tijd dat mensen in verpleeghuizen leven negen maanden is. dat sterkt mij dus in mijn mening dat mensen in verpleegtehuizen toch al aan het einde van hun leven zijn en het dan fijner zou zijn als dat nog een beetje gezellig is met, al is het maar één, bezoek.
Eens
Dat ben ik het mee eens.
Langer dan 9 maanden
Volgens de website van zorgprismapubliek verblijven mensen gemiddeld 1,5 jasr in een verpleeghuis. En daarna is niet iedereen dood hoor, maar ook terug naar huis. Er zitten ook veel mensen tijdelijk, omdat ze na het ziekenhuis nog niet voldoende opgeknapt zijn om meteen naar huis te kunnen.
Erika
Het is allemaal dubbel, mensen die in verpleeghuizen zitten zitten zijn er inderdaad vaak erg aan toe. Mijn oma ging ook pas naar een verpleegtehuis toen ze niet lang meer had, in haar geval nog een jaar of 6 dat wel maar zij was echt een taaie.
Maar in die tehuizen kan het zo vreselijk snel.gaan die mensen mankeren al.van alles dus de kans dat ze corona overleven is klein.
Helaas kun je het tehuis niet splitsen in een a (will wel het risico lopen en familie zien) en b (willen zelf geen extra risico lopen) groep zoals zoveel werkgevers doen. De mensen wonen vaak door elkaar en worden door alle personeel geholpen. Hoe ellendig het ook is zodra ze er ziek worden wordt de hele groep al snel ziek.
Volgens mij is het niet verboden een ouder uit het tehuis te halen, dat zou nog een.optie zijn.
Hugo Borst
Meldde terecht, dat 50% van de bewoners helemaal geen bezoek krijgt, ook voor de uitbraak niet.
Ik vind niet dat we zorgeloos om moeten gaan met mensen in een verpleeghuis. Juist omdat mensen al een kwetsbare gezondheid hebben en op leeftijd zijn is een uitbraak van corona zo problematisch. Dat is te lang verwaarloosd.
Helaas gaat er een verhaal rond van een vrouw die haar moeder mee naar huis nam, maar nu het plaatsje in het verpleeghuis dreigt kwijt te raken. Dat soort bureaucratisch gedoe kun je er nu niet bij hebben.
Omgekeerd: voor de meeste mensen is de zorg voor de naaste echt te zwaar, mensen komen niet zomaar in een verpleeghuis. Vaak zijn de mantelzorgers al over de rand van hun vermogen gegaan.
Het is volgens mijn nog de vraag hoe je een uitbraak in een verpleeghuis kunt inperken. Ik denk dat de gezondheidszorg het liefst weer terug wil naar de stiautie, waarin ze konden testen, contactonderzoek doen en mensen in isolatie laten gaan. Nu iedereen weinig kontakten heeft zou dat weer mogelijk kunnen worden. Maar situaties zoals een verpleeghuis is dat erg lastig, zeker als er ook allemaal bezoek rond loopt.
Voorlopig heb ik alle respect voor de creativiteit die gevonden wordt om contacten toch mogelijk te maken.
Tsjor
Nog een andere vraag
Dan komt bij mij ook de vraag op: hoe ver gaan we om iedereen in leven te houden en wat is leven? Is leven ademhalen, ‘s morgens uit bed gehaald worden, in een stoel gezet worden en wachten tot je weer naar bed wordt gebracht?
Met weinig aandacht want bij de helft komt dus blijkbaar nooit bezoek en de hoeveelheid personeel is zo minimaal dat zij geen tijd hebben voor aandacht. Die zijn al blij dat ze de minimale verzorging kunnen doen.
Erika.
"Dan komt bij mij ook de vraag op: hoe ver gaan we om iedereen in leven te houden en wat is leven? Is leven ademhalen, ‘s morgens uit bed gehaald worden, in een stoel gezet worden en wachten tot je weer naar bed wordt gebracht?
Met weinig aandacht want bij de helft komt dus blijkbaar nooit bezoek en de hoeveelheid personeel is zo minimaal dat zij geen tijd hebben voor aandacht. Die zijn al blij dat ze de minimale verzorging kunnen doen."
Die vraag kan je niet voor een ander beantwoorden. Iedereen heeft andere grenzen voor wat kwalitatief nog een goed leven is. Maar wat heeft deze vraag met Corona te maken?
wow
"Dan komt bij mij ook de vraag op: hoe ver gaan we om iedereen in leven te houden en wat is leven? Is leven ademhalen, ‘s morgens uit bed gehaald worden, in een stoel gezet worden en wachten tot je weer naar bed wordt gebracht?
Met weinig aandacht want bij de helft komt dus blijkbaar nooit bezoek en de hoeveelheid personeel is zo minimaal dat zij geen tijd hebben voor aandacht. Die zijn al blij dat ze de minimale verzorging kunnen doen."
Kijk deze vraag zou 15 jaar geleden absoluut nooit gesteld worden. Maar nu: zorg is afgebouwd dus ja je hebt al geen leven meer als oudere, dus gaan we het er maar over hebben hoe lang we mensen in leven kunnen houden. Dat komt me voor als een retorische vraag. Uitkomst is nooit 'we moeten mensen langer in leven houden' of 'we moeten mensen even lang in leven houden' of 'we moeten de zorg zodanig verbeteren dat mensen meer aan hun leven hebben'
Waarbij ik wel de kanttekening maak dat ik begrijp dat mensen hun twijfels hebben om mensen die op natuurlijk wijze al lang zouden zijn overleden, maar coute que coute als een kasplantje in leven te houden. Maar de grenzen van de discussie schuiven steeds meer op. Dit icm met de discussie over de Drionpil vind ik dus heel eng.
erica
"Nog een andere vraag
Dan komt bij mij ook de vraag op: hoe ver gaan we om iedereen in leven te houden en wat is leven? Is leven ademhalen, ‘s morgens uit bed gehaald worden, in een stoel gezet worden en wachten tot je weer naar bed wordt gebracht?
Met weinig aandacht want bij de helft komt dus blijkbaar nooit bezoek en de hoeveelheid personeel is zo minimaal dat zij geen tijd hebben voor aandacht. Die zijn al blij dat ze de minimale verzorging kunnen doen."
Gebeurt dit dan?
Mijn vader heeft in een verpleeghuis gezeten. Wij gingen heel veel bij hem op bezoek, en ik zag dat de verpleging wel degelijk tijd had voor de mensen. Het is een soort gemeenschap waar ze de bewoners kennen en waar mensen erbij horen. Ik vond dat heel ontroerend om te zien. Ze deden 's avonds ook spelletjes met ze, er werd sinterklaas georganiseerd. Overdag konden ze met andere bewoners naar de dagbesteding en mensen konden zelf rond wandelen in huis. Ik kwam regelmatig een oude demente vrouw in de lift tegen die met haar rolstoel het huis doorging. Bij het intakegesprek werd gesproken over niet reanimeer beleid en over niet behandelen als hij iets zou mankeren. Maar ze vroegen ook aan ons veel over hem zodat ze goed bij hem konden aansluiten. En naar een paar weken merkte we ook dat ze hem kenden en bij hem aansloten. Mijn vader was een moeilijke man, tijdens zijn leven had hij vaak conflicten. Maar in het verpleeghuis voelde hij zich gezien en was hij gelukkig. Wij hebben erg op gezien tegen het moment dat wij hem naar het verpleeghuis zouden brengen. Na 48 jaar huwelijk moesten we onze ouders uit elkaar halen. (beide bekend met geheugenklachten.) Maar het was zeker een goede beslissing.
Erika
Uit je reacties blijkt wel dat je zelf geen ervaring hebt met een (goed) verpleeghuis. Daarom mijn eerdere suggestie om je eerst eens echt in het onderwerp te verdiepen voor je ergens een mening over hebt, anders ben je aan het blaten, dus.
Zoals bij vingerhoedje is het bij ons ook. En om dan even de link met Corona weer te leggen: de bewoners worden liefdevol verzorgd, soms wel jarenlang. Met die mensen bouw je dan dus een band op. Kun jij je ook maar een beetje voorstellen hoe het dan is als van die mensen die aan je zorg zijn toeverlaat en waar je om geeft dan ineens er een heleboel dood gaan?
Heb je enig idee hoe het is als je nu een ouder verliest, waar dan niemand bij mag zijn omdat diegene Corona heeft? Dat er bij de begrafenis maar een heel beperkt aantal mensen aanwezig mag zijn en dat je die niet eens kunt omhelzen omdat er nu Corona heerst?
De mensen in onze huizen die om andere redenen komen te overlijden mogen tenminste nog bezoek ontvangen, al is dat veel beperkter dan voor de crisis. Ik hoop dat we al onze bewoners door de crisis kunnen loodsen zodat ze later, op hun eigen tijd en met hun eigen kinderen om zich heen kunnen overlijden. En ik gun al die kinderen dat ze waardig afscheid kunnen nemen als de tijd daar is. En intussen zorgen wij heel erg goed voor onze bewoners en maken we de dagen zo aangenaam mogelijk.
Dit staat allemaal helemaal los van de discussie over beëindiging van een voltooid leven.
Bezoek
Besef wel dat bezoek relatief kort is. Als ik naar mijn oma kijk, die kreeg regelmatig bezoek mijn ouders een of twee keer per week en mijn tante om.de week andere tante kwam minder vaak. Mijn zus en nichten en ikzelf kwamen denk ongeveer eens per maand. Bellen deden we regelmatig. Maar wat is zo'n 4 uur bezoek in de week (want veel langer dan een uurtje trekt een oudje vaak niet) op 7 dagen per week 24 uur per dag in zo'n tehuis zitten? Het klinkt vaak dat er wekelijks 4 keer bezoek komt maar het is niets echt niets.
coute que coute
In 1975 stierf de Spaanse dictator Franco, nadat hij maandenlang kunstmatig in leven was gehouden. Op dat moment (voor mij althans) brak het besef door, dat er genzen zijn aan wat medsich gezien wellicht mogellijk is. Sindsdien is het 'coute que coute' in leven houden niet meer aan de orde.
Er is altijd een afweging tussen wat medisch gezien haalbaar is en wat wenselijk is vanuit de patiënt gezien (niet vanuit de omgeving van de patiënt). Mensen uit een verpleeghuis met een corona-besmetting gaan (meestal) niet naar de IC in een ziekenhuis, bijvoorbeeld.
Tsjor
Verpleeghuis
Ik vond het verschrikkelijk om mijn moeder naar een verpleeghuis te moeten brengen. Maar dat kwam ook omdat ik er 40 jaar eerder gewerkt had en die herinneringen op nu projecteerde. Het bleek heel anders te zijn
De afdeling waar mijn moeder zat was werkelijk en gezellige kleine gemeenschap. Er waren twee huiskamers die gezellig ingericht waren. Het personeel bemoeide zich de hele dag met de bewoners: spelletjes, men ging samen boodschappen doen en koken, de tafel dekken etc. Samen tv kijken. Er werden kerst- en sinterklaasmeetings georganiseerd. De gangen waren niet als kille ziekenhuisgangen maar vol schilderijtjes en zitjes.
Misschien lag het aan de invulling van deze specifieke afdeling maar ik heb er alle lof voor. Ze hebben mijn moeder tot haar dood uitstekend begeleid. Mijn moeder ging over nadat een hele lieve verpleegster, wier dienst was afgelopen zacht in haar oor fluisterde 'je mag gaan hoor'. Ik was erbij, het was heel mooi en menselijk.
En dat zou je mensen willen ontnemen door een grens aan het leven in leeftijd oid te gaan stellen?
Onmenselijke maatregel
Kort door de bocht vind ik dat van de regel dat bewoners in verpleeghuizen en zorgappartementen geen enkel bezoek mogen hebben.
Ik liep na te denken over het argument dat ik ook hier las dat deze maatregel ook voorkomt dat het virus dan weer mee naar buiten wordt genomen. Volgens mij houdt dat argument geen stand zo lang er geen totale lockdown is en mensen wel naar de winkel mogen waar virus verspreid kan worden. Zo lang niet-corona(verdachte)patiënten in ziekenhuizen wel bezoek mogen (ken meerdere ziekenhuizen waar dan 1 bezoeker pp per dag mag komen) die niet opgemerkt virus mee naar binnen of buiten kunnen meenemen enzovoorts. Wanneer dit ziekenhuizen niet verboden wordt, waarom verpleeghuizen dan wel? Waarom wordt hier niet minstens 1 vaste bezoeker toegestaan, mits die geen gezondheidsklachten heeft?
Die regel dat mensen in instellingen geen bezoek mogen heeft volgens mij vooral en misschien wel alleen als insteek dat zij zwak zijn en beschermd moeten te worden. Terwijl niemand hen vroeg wat zij zouden willen.
Vorige week las ik een artikel van de ethicus E. Kompanje over dit onderwerp.
De kern voor mij: door oudere mensen zo strikt te isoleren lijken we ineens kwantiteit van leven belangrijker te vinden dan kwaliteit van leven. Terwijl we voor die categorie mensen buiten coronatijd kwaliteit van leven belangrijker vonden. En belangrijker: de mensen om wie het gaat vinden dat zelf in grote getalen ook.
Waar we buiten Corona de dood voor een groep mensen (min of meer) accepteerden als horend bij de hoge leeftijd (en veel ouderen in die situatie dat zelf ook doen) moet de dood door Corona ten koste van kwaliteit van leven voorkomen worden. Ten koste van de behoefte dierbaren te zien. Je hoort vaak de uitdrukking ‘het gaat minder om dagen toevoegen aan het leven en meer om leven toe te voegen aan de dagen’. Dat lijken we in deze situatie voor deze mensen behoorlijk kwijt.
Ik lees de draad nog even terug
En ik krijg er nog meer vragen van. Ik ga hierbij wel uit van niet Corona-besmette of niet Corona-verdachte bewoners. Voor die mensen geldt weer een heel ander regime.
Volgens mij pleit hier bijna niemand voor ongebreideld bezoek. Dat mag idd in ziekenhuizen ook niet. Maar zoals ik al schreef, ik ken meerdere ziekenhuizen waar voor patiënten die geen Corona hebben -of hiervan verdacht worden- 1 bezoeker is toegestaan en 1 x per dag.
Waarom wegen de belangen van zieken die tijdelijk in een ziekenhuis zwaarder dan die van bewoners in een verpleeghuis of van mensen die in een voorziening van appartementen met zorg wonen? Dat tijdelijk maakt namelijk ook nog wel uit. Behalve Covid-19-patiënten blijft bijna niemand echt lang in het ziekenhuis. De mensen die aan het begin van de maatregelen in het ziekenhuis lagen, zijn op echt een enkeling na al lang weer thuis. Bij hun naasten (als ze die eerder ook hadden). Terwijl de bewoners van de huizen daar nog steeds zijn en nog steeds geen naasten zien.
Tsjor noemde dat Hugo Borst duidelijk zou hebben gemaakt dat 50% van de bewoners in een verpleeghuis voor Corona toch al geen bezoek kregen. Afgezien van de vraag of dat waar is, zou mijn vraag dan zijn: kan dat dan een argument zijn om de andere 50% ook maar hun bezoek te ontzeggen?
Het argument dat bezoek van naasten maar kort is, is ook voorbij gekomen. Dat is waar. Maar het zijn naasten met wie mensen van alles delen/gedeeld hebben.. Dat is van een andere orde dan ‘lieve vreemden’ die komen om te zorgen.
Ik vind de beschikbaarheid van beschermingsmateriaal wèl een punt. Met name waar het gaat om de bescherming van zorgmedewerkers. Dat had beter geregeld moeten worden. Ik weet niet hoe daar voor gezorgd had moeten worden, maar dat had zeker gemoeten.
Daar niets van af willen doen, blijft ook de kwestie dat die zorgmedewerkers komen ook op meer plekken komen dan in hun zorginstelling. Ook daar is virus.
En het feit blijft dat deze maatregel volgens mij niet primair gericht was op bescherming van het zorgpersoneel (dan waren heel andere maatregelen meer geëigend geweest) maar op de bescherming van de mensen die daar wonen.
Aagje
Ik ben het met je eens.
Bezoek is voor de verpleeghuisbewoners zo fijn, ook al is het maar een paar uur per week. Anders om telt ook, ik had ook behoefte om mijn vader te zien in de laatste maanden van zijn leven. Wij wisten niet wanneer hij zou sterven, maar we wisten wel dat hij niet meer lang te leven had. Dus niet alleen de bewoners zelf hebben behoefte aan bezoek, maar de familie heeft ook behoefte om hun dierbare te zien. Juist omdat je weet dat er een moment komt dat je afscheid moet nemen.
Oplossingen
Er zijn zoveel verpleeghuizen die allerlei oplossingen hebben zodat toch bezocht kan worden. Zag ze laatst in de buurt ook zitten een tafel aan het ene kan ven het tuinhek en een tafel aan de andere kant van het tuinhek en verderop nog zo'n opstelling. Ik zie tal van foto's van raambezoekjes. Ik denk uiteindelijk dat in veel gevallen er daadwerkelijk bezoekmogelijkheden zijn.
Ik weet van mensen die hun ouders maanden niet gezien hebben voor het corona verhaal die nu ineens moeite hebben met het beperkte bezoek.
Toch even dit
Ik bezocht mijn demente moeder vaak. Ze was heel blij als ik kwam. Maar ze was ook weer zo vergeten dat ik geweest was. Als ik haar een uur later belde, zei ze "je komt ook nooit, ik heb je in geen maanden gezien". Van personeel hoorde ik dat ze met alle kleine dingen gelukkig was en geen besef had van hoe vaak ik kwam. Als ik hen uitlegde dat ik een week niet kon komen vanwege opname in het (academisch ziekenhuis elders) van mijn kind zei men vaak "joh, het is lullig maar of je nu elke dag komt of een keer per maand: ze is zodra je uit zicht bent vergeten dat je er was" En ze lijkt best tevreden (dit was ver voor corona)
Natuurlijk wil je je demente familie een plezier doen. Maar waak er voor dat je je eigen gezonde bewustzijn niet projecteert op hun situatie.
Maar Mark
Jouw demente moeder is toch niet maatgevend voor iedereen in het verpleeghuis. Onder dementerenden is al een groot verschil in de manier waarop de werkelijkheid beleefd wordt. Maar er zijn ook de somatische bewoners. Die zijn gemiddeld genomen opgenomen vanwege een lichamelijke zorgbehoefte. Die zijn vaak niet dementerend. Of licht dementerend. Is een groot verschil hoor.
