Oogoperatie
Ons meisje (9) wordt binnenkort aan haar ogen geopereerd vanwege scheelzien. Het is de tweede keer dat ze deze operatie krijgt, de eerste keer is vier jaar geleden. Vanmiddag met dochter naar het ziekenhuis geweest voor de intake bij de anesthesie en de laatste controle bij de oogarts. Over twee weken wordt ze geopereerd.
Dochter was opgewekt en ze werkte goed mee in het ziekenhuis. Maar na afloop begon de spanning wel wat op te lopen. Het wordt nu opeens heel 'echt' en het komt dichtbij.
Het is niet haar keuze, maar ze begrijpt wel dat het moet en wil haar best doen om mee te werken.
Ze reageert tot nu toe (vier operaties) niet goed op narcose en is nog een hele tijd behoorlijk uit haar doen, snel boos, gefrustreerd, veel tranen. En ze kan ook van het ene op het andere moment omslaan.
Nu is mijn vraag hoe we die tijd gaan doorkomen. Volgens de arts zou ze - ze wordt op een woensdag geopereerd - na het weekend weer naar school kunnen. Wel afhankelijk van hoe het gaat. Vorige oogoperatie was in de zomervakantie (en tijdens corona). Ze vond het toen vooral heel erg dat ze niet mocht zwemmen, er was een hittegolf en ze kan slecht tegen warmte. Daarom het nu bewust na de zomer gepland.
Hebben jullie tips voor hoe ze de tijd een beetje door kan komen? Leuke podcasts of luisterboeken voor kinderen bijvoorbeeld. We hebben destijds ook veel voorgelezen.
Liefst non-visuele activiteiten. Dochter ontprikkelt het beste met dingen waarbij ze haar ogen niet hoeft te gebruiken en waarschijnlijk na deze operatie nog meer dan normaal.
Fijn dat het achter de rug is. Toch heftig al die narigheid die ze al gehad heeft maar jullie zijn een super team met zijn drieën 👍️
Ik moet zeggen dat ik voorzichtig positief durf te zijn. Dochter heeft haar ogen nog veel dicht, kijken is vermoeiend en geeft veel prikkels. Ze heeft veel behoefte aan fysiek contact, maar ik vind dat ze het dapper doorstaat. Af en toe is er even een moment van boosheid of verdriet, maar dat richt zich inmiddels veel minder op ons en veel meer op de situatie. En het lukt haar steeds beter om zich relatief snel weer te herpakken.
Het druppelen van haar ogen vindt ze écht niet fijn. Dat zijn ook momenten dat de emotie vaak even opspeelt. Maar ze laat het toe, al heeft ze een paar keer wel zichzelf een klap gegeven. Waar ze vervolgens zelf van schrok en verdrietig van werd.
Het enige wat ik wel zorgelijk vond, was dat ze in haar slaap haar gezicht kapot heeft gekrabd. En de afgelopen nacht werd ze meerdere keren in paniek wakker. Ze verwerkt veel dingen in de nacht, dit hadden we verwacht, maar het blijft naar.
Morgenmiddag komen er twee vriendinnetjes langs. Dat vond dochter oké, maar 'ze kon niet beloven dat ze leuk zou doen'.
Aaah MamaE, beterschap voor haar! Fijn dat operatie goed is gegaan! Dat hebben jullie toch maar mooi gedaan!
Rot van het krabben. Kan ze geen handschoentjes aan in nacht? Je hebt fijne van katoen of bamboe.
Hoop dat ze minder verdrietig kan zijn door het slaan, dat helpt niet mee lijkt me.
Misschien kan ze haar vriendinnen waarschuwen vooraf? Het hoort er ook bij vriendschap wel wat bij natuurlijk, goede en slechte tijden… niet erg als ze niet leuk doet!
Pinokkio schreef op 10-10-2024 om 23:46:
Aaah MamaE, beterschap voor haar! Fijn dat operatie goed is gegaan! Dat hebben jullie toch maar mooi gedaan!
Rot van het krabben. Kan ze geen handschoentjes aan in nacht? Je hebt fijne van katoen of bamboe.
Hoop dat ze minder verdrietig kan zijn door het slaan, dat helpt niet mee lijkt me.
Misschien kan ze haar vriendinnen waarschuwen vooraf? Het hoort er ook bij vriendschap wel wat bij natuurlijk, goede en slechte tijden… niet erg als ze niet leuk doet!
Die handschoentjes, gaan we wel naar kijken. Ze doet dit niet expres, het is onmacht en dat uit ze heel fysiek. Ze wil zichzelf ook niet slaan en het gebeurt echt al stukken minder dan een tijd geleden, maar soms, in een reflex, dan toch een klap.
Ze leert bij therapie om niet te oordelen. En als ze wel oordeelt, dan over gedrag, niet over zichzelf als persoon.
De vriendinnetjes hadden zelf gevraagd of ze mochten komen. Dochter wilde dat wel, maar gaf ook aan dat ze niet wist of ze leuk kon doen en dat ze eigenlijk niet wil dat andere mensen die kant van haar zien. Maar we hebben haar uitgelegd dat dat niet erg is. Ook gespiegeld; stel dat een vriendinnetje geopereerd zou zijn, dan zou jij ook langs willen gaan. En zou je dan oordelen als ze even niet zo leuk doet? Natuurlijk niet.
Vannacht was wel heel onrustig met meerdere keren in paniek wakker worden, veel verdriet en ze heeft ons dan echt nog nodig. Ze heeft nu best wel wat wondjes van het krabben in haar gezicht.
Die squishmellow knuffel is wel een gouden zet. Ze wil er niet in knijpen, maar aait hem wel heel veel, omdat hij zo lekker zacht is. Hij ligt de hele dag bij haar.
Met de vriendinnetjes is het goed gegaan gisteren. Ze hebben spelletjes gedaan en gekletst. Dochter vond het fijn dat ze er waren, maar was daarna wel moe. Tijdens het bezoek wilde ze haar bril dragen, maar verder draagt ze die nog meer niet dan wel. Ze heeft haar ogen ook nog best veel dicht. Ik denk vanwege visuele overprikkeling.
Haar beugel draagt ze overigens verrassend goed.
Ze klaagt niet over pijn, maar druppelen vindt ze wel vervelend. Het lukt haar wel om het zonder al te veel drama toe te laten en te doorstaan, tot vanavond. Toen werd ze even gigantisch boos, huilen en schreeuwen en alles was zo vreselijk oneerlijk en daarna was ze weer verdrietig om haar eigen gedrag.
Ze is ook verdrietig om hoe ze eruit ziet met allemaal wondjes/korstjes in haar gezicht en geeft zichzelf daar de schuld van en mepte zichzelf in haar gezicht.
Het zou zoveel makkelijker zijn als ze wat meer compassie had met zichzelf en zichzelf ook de ruimte gunde voor emoties. Het is ook allemaal niet niks, ook al valt het ons dit keer mee. Ze is niet ziek en heeft geen pijn. Dat scheelt al enorm ten opzichte van de vorige twee operaties. Maar dat neemt niet weg dat het niet leuk en toch belastend is allemaal.
Wat moeilijk voor jullie en voor haar. Ik neem aan dat het een soort onmacht is omdat ze niet weet wat ze met haar gevoelens aan moet? Heeft haar hulpverlener geen ideeën die zouden kunnen helpen? Helaas geen tips maar herken het zichzelf pijn willen doen wel.
Fijn dat het bezoek van haar vriendinnen wel wat afleiding gaf. Veel sterkte.
lampion schreef op 13-10-2024 om 18:15:
Wat moeilijk voor jullie en voor haar. Ik neem aan dat het een soort onmacht is omdat ze niet weet wat ze met haar gevoelens aan moet? Heeft haar hulpverlener geen ideeën die zouden kunnen helpen? Helaas geen tips maar herken het zichzelf pijn willen doen wel.
Fijn dat het bezoek van haar vriendinnen wel wat afleiding gaf. Veel sterkte.
Ja, het zichzelf pijn doen is onmacht. Ze kiest daar niet voor. Het zijn reflexen. Ze is dan zo overspoeld met emoties dat ze dat niet kan kanaliseren. Het helpt blijkbaar, heel even. En ze doet het al veel minder dan een tijdje terug. Dat heeft ze bij therapie geleerd. Maar soms lukt het ook nog even niet en dan wordt ze weer verdrietig. Alleen als ze het in haar slaap doet, is het sowieso moeilijk te sturen.
Ze mag morgen naar school van de arts, maar ze wil niet omdat ze 'er niet uitziet'. We hebben afgesproken dat ze een halve dag gaat proberen. Ze vindt het wel een drempel. En is bang dat het niet lukt. Maar we moeten ergens beginnen.
Veel sterkte maar weer!
Is het bij haar ook een kwestie van emoties niet op tijd aangeven/ verwerken?
Ik kan me goed voorstellen dat dit ook wel heel veel en grote emoties zijn, denk dat ieder kind wel veel last zou hebben van deze situaties. Het is me nogal wat!
Fijn is dat hè, als je iets vindt dat werkt, zoals de knuffel
Hier zijn de handschoentjes gebruikt als kind zich open krapte door de jeuk. (eczeem) Werkten heel fijn.
Veel succes met haar op school! Kan me goed voorstellen dat ze het moeilijk vindt.
Mogen betekent natuurlijk niet gelijk ook dat het moet, ik zou haar wat meer tijd geven als ze dat nodig heeft voordat ze naar school gaat.
Dochter vond het maandag spannend om naar school te gaan, dus ik ben even mee gegaan. Bij thuiskomt kwam er wel een enorme huilbui en daarna heeft ze de hele middag geslapen. En voelde ik me schuldig. Hebben we dan toch teveel gepusht? Het was op school wel goed gegaan. Maar aan het einde van de ochtend was ze moe.
Later gaf ze aan het allemaal niet zo goed te weten. Ze vond het niet vervelend op school en het was goed gegaan, maar ze wilde niet telkens huilen en boos doen tegen ons. We hebben toen afgesproken dat ze gaat en naar huis mag als ze dat wil, ook als dat al eerder op de ochtend is. Vandaag is het toch de hele ochtend gelukt en heeft ze vanmiddag wel geslapen, maar wel eerst rustig gegeten en gedruppeld. Oh ja, dat druppelen heb ik gisteren na haar huilbui ook afgedwongen onder enorm verzet van dochter en toen heeft ze zichzelf toch weer pijn gedaan en dat vond ik heel naar en achteraf twijfel ik of ik daarin niet te rechtlijnig heb gedacht.
Maar goed, in de avond was ze weer rustig, heeft goed gegeten en snapte niets van haar huilbui, maar was niet boos op ons of in het algemeen. Wel verdrietig, omdat ze er allemaal niks van snapte en het volgens haar te vaak gebeurde dat ze huilbuien had en boos werd om niks. Maar uiteindelijk heeft ze nog een hele poos bij mijn man in de armen gelegen en ze heeft de hele nacht rustig doorgeslapen in haar eigen bed.
Zijn we weer...even van me afschrijven...
Dochter is vorige week de hele week halve dagen naar school geweest en dat ging goed. Maandag zaten haar oogjes dichtgeplakt, is ontstoken. We konden gelukkig snel terecht in het ziekenhuis voor de controle ipv vandaag en ze heeft nu een zalf voor in haar ogen.
Op zich ging dat allemaal best, maar gisteravond liep ze even helemaal over van verdriet en dat eindigde in een hele boze bui en een hele onrustige nacht en dan doet ze zichzelf toch weer pijn. Ze gaat morgen bij mijn schoonouders logeren en nu twijfel ik of dat een goed idee is. Maar haar dat ontnemen gaat voor nog meer boosheid zorgen. Vanochtend voelde ze zich heel schuldig en wilde ze veel knuffelen. Net lekker gedoucht en nu is ze met mijn man boodschappen doen.
Ik wil vanmiddag een lange wandeling gaan maken. Ik merk dat ik dat nodig heb.
Ik vind haar enerzijds het liefste in mijn leven en ik heb ook echt met haar te doen wat betreft alle tegenslagen, maar ik vind haar gedrag soms ook echt heel vermoeiend en dan moet ik af en toe echt mijn best doen om niet boos te worden, mezelf voor te houden dat ze het niet expres doet. En mezelf voor te houden dat ik ook maar een mens ben en dat ik het af en toe best even lastig mag vinden allemaal.
Het is ook logisch dat je dit soort gevoelens hebt. Jullie staan altijd klaar voor jullie dochter en het is moeilijk te zien dat ze zoveel voor haar kiezen krijgt. En ook hoe moeilijk zij het ermee heeft en de manier waarop ze dit soms uit.
Ik denk dat het inderdaad verstandig is om het logeren door te laten gaan en niet alleen voor haar en je schoonouders maar ook voor jou en je man.
dan schreef op 23-10-2024 om 12:45:
Het is ook logisch dat je dit soort gevoelens hebt. Jullie staan altijd klaar voor jullie dochter en het is moeilijk te zien dat ze zoveel voor haar kiezen krijgt. En ook hoe moeilijk zij het ermee heeft en de manier waarop ze dit soms uit.
Ik denk dat het inderdaad verstandig is om het logeren door te laten gaan en niet alleen voor haar en je schoonouders maar ook voor jou en je man.
Ja weet je, ik snap het best allemaal hoor. Maar dan gaat het een paar dagen goed en lijkt ze min of meer de operatie verwerkt te hebben en dan is er toch weer een tegenslag en een boze bui die niemand wil. Ze doet het niet expres, dat weet ik en dat houd ik mezelf ook voor. Maar ik zou het haar zo gunnen om wat makkelijker door het leven te fietsen.
Ja eens, doe dat logeren maar wel.
Vooral voor jezelf goed zorgen nu hoor!
En ja, dat doen kinderen ‘gewoon’ met je. Ze zijn het liefste in je leven en vaak ook het lastigste.
Het mooiste is natuurlijk als ze niet al teveel mee krijgen van die last, dus vooral even focussen op jezelf. Maak die wandelingen maar en klaag hier (en elders ) maar een eind weg over je dochter.
Ik wilde het niet laten overkomen als een klaagzang over dochter. Want dat vind ik niet terecht en dat verdient ze niet. Ze gaat wel uit logeren, ook al vraagt dat ook wat van opa en oma qua druppelen en zalf. Maar goed, dat lukt wel. Het zou me ook niet verbazen als ze daar beter meewerkt en dan bij ons.
