Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
Ja, ze kan het wel, maar wel als de randvoorwaarden goed zijn. Misschien kan ze ook heel hard fietsen, maar wel als ze fit is, bergaf, wind mee en banden goed opgepompt. Als dat niet zo is komt ze veel minder hard vooruit, of lukt het zelfs helemaal niet. En dat mag gewoon.
Probeer dat te accepteren. En je hoeft dan niet helemaal te analyseren waarin het vandaag niet lukt. Het lukt vandaag gewoon niet, punt. En jij kunt helpen door er te zijn, dit vast te houden, maar je hoeft niet uit te leggen waarom het wel zou moeten lukken. Het is geen falen je, als het even niet lukt.
Laat het er even zijn, dan kan ze het denk ik het snelst weer loslaten en doorgaan.
'We doen het samen', dat is inderdaad fijn. Mijn dochter is diverse keren ziek geweest/uitgevallen. Zij had hulp nodig op diverse vlakken om er weer bovenop te komen. Mijn jonge dochter heeft me daarbij steeds toegelaten. Vast omdat ik (vaak) de juiste toon aansloeg. Maar dan nog, als pubermeisje je moeder zo dichtbij laten zijn en hulp accepteren, ik vond het bijzonder en knap van haar.
Dat zeg ik ook nu, achteraf nog regelmatig tegen haar, dat ik trots op haar ben dat ze dat kon. En dat we dankbaar mogen zijn dat we elkaar daarin konden vinden. Voor mij was het ook niet altijd makkelijk, soms heel zwaar, en ook dat kon en kan ik met haar bespreken: ja soms vind ik het zwaar, maar ik wil dit doen, altijd. Je deelt een belangrijke deel van elkaars leven, laat elkaar toe, helpt elkaar. Dat is heel bijzonder, fijn en waardevol.
Wat een lieve dochter hebben jullie. Jullie komen er wel.
Ysenda schreef op 03-05-2024 om 13:27:
Wat een lieve dochter hebben jullie. Jullie komen er wel.
De allerliefste. En ze is niet inwisselbaar. Dat jullie het even weten.
Vanmiddag twee uur met dochter bij de tandarts en ortho gezeten en eerlijk gezegd viel het behoorlijk tegen. Gisteren gaf dochter aan dat ze heel boos was omdat het allemaal nodig was en dat ze het niet wilde en heel spannend vond, ook bang dat ze nare opmerkingen over gaat krijgen over de metalen kroontjes, de beugel en haar spraak. Maar dat ze wel mee zou gaan werken, want het moest nu eenmaal. En dat deed ze, heel dapper.
Acht verdovingsprikken en een heleboel boor en vulwerk en ze gaf geen kik. Tot het ontzenuwen van de hoektanden in de bovenkaak, daar heeft ze het even heel hard uitgegild van de pijn bij het schoonmaken/vijlen van de wortelkanalen, ondanks extra bijverdoven deed dat heel veel pijn. En daarna was ze zo boos dat er even heel veel weerstand was toen de kroontjes geplaatst moesten worden. Nadat ze een kleine tien minuten volkomen overstuur heeft zitten brullen op mijn schoot, ging ze toch weer heel dapper in de stoel liggen. Ze bleef zachtjes huilen, maar deed wel haar mond open liet de tandarts de kroontjes plaatsen ondanks dat ze het niet fijn vond.
Daarna heeft de ortho haar beugels gewisseld. Naast de losse beugel zijn er ook veren geplaatst om meer ruimte te maken voor haar voortanden (zowel boven als onder).
Die zullen er ongeveer een jaar in moeten blijven zitten. Op dit moment zijn de verdovingen uitgewerkt en heeft dochter veel pijn. Met name napijn van het ontzenuwen en druk/spanning van de veren. De eerste dagen mocht ze van de ortho opbouwen met het dragen van de losse beugel. Er was begrip dat het allemaal even heel veel was en dat ze moest wennen.
Dochter is boos op alles, heel erg verdrietig en wil even helemaal niks en praat ook niet. Ze zoekt wel nabijheid, dat die verbinding is er is, geeft hoop. Begrijpelijk, maar ik vind het heel moeilijk om haar zo te zien. Ik heb echt met haar te doen.
Het is ook zielig, arm meisje... houd haar maar lekker vast als ze daar behoefte aan heeft, dat kun jij haar geven en is het belangrijkste wat ze nu nodig heeft.
Ach, wat sneu allemaal, zo moeilijk voor haarzelf maar ook voor jullie.
Complimenten, en ook sterkte voor je dochter. Het klinkt als hele pittige ingrepen steeds, ik vind haar zeer dapper. En jullie als ouders ook.
Nou wat sneu zeg… als volwassene klinken deze behandelingen al vreselijk, laat staan voor een meisje van die leeftijd. Heel knap dat ze het allemaal heeft laten doen. Hoop dat ze snel minder pijn heeft en snel gewend is aan de nieuwe beugel. En voor jou ook een knuffel, MamaE!
We zijn zeker trots op dochter en hoe dapper ze is geweest. Toch vraag ik me af of we er verstandig aan hebben gedaan om dit allemaal in één keer te laten doen. Dat was dochters eigen keuze, en ze heeft veel behoefte aan autonomie, maar toch...hadden wij en/of de tandarts en ortho niet een grens moeten trekken? Dat dit té veel is en dat zij dat met haar net negen jaar helemaal niet kan overzien en ook niet alles kan bepalen?
Dochter wilde niks eten vanavond (daar hadden we ook al op gerekend) en heeft alleen maar op de bank tegen ons aangelegen of op schoot. Met momenten was ze heel boos, met momenten heel verdrietig. Dat het allemaal zo verschrikkelijk oneerlijk is. Dat ze alle nieuwe beugels nu al haat en ze er uit wil. En vooral dat het zo veel pijn doet.
Ze durfde eigenlijk zelf niet kijken hoe het eruit zag, maar uiteindelijk is ze dat samen met mijn man wel aangegaan. Dat was even schrikken, grote paniek en dikke tranen.
Ze heeft zichzelf helaas ook een paar keer pijn gedaan vanmiddag en vanavond, tot haar eigen frustratie.
Uiteindelijk hebben we haar overgehaald om toch paracetamol te nemen.
Tandenpoetsen gaf weerstand, maar ze liet dat wel toe. En uiteindelijk is ze gaan slapen met ook de losse beugel in haar mond. Ze heeft zichzelf in slaap gehuild, maar ik mocht wel naast haar zitten en haar zachtjes aaien en masseren.
Mijn man zat er vanavond wel even doorheen. Hij vond het heel lastig om te zien dat dochter het zo moeilijk heeft. Vroeg zich af of veerkracht niet eindig is. Of we niet als ouders grenzen mogen en zouden moeten stellen aan alle nare behandelingen die ze moet ondergaan. Of de prijs niet te hoog is. Die antwoorden heb ik ook niet.
Gelukkig hebben we wel elkaar en houden we elkaar vast als het lastig is. Dat is heel veel waard.
Ppppfftt ik heb zo met jullie te doen!
En snap jullie twijfels en overwegingen zo goed!
Ik heb je plaatje niet (meer) helemaal helder, hoe gaat het verder lopen nu? Komt er nog meer aan?
Hier is dochter al jongvolwassen en geen ass oid. (wel op z’n minst erg gevoelig, maar da’s mijn eigen diagnose
)
Maar nu, na een kleine ingreep, enórm uit haar doen. Echt enorm. Ik schrik er zelfs wel wat van. Behalve gewoon enorm balen (en frustraties, boosheid etc) ook een stuk angst dat flink opsteekt. (Als het maar goed geneest, als maar geen complicatie etc)
Ik ben gesloopt na het zorgen voor haar afgelopen dagen.
En dat mag jij steeds maar weer bij je meisje, ook heftig voor jou! Zorg maar goed voor jezelf.
Pinokkio schreef op 21-05-2024 om 23:12:
Ppppfftt ik heb zo met jullie te doen!
En snap jullie twijfels en overwegingen zo goed!
Ik heb je plaatje niet (meer) helemaal helder, hoe gaat het verder lopen nu? Komt er nog meer aan?
Hier is dochter al jongvolwassen en geen ass oid. (wel op z’n minst erg gevoelig, maar da’s mijn eigen diagnose
Maar nu, na een kleine ingreep, enórm uit haar doen. Echt enorm. Ik schrik er zelfs wel wat van. Behalve gewoon enorm balen (en frustraties, boosheid etc) ook een stuk angst dat flink opsteekt. (Als het maar goed geneest, als maar geen complicatie etc)
Ik ben gesloopt na het zorgen voor haar afgelopen dagen.
En dat mag jij steeds maar weer bij je meisje, ook heftig voor jou! Zorg maar goed voor jezelf.
Er staat volgende maand een consult bij de kaakchirurg op de planning over de reconstructie van haar kaakbot, maar die operatie zal waarschijnlijk niet op korte termijn plaatsvinden. Het is nu echt wel even genoeg geweest en na de zomer wordt ze ook al aan haar ogen geopereerd.
De zomervakantie van vorig jaar was al ellendig genoeg. We gunnen haar en onszelf een fijne en onbezorgde zomer.
Ik vind het nog steeds lastig om de invloed van autisme op dochters gedrag in te schatten. En ja,dat zal nog steeds wel samenhangen met mijn gebrek aan acceptatie.
Dochter kan best wat hebben over het algemeen. Alleen veranderingen in haar mondje roepen vaak eerst een paar dagen enorme weerstand en frustratie op omdat die veranderingen voor extra prikkels zorgen. Dat vertaalt ze soms als pijn, maar dat maakt het niet minder echt of legitiem. Toch merk ik wel verschil tussen situaties waarin ze vooral chagrijnig doet en een kort lontje heeft en situaties zoals nu waarbij ze echt pijn heeft en ze heel veel onze nabijheid en troost zoekt.
Jij ook sterkte gewenst met en voor jouw dochter.
Wat akelig voor je dochter en voor jullie! Lastig inschatten dan wat het beste is, want op geen enkele manier is het prettig.
Ik heb een dochter van net 10 en wij hebben tegenwoordig keuzes te maken over contact met haar vader. Dochter is erg autonoom, wil heel graag zelf dingen bepalen, maar toch merk ik dat ze de gevolgen niet overziet.
De laatste keer is er wel met haar overlegd, maar heb ik heel duidelijk gezegd dat ik de knoop door ga hakken. Zo denkt ze dat het fijn is om een afspraak een week van tevoren te weten. Dat betekent een week vol stress, 3 dagen is ook genoeg.
Maar het is wel lastig, ieder kind is weer zo anders. Sterkte.
Ach, wat moeten jullie toch allemaal doorstaan heel veel sterkte... 
Evaluna schreef op 22-05-2024 om 05:12:
Wat akelig voor je dochter en voor jullie! Lastig inschatten dan wat het beste is, want op geen enkele manier is het prettig.
Ik heb een dochter van net 10 en wij hebben tegenwoordig keuzes te maken over contact met haar vader. Dochter is erg autonoom, wil heel graag zelf dingen bepalen, maar toch merk ik dat ze de gevolgen niet overziet.
De laatste keer is er wel met haar overlegd, maar heb ik heel duidelijk gezegd dat ik de knoop door ga hakken. Zo denkt ze dat het fijn is om een afspraak een week van tevoren te weten. Dat betekent een week vol stress, 3 dagen is ook genoeg.
Maar het is wel lastig, ieder kind is weer zo anders. Sterkte.
Dat is inderdaad het lastige. Dochter kan die autonomie op een hele nare manier afdwingen. Haar gedrag wordt godsonmogelijk als ze het niet krijgt en draait heel snel bij zodra je haar de regie geeft. Niet in het wat, wel in het hoe. Want ze wil al die nare dingen natuurlijk helemaal niet.
Zo heeft ze bij de behandelingen aan haar voortanden categorisch een roesje geweigerd en bij de behandeling van gisteren ook. Toen ze in de zomer hele nare injecties in haar kaak moest, wilde ze pertinent geen verdoving, ook al deed het heel veel pijn.
Het zijn geen 'logische' keuzes, maar wel haar keuzes en dat geeft haar autonomie.
De nacht was echt een drama. Dochter werd op enig moment wakker omdat ze pijn had en dat escaleerde vrij snel in een woedebui waarbij ze zichzelf pijn deed, met haar beugel en haar bril heeft gegooid en onaanspreekbaar over haar toeren was. Het duurde meer dan een uur voordat ze kalmeerde en tegen me aan in slaap viel.
Vanochtend heeft ze een kommetje pap gegeten en ging ze, met paracetamol erin, naar school. Ik ben even meegegaan, want ze vond het heel spannend.
Toch is het uiteindelijk alsnog mis gegaan. Dochter was tijdens de rekenles zachtjes aan het huilen omdat ze pijn had en toen heeft de juf haar op de gang gezet. Want 'als je wil dat wij er allemaal normaal over doen en geen aandacht aan besteden, moet je ook niet de aandacht gaan lopen trekken door te huilen'.
Volgens de juf wilde ze dochter juist beschermen tegen de reacties van andere kinderen en haar even op de gang laten uithuilen en rustig worden, maar dochter heeft het opgevat als straf krijgen voor pijn hebben. En dat voelt héél onrechtvaardig voor haar.
Het botert al vanaf het begin niet heel lekker tussen dochter en deze juf. Over het algemeen gaat het nu redelijk, maar juist op kwetsbare momenten slaat ze regelmatig de plank mis en heeft ze dochters vertrouwen beschadigd. Helaas zit dochter volgend jaar weer bij haar in de klas. En het wordt bepaald geen makkelijk jaar voor dochter.
Ik merk dat ik de hele situatie vreselijk lastig en vermoeiend vind en dat ik continu twijfel aan alles wat we doen en de keuzes die we maken. En tegelijkertijd houd ik me voor dat dochter moeilijk doet omdat ze het moeilijk heeft en dat dat ook heel logisch is in haar situatie.
