Oogoperatie
Ons meisje (9) wordt binnenkort aan haar ogen geopereerd vanwege scheelzien. Het is de tweede keer dat ze deze operatie krijgt, de eerste keer is vier jaar geleden. Vanmiddag met dochter naar het ziekenhuis geweest voor de intake bij de anesthesie en de laatste controle bij de oogarts. Over twee weken wordt ze geopereerd.
Dochter was opgewekt en ze werkte goed mee in het ziekenhuis. Maar na afloop begon de spanning wel wat op te lopen. Het wordt nu opeens heel 'echt' en het komt dichtbij.
Het is niet haar keuze, maar ze begrijpt wel dat het moet en wil haar best doen om mee te werken.
Ze reageert tot nu toe (vier operaties) niet goed op narcose en is nog een hele tijd behoorlijk uit haar doen, snel boos, gefrustreerd, veel tranen. En ze kan ook van het ene op het andere moment omslaan.
Nu is mijn vraag hoe we die tijd gaan doorkomen. Volgens de arts zou ze - ze wordt op een woensdag geopereerd - na het weekend weer naar school kunnen. Wel afhankelijk van hoe het gaat. Vorige oogoperatie was in de zomervakantie (en tijdens corona). Ze vond het toen vooral heel erg dat ze niet mocht zwemmen, er was een hittegolf en ze kan slecht tegen warmte. Daarom het nu bewust na de zomer gepland.
Hebben jullie tips voor hoe ze de tijd een beetje door kan komen? Leuke podcasts of luisterboeken voor kinderen bijvoorbeeld. We hebben destijds ook veel voorgelezen.
Liefst non-visuele activiteiten. Dochter ontprikkelt het beste met dingen waarbij ze haar ogen niet hoeft te gebruiken en waarschijnlijk na deze operatie nog meer dan normaal.
MamaE schreef op 23-10-2024 om 13:56:
Ik wilde het niet laten overkomen als een klaagzang over dochter. Want dat vind ik niet terecht en dat verdient ze niet. Ze gaat wel uit logeren, ook al vraagt dat ook wat van opa en oma qua druppelen en zalf. Maar goed, dat lukt wel. Het zou me ook niet verbazen als ze daar beter meewerkt en dan bij ons.
Ook dat. Vreemde ogen, zelfs die van opa en oma, dwingen toch.
Grijp de gelegenheid maar aan om zelf even bij te tanken. Want het is voor jou/jullie net zo goed heel zwaar allemaal. Je bent toch tot op grote hoogte machteloos, het is jullie dochter die de problemen heeft en die wil je het allerliefste gewoon van haar overnemen, maar dat gaat nou eenmaal niet. Dat is ook zwaar. Op een heel andere manier, maar toch. En dan nog haar buien moeten trotseren en in goede banen leiden, het is allemaal gewoon niet niks. Echt, jullie doen het fantastisch!
Jonagold schreef op 23-10-2024 om 15:03:
[..]
Ook dat. Vreemde ogen, zelfs die van opa en oma, dwingen toch.
Grijp de gelegenheid maar aan om zelf even bij te tanken. Want het is voor jou/jullie net zo goed heel zwaar allemaal. Je bent toch tot op grote hoogte machteloos, het is jullie dochter die de problemen heeft en die wil je het allerliefste gewoon van haar overnemen, maar dat gaat nou eenmaal niet. Dat is ook zwaar. Op een heel andere manier, maar toch. En dan nog haar buien moeten trotseren en in goede banen leiden, het is allemaal gewoon niet niks. Echt, jullie doen het fantastisch!
Wat lief, dankjewel! Ja, je hebt gelijk. En waarschijnlijk moet ze dan als ze thuiskomt weer ontladen tegen ons. Omdat het veilig is en we toch wel van haar houden.
Net ook, ik kwam thuis van mijn wandeling en dan krijg ik een hele dikke knuffel en zegt ze 'sorry van gisteravond en vannacht mama. Ik wil helemaal niet boos doen, maar het gebeurt gewoon en dan zijn jullie ook nog altijd lief voor mij'.
Toen heb ik haar uitgelegd dat we snappen dat ze er niks aan kan doen en er niet voor kiest. Dat wij ook steeds bijleren over hoe haar hoofd werkt. Dat we onszelf oefenen in genade als levenshouding. En dan ligt er zo'n lief, klein, zacht en warm lijfje tegen me aan en dan besef ik weer dat we meer dan alles hebben om dankbaar voor te zijn.
MamaE schreef op 23-10-2024 om 16:00:
[..]
Wat lief, dankjewel! Ja, je hebt gelijk. En waarschijnlijk moet ze dan als ze thuiskomt weer ontladen tegen ons. Omdat het veilig is en we toch wel van haar houden.
Net ook, ik kwam thuis van mijn wandeling en dan krijg ik een hele dikke knuffel en zegt ze 'sorry van gisteravond en vannacht mama. Ik wil helemaal niet boos doen, maar het gebeurt gewoon en dan zijn jullie ook nog altijd lief voor mij'.
Toen heb ik haar uitgelegd dat we snappen dat ze er niks aan kan doen en er niet voor kiest. Dat wij ook steeds bijleren over hoe haar hoofd werkt. Dat we onszelf oefenen in genade als levenshouding. En dan ligt er zo'n lief, klein, zacht en warm lijfje tegen me aan en dan besef ik weer dat we meer dan alles hebben om dankbaar voor te zijn.
Gossie 
Dochter heeft het heel fijn gehad bij mijn schoonouders. Er zijn wel een paar kleine huilbuien geweest (na een struikelpartij en even boos doen over druppelen) maar blijkbaar lukte het haar wel om zichzelf snel te herpakken. Man en ik hebben ook een paar fijne dagen samen gehad. Goede gesprekken, heerlijk gewandeld, lekker gegeten.
Schoonouders gaven wel aan dat ze dochter haar (autistische) gedrag niet altijd snappen, maar dat ze bereid zijn om erover te leren. Ze zeggen ook heel eerlijk; onze kinderen stapten net wat makkelijker over drempels heen. En onze andere kleinkinderen ook. Maar die hadden ook niet zo'n overvolle rugzak mee te sjouwen door het leven.
Maar het is zo'n heerlijk lief meisje, spontaan, eerlijk en we vinden altijd samen weer onze weg.
Dat vind ik echt heel lief en mooi, dat ze willen leren en ruimte willen maken voor dat wat er bij mijn ouders nooit mocht (en mag) zijn. Of in ieder geval niet benoemd mag worden.
heerlijke opa en oma die dus gewoon kijken wat elk kleinkind als individu nodig heeft. ♥️♥️♥️
Ysenda schreef op 27-10-2024 om 22:14:
heerlijke opa en oma die dus gewoon kijken wat elk kleinkind als individu nodig heeft. ♥️♥️♥️
Zeker! Doen mijn ouders ook wel hoor, ook bij mij vroeger. Maar tegelijkertijd was er ook wel druk om normaal te zijn, was het erg belangrijk wat andere mensen zouden denken en vinden. Het mocht er wel zijn, maar niet te opvallend en openbaar en vooral geen naam hebben. Daaronder zit heel veel pijn, verdriet, zorgen en ongemak. Ik ben niet boos op mijn ouders, maar vind het wel jammer dat we er (nog steeds) niet over kunnen praten. Bij mijn schoonouders ervaar ik meer acceptatie en erkenning en begrip én het vertrouwen dat ze samen hun weg wel vinden.
En beide zijn op hun eigen manier wel gewoon liefdevolle grootouders voor dochter.
