Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
Oei MamaE, dat klinkt toch niet goed met de juf…bah, je hebt al genoeg op je bordje en dan zijn zorgen hierover echt niet fijn erbij.
Misschien toch even wat laagdrempelig thuishouden als het niet super gaat?
Het is echt heftig wat ze meemaakt, zo %##**^^ van leerkracht dat ze daar geen empathie bij laat zien.
Ik merk nu aan dochter hoe zeer het binnen kán komen. Het is verder geen enkel probleem hier. Het gaat om een kleine ingreep die niet noodzakelijk was, bijna geen risico’s kent en bovendien eenmalig was. Eerste controle is hier geweest en dat heeft dochter goed gerust gesteld, ik heb weer een ander mens in huis.
Maar ze was dus echt een soort van minimonster afgelopen dagen. Kon ook echt helemaal niets hebben. Terwijl ze dus oud genoeg is inmiddels, zelf gekozen had voor ingreep en ook echt wel al nodige ervaring heeft opgedaan. (Wat ellende in haar mond bijv) Zij zou een weinig invoelende reactie van een derde waar ze afhankelijk van was nu echt heel slecht trekken.
Ben vooral erg lief voor haar en erg lief voor jezelf, want oei wat is het zwaar. Ik trok dochter op bepaald moment echt niet maar op die leeftijd is afstand nemen makkelijker. (Gelukkig moest ik werken!)
Is er echt geen andere optie in leerkracht volgend jaar? Dit is een erg kwetsbare periode voor haar. Hebben jullie genoeg hulp, een fijne behandelaar? Op school hulp?
MamaE:
‘Toch is het uiteindelijk alsnog mis gegaan. Dochter was tijdens de rekenles zachtjes aan het huilen omdat ze pijn had en toen heeft de juf haar op de gang gezet. Want 'als je wil dat wij er allemaal normaal over doen en geen aandacht aan besteden, moet je ook niet de aandacht gaan lopen trekken door te huilen'.
Volgens de juf wilde ze dochter juist beschermen tegen de reacties van andere kinderen en haar even op de gang laten uithuilen en rustig worden, maar dochter heeft het opgevat als straf krijgen voor pijn hebben. En dat voelt héél onrechtvaardig voor haar.’
——
Ik vind de juf zich compleet onacceptabel heeft opgesteld. Haar uitleg mag ze van mij, in een gesprek met de directeur herhalen want ik zou hierover een gesprek aangaan. (Nu zit ik zelf met een tandartsenvrees dus ben ik al snel zwaar gepikeerd als iemand zo zou reageren.)
Ben je niet bang dat ze zo een tandartsenfobie gaat ontwikkelen? Stel voor volgende keer wel een roesje uit te proberen; kijken of dat voor haar prettiger is. Ik neem bij een vulling, hoe klein ook, standaard een verdoving om zo minder bang voor controles te zijn, en de behandeling niet op mijn zenuwen werkt.
Ik ben ook heel boos op de juf en vind het zeker niet acceptabel hoe ze zich naar dochter toe heeft opgesteld.
Wat betreft thuishouden; dochter mist al behoorlijk veel uren school. Dit hele schooljaar al standaard één middag per week en dan nog regelmatig voor afspraken bij de tandarts, de ortho, de kaakchirurg, de oogarts, een hele week voor therapie. Volgend schooljaar weer therapie, maar dan om de week. Maar wel nog een week voor een oogoperatie, waarschijnlijk ook nog voor een kaakoperatie, tel daarbij nog nacontroles en reguliere controles op.
Deze juf heeft eigenlijk altijd groep 5/6. We wonen in een klein dorp, school heeft alleen combiklassen. Een andere klas/juf kan dus niet, tenzij er een andere indeling komt, maar die wordt echt niet aangepast omdat dochter en de juf niet matchen.
Als dochter blijft zitten zou het grootste probleem zijn dat ze dan nog een jaar langer met deze juf zit opgescheept.
Daarnaast denk ik dat afleiding ook wel goed is. De hele dag thuis blijven zitten nadenken over al het onrecht dat haar is overkomen en hoe naar dat allemaal wel niet is, ik weet niet of haar dat verder gaat brengen.
Een tandartsenfobie heeft ze niet. Ze is bijzonder goed behandelbaar, ondanks alle nare dingen. Haar behandelaars staan daar ook versteld van. Verdovingsprikken draait ze haar hand niet voor om, doet ze nooit moeilijk over, behalve afgelopen zomer.
Drie jaar geleden is ze onder narcose behandeld omdat dat écht te veel was. Daar had ze geen keuze in. Roesjes zijn al vaker voorgesteld, maar ze wil het niet. En zo lang ze zich verder wel laat behandelen, is dat niet per se noodzakelijk. Moeten we daar dan echt een punt van maken?
Ik ben vanmiddag samen met dochter naar school gegaan om met de juf te praten. Dochter heeft haar blijkbaar ook 'heks' genoemd en wilde daarvoor geen sorry zeggen 'want ik meende het'. De juf zei dat dochter zelf altijd normaal wil zijn, niet anders, er mag vooral geen aandacht besteed worden aan dingen die haar anders maken en als ze wel een keer iets aparts nodig heeft, dan zou ze dat zelf aangeven. En als het er op aankomt, dan doet ze dat niet, maar wordt ze plotseling boos of gaat huilen. Dat is voor andere mensen ook vervelend.
Ik vond dat niet empatisch naar een kind dat zo veel ellende heeft doorstaan en gewoon pijn heeft. Doorgaans kan dochter best goed aangeven wat ze nodig heeft, maar soms, als ze overspoeld wordt door emoties of pijn, dan even niet.
Reken maar dat hier het laatste woord nog niet over is gezegd. Op woensdag werkt de IB'er niet, maar die heeft morgen wel wat werk te doen.
Wauw, als jouw tekst precies is wat de juf heeft gezegd, dan zou ik een klacht indienen bij alle instanties bij wie het kan. Zoiets zeg je niet eens tegen een volwassene, laat staan tegen een kind van 8 à 9. Ze wist toch dat ze net was geopereerd? Wat een empathische juf zeg!
Goed van je dat je er achter aan gaat!
Klinkt niet als een fijne/capabele leerkracht.
Wat je dochter doet (heks noemen) kan eigenlijk niet. Maar ik zou er als ouder (inwendig) wel blij om zijn. Ze is weerbaar!
Ik snap dat je haar niet thuis wil houden. Maar let wel op of ze nu niet meer beschadigd raakt, dat lijkt me prioriteit hebben.
Deze juf is didactisch een stuk sterker dan pedagogisch. Ook niet zo moeilijk.
Wat ik in mijn laatste post schreef, zei de juf tegen mij, maar dochter was daar wel bij.
Dat ze de juf heks noemde, is natuurlijk niet oké, maar stiekem ben ik trots op haar.
Ik heb vooral het idee dat ze niet goed begrijpt hoe dochters hoofd werkt, maar ook dat ze daar niet voor open staat.
Dit had níks met 'anders zijn' te maken. Een kind heeft pijn, dan troost je het en zet je het niet op de gang omdat het 'tot last' is.
We hadden de juf wel geïnformeerd dat dochter een heftige ingreep moest ondergaan, maar niet de precieze details ervan.
De binnenkant van haar lippen is momenteel kapot van de veertjes en dat doet gewoon pijn met eten en met praten. Ze heeft wel geturnd vanavond. Dat wilde ze graag en heeft ook wel afleiding geboden. Met de hoofdtrainster heeft ze een goede band en die pakte haar onzekerheid en verdriet goed op met de groep. Dat kan dus óók.
Dochter heeft nog steeds pijn, maar de losse beugel draagt ze echt verrassend goed. Daar heeft ze ook niet zo'n last van, alleen met praten. Tandenpoetsen was even drama en daarna voelde ze zich wel schuldig naar ons toe. Er kwamen vragen als 'kunnen tranen ook op zijn?' en 'als ik mezelf als kind zou hebben, deed ik het weg, want dat zou ik echt niet trekken'.
Zaterdag geeft mijn zus een feest voor haar 40e verjaardag. Ik hoop zó dat ze dan een beetje is bijgedraaid en dat er geen drama's gaan plaatsvinden.
Heeft ze baat bij een waterpik? Misschien is dat fijner voor haar gevoelige gebit.
Ach, het arme meisje...en tegelijkertijd moet jij er ook maar mee zie te dealen. Er komt veel op je af met alle afspraken.
Wanneer de grens trekken is lastig. Is ze wel bekend met een roesje? Of zou het meer zijn dat ze voor het bekende kiest?
Dochter hoorde vandaag van de therapeut dat ze door haar prikkelgevoeligheid ook gevoeliger is voor pijn. Nu had ik die indruk al, maar het is complex als je autisme hebt en je lichaam doet anders dan anders. Reden voor behoorlijke paniek bij dochter. Al hoor ik dat niet in jouw verhaal.
En naast al het gedoe komt de juf er ook nog even overheen. Knap dat je er gelijk bovenop gesprongen bent en inderdaad, wees maar trots op je dochter want ze klinkt inderdaad als een heks.
Het is waarschijnlijk even een paar dagen allemaal heel pijnlijk en gevoelig, dus even doorbijten. We hebben een zachte tandenborstel, maar kapotte lippen en tandpasta is geen fijne combinatie.
Ze heeft nog nooit een roesje gehad, maar reageert erg slecht op narcose. Daarom wil ze het niet. En zo lang ze behandelbaar is, is de noodzaak er niet. Althans, niet voor de behandelaars. Ze heeft al vaker dergelijke behandelingen ondergaan, zonder pijn. Toevallig nu even flink pech gehad. Maar voor het bekende kiezen, dat is denk ik wel zeker een groot deel van dit issue.
Ik heb niet per se het gevoel dat dochter gevoeliger is voor pijn, ze kan doorgaans best wat hebben. Maar dit was gewoon een heftige ingreep plus veel veranderingen in haar mond wat weer veel prikkels geeft en misschien toch veel belastender is dan ik dacht of eigenlijk hoopte. Ja, het is allemaal heel complex. Autisme, medische trauma's, pijn, een bijzondere persoonlijkheid en dito levenspad en dan ook nog een juf met de empathie van een aardappel en een moeder die zelf autisme heeft, maar heel veel moeite heeft om dat te accepteren, ook betreft haar kind.
en anders voor je dochter kiezen. Kort naar de verjaardag en er verder samen een rustige dag van maken.
Je zus wordt maar 1x 40, maar je kind is vele malen belangrijker want een kind met een enorme rugzak en je zus is volwassen.
ik weet niet precies wat voor beugel ze heeft maar ik denk dat op de meeste beugels wel wax gum kan/mag. Ik heb zelf ook een beugel gehad en wonden binnen aan mijn lippen en toen kreeg ik gum van de ortho om op de slotjes te drukken. Het was echt een verademing dus bij deze als tip voor je dochter
ter info over othodontische wax :
reventie van zweren en wondjes: Het dragen van een beugel veroorzaakt soms kleine wondjes of zweren in je mond, vooral in het begin wanneer je mond zich aanpast aan de beugel. Wax bedekt deze gevoelige gebieden en beschermt tegen verdere irritatie, waardoor het genezingsproces wordt versneld.
Ze heeft geen slotjes. Of ja, op haar hoektanden een soort bevestigingspunten/slotjes voor de veren. Ze heeft daar wax voor, en dat helpt wel, maar niet voor alle wondjes. Is een kwestie van wennen en van tijd. En ze vindt het ook vervelend om naar te kijken en mee bezig te zijn. Dat is een stukje mentale belemmering.
@Ysenda; het gaat soms ook heel goed met mijn familie, het kan dus zeker wel.
Maar goed, we gaan het zien. Dochters emoties liggen erg aan de oppervlakte momenteel. Ik heb mijn zus wel geïnformeerd over haar toestand. Ze zou haar kinderen vragen daar rekening mee te houden en geen nare opmerkingen te maken.
Ik zou het zo zonde vinden als het met deze mijlpaal fout zou gaan.
MamaE schreef op 22-05-2024 om 23:38:
Ze heeft geen slotjes. Of ja, op haar hoektanden een soort bevestigingspunten/slotjes voor de veren. Ze heeft daar wax voor, en dat helpt wel, maar niet voor alle wondjes. Is een kwestie van wennen en van tijd. En ze vindt het ook vervelend om naar te kijken en mee bezig te zijn. Dat is een stukje mentale belemmering.
@Ysenda; het gaat soms ook heel goed met mijn familie, het kan dus zeker wel.
Maar goed, we gaan het zien. Dochters emoties liggen erg aan de oppervlakte momenteel. Ik heb mijn zus wel geïnformeerd over haar toestand. Ze zou haar kinderen vragen daar rekening mee te houden en geen nare opmerkingen te maken.
Ik zou het zo zonde vinden als het met deze mijlpaal fout zou gaan.
Is het wellicht niet handig dat jullie naar die verjaardag gaan maar dat bv je man en dochter kort gaan ( na taartje eten weer naar huis) en jij langer blijft. Voor je dochter wellicht ook prettiger met alle pijn en zo voorkom je ook drama's. Je dochter is erg emotioneel en als het misschien druk wordt op zo'n feest heb je ook niet in de hand hoe iedereen daar mee omgaat.
Kun je haar vragen wat ze denkt nodig te hebben met de verjaardag? Samen een plannetje maken?
Ik zou eerlijk naar haar zijn en het precies zo zeggen als je het hier doet. Dat je heel graag naar verjaardag wil, het belangrijk voor je is, maar je je afvraagt of ze dat nu kan. Misschien vindt ze het wel fijn om mee te puzzelen. En samen mogelijke opties verkennen.
Ik heb er wel over nagedacht om man met dochter eerder naar huis te laten gaan.
Dochter kijkt echter wel uit naar het feest. We kunnen ter plekke kijken hoe het gaat.
Ik heb mijn zus wel geïnformeerd over de behandelingen die dochter heeft ondergaan en dat ze het daar erg moeilijk mee heeft. Ze zou het met haar kinderen bespreken.
Vannacht werd ze wederom wakker van de pijn en volgde een intense huilbui. Geen boosheid, maar vooral heel veel verdriet. Ze had pijn, spierpijn in haar kaken, een drukkend gevoel en heel veel 'waarom ik?' vragen waar wij ook geen antwoorden op hebben. Ik heb haar stevig vastgehouden en in slaap gewiegd.
Vandaag neemt de pijn wel af, maar ze ervaart wel nog weerstand en angst bij het eten. Ze bijt nog niet, maar eet wel vaste stukjes.
Ze heeft een heftige sessie gehad bij therapie en ligt nu te slapen op de bank.
Op school heb ik met de IB'er gesproken. Die vond het niet oké wat de juf gedaan en gezegd heeft en gaat daar met de juf over praten. Ze heeft ook al even met dochter gepraat en dat vond dochter wel fijn.
Wat ze nog wel lastig vindt, is als mensen haar niet goed verstaan door de beugel.
Zeker als ze ook nog huilt, kan ik er vaak niks van maken, zelfs als ik echt mijn best doe. Wij hebben haar verzekerd dat wij extra ons best doen om haar te verstaan, maar dat dat niet altijd lukt en dat dat niet erg is, maar ook niet nodig om meteen gefrustreerd te gaan doen.
